Dag 493: De Leercurve van het Menselijk Bewustzijn

Iets dat ik in mijn proces van het Onderzoeken, Ontrafelen en Leren Kennen van het Bewustzijn in en als mijn 'Reis naar Leven' heb vastgesteld, is dat er een eigenaardig iets bestaat in de geest dat ervoor zorgt dat ik als individueel wezen nooit werkelijk zal evolueren in en als mijn bestaan, maar dat ik zal blijven rondjes draaien en vaststeken in het blijven herhalen van patronen uit het verleden en dat ik in en als mezelf gelimiteerd blijf tot het voorspelbare systeem en structuur van het Ego, als mijn zogenaamde 'identiteit', 'persoonlijkheid' en 'karakter' in deze fysieke wereld en realiteit.

Om te 'evolueren' als wezen is er een leerproces nodig, dat is immers hoe een kind opgroeit tot volwassene en hoe en waarom een volwassene vloeiend kan spreken, schrijven, lopen, eten, denken en allerhande taken uitvoeren - omdat er ooit een leerproces heeft plaatsgevonden waarin al die zaken die de volwassene nu met groot gemak kan uitvoeren geintegreerd werden in het 'bewustzijn' en het lichaam van dit individu.

Maar, op een bepaald punt stopt dit leerproces en dan begint de 'herhaling', het lopen in lussen en cycli en het herkauwen en herhalen van steeds dezelfde handelingen, zowel extern als intern. Vanaf het moment dat we de school verlaten en onze weg vinden in een job, en onszelf nestelen in een relatie met iemand en onze situatie en positie in de jobmarkt en sociale structuren min of meer aanvaarden als zijnde 'ons leven' - dan stopt de behoefte van ons bewustzijn om nog dingen bij te leren, omdat we nu een volledig functionerend systeem zijn. We weten en kennen wat we nodig hebben om te functioneren in de systemen en structuren waar we ons in bevinden in onze omgeving - in lijn met hoe die omgeving ons heeft opgevoed en opgebracht in relatie tot de taal die we gebruiken om te communiceren en de handelingen die  we verwacht worden uit te voeren.

En hier krijgt het Ego in onze Geest de vrijheid en de ruimte om te ontwikkelen, omdat, ik bedoel, we doen in feite niets met onze eigen capaciteiten en potentieel om in elk moment te evolueren en ontwikkelen door te leren over onszelf en onze omgeving en onszelf in relatie tot die omgeving aangezien we een eendimensionele structuur van voorspelbare handelingen en vormen van expressie hebben aanvaard als 'wie wij zijn' in en als onze 'identiteit'/'persoonlijkheid'/'karakter' -- dus is er iets anders dat in ons begint te bewegen, namelijk Energie in en als het E-go. Die energie is gebaseerd op bijvoorbeeld vergelijking - waarin we onszelf en onze aanvaardde en gelimiteerde capaciteiten, die we dan 'talenten' gaan noemen, gaan vergelijken met de 'talenten'/'capaciteiten' van andere mensen om onszelf superieur te voelen.

Dat is het Ego, het is in feite nutteloze gevoelens en interne ervaringen van bijvoorbeeld superioriteit, gebaseerd op in essentie nutteloze gedachten zoals beoordelingen over de uitdrukking en het uiterlijk van onszelf en onze wereld en realiteit -- die enkel in onszelf kunnen bestaan omdat wij er de 'ruimte' voor gecreëerd hebben door onszelf niet in beweging te brengen in verband met het actief uitbreiden en ontwikkelen van ons potentieel door bijvoorbeeld elk moment te zien als een kans om iets bij te leren, maar door eerder te hebben aanvaard dat op een bepaald punt in ons leven het leerproces 'gedaan' is en we nu 'volleerd' zijn, als in 'vol-wassen'.

En het is dat Ego dat er paradoxaal genoeg ook voor zorgt dat we niets meer bijleren, omdat, in die ervaring van Superioriteit tegenover onze omgeving maken we een stelling van 'ik weet het beter dan jou' en 'ik weet alles al, mij moet je niets meer vertellen'. Dus, we willen niet meer luisteren naar een ander, we willen onszelf niet meer openstellen om nieuwe informatie in ons op te nemen. En, de informatie die naar ons toekomt, nemen we op vanuit dat startpunt van superioriteit, waardoor we enkel zullen zien, horen en ervaren wat we al 'weten' en 'kennen' in onszelf -- en zo kunnen we onszelf niet meer uitbreiden of ontwikkelen in 'wie we zijn' in relatie tot onze omgeving als deze fysieke wereld en realiteit.

Wordt Vervolgd...

Dag 155: Uitstelgedrag Zelf-Correctie

Dit is een verderzetting van Dag 154: Uitstelgedrag

Wanneer en als de gedachte opkomt in mezelf dat ik ‘geen zin heb’ om iets te doen dat in mijn geest opkomt, als een ‘opdracht’/’taak’ waarvan ik eigenlijk wel weet dat ik het zou moeten doen, dan stop ik en ik adem en ik besef dat deze gedachte afkomstig is uit de energetische polariteit van ‘zin hebben in’ en ‘geen zin hebben in’ als kortstondige energetische bevliegingen die niet het beste zijn voor mezelf op langere termijn

Dus stel ik mezelf tot doel om, in de plaats van mezelf te identificeren met gedachten van ‘ik heb zin’ en ‘ik heb geen zin’, door erop te reageren met gevoelens en emoties van verlangen/opwinding en weerstand, te kijken naar wat nu eigenlijk werkelijk het beste is voor mezelf, en dus steeds die gevoelens enemoties op hun ‘waarde’ af te meten door ze te vergelijken en te toetsen met de realiteit, waarin ik mezelf de vraag stel of de goede/positieve gevoelens wel werkelijk ‘goed’ zijn voor mij en de negatieve/slechte gevoelens/emoties echt wel ‘slecht’ zijn voor mij

Ik stel mezelf dus tot doel om gevoelens en emoties als de energetische ervaringen waardoor ik steeds mijn beweging heb laten motiveren, niet aan te nemen als ‘Heilig’, als ‘wie ik ben’, als ‘de waarheid van mezelf’, maar om te bestaan/staan in en als het besef dat ik Hier besta als het leven zelf en dat het feitelijk absurd is dat ik niet ALLES zou onderzoeken, ontdekken en verkennen dat bestaat in mezelf, omdat het uiteindelijk toch MIJN creatie is, het is MEZELF ALS creatie, en dat gevoelens en emoties als de energetische ervaringen in mezelf als het lichaam dus niet noodzakelijkerwijs ‘nu eenmaal zijn wie ik ben’ en mij niet definieren/bepalen, maar eenvoudigweg een deel zijn van mezelf dat bestaat in mezelf als Creatie en het is dus mijn verantwoordelijkheid tegenover mezelf als ‘God’/’Creator’ om dat deel één en gelijk te stellen aan mezelf, waarin ik meester noch slaaf ben van de gevoelens/emoties/energetische ervaringen

Ik stel mij tot doel mezelf te stoppen als de bio-machine/organische robot die ik mezelf heb toegestaan te worden, in en als het blindelings volgen van energetische ervaringen van positief of negatief zonder enig gewaarzijn van wie ik eigenlijk ben in en als die gewaarwordingen

ik besef en realiseer mij in al wat ik doe, dat ik het doe voor mezelf en ik stel mij tot doel om wanneer en als ik weerstand voel opkomen in mezelf bij de gedachte aan 'iets dat ik nog moet doen', te stoppen en te ademen, en te beseffen dat ik leef voor en als mezelf, ik en ik alleen ben HIER, en ik alleen en dus ben ik zelf verantwoordelijk voor wat ik doe in mijn leven - hierin besef ik dat het ervaren van weerstand tegenover iets dat ik zogezegd 'moet doen' in wezen zelf-oneerlijkheid is omdat ik daarin de verantwoordelijkheid voor mijn leven weggeef aan 'andere mensen' door te geloven dat ik allerlei 'taken' en 'opdrachten' moet uitvoeren in mijn leven om 'goed' te zijn voor andere mensen, in de plaats van te beseffen dat ik zelf alleen verantwoordelijk ben voor mijn leven en dus voor elke daad die ik verricht en elke beweging die ik maak, omdat ik uiteindelijk zowieso enkel de consequenties van mijn daden zal ervaren in MIJN leven, ik krijg wat ik zelf creëer

hierin stel ik mij tot doel om één en gelijk te staan met en als mezelf, om niet zomaar dingen half half te doen, maar al wat ik doe in elk moment te doen met mijn volledige wezen, helemaal in het moment, in het besef dat elk moment van ademhaling een moment is waarin ik besta en waarin ik mijn leven beslis en creëer en manifesteer door middel van de daden die ik verricht - en dat als ik dingen maar half half doe, dan leef ik ook maar half half