Dag 111: Verlangen naar erkenning: De Liefde van de Vader

                                                     
Het verlangen naar erkenning in relatie met mijn vader is voor het karakter van 'ik ben een slim meisje' - 'ik weet wat ik doe', 'ik weet hoe ik mijn leven inricht' - 'ik ben een volwaardige vrouw', 'ik ben goed opgegroeid', 'je kan trots zijn op mij'

gedachte:

het beeld van mijn vader die naar mij kijkt en met mij lacht


backchat:

hij lacht mij uit
hij kijkt op mij neer
hij heeft geen respect voor mij
hij vind mij belachelijk







energetische reacties:

droefheid
schaamte
inferioriteit
machteloosheid
kwaadheid


Fysieke reacties:

borst trekt samen
schouders worden zwaar
ogen worden zwaar - gezicht 'zakt naar beneden'
schouders spannen zich op
buik zakt uit


Wat is mijn angst als oorsprong van deze ervaring/herinnering?

angst om de steun van mijn vader te verliezen - angst om 'niet goed' te zijn en verstoten en gestraft, angst om zijn liefde te verliezen


ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd wanneer ik mijn vader zie - in mezelf het beeld van hem die naar mij kijkt en lacht te laten opkomen in mijn geest, waarop ik dan in mijn backchat reageer met gedachten dat hij 'op mij neerkijkt' en 'mij uitlacht' en 'geen respect heeft voor mij', op basis van hoe ik zijn gedrag interpreteer in en als dat beeld - en dan automatisch, gebaseerd op dat beeld/die herinnering en de backchat, te reageren met de emotionele ervaring van inferioriteit, machteloosheid, droefheid, schaamte en kwaadheid -- en met de positieve ervaring in mezelf als opwinding als het verlangen naar erkenning, het verlangen om 'zijn respect/erkenning te winnen' --- en hierdoor mijn ervaring in en van mezelf elke keer ik mijn vader ontmoet te laten bepalen door de ene herinnering waarin ik mij 'uitgelachen voelde' door hem en het gevoel had dat hij 'op mij neerkeek'

 ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd angst te hebben om de liefde van mijn vader te verliezen en daarom angst te hebben van het beeld in mijn gedachte van mijn vader die naar mij kijkt en lacht, als een beeld dat ik definieer in en als de backchat 'hij kijkt op mij neer' en 'hij heeft geen respect voor mij', in de plaats van te beseffen dat de 'liefde van mijn vader' die ik voel in mezelf een 'dekmantel' is voor de angst die ik werkelijk ervaar in mezelf -- en dat liefde enkel bestaat om de angst te verbergen, zodat ik nooit zou zien wat er werkelijk bestaat in mezelf, wie ik werkelijk ben, en mezelf dus nooit zou realiseren als wie ik ben als het leven

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de liefde van mijn vader te gebruiken om de angst die ik werkelijk voel in mezelf te bedekken en te verbergen - om ervoor te zorgen dat ik nooit de geest zal stoppen omdat ik rotsvast geloof dat 'mijn vader van mij houdt' zonder ooit de angst die eronder ligt te erkennen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat liefde bevragen godslastering is en 'slecht' is, en dus ik vergeef mezelf dat ik mezelf toesta en accepteer angst te hebben om liefde te bevragen --- in de plaats van te beseffen dat liefde daarom helemaal angst IS - liefde IS angst, liefde is opgebouwd uit angst, en oh wee als je die liefde ooit durft te bevragen ---- dan zal je.... ANGST voelen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat liefde in wezen angst is -- en dat ik, omwille van de angst als liefde, de liefde nooit bevraagd heb, omwille van angst -- en dan uiteraard allerlei redenen heb bedacht voor waarom liefde niet bevraagd zou mogen worden, hetgeen dan zogezegd te maken heeft met 'respect hebben voor de liefde van je ouders' en 'liefde is leven' en 'zonder liefde is er enkel haat' en 'wie ben ik zonder liefde', enzovoort' -- zodat ik nooit zou beseffen dat wat werkelijk aan de basis van 'liefde' ligt, is ANGST

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de angst die bestaat in mezelf te bedekken met 'liefde', in relatie met mijn vader --- en dan die 'liefde' te gebruiken als een of andere 'heilige' reden waarom ik die relatie met mijn vader niet mag stoppen, waarom ik de liefde niet mag stoppen en waarom ik niet naar de realiteit mag kijken in mezelf - omdat de liefde van een ouder en kind zogezegd 'heilig' is en niet aangeraakt mag worden, niet beseffend dat het woord 'heilig' hier ook weer compleet geladen is met ANGST, als de angst om 'iets te doen wat niet mag', de angst van 'god', de angst om gestraft te worden, etcetera, angst angst angst --- en dat de basis van liefde dus nog steeds ANGST blijft

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat ouders niet zullen willen toegeven dat liefde angst is - omdat ze zichzelf zo hebben verloren in de leugen van liefde, dat ze zoveel ANGST hebben om te kijken naar wat er onder ligt - en dan allerlei redenen, excuses en rechtvaardigingen gaan bedenken voor waarom die liefde 'heilig' is en niet bevraagd mag worden -- redenen, rechtvaardigingen en excuses die ze uiteraard halen uit 'heilige scripturen' zoals de bijbel of ergens gehoord hebben zoals op televisie of de excuses, redenen en rechtvaardigingen die hun ouders gebruikt hebben om hun liefde op een voetstuk te plaatsen -- om toch maar niet te moeten kijken in zichzelf naar de angst die werkelijk onder die 'liefde' ligt --- en dat ouders hierin niet alleen zichzelf gevangen zetten in de geest als de blindheid van liefde, maar ook hun kinderen en al de mensen in hun omgeving waar zij zogezegd 'van houden', omdat ze verwachten dat hun 'liefde' nooit bevraagd wordt en dat hun omgeving mee speelt in het spel van 'liefde', dat de kinderen die 'liefde' blindelings aanvaarden in zichzelf, en dit dus ook gaan gebruiken als een dekmantel voor hun angst --- waardoor uiteindelijk de hele wereld in angst bestaat van elkaar, en de meest verschrikkelijke zaken toestaat te bestaan op aarde en tegelijkertijd zit te roepen dat 'liefde' bestaat

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd liefde te gebruiken als een onderdrukkings-middel van angst -- en dus de angst die in mezelf ligt niet te willen loslaten omdat ik de liefde niet wil loslaten, in de plaats van te beseffen dat de liefde, angst is en de angst is de liefde -- als de twee delen van een energetische polariteit die niet kunnen bestaan zonder de ander

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd, wanneer ik angst voelde tegenover mijn vader als het beeld van hem die naar mij kijkt en lacht/fronst - die angst onmiddellijk te bedekken met 'liefde', in de plaats van te beseffen dat de liefde, de angst is, en dat 'liefde' specifiek ontworpen is om angst te bedekken en te onderdrukken om ervoor te zorgen dat ik de angst in mezelf zou aanvaarden als 'wie ik ben' en nooit vragen zou gaan stellen over mezelf en mijn bestaan

en dus ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet één en gelijk te staan met de angst die ik ervoer in mezelf als wat opkwam in mezelf in het moment dat ik het beeld van mijn vader zag die naar mij keek en lachte/fronste - door er meteen 'liefde' bovenop te gooien en aldus mezelf blind te maken van wat er werkelijk bestaat in mezelf als wat onder die liefde ligt -- door ook niet te hebben beseft dat de liefde enkel deel uitmaakt van de energetische polariteit van angst-liefde als negatief-positief --- waarin beide in wezen één en hetzelfde zijn, beiden maken deel uit van één en hetzelfde systeem, het systeem van de geest, het systeem van energie, van polariteiten

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd vast te blijven houden aan deze herinnering van mijn vader, de ervaring van mezelf in relatie met mijn vader, door mezelf te definieren in en als de ervaring van 'liefde' voor en van mijn vader, in en als de gedachte dat mijn vader van mij houdt en dat ik dat niet in vraag mag stellen - in de plaats van te beseffen dat de gedachte dat ik de liefde van mijn vader niet in vraag mag stellen gebaseerd is op angst van wat er met mij zou gebeuren als ik dat wel zou doen, hetgeen weer maar eens bewijst dat liefde in wezen angst is, en dat de angst door de liefde als het 'licht' verblind/bedekt wordt

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd angst te hebben om de liefde van mijn vader in vraag te stellen en niet eens te beseffen dat die angst bestaat in mezelf en dat die 'liefde' dus volledig gebaseerd is op angst, en in wezen angst IS - omdat ik mezelf heb toegestaan in die mate liefde te hebben aanvaard als vanzelfsprekend, als 'heilig', als 'goed', puur uit angst, uit angst om naar mijn angst te kijken - als lagen op lagen op lagen op lagen van angst die ik doorheen mijn leven opgebouwd heb in relatie met mijn vader

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat ik op een bepaald moment in mijn leven 'liefde' ben gaan voelen tegenover mijn vader, en 'liefde' ben gaan projecteren in mijn vader, en OPZETTELIJK en BEWUST ben beginnen denken en geloven dat 'mijn vader van mij HOUDT' en dat het woord 'liefde' pas zijn intrede deed op een bepaald moment in mijn leven, terwijl ik daarvoor enkel angst voelde tegenover mijn vader -- en dat dit bewijst dat 'liefde' een verzinsel is van de geest om de angst te onderdrukken in mezelf, omdat het maar gezond verstand is dat als ik de angst die ik ervoer in mezelf niet heb aangepakt en gestopt, ze nog steeds bestaat in mezelf, en aldus enkel bedekt is onder de laag die ik 'liefde' noem

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat de 'liefde' die ik ervaar tegenover mijn vader - enkel een geëvolueerde vorm is van angst, namelijk doodsangst, petrificatie, absolute angst en dat de 'liefde' een opzettelijke zelf-verblinding is omdat ik de angst niet meer 'aankon', ik wilde er niet meer naar kijken --- liefde ervaren is in wezen opgeven
en mijn macht volledig weggeven aan angst, door zoveel angst te hebben van de angst die bestaat in mezelf, dat ik 'liefde' heb verzonnen om mezelf te verblinden van de angst, om te kunnen doen alsof ze niet bestaat - terwijl ik in wezen in mezelf verga van de angst

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat elke reden, excuus en rechtvaardiging voor waarom 'liefde' echt is en waarom ik 'liefde' niet mag stoppen, afkomstig is uit angst



wanneer en als ik mijn vader zie en ik zie de ervaring van 'liefde' als een positieve ervaring opkomen in mezelf - samen met allerlei redenen, rechtvaardigingen en excuses voor waarom die 'liefde' echt is, dan stop ik en ik adem - en ik besef dat al die redenen, excuses en rechtvaardigingen afkomstig zijn uit angst omdat, als liefde echt zou zijn dan zou ik er geen redenen, excuses en rechtvaardigingen voor nodig hebben

ik besef dat de 'liefde' die ik altijd ervaren heb in relatie met mijn vader, niets meer of minder was dan de angst die ik getransformeerd heb in mezelf tot 'liefde', als het licht in mijn geest waar ik mezelf mee verblind om de duisternis van de angst die werkelijk bestaat in mezelf niet te zien

wanneer en als ik mijn vader zie en ik angst in mezelf zie opkomen, dan stop ik en ik adem, en ik sta mezelf niet toe het licht als liefde in te stappen en allerlei gedachten, en beelden en ideëen te creëren in mijn geest als redenen, excuses en rechtvaardigingen voor waarom 'mijn vader van mij houdt' en waarom die liefde echt is -- omdat ik mezelf niet toesta mezelf te verblinden van de waarheid in en van mezelf met een leugen - ik stel mij tot doel om in dat moment te ADEMEN omdat ik besef dat dat het enige is dat ik kan vertrouwen om één en gelijk te staan met de angst en zelf-eerlijk te zijn in en als mezelf, om mezelf niet meer te laten sturen en bepalen door de ervaring van angst maar verantwoordelijkheid te nemen voor wat ik heb toegestaan te bestaan in mezelf door te stoppen met het te bedekken

ik stel mij tot doel liefde te stoppen en aan te tonen dat liefde niets is dan de leugen die de mensheid gebruikt om haar angst te bedekken -- en dat dat de reden is waarom spiritualiteit zo hoog van de toren blaast over 'liefde dit' en 'liefde dat' - terwijl er in de wereld nog steeds enkel taferelen uitspelen die de angst weerspiegelen van de mens, de realiteit is de fysieke manifestatie van een horrorfilm geworden, terwijl het enige dat de 'spiritualisten' doen is zichzelf verblinden met hun 'liefde' en liefde opzettelijk gebruiken om niet te kijken naar de angst die gemanifesteerd is in deze wereld en hen elke dag in het gezicht staart

ik stel mij tot doel aan te tonen dat spiritualiteit niet de oplossing is - en de problemen op aarde enkel erger maken omdat een oplossing onmogelijk gevonden kan worden als men niet eens wil kijken naar en eerlijk wil zijn over de problemen, en spiritualiteit is wegkijken, onderdrukken, doen alsof het 'negatieve' niet bestaat, als dus letterlijk het doen alsof de angst in zichzelf niet bestaat --- onderdrukking onderdrukking onderdrukking -- en dat hierom de spiritualisten in deze wereld zelfs de bron zijn van al het kwaad, de reden waarom de wereld sneller en sneller de dieperik in zakt, zij zijn degenen met al het geld en de middelen om op te staan in deze wereld en de wereld te veranderen - maar ze kiezen er verdomme voor om hun ogen te sluiten voor wat er aan het gebeuren is door het te beoordelen als 'negatief', en ja, 'negatief' is 'negatief' en dus 'niet goed', en zichzelf opsluiten in hun wereldje, in hun geest vol met licht - wachtend tot de horror voorbij is en zij de eeuwige hemelen van licht binnen kunnen wandelen om tot in de eeuwigheid hun angst te kunnen ontvluchten -- en alleen een realiteit achterlaten die de manifestatie is van al de angsten die zij nooit hadden willen onder ogen komen, hetgeen EXTENSIEF is

ik stel mij tot doel te beseffen dat ik verantwoordelijk ben voor wie ik ben vanbinnen - en dat ik beslis of ik zal blijven verderdoen in de leugen als het licht als liefde, of dat ik mijn angsten onder ogen zal komen en te weten zal komen wie ik werkelijk ben -- zal ik sterven? wie zal ik zijn? wat zal er werkelijk met mij gebeuren???