ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd zelfs wanneer ik alleen ben, mij in mijn onderbewustzijn in te beelden dat ik bekeken wordt door andere mensen, als de mensen waar ik erkenning van wil voor het karakter dat ik speel - waarin ik mij bijvoorbeeld inbeeld dat mijn ideale partner mij bekijkt vanuit een beeld in mijn geest terwijl ik mijn dagelijkse zaken/taken uitvoer - zodat ik mij continu energetisch opgeladen kan voelen en dus het gevoel heb dat 'ik' besta als wie ik wil zijn als een beeld in mijn gedachten, waarin ik mezelf uiteraard enkel beoordeel en zie vanuit dat beeld van mijn ideale partner in mijn gedachten als hoe ik mezelf WIL zien als 'sexy', 'leuk', 'interessant', 'uniek', 'speciaal', 'sociaal', 'inzichtvol', 'intelligent', 'grappig' --- nooit beseffend dat alleen maar omwille van deze reden, het beeld in mijn gedachten uiteraard enkel mijn eigen creatie is vanuit het ego dat ik mezelf heb toegestaan te worden als een lichtgevend beeld in mijn gedachten dat constant alleen maar op zoek is naar positieve energie om zichzelf mee te voeden
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd nooit te hebben beseft dat ik nooit echt geweest ben als een levend wezen omdat ik maar bestond als een beeld in en als gedachten dat aandacht als energie nodig had om te bestaan - waarin ik in complete ontkenning verkeerde van het feit dat ik de hele show zelf aan het creëren was, ik was de ster, ik was de nevenpersonages, ik was de televisie, ik was de toeschouwer -- als de creator van de totale ervaring in en als mezelf, hetgeen altijd alleen maar in mijn geest bestaan heeft als een ideaal wereldje dat ik had opgebouwd voor mezelf gebaseerd op mijn verlangen om mij speciaal te voelen
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te willen zijn zoals de mensen die ik zag op televisie, perfect, mooi, positief, goed, aantrekkelijk, sexy en daarin geen rekening te houden met de fysieke realiteit dat geen beeld is -- waardoor ik angst had om mezelf uit te drukken in en als het fysieke, omdat in de fysieke uitwerking van het beeld in mijn gedachten bestond de kans dat ik zou 'falen', en dat ik dus niet zou beantwoorden aan het ideaalbeeld in mijn gedachten - waardoor ik mijn expressie in deze wereld enorm gelimiteerd en onderdrukt heb, door niet simpelweg te beseffen dat de beelden op televisie maar beelden zijn, net als de beelden in mijn gedachten, het is niet echt want het heeft niets te maken met de fysieke realiteit als wie en wat ik werkelijk ben als een fysiek lichaam
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat ik mij compleet heb laten programmeren/brainwashen door de televisie in en als het geloof dat de beelden op televisie echt zijn, omdat ik niet voldoende inzicht en begrip had van hoe de realiteit in elkaar zit, omdat mijn omgeving mij behandelde als 'maar een kind' dat de dingen zogezegd blijkbaar 'toch niet zou begrijpen' - waardoor ik blindelings al wat mij gepresenteerd werd heb gekopieerd in en als mezelf in en als het kameleon-karakter als het automatische voorgeprogrammeerde overlevings-programma in en als de menselijke geest, waarin een kind, tijdens zijn ontwikkeling in deze wereld, automatisch zichzelf zal spiegelen aan wat het ziet in zijn omgeving om aldus in de omgeving te passen en op die manier te overleven - hetgeen mijn omgeving duidelijk niet besefte terwijl ze mij voor de televisie plantten
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een televisiescherm te hebben gecreëerd in en als mijn gedachten, waarin ik de wereld die ik zie en registreer met mijn ogen, zie als beelden in mijn gedachten, alsof ik naar een film aan het kijken ben, terwijl ik mezelf compleet disconnecteer van mijn fysieke ervaring, alsof ik letterlijk maar een beeld ben-- waarin ik ook heel gevoelig geworden ben in en als mijn fysieke ervaring, snel koud, snel moe, vaak misselijk en angst van situaties, plaatsen en mensen die ik niet ken, als een gevolg van de mate waarin ik mezelf had afgescheiden van mezelf in en als de fysieke realiteit door te geloven dat 'de realiteit' de beelden zijn die ik zie in en als mijn gedachten/geest
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd continu moeite te doen en mij uit te sloven om een 'show' op te voeren voor andere mensen als 'mijn publiek', mij continu proberen te bewijzen, 'uit te blinken', opgemerkt te worden in al wat ik doe -- om dus erkenning en aandacht te krijgen voor mezelf als het beeld van mezelf in mijn gedachten, in complete afscheiding van mezelf als het lichaam, zodat ik het gevoel kan hebben dat 'ik' als het beeld besta als een energetische oplading/opwinding in en als mezelf --- waarin ik continu schipper van een negatieve energetische ervaring en een positieve energetische ervaring gebaseerd op 'hoe andere mensen over mij denken en mij beoordelen'
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van mezelf als het lichaam, en dus niet eens meer te beseffen dat ik werkelijk besta, alleen, hier, in en als het lichaam - omdat ik mezelf had toegestaan mezelf in die mate te verliezen in de beeldenrealiteit in en als mijn geest, waarin ik klakkeloos alle beelden van op televisie gekopieerd heb in mezelf en heb aangenomen als 'de realiteit' --- waarin ik mezelf altijd heb ervaren als een passieve bijstaander, als de toeschouwer, die wanhopig probeert in het 'scherm' te stappen, en het beeld te ervaren, en er alles aan doet om de aandacht te trekken van de andere personages in het beeld dat ik zie, zodat ik tenminste het gevoel kan hebben dat ik ook besta in die film die ik zie met mijn ogen als een beeld
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te verlangen om 'erbij te horen', om in de beeldenrealiteit als wat ik zie met mijn ogen te 'passen', uit angst om verstoten en afgewezen te worden en 'eruit te vallen' en dus 'niet te kunnen bestaan' -- door nooit te hebben beseft dat het bestaan in en als mezelf is als het lichaam, als mijn werkelijke fysieke, tastare aanwezigheid HIER, en dus niet buiten mezelf ligt in een beeld -- en dat de beelden die ik zie met mijn ogen letterlijk een illusie, een leugen zijn en niet eens echt bestaan, behalve in en als energetische ervaringen/reacties in mezelf als het lichaam, waarin ik de beeldenrealiteit altijd zelf heb 'gevoed' en 'opgeladen'
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf als het BESTAAN, als mijn tastbare werkelijke aanwezigheid hier in en als het lichaam, waarin ik in wezen ALLEEN besta, te hebben onderdrukt -- door te geloven dat de beelden die ik zie met mijn ogen 'meer echt' zijn dan mezelf in en als mezelf --- en daarom continu mezelf proberen te veranderen en aan te passen om bij en in die beeldenrealiteit te kunnen horen/passen, maar nooit werkelijk het gevoel te hebben dat ik er echt bij hoor of in pas, omdat ik als het ware steeds weer geconfronteerd werd met mezelf als ALLEEN in en als mezelf, waarin ik nooit begreep waarom ik niet kan zijn zoals wat ik zie met mijn ogen - en mij daarom altijd 'alleen' gevoeld heb, in tegenstelling tot de relaties, en 'verbondenheid' die ik ZAG in het beeld van de wereld, waarin het lijkt alsof alle mensen passen in een groot systeem van relaties en onderlinge verbondenheid
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als 'wat andere mensen van mij denken' en 'hoe andere mensen mij zien/beoordelen' als een beeld van mezelf -- door angst te hebben om er niet bij te horen, om niet aanvaard te worden in de beeldenrealiteit die ik zie mijn ogen als 'andere mensen' - in de plaats van te beseffen dat die beelden die ik zie net niet echt zijn, en een resultaat zijn van hoe ik mezelf heb laten programmeren door de televisie die de mens en 'menselijke relaties' centraal zet, waardoor ik ook nooit verder heb gezien dan die 'menselijke relaties' in het kijken naar en observeren van de wereld, ik heb nooit de natuur gezien als wat hier bestaat in en als de wereld, ik zag enkel mensen als 'de wereld' en 'de realiteit' waar ik dan 'bij wilde horen', zonder dus ooit te beseffen dat ik al hier besta in en als de wereld als de natuur, als een levend wezen, niet gedefinieerd door hoe ik eruit zie
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd passief te zijn in mijn bestaan/interactie in de wereld door al mijn macht weg te geven aan de beelden die ik zie met mijn ogen en al de beoordelingen en definities die ik geleerd en gekopieerd heb van de televisie - niet beseffend dat ik hierin zelf die hele 'beeldenrealiteit' 'leven' gegeven heb
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren als 'een denker' - omdat ik via mijn gedachten als beoordelingen de hele beeldenrealiteit die ik zie met mijn ogen, ondersteun en voedt en 'leven' schenk
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van mijn gedachten door mezelf te ervaren als het slachtoffer van beoordelingen als de beelden in mijn geest - door nooit verantwoordelijkheid genomen te hebben voor wat ik heb toegestaan te bestaan in mezelf door de beelden die ik zag te kopieren in mezelf en aldus een 'wandelende televisie' te worden
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd angst te hebben om alleen te zijn, en daarom via mijn gedachten te proberen om mezelf uit te drukken aan de hand van wat ik denk dat andere mensen goed zullen vinden en zullen aanvaarden en waar andere mensen erkenning voor zullen geven -- in een wanhopige poging om 'erbij te horen', om dus zover mogelijk weg te blijven van mezelf in en als mezelf als ALLEEN
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffend at ik altijd al alleen geweest ben, maar dat ik het nooit beseft heb, door geen verantwoordelijkheid te nemen voor mijn creatie als de beeldenrealiteit in en als mijn geest
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd ervan overtuigd te zijn dat ik niet in staat ben om werkelijk te veranderen, omdat ik mezelf heb toegestaan mezelf te definieren in en als een beeld in mijn geest - in de plaats van te beseffen dat een beeld zowieso altijd statisch is en niets te maken heeft met het leven als wie ik ben - en dat ik als 'veranderd', geen beeld is in mijn gedachten, maar een werkelijke wezenlijke zelf-beweging, in en als de fysieke realiteit van mezelf, als het stoppen en loslaten van die beelden die nooit werkelijk echt geweest zijn in de eerste plaats
ik vergeef mezelf dat ik mezelf als de fysieke zelf-expressie van mezelf als zelf-genot, zelf-exploratie en ontspanning in elk moment van ademhaling verloochend heb, door te bestaan in en als de geest als een beeld, waarin ik constant mezelf wil bewijzen, en mij constant zorgen maak en gestresseerd voel over 'wat andere mensen van mij denken' als beoordelingen, door mezelf te hebben toegestaan die afgescheiden beeldenrealiteit te hebben gecreëerd in mezelf als een 'televisiescherm' en te geloven dat dat echt is, terwijl het mijn eigen creatie is als wat ik heb opgebouwd in mezelf als een gedachtenconstruct doorheen mijn leven
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de echte ervaring van mezelf in en als het lichaam als ZELF-expressie in te ruilen voor de VALSE expressie van de geest als een beeld als gedachten, gevoelens en emoties waarin ik maar een schim ben van mezelf, een reflectie, een spiegelbeeld, een gedachte, een beoordeling, een gevoel - constant op zoek naar het gevoel dat ik besta
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd wanhopig op zoek te zijn en te verlangen naar relaties, door te geloven dat relaties het leven zijn, en dat ik enkel kan bestaan in en als relaties, waarin ik dus constante aandacht en bevestiging zou krijgen voor mezelf als een beeld in mijn gedachten - waarin ik nooit heb beseft dat dat soort relaties de illusie zijn van de menselijke geest - en dat ik in wezen AL in biljoenen relaties besta in en als de fysieke realiteit, relaties tussen de cellen van het lichaam, de organen, tussen mijn lichaam en dat van elke plant, dier, molecule, water, lucht, en elke levensvorm die hier op aarde bestaat en waar ik een directe invloed op uitoefen in elke fysieke beweging
Wordt Vervolgd...
No comments:
Post a Comment