Dag 120: Niemand begrijpt mij

Ik heb mij vaak eenzaam gevoeld in mezelf door te denken dat 'niemand mij begrijpt', 'niemand is zoals ik', 'niemand weet/ziet wie ik ben' - waarin ik mij dan verdrietig en zelfs depressief voelde in mezelf en verkeerde in een constante staat van 'ocharme ik', constante zelf-medelijden


ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te denken dat niemand mij begrijpt

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te kijken naar andere mensen en te verlangen om 'erbij te horen' en geaccepteerd worden ' door andere mensen en dan, wanneer ik het gevol had dat mensen mij niet de aandacht geven die ik wilde, dan voelde ik mij verdrietig en dacht ik 'niemand begrijpt mij', 'ocharme ik'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat mensen mij moeten 'begrijpen' in de plaats van dat ik mezelf begrijp en mezelf aanvaard

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mij buitengesloten en vertoten en afgewezen te voelen omdat mensen mij niet de aandacht  geven waar ik naar verlang om mijn identiteit als 'speciaal' te kunnen voeden/ondersteunen

ik vergeef mezelf dat ik mezlef heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in relatie met andere mensen door te verlangen om 'begrepen te worden', hetgeen neerkomt op aandacht krijgen en opgemerkt worden


ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd aandacht te willen krijgen van mensen en mij dan verdrietig en depressief te voelen wanneer ik dat niet krijg, door te geloven dat ik het recht heb om mensen hun aandacht te krijgen - omdat ik  mezelf heb toegestaan en geaccepteerd relaties tte creëren met mensen en daarom te geloven dat ik hen nodig heb om te bestaan

ik vergeef mezlef dat ik verdriet heb toegestaan te bestaan in mezelf als zelf-medelijden, waarin ik geloof en denk dat ik iets niet gekregen heb dat ik nodig heb om te leven - in de plaats van te beseffen dat ik het leven zelf ben, en dat ik HIER besta, als mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd ineen te krimpen in mezelf in en als verdriet door te geloven dat ik de aanvaarding van andere mensen niet krijg, zonder te beseffen dat ik verantwoordelijk ben om mezelf aandacht en erkenning en respect te geven

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd medelijden te hebben met andere mensen en angst te hebben om hun gevoelens op dezelfde manier te kwetsen, als hoe ik mij vaak geketst voelde door andere mensen - omdat ik mezelf had toegestaan te bestaan in en als beschuldiging en dus geloofde dat andere mensen verantwoordelijk zijn voor mij-- zonder te beseffen dat andere mensen levende wezen zijn, net als ik, en alleen staan/bestaan in en als zichzelf, en dat het beste voor allen is om alleen te staan in en als mezelf als het levende voorbeeld, en dus niet mijn leven weggeven en te onderdrukken om te zorgen voor andere mensen vanuit de verdonderstelling dat ze 'het leven' niet zelf zullen aankunnen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden in mezelf van andere mensen als mezelf - door middel van gevoelens en emoties, waarin ik geloof dat ik moet 'rekening houden met' de gevoelens en emotionele reaties/ervaringen van andere mensen - net zoals ik verwacht van andere mensen dat ze 'rekening houden' met mijn gevoelens en emotionele reacties -- waarin ik in wezen verwacht dat mensen hun leven opgeven voor mij, gewoon omdat ik aandacht wil, hetgeen ik niet eens werkelijk nodig heb om te bestaan als een fysiek lichaam in en als de fysieke realiteit

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mensen te behandelen alsof ze veel te zwak zijn, en ik voor hen moet zorgen, ik mij om hen moet ontfermen - en daarom mijn expressie te onderdrukken, uit angst dat zij zich gekwetst, aangevallen, afgewezen, verstoten of misbegrepen zullen voelen - als hoe ik mij vaak heb gevoeld

ik vergeef mezelf dat ik mezelf  heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat ik de realiteit en andere mensen nooit heb begrepen, omdat ik alleen maar bezig was met mezelf, ikke ikke ikke, en enkel mijn eigen verlangens opmerkte, en daarin dus nooit de realiteit heb 'begrepen' - en dat dat de reden is waarom ik mij altijd misbegrepen voelde door mensen - omdat ik gewoon 'terugkreeg' wat ik 'uitstraalde'/'gaf'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd nooit te hebben beseft dat ik, door mensen te behandelen alsof ze zwak zijn, daarin zwakke wezens voed en ondersteun en creëer - omdat ik mijn verantwoordelijkheid als creator van mijn omgeving niet beseft heb -- en nooit heb beseft dat wat ik toesta te bestaan in mezelf, is wat ik toesta te bestaan in de realiteit

dus ik vergeef mezelf dat ik zwakheid heb toegestaan te bestaan in mezelf als anderen als de realiteit

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat ik creëer waar ik aandacht aan geef - en dat ik dus zwakheid creëer in anderen zowel als mezelf door ervanuit te gaan dat andere mensen 'het niet zullen aankunnen' - terwijl dit gewoon de 'zwakheid' is die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf als een zelf-definitie in en als de ervaring van zelf-medelijden als het geloof van 'ocharme ik toch'

 ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd zelf-medelijden als verdriet te hebben gebruikt om andere mensen te manipuleren om mij te geven wat ik wil -- door mij te isoleren uit de groep en te gaan 'mokken'  wanneer ik de aandacht die ik wilde niet krijg en dus het gevoel heb en geloof dat 'ze mij niet aanvaarden'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat hoe ik begrepen wilde worden was enkel volgens mijn waanbeelden over 'wie ik ben' als 'de beste', 'de slimste', 'de meest speciale' - als mijn 'identiteit' waarvoor ik bevestiging en validatie zocht --- in de plaats van te beseffen dat dit een complete illusie was omdat ik niet stilstond bij het feit dat de andere mensen ook bestonden als levende wezens, en dat zij net hetzelfde zijn als ik, namelijk ook op zoek naar validatie, erkenning en aandacht voor hun 'identiteit' -- en dat er daarom uiteraard 'winnaars' als mensen die het meeste aandacht krijgen en 'verliezers' als mensen die geen aandacht krijgen, zullen zijn -- waardoor mensen uiteindelijk allerlei technieken gaan bedenken om toch nog aandacht te krijgen, zoals bijvoorbeeld verdriet, depressie, zelf-medelijden als het 'mij isoleren van de groep'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mij te isoleren van de groep wanneer en als ik niet de aandacht kreeg waar ik naar op zoek was, en wanneer ik mij dus niet speciaal kon voelen en niet gevoed kon voelen in mijn zelf-definitie en idee van mezelf als 'een speciaal persoon' -- waardoor ik mezelf heb opgesloten in mijn eigen geest, mijn eigen wereldje, en mezelf heb gesaboteerd in het beseffen hoe de realiteit in elkaar zit, en het ZIEN dat de andere mensen net hetzelfde waren als ik en dat er dus niemand werkelijk speciaal is, maar allen is één en gelijk

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd om, vanaf het moment dat ik merkte dat mijn expressie niet de aandacht kreeg van de groep die ik verwacht had, in verdriet en zelf-medelijden te stappen waarin ik mezelf 'onttrek aan de realiteit', en mezelf afsluit en isoleer in mezelf in en als de emotionele ervaring van verdriet waarin ik 'wegkwijn' in zelf-medelijden en blijf rondjes draaien in de gedachte van 'hoe erg het niet is' voor mij dat ik zo weinig aandacht krijg, dat ik zogezegd niet opgemerkt wordt, dat niemand mij ziet/begrijpt --- en dan, als een verdere zelf-sabotage, te denken in mezelf dat ik 'maar beter zou verdwijnen' --- waarin ik in een 'eindeloze' spiraal van negatieve zelf-verwerpende gedachten verwikkeld geraak - tot iemand mij aandacht geeft, waardoor de energie in mezelf weer omhoog gaat en ik mij weer goed kan voelen over mezelf, weer kan denken/geloven dat ik 'aanvaard wordt', dat ik 'iets beteken', 'iemand ben' en 'nog besta'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet verder te kijken dan mijn eigen gelimiteerde wereldje van emotionele ervaringen en gevoelens die allemaal alleen maar draaien rond mijn persoonlijke, afgescheiden verlangen om aandacht te krijgen voor wie ik denk dat ik ben als 'speciaal' --mijn persoonlijke verlangen om 'erbij te horen', zodat ik mij goed kan voelen over mijn bestaan als een 'identiteit'/'persoonlijkheid' in deze wereld -- waardoor ik enkel ego-spelletjes van manipulatie heb gespeeld om mijn 'positie' in de groep/samenleving te kunnen behouden -- en nooit heb besef, gezien of begrepen hoe deze wereld eigenlijk werkelijk in elkaar zit, en hoe de menselijke geest functionneert en dus nooit heb beseft dat de menselijke geest, als gedachten, gevoelens en emoties als de 'identiteit' en 'persoonlijkheid' die ik geloofde te zijn een systeem is en niet werkelijk wie ik ben als een levend wezen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een manipulatie techniek te ontwikkelen om te krijgen wat ik wil van mijn omgeving - als het mezelf isoleren in en als de emotionele ervaring van verdriet als zelf-medelijden wanneer ik merk dat ik de AANDACHT waar ik naar op zoek was ter bevestiging van mijn identiteit niet kreeg


...wordt vervolgd in Dag 121