Dag 118: De Wandelende Televisie als Hopeloze Passiviteit

Dit is een verderzetting van
"Dag 114: Verlangen naar erkenning: Wandelende Televisie" en
"Dag 115: Wandelende Televisie Deel 2"







In deze blog kijk ik naar het aspect van passiviteit in het proces van het worden van een 'wandelende televisie' -- televisie kijken is namelijk absolute PASSIVITEIT, je zit daar en je KIJKT, en je laat je geest maar draaien - je reageert zonder erbij stil te staan, je denkt vanalles maar je merkt het niet eens. De manier waarop ik altijd televisie gekeken heb is in volledige afscheiding van de beelden die ik zag en dus van mijn eigen geest, mijn eigen interne realiteit -- waarin ik dan geloofde dat het de televisie is, de beelden, die mij zo doen reageren in mezelf, niet ik en dat ik op geen enkele manier iets te maken heb met hoe ik mij voel vanbinnen in het kijken naar de televisie/beelden.

Hetzelfde speelt zich dan af in de 'realiteit', in het dagelijkse leven, waarin ik kijk naar de beelden die ik zie om mij heen, alsof ik naar een televisie aan het kijken ben, namelijk in en als totale passiviteit -- ik reageer en er gaan vanalle beoordelingen, gedachten, ideëen, concepten, herinneringen en zelfs volledige verhaallijnen door mijn hoofd, die een betekenis geven aan de beelden die ik zie, maar ik ben er totaal afgescheiden van, alsof het niet in mezelf gebeurt, maar buiten mezelf, in de beelden die ik zie, alsof ik dat niet doe/denk/voel maar de beelden doen mij zo denken/voelen/reageren, alsof ik het slachtoffer ben van mijn eigen reacties die ik dan toeschrijf aan wat ik zie.

dit is hoe ik mezelf laat sturen/leiden door mijn geest en dus zogezegd door de beelden die ik zie als 'de realiteit' alsof ik niet eens besta in mezelf, alsof ik hier niet ben - hierin ben ik nooit werkelijk een participant geweest in de realiteit, geen participant in MEZELF, toch niet in gewaarzijn. Ik besefte nooit dat ik HIER besta, dat ik hier werkelijk, echt, compleet, absoluut, honderd-ten-honderd ben. Ik was verloren in een televisie in mijn geest met mezelf als het kind dat ernaar zit te staren met open mond en grote ogen, opgeslorpt door de mooie, lichtgevende pracht en praal van het licht dat de beelden uitstralen.


 Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te laten programmeren tot een passieve participant in de fysieke realiteit zowel als in mezelf door te kijken naar televisie in afscheiding met mezelf - door mezelf te laten 'verleiden' en 'afleiden' en dus 'misleiden' door de lichtgevende beelden en de harmonieuze muziek die mij gepresenteerd werden op het scherm

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd het televisiescherm als lichtgevende beelden van mezelf af te scheiden door een passief publiek en toeschouwer en observeerder te zijn - en nooit te hebben beseft dat ik hierin gewillig mijn macht heb weggegeven aan dit toestel en mijn GEEST heb laten programmeren door middel van beelden en woorden tot het zomaar blindelings aanvaarden van al wat ik zie en hoor  -- waardoor ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een wandelende televisie te worden als een passieve participant in mezelf zowel als de realiteit

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd gewillig mijn macht weg te geven aan de televisie omdat ik verlangde naar afleiding van de machteloosheid en inferioriteit en angst die ik ervoer tegenover mijn omgeving als de fysieke realiteit

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de wereld te aanvaarden zoals hij nu is als een beeld - door te bestaan in en als het personage van de passieve toeschouwer en observeerder - gevangen in mezelf in allerlei gedachten, beoordelingen, emotionele en gevoelsmatige reacties als hoe ik mezelf heb geprogrammeerd in het kijken naar televisie - en dus met lede ogen het misbruik in de wereld te aanschouwen, maar mij veel te machteloos en angstig en inferieur te voelen om op te staan en er iets aan te doen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te ervaren en definieren als een passieve toeschouwer van mijn geest als gedachten, gevoelens en emoties - waarin ik mij inferieur en machteloos voel, als een slaaf van mijn eigen innerlijke realiteit --- en nooit te hebben beseft dat ik mezelf zo opzettelijk geprogrammeerd heb door te kijken naar de televisie vanuit het verlangen om weg te vluchten van de realiteit, weg te vluchten van de negatieve ervaringen van inferioriteit en machteloosheid die ik ervoer in mezelf in relatie met mijn omgeving - waarin ik dus mijn toestemming gegeven heb aan de televisie om macht over mij te nemen en mij te programmeren als een wandelende televisie als een passieve participant in de samenleving als de fysieke realiteit

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd nooit te hebben beseft dat de televisie een toestel is dat ANGST promoot, als beelden en woorden - omdat de ANGST van de mens gebruikt wordt om de mens te motiveren om te participeren in de consumptie-samenleving waarin hij continu op zoek is naar 'liefde' als een positieve ervaring die de angst zal bedekken -- en dat ik dus mezelf heb toegestaan een slaaf van angst te worden door mijn macht te hebben weggegeven aan de televisie en mezelf te hebben laten programmeren door de beelden en woorden op televisie

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat al de angst die ik ervaar in mezelf, gebaseerd is op BEELDEN en woorden, als wat ik gezien heb op de televisie, en die ik geintegreerd heb in mezelf als mijn geest, in afscheiding met mezelf omdat ik mijn macht heb weggegeven aan de televisie om mij te sturen, leiden en voor mij te 'zorgen' in en als 'entertainment'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat de positieve ervaringen van comfort en troost als LIEFDE die ik ervoer in het kijken naar de televisie, als de reden waarom ik naar de televisie verlangde - in wezen ANGST is -- en dat de televisie die ANGST gebruikt om de idee en het concept en de ervaring van 'liefde' te verkopen,  hetgeen dus een vicieuze cyclus is waarin de mens blijft terug grijpen naar die positieve ervaring van LIEFDE in en als het kijken naar televisie, en ondertussen enkel meer ANGST download in en als zichzelf als de geest

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in en als de energetische polariteit van PASSIVITEIT en ACTIEFHEID - waarin ik uit ANGST als passiviteit op zoek ga naar LIEFDE als actiefheid -- in de plaats van te staan als wie ik ben als de simpliciteit van het leven in elk moment van ademhaling en dus niet gemotiveerd door energetische reacties of ervaringen op basis van geprogrammeerde beelden in en als mijn geest, maar te staan/bestaan in eenheid en gelijkheid met de REALITEIT die simpelweg HIER is, in het besef dat alle beelden in mijn geest en dus elke energetische reactie en ervaring op basis van dat beeld in mij geprogrammeerd geweest is door voornamelijk televisie

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd televisie te gebruiken als een vlucht van mijn innerlijke ervaringen van ANGST - niet beseffend dat de televisie enkel die angst gebruikt om mij verslaafd te maken aan de positieve ervaring van LIEFDE als een beeld dat ik zie met mijn ogen, en dus de angst enkel onderdrukt, waardoor ik uiteindelijk nog angstiger wordt en tegelijkertijd in absolute ontkenning en negatie besta van de negatieve ervaringen van angst die werkelijk bestaan in mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat de realiteit geen angst is, maar simpelweg HIER in en als de constantheid en stabiliteit van ademhaling - en dat de enige reden waarom ik angst heb om mezelf te bewegen in de realiteit, om werkelijk op te staan in de realiteit en mezelf uit te drukken, is omdat ik een alternatieve realiteit van beelden heb toegestaan te bestaan in mezelf als mijn GEEST, waarin ik de beelden die ik zag op de televisie heb gekopieerd in mezelf en heb laten programmeren als 'de realiteit', nooit beseffend dat het maar een beeld is dat ik 'echt' heb doen lijken door erop te reageren met ANGST als LIEFDE

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd angst te hebben van mijn gedachten als beelden en woorden die ik gekopieerd heb van de televisie en mezelf daarin af te scheiden van mijn innerlijke realiteit als gedachten - en daarin te blijven vaststeken in passiviteit als angst in mezelf, en mezelf dus nooit beweeg in deze realiteit en nooit opsta als en voor wat het beste is voor het leven op aarde

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd betekenis te geven aan de beelden en woorden die ik zag en hoorde op de televisie - door mijn macht te hebben weggegeven aan de televisie - en nooit te hebben beseft dat het maar beelden zijn, en niet echt, niet wie ik ben als het leven zelf, als zelf-beweging en zelf-expressie als HIER -- het is maar een toneelspel met voorgeschreven personages en verhaallijnen die specifiek en doelbewust ontworpen en geschreven zijn om de meeste angst op te wekken in de toeschouwer -- en om dus te dienen als een excuus voor de toeschouwer om een passieve participant te zijn in de realiteit

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd passiviteit als 'niets doen' en 'voor de tv hangen' als het totale weggeven van mijn macht aan mijn omgeving als de beelden die ik zie met mijn ogen te definieren als 'comfort' en 'wie ik ben' als een 'goed gevoel' - en activiteit/actiefheid als 'werken' en participeren in de realiteit te definieren als 'moeilijk'  en 'negatief' --- en nooit te hebben beseft dat deze energetische polariteit compleet gebaseerd is op ANGST, als de angst om te staan/bestaan als mezelf volledig HIER in en als het moment van ademhaling, de angst om mezelf uit te drukken, de angst om de realiteit in de ogen te kijken, de angst om zelf-eerlijk te zijn, de angst om te bestaan als wie ik werkelijk ben

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'passiviteit' te definieren in een beeld van 'hangen voor te televisie' en 'niets doen' en niet te beseffen dat passiviteit in wezen het weggeven is van mijn macht aan het licht - en dat alle 'actieve' mensen in deze wereld in wezen passief zijn, omdat ze bestaan in angst van de realiteit en dus 'actief' zijn in het wegvluchten van hun angsten door 'liefde' te creëren en op te zoeken -- en dat ware 'actiefheid' dus niet een beeld is van 'dingen doen' en 'geld verdienen' door te 'werken', maar het opstaan in mezelf en de gedachten, de geest, in mezelf te stoppen, als het systeem van licht waar ik mezelf heb toegestaan mijn macht aan weg te geven uit angst om te staan in deze wereld als een levend wezen en angst om verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf als het leven zelf


ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat deze hele wereld als het menselijk systeem opgebouwd is op de passiviteit van mensen als de ANGST  van mensen om werkelijk HIER te staan in en als de realiteit, in eenheid en gelijkheid met wat HIER bestaat - en dat de activiteit waarmee mensen de wereld concreet opgebouwd hebben, de fysieke manifestatie is van de passiviteit van de mens, als het weggeven van macht aan het licht --- en dat daarom meditatie, visualisatie en spiritualiteit de ultieme vorm is van passiviteit, als het weggeven van de macht aan het licht, als het zoeken naar de positieve ervaring van LIEFDE, als dekmantel van ANGST om te leven

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd passief te zijn in relatie met de gedachten, gevoelens en emoties in mezelf - door mijn macht te hebben weggegeven aan het licht als de beelden die ik zag -- en dus aan angst, als mijn motivatie om op zoek te gaan naar LIEFDE in het LICHT

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat op zoek gaan in mijn gedachten naar LIEFDE als het LICHT als een positief gevoel in wezen de angst in mezelf voedt en ondersteund, omdat ik mezelf heb toegestaan mezelf te aanvaarden en ervaren als een slaaf van mijn gedachten - als beelden en woorden die ik in mij heb laten programmeren door televisie -- waarin ik dus in wezen mijn bestaan uit handen geef en mezelf laat sturen, leiden, bepalen en beinvloeden door voorgeprogrammeerde ervaringen in en als gedachten, gevoelens en emoties

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als gedachten als het LICHT als LIEFDE - waarin ik probeer weg te vluchten van de angst die ik ervaar als STRESS in het lichaam --- in de plaats van te beseffen dat gedachten als LIEFDE de bron zijn van ANGST, omdat ik gedachten als beelden en woorden in mij heb laten programmeren door mijn omgeving die ANGST gebruikten om mij te motiveren, mij te sturen, te leiden, te bewegen, in ACTIE te brengen en dus macht uit te oefenen op mij en dat daarom gedachten ANGST ZIJN

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat elk beeld in mijn gedachten, in mijn geest dat bestaat in mezelf als een excuus om te kunnen vluchten van de angst en inferioriteit en machteloosheid die ik ervaar in mezelf - in wezen de creator is en de facilitator van de angst in mezelf, omdat het niet staat als een OPLOSSING om de angst daadwerkelijk voor eens en voor altijd te STOPPEN, maar enkel als een mooie illusie, een punt van HOOP als een lichtpunt in de duisternis dat mij maar voor even afleidt van de duisternis

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat op dit moment de mensheid volledig geconsumeerd is door het lichtpunt in de duisternis, als de televisie, als spiritualiteit, als LIEFDE - verloren in HOOP als PASSIVITEIT -- niet beseffend dat licht verblindt en afleidt en misleidt en daarin net de duisternis voedt en ondersteunt en bevestigt door geen concrete werkbare en blijvende oplossingen te bieden om de 'duisternis'  als ANGST voor eeuwig te stoppen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat ANGST gecreëerd wordt door het licht als beelden en woorden als AFSCHEIDING - en dat de zoektocht en het verlangen naar LIEFDE in en als het licht als relaties de grootste leugen/illusie is

ik vergeef mezelf dat ik het licht heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in mezelf - als een punt van afleiding van mezelf, een punt van 'troost' en 'comfort' als 'liefde' -- en nooit te hebben beseft dat dit de grootste leugen/misleiding was, en dat het 'licht' in wezen stond als de facilitator van de ANGST als afscheiding als de reden en bron van waarom ik op zoek was naar liefde en troost buiten mezelf in de eerste plaats en waarom ik die 'liefde' en 'troost' niet kon vinden en erkennen in en als mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te bestaan/staan als het punt van HOOP in en als mezelf, als het punt van troost en comfort in en als mezelf, als wie ik ben als levend wezen -- door hoop, comfort en troost te projecteren in het LICHT -- waardoor ik eeuwig in de duisternis besta, zoekend en verlangend naar het 'licht' als mijn schijnbare 'redder' uit die duisternis - niet beseffend dat het licht enkel bestaat om het pijnlijke onderscheid duidelijk te maken tussen het licht buiten mezelf en de duisternis binnen mezelf -- en dus de bron is van al het 'negatieve' als angst

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd gedachten te VOLGEN -- door te HOPEN dat ze mij zullen wegleiden uit de duisternis als ANGST in mezelf --- in de plaats van te beseffen dat deze wegleiding/afleiding de grootste MISleiding is - omdat die gedachten de illusie creëren dat ik HIER te angstig ben om te bestaan als mezelf HIER in en als het moment van ademhaling, compleet, volledig en HEEL en dat ik dus weggeleid en afgeleid moet worden van mezelf HIER door een woord of beeld te VOLGEN

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat gedachten enkel de idee geven dat ik niet kan bestaan in en als ademhaling - dat ik te inferieur en machteloos ben in en als ademhaling en dat ik daarom weggeleid en afgeleid moet worden van mezelf HIER als ademhaling als het moment als de simpliciteit en eenvoud van mezelf HIER

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd gedachten te vertrouwen, als het licht, als beelden en woorden die een punt van HOOP symboliseren -- en nooit de deceptie te hebben gezien in hoe gedachten daarin het gevoel en de ervaring in mezelf creëren dat ik hoop nodig heb als een punt buiten mezelf en dat ik dus een inferieure machteloze slaaf ben -- en dat gedachten daarin enkel angst ondersteunen en voeden in mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van HOOP - door hoop te definieren in en als gedachten als woorden en beelden in en als de geest - als het lichtpunt in de duisternis waarin ik voor eeuwig zal blijven wachten, verlangen, zoeken en volgen in en als passiviteit --- in en als de fysiek gemanifesteerde activiteit waarin en waarmee ik een fysieke realiteit creëer en manifesteer van hopeloosheid die uiteindelijk enkel de machteloosheid als ANGST in mezelf zal voeden -- en dat daarom gedachten niet te vertrouwen zijn en nooit de oplossing zullen bieden tot het stoppen van de hopeloosheid als angst

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat gedachten opkomen als reactie op de angst die ik ervaar in mezelf - waarin er dan een lichtpunt opdoemt, met als belofte om mij weg en af te leiden van de duisternis van ANGST - maar dat die gedachten nooit een concrete specifieke en duidelijke oplossing aanbieden om de angst te stoppen - gedachten zitten enkel vol van beloften, ideëen en geloofsystem als HOOPVOLHEID -- en dat dit duidelijk aantoont dat gedachten enkel MISleiden en de ANGST zelfs ondersteunen en voeden door mij vast te zetten in eindeloze cycli van onwetendheid, blindheid en hoopvolheid en dus niet te vertrouwen zijn



...Wordt Vervolgd