Dag 112: verlangen naar erkenning: "ik ben goed" Deel 1

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat ik ofwel 'beter' ben dan anderen, ofwel 'minder', maar dat ik dus niet gewoon mezelf ben of kan zijn

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat ik mezelf moet bewijzen aan andere mensen - dat ik constant moet bewijzen dat ik 'goed bezig' ben, door mezelf uit te leggen  en door na te denken over hoe andere mensen denken over wat ik zeg of doe

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd zelf-bewust te zijn, door te denken aan wat andere mensen over mij denken, door angst te hebben om beoordeeld te worden als 'negatief' en 'fout'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd angst te hebben om beoordeeld te worden als negatief en fout

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te willen bewijzen aan andere mensen als 'goed', uit angst om kritiek te krijgen op wat ik doe

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te willen bewijzen aan andere mensen dat ik slim, intelligent en goed ben en daarom dingen complexer te maken/doen/zeggen dan ze eigenlijk zijn, om positieve aandacht te krijgen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd dingen complexer te maken dan ze moeten zijn, om mezelf te bewijzen aan andere mensen - om te bewijzen dat ik intelligent, slim en goed ben, om te bewijzen dat ik 'het kan', wat 'het' dan ook is, wat ik ook doe

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd angst te hebben om niet opgemerkt te worden door andere mensen, om niet gezien te worden -- en daarom veel moeite te doen in al wat ik doe om het zo complex mogelijk te doen/maken, om 'een goeie indruk te maken' op mensen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd opzettelijk moeite te doen om aandacht te krijgen van andere mensen, om gezien en opgemerkt te worden - zodat ik het gevoel kan hebben dat 'ik' besta, omdat ik 'ik' gedefinieerd heb in en als de gedachten van andere mensen in en als het zelf-bewuste karakter

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te ontwijken om in mezelf te kijken door mezelf als 'ik' te definieren in en als hoe andere mensen over mij denken -waarin het lijkt alsof ik als mezelf als een wezen, niet echt besta, omdat het enige dat 'ik' ben is gedachten, meningen, opinies en beoordelingen van 'andere mensen' waarin ik mezelf verloren heb --- door niet te beseffen dat ik werkelijk hier besta, als allen als één als gelijk als het startpunt van al wat bestaat

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van mezelf door moeite te doen om 'een goede indruk te maken op andere mensen' en te bewijzen aan mensen dat ik 'goed' ben, dat ik 'slim' en 'intelligent' en 'normaal' ben en dat ik 'het kan'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd angst te hebben om 'afgang te maken' in de ogen van andere mensen - en uitgelachen te worden omdat ik iets 'niet kan' -- en daarom heel veel moeite doen en al wat ik doe heel complex te maken, om te bewijzen dat ik 'het wel kan', om erkenning te krijgen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat mijn leven alleen maar 'moeilijk' en complex aanvoelt omdat ik zoveel moeite doe om indruk te maken op andere mensen en dus niet gewoon mezelf ben - omdat ik mezelf niet aanvaard

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf niet te aanvaarden en accepteren in en als mezelf  door te verlangen dat andere mensen mij aanvaarden, mij opmerken en mij aandacht geven -- en daarom mij niet gewoon uit te drukken als wie ik ben, in en als de simpliciteit van het leven, maar mezelf uit te drukken vanuit stress en spanning door mij constant zorgen te maken over 'wat andere mensen over mij denken' - gebaseerd op het beeld dat ik in mijn gedachten heb gevormd van 'wie andere mensen zijn' en 'wat andere mensen denken over mij'  in en als het karakter van zelf-bewustzijn

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als constante stress, angst en spanning door mij continu zorgen te maken in mijn gedachten over 'wat andere mensen over mij denken' door angst te hebben om 'uitgelachen te worden', en gepest te worden, gezien te worden als 'niet goed' en uit de groep te vallen, verstoten te worden en dus niet te kunnen overleven

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een goeie indruk te willen maken op mensen als een overlevingsreactie

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd na te denken in mijn geest uit angst om niet te voldoen aan de 'standaard' in/van de 'groep' - uit angst om 'er niet bij te horen' en dus niet te kunnen overleven

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd angst te hebben om vergeten en genegeerd te worden door de groep, door niet interessant, slim of intelligent te zijn of niet te voldoen aan de 'standaard' - en aldus niet te kunnen overleven

ik vergeef mezelf dat ik afwijzing en 'negatie' en 'verstoting' heb toegestaan te bestaan in mezelf, door te veronderstellen dat 'de groep' van mensen mij zal negeren, verstoten en afwijzen als ik niet zoals hen ben, of als ik 'niet goed' ben in hun ogen, als ik geen moeite doe om zoals hen te zijn -- in de plaats van te beseffen dat afwijzing, negatie en verstoting geen deel zou mogen uitmaken van deze wereld en het feit dat ik het heb toegestaan te bestaan in mezelf bewijst dat ik het heb toegestaan te bestaan in deze wereld

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd afwijzing, verstoting en negatie te creëren en manifesteren in de wereld, door het toe te staan te bestaan in mezelf door er angst van te hebben - in de plaats van te beseffen dat afwijzing, verstoting en negatie niet zouden mogen bestaan in een wereld waarin elk levend wezen van zijn omgeving als andere levende wezens afhankelijk is voor zijn voortbestaan en overleving - want de fysieke realiteit is er één van onderlinge verbondenheid, alles is verbonden op deze planeet -- en afwijzing, negatie en verstoting bestaat dus enkel in de menselijke geest in en als blindheid en domheid en onwetendheid, in en als het verlangen van de mens om zich speciaal te voelen, door zich dan opzettelijk te gaan wegduwen/afscheiden van alle wezens om zich heen, en te bestaan in en als afwijzing, verstoting en negatie

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan nog maar te overwegen om afwijzing, verstoting en negatie toe te staan te bestaan in mezelf , door niet te beseffen dat ik het bestaan ben, het leven zelf, ik ben de wereld, ik ben het leven op aarde, want ik ben hier -- en in en als het leven op aarde kan en mag afwijzing, verstoting en negatie niet bestaan omdat elke levensvorm die hier bestaat van mij als levensvorm afhankelijk is, hetgeen overduidelijk aangetoond wordt door de natuur, waarin elk wezen zijn plaats heeft, zijn functie in het groter geheel --- en enkel de mens zegt 'fuck you' tegen het geheel, enkel de mens bestaat in opzettelijke afwijzing, verstoting en negatie omdat hij zich speciaal wil kunnen voelen, niet beseffend dat dit verlangen zijn ondergang is



dit wordt vervolgd in Dag 113