Dit is een vervolg op Dag 112
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te willen bewijzen aan andere mensen dat ik 'normaal' ben door mezelf te verklaren en uit te leggen om er zeker van te zijn dat mensen niet 'het verkeerde idee krijgen over mij'
ik vergeef mezelf dat ik 'normaal' heb toegestaan te bestaan in mezelf en dus in een ander als mezelf door angst te hebben om beoordeeld te worden als 'abnormaal' en aldus afgewezen, verstoten en weggeduwd te worden door mijn omgeving als andere mensen
ik vergeef mezelf dat ik mezelf als zelf-expressie heb onderdrukt door de polariteit van 'normaal' vs 'abnormaal' toe te staan te bestaan in mezelf als beoordelingen over mijn uiterlijke expressie in relatie met wat andere mensen denken over mij - waarin ik angst heb om beoordeeld te worden als 'abnormaal' als de angst om afgewezen, verstoten en weggeduwd te worden uit de samenleving
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf niet te aanvaarden als het leven zelf, als een levend wezen, als wie ik ben als HIER - door beoordelingen toe te staan te bestaan in mezelf -- in de plaats van te beseffen dat beoordelingen het systeem van afscheiding is van de geest, waarin de mens de realiteit opdeeld als 'goed' en 'slecht', zonder enig besef van het 'waarom' van het bestaan van bepaalde expressies in deze wereld - net zoals ik zelf ook nooit heb ingezien waarom ik ben wie ik ben, of waarom ik doe wat ik doe, mezelf uitdruk zoals ik mezelf uitdruk, door mijn expressie als 'uiterlijk gedrag' blindelings te beoordelen aan de hand van 'wat andere mensen van mij denken' als 'goed' of 'slecht', zonder ooit te beseffen dat deze polariteit van beoordelingen deel uitmaakt van de illusie van de menselijke geest waarin de mens zich superieur waant aan de realiteit en dus de realiteit niet aanvaard als wat ze is, maar ze gaat opdelen aan de hand van persoonlijke ervaringen die zich limiteren tot positieve of negatieve gevoelens --- waardoor de mens op een egoistische manier omgaat met zijn omgeving en nooit doet wat het beste is voor allen omdat de mens weigert zichzelf te verplaatsen in de schoenen van elk levend wezen om aldus te begrijpen en in te zien wat er werkelijk aan de hand is in het bestaan, omdat de mens zichzelf niet wil aanvaarden als één en gelijk met al wat hier bestaat, de mens wil zich 'speciaal' voelen door zichzelf af te scheiden van al wat bestaat in en als beoordelingen van 'goed' en 'slecht', 'normaal' en 'abnormaal'
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd nooit te hebben beseft en ingezien dat wat de mens 'normaal' vindt, overduidelijk niet het beste is voor het bestaan als elk levend wezen op aarde en enkel in functie staat van het ondersteunen van het huidige geld-systeem van ongelijkheid - omdat 'normaal' maar een beeld is, een 'ideaalbeeld' waar mensen aan willen voldoen - waarin er absoluut geen rekening gehouden wordt met de levensomstandigheden die achter het beeld liggen -- er worden geen vragen gesteld naar hoe het komt dat iemand bijvoorbeeld zogezegd 'abnormaal' is, omdat mensen niet geinteresseerd zijn in het werkelijk leren kennen van het leven, van hoe het leven werkelijk in elkaar zit, mensen zijn enkel geinteresseerd in het creëren van afscheiding, om zichzelf op een voetstuk te plaatsen als 'normaal', en boven degenen te plaatsen die zij beoordelen als 'abnormaal' --- als hoe ook 'marginalisatie' gebeurt in de samenleving omdat kinderen wordt aangeleerd om zichzelf en elkaar en de wereld op deze manier te beoordelen, en er op die manier voor zorgen dat bepaalde families en kinderen van die families steeds beoordeeld worden als 'abnormaal' op hun gedrag dat ze steeds hebben geleerd van hun ouders en dat zich steeds weer herhaald in elke nieuwe generatie, omdat kinderen niet aangeleerd wordt om elkaar te ondersteunen in hun ontwikkeling, om van elkaar te leren, er wordt kinderen aangeleerd om in competitie te gaan en zichzelf af te scheiden van de andere kinderen op basis van uiterlijk en hoe het uiterlijk door de ouders beoordeeld wordt --- en op deze manier worden de 'onderverdelingen', de sociale stratificaties in de samenleving 'in leven gehouden'
ik vergeef mezelf dat ik sociale stratificaties heb toegestaan te bestaan in de samenleving waarin bepaalde families en de kinderen van die families gedoemd zijn om 'marginaal' te zijn en blijven - door de beoordelingen van 'normaal' en 'abnormaal' in mezelf te hebben toegestaan te bestaan, waarin ik mensen opdeel aan de hand van uiterlijk gedrag, en mij nooit afvraag hoe het komt dat die mensen zich zo gedragen, en dus nooit besef dat kinderen hun gedrag leren van hun ouders en dat deze 'generationele ziektes' in stand gehouden worden door mensen die elkaar beoordelen in de plaats van ondersteunen
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd van mijn familie te leren om mezelf en andere mensen te beoordelen in de plaats van te ondersteunen - en in de plaats van te leren van andere mensen en mezelf aldus toe te staan uit de beoordelingen te breken, in het besef dat beoordelingen als een gevangenis zijn die elk persoon vast zet in en als de 'generationele ziekte' als het gedrag dat hij/zij geleerd heeft van zijn/haar familie, en dus verdoemt om te bestaan als maar een kopie en verderzetting van de gedragingen en geloofsystemen en levensstijlen van de familie
ik vergeef mezelf dat ik angst van beoordelingen heb toegestaan te bestaan en aldus beoordelingen heb toegestaan te bestaan in het bestaan als mezelf, als een overlevings reactie als de angst dat mensen, op basis van hoe ze mij beoordelen, mij kunnen aanvallen en pijn doen en/of afwijzen en verstoten uit de samenleving/groep -- in de plaats van te beseffen dat ik hier besta in en als het leven op aarde, en dat in wezen niets afgescheiden bestaat, en dat beoordelingen de illusie is van afscheiding in en als de menselijke geest, die compleet onaanvaardbaar is omdat de mens hierin zijn verantwoordelijkheid als levend wezen op aarde niet opneemt, door elke levensvorm niet te ondersteunen, maar in de plaats daarvan afscheiding en dus conflict te creëren waardoor er vele levens sneuvelen omwille van deze illusie, omdat de mens zich niet in de schoenen van een ander verplaatst en beseft dat hij één en gelijk is met elke levensvorm die hier bestaat
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf niet uit te drukken in en als het moment als wie ik werkelijk ben, door beoordelingen als afscheiding toe te staan te bestaan in mezelf - waarin ik constant besta in en als de energetische polariteit van verlangen om aanvaard te worden en angst om afgewezen te worden als een overlevingsreactie die ik geleerd heb in mijn interactie met mijn familie - en daarom constant na te denken en mijn expressie dus te 'moduleren' en aan te passen en te veranderen door te denken aan 'wat andere mensen zouden denken over hoe ik mij uitdruk' zodat ik beoordeeld zal worden als 'goed', 'positief', 'juist', 'correct' en 'normaal'
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat ik al normaal ben als het leven zelf als wie ik werkelijk ben als zelf-expressie, omdat ik HIER besta, ik ben het bestaan, ik heb niets te bewijzen want ik ben al hier - ik moet niet aanvaard worden want ik ben al hier, ik maak al deel uit van het bestaan, van 'de groep', want ik ben hier -- en dus is het mijn verantwoordelijkheid om het bestaan als HIER te sturen tot wat het beste is voor mezelf als het bestaan in en als eenheid en gelijkheid in en als zelf-vertrouwen, als het vertrouwen dat mijn expressie in elk moment het beste is voor allen omdat ik allen ben als hier in en als mezelf
ik vergeef mezelf dat ik afscheiding heb toegestaan te bestaan in mezelf als het bestaan, door beoordelingen te hebben toegestaan te bestaan in mezelf, door mezelf te beoordelen en dus mezelf af te wijzen en te verstoten - door niet te beseffen dat ik het bestaan ben omdat ik hier besta als een deel van het bestaan, een deel van deze wereld, deze werkelijkheid, ik ben hier en ik kan niet 'niet hier' zijn, ik kan mezelf niet werkelijk afscheiden want ik ben nu eenmaal hier - de afscheiding is een illusie van de geest
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd nooit te hebben beseft dat beoordelingen een illusie van de geest zijn en de illusie creëren dat ik afgescheiden besta van al wat hier bestaat als wat ik zie met mijn ogen - en dat ik hierin nooit de realiteit heb gezien als wie ik ben in en als mezelf, als het leven zelf als eenheid en gelijkheid als wat nu eenmaal de fysieke realiteit is, als het feit dat ik HIER besta, hoe ik mezelf ook beoordeel of voel of ervaar - het feit is en blijft dat ik HIER ben in en als de fysieke realiteit
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat doen wat het beste is voor allen geen gedachten vereist en niet 'moeilijk' is of complex, maar gewoon is wie ik ben in en als mezelf, en dat mijn natuurlijke expressie van mezelf in en als moment is wat het beste is voor allen altijd --- en dat wat kinderen wordt aangeleerd als het geloof dat ze om 'goed' en 'normaal' te zijn, moeten nadenken en moeite doen, de illusie is van de geest die overduidelijk niet is wat het beste is voor het leven, als wat gezien kan worden in hoe de mens omgaat met het leven, met zijn omgeving, met namelijk een totaal gebrek aan gezond verstand en besef en begrip van hoe de realiteit echt functionneert en een gebrek aan zelf-verantwoordelijkheid als het nemen van verantwoordelijkheid voor onze daden hier op aarde en de consequenties van onze daden op het leven op aarde
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat gedachten net het teken zijn van totale afscheiding van wat echt is, en dus misbruik zijn - en dat het handelen op basis van gedachten enkel zal leiden tot misbruik van het leven door niet te bewegen in eenheid en gelijkheid met en als het leven in elk moment van ademhaling, maar door te handelen vanuit afscheiding, hetgeen enkel afscheiding zal manifesteren in en als de daden van de mens -- in de vorm van moord, verkrachting, uitbuiting, oorlog, hongersnood, armoede, sociale ongelijkheid, kindermisbruik, dierenmisbruik, enzovoort...
ik stel mij tot doel absoluut zelf-vertrouwen te ontwikkelen in en als ademhaling in en als elk moment - om niet te handelen vanuit gedachten als angst van beoordelingen als overlevingsangst als ego-centrisme --- omdat ik besef dat gedachten als innerlijke afwijzing enkel afwijzing zullen manifesteren in mijn gedrag tegenover het leven als mezelf
ik besef dat normaal en abnormaal als beoordelingen, net als 'goed' en 'slecht' - een illusie zijn die gebaseerd is op het verlangen van de mens om zich speciaal en belangrijke en superieur te voelen -- en enkel een bestaan creëert van conflict, competitie en oorlog -- en dat gezond verstand als wat het beste is voor allen, is om in elk moment te bestaan in en als ademhaling als eenheid en gelijkheid en aldus mezelf te erkennen in en als een andere levensvorm als mezelf, omdat ik besef dat ik enkel op die manier werkelijk een wereld zal kunnen creëren die het beste is voor elke levensvorm
wanneer en als ik de emotionele ervaring van angst zie in mezelf, in het uitdrukken van mezelf, waardoor ik begin na te denken over hoe ik mezelf zou moeten uitdrukken - dan stop ik en ik adem, ik ontspan mezelf en ik besef dat ik in een voorgeprogrammeerde overlevingsreactie zit en in afscheiding besta van mezelf als het leven --- en ik druk mezelf uit in en als ademhaling als eenheid en gelijkheid omdat ik besef dat als ik mezelf toesta mezelf uit te drukken vanuit gedachten als angst, ik mijn angst manifesteer in en als de fysieke realiteit en aldus het huidige systeem van ongelijkheid als misbruik voed en ondersteun en toesta te bestaan
ik stel mij tot doel te staan/bestaan als het levende voorbeeld van eenheid en gelijkheid, door mezelf te vertrouwen in en als ademhaling, dat ik in en als ademhaling mezelf uitdruk als wat het beste is voor allen -- hetgeen niet noodzakelijk 'goed' of 'normaal' is
ik stel mij tot doel de angst om beoordeeld te worden te stoppen in mezelf omdat ik besef dat deze angst enkel bestaat in en als de illusie van de geest als de illusie van afscheiding - ik besef dat ik hier op aarde besta, op één planeet die ik deel met biljoenen levensvormen, die allemaal HIER zijn, één en gelijk met mezelf -- en dat afscheiding in en als beoordelingen enkel bestaat in de menselijke geest als een gedachte/geloof en als ANGST -- ik besef dat angst de bron is van afscheiding en dat afscheiding dus niet echt is
dus ik stel mij tot doel het proces te wandelen van zelf-realisatie als het leven zelf- als het stoppen van de geest, door middel van zelf-vergeving, zelf-eerlijkheid en zelf-correctie en te staan in en als wat het beste is voor allen als het leven in mezelf - hierin erken ik mezelf als het leven zelf, ik aanvaard mezelf als het leven zelf, in en als het besef dat dat is wie ik nu eenmaal ben, en aldus neem ik verantwoordelijkheid voor mezelf als het leven zelf als de fysieke realiteit die hier nu eenmaal IS, door mezelf toe te leggen op het veranderen van de wereld op elke manier, om een wereld te creëren die op elke manier het beste is voor elke levensvorm
ik stel mij tot doel mezelf te leren kennen als ademhaling als zelf-expressie door te stoppen met mezelf te beoordelen omdat ik besef dat beoordelingen niet zijn wie ik werkelijk ben, maar een systeem is van kennis en informatie dat ik heb gekopieerd van mijn familie, uit ANGST -- hierin besef ik dat ik niet een systeem ben van overleving, maar dat ik het leven zelf ben als HIER
No comments:
Post a Comment