Dag 116: Hoe verlos ik mezelf van Onderdrukte Woede?

In het lezen van Michelle's Blog "Day 14: The Skin on My Chest", waarin ze het heeft over haar onderdrukte woede die zich uitte in acne op haar borst, besefte ik dat het onderwerp 'Woede' een 'vergeten onderwerp' is bij mij, waar ik eigenlijk nooit naar heb willen kijken. Ik heb vaak acne op mijn gezicht, mijn rug en mijn borst - duidelijke tekenen van onderdrukte woede. Die woede is zelfs zo enorm onderdrukt dat ik er het liefst van al gewoon niet naar kijk of bij stil sta, want eigenlijk heb ik angst van de woede in mezelf.

Ik heb altijd gedacht "woede? Dat bestaat helemaaaal niet in mij", "ik ben een engel", "ik zou nooit iemand pijn/kwaad doen", ik voel mij net altijd angstig, zelf-onzeker, gespannen en het slachtoffer van de woede van andere mensen - steeds angst van conflict, van een uitbrander, van iemand die om welke reden dan ook misschien plots kwaad zou worden op mij, van beoordelingen.

Ik was er dus volledig van overtuigd dat 'woede' absoluut niet in mij bestaat omdat mijn bewuste ervaring één was van angst. Maar nu dat ik mijn reis naar leven aan het wandelen ben, wordt ik gedwongen om te kijken naar/in mezelf en wordt ik geconfronteerd met de diepe zee van woede die ik altijd in mezelf gehouden heb, en die zich uit in acne op mijn huid.

Waarom ben ik kwaad?
Ik ben kwaad omdat ik mij angstig voel - en ik beschuldig andere mensen daarvan, ik beschuldig mijn omgeving, mijn ouders, mijn familie, mijn leerkrachten, mijn werkgevers en al de mensen die mij ooit 'angst aangejaagd hebben' door op een bepaalde manier tegen mij te spreken. Ik voel mij kwaad omdat ik besef dat ik mijn expressie altijd onderdrukt heb door ANGST, omdat ik altijd zo zelf-onzeker geweest ben, altijd zo angstig, en mezelf zo klein gehouden heb. Het is alsof ik in mijn expressie steeds op een muur bots in mezelf, een muur van zowel angst als woede - eerst komt de angst en dan de woede. Wat ik dan doe is de woede naar mezelf keren, en soms mezelf letterlijk pijn doe, ik begin dan mijn tanden opeen te zetten, aan mijn huid te krabben, op mijn lip te bijten en allerlei tics in mijn lichaam uit te oefenen. Toen ik een kind was manifesteerden die 'tics' zich zeer zichtbaar en hoorbaar, terwijl ik dat nu veel meer onderdrukt heb en mij dus meer 'normaal' gedraag.

Ook ervaar ik verdriet/droefheid in mezelf wanneer ik kijk naar die woede en angst in mezelf, dan ga ik onmiddellijk in een depressie/zelf-medelijden, als een zelf-sabotage middel om mijn aandacht weg te leiden van mezelf en dus niet de woede en angst in mezelf aan te pakken.

Ik heb angst van de woede in mezelf omdat ik angst heb dat ik misschien iemand zou kunnen pijn doen als ik de woede niet onderdruk, ik heb angst dat als ik 'mezelf zou zijn', als ik dus mezelf niet meer zou onderdrukken in angst, ik dan wezens in mijn omgeving zou pijn doen en hen daarin in dezelfde positie zou plaatsen waarin ik mij mijn hele leven ervaren heb - namelijk angst. Ik heb angst om te worden als de mensen die ik altijd beschuldigd heb van de angst in mezelf - hetgeen dus angst is om beschuldigd te worden op dezelfde manier als hoe ik altijd mensen beschuldigd heb van hoe ik mij voel vanbinnen.

Ik besef dat deze angst geen excuus meer is om niet te kijken naar mezelf in mezelf en niet de woede aan te pakken.


Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mij kwaad te voelen op mijn omgeving omdat ik mij onderdrukt voel door hen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd woede in mezelf te onderdrukken uit angst om iemand pijn te doen of angst aan te jagen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat ik, in de angst om een ander angst aan te jagen en pijn te doen, niet werkelijk begaan ben met een ander, maar enkel met mezelf omdat ik eigenlijk alleen angst heb om beoordeeld en beschuldigd te worden door mijn omgeving als een 'gemeen' persoon, 'een kwaaie', 'een slechterik', als hoe ik mezelf heb toegestaan mijn omgeving te beschuldigen en beoordelen door mezelf te definieren als het slachtoffer van de woede/kwaadheid van anderen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te ontkennen dat de woede en kwaadheid die ik zie in andere mensen bestaat in mezelf door mezelf te definieren als een 'lief, braaf meisje' 'die nooit iemand kwaad/pijn zou kunnen doen'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mij voor te doen in mijn gedrag als een 'lief, braaf meisje' - en daarachter de woede die werkelijk bestaat in mezelf als beschuldigingen van andere mensen te onderdrukken

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat woede en frustratie altijd een reactie is op angst - en dus mezelf nooit te hebben toegestaan op zoek te gaan naar de angst die aan de oorsprong ligt van de woede die ik zag in de mensen om mij heen - en daarom steeds die 'woede' te hebben aangenomen als 'wie zij zijn', met mezelf als 'een angstig persoon', als reactie op hun woede, om op die manier in een polariteits-relatie te staan met andere mensen, waarin ik mij het slachtoffer kon voelen en mij speciaal kon voelen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te willen kijken naar de woede in mezelf uit angst van die woede - als de angst om op dezelfde manier beschuldigd te worden door andere mensen als hoe ik andere mensen beschuldigd heb om hun 'woede-uitbarstingen', waarin ik hen zag en beoordeelde als 'de slechterik', en hen in mijn gedachten afwees - niet beseffend dat ik hierin mezelf aan het beoordelen was en aldus de angst aan het manifesteren was om op dezelfde manier afgewezen te worden als andere mensen die woede zouden zien in mij

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd er alles aan te doen om de woede in mezelf verborgen te houden, en ervoor te zorgen dat mensen nooooit zouden denken dat ik kwaad ben op hen - omdat ik angst heb dat ze mij dan zullen beschuldigen en afwijzen net zoals ik altijd mensen heb beschuldigd en afgewezen in mijn gedachten vanuit mijn reactie van angst op hun woede -- door nooit verantwoordelijkheid te hebben genomen voor de reactie van angst in mezelf, en nooit te willen beseffen dat woede een reactie is op angst en dat de persoon die kwaad geworden is op mij, zichzelf eigenlijk aan het uitdrukken was in angst, waarin hij/zij zichzelf dus ook ervoer als het slachtoffer van de situatie in zichzelf, waarin ik enkel de cyclus van de slachtofferrol heb doorgezet door ook te reageren met angst in mezelf op de situatie en mezelf dus ook te hebben gedefinieerd als 'het slachtoffer', in de plaats van de situatie/realiteit te onderzoeken en tot inzicht te komen in waarom mensen zich uitdrukken als hoe ze zich uitdrukken

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd andere mensen te willen beschermen van hun angst, omdat ik mij zelf heb ervaren en gedefinieerd als het slachtoffer van angst als reactie op de woede van anderen - waarin ik dus angst heb dat andere mensen woede zouden zien in mij en aldus zouden reageren met angst en beschuldigingen - en dat zij dus kwaad zouden worden op mij omdat zij zich angstig voelen van mij als de woede die ze in mij zien -- in de plaats van te beseffen dat 'woede' op deze manier niets meer of minder is dan persoonlijke interpretatie van uiterlijk gedrag, hetgeen betekent dat de woede die ik zag in de mensen in mijn omgeving eigenlijk in mezelf bestond als mijn 'referentie-kader' waarmee ik de realiteit die ik zag interpreteerde en ervoer en dus nooit werkelijk iets te maken had met die 'andere mensen'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat de reactie/ervaring van angst op de woede die ik zag in de mensen in mijn omgeving, in wezen een ervaring/reactie was die afkomstig was uit onwetendheid, kortzichtigheid en blindheid/naiviteit omdat ik hierin mezelf heb verloren in het systeem van de geest als een automatisch voorgeprogrammeerd systeem van energetische reacties als ego-centrisme -- waarin ik nooit heb stilgestaan bij of onderzocht naar de oorsprong van wat ik zag met mijn ogen in 'andere mensen', waardoor ik dus ook nooit heb beseft dat woede afkomstig is uit angst en dat de woede die de wezens om mij heen uitdrukten in wezen een expressie was van angst - waarin zij een aspect van zichzelf zagen waar zij angst mee geassocieerd hadden tijdens hun kindertijd en dus niet mee geconfronteerd wilden worden en aldus mij onderdrukten/beoordeelden/aanvielen in mijn expressie als hoe ze zichzelf onderdrukken/aanvallen/beoordelen in zichzelf op dat aspect van zichzelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van de emotionele ervaring van woede in mezelf, door woede te beoordelen als 'slecht' en 'negatief' en te geloven dat de persoon die woede uitdrukt, de misbruiker  van de persoon waar hij/zij die woede tegenover uitdrukt -- door ervan uit te gaan dat de ander persoon altijd zowieso zal reageren op die woede met angst -- door die connectie tussen woede en angst in en als relaties van superieur en inferieur te hebben toegestaan te bestaan in mezelf -- en dus relaties van misbruik te hebben toegestaan te bestaan in de wereld waarin er dus altijd één iemand beschuldig zal worden als 'de misbruiker' en de ander als 'het slachtoffer', maar waarin nooit iemand verantwoordelijkheid neemt voor zichzelf in en als de innerlijke ervaring

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd andere mensen te beschuldigen, en hen daarin vast te zetten in 'eeuwige' schuld, omdat ik in mezelf blijf vasthouden aan de ervaring van angst als reactie op hun expressie van woede -- en daarom zelf angst te hebben om beschuldigd te worden op dezelfde manier en gevangen gezet te worden in eeuwige schuld-- in de plaats van te stoppen met het beschuldigen van andere mensen en dus ook de angst in mezelf te stoppen om beschuldigd te worden in en als het besef dat we allen hier op aarde één en gelijk verantwoordelijkheid zijn voor wat hier bestaat, maar niemand de zondebok is of de schuldenaar is -- omdat ik besef dat het beschuldigen van een wezen niet een oplossing is, maar enkel een excuus en rechtvaardiging om niet te veranderen en op te staan in en als mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat ik niet werkelijk geef om andere wezens in het onderdrukken van de woede die ik ervaar in mezelf, maar dat ik enkel angst heb van de beschuldigingen en beoordelingen die ik in mezelf heb toegestaan te bestaan en projecteer in andere mensen, waarin ik dus enkel angst heb van mezelf als wie ik mezelf heb toegestaan te worden in en als mezelf als beoordelend/beschuldigend/veroordelend

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd woede te manifesteren in mezelf door mezelf te definieren in en als de reactie en ervaring van angst - in de plaats van te beseffen dat ik die woede  niets met andere mensen te maken heeft, maar dat ik woedend ben op mezelf omdat ik mezelf heb toegestaan mezelf af te scheiden van mezelf door angst toe te staan te bestaan in mezelf in afscheiding van mezelf en hierin mijn expressie te onderdrukken, door geen verantwoordelijkheid te hebben genomen voor mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd werkelijk te geloven dat ik het
slachtoffer ben van angst en niet te beseffen dat de woede die ik ervaar diieeeep binnenin mezelf hierdoor gemanifesteerd is, als een woede tegenover mezelf omdat ik mezelf heb toegestaan zelf-oneerlijk te zijn in mezelf door mezelf af te scheiden van angst, en door mezelf te hebben gedefinieerd in en als het 'slachtoffer'-personage, in de plaats van te beseffen dat ik de creator ben van mezelf en compleet verantwoordelijk ben voor mezelf als mijn innerlijke ervaring en dat angst een creatie is van mezelf die niets te maken heeft met de fysieke situatie, maar die enkel afkomstig was vanuit mijn persoonlijke interpretatie van de situatie, vanuit ego-centrisme als het bewustzijnssysteem dat ik mezelf heb toegestaan te worden

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd werkelijk te geloven dat de woede van andere mensen mij kan beinvloeden - en niet te beseffen dat ik enkel beinvloed kan worden door energie als ik dat toesta, hetgeen betekent dat ik een ego-centrische motivatie en reden had om mezelf te laten beinvloeden door de woede van anderen, en te reageren met angst --- waarin ik mijn omgeving wilde gebruiken in mijn persoonlijke overleving in deze wereld als een afgescheiden systeem, in de plaats van te staan als wie ik werkelijk ben als het leven zelf als eenheid en gelijkheid

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffend dat ik, door te reageren met angst op mijn omgeving, en dan mijn omgeving te beschuldigen van die angst in en als woede - dat ik daarin de zonden van vaders heb verdergezet, als de cyclus van angst en woede die van generatie op generatie verdergezet wordt in en als de menselijke geest - hetgeen de oorzaak is van alle conflict en misbruik in deze wereld omdat de mens in en als de menselijke geest anderen beschuligd van de angst die hij ervaart in zichzelf, en dus zijn woede gaat uitoefenen en uitwerken op anderen in de plaats van verantwoordelijkheid te nemen voor de innerlijke ervaringen -- omdat dit is hoe menselijke relaties in elkaar zitten, als een excuus om geen zelf-verantwoordelijkheid te nemen omdat kinderen wordt aangeleerd in deze wereld om te reageren en om die reacties te aanvaarden als 'normaal', en niet om verantwoordelijkheid te nemen voor zichzelf in en als het besef dat het leven op aarde enkel leefbaar kan zijn voor alle wezens als en wanneer elk wezen alleen staat in en als zichzelf in en als zelf-verantwoordelijkheid als eenheid en gelijkheid en dus geen relaties creëert met andere wezens, relaties die compleet gebaseerd zijn op het zoeken naar een zondebok voor de innerlijke ervaringen




wanneer en als ik woede zie opkomen in mezelf, in de vorm van frustratie en irritatie - dan stop ik en ik adem, en ik besef dat die woede afkomstig is uit de angst die ik heb geaccepteerd en heb toegestaan te bestaan in mezelf waarvan ik de verantwoordelijkheid in de handen van andere mensen gelegd heb door hen te beschuldigen -- hierin besef ik dat niemand de schuldige of de zondebok is van de angst die ik ervaar in mezelf, omdat ik besef dat ik volledig verantwoordelijk ben voor mijn innerlijke ervaringen omdat ik besef dat die innerlijke energetische ervaringen zoals angst niets te maken hebben met de fysieke realiteit maar volledig ego-centrisch zijn, in en als het systeem van overleving als de menselijke geest

ik stop met het beschuldigen van andere mensen voor de angst en onzekerheid die ik ervaar in mezelf, op basis van herinneringen - omdat ik besef dat dit een systeem is van emotionele reacties van de menselijke geest die van generatie op generatie doorgeven geweest is -- en in wezen het resultaat is van gebrekkige opvoeding en begrip en inzicht in hoe de menselijke geest en de realiteit werkelijk functionneert --- waarin kinderen niet getoond wordt hoe elk wezen één en gelijk is en dus zelf-verantwoordelijk is

ik stel mij tot doel ouders te ondersteunen in het proces van zelf-verandering als het stoppen van de geest als de abdicatie van zelf-verantwoordelijkheid - omdat ik besef dat ouders de sleutel zijn tot het vormen van kinderen die zich gewaar zijn van wie ze zijn als eenheid en gelijkheid -- en dat dit de enige manier is om een wereld te creëren waarin mensen elkaar niet beschuldigen, beoordelen en veroordelen voor hoe ze zich voelen vanbinnen en dus de oplossing is tot het stoppen van alle oorlog en conflict

ik stel mij tot doel de ontwikkeling van een 'rechtssysteem' te ondersteunen dat mensen niet beoordeeld of beschuldigd en aldus in een gevangenis plaats van eeuwige schuld -- maar één dat mensen ondersteunt in het inzicht verwerven in zichzelf en hoe zij zelf verantwoordelijk zijn voor hun innerlijke ervaringen -- en ik besef hierin dat zulk een systeem enkel mogelijk is als en wanneer elk mens de kans krijgt om te leven in deze wereld door middel van een Gelijkheids Geld Systeem, hetgeen de primaire overlevingsangst in de mens zal elimineren en dus niet meer zal staan als een excuus/rechtvaardiging voor mensen om elkaar te misbruiken voor geld/overleving

ik sta mezelf niet toe woede te onderdrukken in mezelf uit angst om beoordeeld en beschuldigd te worden door andere mensen - omdat ik besef dat ik enkel angst heb van mijn eigen beoordelingen en beschuldigingen die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf en dat ik dus enkel mezelf geprojecteerd zie in andere mensen

ik stop de energetische polariteit van angst en woede, van inferioriteit en superioriteit omdat ik besef dat deze polariteit mijn creatie is als wat ik heb toegestaan te bestaan in mezelf -- en aldus sta ik één en gelijk met de fysieke realiteit als een fysiek lichaam dat niet beinvloedbaar is door energie

ik besef dat woede niet slecht of negatief is -- maar een resultaat is van de angst die ik toesta te bestaan in mezelf waarin alle woede, zelf-woede is --- en ik besef dat menselijke relaties in termen van misbruiker en misbruikte, dader en slachtoffer, woede en angst, niet echt zijn, omdat elk wezen alleen bestaat in zichzelf in en als de innerlijke ervaringen - en dat elk mens verantwoordelijk is voor zijn innerlijke ervaringen --- en dat het nemen van deze verantwoordelijkheid door elk wezen de enige oplossing is tot het stoppen van misbruik

ik stel mij tot doel aan te tonen dat degenen die zichzelf definieren als 'slachtoffer', in wezen het hele systeem van misbruik in en als de wereld ondersteunen, omdat ze hierin geen oplossing bieden tot het stoppen van misbruik, maar enkel de 'dader' gebruiken als een excuus om te kunnen bestaan in en als het ego van de geest als afscheiding, door de dader te beschuldigen --- waarin ze helemaal niet geinteresseerd zijn in het stoppen van misbruikers door niet op zoek te gaan naar het waarom van de situatie en dus de dader ook niet werkelijk te ondersteunen in het verwerven van inzicht in zichzelf en hem de kans te geven om zichzelf als 'dader' te stoppen in en als het besef dat dit niet is wie hij werkelijk is

ik stel mezelf tot doel om, in de plaats van andere mensen te beschuldigen, de realiteit te onderzoeken, en tot de oorsprong te komen van het misbruik in de wereld - omdat ik besef dat dit de enige oplossing is tot het stoppen van dit misbruik