Dag 780: Hoe kan je Nare Herinneringen Gebruiken als gereedschap van Zelf-Ontplooiing?

Deze blog is een verderzetting op Dag 779: Herinneringen als Voorspelbaar Systeem in je Geest of als Gereedschap ter Zelf-Ontplooiing? waarin ik schreef over hoe herinneringen voorgeprogrammeerd zijn in de geest als een systeem van zelf-sabotage. In deze blog schrijf ik over het potentieel dat bestaat in herinneringen en hoe onze herinneringen met andere woorden een gereedschap kunnen zijn dat we kunnen gebruiken om ons potentieel te verwezenlijken en te verbeteren als mens (in de plaats van dat we dus eerder teruggehouden worden door het systeem van herinneringen in onze geest).

Mijn voorbeeld van hoe herinneringen mij ondersteunen in mijn proces van zelf-verbetering is voornamelijk in verband met de persoonlijkheid van zelf-onzekerheid en zelf-onderdrukking die ik doorheen mijn leven vrij intensief heb geleeft. In mijn herinneringen was ik steeds enorm onzeker wanneer ik naar buiten ging en onder mensen was. Ik schaamde mij zelfs vaak over mijn uitdrukking en uiterlijk omdat ik vond dat ik er niet mooi genoeg uitzag, waardoor ik mij zeer onzeker voelde over mijn fysieke uitdrukking en mijn aanwezigheid in groepen van andere mensen. Ik had in feite het gevoel dat ik mezelf niet mocht of kon uitdrukken omdat ik geloofde dat ik er niet goed genoeg uitzag, gewoon omdat mijn uiterlijk niet meteen overeenkwam met dat van andere meisjes wanneer ik mezelf met hen vergeleek.

Hoe die 'slechte', onaangename herinneringen mij echter hebben ondersteund doorheen mijn proces van het veranderen van die zelf-onzekerheid naar een zelf-zekerheid in hoe ik mezelf ervaar en uitdruk rondom mensen, is door mij steeds te herinneren aan wat ik mij doorheen mijn proces gerealiseerd heb in verband met wie ik ben en waarom die zelf-onzekerheid en zelf-beoordeling niet het beste was voor mezelf. Dit wil zeggen dat elke keer een herinnering naar boven komt van hoe ik mij vroeger ervoer, voel ik mij versterkt in mijn toewijding en beslissing om die persoonlijkheid niet meer in mezelf te laten bestaan en om er met andere woorden voor te zorgen dat mijn verleden zich nooit meer zal herhalen, voor mezelf noch anderen.

Het is dus in feite net de moeilijke tijden die zich hebben voorgedaan in mijn leven die mij het meest hebben ondersteund om te veranderen en om een beter bestaan te creëren voor mezelf en om ook anderen die hetzelfde doormaken te ondersteunen.

Zo kunnen we dus ons verleden en herinneringen in onze geest gebruiken om dingen te veranderen en om ervoor te zorgen dat al het lijden dat we doorstaan hebben zich niet meer zal voordoen. Dit echter enkel als we bereid zijn om die herinneringen te onderzoeken en om middels dat onderzoek van onszelf en hoe we steeds bestaan hebben tot een begrip te komen van hoe we het lijden grotendeels zelf gecreëerd hebben. Je kan immers een probleem niet veranderen als je in de eerste plaats niet inziet hoe het probleem tot stand gekomen is en hoe het functioneert.

Dit is ook waarom we op individueel vlak maar ook op globaal vlak vaak niet in staat lijken te zijn om te voorkomen dat het verleden zich blijft herhalen; omdat we nooit echt moeite doen om werkelijk langs alle kanten te kijken naar het verleden vanuit het perspectief om tot een hollistisch inzicht te komen van hoe en waarom bepaalde fenomenen en situaties zich hebben voltrokken.

Dag 741: Waarom voel je je soms Minder dan een Ander?

Vergelijking is een fascinerend iets. Ik merkte gisteren op dat ik mezelf aan het vergelijken was met iemand en dat ik me in tijdens en middels die vergelijking dan 'minder' ging voelen in mezelf. Ik kwam tot de conclusie dat ik 'minder' was dan de persoon waar ik me mee aan het vergelijken was.

Deze persoon in kwestie kwam mij namelijk vertellen wat ze die dag allemaal gedaan had, dat ze zoveel nieuwe mensen ontmoet had, zoveel netwerken heeft kunnen leggen, zoveel deuren heeft geopend en dat ze een doorbraak gemaakt had in het spreken met een groep mensen waarbij ze die hele groep mensen in één gesprek volledig verkocht had.

Terwijl ik haar aanhoorde en langs buiten aan het oppervlak wel blij was voor haar, ging er in mijn achterhoofd toch een stemmetje op dat zegde van 'wauw, ik zou dat niet kunnen', 'ik zie mezelf niet zo met mensen praten' en 'ik ben zo vaardig en zelf-zeker niet in mijn sociale omgang met mensen'. En diep vanbinnen voelde ik mezelf 'zakken' in mijn gemoed. Ik voelde me plots een beetje teneergeslagen omwille van die gedachten van vergelijking die in mijn achterhoofd opkwamen.

In de plaats van blij te zijn voor haar was ik binnenin mezelf omgeslagen naar mij slecht en teleurgesteld voelen in mezelf, gewoon omwille van die gedachten van vergelijking die in mijn geest opkwamen. Het gebeurt zo snel dat je iets persoonlijk kan opnemen terwijl het in wezen niets met jou persoonlijk te maken heeft. Wat deze persoon mij kwam vertellen had op zich niets met mij te maken, ze deelde immers gewoonweg haar verhaal en haar opgelatenheid in verband met wat ze die dag gedaan had. Maar toch vond mijn geest een manier om van het gebeuren een soort van beoordeling van mijn karakter te maken.

En dit is een 'patroon' dat ik doorheen mijn leven vaak heb ervaren, het vergelijken van mezelf met de mensen om mij heen en mij dan vaak teneergeslagen en teleurgesteld voelen in mezelf omdat ik mezelf om de één of andere reden heb beoordeeld en bestempeld als minder dan de ander. En terwijl ik dan met iemand aan het praten ben, kan ik mij soms plots 'minder' voelen, alsof ik binnenin mezelf een 'val' maak - een 'val' in emoties - en dan geef ik ook plots geen aandacht meer aan wat de persoon mij eigenlijk aan het vertellen is omdat mijn aandacht verschoven is naar de gedachten in mijn achterhoofd die mij aan het vertellen ben dat ik 'minder' ben.

Dit keer wanneer die gedachten en de ervaring van vermindering opkwamen in mezelf nam ik echter een stap achteruit en dacht ik van "wacht eens even..." en ik kwam tot een interessante vaststelling die een nieuw licht wierp op dit gedachtenpatroon van 'vergelijking'. Meer in Dag 742..

Dag 676: Waarom voelen we ons plots slecht over iets waar we met goede moed aan begonnen waren?

Uit de voorgaande blog, Dag 675: Wanneer is Gemotiveerd en Enthousiast zijn over Iets in Wezen een Illusie?:

Wat zijn dus die positief geladen gedachtenpatronen die bij het beginnen aan een project in onze geest de kop kunnen opsteken en die in feite een 'valse' ervaring van motivatie en enthousiasme en zelf-vertrouwen creëren in onszelf? 'Valse' ervaringen, aangezien het ervaringen zijn die niet stabiel blijven, en zo kunnen omkantelen naar ervaringen van gedemotiveerd zijn, verslagenheid en onzelfzekerheid.

Is het immers niet vreemd hoe we ons soms in de compleet tegenovergestelde ervaring kunnen voelen van de ervaring waar me mee begonnen waren wanneer we het project aanvangden? Het is zelfs vreemder dat we ons hier doorgaans geen vragen bij stellen en dat we die ervaring die plots van een positieve, namelijk motivatie en enthousiasme en goede moed, naar een negatieve, zoals verslagenheid en moedeloosheid, overschakelde zomaar aanvaarden en dat we er dus zomaar vanuit gaan dat waar we ons aanvankelijk positief over voelden, we ons nu negatief over voelen.

Soms is het maar een kwestie van dagen of zelfs uren eer die ervaring omschakelt en we zo een bruuske en plotsklapse verandering van mening en visie ervaren op waar we mee bezig zijn. Dus hoe en waarom is het dat we zo makkelijk onszelf met die stroom laten meevoeren en dat we niet even stilstaan bij wat er aan het gebeuren is binnenin onszelf en zeggen van 'hej wacht eens, een moment geleden was ik hier nog aan begonnen met volle moed en voelde ik me zelf-zeker en had ik er het volste vertrouwen in dat ik dit zal kunnen, en nu plots ben ik al klaar om volledig op te geven en voel ik mij alsof ik tot helemaal niets in staat ben'?

We laten onze interne ervaringen en gedachten zo makkelijk bepalen hoe we een situatie zullen aanpakken en hoe we onszelf ook zien en definieren in relatie tot die situatie, dat we vaak niet zien dat die interne ervaringen en gedachten niet helemaal gebaseerd zijn op de realiteit die zich eigenlijk aan het afspelen is en dus ook niet al te betrouwbaar zijn.

Om te kunnen zien hoe de positieve ervaringen van motivatie en enthousiasme wanneer we aan iets beginnen een illusie kunnen zijn, is het maar een kwestie om de negatieve ervaringen die later volgen te onderzoeken en specifiek gezien te kijken naar het soort gedachten dat in onze geest opkomen. Hieruit kunnen we afleiden welke schommelbeweging zich in feite aan het afspelen is in onze geest en wat als het ware het 'thema' is waar die schommelbeweging zich op baseert.

Wordt verdergezet in de volgende blog...

Dag 666: Hoe de ervaring van Buitengesloten Worden zich Vormt in de Geest

Een moment en opportuniteit van zelf-verandering opende zich vandaag wanneer ik een groepje meiden iets hoorde bediscussiëren dat ook met mij betrekking had. Dus in het moment dat ik hen erover zag praatte, maakte ik in mijn geest de verbinding  van 'zij praten daarover zonder mij', 'dus, ik word er niet bij betrokken'.

Op deze gedachten in mijn geest in relatie tot wat er in mijn omgeving aan het gebeuren was en hoe dat in relatie stond met mij en mijn plaats in mijn omgeving, reageerde ik binnenin mezelf met een emotie van aanvankelijk angst, verbonden met de gedachte aan ergens niet bij te horen, en alleen te staan, hetgeen een soort oer-angst is die gebaseerd is op een overlevings-instinct.

Dan veranderd die angst echter in iets anders, naarmate er gedachten begonnen opkomen in de trand van 'waarom gebeurt dit altijd met mij, dat ik ergens niet bij betrokken wordt?', 'wat is er mis met mij dat mensen mij niet betrekken in dit soort gesprekken?' en 'waarom duw ik toch altijd mensen weg?'. Dit wekte dan eerder een soort van zelf-medelijden en droefheid binnenin mezelf op.

En wat ik in de verte ook al zag aankomen in mijn geest was een kwaadheid als een vorm van zelf-verdediging tegen mijn omgeving die ik in mijn geest nu al heb beschuldigd van mij nergens bij te betrekken en geen rekening met mij te houden.

In dit moment werd ik mij echter gewaar dat er vanalles in mezelf aan het roeren was. Ik zag en ervoer dat er emoties aan het kolken waren in mijn lichaam. En hier herinnerde ik mij dat ik dit patroon waar ik in aan het stappen was eigenlijk herkende. Ik heb dit patroon eerder ontmaskerd in mezelf, ik heb er zelf-vergeving en zelf-correctie voor toegepast, dus nu is het een kwestie om in dit moment die zelf-correctie in de actuele tijd toe te passen en uit te voeren.

In dit gewaarzijn dat ik te maken heb met een emotioneel patroon verbonden met specifieke gedachten in mijn geest, maakte ik in het moment de beslissing om onvoorwaardelijk los te laten van wat er binnenin mezelf aan het gebeuren was, omdat ik al zag en besefte waar die emotionele toestand mij naar zou leiden indien ik mezelf zou toestaan er volledig in te stappen. Ik zou uiteindelijk mijn kwaadheid vanbinnen laten opbouwen tot het punt dat ik de mensen om mij heen zou beginnen weg te duwen door mezelf te beginnen isoleren, in en als de idee en de gedachte dat het andere mensen zijn die mij wegduwen en die mij nergens bij betrekken.

Dus omdat ik kon zien wat de uitkomst zou zijn van dit emotionele patroon, kon ik de keuze maken om niet in het patroon te stappen en om eerder stabiel te blijven in het moment, zodat ik met meer helderheid kan kijken naar waarom en hoe het eigenlijk is dat ik op deze situatie aan het reageren ben en zodat ik ook een helderdere blik zou hebben op wat er zich werkelijk aan het afspelen is in mijn omgeving.

Wat ik in dat moment zag in termen van hoe de situatie werkelijk ineen zat, deel ik in de volgende blog.

Dag 650: Waarom Verdedigen we Onze Geconditioneerde Identiteit

Uit Dag 649: Zijn Wij het Slachtoffer van Geconditioneerde Afhankelijkheid?

Wat ik tot dusver doorheen het bewandelen van mijn Reis naar Leven, hetgeen ondertussen toch al een dikke zes jaar is, heb ondervonden in relatie tot de bewering dat emoties een keuze en een opzettelijke persoonlijke beslissing zijn en dus niet iets dat ons zomaar overkomt, is dat de meeste mensen aan wie je dit vertelt zouden reageren met ontzetting. De reactie van een groot aantal mensen op de stelling dat je er zelf voor kiest hoe je je voelt en ervaart en welke emotionele reactie je in jezelf ervaart is alsof ze net beledigt geweest zijn.

Je zou immers denken dat we de kans om verantwoordelijkheid te nemen voor onze eigen geest en in die positie te staan van de creator van onszelf met beide handen zouden aangrijpen, omdat het tegelijkertijd betekent dat we zelf de macht hebben om te beslissen wie we zijn, hoe we bestaan en hoe we onszelf ervaren in onszelf en in deze wereld.

 Zoals ik echter in de voorgaande blog besproken heb, is dat we in onze huidige samenleving en relationele structuren met onze omgeving op onderbewust niveau aangeleerd en geconditioneerd worden om onszelf afhankelijk en dus een slachtoffer te wanen van niet enkel de wereld om ons heen maar ook de wereld binnenin onszelf, als zijnde namelijk onze gedachten, gevoelens en emoties.

Zodra dus iemand insinueert dat we verantwoordelijk zijn en in staat zijn om verantwoordelijkheid te nemen voor ons bestaan, ervaren we als het ware een intern conflict omdat we onszelf in onze identiteit zijn gaan definieren als onderhevig aan de 'krachten' die we ondervinden in en buiten onszelf en het concept van verantwoordelijk zijn voor onszelf en de realiteit die we ervaren tegen die 'identiteit' ingaat. Bijgevolg zullen we dus uiteraard in een reactie van zelf-verdediging willen gaan om onze identiteit, als dat wat we geloven over wie we zijn en de overtuigingen die we dragen in onze geest over ons bestaan, te verdedigen, ongeacht of die overtuigingen en geloofsystemen het beste zijn voor onszelf of niet.

En dit is ook een eigenaardig fenomeen, dat we in de eerste plaats die overtuigingen die ons aangeleerd zijn over de identiteit die we zogezegd hebben in deze wereld, zomaar aanvaarden als absoluut bepalend en als een soort heilig schrift dat ons voorschrijft wie we zijn en waar wij als mens compleet machteloos tegenover staan. Dat we met andere woorden niet het beste voorhebben met onszelf en niet eens onderzoeken of wat er omgaat in onszelf en buiten onszelf eigenlijk wel het beste is voor onszelf.

Is depressie het beste voor onszelf? Is emotionele ervaringen zoals woede, frustratie, wanhoop, twijfel of onzekerheid het beste voor onszelf? Absoluut niet, maar toch zetten we een gevecht op om onze emotionele ervaringen in stand te houden enkel en alleen omdat we onszelf ervan hebben laten overtuigen dat we nu eenmaal onderhevig zijn aan de emotionele schommelingen in onze eigen geest en dat dit 'nu eenmaal' een deel uitmaakt van onze menselijke identiteit. Hoe vreemd toch...

Dag 647: Hoe Corrigeer ik de Illusie van Uniekheid en Speciaalheid

In Dag 645: Bouwen we onze Identiteit op een Angst om Niet te Bestaan? deelde ik de zelf-vergeving die mij ondersteund en geassisteerd heeft om inzicht te ontwikkelen in relatie tot hoe en waarom het is dat ik mij soms eenzaam en afgesloten/afgescheiden voel ook al bevindt ik mij in een groep van mensen en zijn er geen externe aanwijzingen op die schijnbare 'afsluiting/afscheiding'.

In deze blog deel ik de zelf-correctieve stellingen die mij zullen ondersteunen en assisteren om dit patroon in mezelf te kunnen veranderen en om mezelf de macht te geven om stabiel te blijven in mezelf wanneer ik mij in een groep bevindt en om in de plaats van in een ervaring van eenzaamheid, inferioriteit, afscheiding en soms zelfs depressie te gaan, en dus in een interne spiraal van emoties te tuimelen, mezelf eerder te kunnen uitdrukken ongeacht waar of bij wie ik mij bevindt, of ik nu alleen of in groep ben.

Zelf-Correctieve Stellingen

Wanneer en als ik mij in een groep van mensen bevindt en ik zie dat ik in mezelf in een negatieve ervaring ga waarin ik mij eenzaam en afgescheiden voel en inferieur in relatie tot de mensen die ik zie om mij heen - dan stop ik en ik adem - en ik zie, besef en begrijp dat deze negatief geladen ervaring in mezelf een opzettelijke beslissing is van mezelf om een specifieke ervaring op te wekken in mezelf die in wezen als doel heeft de illusie te creëren dat ik speciaal en uniek ben omdat ik mezelf in deze negatieve interne emotionele ervaring afscheid van wat ik zie in mijn omgeving met mijn ogen

Ik zie, besef en begrijp dat ik mezelf in die negatief geladen emotionele ervaring binnenin mezelf opzettelijk in een interne alternatieve realiteit wikkel afgescheiden van de echte fysieke werkelijkheid waar ik deel van uitmaak, enkel en alleen om een verlangen in de geest te bevredigen om te kunnen geloven dat ik speciaal en uniek ben

Hierin zie, besef en begrijp ik dat die 'speciaalheid' en 'uniekheid' niet echt is als een ervaring binnenin mezelf, omdat wie en wat ik werkelijk ben is een fysiek levend wezen dat deel uitmaakt van de fysieke realiteit die zich hier bevindt en de ervaring van speciaalheid en uniekheid is gebaseerd op een angst in mezelf om niet speciaal of uniek te zijn

En ik zie, besef en begrijp dat de angst om niet uniek of speciaal te zijn gebaseerd is op een polariteit die ik in mijn geest heb toegestaan te bestaan waarin ik eigenlijk angst heb dat ik mij minder zou voelen in relatie tot de mensen om mij heen, waardoor ik ten gevolge een verlangen gevormd heb in mijn geest om mij 'meer' te voelen, en ik dan opzettelijk emotionele ervaringen ga produceren in mezelf om de illusie te wekken dat er 'meer' is in en aan mezelf dan wie ik ben als een fysiek wezen

Dus als en wanneer ik mezelf die opzettelijke beslissing zie maken in mezelf om 'iets' te voelen door opzettelijk een emotionele ervaring op te wekken zoals inferioriteit, afscheiding en/of eenzaamheid, gewoon zodat ik het gevoel kan ervaren in mezelf dat ik afgescheiden besta van de mensen die ik zie om mij heen en dat ik daardoor 'speciaal' en 'meer' ben - dan stop ik en ik adem - en ik zie, besef en begrijp dat ik door de ervaring proberen te creëren dat ik 'meer' ben, dat ik tegelijkertijd in werkelijkheid bevestig aan mezelf dat ik eigenlijk 'minder' ben in en als het verlangen om meer te zijn

Ik stel mezelf tot doel om mezelf te stabiliseren in en als mijn ademhaling in het moment wanneer ik mij in een groep van mensen bevindt, en om mij gewaar te zijn van mijn fysieke lichaam en het besef dat dat is wie en wat ik ben in dit fysieke bestaan en dat elke interne ervaring een resultaat is van de afscheiding die ik laat plaatsvinden van de realiteit die ik zie met mijn ogen waarin ik 'wie ik ben' afmeet aan de hand van de mensen die ik zie om mij heen in de plaats van één en gelijk te staan met wie ik werkelijk ben als zijnde een zelf-bepalend en zelf-besturende levensvorm

En ik zie, besef en begrijp dat individualiteit niet een gevoel of emotionele ervaring is dat in relatie staat tot 'andere mensen' of 'andere wezens', maar individualiteit is het feit dat ik hier besta als een individueel levend wezen dat op en als zichzelf bestaat, onafhankelijk maar toch een deel van al wat hier bestaat

Dag 603: Is het hebben van een Positieve en een Negatieve Kant een vorm van Schitzofrenie?

 Dag 603: Is het hebben van een Positieve en een Negatieve Kant een vorm van Schitzofrenie?

Het Veranderingsproces van Onzekerheid

Het ding is echter dat we blijken te geloven dat die ervaringen van schaamte die ons delen van onszelf doen willen onderdrukken en verbergen van anderen noodzakelijk zijn omdat er nu eenmaal dingen zijn die werkelijk 'slecht' zijn en die we dus moeten onderdrukken in onszelf door middel van zulk'n emotionele ervaringen van schaamte en schuld. Dag 602: Het Nut van Zelf-Onderdrukking

Wat ik ontdekt heb in mijn proces, bijvoorbeeld in mijn proces van het veranderen van de emotionele ervaring van onzekerheid, is dat de dingen die ik beoordeel in mezelf als 'slecht' of 'negatief' en waarvan ik met andere woorden geloof dat die dingen als delen van mezelf verborgen moeten blijven opdat ik een 'goed persoon' zal zijn - zijn op zich niet werkelijk 'slecht' vanuit het perspectief dat het 'slechte' en het meest schadelijke is eigenlijk de onderdrukking die ik toepas op die delen zelf.

Het meest schadelijke is niet de zogezegde 'slechte' dingen in onszelf, maar onze onderdrukking ervan. Bijvoorbeeld met de emotionele reacties en gedachten die ik in mezelf probeer verborgen te houden van mensen in mijn omgeving. Zeg bijvoorbeeld dat ik in een moment kwaadheid voel opkomen in relatie tot iemand in mijn omgeving omdat ik die persoon ergens van beschuldig, en samen met die kwaadheid komen er gemene gedachten op in mijn geest waarin ik in feite gewoon mijn kwaadheid wil uitstorten als het ware op die persoon. Dus in mijn gemene gedachten maakt het zelfs niet uit waar ik die persoon van beschuldig, ik denk vanalles gewoon zodat ik die kwaadheid kan voelen en die persoon in mijn geest aan de schandpaal kan binden en zodat ik mij daarin beter kan voelen over mezelf.

Ik bedoel, wanneer ik dan in het bijzijn ben van die persoon, dan ga ik mij onzeker beginnen voelen en ga ik bijvoorbeeld moeite hebben om mezelf 'natuurlijk' uit te drukken en om hen in de ogen te kijken omdat ik vanbinnen weet welke gedachten ik over hen gedacht heb en welke energie ik binnenin mezelf hun richting uitgestuurd heb -- in en als het 'demonische' deel van mezelf, het deel van mezelf dat mijn 'slechte' kant laat zien, de niet-zo-lieve kant. Maar, ik bedoel, daarin lieg ik over wie ik ben, ik zet een vals masker op omdat ik nog steeds wil dat die persoon mij ziet als een 'lief' individu, een 'goed' individu, iemand die met andere woorden nooit de dingen zou denken en voelen die ik wel degelijk in mezelf gedacht en gevoeld heb.

Wat is hierin dan eigenlijk het ergst? Het feit dat ik die gemene dingen gedacht en gevoeld heb in mijn geest, of het feit dat ik er oneerlijk over ben en dat ik het diep in mezelf verborgen probeer te houden? Omdat, als ik er eerlijk over zou zijn, tenminste met mezelf, dan zou er vergeving kunnen ontstaan - dan zou ik een echte relatie met die persoon kunnen creëren waarin zij weten wie ik ben in mezelf en waarin we bijvoorbeeld onszelf kunnen delen met elkaar zonder leugens en geheimen te achterhouden. We zouden elkaar kunnen vertrouwen omdat we weten wie we beiden zijn, we weten dat er geen geheimen bestaan.

Maar als je jezelf achter een masker van positiefheid verschuild en als je al je 'negatieve' en gemene en 'slechte' gedachten en emotionele reacties daarachter gaat verbergen - dan creëer je in feite relaties van leugens en bedrog met anderen en met jezelf en dan zal er nooit echt vertrouwen kunnen bestaan in die relaties  omdat je relaties op leugens gebaseerd zijn - op het feit dat jij niet eerlijk wil zijn over wie je bent vanbinnen. Je verbergt je ware gedachten en dus je ware gelaat achter een masker, gewoon omdat je angst hebt dat mensen de 'negatieve' kant van je zullen zien.

Vanuit dat opzicht is er dus niet werkelijk een 'negatieve' en een 'positieve' kant - omdat, het bestaat allemaal in onszelf, wat het ook is - welke gemene gedachten er ook in onszelf omgaan, het bestaat allemaal in onszelf als een deel van onszelf. En het beste dat we kunnen doen om ware integriteit en oprechtheid te verzekeren in onze relaties met onze wereld en omgeving en onszelf, is om tenminste eerlijk te zijn over wie we zijn vanbinnen en te stoppen met dingen proberen te verbergen of onderdrukken. Dat is wat het werkelijk wil zeggen om te zijn wie je werkelijk bent en om jezelf te aanvaarden - het betekent dat je stopt met het liegen over wat er bestaat in jezelf -- eerst en vooral het stoppen met liegen tegen jezelf. Stoppen met het doen alsof er een slechte kant en een goede kant aan je bestaat - omdat beide in wezen gelijk zijn, het is allemaal gewoon jezelf. Door jezelf onder te verdelen in 'kanten' en 'zijden', ben je jezelf enkel schitzofreen aan het maken.

Dag 601: Het Loslaten van Onzekerheid

Dag 601: Het Loslaten van Onzekerheid

 Het Veranderingsproces van de Emotie van Onzekerheid

Het is de factor van de geheimzinnigheid, de geslotenheid, het 'achter gesloten deuren' aspect van onze geest - dat we onszelf op een verminderde manier kunnen laten bestaan zonder ooit de noodzaak te voelen of te beseffen om onszelf te veranderen en te corrigeren -- omdat we denken dat niemand ziet wat er in onszelf bestaat behalve wijzelf.

Dag 600: Onzekerheid is het Opzettelijk Aanvaarden van een Mindere Zelf

Het Volgende is zelf-vergeving in relatie tot het moment waarin ik in onzekerheid ga - waarin ik gebruik maak van de inzichten die ik tot zover in mijn schrijven blootgelegd heb in relatie tot het hoe en waarom ik in onzekerheid ga in specifieke situaties - hetgeen ik kan toepassen in het moment dat de emotie van onzekerheid opkomt om in dat moment de emotie te kunnen loslaten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mij onzeker te voelen in relatie tot gedachten in mijn geest waarin ik angst heb dat iemand bepaalde dingen zal zien in mij waardoor die persoon een negatieve indruk of mening over mij zou vormen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als de angst dat mensen een negatieve mening of indruk van mij zouden vormen in hun geest

En ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien, te beseffen en te begrijpen dat de ervaring van onzekerheid in mezelf naar boven komt omdat ik een 'goeie indruk' wil maken op mensen en daardoor een angst heb gecreëerd in mezelf om een 'slechte indruk' te maken --- in de plaats van in te zien en te beseffen dat wie ik ben als wezen goed noch slecht is en dat als en wanneer ik een 'postieve indruk' toesta te bestaan in mezelf, dat ik tegelijkertijd ook een 'negatieve indruk' creëer in mezelf, maar dat beide creaties zijn in en van mijn geest en dus niet werkelijk bestaan in de fysieke realiteit

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien en te beseffen dat ik in en als het verlangen om een positief beeld en idee te zijn, eigenlijk tegen mezelf zeg in mijn geest dat ik vanbinnen als wezen 'negatief' ben, omdat ik zogezegd niet dat positieve beeld ben, en omdat het positieve beeld in en als een polariteit bestaat --- waardoor ik mij uiteindelijk negatief zal voelen binnenin mezelf zoals bijvoorbeeld in en als de emotionele ervaring van onzekerheid --- in de plaats van stabiel te bestaan binnenin en als mezelf in en als zelf-aanvaarding en het besef dat ik niet negatief ben vanbinnen en dat de negatieve ervaringen in mezelf een illusie zijn die ik zelf gecreëerd heb door positieve ervaringen te verlangen in relatie tot de 'goeie indruk' die ik zogezegd zal maken op mensen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van mezelf in relatie tot mensen door mezelf te definieren in en als het verlangen om een 'goeie indruk' te maken op mensen en daarin dus te liegen over wie ik ben

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te liegen over wie ik ben door een 'positief idee/beeld' te willen zijn in mensen hun geest  en volgens het principe van 'twee of meer in mijn naam en daar besta ik' te geloven dat ik dan dat beeld ben, zodat ik mij positief kan voelen over mezelf --- in de plaats van in te zien en te beseffen dat terwijl ik verlang naar een positief gevoel over mezelf, ben ik tegelijkertijd een negatieve ervaring aan het creëren binnenin mezelf en zo een vicieuze cyclus aan het manifesteren in mezelf waarin ik vanuit het negatieve gevoel in mezelf dan weer op zoek wil gaan naar een positief gevoel in en als het 'maken van een goeie indruk op mensen'

Ik vergeef mezelf dat ik een 'negatieve indruk' heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in en als mijn geest zowel als de geest van andere mensen door een positieve indruk toe te staan te bestaan in mijn geest zowel als andere mensen hun geest --- door mezelf te hebben gedefinieerd in en als een verlangen om een positieve indruk te maken en de angst om een negatieve indruk te maken - in de plaats van eerlijk te zijn met mezelf en anderen over wie ik ben als wezen als de stabiliteit van mijn bestaan en dus niet mezelf en andere mensen proberen te manipuleren voor een positief gevoel dat ik verbonden heb met een leugen in mijn geest

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd het patroon en de gewoonte te hebben ontwikkeld in mezelf  om in het bijzijn van mensen in een persoonlijkheid te stappen binnen mezelf waarin ik een positieve indruk wil maken op die mensen en dus met andere woorden wil liegen over wie ik ben en een valse presentatie van mezelf te willen overdragen - zodat ik positieve gevoelens kan ervaren in mezelf die ik geassocieerd heb met specifieke woorden en definities waarin gedefinieerd wil worden --- in de plaats van verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf als wezen in deze wereld en te bestaan op een waarachtige en oprechte manier als een levend voorbeeld van zelf-aanvaarding

Ik vergeef mezelf dat ik het concept van 'een goeie indruk maken op mensen' heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in mezelf in de plaats van in te zien en te beseffen dat dit concept impliciet leugenachtigheid en bedrog suggereert

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien, te beseffen en te begrijpen dat terwijl ik een goeie indruk probeer te maken op een ander, ik eigenlijk bezig ben met afbraak aan mijn eigen zelf-integriteit en zelf-aanvaarding en zelf-oprechtheid door mijn expressie te onderdrukken en te compromitteren

Dag 597: De Relatie met Mezelf is de Sleutel voor de Ervaring van Onzekerheid?

 Day 597: De Relatie met Mezelf is de Sleutel voor de Ervaring van Onzekerheid?

 Het Veranderingsproces van de Emotie van Onzekerheid

En met de emotionele ervaring van onzekerheid in relatie tot sociale situaties is het net zo. Er was wel degelijk een periode in mijn leven dat die onzekerheid nog niet bestond en dat mijn interacties met de mensen in mijn wereld en omgeving heel 'natuurlijk' verliep  en dat zo'n emotionele reacties niet in mij bestonden. Dat wil dus zeggen dat er een specifiek punt in mijn leven was waarop ik die emotionele ervaring zelf ben gaan opzoeken en ben beginnen voeden omdat ik merkte dat het een bepaald nut had. Dag 596: Van Droefheid tot Depressie - Hoe we Onze Emoties doen Groeien

Als ik dus vanuit dat opzicht de emotionele ervaring van onzekerheid onderzoek  en kijk naar wat het is dat die emotie doet in mezelf, of beter gezegd wat ik doe in en als de emotie van onzekerheid in mezelf, en wat dus met andere woorden het 'nut' zou zijn van mijn participatie in en ervaring van onzekerheid - dan zie ik dat wanneer ik in die ervaring stap wanneer ik bijvoorbeeld in het bijzijn ben van mensen, dat de ervaring van onzekerheid die in dat moment opkomt in mezelf als een soort 'schild' is waar ik mezelf achter probeer te beschermen en verschuilen.

Omdat, wat ik eigenlijk doe door mij onzeker te voelen, is dat ik niet meer stabiel besta als een wezen en dat ik niet gewoon mezelf ben en mezelf ook niet uitdruk op een natuurlijke, stabiele manier - maar ik creëer 'verschuivingen' in mezelf door bepaalde delen van mezelf te onderdrukken en door die 'verschuivingen' en 'onderdrukkingen' geef ik vorm aan de emotionele ervaring van 'onzekerheid'.

Ik bedoel, die 'verschuivingen' is als het ware het bewegen van mezelf binnenin mezelf zodanig dat de mensen waar ik in dat moment bij ben mij niet zullen zien, of anders gezegt niet door mij heen kunnen zien naar de waarheid van mezelf, omdat er ergens iets bestaat in mezelf dat ik verborgen probeer te houden en waarvan ik niet wil dat mensen het zien in mij - dus speel ik verstoppertje in mezelf door de ervaring van onzekerheid te genereren waarin ik het gevoel creëer in mezelf dat die ervaring mij beschermt en mij verschuilt.

De oplossing voor de ervaring van onzekerheid is dus het onderzoeken van dat punt dat ik in mezelf verborgen probeer te houden - datgene waar ik mezelf voor beoordeel of waarvan ik in mijn achterhoofd weet en besef dat het niet getuigt van eerbaarheid en integriteit. Zodat ik dat punt onder ogen kan komen en kan vergeven en mezelf erin kan corrigeren zodat ik mij niet meer onzeker hoef te voelen tegenover mensen en zodat ik ook mezelf in de ogen kan kijken zonder dat er verborgen spijt, schaamte of schuld verborgen ligt in mezelf.

Het is dus door een relatie van eerlijkheid, oprechtheid en integriteit te vormen met mezelf - waarin ik mezelf recht in de ogen kan kijken en mezelf volledig kan omarmen zonder dat er delen van mezelf zijn die ik verwerp of niet wil zien -- dat ik ook zulk 'n relatie kan creëren met mensen in mijn wereld en realiteit. Relaties waarin er geen enkele 'verschuivingen' of onderdrukkingen plaatsvinden in mezelf, waarin ik niet het gevoel heb dat ik delen van mezelf moet gaan verbergen en waarin ik mij met andere woorden niet onzeker voel. De sleutel ligt in de relatie die ik vorm met mezelf die het platform wordt voor al mijn relaties met de wezens om mij heen.

Dag 596: Van Droefheid tot Depressie - Hoe we Onze Emoties doen Groeien

 Dag 596: Van Droefheid tot Depressie - Hoe we Onze Emoties doen Groeien

Het Veranderingsproces van de Emotie van Onzekerheid

 Het Veranderingsproces van de Emotie van Onzekerheid - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.com/#sthash.XQmCtCCH.dpuf

...Omdat, ik bedoel, het is in feite maar vreemd dat er dingen bestaan in mezelf die ik zelf niet aangenaam vind en die ik verwerp. Het feit dat die dingen in mezelf bestaan wil zeggen dat ik er op een bepaald niveau in mezelf wel het nut van inzie, maar dat ik de specifieke achterliggende redenen voor mezelf verborgen houdt omdat het een realiteit van mezelf zou blootleggen die ik eigenlijk liever niet onder ogen kom. Dag 595: Hoe we Demonen maken van onze Emoties

Dat is het punt waarvan ik gemerkt heb dat ik mezelf erin afscheid van mijn eigen geest en dat eigen lijkt te zijn in en aan de menselijke geest en aan de oorsprong lijkt te liggen van veel zogezegde 'aandoeningen' of emotionele en mentale 'stoornissen' - dat er dingen in onszelf bestaan waar we onszelf tegen verzetten en waar we onze verantwoordelijkheid voor verwerpen. Dingen die we aanzien en ervaren als een soort van 'demonische entiteiten' die in onze eigen geest dwalen.

En met demonische entiteiten bedoel Ik de emotionele ervaringen die in onszelf naar boven komen en waarop we reageren met weerstand en met gedachten zoals 'oh neen niet dit weer' of 'zo wil ik mij niet voelen' en 'waarom voel ik mij steeds zo?!'. Emotionele ervaringen en reacties in onszelf waarmee we een relatie van 'onschuld' hebben gevormd. Onschuld in de zin van dat we een positie en standpunt innemen in onszelf van het 'slachtoffer' in relatie tot die emoties en waarin we ons soms overspoeld of overgenomen voelen door zulk 'n ervaringen en het gevoel hebben dat we geen keuze hebben en dat die ervaring macht heeft over ons.

Emoties die dan uiteindelijk zogehete 'aandoeningen' en 'stoornissen' worden waar we dan medicatie voor gaan nemen of op therapie voor gaan of spirituele ervaringen door gaan opzoeken, enzovoort. En dat allemaal gewoon omdat we ons in feite niet meer herinneren waar, wanneer en hoe die emotionele toestand begonnen is. We herinneren ons met andere woorden de tijd niet meer toen die emoties nog niet zo intens waren en toen we zelf aanzet gaven om de emoties in onszelf op te wekken omdat we er een specifiek doel en nut voor hadden.

Ik herinner mij bijvoorbeeld de eerste keer dat ik de emotie van droefheid ervoer in mezelf in relatie tot sociale situaties, en dat was specifiek omdat ik merkte dat wanneer ik mezelf ging afzonderen van de groep en wat beteuterd in een hoekje ging zitten, dat er dan mensen naar mij toe kwamen om mij te vragen hoe het met mij ging en ik dus bijgevolg de aandacht kreeg waar ik naar verlangde. Dat was dus mijn motivatie om zelf opzettelijk de emotionele ervaring van droefheid in mezelf te gaan genereren en activeren - hetgeen dan uiteindelijk op latere leeftijd uitgroeide tot een ervaring van depressie. En tegen die tijd herinnerde ik mij allang niet meer hoe het begonnen was en aanzag ik de ervaring van depressie als iets dat mij overkwam en iets dat greep heeft op mij.

En met de emotionele ervaring van onzekerheid in relatie tot sociale situaties is het net zo. Er was wel degelijk een periode in mijn leven dat die onzekerheid nog niet bestond en dat mijn interacties met de mensen in mijn wereld en omgeving heel 'natuurlijk' verliep  en dat zo'n emotionele reacties niet in mij bestonden. Dat wil dus zeggen dat er een specifiek punt in mijn leven was waarop ik die emotionele ervaring zelf ben gaan opzoeken en ben beginnen voeden omdat ik merkte dat het een bepaald nut had.

Dag 592: Zijn onze Emoties een Straf die we Onszelf doen Uitzitten?

Dag 592: Zijn onze Emoties een Straf die we Onszelf doen Uitzitten? 

Het Veranderen van de Emotie van Onzelfzekerheid in Groepen

Een ervaring die voor mij een patroon en een gewoonte geworden is doorheen mijn leven is een ervaring van onzekerheid in groepen van mensen en ook in relatie tot individuen in mijn omgeving. En het is deze ervaring die ik zal aanpakken in deze blog en volgende blogs, door middel van het Desteni Gereedschap van Schrijven, zelf-vergeving en zelf-Correctie.

Ik zal hierin vertrekken vanuit een praktisch voorbeeld  en met name een specifieke situatie die ik in mijn dagelijkse leven en realiteit ben tegengekomen - omdat die situatie de 'blauwdruk' representeert van het patroon van onzekerheid dat zich doorheen mijn leven steeds heeft herhaald.

De situatie zijnde dat ik een aantal weken geleden naar een bijeenkomst was gegaan van een sportclub waar ik mij onlangs bij heb aangesloten. Het was een sociale bedoening waarop prijzen werden uitgereikt en gegeten, gedronken en gepraat werd. Aangezien ik mij pas heb aangesloten kende ik de meeste mensen daar nog niet goed en moest ik dus het initiatief nemen om een gesprek aan te knopen, om onderwerpen te vinden om over te praten, om mensen te benaderen en om punten te vinden waar mensen over zouden willen praten - en om dus met andere woorden een zekere vorm van 'connecties' en 'relaties' te vormen met mensen.

Al is het enkel om die specifieke vaardigheid in mezelf te ontwikkelen omdat ik doorheen mijn leven een persoonlijkheid heb ontwikkeld waarin ik mezelf steeds heb ervaren als 'sociaal onbekwaam' en mezelf zelfs heb beoordeeld en gedefinieerd als 'vreemd' omwille van de onzekerheid en de angsten die ik steeds ervoer in mezelf wanneer ik mij in sociale situaties bevond.

Ik ben dan doorheen de jaren naarmate ik opgroeide tot volwassene in deze wereld gaan geloven dat die specifieke persoonlijkheid van onzelfzekerheid in sociale situaties is 'wie ik ben', alsof dat mijn 'straf' is die ik moet uitzitten gedurende de rest van mijn leven in deze wereld en alsof er geen enkele andere keuze is voor mij omdat die onzekerheid als het ware het enige 'programma' is dat ik gekend heb.

Ik bedoel, is dat niet vreemd - dat je zo'n ervaringen gaat aanvaarden en aannemen als de realiteit van wie je bent, ondanks dat je weet dat het eigenlijk ook anders kan. In de zin van dat ik bijvoorbeeld andere mensen zie en ik zie hoe ze zichzelf uitdrukken in sociale situaties -- ik zie hoe anderen die onzelfzekerheid niet lijken te ervaren, of althans niet in de mate waarin ik het ervaar in mezelf -- maar dat je je erbij neerlegt dat je niet kan veranderen omdat je simpelweg niet weet hoe. Want, je hebt nooit anders gekent dus heb je ook niet meteen een voorbeeld of een richtlijn voor hoe je kan worden wie en hoe je eigenlijk wil zijn in je leven.

Dus, vanuit dat opzicht lijken dit soort emotionele ervaringen zoals onzelfzekerheid een 'straf' die je uitzit omdat je weet dat het niet is wie je wil zijn en hoe je jezelf wil ervaren maar je hebt tegelijkertijd het gevoel dat je er niets aan kan doen en dat je dus 'gedoemd' bent om zo door het leven te gaan. En onzekerheid is maar één voorbeeld van zo'n ervaringen, er zijn verschillende emotionele ervaringen die mensen steeds herleven in hun bestaan op aarde die het leven soms kunnen doen aanvoelen als een Hel - hetgeen dus impliceert dat we onszelf om de één of andere reden aan het straffen zijn anders zouden we al lang hebben losgelaten van zulk 'n patronen uit het verleden die zich blijven herhalen in ons leven.

Dag 582: Zelf-Verandering is meer dan een Ingesteldheid

 Dag 572: Zelf-Verandering is meer dan een Ingesteldheid

Het Proces van het Veranderen van Verslaving

Zoals ik in Dag 571: De Doeltreffendheid van het Desteni Gereedschap in het Stoppen van een Verslaving had omschreven heb ik gemerkt dat mijn bewandeling van mijn proces van het veranderen van mijn consequentiele relatie met voedsel vruchten had afgeworpen in de zin van dat mijn lichaam duidelijkere tekenen begon te tonen die mij laten weten wat mijn lichaam wil en nodig heeft en wat niet, en als ik die tekenen negeer dan ervaar ik de consequenties veel meer met gewaarzijn.

In de zin van de verlangens en de gevoelens die ik met voedsel en eten verbonden heb echter, is dat nog niet volledig gecorrigeerd, omdat ik die relatie namelijk gedurende haast mijn hele leven heb opgebouwd - het zal dus wel een poosje duren eer dat ik die relatie voor mezelf volledig veranderd heb. De eerste stap is echter al wel gezet, en dat is het mij gewaar worden van de relatie die ik in mezelf heb gevormd met eten en mij gewaar worden van wanneer het is dat ik in de ervaring van verlangen ga en wanneer het is dat ik eet op basis van 'goesting' en 'verlangen' en wanneer mijn 'goesting' gebaseerd is op wat mijn lichaam wil en 'verlangt' en niet op basis van wat mijn geest verlangt.

Omdat, uiteraard, door die extensieve relatie die ik heb gevormd in mijn geest met eten, heb ik gedurende een heel lange periode de 'natuurlijke' relatie tussen mijn lichaam en het voedsel dat mijn lichaam consumeert, verstoord en verward. Ik kan dus niet verwachten dat ik door een paar keer te kijken naar die relatie en door één keer zelf-vergeving uit te schrijven en een paar inzichten te hebben verworven, dat ik nu een veranderd mens ben.

Ik bedoel, wat ik ondertussen heb ondervonden is dat het uitschrijven van zelf-vergeving en het schrijven naar vrijheid best wel gemakkelijk is, maar dat wanneer het aankomt op de praktische applicatie van zelf-vergeving, dan is het niet meer zo simpel en vanzelfsprekend.  Het is gemakkelijk genoeg om mezelf ervan te overtuigen dat ik toegewijd ben aan het veranderen van mijn relatie met voedsel en van de verslaving die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf in relatie tot voedsel, en mijn proces van schrijven en zelf-vergeving en geschreven zelf-correctie te gebruiken als schijnbaar 'bewijs' om aan mezelf te laten zien van 'kijk, ik verander mezelf'.

Maar, zoals ik voor mezelf al meerdere malen in mijn proces van zelf-verandering heb bewezen en gerealiseerd, is dat geen enkele hoeveelheid aan schrijven en zelf-vergeving en zelf-correctieve statements werkelijk iets zal uitmaken zolang er die fysieke toepassing van zelf-verandering niet is. Zolang ik niet daadwerkelijk begin te luisteren naar mijn lichaam, en elke keer ik een 'goesting' voel opkomen in relatie tot eten niet onderzoek, en niet in elk moment mezelf op fysiek vlak corrigeer vanaf het moment dat ik zie dat ik mezelf aan het uitdrukken ben vanuit een verlangen in mijn geest als die voorgeprogrammeerde relatie met voedsel en eten --- dan zal ik nooit veranderen.

Het hele probleem van waarom de mensheid doorheen de geschiedenis nooit veranderd is en nooit werkelijk geëvolueerd is tot iets eerbaars, is net omdat onze 'verandering' en onze 'eerbaarheid' steeds enkel heeft plaatsgevonden in onze geest, in onze ideëen die we vormen in onze geest over onszelf. We kunnen ons er bijvoorbeeld van overtuigen dat we religieus zijn en liefdevol en het leven eren, maar tegelijkertijd zullen we onszelf in ons fysieke gedrag wel vaak toestaan bepaalde verlangens te volgen en geheime goestingen en neigingen bevredigen. En het gaat ons zo makkelijk af om te negeren wie we zijn en hoe we bestaan op fysiek vlak, door onze gedachten meer waarde te geven - hetgeen wil zeggen dat als wij van onszelf geloven dat we een 'verlicht', veranderd en zelf-gewaar wezen zijn, dat we niet zullen opmerken of zien dat ons gedrag en onze fysieke relatie met onze fysieke omgeving ons eigenlijk een ander verhaal verteld.

Dag 580: Hoe wordt Voedsel door de Geest gebruikt als Afleiding in een Eetverslaving?

Dag 580: Hoe wordt Voedsel door de Geest gebruikt als Afleiding in een Eetverslaving?

 Het Veranderen van een Eetverslaving

Uit Dag 579: Eenheid en gelijkheid met het Lichaam - Een Gereedschap in het Stoppen van Verslaving

Door middel van zelf-vergeving heb in in de voorgaande blog dit zelf-misbruikende patroon opengetrokken voor mezelf  en heb ik de relatie die ik had aanvaard in mezelf tussen mezelf en dat patroon 'losgemaakt', zodat ik nu kan beginnen aan het formuleren van correctieve stellingen om een 'script' te formuleren waarin ik het patroon kan veranderen en dus mijn relatie met voedsel en met mijn lichaam kan corrigeren en veranderen tot een zelf-ondersteunende en voedende relatie die werkelijk het beste is voor mezelf in termen van dat het niet enkel het beste is voor mezelf als een gevoel en gedachte in mijn geest dat gebaseerd is op een 'positief gevoel' van verlangen - maar het beste voor mezelf op vlak van dat het gebaseerd is op een zorg, erkenning en ontzag voor mijn lichaam en een oprechte consideratie voor wat mijn lichaam wil en nodig heeft.

Zelf-Correctie

Wanneer en als ik de gedachte zie in mijn geest in relatie tot het 'zin hebben' in iets om te eten, samen met een beeld van datgene waar ik 'zin of goesting in heb', dan stop ik en ik adem - en ik sta even stil in mezelf bij deze gedachten en ik kijk in alle eerlijkheid met mezelf naar hoe die gedachte bestaat in mezelf, en ik stel mezelf de vraag 'is dit een lichamelijke ervaring of eerder een verlangen gestimuleerd door gevoelens in mijn geest?'

Omdat, ik zie, besef en realiseer mij dat  als en wanneer mijn verlangen om iets te eten gestuurd wordt door gevoelens, dat er dan een emotie achter die gevoelens ligt die ik eigenlijk wil en probeer te verbergen en onderdrukken door in gevoelens te vluchten

En ik zie, besef en begrijp dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een persoonlijkheid en een 'neiging' in mezelf te hebben ontwikkeld om die gevoelens blindelings te volgen zonder ooit in mezelf stil te staan bij wie ik ben in relatie tot mijn gedrag en uitdrukking en specifiek in relatie tot de dingen die ik eet en mijn 'goesting' en 'zin' om specifieke dingen te eten - en dat ik daarin mijn macht  en authoriteit volledig heb weggegeven aan de geest als een voorgeprogrammeerd systeem van gedachten en energie waarin ik niet zie, besef of begrijp wie ik eigenlijk zelf ben en waar ik eigenlijk sta in relatie tot mezelf en mijn eigen uitdrukking en gedrag

Dus ik stel mezelf tot doel om een gewaarzijn te ontwikkelen in mezelf in relatie tot mijn eetgedrag en eetpatronen en dus niet zomaar gevoelens automatisch te volgen wanneer ze in mijn geest opkomen - maar eerder eerlijk te zijn met mezelf en te kijken naar wat de emotionele ervaring in mezelf is waar ik van probeer weg te vluchten en die ik probeer te verbergen door op zoek te gaan naar comfort in en als eten - en omdat ik zie, besef en begrijp dat zolang ik blijf wegvluchten van mijn emoties door het fysieke lichaam en de fysieke substantie van eten te gebruiken en te misbruiken om gevoelens te kunnen produceren en mezelf daarin af te leiden van mijn emoties, berokken ik schade aan mijn fysieke lichaam omdat ik niet luister naar mijn lichaam en ik erken mijn lichaam niet als het organisme dat het is en ik zie en besef niet dat de noden en verlangens van mijn lichaam als organisme niet hetzelfde zijn als de 'noden' en verlangens van mijn geest

Dus ik stel mezelf tot doel om een gevoeligheid te ontwikkelen in mezelf in relatie tot wat het lichaam eigenlijk werkelijk nodig heeft en verlangt in relatie tot voeding en nutritie - door binnenin mezelf te vertragen wanneer ik mezelf naar eten zie grijpen en wanneer ik mezelf snel zie bewegen in mijn zoektocht naar iets om te eten in en als de zogezegde 'honger' van mijn geest - en eerlijk te zijn met mezelf over het feit dat dat gevoel van 'honger' dat ik ervaar in mezelf niet werkelijk fysieke 'honger' is als het lichaam dat eten nodig heeft, maar dat die 'honger' eerder een 'goesting' en 'verlangen' is om iets te eten omdat wat ik werkelijk wil is om mezelf te kunnen afleiden van iets in mezelf dat ik niet wil zien en dat in dat moment naar boven is gekomen

Dag 558: Bestaat Falen wel Echt? - Het Transformeren van Angst om te Falen

 Dag  558: Bestaat Falen wel Echt? - Het Transformeren van Angst om te Falen

Het Veranderingsproces van Emotionele Zelf-Sabotage

 In deze blog zet ik verder met het proces van zelf-vergeving in relatie tot een patroon van zelf-sabotage in mijn geest waarin ik, zoals ik in Dag 556 en Dag 557 heb ingezien en onderzocht, mezelf 'gevangen zet' in mijn geest in en als illusies in verband met wie ik denk dat ik ben in en als mijn leven door bijvoorbeeld te participeren in fantasieen en verbeelding - en mezelf daarin saboteer in mijn vermogen om een leven op te bouwen volgens wat ik wil voor mezelf in en als mijn fysieke bestaan.

In de  zelf-vergeving statements van de voorgaande blog heb ik het punt bekeken en onderzocht van hoe ik een ervaring creëer in mezelf van te 'falen' en angst om te falen als een gevolg van een positief gevoel dat ik opwek en genereer in mezelf in relatie tot successvol willen zijn in mijn geest en dat 'success' in mijn geest te hebben verbonden met en gedefinieerd in en als het ego als het verlangen om aandacht en erkenning en respect te krijgen van andere mensen.

En in deze blog ga ik verder met de zelf-vergeving statements omdat dit specifieke patroon iets is waarvan ik vastberaden ben om het te veranderen en omdat ik besef dat het niet vanzelf zal veranderen als ik gewoon een paar zelf-vergeving statements toepas. Ik bedoel, ik zie dat ik mezelf moet toepassen en dat ik moeite zal moeten doen om dit patroon volledig te begrijpen en doorzien zodat ik het richting kan geven in mezelf en zodat ik in mezelf een absolute oplossing kan vormgeven voor dit patroon en daarin mezelf kan ondersteunen om mezelf en mijn leven te veranderen op een manier die het beste is voor mezelf.

De zelf-vergeving van de vorige blog was:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd het woord 'success' te definieren in en als het verlangen om aanzien en respect en erkenning te krijgen van andere mensen verbonden met een positief gevoel binnenin mezelf - en daardoor 'success' en mezelf als 'successvol' te projecteren in en als mijn fantasie en verbeelding om op die manier het gewenste gevoel in mezelf te kunnen opwekken en genereren --- en mezelf dan op die manier te saboteren in en als mijn eigenlijke fysieke beweging en uitdrukking in en als de fysieke realiteit omdat ik al in de illusie verkeer dat ik al 'successvol' ben aangezien ik dat positieve gevoel geassocieerd heb met 'success' en dus geloof dat als ik mij positief voel, dat ik dan successvol ben --- in de plaats van dat ik voor mezelf een fysiek referentiepunt creëer in relatie tot 'success' en er op die manier voor zorg dat 'success' een daadwerkelijke fysieke uitdrukking wordt waarin ik success creëer in en als mijn fysieke bestaan en leven in deze wereld en dus niet verloren geraak in een illusie en een leugen van schijnbaar 'success' in en als mijn geest

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat echt 'success' pas werkelijk kan bestaan in en als mijn leven als en wanneer ik sta als het punt van zelf-erkenning, zelf-aanzien en zelf-respect en dus niet op zoek ga naar een gevoel van opwinding verbonden met de idee dat andere mensen mij erkennen, respecteren en aanzien hebben voor mij - omdat, zolang dat success een gevoel is in mijn geest, zal ik success blijven simuleren in en als mijn verbeelding en fantasie  en mezelf vastzetten in een illusie in mijn geest en zal ik mezelf nooit werkelijk bewegen in en als de fysieke werkelijkheid om een leven op te bouwen voor mezelf hetgeen dan uiteindelijk een testament zal zijn van echt Success

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien, te beseffen en te begrijpen dat energie werkt in en als polariteiten en dat - als ik heel veel positieve energie opwek in en als mijn geest, verbonden met gedachten en fantasiëen in relatie tot 'success' en 'aanzien' en 'erkenning' krijgen voor 'wat ik doe' en voor mijn 'talenten' en 'vaardigheden'  - dat die polariteit zich dan 'balanceert' door 'falen' en 'mislukking' te creëren en te manifesteren in relatie tot mijn fysieke ervaring en leven en bestaan, waarin ik constant geconfronteerd wordt, wanneer ik naar mijn fysieke bestaan en leven kijk, met het besef dat ik nooit eigenlijk werkelijk iets met mijn leven gedaan heb dat heeft bijgedragen tot het creëren van een successvol en bevredigend leven en dus het besef dat ik 'gefaald' heb en dat ik een 'faling' en 'mislukkeling' ben in en als mijn eigenlijke echte leven --- hetgeen dan op zich weer een motivatie is voor mijn verlangen om in mijn fantasie en verbeelding projecties te gaan creëren waarin ik mij inbeeld dat ik wel 'successvol' ben en dat ik daar erkenning voor krijg, om zo weer een positief gevoel op te wekken in mezelf

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien en te beseffen en te begrijpen dat ik mezelf gedefinieerd heb in en als een vicieuze cyclus van energie binnenin en als mijn geest, waarin ik continu wissel tussen een negatieve ervaring en een positieve ervaring, verbonden met die polariteit tussen mijn verbeelding en mijn eigenlijke echte fysieke leven en bestaan en hoe ik mezelf in die twee beoordeel als langs de ene kant een 'success' en langs de andere kant een 'mislukkeling' - zonder dat ik eigenlijk zelfs ooit mezelf beweeg in en als mijn echte leven --- omdat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd het woord 'success' te definieren in en als een gevoel en niet in en als een fysieke werkelijkheid en manifestatie en omdat ik nooit heb ingezien en beseft dat gevoelens niet echt zijn en dat gevoelens in wezen het product zijn van emoties, waarin ik in feite wil vluchten in en als gevoelens van de emoties die ik tegenkom wanneer ik kijk naar mijn echte fysieke bestaan en leven

En als vervolg hierop:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd het richtinggevende principe te zijn van en in mijn leven en mezelf door mijn bestaan zowel binnen als buiten mezelf te hebben laten bepalen en besturen door een mentaal construct van 'falen' en 'success' als gedefinieerd in en als gevoelens en emotionele verbanden en relaties, waarin ik mezelf als het sturende principe en als de authoriteit en beslissende kracht en macht in mezelf in mijn relatie tot mijn eigen leven zowel binnen als buiten mezelf, heb verloren in en als een innerlijke ervaring van energie als gevoelens en emoties --- omdat ik nooit doorgehad heb dat die ervaringen als gevoelens en emoties, verbonden met de specifieke gedachten in relatie tot 'de toekomst' en in relatie tot mijn zelf-beeld en identiteit en imago --- niet is wie ik werkelijk ben en niet eens echt is omdat wie ik werkelijk ben is mijn fysieke bestaan en zolang als ik mezelf definieer in en als en verlies in de gevoelens en emoties in relatie tot dit specifieke mentale construct van het ego, zie of besef ik niet dat ik mijn fysieke bestaan in wezen heb opgegeven omdat -- terwijl ik mij bezighoud met gevoelens en emotionele reacties op die gedachten in verband met mijn imago en zelf-beeld in de geest en gedachten van andere mensen als projecties in mijn geest, beweeg ik mezelf niet in en als mijn fysieke leven en bestaan op basis van het besef en inzicht dat ik mijn eigen leven in handen heb, omdat ik mij in feite compleet ontmachtigd voel tegenover mijn fysieke leven omdat ik in mijn geest constant en continu geconsumeerd ben door allerlei angsten en onzekerheden die ik in mezelf heb toegestaan te bestaan door mezelf te definieren in en als het ego van de geest

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te ontmachtigen in relatie tot mijn fysieke bestaan en beweging en expressie door mijn energie, aandacht en gewaarzijn en dus macht en kracht weg te geven aan een interne ervaring en een gefabriceerde interne 'wereld' en 'realiteit' waarin ik mezelf projecteer in allerlei scenarios en gevoelens en emoties opwek en genereer in relatie tot die projecties die op zich niets te maken hebben met de eigenlijke echte fysieke realiteit van mijn leven en van wie ik ben als wat zich afspeelt in elk moment van ademhaling

En dus ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet in te zien, te beseffen en te begrijpen dat, terwijl ik mezelf laat afleiden en sturen en bewegen in en als mijn aandacht en gewaarzijn binnenin mezelf door gedachten, gevoelens en emoties als denkbeelden en projecties en fantasieëen over 'mezelf' -- ben ik eigenlijk bezig mezelf te ontmachtigen in relatie tot mijn fysieke bestaan omdat ik de macht geef aan gedachten, gevoelens en emoties in en als de geest in afscheiding met mezelf om mij te besturen en te bewegen vanbinnen dan dat ik macht realiseer als mijn fysieke bestaan en fysieke beweging en het besef en inzicht en begrip dat ik in elk moment in en als mijn fysieke lichaam en beweging en bestaan in en als de fysieke werkelijkheid het vermogen en de capaciteit en de kans heb om mezelf te sturen en te bewegen en mijn eigen punt van macht en authoriteit en leiderschap te zijn --- door het simpele besef dat ik HIER besta, en dat ik in en als de fysieke werkelijkheid de stabiliteit voor mezelf kan creëren om mezelf te bewegen en te sturen in de richting die het beste is voor mezelf omdat ik mijn macht en aandacht niet weggeef aan interne bewegingen in en als de geest

Dus ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te laten afleiden door interne bewegingen in en als de geest als gedachten, gevoelens en emoties waarin ik een leugen creëer van 'wie ik ben' op basis van allerlei geloofsystemen en projecties, verlangens, angsten, onzekerheden -- waarin ik geloof dat ik een 'identiteit' ben en een 'persoonlijkheid' - in de plaats van stabiel te blijven vanbinnen zowel als vanbuiten in en als het besef en het levende feit dat wie ik werkelijk ben is mijn fysieke bestaan, de eenvoud en simpliciteit van het fysieke lichaam en de fysieke beweging waarin ik in elk moment absoluut ben in mijn expressie en er niets beweegt binnenin mezelf dat dan onzekerheid en angst en twijfel en afscheiding gaat creëren in die absolute expressie van mezelf -- en hierin de levende 'identiteit' en 'persoonlijkheid' te zijn van en als het fysieke lichaam waarin ik als identiteit of persoonlijkheid niet een afgescheiden 'entiteit' ben die schijnbaar buiten het lichaam om bestaat, maar waarin ik het lichaam zelf ben  als één alleenstaande individuele expressie

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de illusie te geloven en te vertouwen dat ik 'meer' ben in en als de interne bewegingen van gedachten, gevoelens en emoties en dat ik dus 'meer' ben als en wanneer ik in fantasie en verbeelding ga, verbonden met gevoelens en emoties --- omdat het aanvoelt alsof er 'meer' is aan mezelf dan enkel mijn fysieke verschijning, aanwezigheid en uitdrukking in en als de fysieke werkelijkheid - en daardoor te verlangen om binnen mezelf te gaan in en als mijn geest en te participeren in het opwekken en genereren van projecties, en verbeelding en gedachten zodat ik het gevoel kan hebben dat ik 'meer' ben en dat ik op de één of andere manier 'meer waardevol' ben en 'belangrijk' ben --- in de plaats van in te zien dat, terwijl ik mezelf bezigdhoudt met deze gevoelens en ervaringen in mezelf van het schijnbaar 'meer' en 'belangrijk' en 'waardevol' zijn, neem ik mijn aandacht en gewaarzijn en macht weg in relatie tot mijn fysieke bestaan omdat ik mij niet gewaar ben van wat er gebeurt in mijn fysieke wereld en realiteit en leven omdat ik te afgeleid ben door mijn eigen interne projecties en gedachten en gevoelens en emoties - en dat ik dus in en als mijn fysieke bestaan en participatie in en als mijn fysieke realiteit en omgeving aan het verminderen ben omdat ik met mijn gewaarzijn niet werkelijk aanwezig ben in en als mijn fysieke interacties met mijn fysieke omwereld en bestaan --- en dat er dus op die manier een polariteit komt te ontstaan waarin ik in en als mijn fysieke werkelijkheid aan het verminderen ben terwijl ik in mijn interne ervaring en 'wereld' schijnbaar aan het 'vermeerderen' ben

En hierin vergeef ik mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat de interne beleving en ervaring van gedachten, gevoelens en emoties in mezelf waarin ik het gevoel heb dat hoe meer ik nadenk en projecties en verbeelding creëer en produceer en hoe meer ik daarop reageer met gevoelens en emoties, hoe meer ik 'vermeerder' en 'belangrijk' en 'waardevol' wordt als wezen omwille van al die informatie die ik opstapel in en als mijn geest - in wezen een polariteits reactie is op de ervaring van minderwaardigheid en inferioriteit als angst die ik ervaar in relatie tot mijn fysieke bestaan en wereld en realiteit, wanneer ik kijk naar wie ik ben en hoe ik besta en leef in en als mijn eigenlijke echte leven in en als de fysieke werkelijkheid - waarin ik dan in mijn geest een positief gevoel wil genereren zodat ik mij 'beter kan voelen over mezelf' en zogezegd als het ware kan vluchten van de angst en negatieve ervaringen die ik ervaar in mezelf in relatie tot mijn fysieke wereld en bestaan door met andere woorden dus mijn fysieke leven en de fysieke factoren en consequenties die spelen in en als mijn fysieke bestaan in de fysieke wereld te negeren en onderdrukken en ontkennen --- zonder daarbij te beseffen of te begrijpen dat hoe meer ik mezelf toesta en accepteer op die manier proberen te vluchten van mijn fysieke realiteit door mezelf af te leiden met gevoelens en emoties en ervaringen in mezelf in relatie tot de gedachten en projecties en verbeelding in mijn geest, hoe meer consequenties ik aan het manifesteren ben in mijn fysieke bestaan waar ik mij uiteindelijk nog meer minderwaardig, inferieur en angstig bij zal voelen -- en tegelijkertijd, hoe meer ik participeer in de valse 'ideale' wereld van mijn verbeelding en fantasie, hoe meer mijn eigenlijke echte leven in en als de fysieke werkelijkheid lijkt te verbleken in vergelijking tot die 'ideale'  fantasie-wereld in en als mijn geest en hoe meer ik ook de ervaring ga creëren in mezelf dat mijn fysieke realiteit en bestaan 'niet goed genoeg' is en 'gefaald' is

En dus ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd te zien, te beseffen en te begrijpen dat die ervaring dat mijn fysieke leven en realiteit 'gefaald' is en 'niet goed genoeg' is, in wezen een ervaring is die ik heb gecreëerd in mezelf als gevolg en consequentie van de ideaalbeelden en fantasiëen waarin ik mezelf heb toegestaan te participeren met een positief gevoel in mezelf en omdat ik die schijnbare 'ideale' realiteit in mijn geest heb gedefinieerd als zijnde 'ideaal' en 'successvol' en 'geslaagd' en 'perfect' en 'goed' - waardoor ik tegelijkertijd één en gelijk mijn fysieke werkelijkheid, die niet zomaar een beeld is, ben gaan zien en definieren als 'niet perfect' en 'gefaald' en 'negatief' en 'slecht' --- in de plaats van die idee van schijnbare 'perfectie', 'success' en 'positiefheid' in en als verbeelding en projecties in mijn geest, te laten varen en loslaten in het besef dat het een illusie is die mij enkel saboteert in mijn vermoren en capaciteit om success en perfectie te leven als een fysieke uitdrukking die bestaat in en als het besef en het inzicht dat 'perfectie' en 'success' niet een idee of een eendimensioneel, statisch beeld of verbeelding is -- maar, perfectie en success bestaat in en als mijn beslissing en toewijding om in elk moment mijn fysieke realiteit te onderzoeken en mezelf in één lijn te plaatsen met de eigenlijke hoedanigheid van die fysieke realiteit en dus mezelf niet toe te staan of te accepteren om te gaan met mijn fysieke realiteit vanuit afgescheiden ideëen en fantasiëen in mijn geest -- en op die manier in staat te zijn om mijn fysieke realiteit vorm te geven en te sturen aan de hand van wat realistisch en op basis van een begrip en inzicht in mezelf van wie ik werkelijk ben en wat mijn vermogens en mogelijkheden zijn

Wordt Vervolgd in Dag 559