Dag 770: Emotionele Manipulatie -- Waarom ls het als een Tweede Natuur?

Vandaag bemerkte ik een interessant gedragspatroon dat ik doorheen mijn leven heb meegedragen en geleeft - maar waar ik mij vreemd genoeg nooit vragen over heb  gesteld. Het is ook een gedragspatroon dat ik van begin af aan heb aangenomen en aanvaard als 'normaal' en 'vanzelfsprekend' omdat het ook is hoe veel mensen zich gedragen en uitdrukken. Toen ik vandaag echter even stilstond in mezelf en een stap achteruit nam en werkelijk keek naar dit patroon, besefte ik pas wat voor een vreemd gedrag dit eigenlijk is.

Ik was namelijk met mijn partner en nog iemand op stap en plots ervoer ik een subtiele verandering in zijn gedrag tegenover mij. Ik ervoer het alsof hij iets afstandelijker was dan gewoonlijk. En vanaf het moment dat ik een verandering opmerkte, voelde ik dat ik automatisch een beslissing nam in mezelf om zelf ook afstandelijker te worden en om dus een vorm van emotionele manipulatie toe te passen.

Dit was het moment dat ik even stopte in mezelf en keek naar wat ik eigenlijk aan het doen was en naar de reactie waar ik in aan het gaan was. Ik realiseerde mij plots hoe onnozel en absurd deze reactie eigenlijk was, omdat het haast lijkt te zeggen dat ik niet met mijn partner gewoon kan communiceren over dingen die ik opmerk in mezelf en/of in hem, maar dat ik als het ware emotionele oorlogsvoering moet toepassen om te "communiceren" en om hem met andere woorden te laten weten dat mij iets dwarszit.

Het is uiteraard maar doordat ik al een proces achter de rug heb van het ontwikkelen van open communicatie met hem, dat ik nu pas begon op te merken hoe vreemd deze reactie die zo automatisch naar boven kwam eigenlijk was. Dit was immers hoe ik doorheen mijn leven ben omgegaan met conflicten die ik ervoer binnenin mezelf in relatie tot mensen om mij heen. Wanneer mij iets dwarszat en/of wanneer ik op de één of andere manier reageerde op iemands gedrag - bijvoorbeeld wanneer ik de indruk kreeg dat iemand's karakter plots veranderde in een bepaalde situatie - was mijn onmiddellijke reactie steeds om zelf ook mijn karakter te veranderen en bijvoorbeeld afstandelijker te worden.

Ik ben het zo gewoon geworden om emotionele manipulatie - zoals mij opzettelijk afstandelijk gedragen - te gebruiken om een boodschap over te dragen en om iemand te laten weten dat ik ergens op heb gereageerd , in de plaats van simpelweg te communiceren hoe ik mij voel en/of wat het is dat ik heb opgemerkt.

In deze situatie had ik bijvoorbeeld, vanaf het moment dat ik een verandering opmerkte (ook al was het enkel een persoonlijke interpretatie van en reactie op mijn partner zijn gedrag), dit gewoon onmiddellijk ter sprake kunnen brengen om het met hem te overleggen en na te kijken of mijn reactie in wezen gegrond was of enkel een persoonlijke interpretatie. Of indien het niet mogelijk is om dat in het moment zelf te doen, hetgeen bijvoorbeeld in deze situatie het geval was, dan kan ik ook wachten om het later met hem te overleggen.

Maar wat ik doe wanneer ik in een emotionele reactie ga - zoals mij afstandelijk te gaan gedragen omdat ik de indruk heb dat hij dat doet - dan sluit ik alle mogelijkheid tot open communicatie af en dan krop ik het op. Wat er dan uiteindelijk zal moeten gebeuren is dat de emotie naar verloop van tijd naar boven zal komen, wanneer hij het eindelijk bijvoorbeeld opmerkt, en dat het hele gebeuren plots een emotionele lading zal krijgen zowel voor mezelf als voor mijn partner.

Dat soort emotionele manipulatie is een gevolg van in wezen te hebben aanvaard en gelooft dat echte open communicatie in een relatie - waarin je bijvoorbeeld kan praten over je eigen reacties en gedachten en hoe je je voelt op een volledig open manier, zonder beoordeling - niet mogelijk is, en dat 'communicatie' steeds een soort van onderliggende strijdvoering is van subtiele emotionele reacties -- een soort van duwen en trekken de hele tijd. Terwijl in feite open communicatie net het meest voordehandliggende is...

Wordt vervolgd in Dag 771

Dag 759: De Vijand die je ziet in een Ander is de Vijand die schuilt Vanbinnen

Eén van de dingen die ik tot dusver geleerd heb uit het samenleven in een groep van mensen, specifiek mensen die niet meteen aan je verwant zijn en waar je dus ook niet automatisch een 'verwantschap' of 'connectie' mee ervaart, is dat er een automatische houding van zelf-bescherming en -verdediging bestaat in de geest tegenover die andere mensen in de groep.

En die houding komt aan het oppervlak wanneer iemand bijvoorbeeld een fout maakt of wanneer iemand aan je spullen komt of op de één of andere manier tussen jou en je plannen komt. Het is een houding waarin je in zulk 'n momenten heel snel en scherp reageert met een ervaring van kwaadheid, frustratie of irritatie tegenover de persoon in kwestie. Het is het automatisch en onmiddellijk veronderstellen dat die persoon kwade bedoelingen gehad moest hebben of dat ze je opzettelijk probeerden te kwetsen ofzo.

Die houding van het zien van de ander als vijand is wat er steeds onder het oppervlak lijkt te drijven in relatie tot de mensen om ons heen. We zullen uiteraard wel zo vriendelijk en begrippelijk mogelijk zijn, maar dan vanaf het moment dat iets in je wereld en omgeving misloopt of moeilijk gaat omwille van wat een ander gedaan heeft komt die onderliggende reactie van zelf-bescherming naar boven in de vorm van gedachten waarin je de ander beschuldigt en ervaringen van irritatie, frustratie en kwaadheid. En het is in die automatische reactie dat duidelijk wordt dat onder al de vriendelijkheid in wezen een vijandigheid schuilt in relatie tot de mensen in je omgeving. Maar die verscholen en onderdrukte vijandigheid komt enkel naar het oppervlak in momenten waarin er dingen 'mislopen'.

Ik ben mij zelf pas onlangs gewaar geworden van deze automatische reactie op de mensen om mij heen waarin ik er bijvoorbeeld steeds vanuit ga dat mensen opzettelijk kwade bedoelingen hebben of opzettelijk niet attent zijn of niet genoeg opletten elke keer wanneer er iets gebeurt dat mij in de weg staat op de één of andere manier.

Een voorbeeld is bijvoorbeeld in het delen van een wasmachine waarbij ieder persoon zijn/haar dag heeft om de machine te gebruiken, maar wanneer ik mijn was wil doen merk ik dat er was van iemand anders in de machine steekt. Mijn eerste reactie is er in dat moment één van frustratie op de persoon wiens was in de machine steekt omdat het 'hun dag niet is'. In mijn geest komen dan beschuldigende gedachten naarboven waarin ik hen er bijvoorbeeld van beschuldig dat ze 'om niets geven', dat ze 'achteloos zijn' en 'geen moeite doen om attent te zijn voor een ander'. Wat ik in die gedachten en reacties dus aan het doen ben, is het vormen van een bepaald beeld van de persoon als zijnde een soort van booswicht, namelijk iemand die kwaad doet, een 'slecht persoon'/'slecht karakter'.

Maar in de werkelijkheid is geen enkel mens zomaar 'slecht' of 'kwaadaardig'. Er kunnen zoveel redenen zijn waarom mensen doen wat ze doen, en geen enkele van die redenen is ooit werkelijk 'van slechte aard'. Ik voelde me dus verbaasd wanneer ik zag hoe snel en hoe vaak ik echter ok die manier reageerde waarin ik in momenten een beeld schilderde in mijn geest van een ander persoon als zijnde 'slecht', gewoon omdat ze iets gedaan hadden dat mij persoonlijk in de weg stond en waarvan ik persoonlijk dacht dat ze 'het niet hadden mogen doen'.

Sinds ik mij gewaar ben geworden van deze perceptie in mijn geest waarin ik de mensen om mij heen zie als mijn 'vijanden' en in feite zeer snel en zeer makkelijk het ergste denk van hen. En het eigenaardige hierin is dat ik mezelf dus niet herken in anderen. Ik zal dus makkelijk denken dat andere mensen kwade bedoelingen hebben of 'om niets geven', maar ikzelf ben in mijn ogen steeds 'goed' en heb steeds zogezegd 'goede bedoelingen'. Dus vroeg ik mezelf af van 'waarom is dat eigenlijk, dat ik niet zie, besef of begrijp dat andere mensen net als ik zijn? Waarom is het dat ik zo een gelimiteerd perspectief heb op mijn realiteit dat ik ervan overtuigd ben dat ik de enige ben die 'goed' is en iedereen die 'ik' niet is, is 'slecht' of op de één of andere manier niet zo 'goed' als ik ben?

En, hoe komt het dat ik nooit gezond verstand heb toegepast en heb beseft dat ik ook maar gewoon een mens ben in deze wereld en dat mensen eigenlijk allemaal min of meer hetzelfde in elkaar zitten en dat hoe ik besta in mezelf en hoe ik in elkaar zit in mijn geest, is eigenlijk precies hetzelfde als wie andere mensen zijn vanbinnen? Dit houdt dus in dat andere mensen mijn 'vijanden' niet zijn, net zoals ik de vijand van anderen niet ben. En dat ik dat dus ook enkel zo zal kunnen zien en ervaren als en wanneer ik mijn eigen reacties van vijandigheid - namelijk de irritatie, frustratie, kwaadheid en beschuldigingen - binnenin mezelf laat vallen.

Dag 758: Samenleven en de illusie van 'Gelijk Hebben'

Wanneer je in een groep leeft, zoals in een gezin, commune, studentenhuis, etc.. dan kan er een reactie ontstaan op wat 'de ander' gedaan heeft en een houding van 'dit is van mij, dat is van jou'. Daarmee verwijs ik naar wanneer er iets misloopt in het huis of er staat vuile afwas aan de wastafel, de living ligt er rommelig bij of iemand vergeet een taak uit te voeren die zij op zich hadden genomen. Dan is de neiging om de vinger te wijzen naar de 'schuldige' en je eigen naam te zuiveren door de positie in te nemen van 'ik heb het niet gedaan, het was hij/zij!'.

En het samenleven in de groep wordt op die manier een vorm van onderhandse en subtiele oorlogvoering omdat elk constant uit is op het beschermen van zichzelf en 'mijn spullen' en is zeer hapgraag om een ander te beschuldigen wanneer er iets misloopt.

Dit heb ik immers ondervonden met mezelf tijdens mijn verblijf hier op de Farm in een groep van mensen waar ik de voorbije twee tot drie jaar mee heb samengeleeft. Elke keer wanneer ik de keuken binnenwandelde en zag dat er afwas aan de wastafel stond van andere mensen, reageerde ik met backchat in mijn geest van 'godverdomme, niet weer! Het is altijd hetzelfde, waarom kunnen ze niet gewoon attent zijn voor hun omgeving en hun afwas doen! Nu is het weer aan een ander om deze boel op te ruimen!'.

Dan ging ik kwaad worden en liep daarna meestal gedurende een vijftal minuten rond mij kwaad te maken op deze individuen in mijn geest en te denken aan wat ik hen zou zeggen en hoe ik hen erop zou wijzen dat ze achter zichzelf moeten opruimen. Meestal besloot ik dan om de afwas daar te laten staan om dan elke keer wanneer ik de keuken weer binnengewandeld kwam weer te reageren op dezelfde manier omdat 'ze het nog steeds niet gedaan hebben!'. Ik liet de afwas dus staan omdat het mijn verantwoordelijkheid zogezegd niet was. Dat was althans wat mijn eigen gedachten mij vertelden. 'Dit is mijn verantwoordelijkheid niet, ik heb dit niet gedaan dus waarom zou ik het dan moeten opruimen!'.

En op vlak van gedachten lijkt dit een vrij logische en redelijke gedachtengang, en dit omdat ik zo ben opgegroeid om 'achter mezelf op te ruimen' en om 'verantwoordelijkheid te nemen voor mijn dingen', maar dan ook enkel mijn dingen. Ik heb met andere woorden geleerd om die afscheiding te creëren tussen 'mijn spullen' als zijnde 'mijn verantwoordelijkheid' en 'een ander zijn spullen' en dus 'hun verantwoordelijkheid' - dit is hoe we allemaal min of meer zijn aangeleerd. Dit leidt dan tot zo'n reacties van kwaadheid bijvoorbeeld wanneer ik merk dat 'een ander' zijn/haar verantwoordelijkheid niet genomen heeft voor 'zijn/haar spullen' en voor 'wat hij/zij gedaan heeft'. Die kwaadheid is in wezen een vorm van eigengerechtigdheid, gekoppeld met een idee in mijn geest van 'ik ben juist en zij zijn fout' en 'ik heb alles juist gedaan en zij hebben hier een fout begaan'.

En hoewel dit standpunt van 'juist' tegenover 'fout' toch oh zo juist aanvoelt, aangezien het ook is wat ik zelf tijdens mijn kindertijd geleerd heb van de mensen om mij heen in verband met wat het wil zeggen om verantwoordelijkheid te nemen, toch houdt het eigenlijk geen steek. En dit omdat ik het uiteindelijk ben die lijdt; ik ben het die de emotie van kwaadheid door mij heen voelt razen en ik  zit met al die backchat in mijn geest. Ik ben het die mij druk maakt over de situatie. Wanneer ik dit besefte, kwam ik tot de conclusie dat het eigenlijk helemaal niet uitmaakt of het juist of rechtvaardig aanvoelt. Het maakt niet uit of ik gelijk heb in de situatie of niet en het maakt niet uit of ik het 'recht' heb om de ander te beschuldigen over iets. Uiteindelijk ervaar ik de pijn in mijn lichaam die afkomstig is van de emotionele ervaringen die ik ervaar binnenin mezelf als reactie op die gedachten van beschuldiging, dus wie is het dan eigenlijk die verliest in deze situatie?

Wordt vervolgd in Dag 759

Dag 749: Kijk niet zo Serieus

Een statement die ik doorheen mijn leven, vanaf ik zeer jong was, vaak gehoord heb van mensen in mijn omgeving, is de woorden "Kijk niet zo serieus!", "waarom kijk je zo serieus?" of "je ziet er zo serieus uit!". En op zich lijkt die statement vrij onschuldig en is zelfs vaak al spelend bedoeld, maar voor mij bracht deze stelling steeds veel emotionele reacties met zich mee.

De verwarring in verband met die stellingen begon voor mij aanvankelijk omdat, wanneer je klein bent sta je niet meteen stil bij hoe je gedrag of gelaatsuitdrukkingen overkomen op andere mensen en je staat er dus ook niet bij stil dat je gelaatsuitdrukking bijvoorbeeld geinterpreteerd zou worden als 'serieus' voor iemand anders, terwijl je je vanbinnen niet meteen zo voelt.

Het is zelfs zo dat ik in dat moment waarin iemand mij zegde dat ik er serieus uitzie en dat ik 'niet zo serieus' moet zijn, nog niet echt een referentie had in mezelf voor het woord 'serieus'. Ik wist met andere woorden niet echt wat het betekende dat ik serieus ben of dat ik er serieus uitzie, laat staan dat ik iets aan het doen was dat blijkbaar niet 'goed' was, gezien de manier waarop het woord serieus uitgesproken werd in dat moment en de manier waarop deze persoon mij aansprak.

De verwarring en zelfs schok die ik ervoer in dat moment was zo grijpend dat ik het mij nu zelfs nog herinner en dat ik dat moment gedurende mijn hele leven heb ervaren als iets zeer intens, ook al lijkt het op het eerste zicht niet zo. En het is door mezelf  en voornamelijk mijn eigen interne ervaringen die zich in dat moment afspeelden in mezelf te onderzoeken dat ik pas ben komen te begrijpen waarom ik reageerde hoe ik reageerde  en waarom ik die herinnering doorheen mijn leven met mij heb meegedragen als één van de basispillaren van mijn interne persoonlijkheid als zijnde hoe ik mij ervaar vanbinnen in relatie tot mijn omgeving.

In dat moment begreep ik bijvoorbeeld niet waar die persoon die mij vertelde dat ik 'niet zo serieus' moet zijn eigenlijk vandaan kwam binnenin zichzelf. Ik begreep niet dat die persoon als volwassene zelf al een hele geschiedenis binnenin zichzelf meedroeg. Een geschiedenis die de context vormde voor waarom hij:

1. Mijn expressie in dat moment bestempelde en definieerde in en als het woord 'serieus'
2. 'serieus zijn' ervoer en zag als iets 'negatief', iets dat veranderd moet worden

Voor mij als kind voelde het aan als een aanval op mijn wezen omdat ik die context die in hem bestond niet zag. En het vreemde is dan dat zelfs wanneer je dan opgroeit van kind tot volwassene en je als het ware je eigen 'context' begint op te bouwen, dat je zulk 'n herinneringen nog steeds met je mee blijft dragen in de plaats van je vermogen toe te passen om jezelf te verplaatsen in de schoenen van de ander en hun context te realiseren en te zien in relatie tot de situatie en hoe ze zichzelf uitdrukten. Het is een simpel gebaar maar erg efficient in het loslaten van emotionele ervaringen en reacties die puur gebaseerd zijn op herinneringen waarin jij als kind de context ontbrak om bepaalde situaties te begrijpen.

Dag 696: Je Geest, een Politieke Arena?

Als verderzetting op:

Die beoordelingen, als je er werkelijk naar kijkt, zijn als het ware manipulatie technieken die je gebruikt om de persoon wiens gedrag je beoordeelt en veroordeelt zich schuldig te doen voelen over hun gedrag, zodat ze hopelijk hun 'fout' inzien en zodat jij je niet meer angstig hoeft te voelen. Maar door dat te doen, plaats je jezelf eigenlijk net in een slachtoffer positie tegenover die persoon en tegenover het gedrag dat zij uitten.  (Dag 695: Hoe we onze Kwaardheid rechtvaardigen met Beoordelingen)

Hoe is het dus dat je jezelf in een slachtoffer positie plaatst tegenover de mensen wiens gedrag je beoordeelt/veroordeelt, zoals in het voorbeeld van het beoordelen en veroordelen van het zien van roddelgedrag? In de vorige blogs heb je al kunnen zien en realiseren hoe het is dat beoordelingen en specifiek de reacties van kwaadheid eraan verbonden, welbepaalde angsten in jezelf herbergen en dat je die beoordelingen en reacties van kwaadheid en verontwaardiging in feite gebruikt als een middel om jezelf te trachten beschermen tegen datgene waar je eigenlijk angst van hebt.

Zoals in het voorbeeld waarin je eigenlijk angst hebt dat mensen over jou zouden roddelen, en dus om jezelf proberen te beschermen tegen het roddelgedrag dat je bepaalde mensen ziet uiten, ga je je kwaad maken op die mensen en ga je dingen denken en zeggen zoals 'doe eens volwassen! Roddelen is geen teken van volwassenheid', of 'hoe arrogant moet je zijn om zo aan achterklap te doen!'. Omdat, wanneer je zo'n dingen zegt of denkt, voel je je gerechtvaardigd in je kwaadheid omdat je het gevoel hebt dat andere mensen er ook zo over zouden denken en de meeste mensen zouden die 'roddelaars' ook op die manier beoordelen en veroordelen op hun gedrag.

En, gebaseerd op het principe van 'samen sta je sterk', kan je die idee dat je in je mening ondersteund zou worden door 'de meeste mensen' en dat de meesten met jou akkoort zouden gaan en achter je zouden staan in wat je zegt  dan gebruiken als een soort 'groepsdruk' om de mensen die je aan het beoordelen bent in een positie te plaatsen van de 'minderheid' waardoor zij zich dan op hun beurt angstig en minderwaardig voelen. En dit zodat zij dan uiteindelijk zouden stoppen met het gedrag waar jij aanvankelijk op had gereageerd met angst.

Dit lijkt nogal een uitgebreidt en complex gedoe maar dat is hoe de geest in z'n werk gaat en hoe je jezelf in je eigen geest probeert te beschermen van je eigen angsten, door middel van het vormen van meningen en beoordelingen en het krijgen van ondersteuning van andere mensen zodat je drukkingskracht hebt. Je geest en de manier waarop je vanuit je geest je omgeving als andere mensen benaderd lijkt dus heel veel op een politieke arena.

En nog interessanter is dat, wanneer je eigenlijk kijkt naar wat je zelf dan doet door zo'n beoordelingen te vormen en door het gedrag te veroordelen van de 'roddelaars' en dan ondersteuning te zoeken voor die meningen van anderen om de kleine groep roddelaars als het ware in het nauw te drijven, is dat je eigenlijk bezig bent precies hetzelfde te doen als waar je mensen van beschuldigd hebt.

Meer hierover in de volgende blog...

Dag 695: Hoe we onze Kwaardheid rechtvaardigen met Beoordelingen

Ter verderzetting op Dag 694: Het Ware Gelaat van Kwaadheid:

Dit is dus hoe persoonlijke angsten zich kunnen verbergen achter reacties van verontwaardigheid, waarin je soms gelooft dat je je verontwaardigd en kwaad voelt om een situatie omdat je gelooft dat bepaalde mensen in die situatie zich nu eenmaal onheus gedragen hebben. Terwijl de kwaadheid is in wezen enkel een reactie op de angst die je voelt in jezelf.

Ik werd bijvoorbeeld enkel kwaad op en beoordeelde enkel die mensen en situaties die een bepaalde angst in mezelf activeerden. Zoals een angst om gepest te worden of een angst om buitengesloten te worden of een angst dat er over mij geroddeld zou worden. Dit was wat ik andere mensen zag doen in die serie Naked and Afraid XL, en dus was dat specifiek hetgeen ik beoordeelde als 'slecht' en 'gemeen' en waarop ik specifiek reageerde met gedachten van 'dat doe je toch niet!' en 'wat voor een rotmens ben jij nu!', enzovoort.... Beoordelingen die op zich fungeren als rechtvaardigingen voor mijn reactie van kwaadheid.

En dankzij die rechtvaardigingen, namelijk 'ik ben gerechtvaardigd in mijn reactie van kwaadheid op dit individu omdat hoe zij zich heeft gedragen in die situatie gewoon onjuist en compleet gemeen was', hoef ik niet naar binnen te kijken in mezelf en hoef ik ook niet te zien dat er eigenlijk angsten in mezelf bestaan in relatie tot behandeld worden op die manier.

Ik bedoel, in wezen beoordeel ik die persoon enkel omdat ik persoonlijk angst heb van hun gedrag. Ik heb zelf angst om te moeten omgaan met zulk'n gedrag in mijn omgeving en om mij in zo'n groepssituatie te bevinden waarin er over mij geroddeld wordt of waarin ik mij in een positie bevindt waarin ik het gevoel heb dat de groep tegen mij gekant is of dat ik op de één of andere manier geviseerd aan het worden ben. En daardoor val ik nu die persoon aan door hen te beoordelen in mijn gedachten als 'gemeen' en 'slecht' en hun gedrag te veroordelen, om mezelf als het ware tegen mijn eigen angsten te verdedigen.

Die beoordelingen, als je er werkelijk naar kijkt, zijn als het ware manipulatie technieken die ik gebruik om de persoon wiens gedrag ik beoordeel en veroordeel zich schuldig te doen voelen over hun gedrag, zodat ze hopelijk hun 'fout' inzien en zodat ik mij niet meer angstig hoef te voelen.

Maar door dat te doen, plaats ik me eigenlijk net in een slachtoffer positie tegenover die persoon en tegenover het gedrag dat zij uitten. Hoe dit werkt bespreek ik in de volgende blog...

Dag 694: Het Ware Gelaat van Kwaadheid

Ter verderzetting op Dag 693: De aanvaardde 'normaliteit' van Verontwaardiging open ik in deze blog het eigenlijke punt dat zich verschuilt achter de reactie van verontwaardiging en de reactie van kwaadheid op het zien van bepaald 'gedrag' van andere mensen dat over het algemeen bestempeld wordt als 'slecht' of 'gemeen' of op de één of andere manier ondermaats gedrag.

Toen ik mij dus gewaar werd van die emotionele reactie van verontwaardiging in mezelf elke keer ik een individu op de één of andere wijze verstoten zag worden uit de groep of onheus behandeld zag worden door de groep, hield ik even halt in mezelf om te onderzoeken wat er eigenlijk werkelijk gaande is.

Omdat, in het bewandelen van mijn proces ben ik er al achter gekomen dat wanneer ik reageer met kwaadheid en wanneer ik me 'kwaad maak' om iets, dan is dat over het algemeen een teken dat ik mij ergens in mezelf angstig voel en dat de kwaadheid in feite een soort van zelf-verdedigings of -beschermings reactie is voortvloeiende uit mijn angst.

Wanneer ik dus vanuit dit perspectief keek naar die kwaadheid in de vorm van 'verontwaardiging' die opkwam in mezelf, merkte ik op dat ik me eigenlijk enkel kwaad maakte om één welbepaald punt en dat mijn kwaadheid eigenlijk een bepaald 'thema' had.

En dat thema was namelijk dat ik enkel reageerde op het zien van 'buitensluiting' of 'uitstoting' van één individu door een groep van mensen. Dat was specifiek waar ik op aan het reageren was. En wanneer ik mijn blik dan verschoof naar de angst die zich daarachter verschool, begreep ik dat ik aan het reageren was vanuit een angst die in mezelf bestond om zelf buitengesloten te worden door een groep.

Dit is in feite een angst die ik doorheen het grootste gedeelte van mijn leven heb ervaren, namelijk een grote angst en onzekerheid over mezelf in relatie tot groepen van mensen. Telkens wanneer ik me in groepen van mensen bevond, ervoer ik mij over het algemeen als onzeker, ongemakkelijk en angstig, voornamelijk in verband met een angst om door de groep op de één of andere manier buitengesloten te worden.

Dit is dus hoe persoonlijke angsten zich kunnen verbergen achter reacties van verontwaardigheid, waarin je soms gelooft dat je je verontwaardigd en kwaad voelt om een situatie omdat je gelooft dat bepaalde mensen in die situatie zich nu eenmaal onheus gedragen hebben. Terwijl de kwaadheid is in wezen enkel een reactie op de angst die je voelt in jezelf.

Meer hierover in de volgende blog...

Dag 692: Reageren op wat je mensen ziet doen op TV - Wat zegt dat over Jezelf?

In het kijken naar een televisieserie genaamd 'Naked and Afraid XL', is er een interessant punt in mezelf naar het oppervlak gekomen. Naked and Afraid XL is een reality show die een groep mensen naakt en met maar een paar praktische instrumenten in een jungle plaatst om dan gedurende 40 dagen te moeten overleven.  En aangezien ze zo dicht op elkaar zitten en elkaar en de groep nodig hebben om te overleven, komen er veel patronen naar boven en wordt veel gedrag zichtbaar dat zich over het algemeen in groepen in onze samenleving ook afspeelt.

Ik heb in mijn Reis naar Leven al een wezenlijk proces bewandeld van het onder ogen komen, verkennen, stabiliseren en veranderen van wie ik ben in groepen van mensen en specifiek van de emotionele ervaringen die ik doorheen mijn leven steeds ervaren heb binnenin mezelf wanneer ik me in groepen van mensen bevond.

De reacties die echter in mezelf naar boven kwamen terwijl ik dit televisieprogramma aan het bekijken was lieten mij echter zien dat er nog bepaalde ervaringen in mezelf bestaan en specifiek bepaalde angsten met betrekking tot groepen en mijn aanvaardde 'identiteit' wanneer het groepen betreft, die ik nog niet heb doorwandeld en veranderd.

En de desbetreffende reacties kwamen dus voornamelijk in mezelf naar boven elke keer wanneer ik zag hoe de groep één enkel individu viseerde of uit de groep stootte of wegduwde op de één of andere manier. Ik werd soms kwaad op het gedrag van sommige individuen in die mate dat ik mezelf erop betrapte tegen het scherm luidop te praten vanuit die reactie van 'zie je nu niet waar je mee bezig bent?!' of 'wat voor een mens moet je zijn om zoiets nu te doen?!'.

En dit omdat ik soms het gedrag van mensen in het programma bestempelde en zag als enorm kwetsend en zonder scrupules, moraliteit of zelfs rede, waardoor ik het aanvankelijk ook zag als 'normaal' of vanzelfsprekend dat ik er kwaad op wordt.

Wanneer ik mij er echter van bewust werd dat ik wel degelijk in een emotionele reactie zat in mezelf in relatie tot wat ik aan het zien was in dit programma, besefte ik dat mijn reacties niet werkelijk 'gegrond' waren, in de zin van dat ik niet 'zomaar' reageerde gewoon omdat mensen dingen aan het doen en zeggen waren die niet 'correct' zijn. Ik was aan het reageren omdat er ergens iets in mezelf is dat getriggerd wordt, een bepaalde angst binnenin mezelf die naar boven komt als reactie op iets dat ik zie in het gedrag van deze mensen, en het is vanuit die angst dat ik dan aan het reageren ben met kwaadheid.

In de volgende blog kijk ik dus naar wat mijn reacties op dit programma en hoe ik de mensen in het programma zie vanuit mijn ogen te zeggen hebben over wie ik ben vanbinnen en mij een punt laten zien van en in mezelf waarin ik mezelf aan het verminderen ben.

Dag 662: Reageren op een Persoon en het Toepassen van Zelf-Stabilisatie

In de voorgaande blog beschreef ik hoe ik de laatste tijd mezelf in een reactie van ongemakkelijkheid en irritatie zag gaan in relatie tot een persoon in mijn omgeving en in deze blog zal ik delen welke zelf-vergeving ik in het moment waarin ik de reactie zag opkomen in mezelf heb toegepast om mezelf vanbinnen te stabiliseren en mezelf niet te laten overweldigen door de reactie.

Zelf-Vergeving

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te reageren op X en mezelf daarin af te scheiden van haar

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd met irritatie te reageren op X haar expressie en gedrag en daarin te geloven dat haar gedrag op de één of andere manier onaanvaardbaar of slecht is - in de plaats van in te zien en te beseffen dat mijn reactie eigenlijk laat zien dat ik mijn verantwoordelijkheid voor mezelf op de één of andere manier heb weggegeven aan X

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien in zelf-eerlijkheid dat ik eigenlijk binnenin mezelf mijn vertrouwen geplaatst in X om mij te begeleiden en dat ik eigenlijk X zie als mijn voorbeeld waarin ik eigenlijk verwacht van X dat zij mij leiding en sturing geeft - en dat ik daardoor reageer binnenin mezelf wanneer zij zich niet uitdrukt als hoe ik had verwacht dat ze zich zou uitdrukken

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd verantwoordelijkheid te nemen voor wat het is dat ik in X zie en wat het is dat ik van haar verwacht gebaseerd op de idee die ik van haar in mijn geest gevormd heb waarin ik mij inferieur voel in relatie tot haar -- door in mijn achterhoofd te verwachten dat zij verantwoordelijkheid neemt voor mij en dat ze zich op een specifieke manier uitdrukt tegenover mij

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te erkennen als één en gelijk met X in en als zelf-verantwoordelijkheid door X in mijn geest te plaatsen in een positie waarin ik geloof dat zij meer in staat is om verantwoordelijkheid te nemen -- in de plaats van in te zien, te beseffen en te begrijpen dat het feit dat ik besta als wezen met zich meedraagt dat ik verantwoordelijk ben voor mezelf als wezen

Ik vergeef mezelf dat ik irritatie heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in mezelf  in relatie tot X waarin ik X indirect beschuldig van mijn reactie - in de plaats van eerlijk te zijn met mezelf en in te zien, te beseffen en te begrijpen dat ik in feite aan het reageren ben op mezelf en op de inferioriteit die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf en de afscheiding die ik van X als mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in mezelf

Dag 653: Woede-Aanvallen, Waar komen ze Vandaan?

In verderzetting van het hoofdstuk over de slachtofferrol en hoe het is dat wanneer we onszelf slachtoffer wanen van iets of iemand, dat we tegelijkertijd ook de dader worden, deel ik in deze blog een meer praktisch voorbeeld van hoe dit fenomeen in z'n werk gaat en hoe het is dat we onszelf en vooral onze relaties met de mensen in onze wereld saboteren wanneer we onszelf laten vangen in de illusie van slachtofferschap.

Hoe ik dit fenomeen heb ervaren in mezelf en mijn leven is bjivoorbeeld in momenten waarin ik ervan overtuigd was dat de mensen in mijn omgeving mij bijvoorbeeld buitensloten of op de één of andere manier geen respect hadden voor mij of op mij neerkeken of niet om mij gaven.  En in deze stellingen in mijn geest vormde ik de perceptie dat ik een 'slachtoffer' ben van waar het is dat ik mijn omgeving van beschuldigde.

Die ervaring kon soms zo intens zijn dat ik absoluut geen enkele andere uitweg zag of een andere manier waarop de realiteit kon bestaan. Ik was er met andere woorden compleet van overtuigd dat de woede die ik ervoer tegenover andere mensen volledig gerechtvaardigd was. Het was in die momenten dan ook vrij moeilijk om mezelf zover te krijgen om zelf-vergeving toe te passen.

Wat echter keer op keer gebeurde was dat ik uiteindelijk uit de woede kwam en wat volgde was steeds schaamte en spijt omdat ik begreep en inzag dat de beschuldigingen die ik al die tijd aan het uitvoeren was in mijn geest jegens de mensen in mijn omgeving tijdens mijn 'woede-aanval', stuk voor stuk aanvallen waren tegenover die mensen die puur gebaseerd waren op een eenduidige ervaring in mezelf van woede.

Maar het feit was dat ik niet eens werkelijk begreep waar de woede in feite vandaan aan het komen was en dat ik aan het handelen was vanuit impulsen, waarin ik vaak zelfs humeurig rondliep om aan iedereen als het ware te laten zien dat ik kwaad ben omdat ik zo vast overtuigd was van de validiteit van mijn eigen emotionele ervaring.

Wat ik vond wanneer ik nadien was 'gekalmeerd' en de woede vanuit zichzelf 'verdween', en ik het gereedschap toepaste om in mezelf te kijken en de oorsprong te vinden van de woede die ik had ervaren, zag ik in dat de woede telkens afkomstig was van een punt in mezelf waarin ik mezelf kleiner maakte door mezelf te beoordelen of door geloofsystemen, ideëen en percepties te vormen over wie ik ben als zijnde schijnbaar minderwaardig aan andere mensen.

Daardoor ook dat de spijt en schaamte naar boven komt nadien, omdat ik diep vanbinnen wel weet dat ik zelf compleet verantwoordelijk ben voor de woede en kwaadheid die ik in mezelf ervaar en projecteer naar anderen toe, maar tegen dan is het uiteraard te laat. Hoe kunnen we er dus voor zorgen dat we onszelf en onze realiteit en relaties met de mensen om ons heen niet saboteren of compromitteren door woede-aanvallen in onszelf? Hoe kunnen we ervoor zorgen dat als en wanneer er woede opkomt in onszelf, dat we er dan op een constructieve manier mee om kunnen gaan zonder reacties uit te lokken in andere mensen die ons dan weer in het gezicht terugschieten?

Dag 487: Vrouwen die Mannen Haten

Ik heb mij doorheen mijn leven en mijn ontwikkeling en opgroeiing als meisje en vrouw in deze wereld heel vaak heel kwaad gevoeld in mijn geest tegenover 'Mannen'. En niet zomaar één man in het bijzonder, maar 'alle mannen'. Ik maakte vaak stellingen in mijn geest zoals 'mannen zijn niet te vertrouwen' en 'mannen geven nooit echt om mij' en 'mannen zullen mij gewoon misbruiken', 'mannen hebben geen respect voor vrouwen', enzovoort.

Stuk voor stuk stellingen en statements waarin ik mezelf als vrouw in feite machteloos opstel tegenover 'de man' - omdat, als ik die stellingen eens goed bekijk en onderzoek, dan zie ik dat er eigenlijk verwachtingen en verlangens achter schuilgaan die in mezelf bestaan tegenover mannen. Bijvoorbeeld, achter de stelling 'mannen zijn niet te vertrouwen', ligt de verwachting en het verlangen om mijn vertrouwen in mannen te plaatsen. Achter de stelling 'mannen geven nooit om mij', ligt de verwachting en het verlangen dat mannen om mij zouden geven. Achter de stelling 'mannen zullen mij gewoon misbruiken', ligt het verlangen dat mannen voor mij zouden zorgen -- en achter de stelling 'mannen hebben geen respect voor vrouwen', ligt het verlangen om respect te krijgen van mannen.

Omdat ik mij altijd kwaad, en zelfs woedend, gevoeld heb tegenover 'mannen' - heb ik nooit ingezien dat er inderdaad persoonlijke verwachtingen en verlangens schuil gaan achter al die beschuldigingen tegenover 'mannen'. En dat ik mij enkel een slachtoffer en machteloos voel tegenover mannen en 'wat ze mij zogezegd allemaal aandoen', omdat ik in de eerste plaats mijn macht heb weggegeven aan al die verlangens en omdat ik bijvoorbeeld al die dingen die ik van mannen verwacht en verlang, zoals respect, ondersteuning, aanvaarding en liefde, nooit aan mezelf gegeven heb.

Ik bedoel, het is dat idee in mijn geest dat mannen zogezegd al de schuld dragen van waarom het is dat ik mij zo hulpeloos en machteloos en emotioneel voel in mezelf in deze wereld - dat mij net in die positie van machteloosheid en hulpeloosheid plaatst --- omdat ik in feite in mezelf aanvaard heb dat ik niet van mezelf kan houden, dat ik geen respect voor mezelf kan hebben en dat ik mezelf niet kan ondersteunen - en dat ik dat allemaal van 'mannen' nodig heb.

Dus, uiteraard, vanaf het moment dat de 'man' waar ik mijn oog op heb laten vallen en waar ik dus al die liefde, aanvaarding, respect en ondersteuning van wil en verlang, mij laat vallen of zich niet uitdrukt tegenover mij zoals ik had verwacht -- dan komen de beschuldigingen aanzetten in mezelf, waarin ik van die algemene gegeneraliseerde  beschuldigende stellingen maak over 'mannen', zodat ik een excuus en een rechtvaardiging heb om mijn woede te kanaliseren naar hem toe en naar 'alle mannen' toe ---en zodat ik niet hoef in te zien en te beseffen dat die woede die ik ervaar in mezelf in wezen niets te maken heeft met wat 'mannen' al dan niet doen of wie ze al dan niet zijn, en zelfs niet met wat deze ene 'man' al dan niet gedaan heeft. Die woede ervaar ik omdat ik in de eerste plaats allerlei dingen heb verlangd, gewild en verwacht van hem die niet realistisch waren.

Ik had in de eerste plaats één of ander ideaalbeeld gevormd in verband met wat ik verwacht en wil van een relatie, en ik had dan de verwachting gemaakt dat hij zich daarnaar zou schikken en dat hij die spreekwoordelijke 'prins op het witte paard' zou zijn. Maar ik nam de tijd niet om hem te leren kennen volgens de realiteit van wie hij eigenlijk werkelijk is als individu in deze wereld. Ik wilde wat ik wilde en dus was ik niet geïnteresseerd in de Realiteit.

Dus, vroeg of laat komt die realiteit toch naar boven en blijkt dat al de ideëen die ik in mijn geest had opgebouwd over 'de relatie' en over wie hij is en wie 'wij' zijn een leugen zijn. En dan, in de plaats van verantwoordelijkheid te nemen voor de waanbeelden die ik in de eerste plaats gecreëerd had in mijn geest die aan het startpunt lagen van waarom en hoe het gekomen is dat alles nu in het water gevallen is, door eerlijk te zijn met mezelf en in te zien dat ik mijn persoonlijke verlangens probeerde op te leggen aan de realiteit en dat ik, door de realiteit te onderdrukken en te negeren, het einde van de illusie niet had zien aankomen --- in de plaats daarvan, kanaliseer ik mijn woede naar hem toe en beschuldig ik hem in mijn geest als 'de slechterik'.

En dan gebruik ik opzettelijk zo van die algemene stellingen over 'mannen', om te rechtvaardigen voor mezelf waarom het is dat ik kwaad wordt op hem in de plaats van in te zien dat ik eigenlijk kwaad ben op mezelf omdat ik mezelf heb voorgelogen. Omdat, 'mannen zijn slecht' en 'mannen zijn klootzakken', dus, daarom is het ok dat ik mijn woede richt naar 'mannen' in mijn geest.

Wat ik heb ingezien door het bewandelen van een proces van het corrigeren van mezelf in relatie tot mezelf en mijn leven en de wezens in mijn leven -- is dat ik, door mij kwaad te maken op 'mannen', mezelf heel verbitterd maak, omdat ik mezelf in wezen enkel aan het vullen ben met woede. Ik bedoel, dan maakt het niet uit of die woede al dan niet 'gerechtvaardigd' is, omdat, het punt blijft dat ik moet leven met wat ik in mezelf toelaat. Dus, als ik woede toesta te bestaan in mezelf, tegenover wie of wat dan ook, gerechtvaardigd of niet, dan is dat wat ik zal ervaren. Dan zal ik geen plezier meer beleven aan het leven en het feit dat ik besta en dan beroof ik mezelf van het leven zelf - hetgeen de reden is waarom ik in feite kwaad ben in de eerste plaats.

http://www.desteni.com

Dag 411: Hoe kan Manipulatie een Uitdrukking zijn die het Beste is voor Allen?

Dit is een verderzetting van "Dag 410: Het Verleden is een Leugen"


Zelf-Correctie Dimensie

Wanneer en als ik mezelf in een emotionele reactie zie gaan van te willen ineenstorten en huilen als een reactie op de ervaring van een conflict tussen machteloosheid en frustratie in mezelf - dan stop ik en ik adem - en ik zie, besef en realiseer mij dat deze reactie een manipulatie techniek is die ik tijdens mijn kindertijd in mezelf ontwikkeld heb, uit angst van de kwaadheid van de mensen om mij heen wanneer en als ik iets niet zou kunnen

waarin ik zie, besef en begrijp dat ik mezelf, door te participeren en mezelf uit te drukken in en als die manipulatie, onderdruk en limiteer en minder/kleiner maak dan wie/wat ik eigenlijk ben --- omdat ik mezelf in en als die manipulatie heb aanvaard als een slachtoffer van de mensen om mij heen, net zoals ik mezelf als kind het slachtoffer voelde van mijn ouders/leerkrachten en de volwassenen om mij heen -- en dat dus, als ik mezelf toesta mezelf te definieren in en als die manipulatie, dat ik dan het verleden met/in mezelf blijf meedragen en mezelf blijf verminderen in en als mezelf net zoals ik mij vroeger 'minderwaardig' voelde tegenover mijn ouders/leerkrachten/volwassenen

waarin  ik zie, besef en begrijp - dat ik nooit werkelijk minderwaardig geweest ben tegenover mijn ouders/leerkrachten/volwassenen - en dat die ervaring van minderwaardigheid een voorgeprogrammeerde, voorspelbare ervaring is die in elk kind geprogrammeerd wordt via het schoolsysteem en het familie-systeem in deze wereld, en dat ervoor zorgt dat kinderen zich onderwerpen aan al de systemen in deze wereld en bijgevolg zullen leven en bestaan in deze wereld als exacte kopiëen van hun ouders en grootouders en dus nooit zullen opstaan om het systeem te veranderen

ik zie, besef en begrijp hoe ik mezelf opzettelijk aan het limiteren en onderdrukken ben door mezelf te definieren in en als emotioneel geladen herinneringen/momenten uit het verleden waarin ik reageerde op de angst die ik voelde in mezelf in relatie tot mensen in mijn omgeving en door mezelf uit te drukken in en als het mechanisme van manipulatie in en als mezelf door bvb te beginnen huilen als reactie op een angst in mezelf, waarin ik probeer om opzettelijk in te spelen op de emoties van mensen om mij heen --- omdat ik daarin een statement maak dat ik geloof dat de ervaring van minderwaardigheid is wie ik werkelijk ben

ik zie, besef en begrijp dat ik niet minderwaardig ben aan de mensen om mij heen en dat de ervaring van minderwaardigheid eerder een gevolg was van voorgeprogrammeerde factoren tijdens de kindertijd die de illusie/idee creëren dat het kind 'minder' is dan de volwassene

waarin, ik mezelf tot doel stel om op te staan in en als mezelf en in en als deze wereld en realiteit als een zelf-verantwoordelijk levend wezen, in en als het besef dat ik één en gelijk ben met elk ander mens --- door een proces van zelf-correctie te bewandelen waarin ik de emotionele en mentale brainwashing van het verleden corrigeer en mezelf herstel als een stabiel levend wezen dat staat/bestaat als een punt van onvoorwaardelijke ondersteuning --- als het levende voorbeeld van hoe een volwassen mens werkelijk zou moeten bestaan, op een manier die het beste is voor al het leven hier op aarde, als een stabiel, consistent en betrouwbaar wezen dat niet bestuurd wordt door persoonlijke gevoelens of emotionele reacties, maar dat zichzelf bestuurt en dirigeert

ik stel mezelf tot doel om manipulatie in en als mezelf te corrigeren tot een expressie/uitdrukking van mezelf die geen reactie is op voorgeprogrammeerde emotionele ervaringen en in functie bestaat van persoonlijke overleving/zelfbehoud - maar die eerder een uitdrukking is in/van mezelf van een geven om al wat bestaat als mezelf, waarin ik de verantwoordelijkheid op mij neem om al wat bestaat in en als mijn omgeving, te sturen, besturen en begeleiden vanuit en op basis van inzicht in en begrip van hoe alles bestaat, werkt en functioneert - om een bestaan te creëeren dat het beste is voor allen als mezelf

Dag 409: Hoe het Verleden het Heden bepaald

 

Dit is een vervolg van "Dag 408: Wanneer Verwachtingen in/van de Geest in Strijd staan met de Realiteit" - waarin ik een fascinerende reactie aankaartte - waarin ik in een moment begon te huilen vanuit/door een ervaring van machteloosheid, hulpeloosheid en wanhoop ... omdat ik een gordijn niet opgehangen kreeg.

In de vorige blog heb ik gezien/beseft hoe deze reactie een directe herafspeling was van mijn kindertijd - dezelfde emotionele reactie in een moment dat specifieke gedachten oprakelde in mijn bewustzijn en onderbewustzijn - die dan op hun beurt specifieke emoties activeerden. Ik bedoel, hoe is het mogelijk dat iets zo simpel als gordijnen ophangen zo een intense emotionele ervaring/reactie kan oproepen in mezelf - als niet omdat ik ergens in mijn geest een relatie/verbinding heb gemaakt tussen dat specifieke moment en een emotioneel geladen herinnering in mijn geest.

In termen van wat er precies omging in mijn geest dat die reactie activeerde van de emotionele toestand van wanhoop, machteloosheid en hulpeloosheid en frustratie - heb ik in de vorige blog al kunnen omschrijven en inzien dat het een gevolg is van hoe ik mezelf als kind ervoer tegenover specifieke volwassenen in mijn omgeving. Waarin, het punt van 'iets niet kunnen', zoals bvb gordijnen ophangen, een rol speelde in verschillende momenten waarin ik geconfronteerd werd met reacties van die volwassenen in mijn omgeving. En die reacties ervoer ik als zeer intens, als een vorm van frustratie en kwaadheid, dat een gevolg was van het feit dat ik iets niet 'kon' of dat iets me niet 'lukte' - waarin ik dan reageerde met angst in mezelf omdat ik niet wist waar die kwaadheid/frustratie in die volwassenen vandaan kwam --- 'waarom reageerden ze zo intens op mij? Wat heb ik gedaan? Ik zal wel iets verschrikkelijk gedaan hebben om zo een reactie te krijgen' - waren de gedachten die dan door mijn hoofd gingen.

En dus bijgevolg, elke keer wanneer ik nu geconfronteerd wordt met 'iets niet kunnen' of iets dat ik wil en probeer te doen, maar dat mij niet 'lukt' - komt diezelfde ervaring van angst op en diezelfde ervaring van wanhoop, machteloosheid en hulpeloosheid waarin ik me net een klein kind voel, compleet verloren, net zoals toen --- zo klein en machteloos en verloren tegenover de 'toorn' van de volwassenen om mij heen die zal opkomen en naar mij gericht zal worden wanneer/omdat ik iets niet kan en omdat mij iets niet lukt, omdat dat immers zo was in die paar specifieke herinneringen die in mijn onderbewuste geheugen gebrand zijn - dat al wat ik in dat moment wil of kan doen, is huilen. Omdat, in dat moment voelt het alsof ik geen stabiliteit meer onder mijn voeten heb, en dat ik niet weet wat er met mij zal gebeuren --- net zoals in die momenten in mijn herinneringen, dat ik niet wist wat er met mij ging gebeuren als en wanneer die volwassenen kwaad werden op mij zonder dat ik precies wist waarom of hoe ik het kon goedmaken -- ik deed immers mijn best in de taak die ik moest uitvoeren

En dus, het is in de ervaring van angst dat de 'volwassenen' zouden kwaad worden omdat ik niet snel genoeg werk of niet slim of vaardig of efficient genoeg ben -- dat ik mezelf ga beginnen 'opjagen' in mijn geest, dat ik mezelf probeer te 'pushen' in wat ik doe, dat ik het 'nu' gedaan wil krijgen, zo snel en zo goed mogelijk, in dit moment - en dat ik dus geen geduld heb met mezelf.

In het geval met de gordijnen was het namelijk zo dat ik mezelf tijd moest gunnen om de techniek onder de knie te krijgen waardoor ik uiteindelijk wel sneller zou gaan. Maar, door die voorgeprogrammeerde ervaringn van angst in mezelf, verbonden met de gedachte dat  mensen kwaad zullen worden op mij en zullen reageren op mij als en wanneer ik het niet 'kan' - kon ik mezelf het geduld niet gunnen om die vaardigheid te ontwikkelen -- waardoor ik dus uiteindelijk onvermijdelijk op de realiteit van mezelf aanbotste, als de fysieke beperkingen van mijn vaardigheden en het feit dat ik nu eenmaal niet zo snel kan gaan - waar dan de ervaring van frustratie naar boven kwam --- frustratie met mezelf omdat ik eigenlijk angst heb dat, als ik niet kan wat ik aan het doen ben, dat mensen dan zullen kwaad worden op mij en zullen reageren op mij.

En dan, de ervaring van 'instorten' en 'huilen' in en als de emotionele ervaring van wanhoop, machteloosheid, hulpeloosheid en verlorenheid - is in feite een moment van manipulatie - omdat ik op dat moment inzie dat het mij niet zal lukken, en dat dus 'de volwassenen' kwaad zullen worden op mij omdat het mij niet lukt. En, omdat ik angst heb van die kwaadheid en die kwaadheid wil vermijden - ga ik beginnen huilen en 'ineenstorten' om medelijden te krijgen van 'de volwassenen' -- zodat ze, in de plaats van kwaad te zijn op mij omdat ik iets niet kan, eerder lief zullen zijn voor mij uit medelijden.

ik bedoel, dat was immers een techniek die leek te werken tijdens mijn kindertijd. Die reactie en uitdrukking van hulpeloosheid, machteloosheid en verlorenheid in/van mezelf, in de vorm van 'huilen' - leek volwassenen altijd milder en zachter te maken in hun uitdrukking tegenover mij - waardoor ik mij dan uiteindelijk veiliger voelde, zogezegd 'beschermd' tegen hun kwaadheid.

Maar - was ik wel werkelijk 'beschermd' tegen kwaadheid --- of is het dat ik kwaadheid in feite net macht gegeven heb over mij door mezelf in mijn expressie te compromitteren teneinde kwaadheid te kunnen ontvluchten? Want, uiteindelijk, wat ik mezelf nooit heb toegestaan te beseffen en begrijpen is dat 'kwaadheid' op zich niet werkelijk zo 'erg' of zelfs 'echt' is - 'kwaadheid' is maar een emotionele ervaring/reactie die op zich niet zo erg is. Maar het is omdat ik op een welbepaald punt gereageerd heb met een intense ervaring van angst in mezelf, op die kwaadheid die ik zag in bepaalde mensen in mijn omgeving - dat ik die 'kwaadheid' een bepaalde aandacht en betekenis gegeven heb. En dus, heb ik steeds die angst vertrouwd in mezelf - en niet de eigenlijke fysieke realiteit, waarin 'kwaadheid' een emotionele ervaring is in de mens, die komt en gaat, en die dus niet werkelijk zo impactvol is als hoe ik het interpreteerde, vanuit mijn reactie en ervaring van angst. Want, gezien en ervaringen vanuit angst, leek de reactie van kwaadheid in 'de volwassenen' als het einde van de wereld --- omdat het die ervaring van angst was waarin ik mij verloren voelde, die als het ware de grond van onder mijn voeten leek te halen. Het was de ervaring van angst die de illusie schiep dat dat moment waar ik op reageerde met angst, werkelijk het eind van de wereld was, het ergste dat mij kon overkomen --- hetgeen in de werkelijkheid eignelijk niet echt zo was.

En dus, in de volgende blog zal ik overgaan naar de toepassing van zelf-vergeving --- om mezelf te ondersteunen en assisteren om mezelf te corrigeren in hoe ik mezelf ervaar in relatie tot mijn omgeving en mijn werkelijkheid --- zodat ik niet meer kijk vanuit de ogen van angst en emotionele reacties, maar eerder de realiteit zie als wat ze eigenlijk werkelijk is.

Dag 408:Wanneer de Verwachtingen in/van de Geest in Strijd staan met de Realiteit

Vandaag kwamen Joao en Joana op bezoek op de Desteni Farm - en dus gingen Maite en ik de gordijnen weer ophangen die we net gewassen hadden. De gordijnen hadden een specifiek systeem waarbij je verschillende staafjes in verscheidene lussen moet schuiven om een speciaal effect te creëren wanneer ze ophangen.

Ik had dat systeem nog nooit gezien, toegepast of geprobeerd - en toen ik eraan begon merkte ik dat ik heel veel moeite had om de staafjes in de lussen te schuiven -- het proces ging heel traag en gedachten die door mijn geest gingen waren van: 'wat voor een snertsysteem is dat nu', 'wie ontwerpt er nu zoiets?!', 'wie koopt er nu zoiets?!', 'waarom moet ik mijn tijd hieraan spenderen?!', 'ik begrijp niet waarom ik al mijn tijd moet spenderen aan het ophangen van gordijnen terwijl ik andere taken te doen heb!'.

Ik had aanvankelijk verwacht dat het ophangen van gordijnen een heel snel proces zou zijn, en dat ze in één twee drie zouden ophangen zoals dat altijd het geval geweest is met gordijnen - het is normaal gezien een heel simpel systeem van één haakje dat je door één lus moet schuiven. Ik begon mij gefrustreerd te voelen omdat het zo traag ging - en die frustratie was duidelijk een reactie op de machteloosheid die ik eigenlijk ervoer in mezelf tegenover dit hele proces dat niet verliep zoals ik had verwacht/verlangd dat het zou verlopen. En ik bleef maar denken van 'waarom ziet Maite niet dat dit systeem niet werkt?!', 'waarom nemen we niet gewoon andere gordijnen die niet zoveel tijd consumeren om op te hangen?!', 'dit is toch gewoon niet redelijk!' -- en hoe meer ik rondjes bleef draaien in die 'waarom'-vragen in mijn geest die een uiting waren van de machteloosheid die ik ervoer in mezelf --- alsof ik mezelf tot God aan het keren was in mijn onbegrip over waarom de situatie niet verliep volgens het plan dat ik aanvankelijk in mijn gedachten had - 'waarom heeft U mij verlaten God, waarom toch?!' lol. Met andere woorden: 'waarom krijg ik niet wat ik wil God?' --- des te meer voelde ik mij 'gevangen' in/door de situatie, en voelde ik mij meer en meer machteloos tegenover de taak die ik aan het uitvoeren was en mijn onkunde om die staafjes op snelle en efficiente wijze door die lussen te krijgen.

Hierdoor ontstond er een conflict in mezelf - waarin er langs de ene kant in mezelf een 'stem'/'personage' was die de situatie wil controleren en die een bepaalde verwachting/plan had in verband met wat ik aan het doen was en die zei van 'dit moet hier sneller gaan!', 'komaan, gordijnen ophangen, dat zou niet zoveel tijd in beslag moeten nemen!' - en dan langs de andere kant was er ik in het fysieke lichaam en de fysieke realiteit van mezelf waarin ik nu eenmaal niet sneller leek te kunnen gaan, waarin ik mij constant geblokkeerd voelde door mijn eigen fysieke beperkingen en vaardigheden in relatie tot het 'staafjes-in-lusjes-schuiven'-proces. En dus, doordat ik in en als dat 'controllerende' personage in mijn geest verwachtingen/verlangens/plannen had die niet overeenkwamen met de eigenlijke fysieke realiteit/situatie, en die dus in conflict/frictie/wrijving stonden met de realiteit, bouwde er zich een energie op in mezelf, een ervaring van kwaadheid - die dus in werkelijkheid een reactie was van hulpeloosheid/machteloosheid -- waarin het best eigenaardig is hoe die ervaring van kwaadheid net het omgekeerde lijkt te zijn van 'machteloosheid'/'hulpeloosheid' en een gevoel van macht/superioriteit geeft, maar dus in wezen is het eigenlijk gewoon een gevolg van de wrijving/frictie die ontstaat wanneer de realiteit van mezelf in mijn geest in de vorm van verlangens, verwachtingen en plannen, niet overeenkomt met de fysieke realiteit van mezelf.

En, zodra Maite wegging om andere taken te verzorgen, en ik alleen bleef met de gordijnen, en de staafjes en de lussen, begon ik te huilen, lol. Ik huilde uit frustratie/machteloosheid - frustratie/machteloosheid omdat ik niet leek te kunnen doen wat ik geloofde en dacht dat ik zou moeten doen/kunnen -- namelijk die staafjes snel en efficient in die lusjes schuiven en de gordijnen ophangen. En, die toestand waarin ik me op dat moment in bevond was exact hetzelfde als hoe ik me zo vaak ervaren had tijdens mijn kindertijd. Toen was die stem/dat personage van 'controle' dat zegt van 'zo moet het zijn' en 'dit is wat ik van jou verwacht' - een volwassene -- en ik was het kind, namelijk de fysieke realiteit die niet kon voldoen aan die verwachtingen omdat het de specifieke noodzakelijke vaardigheden of kennis niet had en die dan begon te huilen uit angst van de kwaadheid van de volwassene als ik de specifieke taak niet op hun manier zou kunnen uitvoeren - uit angst om gestraft te worden.

En dus is het fascinerend hoe die 'kwaadheid' zich nu gemanifesteerd heeft in mijn eigen geest - waarin ik zowel het kind als de volwassene ben. Ik ben langs de ene kant in mijn geest de volwassene die controle wil uitoefenen over de fysieke realiteit door allerlei verwachtingen te hebben in verband met 'hoe het moet zijn' --- en langs de andere kant ben ik het kind als de fysieke realiteit van mezelf die niet kan voldoen aan die verwachtingen. Dat hele proces van hoe ik vroeger in relatie stond met en reageerde op de volwassene in mijn omgeving, heeft zich dus, nu dat ik zelf 'volwassen' ben, geinternaliseerd in mezelf. Hoe eigenaardig - dat die momenten in mijn herinneringen zich volledig hebben geïntegreerd in en als mezelf, waarin ik dus zelf elk personage ben in de herinneringen - ik ben zelf de 'controlerende' volwassene waarop ik reageer met angst en machteloosheid/hulpeloosheid --- ik ben de polariteit van langs de ene kant de volwassene die zich gefrustreerd en kwaad voelt omdat 'het kind'/het fysieke lichaam niet snel genoeg gaat, en denkt van 'je moet het zus en zo doen' en 'waarom kan je dat niet fatsoenlijk doen', en langs de andere kant ben ik het kind dat zegt van 'ik probeer maar het lukt me niet', 'ik weet niet waarom ik niet sneller/beter kan zijn'.

Want, dit keer was er helemaal geen 'volwassene' in mijn omgeving die zei van 'kim je moet sneller gaan' of 'waarom kan je dat niet fatsoenlijk doen', maar toch interpreteerde mijn geest de situatie vanuit mijn herinneringen, waar ik dan emotioneel op reageerde alsof het echt is - ook al was er geen enkele werkelijke referentie tot die herinnering in mijn eigenlijke fysieke realiteit. En dus, dit is een mooi voorbeeld van hoe ik werkelijk een 'organische robot' ben, een geprogrammeerd systeem dat dag in en dag uit het verleden blijft herbeleven, ook al is dat verleden totaal niet meer HIER - want, de realiteit die HIER is, heeft niets te maken met al die emotionele herinneringen in mijn geest. En dus, daarom is het proces van zelf vergeving en zelf-correctie zo essentieel - om als het ware mezelf 'op te ruimen' in mijn geest, en ervoor te zorgen dat ik in mijn participatie met/in mijn dagelijkse werkelijkheid niet gestuurd of beïnvloed wordt door herinneringen als geintegreerde momenten en emotionele ervaringen uit het verleden - maar zodat ik voor de eerste keer in mijn bestaan werkelijk kan Leven, in het moment, als het zelf-directieve principe van mezelf en mijn leven/bestaan.

Wordt Vervolgd in Dag 409