Dag 688: Hoe kan Trichotillomania een ondersteuning zijn in het Proces van zelf-verandering?

Ter verderzetting op Dag 687: Wat is het verband tussen Trichotillomania en Stress?

Waarin ik het had over het uittrekken van mijn haar als een vreemde 'neiging' die de laatste tijd is opgekomen en die ik ben beginnen merken in mijn gedrag, en de relatie die ik heb ondervonden tussen dat 'haar uittrekken' en de stress die ik de laatste tijd heb ervaren.

Ik ben begonnen aan een nieuw project, iets wat ik nog nooit eerder gedaan heb en dat een zekere motivatie en drijfkracht nodig heeft van mij om dit project successvol te maken. En ik heb gemerkt dat er die bepaalde 'drijfkracht' en 'motivatie' een bepaalde stress produceerde in mijn geest. En daarbij zag ik dan ook dat ik dat haar uittrekken aan het doen was, iets wat ik ooit eens gedaan heb lang geleden tijdens mijn kindertijd toen ik mij ongetwijfeld ook zeer gestresseerd voelde in mijn schoolomgeving.

Wat ik in de vorige blog al omschreven heb is dat het haaruittrekken veel te maken heeft met een ervaring in mezelf waarin ik de 'imperfecties' wil wegwerken, omdat ik immers terwijl ik aan mijn haren voel, enkel die haren wil uittrekken die kapot aanvoelen of op de één of andere manier niet als de rest van mijn haar zijn, zoals gekrulde of zeer donkere haren.

En dit punt van het mij fixeren op mijn 'imperfecties' en het willen 'uitroeien'/'verwijderen' van mijn imperfecties zie ik ook als iets dat ik binnenin mezelf doe en wat ik bijvoorbeeld aan het doen ben in relatie tot dit project.

Ik creëer stress omdat ik het 'perfect' wil doen, en de stress is in feite de angst om niet 'perfect' te zijn of om fouten te maken en om met andere woorden de dingen niet te doen zoals ik denk en geloof dat ik ze moet doen.

Deze fysieke uitdrukking van het uittrekken van mijn haar is dus in feite een mooie hulp en ondersteuning voor mezelf om erachter te komen en beter te kunnen zien wat ik eigenlijk binnenin mezelf aan het doen ben en hoe het is dat ik mijn eigen stress aan het creëren ben, zodat ik ook kan beginnen aan het corrigeren van mezelf opdat ik dit project kan afwerken zonder er emotioneel op te reageren en zonder me erin op te jagen met stress.

Dag 588: De Theorie Vs de Realiteit van het Stoppen van een Verslaving

 Dag 588: De Theorie Vs de Realiteit van het Stoppen van een Verslaving

 Het Zelf-Veranderingsprocess en het Stoppen van een Eetverslaving

Het Zelf-Veranderingsprocess en het Stoppen van een Eetverslaving - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.com/#sthash.3A8zGes2.dpuf

Het Zelf-Veranderingsprocess en het Stoppen van een Eetverslaving - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.com/#sthash.3A8zGes2.dpuf

Ik bedoel, het stoppen van een eetverslaving is net zoals het stoppen van elke verslaving, op fysiek vlak heel moeilijk - vanuit het oogpunt dat een verslaving een specifiek geconditioneerd fysiek gedrag is waarin verschillende dimensies van hoe ik mezelf gedurende geruime tijd geconditioneerd heb samenkomen -- een mentale dimensie van gedachten waarin ik bijvoorbeeld denk aan het eten dat ik wil en waar ik specifieke gevoelens en waarde aan geassocieerd heb, de gevoelens/emotie dimensie als de ervaring en het gevoel van verlangen om specifieke dingen te eten op specifieke tijdstippen en op een specifieke manier en dan de fysieke dimensie als het sturen en besturen van mijn lichaam door middel van die gedachten en gevoelens/emoties en dus daadwerkelijk te doen wat mijn gedachten mijn lichaam opdragen. Dag 587: Ik wil mijn Verslaving stoppen, maar ook weer Niet

In het stoppen van een verslaving, vooral één die zo fysiek uitgedrukt wordt zoals een eetverslaving, waarin gedachten, gevoelens, emoties en fysiek gedrag samenkomen in één patroon en gewoonte, moet ik dus allereerst gewaar zijn van wat het in feite werkelijk inhoud om die verslaving daadwerkelijk te stoppen. Namelijk dat het moeilijk zal zijn, op fysiek, mentaal en emotioneel vlak, omdat, elke keer wanneer ik in dat moment ben waarin het patroon opkomt, met de specifieke gedachten en emoties en gevoelens - dan moet ik mezelf op fysiek vlak stoppen zodat het mentale en emotionele/energetische patroon niet fysiek uitgeleeft wordt.

En, aangezien die specifieke verslaving een handeling is die ik doorheen het grootste deel van mijn leven tot dusver op fysiek vlak geïntegreerd heb in en als mijn dagelijkse leven en bestaan, zal ik heel wat weerstand gaan ondervinden vanaf het moment dat ik die handeling ga proberen te veranderen. En zoals ik in de voorgaande blogs heb vastgesteld en  gerealiseerd, is dat er de neiging bestaat om een beslissing te maken zoals 'ik ga mijn eetverslaving veranderen en corrigeren', en in dat moment wanneer ik die beslissing maak, heb ik  een beeld en idee in mijn geest van wat het is dat ik wil. Met andere woorden, ik zie in mijn geest al een vrij duidelijke projectie van hoe ik eigenlijk wil leven en bestaan in mijn relatie met voedsel - althans, het voelt duidelijk aan. Het voelt zelfs zo duidelijk aan dat ik het gevoel heb dat ik mijn proces van zelf-verandering en zelf-correctie in relatie tot mijn eetverslaving al bewandeld heb en dat ik, door die ene beslissing te hebben genomen om de eetverslaving te veranderen, dat ik als het ware het patroon al veranderd heb in mezelf in dat eigenste moment.

Maar dan komt de realiteit aanzetten en dan begin ik te merken dat er nog veel dimensies en facetten bestaan in verband met hoe de eetverslaving bestaat in mezelf die ik nog niet werkelijk begrijp en waar ik nog niet echt een oplossing voor gevonden heb. Ik merk dat ik vanuit gewoonte mezelf overeet en dat ik mezelf zoals gewoonlijk heel makkelijk laat verleiden om eerder zoete dingen op te zoeken dan te eten of zelfs maar te onderzoeken wat het beste zou zijn voor mijn lichaam. En dat simpelweg omdat er binnenin mezelf nog geen stabiel 'platform' of 'script' bestaat om in die momenten het anders te kunnen aanpakken. Het enige script en platform dat aanwezig is in mezelf, is het patroon dat ik doorheen mijn leven geintegreerd heb in mezelf op mentaal, emotioneel en fysiek vlak en dat is hetgene waar ik niet eens over moet nadenken, het komt volledig automatisch.

In het veranderen van dat patroon zal ik dus elke keer wanneer dat geautomatiseerd gedrag komt aanzetten, moeten stoppen en even stilstaan in mezelf en mezelf opzettelijk nieuwe richtlijnen geven. En die nieuwe richtlijnen zullen niet zo makkelijk en vloeiend verlopen aanvankelijk omdat ik als het ware tegen mijn 'natuur' moet inwerken --- ook al is die 'natuur' in feite in wat het beste is voor mezelf en als het ware dus op zichzelf 'tegennatuurlijk'.

Dag 420: Waarom Vrezen we het Ergste?

Dit is een verderzetting van "Dag 419: Oh neen, Wat als het Kanker is?!" - waarin ik mijn aanpak heb omschreven in relatie tot een moment waarin ik plots reageerde met een ervaring in mezelf van angst en paniek toen ik een nieuw moedervlekje opmerkte op mijn huid --- en de automatische gedachte die opkwam in mijn geest van 'oh neen, wat als het kanker is?!'.

In deze blog brei ik verder op de vraag van 'Waarom is het dat ik in mijn geest automatisch reageer op factoren in mijn omgeving met doemscenario's en het ergste vrees?' in de plaats van te werken met wat praktisch en realistisch is --- in de zin van dat die reactie van angst en het uistpelen van doemscenarios in mijn geest waarin ik mezelf nog meer angst aanjaag in wezen contraproductief is omdat ik mezelf in en met die angst letterlijk verblind en verlam in relatie tot praktische beslissingen nemen. Ik zal bijvoorbeeld, omwille van die angst uiteindelijk de beslissing nemen om het moedervlekje op mijn arm waar ik mij angstig over voel, te negeren om gewoon niet meer die angst te voelen in mezelf --- waardoor ik de kans verhoog dat er uiteindelijk wel iets kan mislopen in en met mijn lichaam door het niet onmiddellijk bijvoorbeeld bij de dokter te gaan laten onderzoeken.

Ik bedoel, ik heb dat zo vaak gedaan in mijn leven - het negeren van dingen gewoon omdat ik mij er angstig over voel en zodat ik de angst niet onder ogen moet komen omdat, vreemd genoeg, had ik angst van die ervaring van angst, waardoor er uiteindelijk consequenties volgen  omdat ik de problemen of dringende punten niet onmiddellijk had aangesproken.

Het praktisch aanpakken van de situatie zou bijvoorbeeld zijn om ten eerste niet emotioneel te reageren op een nieuw moedervlekje dat ik opmerk op mijn huid -- en niet te reageren met allerlei veronderstellingen en ideëen die allemaal gebaseerd zijn op angst --- in de zin van dat, wat er opkomt in mijn gedachten zijn woorden en zinnen en uitspraken die ik ooit had gehoord of gelezen in/van mijn omgeving en waar ik in dat moment op reageerde met angst.

Bijvoorbeeld, mijn moeder die een verhaal vertelde over een vriendin van haar waar kanker bij was vastgesteld toen ze naar het ziekenhuis ging om een klein schijnbaar onschuldig moedervlekje te laten verwijderen.

Of elke keer wanneer ik in een dokterspraktijk kom en ik zie in de wachtzaal dat groot bord ophangen met foto's van kwaadaardige moedervlekken - of wanneer ik in de krant lees dat huidkanker aan een opmars bezig is en dat je ervoor moet opletten. Enzovoort.

Al die momenten zijn als stukjes informatie die opgeslagen liggen in mijn geest, en dat komt allemaal in een stortvloed naar boven in zo een moment waarin ik een moedervlekje zie dat ik niet onmiddellijk kan plaatsen, of dat een rare vorm heeft of dat er een paar dagen geleden niet was. Er komen dan associatieve gedachten op in mijn geest zoals een moment waarin iemand mij zei van 'pas op voor nieuwe moedervlekjes, die kunnen gevaarlijk zijn', en dat is dan verbonden met allemaal beelden van wat er zou kunnen gebeuren als ik naar de dokter zou gaan - bijvoorbeeld een beeld van de dokter die zegt van 'mevrouw, de resultaten zeggen dat het kwaadaardig is', en dan een beeld van mezelf in een ziekenhuisbed met een kaal hoofd, vermagerd, een bleke kleur in mijn gezicht en buisjes in mijn armen - verbonden met allerlei woorden zoals 'pijn', 'misselijkhid', 'overgeven', 'kankercellen', 'kwaadaardig', 'woekering', 'dood', enzovoort --- die allemaal verbonden zijn met een ervaring van angst in mezelf. En dus, voor ik het weet, voel ik mij volledig radeloos, angstig en in absolute blinde paniek --- enkel en alleen bij het zien van een moedervlekje dat ik nog niet eerder had opgemerkt.

Ik bedoel, hoe absurd -- hoe al de films en krantenartikels en verhalen die ik gezien, gelezen en gehoord heb in verband met kanker en ziekte en dood -- zich allemaal in mijn onderbewustzijn hebben opgeslagen als stukjes informatie en dat die allemaal in één moment geactiveerd worden als een kettingreactie, simpelweg op basis van één enkele gedachte - zoals bijvoorbeeld "tiens, dat moedervlekje heb ik nog nooit eerder opgemerkt" -- en dan gaat het van "oh neen, wat als ... ?!"

Want, sterven zal ik toch, en er zal waarschijnlijk pijn bij zijn, dat is onvermijdelijk - dat is hoe deze fysieke realiteit werkt, bijna alles is pijn --- ik ben met pijn deze wereld ingekomen, met pijn ben ik opgegroeid en met pijn zal ik sterven. Maar dat wil niet zeggen dat er ook emotionele pijn bij moet komen kijken - waar is dat in godsnaam voor nodig --- dat is de zaak enkel erger maken dan het al is.


In de volgende blog ga ik verder op deze automatische voorgeprogrammeerde reactie van angst om kanker te krijgen en ziek te worden en te sterven - teneinde dat hele punt uit te spitten, open te trekken en los te laten zodat ik in mijn leven mezelf niet meer saboteer door emotioneel te reageren op situaties -- maar zodat ik stabiel kan blijven in elke gegeven situatie en nuchtere beslissingen kan maken die het beste zijn voor mezelf.

Dag 419: Oh neen, wat als het Kanker is?!

Ik merkte vandaag plots een nieuwe moedervlek op mijn arm op - eerst dacht ik dat het misschien een moddervlekje was en ik probeerde het eraf te wrijven. Maar dan zag ik dat het er niet afkwam en dat het dus een nieuwe moedervlek is. Onmiddellijk schoten er gedachten door mijn hoofd van 'dit is niet normaal', 'wat als het kanker is', 'wat als er iets mis is met mijn lichaam', 'wat als ik ga sterven', enzovoort.

Ik reageerde onmiddellijk met allerlei 'doemgedachten' in mijn geest, waar ik mij dan plots overspoeld bij voelde door een ervaring van paniek en doodsangst in mezelf.

Wanneer ik dan doorhad dat ik in die energie aan het gaan was in mijn geest - stond ik even stil bij waar ik mee bezig was en besefte ik dat ik mezelf angst aan het aanjagen ben en weg aan het halen ben van de fysieke werkelijkheid door een 'pad' te volgen in mijn geest van gedachten en emotionele reacties dat onmiddellijk en automatisch opkwam.

In dat moment, teneinde die ervaring aan te spreken, te onderzoeken, open te trekken en los te laten, sprak ik zelf vergeving -- en wel specifiek:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd vanaf het moment dat ik een nieuw moedervlekje zag op mijn lichaam, in mijn gedachten automatisch de associatie te maken met de gedachte dat het kanker is

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te reageren met angst en paniek op de gedachte dat het moedervlekje op mijn arm kanker zou kunnen zijn

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd - omdat ik niet kon uitmaken wat het precies was dat ik zag, en omdat ik het niet onmiddellijk kon begrijpen via mijn gedachten --- automatisch in mijn geest te reageren met allerlei angsten die ik heb opgestapeld in mijn geest als kennis en informatie --- en mezelf daarin angst aan te jagen --- in een poging om in mijn geest te begrijpen en te bevatten wat er aan het gebeuren is in mijn wereld en realiteit

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd dat de reactie van angst wanneer ik het vlekje zag dat ik niet kon identificeren op mijn lichaam - in wezen een angst is om de controle over mijn werkelijkheid te verliezen in en als mijn geest en gedachten

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet in te zien dat de geest controle wil over de fysieke werkelijkheid door alles te willen definieren in en als kennis en informatie - en dat dus wanneer ik met iets geconfronteerd wordt dat ik in en als mijn gedachten niet kan definieren of begrijpen vanuit/in de kennis/informatie in mijn geest - dat mijn geest dan reageert met allerhande angsten, die gebaseerd zijn op doodsangst --- omdat de geest het 'niet kunnen begrijpen/definieren/bevatten van de fysieke realiteit door middel van kennis en informatie associeert met het verliezen van controle en bijgevolg de dood', omdat de geest bestaat in en als een ervaring en geloof van 'controle' over de fysieke werkelijkheid, in de vorm van 'verleden, heden en toekomst' als een tijdslijn waarin de geest zichzelf als de 'ik-persoonlijkheid' projecteert

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd vanaf het moment dat ik iets in mijn wereld en realiteit niet kan definieren of begrijpen - onmiddellijk het ergste te verwachten in mijn geest en te reageren met allerlei gedachten als kennis en informatie als voorgeprogrammeerde angsten die ik heb gekopieerd en overgenomen van mijn ouders en familie

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met de angst om kanker te hebben - in de plaats van één en gelijk te staan met de angst om kanker te krijgen en één en gelijk te staan met kanker --- in het besef dat de angst om kanker te krijgen, en gedachten in verband met 'kanker is slecht' en 'het is heel erg om kanker te krijgen', en allerlei beelden, ideëen en geloofsystemen die ik in mijn geest heb opgeslagen in verband met 'kanker' als wat ik gezien, gelezen en gehoord heb van andere mensen --- is een voorgeprogrammeerd systeem van kennis en informatie en energetische reacties die ik heb gekopieerd van mijn omgeving - en dat wie ik werkelijk ben is het leven zelf als eenheid en gelijkheid

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te realiseren als kanker, in en als het besef dat kanker HIER bestaat -- en daardoor een deel is van mezelf, omdat ik het leven zelf ben als al wat HIER bestaat --- en dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van 'kanker', door mezelf te hebben laten programmeren door mijn omgeving in en als allerlei geloofsystemen en beoordelingen in verband met het woord 'kanker'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd de realiteit te zien als hoe ze werkelijk is en bestaat, als HIER --- door mezelf te hebben toegestaan en geaccepteerd automatisch in mijn geest en gedachten te gaan en allerlei beelden en ideëen en angsten te projecteren in de toekomst -- als een poging om via mijn geest en gedachten controle te hebben over mijn realiteit door te 'begrijpen' en te 'voorspellen' hoe de realiteit bestaat --- in de plaats van in te zien, te beseffen en te begrijpen dat ik mij hierdoor enkel machteloos en verloren voel omdat ik mezelf overlaad met allerlei veronderstellingen, onzekerheden, speculaties en angsten in mijn geest en gedachten, door niet te werken met wat daadwerkelijk HIER aanwezig is en de realiteit daadwerkelijk te onderzoeken als hoe ze HIER in dit moment bestaat, in en als de zekerheid van de fysieke werkelijkheid

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van mezelf als het fysieke lichaam door te reageren met angst op bepaalde moedervlekjes die ik zie op mijn huid - en door te reageren met gedachten van 'oh neen het is kanker' en 'wat als het kanker is' en 'wat als ik ga sterven', enzovoort ---- in de plaats van in te zien, te beseffen en te begrijpen dat wat er in en op en als mijn lichaam bestaat, consequenties zijn uit het verleden die ik zelf heb gemanifesteerd in mezelf door mijn participatie in de geest waarin ik mezelf consistent van mezelf als het lichaam heb afgescheiden  en dat dus, als en wanneer ik mezelf toesta te reageren op die consequenties, zoals kanker, dat ik dan de consequenties enkel voedt door geen verantwoordelijkheid te nemen voor mijn creatie

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien, te beseffen en te begrijpen dat als ik geen verantwoordelijkheid neem voor wat er gebeurt met en bestaat in en als mijn fysieke lichaam - dat ik dan ook niet in staat ben om het sturende principe te zijn van en in het fysieke lichaam - en dat ik mezelf dus in een slachtoffer positie plaats in relatie tot het fysieke lichaam, door mezelf te definieren in en als een emotionele reactie van angst en gedachten van onzekerheid, verlorenheid en beoordelingen --- terwijl, als en wanneer ik in eenheid en gelijkheid sta/besta met het fysieke lichaam, in en als het besef dat ik verantwoordelijk ben voor hoe ik besta in en als het fysieke lichaam, dan sta ik in de positie van de creator en ben ik in staat om het sturende principe te zijn in relatie tot het lichaam

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als het verlangen in en als de geest om controle te hebben over de fysieke werkelijkheid als het willen kunnen voorspellen van de fysieke realiteit - en daarin mijn 'geest-realiteit' als wie ik geloof dat ik ben in mijn gedachten, gevoelens en emoties, op te leggen aan de fysieke realiteit die hier bestaat --- in de plaats van in te zien, te beseffen en te begrijpen dat ik nooit werkelijk controle gehad heb over de fysieke realiteit en dat ik nooit werkelijk bestaan heb als het sturende en bepalende principe van hoe ik besta in en als de fysieke werkelijkheid --- en dat de geest de illusie van controle gecreëerd heeft op basis van de min of meer voorspelbaarheid van de fysieke realiteit, en dan, wanneer er iets onvoorspelbaar gebeurt, iets dat ik niet kan verklaren of begrijpen, reageer ik met doodsangst in mijn geest omdat ik het gevoel heb dat ik geen controle meer heb over de realiteit en dat ik als 'geest' dus niet meer kan bestaan

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in en als de werkelijkheid en de realiteit van mezelf, als het feit dat ik HIER besta, in en als dit moment van ademhaling -- en dat de realiteit van/in de geest van 'verleden - heden - toekomst' een illusie van controle is die de geest gecreëerd heeft  --- en in te zien en te beseffen dat, enkel als en wanneer ik HIER besta, in en als dit moment van ademhaling, zonder in mijn geest gepreoccupeerd te zijn door 'verleden-heden-toekomst' als denkbeeldige ideëen die niet werkelijk HIER  zijn/bestaan, kan ik dat wat HIER bestaat als de fysieke werkelijkheid daadwerkelijk besturen en dirigeren op een manier die het beste is

....

Na deze zelf vergeving te spreken, verminderde de ervaring van angst en paniek aanzienklijk --- omdat ik rechtstreeks kon begrijpen en inzien dat die ervaringen van angst en paniek niet werkelijk zijn wie ik echt ben - en omdat ik door middel van zelf-vergeving mezelf heb kunnen tonen wat de eigenlijke realiteit is van mezelf en dat de 'realiteit' in mijn geest als mijn gedachten en emotionele reacties niet echt zijn.

In de volgende blog zet ik verder met zelf-correctie statements --- waarin ik mijn inzichten en realisaties bijeenbreng en voor mezelf een script/'plan' uitschrijf/uitwerk dat zal fungeren als een 'blauwdruk' voor wie ik ben in momenten dat ik weer eens geconfronteerd wordt met dingen die ik in mijn gedachten niet onmiddellijk kan verklaren of voorspellen/controleren --- zodat ik niet meer besta als het slachtoffer van de situatie, maar eerder als het sturende principe.


Wordt vervolgd in Dag 420

Dag 363: Cognitieve Dissociatie - de Ziekte die huist in en als de Menselijke Geest

Dit is een verderzetting van "Dag 362: Hoe Rechtvaardigen we Misbruik door Cognitieve Dissociatie?", waarin we een eigenaardig en fascinerend fenomeen in en als de menselijke geest hebben blootgelegd dat aan de oorzaak/reden ligt van hoe en waarom het mogelijk is dat wij mensen niet leren uit het verleden maar eerder het verleden zullen herhalen ondanks de schadelijke patronen die we onszelf hebben toegestaan te leven in en als het verleden, en daardoor consequenties creëren en toestaan in en als onze wereld en realiteit - en onszelf daarin op/in een pad van zelf-vernietiging geplaatst hebben. Door een proces van 'Cognitieve Dissociatie', als het afscheiden van onszelf van al de delen in en van onszelf die we, door aanvaardde beïnvloeding en 'brainwashing' door onze omgeving, hebben beoordeeld in onszelf als 'negatief' en 'slecht' --- en door het fenomeen 'taboe' dat we hebben aanvaard in en als onszelf en onze realiteit, hebben we de eigenaardige capaciteit ontwikkeld in onszelf om bepaalde delen van ons bestaan/leven/onszelf gewoon te 'vergeten', 'negeren' en 'onderdrukken'. Lees de voorgaande blogs voor context in verband met wat taboe is en hoe taboe werkt in en als de Geest, en bijgevolg onze 'ingesteldheid' vormgeeft in relatie tot onszelf en onze wereld/realiteit.

Cognitieve dissociatie is overduidelijk een ziekte die huist in elke geest van elk mens omdat we allemaal, elk van ons, die eigenaardige capaciteit hebben ontwikkeld om ons leven te schikken en te leven op een manier die in compleet contrast staat met gezond verstand - alsof geen van ons ooit echt geleerd heeft uit het verleden. Geen enkel mens heeft ooit werkelijk verantwoordelijkheid genomen voor het verleden, voor onze 'fouten', voor al wat we ooit gedaan hebben hier in ons leven en op deze aarde - en daadwerkelijk zichzelf verandert heeft, op specifieke en substantiele wijze, om te bestaan in en als een absolute correctie van de schadelijke patronen van het verleden.

Want, uiteindelijk, bevindt het verleden, al onze fouten, al het misbruik dat we hebben toegestaan te bestaan in onszelf, in anderen en in deze wereld, al de consequenties, al de nefaste beslissingen die we ooit gemaakt hebben - die bevinden zich HIER, vlak voor onze neus in elk moment, elke dag, op elke manier, en toch lijken we dat op geen enkele manier op te merken en rekenschap te geven, we zien het gewoon niet -- hoe eigenaardig. Ik bedoel, er moet toch iets 'mis' zijn in de mens, in en als de menselijke geest, want, een 'normaal' levend wezen zou de simpele berekening maken, in het kijken naar de consequenties van gemaakte beslissingen en uitgevoerde handelingen, en zeggen van 'ok, dit werkt niet, laat ik het anders proberen zodat mijn handelingen en beslissingen een resultaat produceren dat het beste is voor het leven op aarde en bijgevolg mezelf'. Maar de mens, nope - we leven alsof we onze fouten niet opmerken, we leven in een wolk van 'positiefheid', van 'energie', van 'fantasie', van 'positieve gedachten en van schijnbare onschuld. Maar, kijk naar onze wereld -- hoe wij leven in en als onszelf, wie we zijn in onze geest komt niet overeen met de realiteit van onszelf. Ik bedoel, dat is pas 'cognitieve dissociatie'.

Dus: waar komt die Cognitieve Dissonantie vandaan, die Schitzofrenie in onszelf, hoe bestaat het dat wij onszelf zodanig afgescheiden hebben van de realiteit van wie we zijn --- wat is het dat ons 'over het randje' geduwd heeft om die complete afscheiding te aanvaarden in onszelf - en daarin dus de levende statement te worden van absolute onverantwoordelijkheid, van infantiliteit, van 'niet-bestaan'? En, hoe kunnen we weer eerlijk zijn met onszelf en onszelf 'corrigeren' door rekenschap te geven van al wat bestaat? ik bedoel, hoe ga je met andere woorden van iets dat niet bestaat, naar iets dat bestaat - vooral wanneer je zelf datgene bent dat 'niet-bestaat'?


Wordt vervolgd in Dag 364