Dag 421: Waarom ziet de Geest Veiligheid in Wat eigenlijk Blinde Angst is?

Dit is een verderzetting van "Dag 420: Waarom Vrezen we het Ergste?"


Zelf Vergeving Dimensie

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf in mijn gedachten te hebben geprogrammeerd om steeds automatisch 'het ergste te vrezen' -- door, bij elke gebeurtenis of situatie die onverwachts gebeurt en waarin ik niet kan voorspellen wat er zal gebeuren, mezelf in mijn geest compleet te overspoelen tot verlammens toe met allerlei toekomstprojecties van 'wat als...' als mogelijke horror scenario's die zouden kunnen uitspelen volgens wat ik gezien heb in films of verhalen die ik gehoord heb van andere mensen - en de emotionele ervaring van angst en paniek

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een gevoel van 'veiligheid' en 'controle' en 'zekerheid' te hebben verbonden met de overspoelende verlammende ervaring van angst en paniek, verbonden met toekomstprojecties in mijn gedachten in verband met 'wat er allemaal zou kunnen mislopen' -- wanneer ik mij in een situatie bevindt die ik niet onmiddellijk kan voorspellen --- en daardoor steeds in zo een situatie mezelf te overspoelen met dat mechanisme van 'het ergste verwachten', zodat ik mij veiligh, zeker en 'in controle' kan voelen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de ervaring in mezelf van absolute verlammende verstening van angst en blinde paniek in en als mezelf te definieren in en als een gedachte dat ik veilig en verzekerd ben en controle heb over de situatie waar ik mij angstig over voel --- en daardoor opzettelijk die ervaring van verlammende en verstenende angst en paniek op te zoeken in een moment waarin ik geloof dat ik geen macht of controle heb over de situatie omdat ik niet kan voorspellen of cognitief begrijpen wat er aan het gebeuren is - zodat ik tegelijkertijd een gevoel kan ervaren in mezelf van zekerheid, veiligheid en controle

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd veiligheid, zekerheid en controle te projecteren in en als de geest als gedachten - en daardoor, wanneer en als ik dat gevoel van veiligheid, zekerheid en controle niet kan produceren op basis van gedachten waarin ik mijn omgeving/realiteit voorspel op basis van herkenbare, herhalende patronen --- al mijn angsten in mijn geest naar boven te halen in mijn gedachten, gebaseerd op de gedachte dat 'als ik denk aan al de dingen die er mogelijk zouden kunnen gebeuren, dan heb kan ik mijn omgeving voorspellen', zodat ik een gevoel van controle, veiligheid en zekerheid kan ervaren --- door mezelf te hebben toegestaan en geaccepteerd veiligheid, zekerheid en controle te projecteren in en als gedachten - in de plaats van in te zien en te beseffen dat waar ik eigenlijk mee bezig ben wanneer ik mezelf in mijn geest overspoel met gedachten van angst en met een emotionele ervaring van angst en paniek, is dat ik mezelf in werkelijkheid een ervaring aan het geven ben van absolute onzekerheid, wanhoop, verlorenheid, onveiligheid en machteloosheid - en dat, omdat energie in de geest bestaat in en als polariteiten, die negatieve energie van onzekerheid, wanhoop, verlorenheid, onveiligheid en machteloosheid tegelijkertijd de positieve energie van controle, zekerheid en veiligheid zal produceren --- waarin die positieve ervaring de illusie creëert in mezelf van 'veiligheid, zekerheid en controle', waar ik mijn vertrouwen in plaats

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien en te begrijpen dat alles in de geest altijd het omgekeerde is van de realiteit - en dat dus de realiteit van het gevoel van veiligheid, zekerheid en controle dat ik heb verbonden met gedachten van angst van de toekomst --- is dat ik mij eigenlijk heel onveilig, onzeker en machteloos voel

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat, zolang veiligheid, zekerheid en controle een 'gevoel' is in mijn geest - dat die veiligheid, zekerheid en controle in werkelijkheid het omgekeerde zijn van zichzelf --- omwille van hoe energie als emoties en gevoelens in de geest bestaan in en als polariteiten, waarin het positieve eigenlijk het negatieve is

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd veiligheid, zekerheid en controle te definieren in en als de fysieke werkelijkheid die zich HIER bevindt in elk moment van ademhaling - als de stabiele realiteit van wat eigenlijk feitelijk HIER is --- als wat de gemanifesteerde zekerheid, veiligheid en controle is omdat de fysieke werkelijkheid steeds HIER is, onvoorwaardelijk --- waarin dus onzekerheid,  onveiligheid en machteloosheid niet kan bestaan omdat de fysieke werkelijkheid altijd een absolute zekerheid is --- en te beseffen dat als en wanneer ik vertrouw op de fysieke werkelijkheid als wat HIER bestaat in elk moment van ademhaling - dat ik mij nooit onzekerheid of onveilig of machteloos zal voelen omdat ik één en gelijk zal staan met de absolute gemanifesteerde zekerheid van de fysieke werkelijkheid


ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd zekerheid, veiligheid en controle te definieren in en als en te projecteren op een 'toekomstbeeld' in mijn geest en de idee/gedachte dat ik kan 'voorspellen wat er zal gebeuren in  de toekomst' in mijn geest door middel van toekomstprojecties - en dat ik daarin mezelf heb toegestaan en geaccepteerd veiligheid, zekerheid en controle van mezelf af te scheiden door te geloven dat 'als ik de toekomst niet kan voorspellen, dan kan ik geen zekerheid, veiligheid en controle hebben/ervaren' en daardoor een inherente, constante ervaring van onveiligheid, onzekerheid en angst om de controle te verliezen te manifesteren in mezelf --- in de plaats van te beseffen, in te zien en te begrijpen dat als ik veiligheid, zekerheid en controle definieer in en als een specifiek 'gevoel' dat ik enkel kan ervaren op voorwaarde dat ik een specifiek 'toekomstbeeld' in mijn geest kan projecteren, dat die veiligheid, zekerheid en controle nooit echt kan zijn omdat het voorwaardelijk is

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat als en wanneer ik de geest toesta veiligheid, zekerheid en controle te definieren - dat ik dan mijn macht weggeef aan een systeem van energie, dat veiligheid, zekerheid en controle zal definieren in en als datgene wat het meeste energie zal producereN -- met andere woorden ANGST -- en dat dus mijn zogezegde 'veiligheid', 'zekerheid' en 'controle' als gedefinieerd door de geest, in werkelijkheid onzekerheid, onveiligheid en verlorenheid zal zijn als een constante ervaring van ANGST

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn vertrouwen te plaatsen in de geest als een systeem van voorgeprogrammeerde kennis en informatie en energetische reacties --- in de plaats van te vertrouwen in/op mezelf in en als het fysieke lichaam en te staan/bestaan ALS de levende uitdrukking van veiligheid, zekerheid en controle in en als de simpliciteit en eenvoud van wie ik ben als HIER als het leven in en als mezelf


Wordt Vervolgd in Dag 422

Dag 420: Waarom Vrezen we het Ergste?

Dit is een verderzetting van "Dag 419: Oh neen, Wat als het Kanker is?!" - waarin ik mijn aanpak heb omschreven in relatie tot een moment waarin ik plots reageerde met een ervaring in mezelf van angst en paniek toen ik een nieuw moedervlekje opmerkte op mijn huid --- en de automatische gedachte die opkwam in mijn geest van 'oh neen, wat als het kanker is?!'.

In deze blog brei ik verder op de vraag van 'Waarom is het dat ik in mijn geest automatisch reageer op factoren in mijn omgeving met doemscenario's en het ergste vrees?' in de plaats van te werken met wat praktisch en realistisch is --- in de zin van dat die reactie van angst en het uistpelen van doemscenarios in mijn geest waarin ik mezelf nog meer angst aanjaag in wezen contraproductief is omdat ik mezelf in en met die angst letterlijk verblind en verlam in relatie tot praktische beslissingen nemen. Ik zal bijvoorbeeld, omwille van die angst uiteindelijk de beslissing nemen om het moedervlekje op mijn arm waar ik mij angstig over voel, te negeren om gewoon niet meer die angst te voelen in mezelf --- waardoor ik de kans verhoog dat er uiteindelijk wel iets kan mislopen in en met mijn lichaam door het niet onmiddellijk bijvoorbeeld bij de dokter te gaan laten onderzoeken.

Ik bedoel, ik heb dat zo vaak gedaan in mijn leven - het negeren van dingen gewoon omdat ik mij er angstig over voel en zodat ik de angst niet onder ogen moet komen omdat, vreemd genoeg, had ik angst van die ervaring van angst, waardoor er uiteindelijk consequenties volgen  omdat ik de problemen of dringende punten niet onmiddellijk had aangesproken.

Het praktisch aanpakken van de situatie zou bijvoorbeeld zijn om ten eerste niet emotioneel te reageren op een nieuw moedervlekje dat ik opmerk op mijn huid -- en niet te reageren met allerlei veronderstellingen en ideëen die allemaal gebaseerd zijn op angst --- in de zin van dat, wat er opkomt in mijn gedachten zijn woorden en zinnen en uitspraken die ik ooit had gehoord of gelezen in/van mijn omgeving en waar ik in dat moment op reageerde met angst.

Bijvoorbeeld, mijn moeder die een verhaal vertelde over een vriendin van haar waar kanker bij was vastgesteld toen ze naar het ziekenhuis ging om een klein schijnbaar onschuldig moedervlekje te laten verwijderen.

Of elke keer wanneer ik in een dokterspraktijk kom en ik zie in de wachtzaal dat groot bord ophangen met foto's van kwaadaardige moedervlekken - of wanneer ik in de krant lees dat huidkanker aan een opmars bezig is en dat je ervoor moet opletten. Enzovoort.

Al die momenten zijn als stukjes informatie die opgeslagen liggen in mijn geest, en dat komt allemaal in een stortvloed naar boven in zo een moment waarin ik een moedervlekje zie dat ik niet onmiddellijk kan plaatsen, of dat een rare vorm heeft of dat er een paar dagen geleden niet was. Er komen dan associatieve gedachten op in mijn geest zoals een moment waarin iemand mij zei van 'pas op voor nieuwe moedervlekjes, die kunnen gevaarlijk zijn', en dat is dan verbonden met allemaal beelden van wat er zou kunnen gebeuren als ik naar de dokter zou gaan - bijvoorbeeld een beeld van de dokter die zegt van 'mevrouw, de resultaten zeggen dat het kwaadaardig is', en dan een beeld van mezelf in een ziekenhuisbed met een kaal hoofd, vermagerd, een bleke kleur in mijn gezicht en buisjes in mijn armen - verbonden met allerlei woorden zoals 'pijn', 'misselijkhid', 'overgeven', 'kankercellen', 'kwaadaardig', 'woekering', 'dood', enzovoort --- die allemaal verbonden zijn met een ervaring van angst in mezelf. En dus, voor ik het weet, voel ik mij volledig radeloos, angstig en in absolute blinde paniek --- enkel en alleen bij het zien van een moedervlekje dat ik nog niet eerder had opgemerkt.

Ik bedoel, hoe absurd -- hoe al de films en krantenartikels en verhalen die ik gezien, gelezen en gehoord heb in verband met kanker en ziekte en dood -- zich allemaal in mijn onderbewustzijn hebben opgeslagen als stukjes informatie en dat die allemaal in één moment geactiveerd worden als een kettingreactie, simpelweg op basis van één enkele gedachte - zoals bijvoorbeeld "tiens, dat moedervlekje heb ik nog nooit eerder opgemerkt" -- en dan gaat het van "oh neen, wat als ... ?!"

Want, sterven zal ik toch, en er zal waarschijnlijk pijn bij zijn, dat is onvermijdelijk - dat is hoe deze fysieke realiteit werkt, bijna alles is pijn --- ik ben met pijn deze wereld ingekomen, met pijn ben ik opgegroeid en met pijn zal ik sterven. Maar dat wil niet zeggen dat er ook emotionele pijn bij moet komen kijken - waar is dat in godsnaam voor nodig --- dat is de zaak enkel erger maken dan het al is.


In de volgende blog ga ik verder op deze automatische voorgeprogrammeerde reactie van angst om kanker te krijgen en ziek te worden en te sterven - teneinde dat hele punt uit te spitten, open te trekken en los te laten zodat ik in mijn leven mezelf niet meer saboteer door emotioneel te reageren op situaties -- maar zodat ik stabiel kan blijven in elke gegeven situatie en nuchtere beslissingen kan maken die het beste zijn voor mezelf.

Dag 419: Oh neen, wat als het Kanker is?!

Ik merkte vandaag plots een nieuwe moedervlek op mijn arm op - eerst dacht ik dat het misschien een moddervlekje was en ik probeerde het eraf te wrijven. Maar dan zag ik dat het er niet afkwam en dat het dus een nieuwe moedervlek is. Onmiddellijk schoten er gedachten door mijn hoofd van 'dit is niet normaal', 'wat als het kanker is', 'wat als er iets mis is met mijn lichaam', 'wat als ik ga sterven', enzovoort.

Ik reageerde onmiddellijk met allerlei 'doemgedachten' in mijn geest, waar ik mij dan plots overspoeld bij voelde door een ervaring van paniek en doodsangst in mezelf.

Wanneer ik dan doorhad dat ik in die energie aan het gaan was in mijn geest - stond ik even stil bij waar ik mee bezig was en besefte ik dat ik mezelf angst aan het aanjagen ben en weg aan het halen ben van de fysieke werkelijkheid door een 'pad' te volgen in mijn geest van gedachten en emotionele reacties dat onmiddellijk en automatisch opkwam.

In dat moment, teneinde die ervaring aan te spreken, te onderzoeken, open te trekken en los te laten, sprak ik zelf vergeving -- en wel specifiek:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd vanaf het moment dat ik een nieuw moedervlekje zag op mijn lichaam, in mijn gedachten automatisch de associatie te maken met de gedachte dat het kanker is

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te reageren met angst en paniek op de gedachte dat het moedervlekje op mijn arm kanker zou kunnen zijn

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd - omdat ik niet kon uitmaken wat het precies was dat ik zag, en omdat ik het niet onmiddellijk kon begrijpen via mijn gedachten --- automatisch in mijn geest te reageren met allerlei angsten die ik heb opgestapeld in mijn geest als kennis en informatie --- en mezelf daarin angst aan te jagen --- in een poging om in mijn geest te begrijpen en te bevatten wat er aan het gebeuren is in mijn wereld en realiteit

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd dat de reactie van angst wanneer ik het vlekje zag dat ik niet kon identificeren op mijn lichaam - in wezen een angst is om de controle over mijn werkelijkheid te verliezen in en als mijn geest en gedachten

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet in te zien dat de geest controle wil over de fysieke werkelijkheid door alles te willen definieren in en als kennis en informatie - en dat dus wanneer ik met iets geconfronteerd wordt dat ik in en als mijn gedachten niet kan definieren of begrijpen vanuit/in de kennis/informatie in mijn geest - dat mijn geest dan reageert met allerhande angsten, die gebaseerd zijn op doodsangst --- omdat de geest het 'niet kunnen begrijpen/definieren/bevatten van de fysieke realiteit door middel van kennis en informatie associeert met het verliezen van controle en bijgevolg de dood', omdat de geest bestaat in en als een ervaring en geloof van 'controle' over de fysieke werkelijkheid, in de vorm van 'verleden, heden en toekomst' als een tijdslijn waarin de geest zichzelf als de 'ik-persoonlijkheid' projecteert

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd vanaf het moment dat ik iets in mijn wereld en realiteit niet kan definieren of begrijpen - onmiddellijk het ergste te verwachten in mijn geest en te reageren met allerlei gedachten als kennis en informatie als voorgeprogrammeerde angsten die ik heb gekopieerd en overgenomen van mijn ouders en familie

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met de angst om kanker te hebben - in de plaats van één en gelijk te staan met de angst om kanker te krijgen en één en gelijk te staan met kanker --- in het besef dat de angst om kanker te krijgen, en gedachten in verband met 'kanker is slecht' en 'het is heel erg om kanker te krijgen', en allerlei beelden, ideëen en geloofsystemen die ik in mijn geest heb opgeslagen in verband met 'kanker' als wat ik gezien, gelezen en gehoord heb van andere mensen --- is een voorgeprogrammeerd systeem van kennis en informatie en energetische reacties die ik heb gekopieerd van mijn omgeving - en dat wie ik werkelijk ben is het leven zelf als eenheid en gelijkheid

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te realiseren als kanker, in en als het besef dat kanker HIER bestaat -- en daardoor een deel is van mezelf, omdat ik het leven zelf ben als al wat HIER bestaat --- en dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van 'kanker', door mezelf te hebben laten programmeren door mijn omgeving in en als allerlei geloofsystemen en beoordelingen in verband met het woord 'kanker'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd de realiteit te zien als hoe ze werkelijk is en bestaat, als HIER --- door mezelf te hebben toegestaan en geaccepteerd automatisch in mijn geest en gedachten te gaan en allerlei beelden en ideëen en angsten te projecteren in de toekomst -- als een poging om via mijn geest en gedachten controle te hebben over mijn realiteit door te 'begrijpen' en te 'voorspellen' hoe de realiteit bestaat --- in de plaats van in te zien, te beseffen en te begrijpen dat ik mij hierdoor enkel machteloos en verloren voel omdat ik mezelf overlaad met allerlei veronderstellingen, onzekerheden, speculaties en angsten in mijn geest en gedachten, door niet te werken met wat daadwerkelijk HIER aanwezig is en de realiteit daadwerkelijk te onderzoeken als hoe ze HIER in dit moment bestaat, in en als de zekerheid van de fysieke werkelijkheid

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van mezelf als het fysieke lichaam door te reageren met angst op bepaalde moedervlekjes die ik zie op mijn huid - en door te reageren met gedachten van 'oh neen het is kanker' en 'wat als het kanker is' en 'wat als ik ga sterven', enzovoort ---- in de plaats van in te zien, te beseffen en te begrijpen dat wat er in en op en als mijn lichaam bestaat, consequenties zijn uit het verleden die ik zelf heb gemanifesteerd in mezelf door mijn participatie in de geest waarin ik mezelf consistent van mezelf als het lichaam heb afgescheiden  en dat dus, als en wanneer ik mezelf toesta te reageren op die consequenties, zoals kanker, dat ik dan de consequenties enkel voedt door geen verantwoordelijkheid te nemen voor mijn creatie

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien, te beseffen en te begrijpen dat als ik geen verantwoordelijkheid neem voor wat er gebeurt met en bestaat in en als mijn fysieke lichaam - dat ik dan ook niet in staat ben om het sturende principe te zijn van en in het fysieke lichaam - en dat ik mezelf dus in een slachtoffer positie plaats in relatie tot het fysieke lichaam, door mezelf te definieren in en als een emotionele reactie van angst en gedachten van onzekerheid, verlorenheid en beoordelingen --- terwijl, als en wanneer ik in eenheid en gelijkheid sta/besta met het fysieke lichaam, in en als het besef dat ik verantwoordelijk ben voor hoe ik besta in en als het fysieke lichaam, dan sta ik in de positie van de creator en ben ik in staat om het sturende principe te zijn in relatie tot het lichaam

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als het verlangen in en als de geest om controle te hebben over de fysieke werkelijkheid als het willen kunnen voorspellen van de fysieke realiteit - en daarin mijn 'geest-realiteit' als wie ik geloof dat ik ben in mijn gedachten, gevoelens en emoties, op te leggen aan de fysieke realiteit die hier bestaat --- in de plaats van in te zien, te beseffen en te begrijpen dat ik nooit werkelijk controle gehad heb over de fysieke realiteit en dat ik nooit werkelijk bestaan heb als het sturende en bepalende principe van hoe ik besta in en als de fysieke werkelijkheid --- en dat de geest de illusie van controle gecreëerd heeft op basis van de min of meer voorspelbaarheid van de fysieke realiteit, en dan, wanneer er iets onvoorspelbaar gebeurt, iets dat ik niet kan verklaren of begrijpen, reageer ik met doodsangst in mijn geest omdat ik het gevoel heb dat ik geen controle meer heb over de realiteit en dat ik als 'geest' dus niet meer kan bestaan

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in en als de werkelijkheid en de realiteit van mezelf, als het feit dat ik HIER besta, in en als dit moment van ademhaling -- en dat de realiteit van/in de geest van 'verleden - heden - toekomst' een illusie van controle is die de geest gecreëerd heeft  --- en in te zien en te beseffen dat, enkel als en wanneer ik HIER besta, in en als dit moment van ademhaling, zonder in mijn geest gepreoccupeerd te zijn door 'verleden-heden-toekomst' als denkbeeldige ideëen die niet werkelijk HIER  zijn/bestaan, kan ik dat wat HIER bestaat als de fysieke werkelijkheid daadwerkelijk besturen en dirigeren op een manier die het beste is

....

Na deze zelf vergeving te spreken, verminderde de ervaring van angst en paniek aanzienklijk --- omdat ik rechtstreeks kon begrijpen en inzien dat die ervaringen van angst en paniek niet werkelijk zijn wie ik echt ben - en omdat ik door middel van zelf-vergeving mezelf heb kunnen tonen wat de eigenlijke realiteit is van mezelf en dat de 'realiteit' in mijn geest als mijn gedachten en emotionele reacties niet echt zijn.

In de volgende blog zet ik verder met zelf-correctie statements --- waarin ik mijn inzichten en realisaties bijeenbreng en voor mezelf een script/'plan' uitschrijf/uitwerk dat zal fungeren als een 'blauwdruk' voor wie ik ben in momenten dat ik weer eens geconfronteerd wordt met dingen die ik in mijn gedachten niet onmiddellijk kan verklaren of voorspellen/controleren --- zodat ik niet meer besta als het slachtoffer van de situatie, maar eerder als het sturende principe.


Wordt vervolgd in Dag 420