Dag 626: Waar Komen de Zinnen Vandaan die Zin geven aan ons Bestaan?

In de voorgaande blog zijn we begonnen met het onderzoeken van het fenomeen  van meningen die gevormd worden in groepen van mensen en hoe er in wezen niet werkelijk zoiets is als een 'unieke' mening vanuit het perspectief dat een mening over het algemeen een resultaat is van een verlangen in de mens om bij een groep te horen en vanuit dat verlangen de 'natuurlijke' neiging ontwikkelt om hetzelfde te gaan denken als die groep en om de meningen en opinies van de groep te kopiëren en als het ware deel uit te gaan maken van een 'onzichtbaar' collectief bewustzijn dat opgemaakt wordt uit al de individuen in de groep.

Een voordehandliggend maar zeer treffend voorbeeld van zulk 'n eenheid van geest en collectief bewustzijn als geinduceerd door het fenomeen 'groepen' en het verlangen in de mens om deel uit te maken van een groep of dè groep, en tegelijkertijd van de kracht en de macht die dat collectief bewustzijn kan hebben over het individu en de expressie van het individu in zijn realiteit, is het leger. 

Ik bedoel, in het leger wordt er moord gepleegd door individuen op andere individuen omwille van de mening en de opinie die gedragen wordt door die individuen - die mening zijnde bijvoorbeeld dat de mensen die vermoord worden de 'slechterikken' zijn of om de één of andere reden het 'verdienen' om vermoord te worden. En dit is wel degelijk een mening en opinie omdat dat in de realiteit nu eenmaal zo niet is. Voor elk leger ter wereld is de tegenstander 'de slechterik' en omwille van dat simpele feit bestaat er in de fysieke werkelijkheid geen echte 'slechterik' en is dit dus een mening die gevormd wordt over de realiteit.

En waar komt die mening anders vandaan dan van 'het leger' zelf - een opinie/mening die doorgegeven wordt van soldaat op soldaat en die herhaald wordt in gesprekken om zin, achtergrond en reden te geven aan waarom het is dat men doet wat men doet in 'het leger' - zijnde 'moord plegen'. Er is immers in de realiteit geen enkel werkelijk zinvolle reden om moord te plegen, dus heeft men dat soort meningen en opinies zoals 'de tegenstander is slecht' of 'de andere partij verdient het om te sterven' nodig om zin te geven aan dat wat in wezen zinloos en in feite onzinnig is.

Als men een mening of opinie immers genoeg herhaald wordt het uiteindelijk de 'zinnen' die 'zin' geeft aan waarom het is dat het individu zichzelf zodanig aan een groep heeft aangepast en zich zodanig met die groep geïdentificeerd heeft dat het zich precies hetzelfde begint uit te drukken als de andere leden in de groep -- en om te verbergen dat wat er werkelijk aan het startpunt van ligt is niets meer of minder dan simpelweg een verlangen in het individu om 'erbij te horen' en deel uit te kunnen maken van een groep en bijgevolg een specifieke structuur te kunnen ervaren die het individu zal ondersteunen in de persoonlijke overleving.

Het probleem is dan echter dat wij als mens dit simplistische startpunt van onze daden en de 'zin' de we aan onze daden geven niet inzien of beseffen omdat we de zinnen die onze gedachten geworden zijn aannemen als ons 'ik', als onze 'individualiteit -- en dus niet opmerken dat die gedachten, als onze meningen en opinies over dingen, in wezen het tegenovergestelde zijn van individualiteit...

Dag 420: Waarom Vrezen we het Ergste?

Dit is een verderzetting van "Dag 419: Oh neen, Wat als het Kanker is?!" - waarin ik mijn aanpak heb omschreven in relatie tot een moment waarin ik plots reageerde met een ervaring in mezelf van angst en paniek toen ik een nieuw moedervlekje opmerkte op mijn huid --- en de automatische gedachte die opkwam in mijn geest van 'oh neen, wat als het kanker is?!'.

In deze blog brei ik verder op de vraag van 'Waarom is het dat ik in mijn geest automatisch reageer op factoren in mijn omgeving met doemscenario's en het ergste vrees?' in de plaats van te werken met wat praktisch en realistisch is --- in de zin van dat die reactie van angst en het uistpelen van doemscenarios in mijn geest waarin ik mezelf nog meer angst aanjaag in wezen contraproductief is omdat ik mezelf in en met die angst letterlijk verblind en verlam in relatie tot praktische beslissingen nemen. Ik zal bijvoorbeeld, omwille van die angst uiteindelijk de beslissing nemen om het moedervlekje op mijn arm waar ik mij angstig over voel, te negeren om gewoon niet meer die angst te voelen in mezelf --- waardoor ik de kans verhoog dat er uiteindelijk wel iets kan mislopen in en met mijn lichaam door het niet onmiddellijk bijvoorbeeld bij de dokter te gaan laten onderzoeken.

Ik bedoel, ik heb dat zo vaak gedaan in mijn leven - het negeren van dingen gewoon omdat ik mij er angstig over voel en zodat ik de angst niet onder ogen moet komen omdat, vreemd genoeg, had ik angst van die ervaring van angst, waardoor er uiteindelijk consequenties volgen  omdat ik de problemen of dringende punten niet onmiddellijk had aangesproken.

Het praktisch aanpakken van de situatie zou bijvoorbeeld zijn om ten eerste niet emotioneel te reageren op een nieuw moedervlekje dat ik opmerk op mijn huid -- en niet te reageren met allerlei veronderstellingen en ideëen die allemaal gebaseerd zijn op angst --- in de zin van dat, wat er opkomt in mijn gedachten zijn woorden en zinnen en uitspraken die ik ooit had gehoord of gelezen in/van mijn omgeving en waar ik in dat moment op reageerde met angst.

Bijvoorbeeld, mijn moeder die een verhaal vertelde over een vriendin van haar waar kanker bij was vastgesteld toen ze naar het ziekenhuis ging om een klein schijnbaar onschuldig moedervlekje te laten verwijderen.

Of elke keer wanneer ik in een dokterspraktijk kom en ik zie in de wachtzaal dat groot bord ophangen met foto's van kwaadaardige moedervlekken - of wanneer ik in de krant lees dat huidkanker aan een opmars bezig is en dat je ervoor moet opletten. Enzovoort.

Al die momenten zijn als stukjes informatie die opgeslagen liggen in mijn geest, en dat komt allemaal in een stortvloed naar boven in zo een moment waarin ik een moedervlekje zie dat ik niet onmiddellijk kan plaatsen, of dat een rare vorm heeft of dat er een paar dagen geleden niet was. Er komen dan associatieve gedachten op in mijn geest zoals een moment waarin iemand mij zei van 'pas op voor nieuwe moedervlekjes, die kunnen gevaarlijk zijn', en dat is dan verbonden met allemaal beelden van wat er zou kunnen gebeuren als ik naar de dokter zou gaan - bijvoorbeeld een beeld van de dokter die zegt van 'mevrouw, de resultaten zeggen dat het kwaadaardig is', en dan een beeld van mezelf in een ziekenhuisbed met een kaal hoofd, vermagerd, een bleke kleur in mijn gezicht en buisjes in mijn armen - verbonden met allerlei woorden zoals 'pijn', 'misselijkhid', 'overgeven', 'kankercellen', 'kwaadaardig', 'woekering', 'dood', enzovoort --- die allemaal verbonden zijn met een ervaring van angst in mezelf. En dus, voor ik het weet, voel ik mij volledig radeloos, angstig en in absolute blinde paniek --- enkel en alleen bij het zien van een moedervlekje dat ik nog niet eerder had opgemerkt.

Ik bedoel, hoe absurd -- hoe al de films en krantenartikels en verhalen die ik gezien, gelezen en gehoord heb in verband met kanker en ziekte en dood -- zich allemaal in mijn onderbewustzijn hebben opgeslagen als stukjes informatie en dat die allemaal in één moment geactiveerd worden als een kettingreactie, simpelweg op basis van één enkele gedachte - zoals bijvoorbeeld "tiens, dat moedervlekje heb ik nog nooit eerder opgemerkt" -- en dan gaat het van "oh neen, wat als ... ?!"

Want, sterven zal ik toch, en er zal waarschijnlijk pijn bij zijn, dat is onvermijdelijk - dat is hoe deze fysieke realiteit werkt, bijna alles is pijn --- ik ben met pijn deze wereld ingekomen, met pijn ben ik opgegroeid en met pijn zal ik sterven. Maar dat wil niet zeggen dat er ook emotionele pijn bij moet komen kijken - waar is dat in godsnaam voor nodig --- dat is de zaak enkel erger maken dan het al is.


In de volgende blog ga ik verder op deze automatische voorgeprogrammeerde reactie van angst om kanker te krijgen en ziek te worden en te sterven - teneinde dat hele punt uit te spitten, open te trekken en los te laten zodat ik in mijn leven mezelf niet meer saboteer door emotioneel te reageren op situaties -- maar zodat ik stabiel kan blijven in elke gegeven situatie en nuchtere beslissingen kan maken die het beste zijn voor mezelf.

Dag 375: Heiligt het Doel de Middelen?

We zijn in de voorgaande blogs even afgeweken van de Seksuele Paranoia Series die we al een tijdje aan het doorlopen zijn - door het punt te bekijken en onderzoeken van het geloof dat de geest superieur is aan het lichaam, waarin de mensheid een realiteit heeft gecreëerd die dit oordeel, deze vergelijking, reflecteert en representeert op elk vlak --- in hoe mensen en alle andere wezens die minder kennis en informatie bezitten altijd op de één of andere manier, misbruikt, onderworpen of verwaarloosd worden door mensen die meer kennis en informatie bezitten.

Deze mensen zijn dan de 'wetenschappers', de 'geleerden', de 'gediplomeerden', de 'diplomaten' van de wereld - zij die al de beslissingen maken over en voor al het leven op aarde omdat ze zogezegd een superieure geest bezitten, omdat ze 'meer gestudeerd hebben' of superieure genen hebben of van een superieure, elitaire familie afkomstig zijn, en daardoor zogezegd beter/meer in staat zijn om beslissingen te maken in naam van iedereen.

Wie zelf-eerlijk is en kijkt naar hoe onze realiteit functioneert als de gemanifesteerde consequenties en gevolgen van die beslissingen, zal inzien en begrijpen dat er in deze vergelijking iets schort en scheelt - omdat, de meerderheid van de mensheid leeft in armoede, hongersnood of een andere vorm van misbruik en lijden, het grootste deel van de mensen die wel genoeg geld hebben, leeft in constante angst en stress omwille van een onstabiel economisch systeem/infrastructuur, terwijl een zeer kleine minderheid van 'elitaire' machtshebbers/diplomaten/'leiders' in de wereld zoveel geld en comfort en luxe hebben dat ze compleet afgescheiden en geïsoleerd bestaan van de werkelijkheid, van hoe het echte leven op aarde eraan toegaat.

En hierin, uiteraard, is het niet zo moeilijk om te begrijpen en in te zien hoe deze mensen die zichzelf hebben afgescheiden, afgesloten en geisoleerd van de dagelijkse fysieke praktische realiteit waar de meerderheid van mensen op aarde mee om moet gaan - uiteraard niet in staat zullen zijn om beslissingen te maken en 'diplomatie' en 'politiek' te voeren in naam van die meerderheid --- waarin, al hun beslissingen uiteraard gebaseerd zullen zijn op hun GELOOF dat ze 'superieur' zijn, omdat, ik bedoel: wie of wat is er dat hen daarin zal tegenspreken? Zij hebben al de kennis en informatie, al het geld, al de middelen - waardoor het voor hen uiteraard lijkt alsof ze 'superieur' en 'beter' zijn dan al degenen die niet tot dat 'clubje' behoren, het clubje van wetenschappers die enkel met elkaar akkoord gaan over hoe superieur ze zijn, over hoeveel ze weten en andere mensen niet, over hoe al wat zij weten en zeggen 'juist' is en over hoe ze altijd gelijk hebben.

En, de consequenties die zich uiteindelijk afspelen ten gevolge van die beslissingen die niet gemaakt werden in complete overweging van elk wezen en alle factoren, maar enkel op de schijnbare superioriteit van de 'gediplomeerden'/'diplomaten' - die worden afgedaan als 'noodzakelijk kwaad' --- waarin het gezien en aanvaard wordt als 'normaal' dat bij elke beslissing die gemaakt wordt, er consequenties zijn, er mensen/wezens zijn die lijden, die sterven en dat er schade berokkend wordt... collaterale schade.

Terwijl, voor wie is die schade 'collateraal'? Voor wie is het dat de schade 'verwaarloosbaar' en 'aanvaardbaar' is - als niet enkel voor zij die de beslissingen maken - voor hen geldt de statement 'het doel heiligt de middelen'. En, hoe onze politiek en diplomacie, en economie werkt in onze realiteit, is maar een reflectie van hoe wij allen werken/functioneren in en als onszelf in onze geest --- het doel heiligt de middelen. Maar als het 'doel' niet onszelf is, als het leven op aarde, als het bestaan, waar zijn we dan naartoe aan het gaan? Als het leven ten koste gaat aan het 'doel' dat we proberen te bereiken, waarin we onszelf ervan overtuigen in onze gedachten dat we doen wat het beste is  of dat we 'goede intenties hebben', dan is het duidelijk dat we niet leven voor of als onszelf, en dat we leven en handelen op basis van een IDEE, een geloof, een illusie dat zich ergens 'buiten onszelf' bevindt - zoals 'overleving', 'de hemel', 'het eeuwige leven', 'liefde', etc... allemaal ideëen en geloofsystemen die niet echt zijn, die niet zijn wie wij werkelijk zijn als HIER, als het leven op aarde dat zich afspeelt in en als dit moment van ademhaling.

En in het vertrouwen op die geloofsystemen, die zich afspelen in onze gedachten, boven de fysieke werkelijkheid, geven we alles van onszelf op, onze integriteit, onze oprechtheid, ons vermogen om onze naaste te zien als onszelf - omdat we ons blindstaren op ONS geloof, ONS idee dat we nastreven, MIJN overleving, MIJN toekomst, MIJN levensstijl, MIJN liefde, of wat het dan ook is dat we in onze gedachten hebben geplaatst als een idee dat we boven onszelf als het fysieke lichaam geplaatst hebben - een idee waarvan we niet eens inzien of beseffen dat het niet echt is, het houdt geen rekening met de fysieke realiteit, met wat echt is en dus ook niet met onszelf als wie we echt zijn als een fysiek lichaam hier in deze fysieke werkelijkheid - omdat, wat het beste is voor onszelf als het fysieke lichaam is om zorg te dragen voor het leven dat hier bestaat in elk moment van ademhaling - om niet te aanvaarden dat er consequenties zijn aan onze beslissingen, om niet te aanvaarden dat er levende wezens zijn die lijden en sterven ten gevolgen van onze beslissingen die we maken vanuit onze gedachten/ideëen/geloofsystemen --- om in elk moment zorg te dragen voor elk wezen om ons heen op dezelfde manier als wat we zouden willen voor onszelf, om de angst in onszelf van andere mensen te stoppen en te leren om eeen ander te zien als onszelf.


Wordt Vervolgd in Dag 375

Dag 217: Bijzondere Bijstandsteam bestrijdt agressie met agressie?

In deze blog bekijk ik aspecten van/in onze huidige aanvaardde samenleving volgens het 'probleem-oplossing-beloning' model. Ik stel mezelf hierin tot doel de 'problemen' te bevragen en te onderzoeken vanuit het startpunt van 'preventie is het beste geneesmiddel', en dat als we de problemen willen oplossen we ze eerst en vooral grondig zullen moeten onderzoeken en niet schuw zijn om te kijken naar hoe onze hele samenlevings-structuur in relatie/verband staat met het creëren van één specifiek 'probleem'.


Probleem

6 leden van het 'Bijzondere Bijstandsteam' (BBT) - 'Robocops' - slaan een psychotische ongewapende, weerloze man in een politiecel dood in een poging om hem te 'kalmeren'. Het BBT is in het leven geroepen om heel agressieve en gewapende mensen te overmeesteren - hetgeen zoveel wil zeggen als 'vuur met vuur bestrijden', 'agressie met agressie bestrijden', 'wapens met wapens bestrijden'.

Dit is geen geïsoleerd 'probleem'/fenomeen in onze samenleving, het is hoe we onze 'problemen' al sinds mensheugnis hebben aangepakt - het is het principe dat aan de basis lag van de Golfoorlog, en het is de reden waarom oorlogen blijven aanslepen met ontelbare slachtoffers en 'zwarte pagina's in de geschiedenis' tot gevolg.

En ondanks ons ferm geloof en vertrouwen in deze aanpak als blijkbaar 'de enige oplossing', blijft de agressie in ons land stijgen - zie artikels:

• "Agressie op de bus blijft stijgen" (De Morgen - 24/02/2013) 
• "Hulpverlener aangevallen na opmerking over sneeuwbal"(Het Nieuwsblad - 24/02/2013) (>>"De agressie tegen hulpverleners neemt toe, zegt de hulpverlener. 'Als we zouden willen, zouden we elke dag kunnen vechten.'")
• "Wapenbezit in scholen meer dan verdubbeld" (Gazet van Antwerpen - 24/02/2013)
• "Nog nooit zoveel agressie op treinen" (Gazet van Antwerpen - 24/02/2013)

Voorspelbaarheid van het probleem

Wat is de 'voorspelbaarheidsfactor' van het probleem? Met andere woorden - hoe is de stijging van agressie in wezen een voospelbaar gevolg van het aanpakken van agressie met meer agressie (>>lees "Tot 20% meer blauw op straat in 2013" - De Tijd 24/02/2013)?

Agressie is een reactie die voortkomt uit ANGST - we hebben angst om aangevallen door 'agressieve mensen', zij het 'vreemdelingen', 'delinquente jongeren', 'psychotische mensen', 'daklozen', 'misnoegde arbeiders', 'andere landen', etc... --- en dus reageren we automatisch met het verlangen om onszelf te verdedigen met... agressie.

Hierin plaatsen we onszelf uiteraard op geen enkel moment in de schoenen van de zogezegde 'tegenpartij' en kunnen we dus ook niet inzien hoe onze 'agressieve' reactie van zelf-verdediging, waarin wij ons het slachtoffer voelen, de andere partij ook angst inboezemt en hen in een gelijkaardige 'zelf-verdedigings modus' plaatst en dus wederom zullen blijven reageren met agressie.

Gevolg - niemand voelt zich begrepen of gehoord in de 'slachtofferrol' waarin we ons bevinden - want we zijn allen slachtoffer en dader tegelijkertijd, we voelen ons bedreigd langs alle kanten omdat het enige antwoord dat we krijgen op onze 'natuurlijke' reactie van zelf-verdediging agressie is.

Bijgevolg ontstaat er nooit werkelijke communicatie omdat niemand zich wil/kan 'ontspannen' uit angst dat we in ons 'zwak moment' aangevallen zullen worden - dus iedere 'partij' vecht voor zijn 'recht', uit angst om misbruikt te worden door de andere partijen --- waardoor we 'oorlog' krijgen in alle delen van onze samenleving waar mensen in feite geacht worden samen te werken om een vruchtvolle, harmonieuze en vredevolle 'samen-leving' te bewerkstelligen.

Uiteindelijk heeft ieder mens in de samenleving het gevoel dat we onbegrepen zijn, dat we niemand verstaan en dat niemand ons verstaat - de angst bouwt zich op in het individu, en dus ook het 'zelf-beschermings-mechanisme' zoals politie en leger - meer en meer 'minderheids-groepen' voelen zich geviseerd en geisoleerd en worden in een hoek gedreven van angst voor hun voortbestaan --- waarvan de enige uitkomst een agressieve reactie zal zijn als een gevecht om te overleven.

En in dit hele verhaal is er nooit werkelijk een onderzoek uitgevoerd naar hoe de hele toestand ontstaan is in de eerste plaats, naar wie wij zijn als individuen in deze situatie en hoe en waarom het is dat we elkaar zogezegd 'niet kunnen verstaan' en dat elke poging tot communicatie, begrip en samenwerking op conflict lijkt uit te draaien.

Het probleem ligt in de voorspelbaarheid van de innerlijke reacties van de menselijke geest - de reactie van angst op agressie en de reactie van agressie op angst - een vicieuze cyclus die enkel op totale vernietiging/oorlog kan uitdraaien. En het verontrustende punt hierin is dat, naarmate de agressie oplaait in de samenleving, groeit de angst -- hetgeen de agressie enkel verder doet opwakkeren tot uiteindelijk niemand meer in staat is om een ander nog te zien als zijn gelijke en 'oorlog' de enige optie lijkt om onszelf te ontdoen van wat het ook is dat ons angst inboezemt.


Oplossing

Nemen we hier het voorbeeld van de 6 BBT-leden die de psychotische man doodsloegen als de 'oplossing' voor het 'probleem' als het feit dat hij 'onrustig' was en een 'gevaar was voor zijn omgeving', ondanks het feit dat hij al opgesloten was in een cel.

De agenten handelden duidelijk niet vanuit een berekend inzicht in hoe de geest van de psychotische man werkt of hoe de situatie best aangepakt zou kunnen worden om hem tot kalmte te krijgen, ze voerden enkel een 'opdracht' uit en handelden als de gemanifesteerde angst van de samenleving op 'psychotische mensen' - ze sloten hem op en begonnen erop te slaan.

Als je opgesloten zou worden door 6 zwaar gewapende, gemaskerde mannen in uniforms,  in een kleine cel zonder vensters of verwarming en poedelnaakt - hoe zou jij reageren? Elk mens zou zich absoluut wanhopig voelen, sommigen op de rand van de waanzin, en velen zouden reageren met agressie om zichzelf in die situatie te verdedigen - dat is immers de voorspelbare overlevings-reactie van de menselijke geest. Een reactie waar deze 'handhavers van de orde' duidelijk niet stil bij stonden omdat ze zelf opgeslorpt waren door hun persoonlijke reactie van angst/agressie.

Dus: wat was er eerst, de psychose in het individu of een psychotische, dysfunctionele samenleving wiens barbaarse reacties het individu in een staat van constante angst/neurose/psychose en zelf-preservatie dwingen?

Wat zou hier een oplossing zijn die ervoor zorgt dat 'psychotische mensen' vanzelf kalmeren, of dat 'psychose' zelfs volledig zou verbannen uit de menselijke geest? Ten eerste creëer je een omgeving waar je je zelf veilig en gerust in zou voelen - een omgeving die het individu laat weten dat hij niet onder bedreiging staat en dus niet moet vechten voor zijn overleving. Dit is echter maar wanneer het 'probleem' van psychose al ontstaan is en is dus maar 'schade-beperking'.

De werkelijke oplossing in de aanpak van het probleem/fenomeen 'psychose' ligt in het onszelf eerst en vooral de vraag stellen - 'waar komt psychose vandaan?', 'hoe wordt psychose gecreëerd?', 'hoe komt een individu in een mentale staat van constante angst/agressie en het geloof dat hij zichzelf moet verdedigen tegen de 'kwade buitenwereld'?

In onze psychologie worden zaken zoals 'psychose' behandeld, met de wetenschap dat de omgeving tijdens de kindertijd, in de vorming van de identiteit van het individu de bepalende factor is, zonder die omgeving werkelijk aan te pakken --- hoe rechtvaardigen we dit eigenlijk? Dit is absolute achterwaartse redenering.

Als we weten dat de omgeving het individu, de identiteit, het mentaal functionneren, de gedachtenwereld  en het 'geestelijk welzijn' van het individu vormgeeft - waarom laten we dan na die omgeving vorm te geven tot een voedingsbodem voor een gezonde geest? Waarom stelt de psychologie geen vragen bij hoe onze samenleving als geheel functionneert? Geen wonder dat mensen volledig waanzinnig/psychotisch worden - wanneer zelfs zij die pretenderen hen te helpen, niet willen kijken naar de echte oorzaak van de psychische problemen.

'Orde-handhavers' zoals 'politie' en 'leger' zoals ze nu bestaan, zijn zelf getrainde psychotische mensen -- die bestaan in en handelen vanuit de psychotische toestand van reageren met agressie op agressie - agressie IS de psychotische toestand, één waar elke agent en militair in getraind wordt. Hoe kunnen zij de oplossing bieden, wanneer ze deel uitmaken van het probleem?

In een samenleving die gebaseerd is op gezond verstand en inzicht, in en als het principe dat 'preventie het beste geneesmiddel is', zijn 'orde-handhavers' net mensen die handelen met een inzicht in de voorspelbare natuur van de menselijke geest en niet vanuit reactiviteit - ze worden getraind in het 'berekenen' van de voorspelbaarheid van menselijke reacties in situaties en de consequenties van hun acties/handelingen, om een samenleving/omgang te creëren die een optimale communicatie en samenwerking tussen individuen garandeert, in het besef dat enkel een gezonde innerlijke mens, gezonde relaties zal kunnen creëren - en dat het creëren van een begripvolle, onbedreigende, zorgende omgeving de sleutel is.

Hierin kunnen we echter vaststellen dat deze vorm van 'orde-handhaving' onmogelijk is in onze huidige samenleving, waarin de structuren waarin we leven deze 'veiligheid' en 'begrip' niet garanderen - waardoor onze 'orde-handhavers' zich gedwongen voelen om naar geweld te grijpen om de 'opstandelingen' terug te dringen - en zodoende enkel meer agressie/opstand te creëren.

De oplossing ligt dus eerst en vooral in het veranderen van onze omgeving/samenleving van een bedreigende omgeving die de mens in een staat van zelf-verdediging duwt, tot een samenleving die veiligheid en comfort biedt - waarin we niet moeten vechten voor onze 'rechten'/'geld'/'overleving'.

In een Gelijk Geld Kapitalisme systeem zal de nadruk gelegd worden op het creëren van een veilige omgeving voor allen door de structuren in de samenleving, zoals bedrijven, die het dagelijkse leven van het individu bepalen, zo vorm te geven dat er samenwerking en wederzijdse ondersteuning in de plaats van competitie en overleving ontstaat --- waarin de levensstandaard van het individu de prioriteit is en het creëren van efficiente, functionele relaties tussen mens en omgeving.

Voor een beter begrip in hoe dit systeem praktisch in z'n werk zou gaan, lees ook:

•  "Dag 190: Eerlijkheid in de Werkplaats" 
• "Dag 184: De relatie tussen Ecologie en Economie in Gelijk Geld Kapitalisme"
• "Dag 189: Zal je diploma je inkomen bepalen in een Gelijk Geld Kapitalisme?"

Beloning

Met een 'orde-handhaving' die gericht is op het opzoeken van de oorsprong van problemen en niet op het reageren op problemen met agressie - kunnen conflicten werkelijk aangepakt worden vanaf de wortel, en kan ervoor gezorgd worden dat ze zich nooit meer opnieuw voordoen.

Elk mens in de samenleving zal aansprakelijk gesteld worden voor elk probleem dat zich voordoet in de samenleving - omdat een 'probleem' niet meer geïsoleerd bekeken zal worden, maar eerder als een expressie/manifestatie en gevolg van een dysfunctie/storing in hoe een specifiek element in relatie staat met zijn omgeving -- waarbij bijgevolg een verbeterde communicatie zal ontstaan tussen alle 'elementen'/'mensen' in de samenleving, bij het samenwerken om een gezonde omgeving te creëren voor elk 'element'/'aspect' in en van de samenleving, omdat elk mens zal beseffen dat de 'samen-leving' een dynamisch geheel is waarin geen deel alleen staat en alles altijd in verbinding/relatie staat met alles.

Mensen zullen de kans krijgen om hun 'horizonten' te verbreden in het proces van het begrijpen en leren kennen van andere culturen en aspecten/delen van de samenleving waar ze zich voordien van afgezonderd hadden -- zodat niet enkel het individu groeit en ontwikkelt in 'bewustzijn', maar bijgevolg ook de samenleving als geheel --- waardoor werkelijke vooruitgang/evolutie mogelijk is.

In de plaats versterken van afscheiding en grenzen tussen groepen/mensen door 'agressie' - zal er net 'ontmoeting' plaatsvinden en wederzijdse ondersteuning - door een 'politie' en 'leger' die instaat voor het onderzoeken van hoe conflicten ontstaan in de eerste plaats met het oog op preventie (als beste medicijn), zodat agressie uiteindelijk verbannen wordt uit de samenleving.

Politie staat dus in voor het opsporen van de oorsprong van problemen en conflicten die zich voordoen in de samenleving, met het oog op het verbeteren en optimaliseren van de structuur van de samenleving als geheel - om zodoende een gezonde 'voedingsbodem' te creëren waarin het individu kan ontwikkelen tot een gezond functionerend wezen --- waardoor 'psychosen' en 'geestesziekten' op termijn enorm zullen verminderen.

Dag 144: Angst om te Sterven

Wanneer en als ik de angst om te sterven zie opkomen in mezelf als een blinde paniek die ik ervaar in mijn lichaam alsof ik helemaal verstijf en versteen van absolute angst, als reactie op de gedachten die opkomen in mijn geest waarin ik mij inbeeld hoe ik op dat moment zou kunnen sterven op alle verschillende mogelijke manieren - dan stop ik en ik adem en ik besef dat deze ervaring een teken is dat ik niet zelf-eerlijk ben en niet één en gelijk sta met en als de fysieke realiteit in en als het besef en het feit dat ik nu eenmaal zal sterven als een fysiek lichaam, omdat ik besef dat de geest altijd bestaat in een alternatieve innerlijke 'geloof-wereld' van irrationele verwachtingen, verlangens, gevoelens en gedachten --- waarin de angst om te sterven het ultieme bewijs is dat die alternatieve innerlijke wereld niet echt is

wanneer en als ik gedachten als beelden in mijn geest als alle mogelijke manieren waarop ik zou kunnen sterven zie opkomen in mezelf, dan stop ik en ik adem - en ik sta mezelf niet toe mezelf te verliezen in een energetische ervaring van angst, maar in de plaats daarvan adem ik en breng ik mezelf tot de fysieke realiteit van mezelf als een fysiek wezen, in het besef dat ALLE gedachten zowieso ontworpen zijn om mij weg te halen van de fysieke realiteit in functie van het genereren van energie en dat de fysieke realiteit als het lichaam als wie ik werkelijk ben, simpelweg functioneert aan de hand van en op basis van de simpele feiten zoals het FEIT dat de cellen van het lichaam omwille van voorbepaalde redenen uiteindelijk niet meer zullen hernieuwen en beschadigd raken door de slijting van de tijd en het lichaam langzaam maar zeker niet meer zal functioneren als 'bio-machine', waardoor het uiteindelijk zal terugkeren naar de aarde als voeding voor de aarde, hetgeen simpelweg de natuurlijke processen zijn van het leven als de aarde/natuur - en dat het feit dat ik geloof dat er iets 'meer' is aan mij dat kan 'sterven' wanneer het lichaam aftakelt en terugkeert naar de aarde, bewijst dat ik mezelf heb afgescheiden van het leven en dat ik dus nooit zelfs echt geleefd heb, en dat dat wat schijnbaar 'meer' was/is, in wezen 'minder' is

ik besef hierin dat de angst om te sterven in mezelf indiceert dat ik afgescheiden besta van het fysieke lichaam, in afscheiding van mezelf als het fysieke lichaam - en ik besef dat het fysieke lichaam is wie ik werkelijk ben, en dat het 'meer' dat ik altijd heb ervaren als 'wie ik ben', als energetische ervaringen in het lichaam - in wezen de afscheiding is die ik heb gecreëerd in het lichaam, via het systeem van gedachten, gevoelens en emoties, waarin ik de 'heelheid'/'volmaaktheid'/'eenheid' van het fysieke lichaam gebruik om de illusie van afscheiding te creëren --- en dat het lichaam dus in wezen alles is, eenheid en gelijkheid, en dat het systeem van  gedachten, gevoelens en emoties niet is wie ik werkelijk ben omdat de enige functie ervan is het creëren van energie als afscheiding in mezelf als het geheel en de eenheid van het menselijk lichaam