Life is 'all of us'

This is a continuation of my previous post "I am Not Special"

Something Matti said in a Facebook post is worth a mention here:

"Something Bernard once shared which has stuck with me and been of great value:
If someone shows you something - a principle, an application, an insight -- don't now present yourself as being the source of that principle / insight / application. You didn't see it because you were caught in your own illusions / programming.
Rather, take the time to walk and test what they shared with you and discover what it means to you in your unique way / process, and then share the process of change and self honesty you walked, how you benefitted from what was SHOWN to you."

Just because, pretty much everything I'm writing in these blogs, are things that have in a way been shown to me. Through Desteni, Bernard, Sunette, and other Destonians. I've just realized and discovered them for myself and so have been sharing it from that perspective. So it's like 'hey, I have realized and understood this, BUT I was first shown it. And even though I may not have understood it at the time it was shown to me, I do understand it now because I've taken it upon myself to walk that process'.

And I thought I'd dedicate a blog to that point because it's in a way a dimension I was 'missing', but is actually quite important. As in the dimension of, you sort of NEED 'allies'. That's why we are a 'group'. You do need to learn from others. And now that I look at it, I'm preaching to the choir lol. I know I tend to be like, "nah I'm good. I'll figure it all out on my own, thank you", and be a bit 'closed-minded' and not very 'open' to learning from others. But I've definitely sort of gotten the lid on my nose from that one, so I'm very careful to not go there again. And to sort of force myself to consider other people's perspectives.

You know, like read blogs and Facebook posts. Actually take an interest in what somebody else has to say and the process they're walking and what they've realized and understood. I know I can still do more. Like maybe listen to Eqafe a bit more, read through the chats more. These are the things I tend to neglect, but it's at the same time the things that support me the most in my process. Cause I happen to be an 'arrogant piece of shit' lol. But that's fine in a way, just something to be 'careful' of for me, and put 'measures' in place to 'curb the arrogance'.

To sort of recognize that, 'hey, I wouldn't be here if it wasn't for Desteni. And the work that was already done before me. And all the things I have been shown through them'. Things that I now get to show others as well. While keeping in mind that it's not about the 'individual'. It's about the 'group', and what we can learn from each other, how we can support each other and what we can create together. Cause LIFE is 'all of us'.

The Potential Me vs the Actual Me

This is a continuation of my previous post "Let me be Bad"

So there's basically a 'potential you', as in the 'best version of you', but then there's also the 'actual you', as just the 'reality' of how you're existing. And it's kind of like you're existing in the middle of these two, deciding in every moment which one you 'really are'.

But I've found that, when you're not entirely clear with yourself about 'where you're at' within it all, it's sort of easy or 'easier' to 'revert' to 'what you're used to' and 'who and how you've always been'. Which is essentially the 'you' in the mind. Cause it's kind of like, you're not entirely clear about the fact that, you do face a 'choice' in every moment. So you kind of just go into 'default mode'.

So it's good to 'clarify' with yourself what exactly your 'potential' is and what your 'default mode' is. So you can 'empower' yourself to be an 'educated voter' lol when it comes to yourself. For instance my 'default mode' is to go into thoughts and energies of comparison, self-glorification, superiority, specialness and self-importance. But I know that my 'potential', as in simply 'what is best' lol but also sort of my 'best self' and who I know I am deep down sort of, is in fact entirely 'self-less'. To in fact have no 'self' but to be very much 'involved' with 'others' and the reality around me. To thus not even 'exist' at all as my 'self' IS 'other beings'. Living more 'externally' than 'internally'. And yet, somehow throughout my life I've ONLY been existing 'internally'.

And this is also the thing, that your default mode is like the complete opposite of your potential. So the more you 'give in' to the 'default', the further you're moving away from your potential, and the more difficult it'll become to move into your potential. But then that's just the way it's been designed. You didn't think realizing yourself would be 'easy', did you? lol

So you want to basically be able to 'tell' when you're clearly just existing 'by default', so it doesn't end up 'going under the radar'. So you don't end up 'slipping' into it, unnoticed. So you want to just get REAL familiar with your 'programming'. Or, I do anyways lol, cause I am just talking to myself mostly here. And I have definitely been noticing just how 'lenient' I have actually been. Sort of just letting things 'fly under the radar' and go 'unchecked'. Things I really should be directing a lot better. Because too many times I do find myself 'lost' within the mind because of the thoughts and energies I believed were 'harmless'. But then having to realize that I did also 'lose' whatever 'potential' I was at some point seeing for and of myself.

So realizing how important it is to clarify for myself exactly what my 'potential' is, so I can effectively 'make my choice' in those moments when I tend to 'lose myself' the most.

I am the Best

This is a continuation of my previous post "Are you Highly Sensitive?"

Something that I have found like a 'life-saver', as in something that's really made a difference in terms of getting out of my mind, is the realization that there is actually something to 'learn' from other people lol.

Cause honestly, deep down I always thought that I am truly 'all that'. That I'm 'the bees knees'. Cream of the crop. Ain't nobody better. And that I thus don't really need to get to know other people, cause, well if I'm the best then what do other people have to show me that I don't already know?

In a way I couldn't fathom that I am not 'the best', in terms of 'the most' self-honest, self-responsible, principled, disciplined, etcetera. I mean yes I know, the arrogance lol, but that is exactly what I thought of myself. But all it really was, was just a fear of 'failing', of being 'behind' and actually being 'the slow one'. I mean, clearly this logic is quite flawed as obviously in order to get anywhere, you need to 'learn'. You need to make yourself small and humble. Like, the opposite of what I was making myself. AND you need to actually engage with your reality, with other people, and get to know them, to find out what there is to learn in fact.

And even though it was a little 'painful' at first lol, when I finally did clue in on reality, it was quite a RELIEF. It's like I finally came down from that hot-air balloon I'd lifted myself up into, and found myself actually just 'here', together with everyone else that's just 'here'. I found that I am not 'alone'. And that 'we're all in this together'. That basically, none are free until all are free. And in that, there is no 'best' or 'better', but we do all have a responsibility to be a 'front-runner' in the ways we see we can be. Because, if we don't do it, then who will?

What are you Waiting for?

This is a continuation of my previous post "Are you Worthy?"

I haven't just been 'lazy' on a physical level. I was lazy on a BEINGNESS level. I realized pretty early on that I was 'more intelligent' than most people. And, I wasn't 'intelligent' in terms of having the ability to retain and regurgitate a lot of information. In terms of 'memorizing' and stuff. I was intelligent in that I could see that people were all just living out 'programming'. That people were very 'predictable'.

I realized that I never needed to make much of an effort to be 'good at things'. And that, when it came to people - because they were living such predictable programming, I realized it was just a matter of 'pushing the right buttons' to get the right response. It was easy. 'Life' was easy. I never felt 'challenged' by anything. And when I did put effort into something, people were amazed, in awe, flabbergasted!

So, to be honest, I never saw much of a reason to really put effort into things. If you're only competing against yourself, there's not much of a competition.

Sounds pretty arrogant, doesn't it? That's cause it is! lol Laziness. Arrogance. It's the same thing. You get to the point of laziness when arrogance has reached an absolute peak. When you stand all alone on that mountain top, and you think "what is there left for me to climb?" So then you just sit down. And you wait. And you do nothing.

But there is one 'life lesson' I wish I had understood. "With great power comes great responsibility." You think that 'being more intelligent' makes you 'special'? You think that this is what life - your life - is all about? Just one big competition for ultimate 'specialness'? Just a 'race to the top' and who gets to the top 'wins the game' and doesn't have to 'play' anymore?

IF you have such 'great intelligence', then it's not 'yours to keep'. Whatever skill, talent or ability you have, is to benefit and serve existence as a whole. THAT is the real purpose of your skill, of your existence. You are a part, an expression of existence. And your expression is supposed to support and compliment existence AS yourself. So what are you doing using it as something to separate yourself from existence so you can create the illusion that you're "special"?

Maybe this apparent 'superior intelligence' point really did have a real potential. Maybe it just meant that I happen to be good at 'seeing' or 'being real'. But I will never know, because I 'perverted' it so I could participate in the illusion of 'specialness'. I squandered that potential because I wanted to feel 'special'.

Live by Principles so you can be Trusted

This is a continuation of my previous post "Checking in with the Real You"

The thing, or the 'problem', with the positive stuff, is mostly that you lose your sense of responsibility. It just takes you away from 'here'. You lose your 'footing' as you start 'floating' in a way on that 'vibe' of whatever energy you're 'vibrating' on.

Almost, and actually very much lol, as though you're starting to exist on a different plane. Or an alternate existence. An existence where all that 'exists' is the energy you chose to seep into. And, it's a 'seeping', because it just happens so gradually. Not like you cross a clear and obvious line from one dimension or reality to the next. It's more like a 'trickle'. Slowly but surely your awareness, and 'you' pretty much, starts seeping into this 'pocket', or 'bubble' of energy - lured in by the call of whatever desire you're still suppressing.

You may think you're being self honest, but you're not lol

So then, how do you measure self-honesty? How do you make sure that you remain self-honest in every moment? That you stay 'here', present, responsible. To basically avoid having to at some point realize that you got lost in an alternate dimension and then have to face the consequences of not having stood in responsibility for all the ripple effects of every action in every moment. Cause, that's tough. To have to stand at that point of consequence.

The only way you measure anything really, which is in the physical. You need to have principles in place. Principles to live by. If you can live by those principles, then you know you're self-honest. Without principles, there's no responsibility for anything. And you'll be directed, influenced and defined by desires.

Principles is what 'makes the world go round'. Literally lol. Every 'law' nature and the physical reality follows is a principle. Because, it is that which is 'lived by'. That which is never compromised. That which can be trusted. It's why human beings cannot be trusted. Because they don't live by principles.

The one principle I abandoned, where I created a lot of 'tough to face'-consequences for myself, was to walk with the group. Where I started thinking that 'I'm better off alone'. And started trusting more in 'myself' than in 'the group'. That may sound strange, but yes actually the group does 'know better'. And if you find yourself veering off 'on your own' - that's ego my friend. It takes a certain humbleness to walk with a group. And that humbleness is what I abandoned.

Dag 783: Herdefinieren van woorden - De Val en het Potentieel van het woord IK

Hoe fascinerend is het niet dat we allemaal - gegeven dat we dezelfde taal spreken - dezelfde woorden gebruiken in ons dagelijkse bestaat maar dat we tegelijkertijd zo verschillend lijken en zo afgescheiden en ver verwijderd lijken van elkaar en elkaar's leven.

Kijk maar eens naar het meest gebruikte woordje, en ook het woord dat het meest betekenis heeft in elk van ons leven - het woordje "Ik". We zijn allemaal "Ik" en tegelijkertijd is er maar eentje "Ik" en kunnen we niet allemaal "Ik" zijn. Een van de meest verwarrende woorden die we dagelijks gebruiken om naar onszelf te verwijzen, niet te min.

Waarom is het dat ik in deze blog ervoor kies om zulk een schijnbaar onbeduidend en simpel woord te onderzoeken? Wat is er zo speciaal aan een woordje?

Het proces van zelf-creatie begint eigenlijk feitelijk met het onderzoeken en herdefinieren van woorden. En dit vanuit het oogpunt en gebaseerd op het begrip dat woorden de bouwblokken zijn van wie je bent - niet enkel van wie je bent maar van deze hele wereld en realiteit die jij in elk moment ervaart en gadeslaat. Je hele identiteit en begrip van 'wie jij bent', in termen van hoe jij over jezelf denkt, hoe je jezelf ziet en ervaart en hoe je naar jezelf verwijst in je eigen geest is gedefinieerd en bepaald door de woorden die in je geest bestaan.

Maar hebben we ons ooit echter afgevraagd waar die woorden vandaan komen. En nog, wie of wat is het die de definities van de woorden die ons bestaan opbouwen vastgelegd hebben. Een nog belangrijkere vraag is dan: Waarom is het dat we zelf nooit het belang geleerd hebben van het definieren van woorden - van het onderzoeken van wie wij zijn als individu in en als en in relatie tot de woorden die we gebruiken om ons bestaan richting en duiding te geven? En welk woord om beter mee te beginnen dan het woord "Ik"?

Het kan misschien onbeduidend lijken en vanzelfsprekend dat het woord "Ik" gewoonweg verwijst naar de 'eerste persoon', naar jezelf. Het woord "Ik" is de term die je gebruikt om naar jezelf mee te verwijzen en duidelijk te maken over wie het gaat als je over jezelf praat. Dit is echter een excuus en een redenering die de geest gebruikt om ervoor te zorgen dat jij je niet investeert in het daadwerkelijk binnenin jezelf kijken en het waarachtig onderzoeken van wat er schuilt in en  achter het woordje "Ik". In dit woord schuilt immers enerzijds de kern van het bewustzijn van de geest, namelijk je identiteit en al wat en wie je bent in je geest, en tegelijkertijd bevat dit woord het potentieel tot zelfempowerment en zelf-besturing.

Hiermee wil ik zeggen dat hoe het woord "Ik" steeds in je geest bestaan heeft is op een voorgeprogrammeerde manier, aangezien je het gebruikt zonder je gewaar te zijn van waar het vandaan komt, waar je werkelijk naar verwijst elke keer je "Ik" zegt en wie jij eigenlijk bent in relatie tot dit woord. Dit maakt dat het een functie heeft van zelfontmachtiging - aangezien je in feite steeds maar je eigen voorgevormde en aanvaardde identiteit en persoonlijkheden verbonden met het woord "Ik" blijft bevestigen elke keer je dit woord gebruikt. Dit wil echter niet zeggen dat ik wil voorstellen dat we het woord "Ik" helemaal niet meer gebruiken, absoluut niet.

Al wat nodig is, is dat we simpelweg het woord onderzoeken en herdefinieren, zodat we elke keer we "Ik" zeggen onszelf ondersteunen om de beste vorm te worden van onszelf en dus niet zomaar onze aanvaardde vorm blijven bevestigen. Dit klinkt misschien allemaal een beetje vreemd en niet bepaald praktisch. Maar het is in feite zo simpel als gewoon binnenin jezelf kijken om te zien welke betekenis het woord in je geest heeft, om dan te kijken welke betekenis het werkelijk kan hebben als ondersteuning voor jou potentieel. Dit wil echter ook niet zeggen dat je de betekenis van het woord compleet verandert! Je zorgt er enkel voor dat de woorden die jij dagelijks gebruikt en die jouw hele bestaan als wezen hier op aarde vormgeven ook ondersteunend zijn en het beste zijn voor jezelf.

Dag 747: "Ik vind je gewoon niet leuk", de Meningen die je hebt over Anderen

Soms betrap ik me erop dat er een stem opkomt in mijn geest waarin ik als het ware zeg tegen een onzichtbare persoon in mijn geest dat ik die of deze individu 'gewoon niet leuk vind'. Uiteraard gaat het om een individu waar ik op een bepaald moment aversief op gereageerd heb en/of waar ik wrok tegen houd. Het is dus eigenaardig wanneer ik mezelf in mijn eigen geest mijn mening over die persoon zie uiten tegen... Mezelf.

Ik bedoel maar, het is eigenaardig omdat er letterlijk niemand anders in mijn geest bestaat buiten mezelf, dus wanneer ik conversaties houd in mijn geest over iemand ben ik duidelijk op zoek ben naar een vorm van steun voor die mening en voor hoe ik mij voel over die persoon die ik dus 'niet leuk vind'. Ook al is die steun een illusie die enkel in mijn geest bestaat, aangezien ik in wezen enkel aan het klagen ben tegen mezelf terwijl ik in mijn verbeelding alsof doe dat het iemand anders is waar ik tegen aan het klagen ben.

Hoe en waarom gebeurt en ontstaat dit fenomeen dus van het praten tegen jezelf in je eigen geest terwijl je zelf de werkelijkheid verbergt en doet alsof je tegen iemand anders aan het praten bent, zodat je een vorm van ondersteuning en overeenstemmigheid kan ervaren? Waar komt die drang om alsof te doen vandaan en waarom zijn we niet volledig eerlijk met onszelf over wat we eigenlijk aan het doen zijn en over het feit dat wat er in onze geest omgaat (zoals het schijnbaar krijgen van ondersteuning van anderen) niet eigenlijk echt is?

Wat interessant is om te realiseren is wanneer je kijkt naar de reden waarom je in de eerste plaats op zoek bent naar steun voor je mening over iemand. Waarom is het niet genoeg dat jij weet hoe je je voelt over iemand of wat je mening is over iemand? Is het misschien omdat die mening en die gevoelens in wezen niet echt zijn en daardoor ondersteuning nodig hebben in de vorm van andere mensen die knikkebollen en zeggen van 'ja, ja, je hebt gelijk', 'het is zoals jij het ziet!'.

Is het ook niet een teken van wanhoop om, als je niet meteen een ander persoon vind om je mening mee te delen of als je je niet op je gemak voelt om je meningen te delen met de mensen in je omgeving, dan te gaan doen alsof je die steun krijgt door interne conversaties te houden met denkbeeldige personen in je geest gewoon zodat jij je gerechtvaardigd kan voelen over hoe je denkt of hoe je je voelt over iemand? En is dat op zich dan ook niet een teken dat je ergens ver in je achterhoofd eigenlijk ook wel weet dat die gevoelens en meningen in wezen irrelevant zijn?

Het is een eigenaardige dynamiek om gade te slaan, wanneer je jezelf in je geest gesprekken ziet hebben met als doel dat jij je verstevigt voelt in jouw meningen of gevoelens over een persoon en/of situatie terwijl je je achter het masker van zelf-zekerheid in verband met die meningen, reacties en gevoelens in wezen compleet het tegenovergestelde voelt, namelijk wanhopig, onzeker, angstig en verloren.

In de volgende blog deel ik hoe je die gepolariseerde dynamiek in je geest waarin je in wezen een machteloosheid aan het creëren bent in jezelf in relatie tot de situatie/persoon waar je interne conversaties over aan het houden bent, kan veranderen tot een echte zelf-zekerheid en stabiliteit.

Dag 745: Mijn Toewijding aan (mijn) Desteni

Het klinkt misschien vreemd dat ik 'toegewijd' ben aan 'Desteni'. Het klinkt haast religieus. En wat voornamelijk interessant is om te onderzoeken is wat het precies is dat die 'toewijding' vreemd doet klinken. Het woord 'toewijding' brengt immers allerlei vooropgestelde ideëen, beelden en concepten naar boven in onze geest die voornamelijk verband houden met religieuze rituelen en praktijken die afkomstig zijn uit een tijdperk waarin de mens schijnbaar veel meer naïef, manipuleerbaard en bespeelbaar was dan nu. Een tijd van 'Godvrezendheid' en een devote 'toewijding' aan de principes van religie, zoals het Katholischisme bijvoorbeeld.

Wie spreekt in deze 'moderne tijd' immers nog van toegewijd zijn aan iets. Het is haast alsof toewijding op zich uit de mode gegaan is vanaf het concept atheïsme en 'pursuit of happiness' zijn intrede deed. Vanaf het voornamelijk belangrijk leek te zijn dat wij als mens, als individu, vooral niet toegewijd zijn, op geen enkel vlak. De pillaar van een consumptiemaatschappij is immers dat een mens niet leeft volgens principes of toewijding, maar eerder volgens gevoelens, verlangens en al wat in wezen bespeelbaar en manipuleerbaar is door zij die onderricht zijn in de technische hoedanigheden van hoe bespeelbaar de menselijke geest - vooral één die zich makkelijk laat leiden en sturen door gevoelens - in werkelijkheid is, zijnde bijvoorbeeld marketing experten.

Vanuit dat opzicht is het dan eigenaardig om op te merken hoe gelijkaardig de manier waarop we nu schijnbaar leven zonder 'toewijding' aan een God, religie of principe is aan de manier waarop mensen hun schijnbare toewijding aan God en Kerk beoefenden toen kerk en staat nog niet gescheiden waren. Bijde zijn in wezen hetzelfde, het ene is er gewoon meer open en eerlijk over dan het andere. Tegenwoordig lijken we graag te geloven van onszelf dat we NIET geloven in een God, en dat we met andere woorden zo naief en goedgelovig niet zijn als de mens van weleer. Het is echter die ontkenning van het feit dat wij als mens en hoe onze menselijke geest werkt en in elkaar zit in wezen niet veranderd zijn ondanks al de veranderingen in technologische en industriele vooruitgang dat ons dan tegelijkertijd zo'n makkelijk doelwit maakt om toch bespeeld en gemanipuleerd te worden zonder dat we het doorhebben. Het is in feite hetzelfde, het lijkt enkel anders.

 De toewijding die men eens beweerde te hebben is dus bevraaglijk aangezien die compleet leek te verdwijnen vanaf het moment de wereld om ons heen veranderde. Hoe echt kan toewijding immers zijn als we het zo snel opgeven. De toewijding aan een religie of God was met andere woorden geen echte toewijding maar eerder een soort volgzaamheid gebaseerd op angst en kortzichtigheid, net zoals in feite onze schijnbaar meer nuchtere kijk op het bestaan van een god ook gebabriceerd is door de wereld waarin we bestaan. Sta er maar eens bij stil en vraag je maar eens af: als jouw omgeving volledig anders geweest zou zijn vanaf je geboorte en als je in de plaats van individualisme en de pursuit of happiness eerder godvrezendheid had geleerd, zou je dan werkelijk zijn wie je nu bent en de meningen, opinies en ideëen hebben die je nu hebt? Of zou je je eerder volledig aanpassen aan je omgeving een een product worden van die omgeving? Ik weet dat het een uitdagende vraag is omdat dit zou impliceren dat wie jij bent of althans wie je denkt dat je bent, toch niet zo 'echt' is als je zou denken en dat is niet meteen een waarheid die makkelijk te aanvaarden zou zijn.

Wat toewijding echt is, is iets dat je pas kan ontdekken door toewijding zelf te creëeren. Als je kijkt naar de menselijke geschiedenis, kan je vaststellen dat toewijding aan een principe nooit echt bestaan heeft, met uitzondering van mischien een paar individuen hier en daar. Dus als ik zeg dat ik toegewijd ben aan Desteni, dan is het zeker niet het soort toewijding dat je kan vergelijken met hoe het in de menselijke geschiedenis ooit geleeft werd. Echte toewijding, dat is een beslissing die je maakt in elk moment. Het is Het ontwikkelen van integriteit als het binnenkijken in jezelf en jezelf afvragen wie je eigenlijk bent als levend wezen en waar je werkelijk voor staat.

Echte toewijding staat zeker niet gelijk aan volgzaamheid, naiviteit of goedgelovigheid, maar net in tegenstelling, het is een toewijding aan het leren kennen van wie jij eigenlijk bent en het verstevigen van je standvastigheid. Mijn toewijding aan Desteni is in wezen mijn toewijding aan mezelf een aan het ontwikkelen van een absoluut vertrouwen in mezelf zodat ik weet dat, waar ik mij ook bevind en hoe mijn omgeving ook mag veranderen,  ik zelf nooit zal veranderen.

Dag 736: Verkiezen om niet te Communiceren is verkiezen om je Ego te Beschermen

In deze blog deel ik zelf-vergeving die in verband staat met het patroon van het onderdrukken en uit de weg gaan van communicatie met een ander als en wanneer je je gekwetst voelt. Dit om zodoende de weg vrij te maken om dit zelf-saboterende patroon te veranderen tot iets constructiefs.

Zelf-Vergeving

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd  er consistent voor te kiezen om niet te communiceren met de mensen om mij heen over de dingen die er echt toe doen, namelijk wie we zijn vanbinnen, en er eerder steevast voor te kiezen om dingen persoonlijk op te nemen en in een gedachte of reactie of mening over een persoon te blijven steken door te denken dat ik het allemaal zelf wel kan oplossen - in de plaats van in te zien, te beseffen en te begrijpen dat dit eigenlijk een voorwindsel is dat ik gebruik om mijn eigen angsten in verband met communiceren met anderen en mezelf open stellen en te delen onder ogen te komen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de neiging om mijn reacties op anderen voor mezelf te houden en niet te communiceren met mensen - in de plaats van in te zien te beseffen en te begrijpen dat ik daarin eigenlijk mijn relaties met mijn omgeving zowel als mijn eigen vermogen om de realiteit te zien zoals het echt is aan het saboteren ben omdat, als en wanneer ik niet communiceer met mensen over wat ik zie en hoe ik mij voel, dan zal ik ook nooit te weten kunnen komen of kunnen zien en realiseren in welke mate mijn reacties en gedachten eigenlijk relevant zijn en betrekking hebben op de eigenlijke realiteit in tegenstelling in de plaats van hersenspinsels in mijn eigen geest

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van de mensen in mijn omgeving door steevast niet te communiceren over mezelf en mezelf niet open te stellen of te delen door te denken en te geloven dat ik dat doe omdat ik het zelf wil oplossen en omdat mensen mij niet zullen begrijpen en mensen zullen mij wegduwen, en allerlei andere excuses en rechtvaardigingen voor mijn weerstand tegen communicatie

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien, te beseffen en te begrijpen dat de gedachte en het geloof dat mensen mij niet zullen begrijpen en dat mensen mij zullen wegduwen en afwijzen en aversief op mij zullen reageren als ik mezelf openlijk deel en als ik mezelf uitdruk in en als communicatie met mensen, in wezen excuses en rechtvaardigingen zijn die ik in mijn geest gefabriceerd heb om mijn ego te beschermen en te kunnen blijven vasthouden aan mijn eigen gevoelens en reacties en gedachten over andere mensen ook al zijn die dus mogelijks volledig gebaseerd op misvattingen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien en te beseffen dat ik de illusie gecreëerd heb in mezelf dat ik 'alleen' besta door simpelweg niet te communiceren met anderen en door daarin mezelf ook de kans niet te geven om te zien en te beseffen dat mensen eigenlijk net als ik zijn en dat ik dus niet 'alleen' ben

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien en te beseffen dat de stelling van 'ik los het alleen wel op' en 'ik heb niets te zeggen' en 'mensen zullen mij niet begrijpen' in wezen stellingen zijn van het ego waarin ik eigenlijk alleen maar wil blijven vasthouden aan mijn eigen persoonlijke geloofsystemen, percepties en ideëen die ik gevormd heb in mijn geest over mijn omgeving - omdat als en wanneer ik openlijk zou communiceren met andere mensen, dan zou ik onmiddellijk inzien en beseffen dat er zoveel meer is aan de realiteit dan ik op het eerste zicht zie in mijn geest

Wordt vervolgd in Dag Dag 737

Dag 713: Hoe je fysieke lichaam je laat zien wie je bent in je geest

Ik heb gisteren bij het koken mijn linkerhand verbrand aan frietolie. En wanneer ik keek naar het punt dat de linkerhand representeert, zag ik dat mijn lichaam mij in dat moment aan het ondersteunen was opdat ik kon inzien waarin ik bezig was te participeren in mijn geest. Mijn hand representeert hoe ik dingen 'behandel' en hoe ik omga me mijn realiteit

En de linkerhand zegt me dat het voornamelijk gaat om energie zoals gevoelens en emoties en dat ik dus met mijn realiteit omga en mijn realiteit richting geef en stuur vanuit energie.

En terwijl dit ongeval voorviel was ik namelijk in een staat van spanning en stress en vluchtige en gehaaste energie. Het is een energie waar ik vaak inga wanneer ik bijvoorbeeld moet koken, dan probeer ik alles zelf te doen en ik probeer efficent te zijn en alles 'goed' en 'perfect' te doen zodat ik mij uiteindelijk goed kan voelen over de maaltijd die ik gecreëerd heb. Het is dus een punt van ego waar ik inga, een punt van 'ik kan goed koken en ik zal laten zien dat ik goed kan koken zodat mensen erkenning hebben voor het feit dat ik goed kan koken'.

En wanneer ik mij in die energetische staat bevindt dan frustreer en stoor ik mij ook snel aan dingen. Ik kom bijvoorbeeld de keuken binnen en ik zie dat de afwas niet gedaan is of ik merk dat het fornuis niet gekuist geweest is en dan zucht ik diep en zeg/denk ik van 'mensen toch, neem een ander ook eens in overweging!'. Dat is dus hoe ik dan richting geef aan mijn realiteit vanuit energie, vanuit reactie. Ik laat de energetische reactie/staat waar ik mij in bevindt vanbinnen mijn gedrag en uitdrukking sturen en bepalen.

Het was dus door die gehaaste en reactieve staat waarin ik mij bevond, dat ik mij verbrandde aan hete frietolie. Ik lette niet genoeg op en was me niet gewaar genoeg van het moment waarin ik het mandje vol frietjes in de olie wilde neerzetten en het mandje viel uit mijn handen. Als ik in dat moment niet in die energetische staat geweest zou zijn en als ik rustiger en kalmer geweest zou zijn in dat moment, dan zou ik een stevige greep gehad hebben op  de steel van het mandje omdat ik met mijn gewaarzijn hier in het moment aanwezig geweest zou zijn, en dan zou het mandje niet in de olie gevallen zijn.

Nadat dit 'ongeluk' gebeurd was voelde ik me eigenlijk dankbaar dat het gebeurd was omdat ik door mijn fysiek realiteit als het ware gedwongen werd om langzamer te gaan en om mezelf te vertragen. De fysieke realiteit ondersteunde mij om in mezelf te vertragen en om los te laten van de stress. Ik kon immers niet meer verder koken. Nu moest ik gedwongen neer gaan zitten met mijn hand in een kom met koud water, dus had ik geen andere keuze dan mezelf vanbinnen te vertragen.

Ik kon ook geen ego meer zijn in relatie tot mijn realiteit omdat ik nu gedwongen was om hulp te vragen van de mensen om mij heen voor dingen omdat ik zelf bepaalde dingen niet meer kan doen zoals eten maken en mijn afwas doen. De fysieke werkelijkheid komt dus altijd zeer gelegen met zulk 'n schijnbare 'ongevallen' en 'ongelukken'. Het is steeds zeer nuttig om zelf-eerlijkheid toe te passen en in jezelf te kijken en jezelf af te vragen 'wat laat dit 'ongeluk' mij eigenlijk zien over mezelf?' en 'hoe is het dat dit ongeluk mij eigenlijk ondersteunt in het inzien en werken met de relatie tussen mijn geest, mezelf en mijn lichaam?'.

Dag 672: Het Conflict tussen onze Diepliggende Verlangens en Ons Imago

Om verder te gaan op waarom het is dat we ons ongemakkelijk voelen wanneer we complimenten krijgen van mensen en hoe we deze ervaring kunnen veranderen, is het belangrijk om in te zien dat zoals we in de voorgaande blogs al gemerkt hebben die ervaring van ongemakkelijkheid in onszelf als het ware een gevecht of conflict is binnenin onszelf tussen het verborgen verlangen dat in ons binnenste bestaat om waardering te krijgen van onze omgeving, en het 'politiek correcte' imago dat we willen zijn en hebben in de ogen van andere mensen.

We willen niet dat mensen zien hoe wanhopig we zijn naar waardering, erkenning en aandacht want dan zullen we die waardering, erkenning en aandacht die we zoeken niet krijgen. Ik bedoel, hoe paradoxaal ook, dat we zo een verborgen en geheimizinnig en dubbelzinnig bestaan moeten leiden en ons moeten voordoen als een bepaald imago en persoonlijkheid terwijl we onze ware verlangens diep verborgen houden, gewoon zodat we uiteindelijk datgene kunnen krijgen wat we in feite al lang vergeten zijn dat we ernaar op zoek zijn.

Uiteindelijk wordt dat imago van politieke correctheid wie we zijn, onze identiteit omdat we vergeten zijn na al die tijd dat we dingen in onszelf verborgen houden en dat ons imago niet werkelijk is wie we zijn, maar een soort van gereedschap is dat we steeds hebben gebruikt om onze verborgen verlangens te kunnen bevredigen en te krijgen wat het werkelijk is dat we willen.

En het fascinerende is dan dat we er allemaal op gelijke manier intrappen, in de zin van dat we elkaars imago geloven en dat we zelf ook niet verder kunnen dan het imago van een ander. We zien niet hoe een ander precies hetzelfde wil als wij zelf diep vanbinnen omdat we ons niet meer bewust zijn van ons eigen diepliggende verlangen. Hoe kunnen we immers iets in een ander zien dat we in onszelf niet zien?

Onze ontkenning van onze interne realiteit gaat zelfs zover dat als en wanneer we dat verlangen naar waardering en aandacht in een ander naar buiten zien komen, we overgaan tot het beoordelen van die eigenschap als zogezegd egoisme of ijdelheid. We denken dan minder van die persoon gewoon omdat we zogezegd hun ego zien en zien dat ze zich op een specifieke manier gedragen 'alleen maar om aandacht te krijgen'.

Hier zien we dan meteen ook waarom we zelf zo'n angst hebben dat anderen die 'ijdelheid' die ook in onszelf bestaat zouden zien en waarom we zo wanhopig ons best doen om ons diepliggende verlangen naar waardering, erkenning en aandacht verborgen te houden onder een bepaalde 'persoonlijkheid' of 'imago'.

Dag 645: Bouwen we onze Identiteit op een Angst om Niet te Bestaan?

In deze blog deel ik zelf-vergeving in relatie tot het gebeurde dat ik in de voorgaande blogs heb neergeschreven en onderzocht, zodat ik mezelf kan ondersteunen en assisteren in relatie tot het patroon van zelf-onderdrukking dat vaak de kop opsteekt wanneer ik mij in groepen van mensen bevindt. Een patroon waarin ik mij meer specifiek afgescheiden, minderwaardig en vreemd begin te voelen.

Dit patroon heb ik grondig onderzocht in de voorgaande blogs teneinde te komen tot een inzicht in de werking en de oorsprong van dit patroon, zodat ik de basis heb om nu zelf-vergeving toe te passen (via schrijven en spreken), als de tweede stap in mijn proces van het veranderen en transformeren van dit specifieke patroon van zelf-onderdrukking. In het toepassen van zelf-vergeving pel ik de lagen af van hoe dit patroon in mezelf bestaat om zodoende mezelf de kans te geven om een nieuwe manier van bestaan toe te passen in de momenten waarin doorgaans het patroon van zelf-onderdrukking het overneemt.

Zelf-Vergeving

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met de emotionele ervaringen die in mezelf opkomen wanneer ik mij in een groep van mensen bevind, waarin ik mij dan plots alleen, afgescheiden en vreemd voel in mezelf - en te geloven dat deze ervaring is wie ik ben omdat ik mij steeds zo gevoeld heb doorheen mijn leven

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd automatisch een emotionele ervaring binnenin mezelf te aanvaarden als 'wie ik ben' enkel en alleen omdat het opkomt in mezelf en omdat ik in mijn herinneringen momenten heb opgeslagen waarin ik mij ook zo heb gevoeld en waarin ik ook steeds automatisch en zonder verpinken heb gelooft en vertrouwd dat deze ervaring is wie ik werkelijk ben

En dus ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn herinneringen van mezelf af te scheiden en macht te geven over wie ik ben door te bestaan in en als het geloof en de idee dat mijn herinneringen mij zeggen wie ik ben - in de plaats van mijn macht te erkennen binnenin mezelf als de macht om voor mezelf te beslissen in dit moment wie ik ben, in het besef dat ik één en gelijk sta met mijn herinneringen en dat ik de bepalende factor ben in relatie tot hoeveel zeggingskracht mijn herinneringen hebben over mij

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn vertrouwen te plaatsen in het gevoel en het geloof dat ik alleen en eenzaam en vreemd ben dat opkomt in mezelf wanneer ik merk dat ik mij in een groep mensen bevindt, in de plaats van mijn ogen te gebruiken om de fysieke realiteit te zien en op te merken als wat ze werkelijk is en hoe ze in wezen bestaat, en in te zien dat ik niet alleen ben omdat ik hier ben in het fysieke bijzijn van miljoenen en biljoenen wezens in deze fysieke realiteit en dat dus het gevoel en het geloof dat ik alleen en eenzaam ben, een illusie die bestaat in de geest en in wezen niet te vertrouwen is omdat het niet in lijn staat met de eigenlijke werkelijkheid

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien en te beseffen dat de neiging in mezelf om mijn vertrouwen te plaatsen in de emotionele ervaring van eenzaamheid, afscheiding en inferioriteit die opkomt in mezelf wanneer ik mij bij mensen bevindt, in de plaats van te vertrouwen in de eigenlijke fysieke feiten, zoals het feit dat ik niet alleen ben in dit fysieke bestaan,  in wezen gebaseerd is op een verlangen om mij speciaal te voelen en het gevoel te hebben dat ik een 'ik' ben, en dat die 'ik' afgescheiden bestaat van andere mensen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd eerlijk te zijn met mezelf over waarom het in feite is dat ik mezelf vaak laat vallen in het emotionele patroon van eenzaamheid, inferioriteit en afscheiding in het bijzijn van andere mensen, door het oppervlakkige idee dat het gewoon is 'wie ik ben' te geloven - in de plaats van in te zien, te beseffen en te begrijpen dat als en wanneer ik in die ervaring ga in mezelf waarin ik mij afgescheiden begin te voelen van de mensen die ik zie om mij heen, dat ik dan in werkelijkheid op zoek ben naar een gevoel dat ik uniek en speciaal ben en dat ik een individu ben, omdat ik mij eigenlijk bedreigd voel in mijn ego door het zien van al die mensen om mij heen, aangezien ik 'mezelf' gedefinieerd heb in en als oppervlakkigheid en dus het gevoel heb dat mijn individualiteit en uniekheid dreigt te verdwijnen in het bijzijn van andere mensen die ik in mijn onderbewustzijn definieer als andere 'ikken'

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien en te beseffen dat wanneer ik mij in het bijzijn van andere mensen bevindt, dat er dan een angst in mezelf opkomt dat mijn individualiteit en uniekheid in het gedrang komt en dat ik als individu niet meer kan bestaan - omdat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn individualiteit en uniekheid als wezen te definieren in en als iets oppervlakkig en iets dat makkelijk in het niets kan verdwijnen en dat in wezen niet eens echt bestaat omdat ik niet eens stabiel kan blijven in mijn identiteit als individu wanneer ik mij in het bijzijn van mensen bevindt

En ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd op die angst om mijn individualiteit en uniekheid te verliezen wanneer ik bij mensen ben te reageren met een opzettelijk opwekken van emotionele ervaringen van alleenheid, afscheiding en inferioriteit, gewoon zodat ik een interne ervaring kan creëren in mezelf waarin ik mezelf een gevoel kan geven dat ik speciaal ben en dat ik 'besta' in mezelf - in de plaats van in te zien en te beseffen dat dit gevoel van schijnbare uniekheid en individualiteit een illusie is omdat het gebaseerd is op een angst om niet te bestaan

En dus ik vergeef mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de angst om niet te bestaan macht te geven over mezelf door in een emotionele reactie te gaan teneinde te proberen een ervaring te creëren in mezelf dat ik wel besta - in de plaats van eerlijk te zijn met mezelf en die angst te onderzoeken zodat ik kan begrijpen en inzien waarom en hoe die angst bestaat in de eerste plaats en of die angst in feite al dan niet relevant is

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien, te beseffen en te begrijpen dat het feit dat ik het gevoel krijg dat 'ik' niet meer kan bestaan of dat mijn individualiteit, speciaalheid en uniekheid dreigt te verdwijnen in het bijzijn van andere mensen, in wezen aantoont dat het 'ik' dat ik heb aanvaard als 'wie ik ben' nooit echt geweest is omdat het niet op zichzelf kan bestaan in elke situatie, omdat het gebaseerd is op ideëen en percepties over 'wie ik ben' in relatie tot 'andere mensen', in de plaats van dat het een stabiele uitdrukking is van mezelf als een onveranderlijke expressie van het leven zelf

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf om mijn eigen identiteit, uniekheid, individualiteit en speciaalheid te creëren, zodat ik in elke situatie en in elk moment weet wie ik ben en zodat ik niet beïnvloedbaar zou zijn door emotionele reacties die een consequentie zijn van het feit dat ik mijn creationele macht in de handen van het ego van de geest heb gelegd

Dag 558: Bestaat Falen wel Echt? - Het Transformeren van Angst om te Falen

 Dag  558: Bestaat Falen wel Echt? - Het Transformeren van Angst om te Falen

Het Veranderingsproces van Emotionele Zelf-Sabotage

 In deze blog zet ik verder met het proces van zelf-vergeving in relatie tot een patroon van zelf-sabotage in mijn geest waarin ik, zoals ik in Dag 556 en Dag 557 heb ingezien en onderzocht, mezelf 'gevangen zet' in mijn geest in en als illusies in verband met wie ik denk dat ik ben in en als mijn leven door bijvoorbeeld te participeren in fantasieen en verbeelding - en mezelf daarin saboteer in mijn vermogen om een leven op te bouwen volgens wat ik wil voor mezelf in en als mijn fysieke bestaan.

In de  zelf-vergeving statements van de voorgaande blog heb ik het punt bekeken en onderzocht van hoe ik een ervaring creëer in mezelf van te 'falen' en angst om te falen als een gevolg van een positief gevoel dat ik opwek en genereer in mezelf in relatie tot successvol willen zijn in mijn geest en dat 'success' in mijn geest te hebben verbonden met en gedefinieerd in en als het ego als het verlangen om aandacht en erkenning en respect te krijgen van andere mensen.

En in deze blog ga ik verder met de zelf-vergeving statements omdat dit specifieke patroon iets is waarvan ik vastberaden ben om het te veranderen en omdat ik besef dat het niet vanzelf zal veranderen als ik gewoon een paar zelf-vergeving statements toepas. Ik bedoel, ik zie dat ik mezelf moet toepassen en dat ik moeite zal moeten doen om dit patroon volledig te begrijpen en doorzien zodat ik het richting kan geven in mezelf en zodat ik in mezelf een absolute oplossing kan vormgeven voor dit patroon en daarin mezelf kan ondersteunen om mezelf en mijn leven te veranderen op een manier die het beste is voor mezelf.

De zelf-vergeving van de vorige blog was:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd het woord 'success' te definieren in en als het verlangen om aanzien en respect en erkenning te krijgen van andere mensen verbonden met een positief gevoel binnenin mezelf - en daardoor 'success' en mezelf als 'successvol' te projecteren in en als mijn fantasie en verbeelding om op die manier het gewenste gevoel in mezelf te kunnen opwekken en genereren --- en mezelf dan op die manier te saboteren in en als mijn eigenlijke fysieke beweging en uitdrukking in en als de fysieke realiteit omdat ik al in de illusie verkeer dat ik al 'successvol' ben aangezien ik dat positieve gevoel geassocieerd heb met 'success' en dus geloof dat als ik mij positief voel, dat ik dan successvol ben --- in de plaats van dat ik voor mezelf een fysiek referentiepunt creëer in relatie tot 'success' en er op die manier voor zorg dat 'success' een daadwerkelijke fysieke uitdrukking wordt waarin ik success creëer in en als mijn fysieke bestaan en leven in deze wereld en dus niet verloren geraak in een illusie en een leugen van schijnbaar 'success' in en als mijn geest

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat echt 'success' pas werkelijk kan bestaan in en als mijn leven als en wanneer ik sta als het punt van zelf-erkenning, zelf-aanzien en zelf-respect en dus niet op zoek ga naar een gevoel van opwinding verbonden met de idee dat andere mensen mij erkennen, respecteren en aanzien hebben voor mij - omdat, zolang dat success een gevoel is in mijn geest, zal ik success blijven simuleren in en als mijn verbeelding en fantasie  en mezelf vastzetten in een illusie in mijn geest en zal ik mezelf nooit werkelijk bewegen in en als de fysieke werkelijkheid om een leven op te bouwen voor mezelf hetgeen dan uiteindelijk een testament zal zijn van echt Success

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien, te beseffen en te begrijpen dat energie werkt in en als polariteiten en dat - als ik heel veel positieve energie opwek in en als mijn geest, verbonden met gedachten en fantasiëen in relatie tot 'success' en 'aanzien' en 'erkenning' krijgen voor 'wat ik doe' en voor mijn 'talenten' en 'vaardigheden'  - dat die polariteit zich dan 'balanceert' door 'falen' en 'mislukking' te creëren en te manifesteren in relatie tot mijn fysieke ervaring en leven en bestaan, waarin ik constant geconfronteerd wordt, wanneer ik naar mijn fysieke bestaan en leven kijk, met het besef dat ik nooit eigenlijk werkelijk iets met mijn leven gedaan heb dat heeft bijgedragen tot het creëren van een successvol en bevredigend leven en dus het besef dat ik 'gefaald' heb en dat ik een 'faling' en 'mislukkeling' ben in en als mijn eigenlijke echte leven --- hetgeen dan op zich weer een motivatie is voor mijn verlangen om in mijn fantasie en verbeelding projecties te gaan creëren waarin ik mij inbeeld dat ik wel 'successvol' ben en dat ik daar erkenning voor krijg, om zo weer een positief gevoel op te wekken in mezelf

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien en te beseffen en te begrijpen dat ik mezelf gedefinieerd heb in en als een vicieuze cyclus van energie binnenin en als mijn geest, waarin ik continu wissel tussen een negatieve ervaring en een positieve ervaring, verbonden met die polariteit tussen mijn verbeelding en mijn eigenlijke echte fysieke leven en bestaan en hoe ik mezelf in die twee beoordeel als langs de ene kant een 'success' en langs de andere kant een 'mislukkeling' - zonder dat ik eigenlijk zelfs ooit mezelf beweeg in en als mijn echte leven --- omdat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd het woord 'success' te definieren in en als een gevoel en niet in en als een fysieke werkelijkheid en manifestatie en omdat ik nooit heb ingezien en beseft dat gevoelens niet echt zijn en dat gevoelens in wezen het product zijn van emoties, waarin ik in feite wil vluchten in en als gevoelens van de emoties die ik tegenkom wanneer ik kijk naar mijn echte fysieke bestaan en leven

En als vervolg hierop:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd het richtinggevende principe te zijn van en in mijn leven en mezelf door mijn bestaan zowel binnen als buiten mezelf te hebben laten bepalen en besturen door een mentaal construct van 'falen' en 'success' als gedefinieerd in en als gevoelens en emotionele verbanden en relaties, waarin ik mezelf als het sturende principe en als de authoriteit en beslissende kracht en macht in mezelf in mijn relatie tot mijn eigen leven zowel binnen als buiten mezelf, heb verloren in en als een innerlijke ervaring van energie als gevoelens en emoties --- omdat ik nooit doorgehad heb dat die ervaringen als gevoelens en emoties, verbonden met de specifieke gedachten in relatie tot 'de toekomst' en in relatie tot mijn zelf-beeld en identiteit en imago --- niet is wie ik werkelijk ben en niet eens echt is omdat wie ik werkelijk ben is mijn fysieke bestaan en zolang als ik mezelf definieer in en als en verlies in de gevoelens en emoties in relatie tot dit specifieke mentale construct van het ego, zie of besef ik niet dat ik mijn fysieke bestaan in wezen heb opgegeven omdat -- terwijl ik mij bezighoud met gevoelens en emotionele reacties op die gedachten in verband met mijn imago en zelf-beeld in de geest en gedachten van andere mensen als projecties in mijn geest, beweeg ik mezelf niet in en als mijn fysieke leven en bestaan op basis van het besef en inzicht dat ik mijn eigen leven in handen heb, omdat ik mij in feite compleet ontmachtigd voel tegenover mijn fysieke leven omdat ik in mijn geest constant en continu geconsumeerd ben door allerlei angsten en onzekerheden die ik in mezelf heb toegestaan te bestaan door mezelf te definieren in en als het ego van de geest

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te ontmachtigen in relatie tot mijn fysieke bestaan en beweging en expressie door mijn energie, aandacht en gewaarzijn en dus macht en kracht weg te geven aan een interne ervaring en een gefabriceerde interne 'wereld' en 'realiteit' waarin ik mezelf projecteer in allerlei scenarios en gevoelens en emoties opwek en genereer in relatie tot die projecties die op zich niets te maken hebben met de eigenlijke echte fysieke realiteit van mijn leven en van wie ik ben als wat zich afspeelt in elk moment van ademhaling

En dus ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet in te zien, te beseffen en te begrijpen dat, terwijl ik mezelf laat afleiden en sturen en bewegen in en als mijn aandacht en gewaarzijn binnenin mezelf door gedachten, gevoelens en emoties als denkbeelden en projecties en fantasieëen over 'mezelf' -- ben ik eigenlijk bezig mezelf te ontmachtigen in relatie tot mijn fysieke bestaan omdat ik de macht geef aan gedachten, gevoelens en emoties in en als de geest in afscheiding met mezelf om mij te besturen en te bewegen vanbinnen dan dat ik macht realiseer als mijn fysieke bestaan en fysieke beweging en het besef en inzicht en begrip dat ik in elk moment in en als mijn fysieke lichaam en beweging en bestaan in en als de fysieke werkelijkheid het vermogen en de capaciteit en de kans heb om mezelf te sturen en te bewegen en mijn eigen punt van macht en authoriteit en leiderschap te zijn --- door het simpele besef dat ik HIER besta, en dat ik in en als de fysieke werkelijkheid de stabiliteit voor mezelf kan creëren om mezelf te bewegen en te sturen in de richting die het beste is voor mezelf omdat ik mijn macht en aandacht niet weggeef aan interne bewegingen in en als de geest

Dus ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te laten afleiden door interne bewegingen in en als de geest als gedachten, gevoelens en emoties waarin ik een leugen creëer van 'wie ik ben' op basis van allerlei geloofsystemen en projecties, verlangens, angsten, onzekerheden -- waarin ik geloof dat ik een 'identiteit' ben en een 'persoonlijkheid' - in de plaats van stabiel te blijven vanbinnen zowel als vanbuiten in en als het besef en het levende feit dat wie ik werkelijk ben is mijn fysieke bestaan, de eenvoud en simpliciteit van het fysieke lichaam en de fysieke beweging waarin ik in elk moment absoluut ben in mijn expressie en er niets beweegt binnenin mezelf dat dan onzekerheid en angst en twijfel en afscheiding gaat creëren in die absolute expressie van mezelf -- en hierin de levende 'identiteit' en 'persoonlijkheid' te zijn van en als het fysieke lichaam waarin ik als identiteit of persoonlijkheid niet een afgescheiden 'entiteit' ben die schijnbaar buiten het lichaam om bestaat, maar waarin ik het lichaam zelf ben  als één alleenstaande individuele expressie

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de illusie te geloven en te vertouwen dat ik 'meer' ben in en als de interne bewegingen van gedachten, gevoelens en emoties en dat ik dus 'meer' ben als en wanneer ik in fantasie en verbeelding ga, verbonden met gevoelens en emoties --- omdat het aanvoelt alsof er 'meer' is aan mezelf dan enkel mijn fysieke verschijning, aanwezigheid en uitdrukking in en als de fysieke werkelijkheid - en daardoor te verlangen om binnen mezelf te gaan in en als mijn geest en te participeren in het opwekken en genereren van projecties, en verbeelding en gedachten zodat ik het gevoel kan hebben dat ik 'meer' ben en dat ik op de één of andere manier 'meer waardevol' ben en 'belangrijk' ben --- in de plaats van in te zien dat, terwijl ik mezelf bezigdhoudt met deze gevoelens en ervaringen in mezelf van het schijnbaar 'meer' en 'belangrijk' en 'waardevol' zijn, neem ik mijn aandacht en gewaarzijn en macht weg in relatie tot mijn fysieke bestaan omdat ik mij niet gewaar ben van wat er gebeurt in mijn fysieke wereld en realiteit en leven omdat ik te afgeleid ben door mijn eigen interne projecties en gedachten en gevoelens en emoties - en dat ik dus in en als mijn fysieke bestaan en participatie in en als mijn fysieke realiteit en omgeving aan het verminderen ben omdat ik met mijn gewaarzijn niet werkelijk aanwezig ben in en als mijn fysieke interacties met mijn fysieke omwereld en bestaan --- en dat er dus op die manier een polariteit komt te ontstaan waarin ik in en als mijn fysieke werkelijkheid aan het verminderen ben terwijl ik in mijn interne ervaring en 'wereld' schijnbaar aan het 'vermeerderen' ben

En hierin vergeef ik mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat de interne beleving en ervaring van gedachten, gevoelens en emoties in mezelf waarin ik het gevoel heb dat hoe meer ik nadenk en projecties en verbeelding creëer en produceer en hoe meer ik daarop reageer met gevoelens en emoties, hoe meer ik 'vermeerder' en 'belangrijk' en 'waardevol' wordt als wezen omwille van al die informatie die ik opstapel in en als mijn geest - in wezen een polariteits reactie is op de ervaring van minderwaardigheid en inferioriteit als angst die ik ervaar in relatie tot mijn fysieke bestaan en wereld en realiteit, wanneer ik kijk naar wie ik ben en hoe ik besta en leef in en als mijn eigenlijke echte leven in en als de fysieke werkelijkheid - waarin ik dan in mijn geest een positief gevoel wil genereren zodat ik mij 'beter kan voelen over mezelf' en zogezegd als het ware kan vluchten van de angst en negatieve ervaringen die ik ervaar in mezelf in relatie tot mijn fysieke wereld en bestaan door met andere woorden dus mijn fysieke leven en de fysieke factoren en consequenties die spelen in en als mijn fysieke bestaan in de fysieke wereld te negeren en onderdrukken en ontkennen --- zonder daarbij te beseffen of te begrijpen dat hoe meer ik mezelf toesta en accepteer op die manier proberen te vluchten van mijn fysieke realiteit door mezelf af te leiden met gevoelens en emoties en ervaringen in mezelf in relatie tot de gedachten en projecties en verbeelding in mijn geest, hoe meer consequenties ik aan het manifesteren ben in mijn fysieke bestaan waar ik mij uiteindelijk nog meer minderwaardig, inferieur en angstig bij zal voelen -- en tegelijkertijd, hoe meer ik participeer in de valse 'ideale' wereld van mijn verbeelding en fantasie, hoe meer mijn eigenlijke echte leven in en als de fysieke werkelijkheid lijkt te verbleken in vergelijking tot die 'ideale'  fantasie-wereld in en als mijn geest en hoe meer ik ook de ervaring ga creëren in mezelf dat mijn fysieke realiteit en bestaan 'niet goed genoeg' is en 'gefaald' is

En dus ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd te zien, te beseffen en te begrijpen dat die ervaring dat mijn fysieke leven en realiteit 'gefaald' is en 'niet goed genoeg' is, in wezen een ervaring is die ik heb gecreëerd in mezelf als gevolg en consequentie van de ideaalbeelden en fantasiëen waarin ik mezelf heb toegestaan te participeren met een positief gevoel in mezelf en omdat ik die schijnbare 'ideale' realiteit in mijn geest heb gedefinieerd als zijnde 'ideaal' en 'successvol' en 'geslaagd' en 'perfect' en 'goed' - waardoor ik tegelijkertijd één en gelijk mijn fysieke werkelijkheid, die niet zomaar een beeld is, ben gaan zien en definieren als 'niet perfect' en 'gefaald' en 'negatief' en 'slecht' --- in de plaats van die idee van schijnbare 'perfectie', 'success' en 'positiefheid' in en als verbeelding en projecties in mijn geest, te laten varen en loslaten in het besef dat het een illusie is die mij enkel saboteert in mijn vermoren en capaciteit om success en perfectie te leven als een fysieke uitdrukking die bestaat in en als het besef en het inzicht dat 'perfectie' en 'success' niet een idee of een eendimensioneel, statisch beeld of verbeelding is -- maar, perfectie en success bestaat in en als mijn beslissing en toewijding om in elk moment mijn fysieke realiteit te onderzoeken en mezelf in één lijn te plaatsen met de eigenlijke hoedanigheid van die fysieke realiteit en dus mezelf niet toe te staan of te accepteren om te gaan met mijn fysieke realiteit vanuit afgescheiden ideëen en fantasiëen in mijn geest -- en op die manier in staat te zijn om mijn fysieke realiteit vorm te geven en te sturen aan de hand van wat realistisch en op basis van een begrip en inzicht in mezelf van wie ik werkelijk ben en wat mijn vermogens en mogelijkheden zijn

Wordt Vervolgd in Dag 559

Dag 556: Waarom Wil Ik Anders zijn dan Wie ik Eigenlijk Ben? - Toekomstprojecties en de Transformatie van het Ego

 Dag 556: Waarom Wil Ik Anders zijn dan Wie ik Eigenlijk Ben? 

Toekomstprojecties en de Transformatie van het Ego

Naar aanleiding van de voorgaande blog waarin ik een dimensie in en van hoe het patroon van emotionele Zelf-Sabotage door middel van het creëren van toekomstprojecties bestaat had vermeld - namelijk dat het 'falen' vervat zit in het 'success' dat ik in mijn geest projecteer in en als toekomstprojecties --- zal ik daar in deze blog verder op ingaan in en als mijn Schrijven zodat ik deze specifieke dimensie kan begrijpen

'Begrijpen' in de zin van dat het doel van het gereedschap van Schrijven naar Vrijheid in Zelf-Eerlijkheid is dat ik voor mezelf onderzoek en kijk naar hoe het precies is dat het falen vervat zit in het success in en als toekomstprojecties, zodat ik vanaf het punt van begrijpen over kan gaan naar het punt van correctie en verandering.

Wat ik dus in de voorgaande blog had ingezien, beseft en gerealiseerd, is dat ik mij soms  bezighoudt in mijn geest met het fantaseren over hoe ik bijvoorbeeld rijk zal zijn in de toekomst, of een knappe partner zal hebben en dat mijn leven één of ander superieur ideaalbeeld zal vervullen en ik beeld mij in dat andere mensen mij in te toekomst tegenkomen en zien dat ik veranderd ben in mijn leven in positieve zin en dat zij zich minderwaardig voelen tegenover mij en tegenover hoe mijn leven eruit ziet --- waarop ik dan in mezelf reageer met veel positieve energie en gevoelens van opwinding bij de gedachte dat ik een successvol leven zal leiden en specifiek dat andere mensen veel respect en aanzien en erkenning zullen hebben voor dat success.

En, terwijl ik die projectie maak in mijn geest van 'success', 'aanzien', 'erkenning' en 'respect', verbonden met positieve energie, ben ik eigenlijk bezig met het stellen van onrealistische doelen en verwachtingen voor mezelf - omdat ik mezelf aan het definieren en identificeren ben met die toekomstprojecties. Dus, ik bedoel, ik geloof in mezelf dat hoe ik mezelf afschilder en afbeeld in en als die verbeelding en fantasie in mijn geest in relatie tot 'de toekomst', dat dat is 'wie ik ben' omdat ik erop reageer met gevoelens alsof het 'echt' is en alsof het echt aan het gebeuren is in en als mijn fysieke werkelijkheid. Maar tegelijkertijd is het niet aan het gebeuren in mijn fysieke werkelijkheid, het heeft zelfs niet eens echt iets te maken met wie ik ben en wat ik doe en wat mijn eigenlijke situatie is in en als mijn huidige fysieke realiteit en bestaan. Dus, wat ik daarin bezig ben is dat ik een onrealistisch beeld en idee aan het vormen ben van mezelf in en als mijn geest. Ik ben als het ware een soort van ideaalbeeld aan het vormen als wie ik denk en geloof dat ik ben in mijn verbeelding en fantasie en ik doe mezelf geloven en ik overtuig mezelf ervan dat dat is wie ik werkelijk ben door middel van de gevoels-relatie en -verbinding die ik ermee gesmeed heb in mezelf.

Wat hierin uiteraard uiteindelijk zal gebeuren - omwille van het simpele feit dat wie ik nu denk en geloof dat ik ben als die ideaal- en fantasie-beelden niet echt is en onrealistisch is in de zin van dat het letterlijk maar beelden zijn, als een soort van cartoon, en dus niets te maken hebben met de fysieke werkelijkheid hetgeen niet zomaar een beeld is - is dat ik dit noodgedwongen zal moeten inzien -- in de zin van dat ik op een bepaald punt op het fysieke feit zal botsen dat ik niet dat beeld ben en dat ik niet die opgehemelde fantasie-cartoon ben die ik van mezelf gemaakt had in mijn geest en waar ik mezelf mee geidentificeerd had. En op dat punt zal de energie die ik had opgebouwd en gegenereerd in mezelf, de positieve energie van opwinding, 'crashen' en 'vallen' -- en daarin dus zal ik dan het gevoel hebben dat ik 'gefaald' heb of dat ik een 'misslukkeling' ben en dat ik 'minderwaardig' ben omdat ik maar niet lijk te kunnen voldoen aan of opleven naar die beelden en ideëen in mijn geest waarvan ik de idee gevomd heb in mijn gedachten dat het 'is wie ik ben' of dat het zou moeten zijn wie ik ben, in relatie tot dat positieve gevoel in mezelf dat ik ermee verbonden heb en waar ik mezelf mee geïdentificeerd heb. Met andere woorden, ik geloof dat ik dat positieve gevoel, en dus ook de verbeelding/idee/fantasie die ermee verbonden is in mijn geest, moet ervaren om 'mezelf' te kunnen zijn.

En wanneer ik geconfronteerd wordt met het feit dat ik in en als mijn fysieke bestaan niet dat beeld ben - dan ga ik geloven dat ik in mijn leven één of andere 'faling' of 'mislukkeling' ben. In de plaats van dat ik inzie dat die beelden en ideëen in mijn geest verbonden met die positieve energie die zogezegd 'mezelf' is, onrealistisch en simpelweg niet echt zijn of kunnen zijn en dat aan de grondslag van die fantasie-beelden in mijn geest en mijn verlangen om dat positieve gevoel te ervaren dat ik ermee verbonden heb, is het ego van de geest als mijn persoonlijke verlangens om mij superieur te voelen. Omdat, als ik in en als die fantasie-beelden kijk in mijn geest, en ik kijk naar wat het eigenlijk is dat erin gerepresenteerd wordt, dan zie ik dat de kern van waarom het is dat ik mij zo 'positief' en 'opgewonden' voel in relatie tot die beelden, is dat het een projectie is van krijgen van erkenning, aanzien en respect van andere mensen waarin ik mij 'beter' kan voelen over mezelf. Maar dit verlangen om mij beter te willen voelen over mezelf door mij bijvoorbeeld allerlei toekomstillusies te gaan vormen in mijn geest wijst aan dat ik mij dus eigenlijk minder voel binnenin mezelf en dat ik dan dus de verantwoordelijkheid heb om te onderzoeken waarom en hoe dat is en om - in de plaats van mezelf voor de gek te houden - een oplossing te vinden zodat ik niet meer besta in en als die polariteit van superioriteit en inferioriteit maar zodat ik besta als een stabiel individu.

Wordt Vervolgd in Dag 557

Dag 538: Waarom Hebben we Angst van Onzekerheid?

Dag 538: Waarom Hebben we Angst van Onzekerheid?

De Zelf-Eerlijkheid Series

Naar aanleiding van "Dag 537: Hoe Zelf-Zekerheid een Slaafse Verhouding tot onze Eigen Geest Verraad", deel ik in deze blog de Zelf-Correctieve statements die ik uit het Zelf-Vergevings proces van de vorige blog kan afleiden ter correctie van dit patroon van het onderdrukken van zelf-onzekerheid achter een uiterlijke vertoning van zelf-zekerheid en de consequenties van hoe we ondoordachte en ongegronde beslissingen maken die onze omwereld en onszelf bijgevolg op verschillende vlakken zullen beïnvloeden vandien.

Wanneer en als ik mezelf in een patroon zie stappen in mijn geest van het reageren met angst op een interne ervaring van onzekerheid in relatie tot mijn externe realiteit en de neiging om deze ervaring van onzekerheid te onderdrukken en verstoppen in mezelf, in en als het geloof dat als mensen mijn onzekerheid zouden zien dat ze mij dan zullen verwerpen - dan stop ik en ik adem - en ik zie, besef en realiseer mij dat ik met angst reageer op mijn eigen projecties in mijn geest  waarin ik het in feite zelf ben die mezelf verwerpt als en wanneer ik onzekerheid zie in mezelf, net zoals ik ook andere mensen verwerp in mezelf wanneer ik onzekerheid zie in hen

En dus hierin stel ik mezelf tot doel om, in de plaats van andere mensen te beschuldigen van die angst die ik ervaar in mezelf om eerlijk te zijn over en één en gelijk te staan met de ervaring van onzekerheid in mezelf door te denken dat 'zij' mij zullen verwerpen, eerlijk te zijn met mezelf en verantwoordelijkheid te nemen voor de angst om verworpen te worden in mezelf en in te zien dat ik in wezen angst heb van de beoordelingen en reacties die ik heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in en als mijn eigen geest in relatie tot en tegenover  de ervaring van onzekerheid

En dus als en wanneer ik mezelf een ander zie verwerpen in mijn geest omdat ik een ervaring van onzekerheid zie in hen, door in mijn geest te denken dat zij inferieur of minderwaardig zijn omdat ze zich onzeker voelen of omdat ze zich onzelfzeker opstellen, en wanneer ik mezelf in een reactie en ervaring van superioriteit zie gaan in mezelf  in relatie tot hoe ik die mensen beoordeel - dan stop ik en ik adem - en ik zie, besef en realiseer mij dat ik in feite bezig ben met het creëren van een angst in mezelf om zelf zo beoordeeld te worden omdat ik niet zie, besef en begrijp dat ik, in en als mijn reactie op iets dat ik zie in een ander, in wezen enkel op mezelf aan het reageren ben als dat deel dat bestaat in mezelf en dat ik in die persoon geprojecteerd zie

En dus stel ik mezelf tot doel om een zelf-aanvaarding te ontwikkelen in en als mezelf  waarin ik de ervaring van onzekerheid die diep binnenin mezelf ligt in relatie tot de kennis en informatie die ik geleerd  heb op school en van mijn omgeving doorheen mijn leven hier op aarde aanvaard en omarm en, in de plaats van erop te reageren met angst en de neiging om het te onderdrukken en te verbergen in mezelf, eerlijk te zijn over wie ik eigenlijk werkelijk ben vanbinnen en over het feit dat hoe ik in feite altijd bestaan heb in en als de schijnbare 'zekerheid' in en van het Ego van de geest, is steeds een illusie geweest omdat mijn Ego en zogezegde 'identiteit' in feite een mentaal construct is dat in functie bestaat van het proberen te verbergen van de ervaring van onzekerheid in mezelf

En dus stel ik mezelf tot doel om één en gelijk te staan met de ervaring van onzekerheid binnenin mezelf en om vanaf dat startpunt in relatie te staan tot mijn omgeving en omwereld omdat ik zie, begrijp en besef dat ik pas wanneer en als ik eerlijk ben met mezelf over wie ik ben vanbinnen, werkelijk kan zien wat er bestaat in en als mijn wereld en realiteit vanbuiten --- enkel wanneer ik eerlijk ben met mezelf over het feit dat hoe ik mijn wereld steeds heb verstaan en ervaren in mijn geest gebaseerd was op dingen die ik geleerd en gekopieerd heb van mijn omgeving doorheen mijn leven en die ik zonder vragen te stellen automatisch in mezelf geïntegreerd heb als zijnde 'mijn visie van/op de wereld' waarachter ik de ervaring van onzekerheid kon verbergen en verstoppen die ik eigenlijk in werkelijkheid ervoer in relatie tot mijn wereld en realiteit aangezien ik mezelf nooit de kans gegeven heb om mijn wereld en realiteit te onderzoeken en ontdekken vanuit het startpunt van wie ik werkelijk ben vanbinnen - omdat ik de kennis en informatie die ik leerde van mijn omgeving steeds heb gebruikt als een 'fundatie' voor mijn Ego als mijn schijnbare zelf-zekerheid en daarin dus nooit werkelijk mijn realiteit of de kennis en informatie die mij gepresenteerd werd heb onderzocht of bevraagd