Dag 560: Dagdromen over de Toekomst is je Leven Inruilen voor een Illusie

 

Dag 560: Dagdromen over de Toekomst is je Leven Inruilen voor een Illusie

Het Transformeren van de Zelf-Sabotage van Toekomst Verbeelding

In de voorgaande blogs heb ik mij bezig gehouden met het kijken naar en onderzoeken van een specifiek patroon waarin ik mezelf heb zien stappen in mijn dagelijkse leven, als een patroon van angst om te falen wanneer ik oog in oog sta met een beslissing in relatie tot wat ik met mijn toekomst ga doen.

Ik was aanvankelijk vertrokken met het onderzoeken van hoe onzekerheid in mezelf bestaat omdat ik, als ik naar mijn leven kijk en mijn algemene ervaring in relatie tot mezelf, mijn leven en mijn realiteit, tot de vaststelling was gekomen dat er op bepaald vlak in mezelf altijd een ervaring van onzekerheid aanwezig is geweest  in relatie tot de wereld en realiteit waar ik mij in bevond. Een onzekerheid die een interne ervaring was die ik steeds verborgen heb trachten te houden omdat ik geloofde dat ik mij niet onzeker hoor te voelen en dat ik 'minder' ben dan andere mensen als ik mij onzeker voel -- mede dankzij een schoolsysteem die onzekerheid bestrafte en beschuldigde en mij dus heeft aangeleerd dat ik angst dien te hebben van de onzekerheid die ik voel in mezelf en dat ik met andere woorden angst moet hebben van mezelf - hoe vreemd dat op zich ook mag zijn.

Ik onderzocht dan hoe die  onzekerheid zich praktisch gezien afspeelt in mijn dagelijkse leven, waarin ik drie situaties/scenario's nam als voorbeelden uit mijn leven waarin ik die onzekerheid zich op een specifieke manier zie afspelen. Het eerste scenario dat ik had gedefinieerd was een patroon dat zich afspeelt in mijn geest en waar ik mij van gewaar geworden ben -- een patroon waarin ik namelijk, wanneer ik denk aan mijn toekomst in relatie tot mijn job en geld en praktische zaken met betrekking tot overleving in deze wereld, in een reactie van angst ga in mezelf en allerlei 'doemscenario's' afspeel in mjin geest waarin ik met andere woorden het ergste verwacht of althans het ergste uitspeel in mijn geest als een mogelijk scenario dat zich zou kunnen afspelen in mijn toekomst, uit angst dat het ergste zich zal afspelen.

Dus, hoe onzekerheid zich in dat geval afspeelt is dat ik mij in feite onzeker voel over mijn eigen vaardigheden en capaciteiten in relatie tot overleving en in relatie tot alles wat te maken heeft met wat ik geleerd heb van mijn ouders over 'overleving' en over wat ik moet doen en hoe ik moet leven teneinde te 'over-leven' in deze wereld. En de consequenties van die onzekerheid in mezelf in relatie tot 'overleving' en mijn eigen vaardigheden en capaciteiten, is dat Ik doorheen mijn leven in mijn geest ben gaan participeren in een fantasie-wereld in en als mijn bewuste geest waarin ik mij opzettelijk dingen ben gaan inbeelden om te kunnen wegvluchten van de ervaring van onzekerheid in mezelf.

En de dingen die ik mij inbeeldde waren haast altijd in de context van het tonen van mijn vaardigheden en capaciteiten aan andere mensen en er dan erkenning en aanzien en respect voor krijgen - hetgeen dus duidelijk toont hoe ik mij in mezelf eigenlijk minderwaardig voel in relatie tot mijn vaardigheden en capaciteiten en daardoor verlang naar erkenning van andere mensen zodat ik mij beter kan voelen over mezelf .

Dus, ik bedoel, dit is een eigenaardig fenomeen - de reactie van het creëren van verbeelding in mijn geest waarin ik doe alsof ik vanalles doe en ben en bereik enzovoort, gewoon omdat ik mij vanbinnen slecht voel over een specifiek aspect van mezelf en omdat ik mij beter wil voelen. Omdat, ik had evengoed, in de plaats van die negatieve ervaring binnenin mezelf trachten te ontvluchten, naar binnen kunnen kijken en kunnen vaststellen dat er een angst en onzekerheid bestaat in mezelf in  om dan te onderzoeken waarom en hoe die angst in mezelf bestaat in de eerste plaats en in de tweede plaats de angst in mezelf los te laten en te beseffen dat er in relatie tot mijn eigenlijke realiteit geen enkele reden is om die angst en onzekerheid te ervaren in mezelf en dat die ervaringen dus eigenlijk emoties zijn die ik gekopieerd had van de mensen om mij heen zoals mijn ouders en familie --- omdat, er was nooit iets in mijn leven gebeurt dat een reden had kunnen zijn voor overlevingsangsten in mezelf - die overlevingsangsten heb ik dus gekopieerd en overgenomen van mijn familie.

Wat ik hierin dus heb beseft is dat, omdat de ervaring van angst en onzekerheid in relatie tot mijn capaciteiten en vaardigheden om te overleven een gekopieerd en overgenomen ervaring was in mijn geest, de verbeelding die ik creëerde in mijn geest als reactie op die angst en onzekerheid dus niet echt 'mezelf' was -- in de zin van dat het een reactie was op een illusie die ik had toegestaan te bestaan in mijn geest, de illusie zijnde de ervaring van angst en onzekerheid in relatie tot mijn vaardigheden en capaciteiten die niet gebaseerd was op de eigenlijke  realiteit --- en dat ik dus in wezen mezelf als hoe ik bestond in mijn geest doorheen mijn leven, heb gebaseerd op een illusie omdat niets van die ervaringen en verbeelding en gedachten in relatie tot hoe ik mijn vaardigheden en capaciteiten in mijn geest had gedefinieerd in en als negatieve ervaringen en positieve ervaringen, namelijk angst en onzekerheid en opwinding, ooit echt was. Ik had echter wel consequenties gecreëerd in mijn echte leven in de fysieke realiteit door dit hele construct in mijn geest te aanvaarden als 'echt' en als 'mezelf' - omdat ik mezelf in feite heb afgeleid van mijn echte leven in de fysieke werkelijkheid door mij bezig te houden met denkbeelden in mijn geest verbonden met positieve energie. En dus heb ik als het ware mijn leven weggegeven voor niets.