Dag 773: De Valkuil in het Verkennen van je Potentieel

Waarom is het zo moeilijk om jezelf te apprecieren? Het lijkt zoveel makkerlijker om fouten in jezelf te zien, om jezelf te onderwaarderen en het ergste te denken. Dit is iets wat ik gemerkt heb bij mezelf de laatste tijd. Gedurende lange tijd heb ik een proces bewandeld van het veranderen van mezelf, van bepaalde patronen die ik leefde; patronen van gedachten, gevoelens en emoties die niet het beste waren voor mezelf.

In dat proces lag de focus dus steeds op het identificeren en veranderen van datgene wat problematisch was, op de problemen. Door dit proces te bewandelen van het langzaam maar zeker veranderen van bepaalde reactiepatronen, creëer je uiteindelijk een zekere stabiliteit in jezelf. Dat is dan het moment waarop je kan gaan kijken naar wat je wil creëren, wat je in de plaats van de oude patronen wil leven.

Je kijkt met andere woorden naar je potentieel en je stelt je de vraag 'wie ben ik?', vanuit en gebaseerd op het besef dat je je eigen bestaan in handen hebt en dat jij als het ware de mogelijkheid hebt om de patronen van gedachten, emoties en gedrag die je doorheen je leven hebt aanvaard als 'wie je nu eenmaal bent' en als je 'identiteit', te veranderen. Je hebt het vermogen om jezelf te programmeren op dezelfde manier als hoe jij je omgeving hebt toegestaan je te programmeren vanaf het moment dat je geboren bent.

Eenmaal je de verbanden begrijpt die jij in jezelf gevormd hebt met die voorgeprogrammeerde patronen, heb je immers het inzicht en de macht om die verbanden te veranderen. Wat ik echter bij mezelf gemerkt heb wanneer ik begon te kijken naar hoe ik mezelf kan beginnen 'creëren' en hoe ik mijn potentieel kan beginnen verkennen en manifesteren, kwam er een interessant patroon naar boven.

Ik leek in een soort put te zinken in mezelf waarin ik mij inferieur en minderwaardig voelde en gedachten begonnen op te komen dat ik nog niets bereikt heb, dat ik nergens sta in mijn leven, dat ik niets dan tegen mezelf gelogen heb en dat ik gefaald heb. Ik voelde mij alsof ik langzaam maar zeker in een soort drijfzand aan het zinken was in mezelf - drijfzand in de zin van een gevoel van depressie en opgeven dat samen met die gedachten naar boven was gekomen.

Ik ging dus van het kijken naar en overwegen van mijn potentieel en creatieve expressie en het uitbreiden van mezelf in mijn bestaan, naar een totale onderdrukking en ontkenning van mezelf en dat potentieel. Aanvankelijk bemerkte ik dit verband niet maar wanneer ik ging kijken naar wanneer en hoe dit patroon was opgekomen in mezelf, zag ik dat het een reactie leek te zijn op het beginnen van een nieuw project als het ware. Het was immers wanneer ik de beslissing maakte in mezelf om te gaan kijken naar wat ik kan of wil creëren, dat ik plots reageerde met een patroon van zelf-onderdrukking.

Wordt vervolgd in Dag 774

Dag 750: De Onderontwikkelde Vermogens van Volwassenheid

Zoals ik in Dag 749: Kijk niet zo Serieus! ter sprake bracht is het maar al te vreemd hoe je als volwassene bepaalde herinneringen uit je kindertijd met je kan meedragen en je interne ervaringen en beleving in relatie tot je omgeving en de mensen om je heen volledig kan vormen rond die herinneringen uit je kindertijd. Het is een vreemd fenomeen dat in ons allemaal in meer of mindere mate bestaat. En het steekt de kop op elke keer wanneer je bijvoorbeeld emotioneel reageert op iets of iemand. Elke keer wanneer jij iets persoonlijk neemt en op een persoon reageert met angst, onzekerheid, kwaadheid, frustratie, depressie, enzovoort.

Die emotionele reacties zijn als het ware een resultaat van al de lagen van bewustzijn die jij doorheen je leven hebt opgebouwd op de aanvankelijke emotionele reacties die je ervoer in bepaalde momenten tijdens je kindertijd. Dit wil dus zeggen dat je die momenten tijdens je kindertijd waarin jij je op een bepaalde manier ervoer tegenover je omgeving nog steeds de macht geeft om jouw ervaring van jezelf en van je omgeving te kleuren en te sturen. En dat is op zich absurd omwille van de simpele reden dat je geen kind meer bent. Je bent een volwassene, namelijk een individu in deze wereld die de capaciteit en het vermogen heeft om zichzelf uit te drukken, om beslissingen te maken, om op een rationele en redelijke manier om te gaan met situaties en met je eigen interne reacties op situaties, om te onderzoeken hoe deze wereld in elkaar zit en om tot oplossingen te komen voor dingen zoals je emotionele reacties op situaties.

Maar het feit dat je je nog steeds laat sturen door emoties en gevoelens, die dan je gedachtenpatronen en uiteindelijk je gedrag kleuren en dirigeren, laat in wezen zien dat je nog niet hebt losgelaten van je herinneringen en je staat van zijn waar je je in bevond toen je een kind was. Toen je een kind was, ervoer je immers jezelf en je omgeving als niets dan impulsen die op je afkwamen. Je bevondt je in een proces van leren en ontwikkelen. Je wist nog niet hoe en waarom je omgeving bestaat zoals ze bestaat, of hoe en waarom mensen zich gedragen zoals ze zich gedragen. Er waren momenten waarin je reageerde met angst op iemand maar je niet zag of wist waar die angst vandaan kwam en je ook niet in staat was om te begrijpen waarom je je angstig voelde. Je had het vermogen niet om dingen in perspectief te plaatsen en te relativeren.

Maar als volwassene heb je dat vermogen wel. Als volwassene heb jij het vermogen om terug te blikken op je eigen herinneringen die je met je meedraagt, herinneringen van momenten waarin jij iets of iemand in je omgeving bijvoorbeeld als bedreigend of aanvallend ervoer, te onderzoeken. Je bent in staat om dan in de plaats van opnieuw in de emotie te stappen die je in dat moment ervoer eerder het moment te onderzoeken door jezelf bijvoorbeeld in de schoenen te plaatsen van de betrokken individuen en gezond verstand toe te passen. Gezond verstand toepassen wil zeggen dat je leert begrijpen waarom dat moment zich afspeelde zoals het dat deed, waarom de persoon in kwestie zich gedroeg zoals die zich gedroeg en waarom jij jezelf ervoer zoals je je ervoer.

Het is inderdaad een vreemde kwestie dat wij als mens zo kunnen blijven steken in het verleden en kunnen blijven vasthouden aan een herinnering, namelijk iets dat op zich in wezen niet echt is, en dat we die herinnering zoveel macht geven over wie we zijn dat we soms in angst bestaan om de herinnering opnieuw te beleven. Ik bedoel maar, is het dan niet dat we eigenlijk angst hebben van onze eigen onwetendheid en kortzichtigheid omdat we zelf nooit de moeite gedaan hebben om het moment in de herinnering te begrijpen en zodoende de emotionele ervaringen die we eraan gekoppeld hebben los te laten?

Wordt vervolgd in Dag 750

Dag 689: Hoe Stress kan leiden tot een Slachtoffersmentaliteit

Als verderzetting op de voorgaande blogs waarin ik ben beginnen schrijven over de ervaring van stress in verband met het beginnen aan iets nieuws, deel ik in deze blog een ervaring die ik gisteren doormaakte wanneer ik de hele dag gespendeerd had met het hard en gemotiveerd werken aan mijn project. En na een hele dag ploeteren had ik naar de avond toe nog steeds niet het product gecreëerd dat ik van zinnens was te creëren.

Op dit punt begon ik te reageren met frustratie elke keer ik mezelf haast dezelfde fout zag maken en het ging zelfs zover dat ik uiteindelijk wilde beginnen wenen en aan het denken was aan opgeven. Hier besefte ik onmiddellijk dat deze ervaringen een gevolg waren van het feit dat ik de hele dag mijn project aan het uitvoeren was vanuit het startpunt van stress en mezelf opjagen en gedachten in mijn geest van 'ik moet dat hier zo snel mogelijk gedaan krijgen'  en 'ik wil zoveel mogelijk gedaan krijgen vandaag', met mijn oog al op het eindproduct dat ik in mijn handen wilde hebben.

En ik was niet van plan om deze energetische achtbaan nog verder te laten gaan en mij bijvoorbeeld zover te drijven dat ik uiteindelijk ook daadwerkelijk zou opgeven. Dus begon ik zelf-vergeving te spreken om mijn emotionele energetische ervaringen te stabiliseren en mezelf een inzicht te geven in mijn eigen geest en wat het eigenlijk is dat ik de hele dag aan het doen was in mijn geest dat ik uiteindelijk deze energie in mezelf gecreëerd heb waar ik mij zo overspoeld door voel dat ik bijna begin te huilen als een soort van aanvaarden van mezelf als het slachtoffer van de energie.

En deze energetische overweldigende ervaring heb ik al eerder meegemaakt, en het heeft me vaak in tranen doen uitbarsten. Maar het is na een bewandelen van mijn proces waarin ik mezelf in relatie tot die ervaring en de gedachten die ermee gepaard gaan een heel deel heb gestabiliseerd, dat ik nu eigenlijk inzag dat die daad van het willen huilen een soort van statement is die ik maak voor en als mezelf in dat moment waarin ik in feite zeg dat ik geloof dat wat ik vanbinnen in mezelf aan het voelen 'echt' is, en macht heeft over mij en dat ik 'ocharme' het slachtoffer ervan ben.

In de volgende blog deel ik de zelf vergeving die ik dan gebruikte om mezelf uit die ervaring te halen en mezelf niet in die slachtofferrol te laten zitten.

Dag 568: De Gelimiteerde Vaardigheden van de Geest Vs de Ongelimiteerdheid van het Lichaam

 Dag 568: De Gelimiteerde Vaardigheden van de Geest Vs de Ongelimiteerdheid van het Lichaam

Het Transformatieproces van Emotionele Zelf-Sabotage

Uit de voorgaande blog:

Dus, ergens in mijn geest bestaat er een idee dat ik niet bij kan leren - dat er niet zoiets bestaat In mijn wereld als 'bijleren' en 'mijn kennis en vaardigheden uitbreiden'. Op de één of andere manier heb ik de idee gevormd in mijn geest dat ik mijn limiet bereikt heb in verband met mijn 'kunnen' en dat ik met andere woorden iets ofwel kan ofwel niet. Van een 'leerproces' is er geen sprake in mijn geest. Dit startpunt genereerd dan uiteraard allerlei zorgen en onzekerheden en twijfels in verband met of ik iets wel zal kunnen - en het fascinerende daaraan is dat het in feite die onzekerheden en twijfels en zorgen zijn die in mezelf de illusie en het gevoel creëren dat ik het eigenlijk 'niet kan'.

Nu dat ik dan dit idee heb vastgelegd en vastgesteld als zijnde de 'boosdoener' die aan het startpunt ligt van de angst om te falen in mezelf - kan ik beginnen met het proces van het loslaten van dit idee door middel van de toepassing van zelf-vergeving, zelf-correctie en praktische fysieke zelf-verandering -- en eventueel, als dat relevant zou zijn, kan ik ook kijken naar welke herinneringen er in mijn geest bestaan die de fundatie vormen van het hoe en waarom van het bestaan van dat zelf-saboterende idee in mezelf.

Zelf-Vergeving

Ik vergeef mezelf dat ik de idee heb toegestaan en geacceerd te bestaan in en als mijn geest dat ik gelimiteerd ben in mijn vaardigheden en vermogens, als een rechtvaardiging en excuus voor allerhande ervaringen van onzekerheid, twijfel, angst en inferioriteit in relatie tot gedachten in mijn geest waarin ik mij zorgen maak of ik iets wel of niet zal kunnen en of iets mij wel of niet zal lukken als een angst om te falen waarin ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien, te beseffen en te begrijpen dat de angst om te falen in mijn geest gebaseerd is op  een idee dat ik heb toegestaan te bestaan in mijn geest dat ik gelimiteerd ben in mijn vaardigheden en dat mijn vaardigheden zich in feite beperken tot wat ik tot hier toe in mijn leven gedaan heb als dus mijn herinneringen

En dus ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn vaardigheden en vermogens te limiteren tot mijn herinneringen, verbonden met de idee in mijn geest dat ik als wezen in en als mezelf gelimiteerd ben en gedefinieerd ben door mijn herinneringen als mijn 'identiteit' in en als mijn bewustzijn --- in de plaats van in te zien dat dit in wezen een geloof en idee is dat enkel in mijn geest bestaat en dat in de werkelijkheid, mijn vaardigheden en vermogens  in elk moment vormbaar en plooibaar zijn door middel van mijn fysieke bestaan en beweging in en als de fysieke werkelijkheid waarin ik in elk moment nieuwe fysieke handelingen kan leren en integreren in mezelf

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien, te beseffen en te begrijpen dat limitatie, en specifiek limitatie die verbonden is met emotionele ervaringen zoals inferioriteit en onzekerheid, enkel bestaat in en als de geest en dat ik in de fysieke realiteit als fysiek levend wezen ongelimiteerd ben in de zin van dat ik in elk moment in staat ben om nieuwe dingen bij te leren door middel van het bewandelen van een fysiek leerproces, precies zoals ik dat gedaan heb in mijn herinneringen doorheen mijn leven

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een angst om te falen te creëren en te voeden in mijn geest  waarin ik mezelf saboteer in mijn fysieke handelingen door mezelf in mijn geest aan te praten dat ik specifieke dingen niet zal kunnen of dat ik zal 'falen' als ik specifieke dingen probeer te doen en dat ik dus maar beter niet zou proberen --- door te vertrouwen in de idee in mijn geest dat mijn vaardigheden en vermogens zich beperken tot mijn herinneringen en dat ik dus enkel zal 'kunnen' doen wat ik altijd al gedaan heb, op precies dezelfde manier als hoe ik het doorheen mijn leven steeds gedaan heb, door mezelf te hebben toegestaan en geaccepteerd te geloven dat mijn herinneringen zijn 'wie ik ben' en dat 'ik' dus in mijn fysieke kunnen en beweging gelimiteerd en beperkt ben tot die herinneringen

Ik vergeef mezelf dat ik mijn fysieke beweging en expressie en dus 'vermogen' en 'vaardigheden' heb gelimiteerd en beperkt tot mentale constructen als gedachten en ideeen en geloofsystemen in mijn geest in relatie tot 'wat ik kan' en 'wat ik niet kan' - gebaseerd op de idee en het geloof dat mijn vaardigheden en vermogens zich beperken tot mijn herinneringen in en als mijn 'identiteit' als wie ik denk dat ik ben --- door mezelf te definieren in en als mijn gedachten in de plaats van mezelf te definieren in en als de ongelimiteerdheid van het fysieke lichaam als wie ik werkelijk ben