En, terwijl ik de absolute kwaadaardige natuur van de mens aan het gadeslaan was in deze documentaire - en vooral het deel waar verteld wordt dat de Russische/Sovjet Soldaten het Duitse volk braken op elk vlak - door bijvoorbeeld vrouwen en kinderen te verkrachten en te vermoorden als een soort van heldendaad tijdens de oorlog --- zag ik hoe ik in mezelf, in mijn geest, mij overspoeld voelde door allerhande emoties van verdriet, wanhoop, schaamte, kwaadheid, machteloosheid, in relatie tot het besef van wat ik/wij als mens/mensheid hier hebben gecreëerd, wat ik/wij hebben gedaan, al die geschiedenis, al die consequenties -- ik bedoel, de oorlog, dat is niet zomaar 'gedaan'. Al wat er toen is gebeurt bestaat nog steeds, het is enkel 'geëvolueerd', het bestaat in andere vormen. De geschiedenis maakt deel uit van wie wij zijn, het is immers ons verleden, het zijn onze collectieve herinneringen, het is hoe we bestaan, het is wat we aanvaard hebben in en als onszelf.
En de spijt, de schaamte en het verdriet, wanneer je oog in oog staat met wat wij hier gedaan hebben, met elkaar, al de consequentiele beslissingen die we genomen hebben, al de dingen die we gedaan hebben die op geen enkele manier steek houden, die vermeden hadden kunnen worden - al die pijn -- het is zo immens dat het geen wonder is dat we het 'vergeten' zijn, dat we het ons niet kunnen herinneren en dat wij als mens bestaan in en als een staat van absolute onderdrukking: onderdrukking en vergeetachtigheid in verband met ons verleden en onze geschiedenis - in verband met wat er echt gebeurt is en wat er nog steeds aan het gebeuren is. Waarin we zo naïef zijn om te denken dat de oorlog voorbij is en dat we in vreedzame tijden leven nu - omdat dat ook zo verteld wordt door onze geschiedboeken --- maar dat is wat we onszelf willen vertellen, om de trauma van het verleden te verdringen - waardoor we misbruik in onze dagelijkse realiteit op allerhande vlakken hebben aanvaard als normaal en vanzelfsprekend, terwijl wij er blind voor zijn. We zien het niet meer omdat we het niet willen zijn - hoe de wandaden die in deze documentaire zo treffend getoond worden nog steeds deel uitmaken van onze wereld en realiteit -- hoe kan het ook anders wanneer wij nooit verantwoordelijkheid genomen hebben voor onze geschiedenis, wanneer onze geschiedenis iets is dat we onder het tapijt hebben geveegd?
En wat ik dus opmerkte in mezelf was hoe ik, elke keer ik geconfronteerd werd met beelden en woorden van 'verkrachting' of 'uithongering' or 'massamoord', enzovoort - reageerde ik emotioneel in mezelf, en met gedachten van 'dat kan toch niet', 'hoe kunnen mensen zo kwaadaardig zijn', 'dat is zo erg', 'mensen zijn zo slecht', 'wij zijn zo slecht', 'hoe kan dit zomaar gebeurt zijn', enzovoort --- tot ik op een punt kwam in mezelf waarin ik zag dat er zoveel pijn is aan en in dit bestaan, in het menselijk bestaan, de pijn die gereflecteerd wordt in al de beelden uit de geschiedenis, al de oorlogstaferelen en de woorden die we gebruiken, en de verhalen die verteld worden - dat, om er emotioneel op te blijven reageren, zou ik mezelf ten eerste verliezen in uiteindelijke waanzin, en zou ik ten tweede in een illusie bestaan van eigenbelang.
Omdat, waar komen die emotionele reacties vandaan? Vanuit mijn gedachten! Ik denk over wat ik zie met mijn ogen, ik denk 'oh neen ik wil dat niet meemaken', en dan voel ik mij angstig, en verdrietig, en kwaad, en wanhopig, en verloren, enzovoort, en zodoende verlies ik mezelf in een spiraal van emotionele ervaringen die eindeloos lijken te zijn. Terwijl, al die gedachten en reacties zijn in wezen nergens voor nodig - omdat ze uiteindelijk allemaal gebaseerd zijn op een reactie van angst in mezelf, daar komt het op neer: ik heb angst dat wat ik zie ook met mij zou gebeuren, en daarom reageer ik er emotioneel op en maak ik het een persoonlijk drama, en identificeer ik mezelf met de personages in de verhalen die ik zie en hoor. De emotionele reacties zijn gebaseerd op mijn geest en wat er omgaat in mijn gedachten - daar waarin ik geloof dat ik speciaal ben, dat mijn bestaan iets betekent en dat ik bijvoorbeeld veel te goed ben om pijn te lijden - om verkracht of vermoord te worden.
Terwijl, dat is op zich niet zo - in werkelijkheid maak ik van 'verkrachting' iets 'erger' dan het eigenlijk is door erover na te denken en door er emotioneel op te reageren in mezelf - door er een ego-kwestie van te maken, gebaseerd op de idee/gedachte dat ik 'respect' verdien omdat ik 'speciaal' ben: dat is Ego. De realiteit is dat ik een fysiek lichaam ben, in de fysieke werkelijkheid - en dat, ja, als ik verkracht of vermoord zou worden, dan zou dat hoogstwaarschijnlijk pijnlijk zijn, maar dat is nu eenmaal de realiteit die hier bestaat - en door erop te reageren met gedachten en emoties zal geen oplossingen bieden, omdat ik mezelf daarin enkel verlies in mijn Ego, in allerlei persoonlijke meningen en opinies en contemplaties en ervaringen in verband met wat er aan het gebeuren is met mij - gebaseerd op hoe ik mezelf heb gedefinieerd en hoe, wat er aan het gebeuren is, niet overeen komt met die definitie van mezelf als 'een speciaal persoon/wezen'.
Dus, emotioneel reageren op wat hier bestaat, zoals verkrachting en moord en oorlog bijvoorbeeld, is een vorm van niet willen aanvaarden hoe de fysieke werkelijkheid op dit moment bestaat en functioneert - van wie ik ben als mens en wat de mensheid is geworden doorheen de geschiedenis --- waarin bijvoorbeeld verkrachting en moord een deel is gaan uitmaken van onze werkelijkheid. Terwijl, het niet aanvaarden van deze realiteit zoals ze op dit moment bestaat, is het niet aanvaarden van mezelf als deel van deze realiteit - want, ik ben nu eenmaal hier, ik besta hier, als een fysiek lichaam, hetgeen wil zeggen dat ik deze realiteit BEN, ik ben de fysieke substantie, die bestaat in al wat hier bestaat. Als ik bijvoorbeeld dus verkrachting niet wil aanvaarden, door er meningen over te vormen en er emotioneel op te reageren, dan is dat een teken dat ik dat deel van mezelf als de werkelijkheid niet wil aanvaarden en dat ik met andere woorden geen verantwoordelijkheid neem voor deze wereld --- waardoor het dus niet verwonderlijk is dat de wereld zich in deze staat bevindt, omdat ik, en elk mens doorheen de geschiedenis, er nooit verantwoordelijkheid voor heeft willen nemen.
We hebben altijd enkel gereageerd met gedachten en emoties op wat er gebeurt - als een persoonlijke reactie op wat er bestaat - waarin we niet stilstaan bij of geinteresseerd zijn in het werkelijk onderzoeken hoe deze realiteit in elkaar zit en er oplossingen voor te vinden.
Wordt Vervolgd in Dag 395
