Dag 394: Hitler - Het Verhaal dat Nooit Verteld is Geweest!

Ik was de documentaire "Adolf Hitler - the Greatest Story Never Told!" aan het bekijken - waarin het relaas van de Tweede Wereldoorlog verhaald wordt in al haar geuren kleuren - al de dood en de vernieling en de 'onmenselijkheid', de brutaliteit - die nooit werkelijk als zodanig in de geschiedboeken uit de doeken gedaan wordt. Ik bedoel, de geschiedboeken die ik gelezen heb, vertelden wel dat Hitler een slecht man was en dat hij slechte dingen had gedaan en dat de Geallieerden hem uiteindelijk hebben overwonnen... en dan was alles weer goed. Maar de eigenlijke realiteit van de situatie, die niet zo simpel is als goed versus kwaad, die niet zo onschuldig is, die is nooit getoond of verteld of gedeeld geweest op school of in de media of waar dan ook.

En, terwijl ik de absolute kwaadaardige natuur van de mens aan het gadeslaan was in deze documentaire - en vooral het deel waar verteld wordt dat de Russische/Sovjet Soldaten het Duitse volk braken op elk vlak - door bijvoorbeeld vrouwen en kinderen te verkrachten en te vermoorden als een soort van heldendaad tijdens de oorlog --- zag ik hoe ik in mezelf, in mijn geest, mij overspoeld voelde door allerhande emoties van verdriet, wanhoop, schaamte, kwaadheid, machteloosheid, in relatie tot het besef van wat ik/wij als mens/mensheid hier hebben gecreëerd, wat ik/wij hebben gedaan, al die geschiedenis, al die consequenties -- ik bedoel, de oorlog, dat is niet zomaar 'gedaan'. Al wat er toen is gebeurt bestaat nog steeds, het is enkel 'geëvolueerd', het bestaat in andere vormen. De geschiedenis maakt deel uit van wie wij zijn, het is immers ons verleden, het zijn onze collectieve herinneringen, het is hoe we bestaan, het is wat we aanvaard hebben in en als onszelf.

En de spijt, de schaamte en het verdriet, wanneer je oog in oog staat met wat wij hier gedaan hebben, met elkaar, al de consequentiele beslissingen die we genomen hebben, al de dingen die we gedaan hebben die op geen enkele manier steek houden, die vermeden hadden kunnen worden - al die pijn -- het is zo immens dat het geen wonder is dat we het 'vergeten' zijn, dat we het ons niet kunnen herinneren en dat wij als mens bestaan in en als een staat van absolute onderdrukking: onderdrukking en vergeetachtigheid in verband met ons verleden en onze geschiedenis - in verband met wat er echt gebeurt is en wat er nog steeds aan het gebeuren is. Waarin we zo naïef zijn om te denken dat de oorlog voorbij is en dat we in vreedzame tijden leven nu - omdat dat ook zo verteld wordt door onze geschiedboeken --- maar dat is wat we onszelf willen vertellen, om de trauma van het verleden te verdringen - waardoor we misbruik in onze dagelijkse realiteit op allerhande vlakken hebben aanvaard als normaal en vanzelfsprekend, terwijl wij er blind voor zijn. We zien het niet meer omdat we het niet willen zijn - hoe de wandaden die in deze documentaire zo treffend getoond worden nog steeds deel uitmaken van onze wereld en realiteit -- hoe kan het ook anders wanneer wij nooit verantwoordelijkheid genomen hebben voor onze geschiedenis, wanneer onze geschiedenis iets is dat we onder het tapijt hebben geveegd?

En wat ik dus opmerkte in mezelf was hoe ik, elke keer ik geconfronteerd werd met beelden en woorden van 'verkrachting' of 'uithongering' or 'massamoord', enzovoort - reageerde ik emotioneel in mezelf, en met gedachten van 'dat kan toch niet', 'hoe kunnen mensen zo kwaadaardig zijn', 'dat is zo erg', 'mensen zijn zo slecht', 'wij zijn zo slecht', 'hoe kan dit zomaar gebeurt zijn', enzovoort --- tot ik op een punt kwam in mezelf waarin ik zag dat er zoveel pijn is aan en in dit bestaan, in het menselijk bestaan, de pijn die gereflecteerd wordt in al de beelden uit de geschiedenis, al de oorlogstaferelen en de woorden die we gebruiken, en de verhalen die verteld worden - dat, om er emotioneel op te blijven reageren, zou ik mezelf ten eerste verliezen in uiteindelijke waanzin, en zou ik ten tweede in een illusie bestaan van eigenbelang.

Omdat, waar komen die emotionele reacties vandaan? Vanuit mijn gedachten! Ik denk over wat ik zie met mijn ogen, ik denk 'oh neen ik wil dat niet meemaken', en dan voel ik mij angstig, en verdrietig, en kwaad, en wanhopig, en verloren, enzovoort, en zodoende verlies ik mezelf in een spiraal van emotionele ervaringen die eindeloos lijken te zijn. Terwijl, al die gedachten en reacties zijn in wezen nergens voor nodig - omdat ze uiteindelijk allemaal gebaseerd zijn op een reactie van angst in mezelf, daar komt het op neer: ik heb angst dat wat ik zie ook met mij zou gebeuren, en daarom reageer ik er emotioneel op en maak ik het een persoonlijk drama, en identificeer ik mezelf met de personages in de verhalen die ik zie en hoor. De emotionele reacties zijn gebaseerd op mijn geest en wat er omgaat in mijn gedachten - daar waarin ik geloof dat ik speciaal ben, dat mijn bestaan iets betekent en dat ik bijvoorbeeld veel te goed ben om pijn te lijden - om verkracht of vermoord te worden.

Terwijl, dat is op zich niet zo - in werkelijkheid maak ik van 'verkrachting' iets 'erger' dan het eigenlijk is door erover na te denken en door er emotioneel op te reageren in mezelf - door er een ego-kwestie van te maken, gebaseerd op de idee/gedachte dat ik 'respect' verdien omdat ik 'speciaal' ben: dat is Ego. De realiteit is dat ik een fysiek lichaam ben, in de fysieke werkelijkheid - en dat, ja, als ik verkracht of vermoord zou worden, dan zou dat hoogstwaarschijnlijk pijnlijk zijn, maar dat is nu eenmaal de realiteit die hier bestaat - en door erop te reageren met gedachten en emoties zal geen oplossingen bieden, omdat ik mezelf daarin enkel verlies in mijn Ego, in allerlei persoonlijke meningen en opinies en contemplaties en ervaringen in verband met wat er aan het gebeuren is met mij - gebaseerd op hoe ik mezelf heb gedefinieerd en hoe, wat er aan het gebeuren is, niet overeen komt met die definitie van mezelf als 'een speciaal persoon/wezen'.

Dus, emotioneel reageren op wat hier bestaat, zoals verkrachting en moord en oorlog bijvoorbeeld, is een vorm van niet willen aanvaarden hoe de fysieke werkelijkheid op dit moment bestaat en functioneert - van wie ik ben als mens en wat de mensheid is geworden doorheen de geschiedenis --- waarin bijvoorbeeld verkrachting en moord een deel is gaan uitmaken van onze werkelijkheid. Terwijl, het niet aanvaarden van deze realiteit zoals ze op dit moment bestaat, is het niet aanvaarden van mezelf als deel van deze realiteit - want, ik ben nu eenmaal hier, ik besta hier, als een fysiek lichaam, hetgeen wil zeggen dat ik deze realiteit BEN, ik ben de fysieke substantie, die bestaat in al wat hier bestaat. Als ik bijvoorbeeld dus verkrachting niet wil aanvaarden, door er meningen over te vormen en er emotioneel op te reageren, dan is dat een teken dat ik dat deel van mezelf als de werkelijkheid niet wil aanvaarden en dat ik met andere woorden geen verantwoordelijkheid neem voor deze wereld --- waardoor het dus niet verwonderlijk is dat de wereld zich in deze staat bevindt, omdat ik, en elk mens doorheen de geschiedenis, er nooit verantwoordelijkheid voor heeft willen nemen.

We hebben altijd enkel gereageerd met gedachten en emoties op wat er gebeurt - als een persoonlijke reactie op wat er bestaat - waarin we niet stilstaan bij of geinteresseerd zijn in het werkelijk onderzoeken hoe deze realiteit in elkaar zit en er oplossingen voor te vinden.


Wordt Vervolgd in Dag 395

Dag 338: Hoe kan de Mens Betrouwbaar zijn zonder Zelf-Inzicht? - De Seksuele Paranoia Series

Dit is een verderzetting van "Dag 337: Hoe en Waarom is Onze Beleving van Seks niet de Echte Fysieke Seksuele Beleving?"- waarin we al even onderzocht hebben hoe de verdraaiing van de fysieke realiteit en de fysieke uitdrukking van 'Seks' naar een alternatieve, valse 'realiteit' van beelden en plaatjes in de menselijke geest als 'seksuele fantasiëen' en gedachten, tot heel wat consequenties kan leiden op persoonlijk vlak, zoals de vorming van allerlei seksuele stoornissen zowel op fysiek als mentaal/psychologisch vlak.

Nu, deze 'verdraaiing' van de normale, 'natuurlijk' fysieke werkelijkheid naar beelden en woorden/definities in de menselijke geest is een proces dat zich voltrekt in elke Geest in elk Mens - en in die zin is elk mens een potentieel 'seksueel delinquent' en 'seksueel gestoord', omdat, wat er gebeurt in de menselijke geest is dat de mens reageert met allerhande gevoelens en emoties op gedachten als beelden en woorden die 'uit het niets' lijken op te doemen in de bewuste geest. Dit wil zeggen dat de 'seksualiteit' van het individu, in hoe het individu zich aangetrokken zal voelen tot een bepaald 'beeld'/'idee'/'ideaal' en wat de definitie van 'seks' en de ervaring van 'seksueel verlangen' in het individu, een 'programma' is dat bestaat als gedachten (beelden en woorden), gevoelens en emoties - en in het geval van seksueel verlangen is er meer sprake van de relatie tussen gedachten en Gevoelens, als een positieve ervaring in de mens die constitueert wat de mens 'wil' en 'verlangt'.

En, gezien hoe de Mens geprogrammeerd is, vooral nu in onze consumptie samenleving en mentaliteit, om boven alles waarde te hechten aan zijn persoonlijke verlangens/wensen/wil, zal de mens dit programma van seksuele verlangens als gedachten en gevoelens in zijn geest willen uitvoeren in de fysieke werkelijkheid. Het is dan maar toeval wanneer sommige mensen geprogrammeerd zijn met een zogezegd 'gezond' en 'schadeloos' verlangen en anderen met een verlangen naar bijvoorbeeld gewelddadige seks of seks met kinderen - aangezien de mens op geen enkele manier weet, ziet of begrijpt waar zijn gedachten en gevoelens vandaan komen, laat staan hoe we die zelf gecreëerd, gevoed en geprogrammeerd hebben in onszelf - want, als we inzicht zouden hebben in onszelf en hoe onze geest werkt, functioneert en in elkaar zit, dan zouden we onszelf ook kunnen veranderen en dan zouden we een innerlijke realiteit kunnen creëren die het beste is voor onszelf en onze omgeving, hetgeen ver verwijderd is van waar we nu staan als Menswezens. We hebben ons aanvaard als het slachtoffer van onze gedachten en gevoelens - in en als totale onwetendheid in verband met hoe die gedachten en gevoelens gecreëerd worden. En dit op zich is Gestoord, dit op zich impliceert dat we allemaal tikkende tijdbommen zijn die elk moment onaangekondigd kunnen ontploffen en dat we dus compleet labiel zijn en absoluut niet te betrouwen.

Hoe we kunnen weten dat de seksualiteit als hoe we die beleven in en als onze geest als gedachten en gevoelens als een energetische ervaring die gebaseerd is op 'aantrekkingskracht' of, hoe mensen het durven noemen, 'liefde', 'je ne sais quoi',... echt is- ligt in onze zelf-eerlijkheid. Ik bedoel, wij zijn wij werkelijk in die gedachten die onze geest binnensluipen en die gevoelens en energetische reacties die 'uit het niets' naar boven lijken te komen als reacties op die gedachten? We hebben onszelf nooit onderzocht, we hebben geen inzicht in Hoe wij bestaan, hoe de menselijke geest bestaat, hoe bijvoorbeeld seksuele verlangens als specifieke gedachten met een specifieke 'seksuele voorkeur' zich ontwikkelen --- we beseffen niet eens dat onze geest als hoe we die op dit moment ervaren in al haar 'glorie', er niet 'plots' was, we hebben die zelf opgebouwd doorheen ons leven hier op aarde door steeds maar te reageren, door steeds maar invloeden van onze omgeving op te nemen en ons eigen te maken en door steeds maar bepaalde reacties te volgen in onszelf zonder ooit te begrijpen waar die reacties vandaan komen en of die reacties wel het beste zijn voor onszelf en onze omgeving en of ze bijgevolg wel te vertrouwen zijn. Dit totale gebrek aan inzicht in wie wij zijn in en als hoe onze geest in elkaar zit, bewijst dat niets van wat in onze geest bestaat 'echt' is, hoe kan het immers 'ons-zelf' zijn wanneer we het niet eens begrijpen, wanneer we er neit één en gelijk mee staan en wanneer het in wezen een soort van 'programma' is dat maar lijkt te 'runnen'/werken zonder onze 'bewuste' aanwezigheid/aandacht.


Dit zijn vraagstellingen die we ons moeten beginnen stellen willen we een gezonde samenleving produceren - het wordt tijd dat we eindelijk die verantwoordelijkheid nemen voor onszelf en onze omgeving, en onderzoeken hoe de dingen werkelijk werken en wie wij werkelijk zijn. Enkel dan kunnen we spreken van Menswezens die stabiel en betrouwenswaardig genoeg zijn om beslissingen te nemen die het leven op aarde Beïnvloeden. Maar zolang onze beslissingen gebaseerd zijn op de Menselijke geest als een Programma dat buiten onze 'wil' om bestaat in onszelf - zijn we Labiel en Onbetrouwbaar en niet geschikt om aan politiek of economie te doen, en laat staan om kinderen op te voeden. Onderzoek Desteni en geef jezelf de kans om Zelf-eerlijk te worden en verantwoordelijkheid te nemen voor wie je bent in en als jezelf en in en als deze wereld.

Ik stel voor om te Investeren in de "What is Sex?" Series op Eqafe - waarin dit hele proces van hoe de Menselijke Geest de Fysieke Realiteit Verdraait en vertaalt naar een Valse Interne Beleving van Energie, gekoppeld aan Beelden, woorden en ideëen in detail onderzocht en uitgelegd wordt. Zeker de moeite waard om te Beluisteren!

Dag 337: Hoe en Waarom is Onze Beleving van Seks niet de Echte Fysieke Seksuele Beleving?

Dit is een verderzetting van "Dag 336: Is het God die het Leven op Aarde Beschermt van de Menselijke Geest? - en we zetten nog steeds verder in de Paranoia Series van Seksuele Fantasiëen. Onze laatste statement waarop we hier verder zullen gaan is:

De realiteit is dat er een werkelijkheid hier aanwezig is op aarde die we niet zien en niet willen zien - en dat al wat we zien met en in ons 'bewuste gewaarzijn' is de oppervlakkige voorstelling van hoe we ons 'gedragen' aan de hand van al die codes, regels en voorschriften die we zo vertrouwen om 'Orde' te brengen in onze realiteit. Er gaat een fysieke realiteit schuil achter het programma van het 'Gedrag' die de directe consequentie is van onze participatie in de Geest, in Fantasie en Verbeelding --- de Consequenties van het feit dat onze Geest als Fantasie, Verbeelding, Gedachten, gevoelens en emoties geen rekening houden met de fysieke wetmatigdheden. Het feit dat we dingen willen die niet houdbaar zijn, die niet mogelijk of uitvoerbaar zijn voor iedereen en die niet 'realistisch' zijn -- hetgeen een Realiteit creëert van ongelijkheid, van extreme Rijkdom en Extreme Armoede, en van Slaven en Meesters.


De reden waarom we deze Series over de Paranoia van Seksuele Fantasiëen doorwandelen, en waarom dat zo belangrijk is, is omdat de Seksuele Fantasiëen die zich afspelen in de Geest van de Mens - en die ook ondersteund en gevoed worden door middel van films and Pornografisch materiaal, waarin opzettelijk scenes en situaties worden afgebeeld die fysiek onuitvoerbaar en onmogelijk zijn - zo afgescheiden zijn van de echte realiteit, dat de 'Seks' die mensen uiteindelijk willen en verlangen op basis van die Seksuele Fantasiëen/Beelden niets natuurlijks meer is, en een 'verdraaiing'/verstoring van de fysieke natuurlijke expressie vergt --- waarin, bijvoorbeeld:

• vrouwen verwacht/geacht worden om heel grote en strakke borsten te hebben - hetgeen dan ervoor zorgt dat veel vrouwen de beslissing zullen overwegen om borst-implantaten te nemen die uiteindelijk voor heel wat consequenties kunnen zorgen op lichamelijk vlak
• Mannen verwacht/geacht worden een grote, dikke penis te hebben, een strakke buik en een brede borstkas - omdat dat zogezegd hét ultieme ideaal is van hoe 'de Man' eruit zou moeten zien, volgens zogezegd 'evolutionaire' voorkeuren van/in de vrouwelijke geest -- hetgeen resulteert in veel mannen met erectiele dysfuncties en impotentie omwille van stress, onzekerheid en depressie, mannen die chirurgische penis-vergroting overwegen, dat dan ook weer kan leiden tot consequenties op vlak van hun gezondheid. Veel mannen trekken naar de Fitness, nemen steroïden en/of andere spiermassa-vergrotende middelen, allemaal in het teken van 'het plaatje', het 'uiterlijk', het verlangen om te voldoen aan dat zogezegde 'ideaal' --- waarin de eigenlijke fysieke gezondheid en wat het lichaam werkelijk nodig heeft om optimaal te functioneren genegeerd wordt, hetgeen dan zorgt voor complicaties en consequenties op lange termijn
• er worden seksuele prestaties van zowel vrouwen als mannen verwacht, die fysiek ongezond en zelfs gevaarlijk zijn, denk maar aan al de vormen van SM als het extreme voorbeeld - maar vooral hoe bijvoorbeeld in porno het beeld getoond wordt van de vrouw die drie tot meer grote penissen 'tot haar moet nemen' in al haar lichaams-openingen --- omdat dat beeld over het algemeen gezien en ervaren wordt als 'opwindend' voor De Man, maar, hetgeen zeer fysiek belastend is voor de vrouw. Of hoe van mannen maar ook vrouwen verwacht worden dat ze meerdere partners in één sessie van een uur of langer aankunnen, hetgeen kan leiden tot schade aan de geslachtsorganen en/of uitputting van het individu - Omdat het individu geobsedeerd is in zijn/haar geest/gedachten met de Idee van 'ik moet het hier lang kunnen uithouden' als dat 'Ideaal' waar men aan wil voldoen, en het fysieke lichaam en de fysieke tekenen van uitputting bijvoorbeeld totaal onderdrukt en genegeerd worden, tot het te laat is
• ...

In hoe we 'Seks' hebben aanvaard als een uitdrukking en beleving die volledig gebaseerd is op Beelden die in ons brein ingeplant zijn door de invloeden die we gekregen hebben van films, porno, erotische beelden, enzovoort, is er geen werkelijke 'fysieke connectie' meer aanwezig tussen partners - er is geen werkelijke intimiteit of 'geven om' aanwezig --- er is enkel vooral veel verwachtingen van elkaar omdat we zoveel ideëen hebben toegestaan in onze geest in verband met 'hoe het zou moeten zijn' volgens wat we hebben gezien en geleerd. Maar de echte fysieke expressie van het menselijke lichaam in en als Seks, als een beweging/expressie die niet bestaat in Verbeelding of Fantasie maar die HIER is, onvoorwaardelijk als ademhaling --- dat bestaat niet meer. We bestaan alleen nog in onze fantasie en verbeelding terwijl we seks hebben met elkaar. En dat zorgt voor heel wat consequenties.

Verder dan de consequenties die ik hierboven al even heb opgesomd - zijn er ook nog consequenties in de vorm van stoornissen in het Seksueel verlangen, zoals daar zijn:

• verlangen naar Seks met een Persoon van hetzelfde Geslacht -- let wel: ik wil niet aangeven dat dit op de één of andere manier 'slecht' of 'fout' is, ik geef dit voorbeeld aan als een gevolg/consequentie van hoe wij als mens 'Seks' als een Natuurlijke lichamelijke daad/expressie hebben omgevormd en vertaald naar een 'valse' Realiteit van Beelden in onze Geest, waarin Seks niet meer echt een fysieke daad is maar meer een Gevoel/Energie die gebaseerd is op allerlei Beelden, Ideëen en Definities/Woorden in onze Geest
• verlangen naar seks met kleine kinderen
• verlangen naar seks met tieners
• verlangen naar seks met dieren
• verlangen naar gewelddadige seks
• verlangen naar seks met Vernedering en Domineren van de Ander
• verlangen naar seks met automutilatie
• verlangen naar seks met dubbele/driedubbele penetratie
• verlangen naar seks met penetratie door vreemde voorwerpen
• verlangen naar seks waar uitwerpselen bij te pas komen
• ...

Ik bedoel, zelfs de zogezegde 'gewone'/'normale' seks die wij 'natuurlijk' zouden noemen, tussen een man en een vrouw - daar is eigenlijk niets 'natuurlijks' aan, omdat het allemaal in de geest gebeurt, het is allemaal gebaseerd op hoe beide individuen zich tot elkaar aangetrokken voelen omwille van het 'beeld', het 'uiterlijk'. De 'Seks', is dus geen normale, gewone fysieke daad - maar eerder een energetische beweging, een reactie van Gevoelens op Gedachten, gelinkt aan hoe beide partners elkaars uiterlijk beoordelen. Nu, wij mensen zijn gaan geloven dat dit proces 'natuurlijk' is --- dat het 'natuurlijk' is dat de 'aantrekkingskracht' tussen een man en een vrouw gebeurt op basis van Gevoelens als reactie op hoe we het uiterlijk en de uiterlijke expressie van iemand beoordelen, ervaren en interpreteren in onze geest en gedachten. En op grond van deze idee en stelling, zullen we ook van mening zijn dat bijvoorbeeld Homoseksualiteit 'onnatuurlijk' of 'tegennatuurlijk' is, terwijl het eigenlijk op precies dezelfde manier bestaat als 'heteroseksualiteit', namelijk in de vorm van Gevoelens als reactie op Beelden/gedachten hetgeen wij dan 'aantrekkingskracht' noemen.

Maar, hoe kan iets nu werkelijk 'natuurlijk' zijn als we zelf niet eens beseffen of inzien hoe het werkt of waar het vandaan komt? Want, niemand die weet waar die 'aantrekkingskracht' vandaan komt, waarom we 'heteroseksueel' zijn en niet 'homoseksueel' of omgekeerd. En dat is omdat het een programma is, het programma van de menselijke geest waarin de fysieke werkelijkheid verdraaid en omgevormd werd naar beelden, woorden en ideëen en gevoelens - die niets meer te maken hebben met wie wij werkelijk zijn als het fysieke lichaam en met wat Seks werkelijk is als een fysieke expressie van het lichaam. En dit programma van de Menselijke Geest als de Verdraaiing van de fysieke realiteit naar een interne 'realiteit' van beelden en ideëen, is altijd onnatuurlijk en tegennatuurlijk, of het nu heteroseksueel of homoseksueel is.


In Dag 338 zullen we verder gaan in het onderzoeken wat de Consequenties zijn, vooral op vlak van Relaties tussen mensen, van het feit dat we 'Seks' en de 'seksuele beleving' zijn gaan definieren op basis van die 'Aantrekkingskracht' die in de geest van de mens gebeurt, in de beelden, woorden, definities en ideëen die we ons zijn gaan vormen over wat 'Seks' is.


Ik stel voor om te Investeren in de "What is Sex?" Series op Eqafe - waarin dit hele proces van hoe de Menselijke Geest de Fysieke Realiteit Verdraait en vertaalt naar een Valse Interne Beleving van Energie, gekoppeld aan Beelden, woorden en ideëen in detail onderzocht en uitgelegd wordt. Zeker de moeite waard om te Beluisteren!

Onderzoek ook de Desteni Organisatie - voor Ondersteuning in het Proces van Zelf-Exploratie en Zelf-Verwezenlijking.

Dag 335: Een Holistisch Onderzoek naar Seksueel Misdrijf - De Paranoia Series

Sinds "Dag 308: Paranoia en Groepsverkrachting" is het onderwerp van mijn Reis naar Leven Blogs de Paranoia van Seksuele Fantasiëen geweest. Ik had een artikel in de Humo gelezen over een meisje dat het slachtoffer was van groepsverkrachting en ik had daar mijn beslissing op gebaseerd om mijn onderzoek in de Paranoia van Seksuele Fantasiëen te beginnen met het onderzoeken van de Consequenties - zoals bijvoorbeeld verkrachting en 'Groepsverkrachting', die duidelijk de consequenties zijn van een bepaalde 'Seksuele Stoornis' in een individu.

Dit is echter niet zo vanzelfsprekend gebleken, omdat er zoveel factoren bijdragen tot waarom iemand zich gemotiveerd voelt om Verkrachting te plegen of te participeren in groepsverkrachting - maar wat wel duidelijk geworden is, is dat de Samenleving en al de instanties/instituties die instaan voor een bepaalde 'orde-handhaving' in de samenleving, zoals het schoolsysteem, het rechtssysteem en de Media, op geen enkele manier werkelijk diepgaand onderzoek verrichten naar al de factoren die bijdragen tot de tot-standkoming van 'verkrachting'/groepsverkrachting. Wat niet begrepen wordt is hoe de geest van de mens werkt, hoe de persoonlijkheid van de Verkrachter/groepsverkrachter tot stand komt - maar desondanks worden beslissingen genomen door ons rechtssysteem en worden meningen gevormd via de meningen die de levens van de dader, het slachtoffer en de hele samenleving beïnvloeden, maar die niet het beste zijn voor eender wie --- hoe zou dat ook kunnen wanneer die beslissingen gebaseerd zijn op emotionele reacties op het probleem en niet op inzicht in hoe en waarom het probleem tot stand is kunnen komen?

Er bestaan verder echter nog vele andere vormen van 'Seksuele Misdrijven' die stuk voor stuk het gevolg zijn van een 'Seksuele Stoornis' in de menselijke geest, een vorm van 'Paranoia' die zich heeft gevormd in de geest van de Mens in de vorm van specifieke gedachten, gevoelens en emoties die schadelijk zijn voor het Individu en voor de Samenleving als geheel als de Omgeving van het Individu. De belangrijkste vraag die we ons hierin kunnen stellen, om een meer diepgaand inzicht te verwerven in het probleem, is dus: Hoe zijn die gedachten, gevoelens en emoties tot stand kunnen komen?

Wat we al weten door het Desteni Onderzoek (Beluister de Eqafe Interviews, lees de Artikels op het Forum en volg de Reis naar Leven Blogs van de 'Destonians' om zicht te krijgen op de Omgang van het Onderzoek van en in de Menselijke geest dat door vele Individuen al verricht geweest is), maar ook door 'officieel erkend' onderzoek in de Wetenschap van de Psychologie, is dat gedachten, gevoelens en emoties een systeem/programma zijn dat ontstaat in interactie met de omgeving en dat dus niet zomaar plots 'aanwezig' is in het kind. De gedachten, gevoelens en emoties van een individu zeggen dus niet zozeer iets over het individu zelf, maar meer over de samenleving/cultuur/groep/omgeving waar het individu zich in bevindt als de 'bron'/'voedingsbodem' van die specifieke gedachten, gevoelens en emoties.

In termen van bijvoorbeeld een 'Seksuele Stoornis' als 'geperverteerde'/gestoorde Seksuele Fantasiëen en gedachten die hun uitdrukking vinden in bijvoorbeeld verkrachting, groepsverkrachting, pedofilie, molestatie, en andere vormen van Seksueel Misbruik en/of pathologisch gedrag --- is het de moeite waard om de invloeden en eventuele traumatische gebeurtenissen waar het individu mee in contact gekomen is tijdens zijn/haar leven, te onderzoeken, en dan vooral in de zin van het voorspellen van de specifieke gedachtengang op basis van specifieke voorspelbare emotionele reacties die zich zal vormen in een individu dat in contact gekomen is met die welbepaalde invloeden en gebeurtenissen. Door deze weg te volgen, zullen we noodgedwongen verder dan het individu en de familie/primaire omgeving van het individu moeten kijken.

We zullen immers geconfronteerd worden met hoe onze huidige samenlevingsstructuur de omgeving van het individu op een bepaalde manier geschikt heeft --- waarin we zullen inzien dat het niet enkel de primaire omgeving is die verantwoordelijk is voor de ontwikkeling van het individu, maar de hele samenleving. Elk individu in de samenleving is onlosmakelijk verbonden met elk ander individu - en al wat wij doen op micro-niveau, heeft een directe invloed op macro-niveau. Ons onderzoek breidt zich op die manier dus uit naar het onderzoeken van de levensstijlen en mentale ingesteldheden van elk individu in de samenleving en hoe die specifieke levensstijl/ingesteldheid bijdraagt tot het in stand houden van het groter geheel en dus van een samenleving waarin Verkrachting en Seksuele Misdrijven een Dagelijkse werkelijkheid zijn. Geen enkel mens kan dus zijn handen schoonwassen van wat er in onze samenleving, op individueel niveau gebeurt.

En DAT is een onderzoek dat nog NOOIT uitgevoerd of toegepast geweest is in onze huidige Wetenschappelijke Instellingen -- onze wetenschap werd, doelbewust of niet, opgedeeld in fracties, die elk een klein onderdeeltje van de samenleving onderzoeken alsof het in totale afscheiding bestaat van de rest van de samenleving --- politiek, economie, psychologie, rechten, biologie, enzovoort --- maar in de realiteit is het allemaal één, maakt het allemaal deel uit van één organisme: Het leven op Aarde, waarin de dingen niet zomaar van elkaar losgekoppeld kunnen worden. Maar wij mensen hebben die loskoppeling/afscheiding opzettelijk gecreëerd zodat we nooit zouden inzien hoe wij onszelf ook niet zomaar kunnen loskoppelen/afscheiden van de rest van de samenleving en van onze omgeving en hoe wij in wezen op elke manier onlosmakelijk verbonden zijn met het geheel als Het Leven op aarde, en dat we bijgevolg verantwoordelijk zijn voor deze wereld op elk vlak.



Wordt vervolgd in Dag 336

Dag 331: Wie zijn hier de Echte Criminelen? Dossier Verkrachting in België

Deze blog-post staat in lijn met de voorgaande blog-posts die handelden over 'Verkrachting' - en maakt deel uit van een doorlopend onderzoek naar en in het hoe en waarom van het fenomeen 'verkrachting' in de menselijke samenleving.

Er zijn veel factoren die bijdragen tot het bestaan van 'verkrachting' in onze samenleving - maar het grootste probleem, de grootste, alles-overkoepelende factor is toch wel die van de menselijke onwetendheid.


Al is onwetendheid niet meteen het juiste woord  -- het is het totale gebrek aan inzicht, begrip en 'gewaarzijn' van hoe de wereld functioneert. Ik bedoel, de mens is een levend wezen hier op aarde, en deze aarde, het leven op aarde, is een magnifiek bio-systeem met micro- en macro-systemen die werken als een constant dynamisch feedback-systeem. De mens maakt daar deel van uit, hetgeen eerder vreemd aandoet als je kijkt naar hoe de mens bestaat, naar hoe de mens totaal 'onwetend' is. Ik gebruik het woord 'onwetend' omdat het de directe vertaling van het engelse woord 'ignorance' is - maar naar mijn smaak geeft het woord 'ignorance' de juiste 'lading' weer die op de meest correcte manier de staat van de mens overbrengt.

'ignorance': de mens die zichzelf Opzettelijk onwetend houdt om niet te zien/beseffen/begrijpen hoe de reaiteit werkelijk in elkaar zit, om die realiteit te kunnen negeren en vooral het feit te kunnen negeren dat wij als levende wezens hier op aarde verantwoordelijk zijn voor al wat hier bestaat -- en dat we met andere woorden niet zomaar die 'onwetendheid' (ignorance') kunnen gebruiken als een excuus voor waarom het is dat we die verantwoordelijkheid NOOIT genomen hebben en waarom het is dat er dingen bestaan zoals verkrachting, oorlog, kinderporno, misbruik, corruptie, moord, oorlog, enzovoort. Ik bedoel, dat is een opzettelijke zelf-bekrachtigende cyclus die we gevormd hebben: We nemen geen verantwoordelijkheid voor het leven op aarde omdat we 'ignorant' zijn en we zijn en blijven 'ignorant' omdat we geen verantwoordelijkheid nemen.

De mens gaat dan wel verschillende excuses aanbrengen om die onwetendheid (lees: 'ignorance') 'goed te praten'. Zoals het geloof dat God, of de natuur, of welke cosmische kracht je ook ziet als 'de verantwoordelijke' voor het feit dat wij hier bestaan, ons op deze manier geschapen heeft, namelijk volledig stupide, ontdaan van enig inzicht, gezond verstand of de capaciteit om op een verantwoordelijke manier om te gaan met onze omgeving - en dat we onszelf daarom maar zo zouden moeten houden, uit respect voor 'God's Creatie', het is dus 'ok' dat we zo achterlijk zijn en dat we ons verschuilen achter onze eigen domheid als de zogezegde reden en rechtvaardiging voor waarom we kinderen blijven produceren, generatie na generatie, die steeds minder en minder in staat lijken te zijn om te weten waar ze eigenlijk mee bezig zijn wanneer ze hun verlangens najagen om alles goedkoop te krijgen, spullen kopen en wegsmijten alleen maar om de 'trends' te volgen en zeggen dat ze 'tegen communisme' zijn en dus 'tegen samenwerking' terwijl hun glorieuze 'kapitalistische'/'individualistische' levensstijl zienderogen tenonder gaat --- ondanks het feit dat we wel degelijk in staat zijn om onderzoek te verrichten en om de moeite te doen om even stil te staan bij onszelf, bij de realiteit, als een teken dat we geven om onszelf, onze kinderen en de wereld.

Het feit dat we een rechtssysteem toestaan te bestaan dat alles en iedereen over dezelfde kam scheert en dat niet geïnteresseerd is in het stellen van vragen zoals 'waarom?' en 'hoe?' 'criminaliteit' bestaat - bewijst dat de mens niets geeft om zichzelf, de kinderen en de wereld --- dat de mens de kleine moeite er niet wil voor opbrengen om aan zelf-bevraging te doen, om even het ego als persoonlijke meningen en geloofsystemen aan de kant te schuiven in het besef dat de oude 'oplossingen', 'technieken' en manieren van omgaan met onze realiteit niet werken en dat we dus onze hele 'levensstijl' en onze samenleving en wie wij zijn als 'participanten' in die samenleving moeten herdefinieren om te komen tot ECHTE oplossingen.

Bijvoorbeeld: Verkrachting. We weten nog steeds niet wat de specifieke oorzaak is van 'verkrachting', waarom iemand met andere woorden overgaat tot de fysieke daad van een ander verkrachten. Maar we zullen 'verkrachters' wel straffen, beboeten en de vinger wijzen - hetgeen impliceert dat we blijkbaar wel geloven dat we weten hoe om te gaan met dit fenomeen en met mensen die de neiging hebben om een ander seksueel te misbruiken. En daar zit dan het probleem genaamd het 'menselijk EGO', in dat, we niets weten over de eigenlijke realiteit, over het hoe en waarom als de functionele processen en dynamiek van deze realiteit, maar dat we wel ons oordeel erover zullen vellen en die realiteit zullen benaderen vanuit dat oordeel dat gebaseerd is op onze 'ignorance', op onze 'onwetendheid', op ons gebrek aan inzicht --- het is dus geen wonder dat onze 'oplossingen' als aangeboden door ons rechtssysteem enkel zorgen voor meer problemen. Hoe veel 'criminelen' er ook worden opgesloten of beboet, het stopt criminaliteit niet, het verandert niets aan de samenleving, aan de mens, aan de oorzaak die aan de grondslag ligt van 'criminaliteit'.

Ik bedoel, als je goed kijkt, merk je dat ons rechtssysteem, dat toch zou moeten bestaan als een reflectie/representatie van een 'beschaafde' en 'intelligente' samenleving, en die in lijn zou moeten staan met de wetenschap, die wij in onze samenleving thans als basis gebruiken van de stelling dat wij 'geëvolueerd zijn' als Mens -- eigenlijk nog steeds gebouwd is op en functioneert aan de hand van de idee en het geloof dat 'criminaliteit' in de aard/natuur van de mens ligt en dat de enige 'oplossing' aldus is om die mensen die zich gekwijt hebben aan criminele daden te verwijderen uit de samenleving, als onkruid - zonder op welke manier ook werkelijk te kijken naar de eigenlijke samenleving/leefomgeving waarin dat individu opgegroeid is, en niet enkel de familie, maar de hele samenleving en de economische structuur --- in het besef dat dat 'onkruid' ergens ontsproten is, ergens een voedingsbodem gevonden heeft en is kunnen uitgroeien tot een 'pest', het was er niet zomaar 'plots', al is dat wel hoe wij in en als onze samenleving omgaan met criminaliteit, we merken het pas op wanneer het al in volle 'uitgroei'/uitzaaiing is en we reageren er dan op met angst en beschuldiging waarna we er alles aan doen om het weg te krijgen --- maar nooit kijken we naar het proces dat geleid heeft tot het ontstaan van 'de crimineel'.

Nooit lijken we te zien dat 'de crimineel' niet zomaar plots ontstaat, maar in wezen een mens/individu is die is kunnen opgroeien tot een 'crimineel' door en omwille van onze samenleving --- omdat wij als samenleving duidelijk geen verantwoordelijkheid nemen voor het ontwikkelingsproces van onze kinderen -- anders zouden we 'criminaliteit' in de kiem kunnen smoren door te detecteren waar en hoe het misloopt in de ontwikkeling van het kind in relatie tot zijn omgeving. Maar het probleem is dat we 'ignorant' zijn - geen ouder die weet wat er omgaat in de geest van zijn kind, omdat men niet weet wat er in de eigen geest omgaat, omdat men zichzelf niet onderzoekt -- en "Zelf-Kennis is het Begin van Alle Wijsheid". Waarom pakt het rechtssysteem de mens in de samenleving niet aan - zij die weigeren om aan zelf-onderzoek en zelf-kennis te doen en dus weigeren om verantwoordelijkheid te nemen voor de samenleving en leefomgeving waar ze deel van uitmaken? Want DAT is de oorzaak van criminaliteit, niet de crimineel zelf -- het is elk van ons, het is hoe wij bestaan in onze geest, en het soort samenleving die wij toestaan te bestaan omwille van hoe wij zelf bestaan in onszelf.


Wordt Vervolgd in Dag 332

Dag 330: Ben ik verantwoordelijk voor Verkrachting? Zelf Correctie

Dit is een verderzetting van "Dag 329: Ben Ik verantwoordelijk voor Verkrachting? - Zelf Vergeving"


ik besef en realiseer mij dat zolang ik 'wie ik ben' in en als deze realiteit limiteer tot de definitie van 'vrouw', door mezelf te identificeren met gedachten van beschuldiging tegenover 'mannen' en de reactie van kwaadheid op de gedachte dat 'mannen vrouwen verkrachten' en de ervaring van angst die ik daarmee heb geassocieerd --- dat ik de realiteit nooit zal zien als het systeem/programma dat het werkelijk is, en dat ik dus ook nooit oplossingen zal kunnen vinden/bieden die het beste zijn voor allen

ik besef en realiseer mij dat de reactie van woede en beschuldiging tegenover mannen omwille van 'verkrachting' een voorgeprogrammeerde reactie is van het ego - die gebaseerd is op ANGST --- en dat die reactie dus afkomstig is vanuit eigenbelang waarin ik enkel geef om en rekening houdt met 'mijn standpunt' en 'mijn overleving' --- en dus geen rekenschap houdt met alle wezens in de samenleving, waarin ik dus precies hetzelfde doe als wat een 'verkrachter' doet, namelijk zich laten sturen door zijn persoonlijke ervaringen/gedachten/reacties zonder zich in de schoenen te verplaatsen van een ander en dus zonder verantwoordelijkheid te nemen voor de consequenties van zijn daden in het leven van een ander

ik besef en realiseer mij dat ik door te reageren vanuit het ego met angst en woede op het woord 'verkrachting' --- dat ik daarin mijn visie op de realiteit en mijn inzicht in de problemen in deze samenleving, limiteer - omdat ik enkel mijn persoonlijke mening gereflecteerd zie, die gebaseerd is op mijn persoonlijke overlevingsreactie --- en dat ik daardoor nooit in staat geweest ben om werkelijk verantwoordelijkheid te nemen voor de realiteit waarin ik mij bevindt, door niet één en gelijk te staan met die realiteit in en als mezelf


ik stel mezelf tot doel om steeds de realiteit te onderzoeken door los te laten van mijn persoonlijke reacties van gedachten, gevoelens en emoties op situaties en gebeurtenissen die ik zie of hoor --- en mezelf op die manier in staat stellen om werkelijk op te staan in deze realiteit en mezelf te bewegen op een manier die het beste is voor allen, om te handelen vanuit werkelijk inzicht in en begrip van hoe de problemen in elkaar zitten en wat er moet veranderen om consequenties te voorkomen

ik stel mezelf tot doel om steeds verantwoordelijkheid te nemen voor wat bestaat in deze realiteit door steeds te onderzoeken wie ik ben in relatie tot deze realiteit en tot al wat hier bestaat, en verantwoordelijkheid te nemen voor wie/hoe ik mezelf heb toegestaan te zijn als een voorgeprogrammeerd systeem van gedachten, gevoelens en emoties waarin ik altijd al wat bestaat in deze realiteit heb toegestaan en aanvaard te bestaan door erop te reageren en door er meningen over te vormen --- in en als het besef dat waar ik op reageer met gedachten, gevoelens en emoties is wat ik toesta en aanvaard te bestaan in en als de werkelijkheid als mezelf doordat ik mezelf ermee identificeer in en als de geest als gedachten, gevoelens en emoties als de 'waarde' die ik eraan hecht in mezelf

Dag 329: Ben Ik verantwoordelijk voor Verkrachting? - Zelf Vergeving

Dit is een verderzetting van "Dag 328: Ik ben een Vrouw - Wat zou ik nu Verantwoordelijk zijn voor Verkrachting?!". Als referentiepunt voor deze blog nemen we volgende statement:

Dus, waarom is het dat we nooit verantwoordelijkheid hebben genomen voor wat wij collectief in onze geest toestaan te bestaan - en dat we nooit het verband hebben gelegd tussen wat in onszelf bestaat als onze gedachten/fantasiëen en wat we zien in deze werkelijkheid? Want, ik bedoel - het is makkelijk om als vrouw mijn handen schoon te wassen van 'verkrachting' en de schuld te steken op 'de mannen', omdat ik hoogstwaarschijnlijk nooit iemand zal verkrachten gezien mijn fysieke constitutie die daar niet meteen naar gebouwd is --- maar, ik had evengoed als man geboren kunnen worden en de gemanifesteerde onderdrukte seksuele fantasiëen kunnen belichamen die in het geheim in elk mens bestaan - het is een kwestie van fysieke voorgeprogrammeerdheid en 'opportuniteit'.


ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van verkrachting door 'mannen' te beschuldigen en mijn kwaad te voelen op mannen wanneer ik verhalen lees of hoor over vrouwen en meisjes die verkracht geweest zijn, door mezelf te identificeren met die verhalen en wat er gebeurt is met de vrouwen/meisjes in het verhaal persoonlijk op te nemen als een overlevings-reactie ---- waarin ik angst heb dat het mij ook zal overkomen -- en waarin ik dan reageer met gedachten/backchat waarin ik dingen denk zoals 'ik kan het niet begrijpen dat mannen zo slecht kunnen zijn' en 'mannen hebben helemaal geen respect voor de vouw' en 'zijn ze dan niet dat wij vrouwen altijd degene zijn die moeten lijden aan de handen van mannen in deze wereld' --- waarin ik mij kwaad voel op het 'ego' van de man, dat hij geen medelijden heeft met 'de vrouw' en dus met mij als 'vrouw'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te reageren op 'de man' in mijn gedachten wanneer ik lees of hoor over verkrachting, met de ervaring van machteloosheid, als de ervaring van angst dat ik ooit ook verkracht zal worden door mannen of een man, omdat ik eruit zie als en het lichaam heb van een vrouw - en dan vanuit die ervaring van angst en machteloosheid, als eigenbelang en zelf-preservatie, te reageren met woede en de man in mijn gedachten te beschuldigen van 'geen respect te hebben voor mij als vrouw' --- en daarin mijn rol in en als deze realiteit te ontkennen en negeren door mezelf te identificeren met beelden en woorden in deze realiteit, zoals het woord 'vrouw' en 'verkrachting' --- in de plaats van in te zien dat zolang ik reageer op deze beelden en woorden en op de verhoudingen en relaties die in deze wereld bestaan tussen mannen en vrouwen met eigenbelang als angst en woede, dan zal ik enkel bijdragen aan de problemen door erop te REAGEREN en door het probleem te beoordelen als 'slecht' - zonder zelfs de oorsprong of het startpunt van het probleem te vatten of begrijpen --- waarin ik dus in feite het probleem niet echt wil stoppen omdat ik niet doe aan preventie als het verrichten van onderzoek naar hoe de realiteit werkt, en hoe en waarom 'verkrachting' bestaat, als een deel van het 'programma' van 'de mensheid'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat 'de mensheid' als de schijnbare afscheiding tussen 'man' en 'vrouw' op basis van beelden en woorden en definities en geloofsystemen, een programma/systeem is dat doorheen de geschiedenis opgebouwd is - en dat 'verkrachting' een consequenctie is van een dysfunctionele ontwikkeling van 'de mens' en 'de menselijke samenleving' -- en dat, wanneer ik mezelf toesta te reageren op het woord 'verkrachting' of op verhalen van vrouwen/meisjes die verkracht worden, met angst en woede/verontwaardiging, dan identificeer ik mezelf met het dysfunctionele programma/systeem van de mensheid en 'de menselijke geest' en sta ik het toe te bestaan --- in de plaats van verantwoordelijkheid te nemen voor de problemen die bestaan in en als de menselijke samenleving ten gevolge van een dysfunctie in de ontwikkeling van de menselijke geest, door de menselijke geest die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf als 'de realiteit' als hoe ik ze aanvaard en toegestaan heb te bestaan in en als mijn ervaring van mezelf als HIER, te onderzoeken - en mezelf op die manier in staat stellen om die realiteit te sturen en vorm te geven in en als inzicht en begrip van hoe het werkt zodat het bestaat op een manier die het beste is voor allen

ik vergeef mezelf dat ik verkrachting heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in de menselijke samenleving als mezelf, door nooit verantwoordelijkheid te hebben genomen voor wat ik heb toegestaan te bestaan in en als mezelf als de fantasiëen en gedachten, gevoelens en emoties in en als de menselijke geest  - en door nooit te hebben ingezien dat ik HIER besta, als een co-creator en medeverantwoordelijke van de menselijke samenleving en van de wereld als geheel, en dat wat ik toesta te bestaan in mezelf als wie ik mezelf toesta te zijn in en als deze wereld, is wat ik ondersteun, aanvaard en accepteer te bestaan in en als de fysieke realiteit, als een reflectie en 'evenbeeld' van 'wie ik ben' vanbinnen in en als de menselijke geest --- waarin 'verkrachting', een fysieke manifestatie is van allerlei impliciete of expliciete misbruikende gedachten en fantasiëen die ik heb toegestaan te bestaan in en als mijn geest en waar ik mezelf mee heb geïdentificeerd door erop te reageren met gevoelens en emoties

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat waar ik op reageer in mezelf, als woorden en beelden in en als mijn gedachten, is waar ik mijn macht aan weggeef en wat ik toesta en aanvaard te bestaan in en als de realiteit --- door mezelf af te scheiden van datgene waar ik op reageer in mijn geest --- en daardoor, in en als die afscheiding, geen verantwoordelijkheid te nemen voor dat specifieke 'probleem' waar ik op reageer, en zo het probleem dus te laten verder bestaan --- in de plaats van de realiteit te onderzoeken op elk vlak en verantwoordelijkheid te nemen voor al wat bestaat op elke manier, door de reacties van eigen-belang en zelf-preservatie in en als de menselijke geest in mezelf te stoppen en op te staan als 'God', als 'Creator', als 'Verantwoordelijke' voor al wat HIER bestaat - als de enige echte oplossing om een wereld en realiteit te creëeren die waarlijk een hemel op aarde is


Wordt verdergezet in Dag 330

Dag 328: Ik ben een Vrouw - Wat zou ik nu Verantwoordelijk zijn voor Verkrachting?!

Dit is een verderzetting van de serie over 'verkrachting' die ik al een tijdje aan het schrijven ben. In de vorige blogs heb ik mezelf de vraag gesteld 'wie ben ik als verkrachting?' omdat ik besef dat ik hier in deze wereld besta en dat het feit dat 'verkrachting' bestaat iets zegt over wie ik ben niet enkel als 'menswezen' maar als 'wezen', als 'bestaan' - en dat ik een verantwoordelijkheid heb in wat er bestaat in deze wereld, ook al lijkt het nog zo 'ver van mijn bed', en dat ik deze verantwoordelijkheid gewoon nooit heb ingezien omdat ik mezelf als 'menswezen' nooit heb onderzocht. Ik heb nooit onderzocht wie ik ben in relatie tot al wat bestaat, hoe ik bijdraag tot wat hier op dit moment bestaat als deze wereld --- en ik heb altijd verondersteld dat wat omgaat in mijn geest en dat 'wie ik ben' in en als mijn gedachten wereld een afgezonderde en geïsoleerde realiteit is, waarin ik schijnbaar niets te maken heb met de gruwel die ik zie plaatsvinden in deze wereld.

Maar, wat eigenaardig is, wanneer ik naar/in mijn geest en gedachten kijk, is dat wat ik zie om mij heen als 'de wereld', eigenlijk in mijn geest en gedachten bestaat --- in de vorm van allerlei angsten en verlangens --- waarin dat wat fysiek gemanifesteerd is in deze realiteit een weergave is van de gedachten die door mijn geest gaan waar ik een specifieke betekenis aan gegeven heb.

Bijvoorbeeld, ik kan zeggen dat ik 'niets te maken heb met verkrachting', met de fysieke manifestatie van 'verkrachting', omdat ik nooit iemand verkracht heb, ik heb nooit iemand geholpen met het verkrachten van een ander, en ik ben niet van plan om ooit iemand te verkrachten, het is zelfs zo goed als fysiek onmogelijk voor mij om verkrachting te plegen omdat ik een vrouw ben. Maar verkrachting is echter wel iets dat bestaat in mij, in mijn geest en mijn gedachten --- ik had al op zeer jonge leeftijd allerlei seksuele fantasiëen die opkwamen in mijn geest die vaak zeer gewelddadig en extreem waren. Ik kon me persoonlijk niet echt associëren of bewust identificeren met die beelden omdat ik 'een braaf meisje' was, hoe kan ik nu zo'n perverse geest hebben, neen, dat kan niet --- maar toch waren die beelden er, en er was een reactie op die beelden van seksuele opwinding. Dus, hoewel er op bewust vlak een absolute dissociatie, ontkenning en onderdrukking plaatsvond van die beelden van verkrachting en seksueel misbruik als de taferelen die zich afspeelden in mijn fantasie - omdat ze niet overeenkwamen met mijn bewuste 'identiteit' als dat van 'klein braaf meisje' --- maakte dat 'seksueel misbruik' wel deel uit van 'wie ik ben' in en als mijn geest en gedachten.

Dit wil zeggen dat, omdat die 'verkrachting'/'seksueel misbruik' wel degelijk deel uitmaakt van 'wie ik ben' als mijn innerlijke realiteit - maar nooit tot uitdrukking gebracht werd omdat ik een meisje/vrouw ben en omdat ik voldoende 'sociaal bewuste zelf-controlerende' gedachten heb --- dat als ik een jongen/man zou geweest zijn, en misschien een tikkeltje minder 'sociaal bewustzijn' en 'zelf-onderdrukking' zou ervaren (afhankelijk van het 'morele kompas' dat mij al dan niet hardleers aangeleerd werd door mijn ouders en omgeving) dat de mogelijkheid al heel wat substantiëler wordt dat ik wel degelijk die gedachten in verband met 'verkrachting' en seksueel misbruik zou gaan uitvoeren - en dat ik dan zelf de fysiek gemanifesteerde uitdrukking zou zijn/worden van 'verkrachting'.

In deze zin - is elk mens verantwoordelijk voor het bestaan van 'verkrachting', door hoe we collectief 'de geest' toestaan te bestaan als allerlei interne geheime misbruikende gedachten en fantasiëen. Ik bedoel, het feit dat de ene mens die gedachten/fantasiëen zal gaan uitvoeren in de fysieke werkelijkheid en de ander niet, hangt dan meer af van de specifieke situatie/context als al de factoren in het leven van dat individu die de 'drempel' verlagen om de fantasiëen om te zetten naar fysieke realiteit. Maar, 'verkrachting' bestaat in elk van ons of we het nu bewust willen of niet --- het maakt gewoon deel uit van het 'collectief bewustzijn'. (Lees mijn blog "Dag 314: Schuilt er een Ted Bundy in elk van Ons? Dossier Verkrachting in België"om te begrijpen hoe al wat bestaat in deze realiteit deel komt uit te maken van de interne realiteit van het kind door een onbewust proces van 'latent leren')

Dus, waarom is het dat we nooit verantwoordelijkheid hebben genomen voor wat wij collectief in onze geest toestaan te bestaan - en dat we nooit het verband hebben gelegd tussen wat in onszelf bestaat als onze gedachten/fantasiëen en wat we zien in deze werkelijkheid? Want, ik bedoel - het is makkelijk om als vrouw mijn handen schoon te wassen van 'verkrachting' en de schuld te steken op 'de mannen', omdat ik hoogstwaarschijnlijk nooit iemand zal verkrachten gezien mijn fysieke constitutie die daar niet meteen naar gebouwd is --- maar, ik had evengoed als man geboren kunnen worden en de gemanifesteerde onderdrukte seksuele fantasiëen kunnen belichamen die in het geheim in elk mens bestaan - het is een kwestie van fysieke voorgeprogrammeerdheid en 'opportuniteit'.

 Zelf-Vergeving voor dit patroon van het niet realiseren en nemen van verantwoordelijkheid voor dingen zoals 'verkrachting' die bestaan in deze wereld door mijn fysiek voorgeprogrammeerde constitutie en situatie te gebruiken als excuus om mezelf achter te verschuilen als een schijnbaar 'onschuldig' wezen, volgt in de volgende Blog, Dag 329.
Veel vrouwen die de titel van mijn blog lazen, zullen vast gereageerd hebben met de gedachte dat wat ik bedoel met 'verantwoordelijk zijn voor verkrachting als vrouw', is dat de vrouw zogezegd 'zich maar niet zo sexy moet gedragen', of 'maar niet zo'n korte rokjes moet dragen', of 'zich maar niet zo 'vrouwelijk' moet gedragen' - lol - hetgeen zo'n eeuwenoud bijbels gegeven is, waarin Adam Eva al sinds mensheugnis beschuldigt van hem te hebben 'verleid' met haar 'vrouwelijkheid'. Laat ik even duidelijk zijn - Neen! Dit is niet wat ik met mijn titel bedoel, hetgeen je ook kan afleiden als je mijn blog hier gelezen hebt. Want, ik bedoel, die statement van 'het is haar schuld dat ik haar wil verkrachten want ze is zo sexy en vrouwelijk', waarin 'vrouwelijkheid' blijkbaar gelijk staat aan 'sexy' en 'verleidelijk' is een typisch voorbeeld van hoe mannen hun verantwoordelijkheid tegenover zichzelf als de verlangens en de reacties in zichzelf volledig van zich af hebben geschoven.

Want, ik bedoel, de vrouw IS niet 'verleidelijk' of 'sexy', ze wordt enkel zo ervaren door mannen --- mannen zien de vrouw niet als hun gelijke en geven daarin hun macht weg aan de vrouw om hem te kunnen beïnvloeden - zo gaat het immers met alles waar je jezelf boven wil plaatsen, waar je macht en controle over wil hebben, het heeft je zelf uiteindelijk in z'n macht. Dus, het is de man die zichzelf heeft 'misleid' door zichzelf in de eerste plaats boven de vrouw te willen plaatsen en macht te willen hebben over de vrouw. Want, what goes around, comes around  --- wat jij in je geest en gedachten doet tegenover een ander is wat je zelf zal ervaren want het is wat je in jezelf heb toegestaan te bestaan.

Dit is zo'n mooi voorbeeld van hoe alles in deze realiteit in werkelijkheid het tegenovergestelde is van wat het lijkt: De man gelooft graag van zichzelf dat hij de 'sterke' is, degene met het meest 'zelf-controle', degene die macht heeft over alles en die superieur is aan 'de vrouw' --- maar tegelijkertijd is hij machteloos wanneer het aankomt op zijn eigen verlangens, op zijn innerlijke reacties en ervaringen tegenover datgene waar hij zich superieur aan waant: De Vrouw. En dan is hij nog zo zelf-oneerlijk om de schuld op de vrouw te steken, komaan zeg!

Dag 327: Wie ben ik als Verkrachting? - Zelf-Correctie

Dit is een verderzetting van "Dag 326: Wie ben ik als Verkrachting - Zelf-Vergeving"

ik besef en realiseer mij dat ik mezelf heb laten programmeren in en als de ervaring van angst van het woord 'verkrachting' als een angst van sociale uitsluiting --- en dat ik mezelf heb toegestaan te bestaan in en als het systeem van de menselijke geest als angst van angst - waarin ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd het bestaan van verkrachting in de wereld en de menselijke samenleving te negeren omdat ik niet geconfronteerd wil worden met de angsten die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf - en dat ik mezelf daarin heb toegestaan het bestaan van verkrachting toe te staan te bestaan in deze wereld en realiteit door het probleem te negeren in de plaats van er verantwoordelijkheid voor te nemen

ik besef en realiseer mij dat elk individu in de samenleving bestaat in en als de menselijke geest als een voorgeprogrammeerd systeem waarin mensen angst hebben van angst - en daardoor maatschappelijke problemen zoals verkrachting collectief negeren en bagataliseren omdat we niet geconfronteerd willen worden met onze persoonlijke angst van sociale uitsluiting die we verbonden hebben met 'verkrachting' - als hoe 'de verkrachter' in onze samenleving behandeld wordt --- en dat we in deze houding het probleem enkel versterken en in stand houden door niet in te zien dat we zelf creëren waar we angst van hebben door niet direct te onderzoeken hoe en waarom verkrachting bestaat, en het individu te ondersteunen in een herstellings-proces tot een waardig bestaan en een proces van zelf verandering, maar door 'verkrachters' te stigmatiseren vanuit onze persoonlijke angst om zelf gestigmatiseerd te worden

wanneer en als ik angst zie opkomen in mezelf als reactie op het woord verkrachting - dan stop ik en ik adem --- en ik realiseer mij dat die angst een voorgeprogrammeerde ervaring is van persoonlijke overleving --- waarin ik mijn verantwoordelijkheid tegenover deze wereld abdiceer door de problemen van mij weg te duwen en te negeren uit angst, in de plaats van de problemen te onderzoeken om te komen tot werkbare oplossingen en in te zien dat als elk mens zou bestaan op deze voorgeprogrammeerde manier in en als het negeren van problemen uit angst, dat de problemen in de samenleving enkel erger zullen worden omdat niemand werkelijk geinteresseerd is om te werken aan oplossingen omdat niemand werkelijk wil kijken naar de problemen

hierin stel ik mezelf tot doel om mezelf niet te laten sturen en bepalen door angst wanneer ik kijk naar deze wereld en naar problemen die bestaan in deze wereld - omdat ik besef dat angst altijd een persoonlijke ervaring is die in de weg staat van het begrijpen van mezelf en van de realiteit die hier bestaat als mezelf, en dat als ik mezelf laat sturen/bepalen door die angst, dat ik altijd consequenties zal creëren voor mezelf en voor de samenleving/wereld als geheel

ik stel mezelf tot doel om steeds door de angst te duwen wanneer ik kijk naar een bepaald probleem in de wereld - omdat ik besef en inzie dat het angst is dat er altijd voor gezorgd heeft dat mensen in de menselijke samenleving nooit werkelijk de problemen in de samenleving hebben onderzocht tot in de kern en dus nooit in staat zijn geweest om werkbare oplossingen te ontwikkelen die het beste zijn voor iedereen  --- en dat de wereld en realiteit die hier en nu bestaat een product en resultaat is van hoe de mens zichzelf doorheen het menselijk bestaan heeft laten besturen en leiden door de ervaring/reactie van ANGST

Dag 326: Wie ben ik als Verkrachting - Zelf-Vergeving

Dit is een verderzetting van "Dag 325: Wie ben Ik als Verkrachting?" - en specifiek van de volgende statement:

In de blogs die volgen zal ik dus mijn relatie tegenover de realiteit waarin ik mij bevind onderzoeken en hoe die relatie impliciet heeft bijgedragen tot het bestaan van verkrachting --- door bijvoorbeeld de Seksuele Fantasiëen die ik heb toegestaan te bestaan in mijn geest, door allerlei betekenissen die ik heb gegeven aan het woord 'verkrachting', door beschuldiging te hebben toegestaan te bestaan in mezelf, door afscheiding toe te staan te bestaan in mezelf tussen 'vrouwen' en 'mannen' gebaseerd op beoordelingen over de lichamelijke expressie die ik zie met mijn ogen, door vooroordelen te hebben toegestaan te bestaan in mezelf tegenover 'mannen' en 'de mannelijke seksualiteit', door seksuele onderdrukking in de plaats van seksuele expressie, communicatie en openheid te hebben toegestaan te bestaan in mezelf,enzovoort...


In deze blog-post zal ik, middels zelf-vergeving, mijn relatie met het woord 'verkrachting' en daarin mijn participatie in het in stand houden van de fysieke consequentie van 'verkrachting' in onze samenleving, onderzoeken en uiteenhalen --- en, middels zelf-corrigerende statements, veranderen om te bestaan  op een manier die een samenleving verzekert waarin verkrachting niet bestaat.


Een eerste reactie die ik zie in mezelf wanneer ik naar het woord 'verkrachting' kijk, is dat ik het van mezelf wil wegduwen, ik wil er niet mee geassocieerd worden - en ik heb er eigenlijk angst van omdat ik angst heb van de consequenties, de 'straffen' die geassocieerd zijn met het woord 'verkrachting' -- namelijk:

1. sociaal stigma
2. sociale uitsluiting
3. gevangenisstraf

Maar voor mij, zelfs het woord 'gevangenisstraf', en de angst die ik ervaar in relatie tot het woord 'gevangenisstraf', staat gelijk met 'sociale uitsluiting' --- dat is waar ik eigenlijk angst van heb en dat is de basis van mijn angst van 'verkrachting', met name angst om zelf een 'verkrachter' te zijn. In dit opzicht heb ik 'geluk' dat ik een vrouw ben, en dat ik fysiek niet of minder in staat ben om daadwerkelijk iemand te 'verkrachten' - althans op de manier die in de samenleving algemeen erkend/gekend is als wat 'verkrachting' inhoudt en betekent.

 En dus, spreek ik het woord 'verkrachting' liever zelfs niet uit, ik dissocieer mezelf liefst volledig met het woord 'verkrachting', omdat ik de angst die ik met dat woord heb geassocieerd niet onder ogen wil komen.

In deze houding tegenover het woord 'verkrachting', waarin ik dus niets te maken wil hebben met het begrip en dus met het fenomeen - en dus liever mijn ogen sluit en doe alsof het niet besta --- draag ik zelf bij tot hoe de samenleving zich een houding van stilzwijgen en het negeren van de problemen heeft aangemeten in relatie tot 'verkrachting' --- de consequenties daarvan zijnde dat de onderliggende problematiek als de reden en motivatie van 'de verkrachter' om zich te vergrijpen aan 'verkrachting' niet of heel minimaal worden onderzocht, de problematiek wordt niet opengetrokken en dus niet begrepen, waardoor er geen werkelijke oplossingen kunnen worden gevonden als eventuele maatschappelijke herstructureringen of heropvoeding die noodzakelijk zijn om ervoor te zorgen dat mensen niet meer willen verkrachten.


Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te willen dissocieren van het woord 'verkrachting' door mezelf te hebben toegestaan de emotionele ervaring van angst te associeren met het woord 'verkrachting' en door mezelf te hebben toegestaan angst te hebben van angst --- en daarin mezelf de kans en de mogelijkheid te hebben ontkend om het woord en bestaan van 'verkrachting' te onderzoeken en te begrijpen en daarin mezelf als menselijk wezen en als deel van de menselijke samenleving te begrijpen, en verantwoordelijkheid te kunnen nemen voor de samenleving als geheel in en als inzicht en begrip van hoe alles functionneert en hoe en waarom bepaalde fenomenen bestaan en plaatsvinden in deze wereld en realiteit

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd geen verantwoordelijkheid te willen nemen voor het bestaan van verkrachting - en mijn angst van het woord 'verkrachting' en mijn passieve, onbetrokken en negerende houding tegenover het maatschappelijk probleem van 'verkrachting' te rechtvaardigen met de gedachte dat ik nooit iemand zal verkrachen omdat ik een vrouw ben en dat ik daarom het slachtoffer ben en dus zogezegd niet verantwoordelijk ben of kan zijn voor 'verkrachting' - en daarin mezelf opzettelijk blind te houden voor de werkelijke dieperliggende problemen en oorzaken die in de menselijke geest bestaan en in hoe de mens opgevoed wordt door zijn omgeving die aan de grondslag liggen van waarom en hoe verkrachting bestaat - waarin ik wel degelijk verantwoordelijk ben als een deel van de samenleving en dus de 'leefomgeving' en 'voedingsbodem' van de kinderen die in deze samenleving en wereld geboren worden en opgroeien, en dat ik, door nooit mijn verantwoordelijkheid te hebben genomen als 'opvoeder' en 'co-creator' van de samenleving als geheel, medeplichtig ben aan het bestaan van verkrachting

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat 'verkrachting' enkel kan bestaan door een collectieve apathie tegenover wat er gebeurt in de geest van de mens en van kinderen die opgroeien in deze wereld en samenleving, waarin de mensen in de samenleving collectief beslissen om problemen zoals verkrachting te negeren omwille van het 'sociaal stigma' dat we in ons collectief bewustzijn hebben geplaatst op 'seksualiteit' en 'seksuele misdrijven', waarin we in onze geest de emotionele ervaring van angst hebben verbonden met het woord 'verkrachting' - en, omwille van onze angst van angst, doen alsof 'verkrachting' niet bestaat als een overlevingsstrategie ---- zonder in te zien en te beseffen dat verkrachting een symptoom is die het resultaat en het product is van een zieke samenleving, en dat, zolang we die samenleving niet in al haar facetten onderzoeken en begrijpen hoe en waarom de ziekte is kunnen ontstaan en bestaat, zullen de symptomen enkel erger worden totdat de samenleving 'sterft', als wat met elk ziek organisme uiteindelijk gebeurt wanneer de ziekte niet genezen wordt.

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te laten beïnvloeden en sturen door de voorgeprogrammeerde emotionele reactie/ervaring van angst op het woord 'verkrachting' - en dus vanuit eigenbelang en persoonlijke overlevingsstrategiëen geen verantwoordelijkheid te nemen voor wat er bestaat in deze wereld, door het probleem te negeren en onderdrukken - en te veronderstellen dat andere mensen, of God verantwoordelijkheid zullen nemen voor het probleem, in de plaats van in te zien dat de mens in en als de menselijke geest niet in staat is om verantwoordelijkheid te nemen voor maatschappelijke problemen zoals verkrachting, omdat elk mens in en als de menselijke geest voorgeprogrammeerd is om altijd te handelen op basis van primaire onderbewuste overlevings-instincten, en zich dus altijd zal laten sturen door persoonlijke angsten in het benaderen van problemen, en dus niet in staat is om een probleem aan te pakken en sturen op een manier die het beste resultaat produceert voor de gehele samenleving

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de angst van sociale uitsluiting en afwijzing te verbinden met het woord 'verkrachting' --- en daarin angst te hebben van het woord verkrachting, en dus weerstand te hebben om te kijken naar het probleem van verkrachting, te praten of schrijven over verkrachting --- uit angst dat ik buitengesloten en afgewezen zal worden door de samenleving --- in de veronderstelleing dat alle mensen in de samenleving diezelfde angst hebben dus vanuit die angst mij zullen wegduwen als ik durf praten of open zijn over verkrachting, net zoals ik mezelf heb toegestaan te reageren met weerstand op de emotionele ervaring van angst --- in de plaats van verantwoordelijkheid te nemen voor hoe ik mezelf heb toegestaan te bestaan in en als mezelf als de menselijke geest als een voorgeprogrammeerd systeem van overlevings-reacties, en op te staan als het levende voorbeeld van een samenleving die het beste is voor allen --- door onvoorwaardelijk elk aspect van de samenleving en het bestaan te onderzoeken op elk vlak zodat er op de best mogelijke manier oplossingen gevonden kunnen worden voor al de problemen


Wordt vervolgd in Dag 327                      

Dag 325: Wie ben Ik als Verkrachting?

Dit is een onderbreking in de Paranoia Series die ik was begonnen in verband met de Paranoia van Seksuele Fantasiëen en de Consequenties daarvan die ik bekeek door het fenomeen 'verkrachting', als een gemanifesteerde fysieke consequentiele uitdrukking van de participatie van een individu in Seksuele Fantasiëen, te onderzoeken.

De 'Reis naar Leven' is namelijk niet enkel dingen onderzoeken, maar vooral verantwoordelijkheid nemen voor al wat bestaat door de relatie te onderzoeken die ik in mezelf heb toegestaan te bestaan met al wat bestaat --- en daarin te onderzoeken en in te zien hoe ik het startpunt ben van 'het bestaan' in en als bijvoorbeeld 'de menselijke samenleving' en al de consequenties die zich voordoen in de samenleving, zoals 'verkrachting'. Dit is de enige manier waarop die consequenties gestopt kunnen worden - is wanneer ik er verantwoordelijkheid neem, wanneer ik de 'grenzen' van mijn 'bewustzijn' en van wat ik ervaar als 'mijn leven' en 'mezelf' doorbreek en alles wat in deze wereld gebeurt en bestaat zie en erken als een deel van mezelf, een deel van 'wie ik ben' als 'het bestaan'. Enkel dan kan ik als 'het bestaan' de delen van mezelf die consequentieel en dysfunctioneel zijn, zoals bvb 'verkrachting', voor eens en voor altijd stoppen -- gegeven dat ik eerst en vooral zie en begrijp precies hoe ik besta in en als 'verkrachting' en hoe en waarom 'verkrachting' een deel geworden is van 'wie ik ben' als 'het bestaan'.

En dat is het doel geweest van de 'Paranoia-blogs' over 'verkrachting' - is mezelf de vraag stellen 'Hoe draag ik bij tot het bestaan van verkrachting?'. Ik heb tot op dit punt 'verkrachting' steeds onderzocht en benaderd vanuit de maatschappelijke patronen die er bestaan als al de instituties in onze samenleving die het individu reguleren, controleren en vormgeven - en die uiteindelijk bijdragen tot het ontstaan en voortbestaan van 'verkrachting' - en heb daarin even mezelf in de rol van de 'onderzoeker'/'wetenschapper' geplaatst.

Wat de 'Reis naar Leven' blogs echter onderscheidt van andere wetenschappelijke blogs die maatschappelijke problemen onderzoeken, is het aspect van zelf-eerlijkheid en zelf-verantwoordelijkheid - het aspect van 'mezelf', het inzicht dat ik hier besta in en als deze realiteit, en dus is al wat hier bestaat bepaald door hoe ik het zie en ervaar, door mijn bestaan --- en is het gezond verstand dat al wat hier bestaat, bestaat omwille van hoe ik besta in en als mezelf - waarin het dus essentieel is om te onderzoeken hoe mijn bestaan en de manier waarop ik mezelf altijd heb aanvaard in en als mijn 'bestaan' heeft bijgedragen tot hoe de mensheid en 'het leven op aarde' bestaat in haar huidige vorm.

In de blogs die volgen zal ik dus mijn relatie tegenover de realiteit waarin ik mij bevind onderzoeken en hoe die relatie impliciet heeft bijgedragen tot het bestaan van verkrachting --- door bijvoorbeeld de Seksuele Fantasiëen die ik heb toegestaan te bestaan in mijn geest, door allerlei betekenissen die ik heb gegeven aan het woord 'verkrachting', door beschuldiging te hebben toegestaan te bestaan in mezelf, door afscheiding toe te staan te bestaan in mezelf tussen 'vrouwen' en 'mannen' gebaseerd op beoordelingen over de lichamelijke expressie die ik zie met mijn ogen, door vooroordelen te hebben toegestaan te bestaan in mezelf tegenover 'mannen' en 'de mannelijke seksualiteit', door seksuele onderdrukking in de plaats van seksuele expressie, communicatie en openheid te hebben toegestaan te bestaan in mezelf,enzovoort...

Dag 323: De Seksuele Onderdrukking in onze Samenleving is een Ziekte - Dossier Verkrachting in België

Dit is een verderzetting van "Dag 322: Kan De Mens zich Beschaafd Noemen als Verkrachting bestaat? - Dossier verkrachting in België" en we gaan verder op volgende paragraaf:


Ook hebben we onderzocht hoe de Seksuele Theoriëen van Freud, waarin Freud oppert voor een onderdrukking en 'controle' van de 'seksuele driften' in en van de mens om zogezegd een 'gezonde samenleving' te creëren, bijdragen tot een samenleving waarin kinderen en volwassenen geen blijf weten met hun 'seksuele driften', en dan uiteindelijk geheime innerlijke fantasie-werelden gaan creëren waarin 'alles kan en alles mag', zonder dat mensen zelfs begrijpen waarom ze bijvoorbeeld verlangen om een vrouw te mishandelen, misbruiken en onderdrukken - omdat onze samenleving en menselijke interactie gebaseerd is op het onderdrukken van die 'driften' en bijgevolg de mens niet kan en wil ondersteunen of begeleiden in het begrijpen en ontcijferen van en verantwoordelijkheid nemen voor de innerlijke realiteit -  tot het te laat is en er iemand verkracht wordt en we gedwongen worden om  psychologische begleiding te overwegen voor dit individu.


Heb je al eens opgemerkt hoe kinderen reageren wanneer ze geconfronteerd worden met beelden en woorden die te maken hebben met 'sex' en 'sexualiteit'? Meestal zeggen ze 'eeeei', 'bah', 'vies!', ze beginnen ongemakkelijk te giechelen en om zich heen te kijken, grapjes te maken en er alles aan doen om dat waar ze op reageren weg te werken en weg te duwen alsof het iets 'slecht' is en niet zou mogen bestaan.

En nog eigenaardiger: Waarom vinden wij deze reactie 'normaal'? We zullen misschien wel zeggen van 'jah, het zijn maar kinderen', 'het is een typisch kinderachtige en kinderlijke reactie', alsof het vanzelfsprekend en 'natuurlijk' is dat kinderen zich ongemakkelijk voelen over seks, seksualiteit en bijgevolg hun eigen lichaam. Kinderen zullen echter enkel zo reageren wanneer er andere kinderen en/of volwassenen in de buurt zijn, alsof ze willen bewijzen aan al de andere mensen dat ze ook 'normaal' zijn door zo te reageren - omdat ze ergens in hun onderbewuste geest beseffen dat alle mensen zo reageren op seksualiteit, dat er een sociaal stigma bestaat rond seksualiteit, het lichaam en al wat natuurlijk en vleeslijk/fysiek is, en ze willen uiteraard niet gestigmatiseerd worden.

Er bestaan zoveel beoordelingen rond deze fysieke realiteit, rond het lichaam, rond de geslachtsdelen, de geslachtsdaad en alles wat te maken heeft met de natuurlijke seksuele uitdrukking -- die eigenlijk constant en overal gebeurt in de natuur en achter gesloten deuren en in de geest van mensen. Kinderen pikken die sociale onderdrukking van seksualiteit die bestaat in de mens op, en gaan dan zo'n overdreven gedrag uitdrukken in een sociale situatie als reactie op seksueel getinte beelden en/of woorden. Wat ze in die situatie uitdrukken is ANGST - het is vergelijkbaar met pest-gedrag: bij pestgedrag gaat de 'pester' iemand eruitpikken om te pesten, te onderdrukken en aan te vallen omdat de 'pester' angst heeft van bepaalde eigenschappen die hij ziet in het individu die hij uitgepikt heeft om te pesten -- daarom is er zo'n grote weerstand, zo'n grote afkeer en zo'n agressie --- uit ANGST.

wanneer kinderen geconfronteerd worden met beelden/woorden van seksuele aard, worden ze geconfronteerd met een 'eigenschap'/'realiteit' in/van zichzelf die ze hebben leren beoordelen als 'negatief' en 'slecht', op impliciete wijze door hun omgeving als hoe volwassenen omgaan met seksualiteit te observeren. Hun reactie van afkeer, afwijzing en het belachelijk maken van de seksuele beelden/woorden, is dan een sociale overlevings-reactie waarin ze willen duidelijk maken aan hun omgeving dat die beelden/woorden niet in hen bestaan, om zichzelf te beschermen tegen zelf zo afgewezen/bespot te worden door hun omgeving.

Wanneer volwassenen kinderen dit gedrag zien uitdrukken, als die overdreven ongemakkelijkheid/afkeer tegenover seksualiteit - gaan volwassenen dit bestempelen als 'kinderlijk gedrag' omdat wij, volwassenen, dit gedrag niet meer vertonen, wij gaan zogezegd op een volwassen manier om met seks. Maar, is dit wel zo? Ik bedoel, als je kijkt naar hoe weinig er gecommuniceerd wordt over seks en seksualiteit en het fysieke lichaam, fysieke aanraking, intimiteit -- en hoeveel ongeschreven 'sociale regels' er bestaan om elkaars 'lichamelijkheid', 'lichamelijke ruimte' te omzeilen --- dan kan je vaststellen dat de volwassen mens  eerder een geëvolueerde vorm is van hoe het kind reageert op seksualiteit.

Want, Seks, we doen het allemaal, we denken er allemaal aan, we willen het allemaal, we zijn er allemaal naar op zoek --- maar niemand die er duidelijk, rechtuit, assertief, open of eerlijk over is. Je zou haast zeggen, wanneer je de menselijke interactie gadeslaat, dat het niet echt bestaat, dat de mens geen seksueel wezen is. Terwijl, wanneer je stilstaat bij wat het eigenlijk is dat de mens hier op aarde doet, waarom hij bestaat - dan is het SEKS, voortplanting, 'overleving' - net zoals dat bij elke diersoort en plantensoort het geval is.

Is het niet ergens vanzelfsprekend dat als wij in en als onze samenleving een volledig gesloten en stilzwijgende houding aannemen in verband met seks, en dan voornemelijk wanneet het aankomt op de seksuele communicatie/interactie die (niet) plaatsvindt tussen kinderen en hun primaire omgeving - dat er dan seksuele stoornissen plaatsvinden, zoals verkrachting - en dat wij als samenleving dan perplex staan en niet begrijpen waar zo'n gedrag in godsnaam vandaan komt? Is het niet net door onze onderdrukking en stilzwijgen en gesloten houding in verband met seksualiteit dat we onszelf blind maken en houden om opzettelijk de oorzaak/redenen niet te zien van waarom er zoiets als verkrachting bestaat?


Onderzoek de Equal Life Foundation een OnderzoeksCentrum dat staat voor het Onderzoeken van de Menselijke Samenleving en de Menselijke Geest - om Oplossingen te kunnen ontwerpen voor de problemen die wij dagelijks ervaren in onze samenleving.