Dag 539: Hoe een Blind Vertrouwen in de Wetenschap de Wetenschapper in Onszelf heeft Onderdrukt

Dag 539: Hoe een Blind Vertrouwen in de Wetenschap de Wetenschapper in Onszelf heeft Onderdrukt

Hoeveel van wat we denken te 'Weten' over onze Werkelijkheid is Eigenlijk 'Echt'? 

De zelf-Eerlijkheid Series

Ik ben nu al een tijdje aan het kijken naar en aan het onderzoeken hoe en waarom er een mechanisme bestaat in en als de menselijke geest die de illusie creëert dat wij, mensen, 'alles' weten, dat we niets meer moeten bijleren - hetgeen resulteert in het constant gewoon vertellen en verklaren en delen van onze meningen en opinies, en in wezen het constant herkauwen van steeds dezelfde kennis en informatie omdat - als we kijken in zelf-eerlijkheid naar onszelf en onze samenleving, dan kunnen we misschien zien dat er niemand is die eigenlijk werkelijk aan Zelf-Onderzoek doet.

Ik bedoel, we hebben immers onze wetenschappers die dat zogezegd voor ons doen, het onderzoek naar onze geschiedenis, en biologie, en anatomie, en fysiologie en filosofie en god-weet-wat-nog -- terwijl het grootste deel van ons mensen gewoon  bestaat in en als een onzichtbare bubbel waarin we ons aan onze gewoonten en levensstijl en routines houden alsof dat is wat het leven opmaakt -- alsof hoe wij persoonlijk leven en bestaan en functioneren in relatie tot onze dagelijkse realiteit, het absolute antwoord is op de vraag 'wat is Leven?' en 'Wat is Het Leven?' -- omdat we er op een bepaald punt precies zomaar zijn vanuit gegaan dat, omdat we dingen hebben zoals wetenschappers, en leerkrachten en ouders en allerhande autoriteitsfiguren en -structuren, dat wij daarom zelf die moeite niet moeten doen om onszelf en onze wereld en realiteit en bestaan te onderzoeken. En dat, omdat we dingen lezen over wat al die wetenschappers zogezegd ontdekt hebben over de realiteit, als kennis en informatie over 'onze wereld' waar we ons in bevinden die  we dan opslagen in onze geest en transformeren tot 'onze mening' en 'ons gedacht', denken en geloven we om de één of andere reden dat wij nu een helder inzicht hebben in hoe alles bestaat. Terwijl, als we eerlijk zouden zijn met onszelf dan zouden we inzien en beseffen dat we zelf eigenlijk nooit werkelijk iets ontdekt of gezien of gerealiseerd hebben - we hebben het enkel gehoord en gelezen van een ander en gekopieerd in onze geest.

Waarom is het dus dat we zelf niet die wetenschappers zijn? Waarom en hoe is het dat we niet eens nieuwsgierig of benieuwd lijken te zijn naar wat we zelf zouden kunnen ontdekken als we het proces zouden ondernemen van het onderzoeken van hoe onze realiteit werkelijk bestaat --- en dat wil niet enkel zeggen, de realiteit buiten onszelf als de fysieke wereld, maar ook en in wezen vooral de realiteit binnenin onszelf. Dit is immers waar het is dat zelfs onze zogezegde voorname 'wetenschappers' in onze wereld die we vertrouwen om ons te laten weten hoe alles werkt de mist zijn ingegaan - in dat er namelijk nooit de link gelegd geweest is, het is zelfs nooit overwogen geweest dat er een link zou kunnen zijn, tussen onze interne realiteit en onze externe realiteit - en dat, om de externe realiteit te begrijpen zouden we misschien wel eens naar binnen moeten kijken.

Terwijl, het eerste punt dat overduidelijk zou moeten zijn voor elk wezen dat zichzelf 'wetenschapper' durft te noemen of dat durft te exclameren een waarachtige interesse te hebben in het leren kennen van de eigenlijke werkelijkheid, is dat dé grootste bepalende factor van hoe we onze waarnemingen interpreteren en ervaren en zien IS net die link en het verband tussen onze interne en externe realiteit. Het feit dat er een 'Ik' en een 'gewaarzijn' of 'bewustzijn' bestaat binnenin onszelf is het eerste punt dat het in de eerste plaats mogelijk maakt dat we überhaupt het bestaan van 'een realiteit' kunnen erkennen - dus, hoe is het mogelijk dat die link het meest genegeerde en verwaarloosde punt is doorheen de geschiedenis van de zogezegde 'wetenschap'?

Hebben we ooit als kind van onze omwereld, van het schoolsysteem, van onze ouders, van de media en de wetenschappelijke gemeenschap geleerd om, teneinde onze externe realiteit volledig te kunnen begrijpen, dat we eerst en vooral naar binnen moeten kijken en onze interne realiteit moeten leren kennen en begrijpen? Neen! En dit ondanks het voordehandliggende feit dat het onze interne wereld is die in de eerste plaats bepaald hoe we onze externe wereld zullen zien en ervaren en begrijpen. Het is de werking van onze interne structuren, niet enkel de Geest maar ook het Lichaam, dat specifieke limitaties kan leggen op ons perceptievermogen en dat bijvoorbeeld iets creëert dat 'selectieve perceptie' heet - namelijk de neiging om enkel specifieke informatie op te nemen uit wat we zien in onze omwereld, op basis van persoonlijke voorbepaalde ideëen, geloofsystemen en meningen die we in onszelf geïntegreerd hebben in relatie tot die omwereld.

Men moet dus de vraag stellen waarom het is dat dit proces van het leren kennen en onderzoeken van de interne realiteit zo angstvallig vermeden werd en wordt door al de structuren en instituties die instaan voor het opvoeden en vormgeven van de kinderen in deze wereld. Waarom is het dat kinderen niet leren om een interne stabiliteit en zelf-vertrouwen te ontwikkelen dat garant kan staan voor een welgevormd vermogen van het kind om zijn realiteit te zien als wat het is - en dat ze in de plaats daarvan leren om net niet te vertrouwen op zichzelf en vooral geen zelf-vertrouwen te ontwikkelen in relatie tot wat zij eigenlijk zien in hun wereld en omgeving, maar al hun vertrouwen te plaatsen in 'andere mensen', in de leerkracht, de ouder, het schoolsysteem, de media, enzovoort? Dit zijn pertinente vraagstukken die zouden moeten spelen in de geest van elk mens die beweert het beste voor te hebben met deze wereld en de kinderen in deze wereld en hun toekomst.

Dag 494: De Illusie van Vrije Keuze als Gepreseneerd door het Menselijk Bewustzijn

In Dag 495 was ik begonnen met kijken naar hoe en waarom het is dat er een zelf-sabotage mechanisme bestaat in de menselijke geest dat ons mensen ervan weerhoudt om in elk moment bij te leren en uit te breiden en te ontwikkelen in en als onszelf in relatie tot onze wereld en realiteit. Dat ervoor zorgt dat we maar werkelijk 'opgroeien' in en als een leerproces, tot we de 'volwassen' leeftijd bereikt hebben en vanaf dan wordt alles slechts herhaling van  dezelfde patronen, tot we langzaamaan de zombiestaat en in veel gevallen vaak de dementerende staat in zinken.

Wat er gebeurt door dit punt van dat we niet meer bijleren doorheen ons leven en dat het enige dat we eigenlijk 'weten' of beseffen en zien in en van de wereld waarin we bestaan zowel binnen als buiten onszelf, is wat er in onze geest bestaat als kennis en informatie die we geaccumuleerd hebben voornamelijk tijdens onze kindertijd als de tijd waarin we onze geest ontwikkelen -- is dat we niet geinformeerd genoeg zijn of niet voldoende in staat zijn om werkelijk keuzes te maken die het beste zijn voor onszelf in ons leven.

Dit is bijvoorbeeld waarom we in steeds dezelfde gedachten- en reactiepatronen zullen vallen die niet het beste zijn voor onszelf of onze relaties met onze omgeving. Waarom we op steeds dezelfde emotionele manier zullen reageren op en in dezelfde situaties, ondanks dat we uiteindelijk inzien dat de gevolgen van hoe wij onszelf uitdrukken in en als die emotionele staat niet het beste is voor onszelf. We maken bijvoorbeeld beslissingen of we zeggen impulsieve dingen in een emotionele staat waar we ons nadien over schamen of waar we nadien spijt van hebben. En dan  denken we van 'volgende keer doe ik het anders'. Maar dan, de volgende keer, doen we gewoon precies hetzelfde.

En, waarom is dat? Waarom is het met andere woorden dat er niet zoiets bestaat als 'vrije keuze', in de zin dat we niet in staat lijken te zijn om werkelijk keuzes te maken in elk moment, met betrekking tot zowel onze interne als externe realiteit, die het beste zijn voor niet enkel onszelf maar voor al het leven op aarde -- keuzes die het absolute beste zijn op elk vlak. Wat ik heb gemerkt voor mezelf in relatie tot waarom het is dat ik bijvoorbeeld steeds patronen herhaal die niet het beste zijn voor mezelf en die schadelijke gevolgen creëren in mijn leven en waarom ik zogezegd blijf 'vallen' in die patronen - zoals bijvoorbeeld specifieke eetgewoonten en/of verslavingen --- is dat ik niet geinformeerd genoeg ben in mezelf om werkelijk te zien wat ik aan het creëren ben als en wanneer ik mezelf toesta te participeren in die of deze gewoonte.

Een voorbeeld is bijvoorbeeld dat ik tijdens mijn leven de gewoonte heb gecreëerd om veel te participeren in verbeelding. Ik dagdroomde heel vaak over scenarios waarin ik de heldin speelde en waarin ik heel 'cool' was en veel aandacht en erkenning kreeg van andere mensen. Maar dan, in mijn eigenlijke dagelijkse relaties met de mensen in mijn fysieke omgeving voelde ik mij het tegenovergestelde - ik ervoer mezelf als angstig en inferieur en onzeker. Het is pas nadat ik een proces van zelf-onderzoek heb afgelegd, door het toepassen van de Desteni toepassingen van schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctie --- dat ik ben beginnen merken en inzien dat deze twee ervaringen hand in hand gaan.

 Dat, elke keer wanneer ik mezelf toesta te participeren in een verbeelding in mijn geest die een positieve ervaring genereert in mezelf, en ik mij 'goed' voel over mezelf - des te meer ik mij onzeker en angstig voel in mijn relaties met mensen in mijn fysieke wereld en realiteit.

En, hoe minder ik begon te participeren in die verbeelding, door mezelf bijvoorbeeld toe te passen in het stoppen van mezelf wanneer ik de verbeelding en de energie zag opkomen in mezelf, en mezelf niet toe te staan erin te stappen en de energie te genereren in mezelf - des te meer ik mij comfortabel en stabiel begon te voelen in mijn fysieke relaties met de mensen in mijn omgeving.

Dus, wat ik heb ingezien, is dat ik aanvankelijk nooit mezelf stopte in het participeren in verbeelding en het gereneren van positieve gevoelens, omdat ik nooit direct zag wat ik eigenlijk aan het creëren was in mezelf en mijn leven. Ik zag de preciese gevolgen van mijn daden niet werkelijk in. Nu echter, vanaf het moment dat er een verbeelding opkomt in mezelf - in dat moment komt er ook een besef op in mezelf van wat ik zal creëren als ik mezelf toesta in die verbeelding te stappen en mezelf te laten meevoeren door de positieve energie. Ik zie onmiddellijk dat ik mij nadien heel onzeker zal beginnen voelen en dat ik eigenlijk de omgekeerde energie zal manifesteren in mezelf - omdat ik nu besef dat dat is hoe de geest werkt, op basis van polariteiten die elkaar uitbalanceren. En daardoor is het nu makkelijker voor mezelf om de keuze te maken om mezelf te stoppen in dat moment en eerder mezelf te bewegen op een manier die het beste is voor mezelf op langere termijn --- omdat ik mezelf heb onderwezen in hoe mijn eigen geest werkt. Ik ben voldoende geïnformeerd om precies te weten wat ik doe en wat ik creëer in de beslissingen die ik maak in relatie tot de gedachten en gevoelens waar ik in participeer in mijn eigen geest.

Zolang dit absolute inzicht in de eigen geest niet bestaat, kan er niet zoiets bestaan als 'vrije keuze'. Omdat, zolang we ons niet absoluut gewaar zijn van wat we eigenlijk aan het doen zijn, kunnen we ook niet inzien waarom we het beter niet zouden doen, en hebben we bijvoorbeeld geen motivatie om onze schadelijke gewoonten te stoppen. Het is pas wanneer we de verantwoordelijkheid nemen om alles te onderzoeken binnen en buiten onszelf - dat we in een positie kunnen staan waarin we ook werkelijk verantwoordelijkheid kunnen nemen voor de beslissingen die we maken binnen en buiten onszelf omdat we precies zien waar onze daden toe leiden.

Ik bedoel, deze hele fysieke wereld en hoe ze op dit moment bestaat is een levend bewijs van het feit dat we niet voldoende geinformeerd zijn in de beslissingen die we maken, en dat we eerder beslissingen maken gebaseerd op onze gevoelens en gedachten dan op een daadwerkelijk inzicht in hoe dingen precies werken. We weten niet hoe dingen precies werken en we doen er de moeite niet voor om alles te onderzoeken.  Zolang we deze stap niet zetten van het onderzoeken van wie we zelf zijn in relatie tot onze wereld en realiteit en onderzoeken van hoe onze geest bestaat en functioneert - kunnen we niet beweren dat vrije keuze bestaat omdat we niet weten wat we kiezen of zelfs hoe of waarom aangezien we niet weten hoe onze eigen geest keuzes maakt en waar die keuzes werkelijk op gebaseerd zijn. En de enige manier om dan te weten te komen dat onze keuzes eigenlijk niet het beste waren voor onszelf - is door de gevolgen te observeren. Gevolgen zoals een fysieke wereld die aan het aftakelen is. Gevolgen zoals een economisch systeem dat niet zorgt voor het leven op aarde.

http://www.desteni.org

Dag 394: Hitler - Het Verhaal dat Nooit Verteld is Geweest!

Ik was de documentaire "Adolf Hitler - the Greatest Story Never Told!" aan het bekijken - waarin het relaas van de Tweede Wereldoorlog verhaald wordt in al haar geuren kleuren - al de dood en de vernieling en de 'onmenselijkheid', de brutaliteit - die nooit werkelijk als zodanig in de geschiedboeken uit de doeken gedaan wordt. Ik bedoel, de geschiedboeken die ik gelezen heb, vertelden wel dat Hitler een slecht man was en dat hij slechte dingen had gedaan en dat de Geallieerden hem uiteindelijk hebben overwonnen... en dan was alles weer goed. Maar de eigenlijke realiteit van de situatie, die niet zo simpel is als goed versus kwaad, die niet zo onschuldig is, die is nooit getoond of verteld of gedeeld geweest op school of in de media of waar dan ook.

En, terwijl ik de absolute kwaadaardige natuur van de mens aan het gadeslaan was in deze documentaire - en vooral het deel waar verteld wordt dat de Russische/Sovjet Soldaten het Duitse volk braken op elk vlak - door bijvoorbeeld vrouwen en kinderen te verkrachten en te vermoorden als een soort van heldendaad tijdens de oorlog --- zag ik hoe ik in mezelf, in mijn geest, mij overspoeld voelde door allerhande emoties van verdriet, wanhoop, schaamte, kwaadheid, machteloosheid, in relatie tot het besef van wat ik/wij als mens/mensheid hier hebben gecreëerd, wat ik/wij hebben gedaan, al die geschiedenis, al die consequenties -- ik bedoel, de oorlog, dat is niet zomaar 'gedaan'. Al wat er toen is gebeurt bestaat nog steeds, het is enkel 'geëvolueerd', het bestaat in andere vormen. De geschiedenis maakt deel uit van wie wij zijn, het is immers ons verleden, het zijn onze collectieve herinneringen, het is hoe we bestaan, het is wat we aanvaard hebben in en als onszelf.

En de spijt, de schaamte en het verdriet, wanneer je oog in oog staat met wat wij hier gedaan hebben, met elkaar, al de consequentiele beslissingen die we genomen hebben, al de dingen die we gedaan hebben die op geen enkele manier steek houden, die vermeden hadden kunnen worden - al die pijn -- het is zo immens dat het geen wonder is dat we het 'vergeten' zijn, dat we het ons niet kunnen herinneren en dat wij als mens bestaan in en als een staat van absolute onderdrukking: onderdrukking en vergeetachtigheid in verband met ons verleden en onze geschiedenis - in verband met wat er echt gebeurt is en wat er nog steeds aan het gebeuren is. Waarin we zo naïef zijn om te denken dat de oorlog voorbij is en dat we in vreedzame tijden leven nu - omdat dat ook zo verteld wordt door onze geschiedboeken --- maar dat is wat we onszelf willen vertellen, om de trauma van het verleden te verdringen - waardoor we misbruik in onze dagelijkse realiteit op allerhande vlakken hebben aanvaard als normaal en vanzelfsprekend, terwijl wij er blind voor zijn. We zien het niet meer omdat we het niet willen zijn - hoe de wandaden die in deze documentaire zo treffend getoond worden nog steeds deel uitmaken van onze wereld en realiteit -- hoe kan het ook anders wanneer wij nooit verantwoordelijkheid genomen hebben voor onze geschiedenis, wanneer onze geschiedenis iets is dat we onder het tapijt hebben geveegd?

En wat ik dus opmerkte in mezelf was hoe ik, elke keer ik geconfronteerd werd met beelden en woorden van 'verkrachting' of 'uithongering' or 'massamoord', enzovoort - reageerde ik emotioneel in mezelf, en met gedachten van 'dat kan toch niet', 'hoe kunnen mensen zo kwaadaardig zijn', 'dat is zo erg', 'mensen zijn zo slecht', 'wij zijn zo slecht', 'hoe kan dit zomaar gebeurt zijn', enzovoort --- tot ik op een punt kwam in mezelf waarin ik zag dat er zoveel pijn is aan en in dit bestaan, in het menselijk bestaan, de pijn die gereflecteerd wordt in al de beelden uit de geschiedenis, al de oorlogstaferelen en de woorden die we gebruiken, en de verhalen die verteld worden - dat, om er emotioneel op te blijven reageren, zou ik mezelf ten eerste verliezen in uiteindelijke waanzin, en zou ik ten tweede in een illusie bestaan van eigenbelang.

Omdat, waar komen die emotionele reacties vandaan? Vanuit mijn gedachten! Ik denk over wat ik zie met mijn ogen, ik denk 'oh neen ik wil dat niet meemaken', en dan voel ik mij angstig, en verdrietig, en kwaad, en wanhopig, en verloren, enzovoort, en zodoende verlies ik mezelf in een spiraal van emotionele ervaringen die eindeloos lijken te zijn. Terwijl, al die gedachten en reacties zijn in wezen nergens voor nodig - omdat ze uiteindelijk allemaal gebaseerd zijn op een reactie van angst in mezelf, daar komt het op neer: ik heb angst dat wat ik zie ook met mij zou gebeuren, en daarom reageer ik er emotioneel op en maak ik het een persoonlijk drama, en identificeer ik mezelf met de personages in de verhalen die ik zie en hoor. De emotionele reacties zijn gebaseerd op mijn geest en wat er omgaat in mijn gedachten - daar waarin ik geloof dat ik speciaal ben, dat mijn bestaan iets betekent en dat ik bijvoorbeeld veel te goed ben om pijn te lijden - om verkracht of vermoord te worden.

Terwijl, dat is op zich niet zo - in werkelijkheid maak ik van 'verkrachting' iets 'erger' dan het eigenlijk is door erover na te denken en door er emotioneel op te reageren in mezelf - door er een ego-kwestie van te maken, gebaseerd op de idee/gedachte dat ik 'respect' verdien omdat ik 'speciaal' ben: dat is Ego. De realiteit is dat ik een fysiek lichaam ben, in de fysieke werkelijkheid - en dat, ja, als ik verkracht of vermoord zou worden, dan zou dat hoogstwaarschijnlijk pijnlijk zijn, maar dat is nu eenmaal de realiteit die hier bestaat - en door erop te reageren met gedachten en emoties zal geen oplossingen bieden, omdat ik mezelf daarin enkel verlies in mijn Ego, in allerlei persoonlijke meningen en opinies en contemplaties en ervaringen in verband met wat er aan het gebeuren is met mij - gebaseerd op hoe ik mezelf heb gedefinieerd en hoe, wat er aan het gebeuren is, niet overeen komt met die definitie van mezelf als 'een speciaal persoon/wezen'.

Dus, emotioneel reageren op wat hier bestaat, zoals verkrachting en moord en oorlog bijvoorbeeld, is een vorm van niet willen aanvaarden hoe de fysieke werkelijkheid op dit moment bestaat en functioneert - van wie ik ben als mens en wat de mensheid is geworden doorheen de geschiedenis --- waarin bijvoorbeeld verkrachting en moord een deel is gaan uitmaken van onze werkelijkheid. Terwijl, het niet aanvaarden van deze realiteit zoals ze op dit moment bestaat, is het niet aanvaarden van mezelf als deel van deze realiteit - want, ik ben nu eenmaal hier, ik besta hier, als een fysiek lichaam, hetgeen wil zeggen dat ik deze realiteit BEN, ik ben de fysieke substantie, die bestaat in al wat hier bestaat. Als ik bijvoorbeeld dus verkrachting niet wil aanvaarden, door er meningen over te vormen en er emotioneel op te reageren, dan is dat een teken dat ik dat deel van mezelf als de werkelijkheid niet wil aanvaarden en dat ik met andere woorden geen verantwoordelijkheid neem voor deze wereld --- waardoor het dus niet verwonderlijk is dat de wereld zich in deze staat bevindt, omdat ik, en elk mens doorheen de geschiedenis, er nooit verantwoordelijkheid voor heeft willen nemen.

We hebben altijd enkel gereageerd met gedachten en emoties op wat er gebeurt - als een persoonlijke reactie op wat er bestaat - waarin we niet stilstaan bij of geinteresseerd zijn in het werkelijk onderzoeken hoe deze realiteit in elkaar zit en er oplossingen voor te vinden.


Wordt Vervolgd in Dag 395

Dag 391: The Paradise - Zijn we wel Echt het Hoofdpersonage in Ons Leven?

Ik ben de laatste tijd een nieuwe serie aan het volgen, 'The Paradise'. Er is een personage in de serie, Mr. Jonas, een oude man die zichzelf heeft aangesteld als een Geheim Agent voor de Eigenaar van 'The Paradise' - het is een man die anderen bespionneert en observeert. Hij houdt zelfs een boekje bij waar hij continu vanalles in zit neer te pennen. Terwijl andere mensen aan het werken zijn en aan het praten en lachen zijn, zit hij hen van op een afstand te bekijken en af te luisteren, opzettelijk op zoek naar 'schandaal' dat hij tegen hen kan gebruiken, zodat hij zijn loyaliteit kan bewijzen aan zijn baas. En wanneer er geen echt schandaal is, dan verzint hij er wel één, waarin hij wat hij gehoord heeft terwijl hij de conversaties van andere mensen aan het afluisteren was buiten context plaatst.

Hij speelt het personage in de serie dat je kan omschrijven als kwaadaardig - in het begin van de serie was hij enkel wat bemoeiziek en vervelend omdat hij het leven van één van de hoofdpersonages moeilijk maakte - maar, ik zit nu aan de zesde aflevering, en hij heeft het al een stap verdergezet door opzettelijk een valse daad te verrichten en het dan op iemand anders te steken omdat hij die persoon weg wilde werken -- waarin hij op uiterst manipulatieve en sluwe/duivelse wijze te werk ging.

Ik wil het hebben over dit personage in de serie, omdat hij het personage speelt waar ik het meest op reageerde. Mijn reacties waren er van frustratie, woede en verontwaardiging - gepaard met gedachten  van 'wie denkt hij wel dat hij is?!' en 'wat een klootzak!' en 'hoe kan iemand nu zo verschrikkelijk zijn?!' - vooral wanneer hij overging tot opzettelijke valsheid/kwaadaardigheid, terwijl hij zichzelf aan de andere mensen in 'the paradise' presenteert alsof hij perfect is, want, hij ziet alles, en hij observeert anderen, en hij heeft altijd gezien wat een ander fout doet, terwijl hij in werkelijkheid zelf de ergste van allemaal is.

Het feit dat ik zodanig reageer in mezelf wijst aan dat er iets is aan/in dit personage dat mij persoonlijk raakt, hetgeen wil zeggen dat er iets van dit personage in mezelf bestaat dat ik niet wil inzien, waardoor ik hem beoordeel als 'slecht' en 'kwaadaardig', en daarin mezelf superieur en 'goed' voel zodat ik niet zou inzien dat wat ik in hem beoordeel is wat er bestaat in mezelf.

Waar ik mij kwaad om voelde was dat ik hem zag als een hindernis, en obstakel, in het pad van de hoofdpersonages - hij maakte hen het leven onnodig moeilijk en saboteerde hun geluk. Omdat, in mijn geest, terwijl ik naar de serie aan het kijken was, had ik al een beeld gecreëerd van hoe ik wil dat het plot gaat, wat ik wil dat er gebeurt in de serie, volgens mijn persoonlijke verlangens die ik wil beleven via de serie waar ik naar kijk. Ik had mezelf geidentificeerd met de hoofdpersonages, en ik wilde voor hen wat ik voor mezelf wil en verlang: geluk, voorspoed, liefde en positieve gevoelens en ervaringen. En daar komt die man die roet in het eten strooit en de hoofdpersonages dwarsboomt in hun Pad naar Geluk - en dus beoordeel ik hem als 'kwaadaardig' en wil ik dat hij sterft of betrapt wordt in wat hij gedaan heeft en dat hem negatieve dingen overkomen zodat de hoofdpersonages hun geluk kunnen weervinden.

Ik bedoel, wat dit mij laat zien over mezelf, in hoe ik reageer op wat ik zie in de serie -- is dat ik zelf zo geobsedeerd en geconsumeerd ben door mijn persoonlijke verlangen en 'pad' naar Geluk, voorspoed, liefde en positieve ervaringen - dat ik alles en iedereen die mijn pad kruist en mij op de één of andere manier een strobreed in de weg legt waardoor ik mijn plannen die ik in mijn geest had gemaakt niet kan uitvoeren, automatisch beoordeel en beschuldig als 'slecht' en 'negatief' en negatieve dingen toewens.

Zo zijn er nog meer van die personages in de serie die er enkel lijken te zijn om de plannen van de hoofdpersonages te dwarsbomen - personages waarop ik in dezelfde haatvolle manier reageer en hen beschuldig van kwaadaardig te zijn. Terwijl, zijn ze werkelijk 'kwaadaardig' - of zie/beoordeel ik hen enkel zo omdat ze de plannen van de hoofdpersonages dwarsbomen en omdat ik mezelf heb geidentificeerd met de hoofdpersonages?

Het is eigenaardig hoe die beoordelingen van 'goed' versus 'kwaad' - waarin ik bijvoorbeeld de hoofdpersonages en alles wat zij doen beoordeel als 'goed' en de personages die hen tegenwerken en de dingen die zij doen beoordeel als 'slecht' -  in wezen afkomstig zijn vanuit persoonlijke reacties in mezelf, die gebaseerd zijn op eigenbelangen. En daarin zie ik bijvoorbeeld niet in dat elk personage in de serie, in elke film datzelfde startpunt zich bevindt, van eigenbelang - en dat elk personage in de serie op elke manier handelt vanuit eigenbelang. Het enige verschil is dat, omdat bepaalde personages afgeschilderd worden als de hoofdpersonages en anderen als de nevenpersonages, krijgen de hoofdpersonages altijd meer aandacht, en daardoor kan je zien dat er 'rede' zit achter hun beslissingen, achter hun daden. Je kan als publiek mee-redeneren met de hoofdpersonages, en daardoor lijkt elke beslissing die ze maken 'goed' en 'juist' en 'correct', omdat we precies hetzelfde zouden doen als we in hun schoenen zouden staan. Terwijl, in het geval van de nevenpersonages, krijgen we amper achtergrond van hun beslissingen, het enige wat we zien van hen, is hun uiteindelijke daden, en, vanuit het perspectief van het hoofdpersonage, zijn die daden altijd 'negatief' en 'slecht' wanneer ze in de weg staan van hun persoonlijke verlangens en wensen.

Dat is ook zo in mijn eigen leven: ik weet wat er omgaat in mijn geest, ik ken mijn verleden - en dus, voor mij, wanneer ik kijk naar de beslissingen die ik maak en de dingen die ik doe in mijn leven, dan zit er altijd wel één of andere redenering achter die mijn beslissingen/daden rechtvaardigt - terwijl, wanneer andere mensen iets doen, dan zal ik hun beslissingen altijd oppervlakkig beoordelen als oftewel 'goed'/'positief' oftewel 'slecht'/'negatief', afhankelijk van hoe hun daden in lijn staan met mijn eigen beslissingen, voorkeuren en verlangens. Ik verplaats mezelf nooit in de schoenen van een ander, ik zie hun verleden niet, ik zie niet waar zij vandaan komen of hoe zij bestaan of waarom ze doen wat ze doen of wie ze zijn vanbinnen, het enige dat ik zie is hun gedrag, hetgeen ik dan bekijk vanuit mijn bril, gekleurd door mijn eigenbelangen en interne verlangens/wensen en gedachten.

En dus, vanuit dit perspectief - is er niet werkelijk zoiets als 'goede personages' en 'slechte personages' - omdat wat ik zal zien en beoordelen als 'goed', zal altijd te maken hebben met wie ik zelf ben en met wat ik zelf wil, wat ik zelf 'goed' vindt, en hetzelfde geldt voor wat ik zie en beoordeel als 'slecht'.  We zijn allemaal het hoofdpersonage in onze eigen film en alle andere mensen zijn altijd nevenpersonages die oftewel goed oftewel slecht zijn, afhankelijk van wie wij zijn vanbinnen.

De meeste series en films ondersteunen deze zelfzuchtige en ego-centrische manier van kijken naar de wereld en onszelf door bijvoorbeeld maar aandacht te geven aan het leven, de wensen, de gedachten en het verleden van één of twee personen in de serie/film, de 'hoofdpersonages' -- en daarin de kijker de indruk te geven dat enkel de interne wereld van gedachten, gevoelens en emoties, verlangens, wensen en dromen van de hoofdpersonages echt bestaat - en dat dus de nevenpersonages als marjonetten/poppen/pionnen zijn in het leven van de hoofdpersonages en die als enige functie hebben om de hoofdpersonages te helpen in hun zoektocht en pad naar Geluk - en indien ze deze functie niet vervullen, worden ze bestempeld en beoordeeld als 'Slecht', dan zijn ze de Slechterikken, de Booswichten.

Ik bedoel, dat is het leven niet -- in de realiteit zijn we allemaal één en gelijk, evenwaardig, op elk vlak -- elk mens heeft zijn verleden, zijn startpunt en oorsprong. Elk mens heeft zijn eigen redeneringen voor de beslissingen die we maken, elk hebben we onze eigen manier om in onze gedachten onze beslissingen te rechtvaardigen en valideren voor onszelf. We vinden altijd allemaal wel een uitleg, een rechtvaardiging of excuus voor onze schadelijke daden die we begaan hebben. En het is altijd een ander die de slechterik is - zo is het voor elk van ons: wij zelf zijn altijd Goed en Positief, en het is altijd een ander die Slecht en Negatief is.


Vindt het echte pad naar geluk - Geluk dat bestaat voor elk van Ons één en gelijk, Geluk dat bestaat in het besef dat als niet iedereen even gelukkig kan zijn, dan kan geluk niet bestaan. Onderzoek Desteni.

Dag 389: Hoe bouwen de Woorden die ik Leef, de Wereld waarin ik Besta

Dit is een verderzetting van "dag 388: De Intelligentie van het Verdraaien van de Werkelijkheid" waarin we ontdekt, besproken en uitgeschreven hebben hoe we 'Intelligentie' gebruiken als een middel om de realiteit van onszelf, als onze Geheime Agenda's van Eigenbelang, verbergen achter een 'positief' uiterlijk, door gebruik te maken van Woorden.


Zelf-Vergeving Dimensie

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als de gedachte, idee en het geloof dat ik een 'Intelligent' wezen ben omdat ik Woorden als Gedachten in mijn Hoofd/Geest heb en dat ik daarin 'Goed' en 'Positief' en Superieur ben aan alle wezens die geen Woorden/Gedachten in hun Hoofd/Geest hebben - en dat ik mezelf daarin nooit heb afgevraagd wat deze 'Intelligentie' eigenlijk is, waar gedachten vandaan komen, wat de 'woorden' in mijn hoofd/geest eigenlijk zijn of hoe ze bestaan/functioneren, en wie ik eigenlijk ben in en als die Gedachten --- door mezelf te hebben toegestaan en geaccepteerd zomaar blindelings te aanvaarden en Geloven dat 'Ik Denk dus Ik Besta' en dat mijn gedachten mij dus Maken 'Wie ik ben'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de woorden in mijn hoofd/Geest waarin en waarmee ik mezelf gedefinieerd heb nooit te onderzoeken door mijn gedachten te definieren als 'Intelligentie' en mezelf te beoordelen en definieren als 'een intelligent persoon' - en dat ik daardoor nooit heb ingezien en beseft hoe al de woorden in mijn geest, al de 'intelligentie', al mijn gedachten, gecentreerd zijn rond één punt: Eigenbelang --- waarin ik, doorheen mijn leven, een spiraal gecreëerd heb van woorden in mijn geest, en daarin de realiteit/waarheid van mezelf Verdraaid heb tot ik mezelf zie in Spiegel-Schrift, geschrift door de woorden in mijn geest en gedachten waarin ik mezelf gemanifesteerd heb in en als een voorgeprogrammeerd 'Beeld' van 'Wie ik ben', volgens  de spiegel die mij voorgehouden geweest is door mijn omgeving als wat ik zie met mijn ogen - waar ik de werkelijkheid van Wie ik ben in en als mezelf achter verberg

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van de woorden in mijn geest, als het voorgeprogrammeerde systeem van 'Intelligentie' dat ik in mezelf heb laten programmeren - door die woorden te gebruiken om mijn omgeving te manipuleren en bespelen in naam en functie van het bevredigen van mijn eigenbelangen - en daarin mezelf te verliezen in het beeld dat ik in mijn geest gecreëerd heb door middel van woorden en dat gebaseerd is op eigenbelang, door nooit de  verantwoordelijkheid te hebben genomen om de woorden die ik gebruik om mezelf te definieren in relatie tot mijn omgeving en mijn overleving in deze wereld te onderzoeken

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd verantwoordelijkheid te nemen voor het bestaan van Woorden - door mezelf te hebben gedefinieerd in en laten sturen door eigenbelang, en daardoor blindelings woorden te hebben gebruikt om mijn belangen te dienen, zonder te geven om de gevolgen en de consequenties van mijn daden - en daarin nooit te hebben ingezien hoe de menselijke geest, waarin ik mezelf heb toegestaan mezelf compleet in te definieren, volledig bestaat in en als en op basis van Woorden --- en dat dus mijn hele Wereld, als de ervaring in mezelf van 'wie ik ben' in relatie tot 'mijn omgeving', volledig opgebouwd is uit woorden - en dat, omdat ik nooit verantwoordelijkheid genomen heb voor de woorden en de definities van de woorden waarin ik mezelf heb gedefinieerd, ik een wereld heb toegestaan te bestaan als Mijn werkelijkheid, in en als Wie ik ben, die consequentieel en schadelijk is

ik vergeef mezelf dat ik woorden heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan op een manier die consequentieel en schadelijk is voor mezelf en mijn wereld/omgeving/bestaan - door nooit te hebben ingezien hoe ik mezelf en mijn wereld zelf heb gecreëerd door middel van hoe ik mezelf in relatie tot mijn wereld heb gedefinieerd, in en als en door middel van de woorden in mijn geest, en dat ik daarin dus op elk vlak verantwoordelijk ben voor wat HIER bestaat als mezelf in en als mijn wereld/werkelijkheid

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien, te beseffen en te begrijpen dat de woorden die ik Leef, de wereld waarin ik besta creëren en bouwen - omdat Woorden en de definities van die woorden de symbolische representaties zijn van wat ik toesta te bestaan in en als mezlef als het bestaan -- en dat dus, als ik woorden en betekenissen toesta te bestaan in mezelf die consequentieel zijn en die niet bestaan op een manier die het beste is voor al het leven dat HIER bestaat, dan is dat de realiteit die ik toesta en accepteer te bestaan als MIJN wereld


Wordt Vervolgd in Dag 390

dag 388: De Intelligentie van het Verdraaien van de Werkelijkheid

Dit is een verderzetting van "Dag 387: King Leopold's Ghost: Is Intelligentie ons gereedschap voor Misleiding?" - waarin we de documentaire 'King Leopold's Ghost' hebben gebruikt om te onderzoeken hoe 'Intelligentie' bestaat in en als de Menselijke Geest.

We zijn begonnen met de Dimensie van hoe we onze 'Intelligentie' in onze Geest gebruiken als een 'Propaganda-gereedschap' - door specifieke bewoordingen, definities en woordspelingen te gebruiken, die we vormgeven door middel van onze Gedachten, als de Geheime achterkamer waar al onze ware motivaties, verlangens en verborgen agenda's zich schuilhouden, om andere mensen te misleiden, manipuleren en bedriegen, al dan niet bewust - teneinde onze persoonlijke Belangen te kunnen bevredigen.

In deze blog gaan we verder met het kijken naar een andere dimensie/aspect van wat 'Intelligentie' werkelijk is in en als de Menselijke Geest, in hoe het op dit moment gemanifesteerd is in de Mens - gebruik makend van de Documentaire 'King Leopold's Ghost' en met name het voorbeeld dat Koning Leopold II leefde als een Consequentiele/Schadelijke vorm van 'Intelligentie'.

Wanneer we kijken naar hoe hij leefde, de daden die hij verrichte, het misbruik, de corruptie, de manipulatie, die hij uitvoerde omtrent zijn 'Congo Missie', en ongetwijfeld op andere vlakken, onder het mom van 'Intelligentie' en 'Superioriteit' - dan kunnen we onszelf de vraag stellen: 'Waarom is het dat zij die zichzelf 'Beschaafd' en 'intelligent' noemen, in relatie tot de zogezegde 'onbeschaafden' en 'onintelligenten', het minst in staat lijken te zijn om daden te verrichten die ondersteunend zijn voor het leven op aard en die de meeste Consequenties creëren en manifesteren voor iedereen?'

Want, langs de andere kant, zullen het wel de zogeheten 'Intelligente' en 'Beschaafde' Mensen onder ons wezen die hoog van hun toren blazen dat ze 'goedhartig' en 'liefdevol' en 'goed' en 'positief' en 'altruïstisch' zijn, hetgeen gebaseerd is op de idee dat 'Moraliteit' in de Geest bestaat, en dat dus enkel een 'Intelligent' mens, een 'Denkend Mens', een Mens die veel tijd en moeite toewijdt aan het 'Nadenken' over wat Goed versus Slecht en Juist versus fout is, in staat is om 'Moreel' te handelen, en een 'Geweten' te hebben en om dus te doen wat het beste is voor iedereen. Maar, ik bedoel, dit is een Geloof-systeem - het is iets dat we Geloven. De realiteit is echter heel wat anders...

Wanneer je de geschiedenis van de wereld bestudeerd, de Echte geschiedenis - niet de Kleuterverhaaltjes die neergeschreven staan in de geschiedenisboeken die ze kinderen aansmeren op school, en vaak zelfs op Universitair Niveau. Wanneer je de geschiedenis onderzoekt van het economische systeem, en wanneer je de beslissingen die gemaakt werden door invloedrijke individuen bestudeerd vanuit het oogpunt van het Economisch Systeem - dan kom je plots tot de vaststelling dat de dingen die ons verteld geweest zijn tijdens onze kindertijd op school en door de media, niet zijn wat ze lijken. En daarmee bedoel ik dat, onze geschiedenisboeken geschreven en verhaald worden als Sprookjes, waarin je de 'slechte' figuren hebt en de 'goede' figuren - de Media doet juist hetzelfde, je hebt altijd de 'slechterikken' zoals 'Saddam Hoessein' of 'Bin Laden' of 'Gaddafi', en dan heb je de 'Goeierikken', zoals 'President Obama' en 'de UN' en de 'EU' en 'Nelson Mandela' en 'het IMF'.

En dat is omdat de relaties met het Economische Systeem nooit uitgelegd/uitgeschreven worden - en dus, vanuit een oppervlakkig oogpunt, lijkt het alsof sommige mensen 'slechte bedoelingen' hebben en andere mensen 'goede bedoelingen' hebben. Wanneer je echter het economische systeem erbij haalt - merk je op dat elke beslissing die ooit gemaakt geweest is doorheen de menselijke geschiedenis, door elke figuur in een leiderspositie, gebaseerd geweest is op en gestuurd geweest is door Geld en Winst en Hebzucht - en dat in wezen, het hele concept van de Menselijke Geschiedenis die ons ingeprent geweest is door het Schoolsysteem Vals is. Er zijn geen 'Slechte' noch 'Goede' mensen - er is enkel de mens en zijn Hebzucht en Geld.

Ik bedoel, het is niet moeilijk om te zien, het bewijs staart ons elke dag in het gezicht --- het is hoe ons gehele economische systeem bestaat, het is gebouwd op de Ophemeling van de Hebzucht van de Mens - de 'Pursuit of Happiness' heet dat dan.

En dus, de reden waarom de zogezegde 'Intelligente' mensen op aarde, onze wereldleiders, onze psychologen, onze wetenschappers, onze filosofen, leerkrachten en religieuze leiders nooit een wereld hebben kunnen manifesteren die het beste is voor het leven op aarde - is omdat, het enige dat er 'Intelligent' was/is aan hen, is hoe ze iedereen kunnen doen geloven in hun 'Goedheid' en 'Rechtschapenheid', terwijl de ware motivaties van hun beslissingen verborgen blijven.

Het waren immers hoogst 'intelligente' mensen die de geschiedenisboeken die wij op school te verteren kregen, geformuleerd en gestructureerd hebben - en die ervoor gezorgd hebben dat de Echte Geschiedenis en al de Leugens, manipulatie, misbruik en bedrog waar het van doordrongen is, voorgoed verborgen zal blijven, zodat niemand in deze wereld ooit de Status Quo in vraag zal stellen en zodat alle stukken op het Monopolie Bord blijven bewegen volgens de Belangen van de Geschiedschrijvers. De Geschiedschrijvers zijnde zij die, middels hun 'Intelligentie', verhaatjes zullen vormen om aan iedereen te vertellen in verband met hoe wij best de Realiteit interpreteren, zien en ervaren.


Wordt Vervolgd in Dag 389

Dag 378: Bestaat het 'IK' wel Werkelijk?

Ik ga verder op "Dag 377: Terug naar het Begin in het Process van Geest naar Leven" waarin ik het punt heb opgemerkt en opengetrokken van het verschil tussen  kennis en informatie in en als de Geest, en Zelf-Eerlijkheid als Zelf-Expressie -- en hoe ik zelf, doorheen mijn Reis naar Leven, steeds de neiging had om mezelf uit te drukken vanuit kennis en informatie, vanuit dat punt van afscheiding van en in mezelf -- waarin, het net hetzelfde is wat wetenschappers, politici, leerkrachten, ouders, en mensen over het algemeen doen, het is kennis en informatie uitspreken, allerlei dingen verkondigen en vertellen zonder daarin te kijken naar wie we zelf zijn in wat we vertellen en hoe we ons uitdrukken, zonder Zelf-Eerlijkheid.

Dat is immers wat ik geleerd heb tijdens mijn kindertijd in interactie met voornamelijk de volwassenen in mijn wereld, is om een soort van Verering en Ontzag te ontwikkelen en ervaren in mezelf tegenover kennis en informatie, tegenover 'wat de volwassenen allemaal te vertellen hebben', omdat, wat hadden ze toch zoveel te vertellen! Wat wisten ze toch zoveel, zoveel meer dan ikzelf, wat wisten ze zo goed wat juist en fout is en goed en slecht, wat weten ze toch goed hoe ze zich moeten gedragen en uitdrukken, hoe ze moeten leven en overleven, hoe ze de ongeschreven en onzichtbare regeltjes moeten volgen, enzovoort.

Waardoor, Zelf-Eerlijkheid, Zelf-Expressie, Mezelf, uiteindelijk gewoon 'Verdween' -- het bestond gewoon niet meer, Ik bestond niet meer, er was niets meer in mezelf dat nog werkelijk Mezelf was, in de zin van, dat alles van hoe ik mezelf uitdrukte, alles van wat ik dacht, wat ik zei en hoe ik bestond in relatie tot andere mensen in mijn omgeving, en dus in relatie tot mezelf -- was Kennis en Informatie, was gebaseerd op de ervaring van Ontzag tegenover kennis en informatie, waarin ik mezelf vanbinnen heel erg klein gemaakt had, zo klein dat ik niet eens meer echt bestond, in mijn poging om 'een volwassene' te zijn, om ook zo Groots en Belangrijk en Slim en Interessant en Superieur te zijn als hoe ik de volwassenen om mij heen altijd had gezien en ervaren tijdens mijn kindertijd.

En dus, wanneer het aankomt op 'Zelf-Eerlijkheid' - ik bedoel, wat is 'zelf-eerlijkheid' in godsnaam? Wanneer het aankomt op het uitdrukken van mezelf in Zelf-Eerlijkheid, is er steeds die achterliggende ervaring en idee dat 'ik' als wie ik werkelijk ben in en als zelf-eerlijkheid, eigenlijk niets te zeggen heb, want, ik heb mezelf zodanig onderdrukt doorheen mijn leven dat ik eigenlijk niet echt meer besta, of misschien heb ik zelfs nooit echt bestaan. Ik heb immers geleerd om, wanneer en als ik mezelf uitdruk, in woorden, wanneer ik spreek of schrijf, mezelf uit te drukken vanuit Gedachten, vanuit Kennis en informatie, vanuit die Persoonlijkheid in mezelf van 'de Volwassene', waarin ik besta in en als de ervaring dat ik mezelf moet bewijzen, dat ik moet bewijzen dat ik iets te vertellen heb, dat wat ik te vertellen/zeggen heb belangrijk en interessant is en dat ik dus net zoals mijn ouders ben, meer waard dan mezelf als wie ik eigenlijk ben vanbinnen, dan wie ik ben vanbinnen die nooit verandert is, wie ik ben als HIER, als het Leven, dat één en gelijk is nu met toen ik een kind was, datgene dat nooit verandert, dat altijd HIER is, dat altijd gewoon Bestaat.

Ik bedoel, het feit op zich dat wij mensen Taal als Codes, als woorden, gebruiken om onszelf uit te drukken, een volledig aangeleerde manier van onszelf uitdrukken, is op zich iets vreemd, wil op zich zeggen dat wie wij eigenlijk zijn, als en in de vorm waarin we in deze wereld geboren worden, blijkbaar niet voldoende is, dat wij onszelf niet kunnen uitdrukken --- we hebben een aangeleerde vorm nodig van onszelf uitdrukken - en dus laten we onszelf programmeren in en als Taal, in en als een voorgevormde, voorontworpen model/vorm van Uitdrukking vanaf het moment dat we in deze wereld terecht komen, waardoor wie we eigenlijk werkelijk zijn in zelf-eerlijkheid, als simpelweg het bestaan in en als onszelf, verborgen en onderdrukt wordt onder die Taal als de Woorden die we in en als onze Geest hebben geplaatst in de plaats van Wie wij Zijn.

En dus, vanaf ik mezelf uitdruk in en als en door middel van Woorden, is er automatisch een activatie van Gedachten, omdat, woorden nooit een natuurlijk deel hebben uitgemaakt van wie ik ben - in de zin van dat ik, doorheen mijn opvoeding en mijn leerproces van taal, geleerd heb om te spreken en mezelf uit te drukken door middel van taal in afscheiding met mezelf, met andere woorden: op een welbepaalde manier, zus en niet zo, goed en niet slecht, juist en niet fout -- en dus geleerd heb om taal op een systematische, voorbepaalde, vooruitgelegde en voorgeprogrammeerde manier uit te drukken en dus niet uit te drukken in eenheid en gelijkheid met mezelf, als een natuurlijk geïntegreerd deel van wie ik werkelijk ben -- dus is er steeds die activatie van de geest, van gedachten, elke keer wanneer ik mezelf wil of ga uitdrukken in en als Woorden.

Zelf-eerlijkheid zou zijn om niet na te denken, om geen onderdrukking te plaatsen wanneer ik mezelf wil uitdrukken -- maar om mezelf uit te drukken, in en als woorden. Het enige probleem hierin is echter - als ik mezelf de vraag stel van 'waarom is het eigenlijk dat ik mezelf niet ben en uitdruk in en als woorden?' en 'waarom is het eigenlijk dat ik nadenk voordat ik spreek?', omdat ik in wezen wel degelijk in staat zou zijn om te spreken zonder na te denken --- is dat er eigenaardig genoeg een geloof/idee in mijn achterhoofd bestaat dat, als ik mezelf zou uitdrukken in woorden zonder eerst na te denken en een onderdrukking te plaatsen in mezelf, dat het 'slecht' of 'fout' zou zijn, dat er vanalles zou uitkomen dat er niet zou mogen uitkomen, dat op de één of andere manier 'slecht'/'fout' is. En, ik bedoel, waarom is dat zo? Waarom in godsnaam zou ik op onderbewust niveau geloven dat wie ik werkelijk ben vanbinnen, in en als de woorden die ik zou spreken zonder zelf-onderdrukking, Slecht of Fout is en daarom onderdrukt/verborgen moet blijven?

Wat is er met andere woorden aan mezelf dat ik wil onderdrukken en verbergen - dat ervoor zorgt dat ik steeds maar mezelf tegenhoudt/terughoudt van mezelf uit te drukken in en als woorden, door altijd eerst na te denken en analyses te maken in en als mijn geest en gedachten over de woorden die ik zou spreken? En, hoe en waarom heb ik een polariteit toegestaan te bestaan in mezelf op basis van en gelinkt aan Woorden --- waarin ik blijkbaar geloof dat sommige woorden niet uitgedrukt mogen worden omdat ze 'fout' of 'slecht' zijn, en andere woorden wel omdat ze 'goed' of 'juist' zijn? Waarom heb ik met andere woorden nooit ingezien en begrepen dat Alle woorden in mezelf, aangeleerd zijn, het is een systeem, een programma, dus elk woord is één en gelijk met alle woorden, alle woorden zijn gelijk omdat het een programma is, er zijn geen 'goede woorden' of 'slechte woorden', geen juiste uitdrukkingen of foute uitdrukkingen, het is allemaal een systeem.

Dus, met het geloof dat er blijkbaar goede en slechte woorden zijn, woorden die wel en woorden die niet uitgedrukt mogen worden -- als de reden/basis waarom ik nadenk voor ik mezelf uitdruk in woorden, voordat ik spreek of schrijf - is het alsof ik een Tweede/Extra Systeem heb toegestaan te bestaan in mezelf, een systeem bovenop het systeem van Taal/Woorden, een Extra laag in en als de Geest. Een laag waarin ik, in en als en via woorden, de eerste/onderste laag van woorden beoordeel - hoe Absurd. En dit is omdat ik blijkbaar die Eerste/onderste laag van woorden, als het aanvankelijke voorgeprogrammeerde systeem van Taal/Woorden dat ik in mezelf heb laten programmeren in die mate heb afgescheiden van wie ik ben in mezelf, dat ik daarbovenop nog een 'Geest' heb gemanifesteerd in mezelf, als een tweede laag van gedachten, waarin ik als het ware nadenk, contempleer en analyseer over die eerste/onderste laag van gedachten -- hetgeen op zich simpelweg vreemd is.

Dus, hoe komt zoiets tot stand - zo een Extra Laag van gedachten in en als de Geest? Een Bovenste laag van Beoordelingen over de Onderste laag van woorden/gedachten? Hetgeen in wezen allemaal maar woorden zijn, ik bedoel, het zijn woorden bovenop woorden, bovenop woorden - kennis en informatie. Het is alsof het systeem van woorden op zich 'levend' geworden is, en zelf een eigen 'Geest' gemanifesteerd heeft waarin het tracht en probeert zichzelf te begrijpen door zichzelf te beoordelen en analyseren via woorden --- als een Slang die in haar eigen staart bijt, of zoiets. Men zou het een geëvolueerde vorm van 'intelligentie' kunnen noemen, van hoe de menselijke Geest functioneert. Ik bedoel, het is geen echte intelligentie, in de zin van dat ik er zelf nooit het sturende principe in geweest ben, ik was in dit hele proces naar de achtergrond geduwd, diep binnenin mezelf begraven, terwijl de geest zichzelf heeft Geëvolueerd en Ontwikkeld op een voorgeprogrammeerde manier - het gebeurde allemaal vanzelf. Het is 'intelligentie' in de zin van de 'intel', als in 'informatie', die zich in de 'genen' heeft opgeslagen doorheen generaties - en die nu, in en als mij als menselijk fysiek lichaam, 'tot vrucht gekomen is', waarin ik als hoe ik besta in en als de menselijke geest, de Vrucht ben van de Stamboom van Mijn familie als de voorgaande generaties.

Het is eigenlijk gewoon een vorm van Stemmen in het Hoofd, van verschillende 'lagen van bewustzijn' die tegen elkaar in conflict staan, waarin het zogezegde 'hogere bewustzijn', het 'lagere bewustzijn' beoordeelt --- maar in werkelijkheid is er niet zoiets als een hoger/lager of superieur/inferieur bewustzijn - omdat, de hele menselijke geest in en als al de Bewustzijnslagen is gewoon een systeem van voorgeprogrammeerde Woorden dat gegroeid, uitgebreid en opgebouwd is doorheen de Tijd omwille van het feit dat ik nooit ben opgestaan, dat ik mijn macht heb weggegeven aan dat hele Systeem, en dat systeem zich heb laten ontwikkelen, zich heb laten opbouwen, zonder dat ik ooit tussenbeiden kwam - en zonder dat ik ooit heb ingezien en heb opgemerkt hoe dat systeem zich in mezelf aan het Lagen was, hoe dat systeem zelf systemen is beginnen creëren, hoe het zelf connecties is beginnen maken in zichzelf - en zelf extra lagen van Bewustzijn heeft geproduceerd.

En, ik bedoel, dan is er nog het punt van hoe ik daarin ben gaan geloven dat dat hele systeem is wie 'ik' ben - terwijl die 'ik' nooit echt bestaan heeft, omdat het een systeem was -- 'ik' was altijd een Systeem, omdat wie 'ik' werkelijk ben, of was, bestaat al lang niet meer, is zo naar de achtergrond geduwd dat er geen sprake meer is van één of andere werkelijke 'levenskracht' in en als Mezelf --- er is enkel het 'Systeem-Gewaarzijn', als het Geloof dat het 'ik' van het systeem, als het voorgeprogrammeerde, gelaagde systeem van Woorden dat zichzelf tracht te begrijpen, is wie 'ik' werkelijk ben - hetgeen dus impliceert dat er Twee 'ikken' zijn - de 'ik' van en als het systeem van gedachten, gevoelens en emoties als de menselijke geest, het menselijke bewustzijn, en de 'ik' van het 'leven', dat wat onderdrukt is in en als het lichaam --- en dan is er nog een Derde 'ik', die het allemaal gadeslaat, die hier nu schrijft en die de beslissing heeft gemaakt om de Valse/Onechte, systematische 'ik' van de Geest te Stoppen en terug te keren naar het Leven - als er tenminste iets is om naar terug te keren.


Wordt Vervolgd in 379

Dag 375: Heiligt het Doel de Middelen?

We zijn in de voorgaande blogs even afgeweken van de Seksuele Paranoia Series die we al een tijdje aan het doorlopen zijn - door het punt te bekijken en onderzoeken van het geloof dat de geest superieur is aan het lichaam, waarin de mensheid een realiteit heeft gecreëerd die dit oordeel, deze vergelijking, reflecteert en representeert op elk vlak --- in hoe mensen en alle andere wezens die minder kennis en informatie bezitten altijd op de één of andere manier, misbruikt, onderworpen of verwaarloosd worden door mensen die meer kennis en informatie bezitten.

Deze mensen zijn dan de 'wetenschappers', de 'geleerden', de 'gediplomeerden', de 'diplomaten' van de wereld - zij die al de beslissingen maken over en voor al het leven op aarde omdat ze zogezegd een superieure geest bezitten, omdat ze 'meer gestudeerd hebben' of superieure genen hebben of van een superieure, elitaire familie afkomstig zijn, en daardoor zogezegd beter/meer in staat zijn om beslissingen te maken in naam van iedereen.

Wie zelf-eerlijk is en kijkt naar hoe onze realiteit functioneert als de gemanifesteerde consequenties en gevolgen van die beslissingen, zal inzien en begrijpen dat er in deze vergelijking iets schort en scheelt - omdat, de meerderheid van de mensheid leeft in armoede, hongersnood of een andere vorm van misbruik en lijden, het grootste deel van de mensen die wel genoeg geld hebben, leeft in constante angst en stress omwille van een onstabiel economisch systeem/infrastructuur, terwijl een zeer kleine minderheid van 'elitaire' machtshebbers/diplomaten/'leiders' in de wereld zoveel geld en comfort en luxe hebben dat ze compleet afgescheiden en geïsoleerd bestaan van de werkelijkheid, van hoe het echte leven op aarde eraan toegaat.

En hierin, uiteraard, is het niet zo moeilijk om te begrijpen en in te zien hoe deze mensen die zichzelf hebben afgescheiden, afgesloten en geisoleerd van de dagelijkse fysieke praktische realiteit waar de meerderheid van mensen op aarde mee om moet gaan - uiteraard niet in staat zullen zijn om beslissingen te maken en 'diplomatie' en 'politiek' te voeren in naam van die meerderheid --- waarin, al hun beslissingen uiteraard gebaseerd zullen zijn op hun GELOOF dat ze 'superieur' zijn, omdat, ik bedoel: wie of wat is er dat hen daarin zal tegenspreken? Zij hebben al de kennis en informatie, al het geld, al de middelen - waardoor het voor hen uiteraard lijkt alsof ze 'superieur' en 'beter' zijn dan al degenen die niet tot dat 'clubje' behoren, het clubje van wetenschappers die enkel met elkaar akkoord gaan over hoe superieur ze zijn, over hoeveel ze weten en andere mensen niet, over hoe al wat zij weten en zeggen 'juist' is en over hoe ze altijd gelijk hebben.

En, de consequenties die zich uiteindelijk afspelen ten gevolge van die beslissingen die niet gemaakt werden in complete overweging van elk wezen en alle factoren, maar enkel op de schijnbare superioriteit van de 'gediplomeerden'/'diplomaten' - die worden afgedaan als 'noodzakelijk kwaad' --- waarin het gezien en aanvaard wordt als 'normaal' dat bij elke beslissing die gemaakt wordt, er consequenties zijn, er mensen/wezens zijn die lijden, die sterven en dat er schade berokkend wordt... collaterale schade.

Terwijl, voor wie is die schade 'collateraal'? Voor wie is het dat de schade 'verwaarloosbaar' en 'aanvaardbaar' is - als niet enkel voor zij die de beslissingen maken - voor hen geldt de statement 'het doel heiligt de middelen'. En, hoe onze politiek en diplomacie, en economie werkt in onze realiteit, is maar een reflectie van hoe wij allen werken/functioneren in en als onszelf in onze geest --- het doel heiligt de middelen. Maar als het 'doel' niet onszelf is, als het leven op aarde, als het bestaan, waar zijn we dan naartoe aan het gaan? Als het leven ten koste gaat aan het 'doel' dat we proberen te bereiken, waarin we onszelf ervan overtuigen in onze gedachten dat we doen wat het beste is  of dat we 'goede intenties hebben', dan is het duidelijk dat we niet leven voor of als onszelf, en dat we leven en handelen op basis van een IDEE, een geloof, een illusie dat zich ergens 'buiten onszelf' bevindt - zoals 'overleving', 'de hemel', 'het eeuwige leven', 'liefde', etc... allemaal ideëen en geloofsystemen die niet echt zijn, die niet zijn wie wij werkelijk zijn als HIER, als het leven op aarde dat zich afspeelt in en als dit moment van ademhaling.

En in het vertrouwen op die geloofsystemen, die zich afspelen in onze gedachten, boven de fysieke werkelijkheid, geven we alles van onszelf op, onze integriteit, onze oprechtheid, ons vermogen om onze naaste te zien als onszelf - omdat we ons blindstaren op ONS geloof, ONS idee dat we nastreven, MIJN overleving, MIJN toekomst, MIJN levensstijl, MIJN liefde, of wat het dan ook is dat we in onze gedachten hebben geplaatst als een idee dat we boven onszelf als het fysieke lichaam geplaatst hebben - een idee waarvan we niet eens inzien of beseffen dat het niet echt is, het houdt geen rekening met de fysieke realiteit, met wat echt is en dus ook niet met onszelf als wie we echt zijn als een fysiek lichaam hier in deze fysieke werkelijkheid - omdat, wat het beste is voor onszelf als het fysieke lichaam is om zorg te dragen voor het leven dat hier bestaat in elk moment van ademhaling - om niet te aanvaarden dat er consequenties zijn aan onze beslissingen, om niet te aanvaarden dat er levende wezens zijn die lijden en sterven ten gevolgen van onze beslissingen die we maken vanuit onze gedachten/ideëen/geloofsystemen --- om in elk moment zorg te dragen voor elk wezen om ons heen op dezelfde manier als wat we zouden willen voor onszelf, om de angst in onszelf van andere mensen te stoppen en te leren om eeen ander te zien als onszelf.


Wordt Vervolgd in Dag 375

Dag 365: Cognitieve dissociatie en de Verbloeming van Geschiedenis

Dit is een verderzetting van "Dag 363: Cognitieve Dissociatie - de Ziekte die huist in en als de Menselijke Geest" en "Dag 364: Hoe bestaat Cognitieve Dissociatie in en als het Collectieve Bewustzijn?"


Zelf-Correctie Dimensie

Wanneer en als ik merk dat ik een positief gevoel ervaar in mezelf, verbonden met een 'beeld' dat ik heb van mezelf in mijn geest - dan stop ik en ik adem, en ik zie, besef en begrijp dat ik mezelf heb toegestaan mezelf 'cognitief te dissocieren' in, als en van mezelf -- waarin dat 'positieve beeld' in en van mezelf in mijn geest in wezen rust op en een gevolg is van een onderdrukking en ontkenning van specifieke delen van mezelf die ik mezelf heb toegestaan van mezelf af te scheiden door middel van beoordeling, die ik heb toegestaan plaats te vinden in en als mezelf - waarin het 'positieve gevoel' eigenlijk gebaseerd is op een ervaring van Schuld, Spijt en Schaamte over en in verband met herinneringen als 'mijn verleden' die ik mezelf heb toegestaan te verdringen naar mijn onderbewuste geest

Waarin, ik zie, besef en begrijp dat ik mezelf heb toegestaan te liegen tegen mezelf en andere wezens als mezelf over wie ik ben, omdat ik niet wilde aanvaarden wat ik gedaan heb, wie ik mezelf heb toegestaan te worden en hoe ik mezelf heb toegestaan te bestaan en mezelf uit te drukken in en als 'mijn verleden' - en daardoor 'wie ik ben' in en als specifieke herinneringen in mezelf te hebben onderdrukt, weggedrongen en te verwerpen in en als mezelf, door gebruik te maken van het 'cognitieve dissociatie-mechanisme' van de geest als gedachten, gevoelens en emoties, waarin ik mezelf heb toegestaan mezelf af te scheiden in mezelf in en als verschillende energetische entiteiten, en mezelf zodanig heb 'gecompartimentaliseerd' in en als mijn geest en mezelf dus zodanig heb afgescheiden van mezelf als mijn fysieke bestaan in en als deze realiteit, dat ik niet eens meer besef/zie/begrijp wie ik werkelijk ben, waar ik vandaan kom, hoe ik besta in en als mezelf en hoe de geest en het lichaam werkelijk functioneert - waardoor ik in wezen niet eens meer echt Besta, omdat ik op geen enkele manier rekenschap geef/heb of verantwoordelijkheid neem voor wie ik ben Hier in en als het bestaan

waarin ik zie, besef en begrijp dat ik mezelf hierin heb toegestaan bij te dragen aan en te rechtvaardigen en valideren hoe de gehele mensheid bestaat in en als het 'collectieve bewustzijn', waarin bepaalde delen uit onze geschiedenis hier op aarde systematisch onderdrukt, ontkent, verdraaid en verbloemd worden teneinde een positief beeld dat we hebben over onszelf in en als onze geest bij te staven en te onderbouwen - door hoe ik in en als mezelf mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te leven en bestaan als een levende statement dat het 'ok' is om absoluut geen verantwoordelijkheid te nemen voor ons verleden en dus bijgevolg voor de 'fouten'/'misstappen' die begaan zijn en/of die we hebben laten begaan in onze naam doorheen de geschiedenis

waarin, ik zie, besef en begrijp dat die fouten/misstappen zich zullen blijven herhalen omdat we onszelf nooit de kans gegeven hebben om te leren uit die fouten, door in ontkenning te bestaan van ons verleden als de realiteit van onszelf die we hebben toegestaan te bestaan in en als onszelf, waar de huidige toestand van onze fysieke werkelijkheid een consequentie en levend bewijs van is, en daardoor dus ook nooit onszelf de kans te hebben gegeven om onszelf en onze realiteit te corrigeren

En daarin, stel ik mezelf tot doel om het proces te bewandelen van zelf-eerlijkheid, waarin ik mezelf de kans geef en mezelf aanspoor, in elk moment, om eerlijk te zijn met mezelf over wie ik werkelijk ben, over de realiteit van mezelf, over wie ik mezelf heb toegestaan te worden door middel en omwille van  een accumulatie van toegestane zelf-onderdrukking en zelf-ontkenning - zodat ik mezelf de kans kan geven om voor de eerste keer in mijn bestaan, daadwerkelijk te leren uit mijn fouten en uit de fouten van de mensheid als mezelf, vanuit het startpunt van het corrigeren van mezelf en de mensheid als mezelf - zodat ik op elk vlak, op elke manier, vanbinnen en vanbuiten, in elke vezel en cel van mijn lichaam en bestaan, sta en besta op een manier die het beste is voor al het leven op aarde als mezelf --- en daarin op te staan als het levende voorbeeld van wie ik werkelijk ben als mens en als het potentieel van de Mensheid, als een wezen dat verantwoordelijkheid neemt voor zichzelf

Dag 338: De Mens is Onbetrouwbaar omdat Hij vertrouwt op de Leugen van de Geest - Zelf-Vergeving Dimensie

Dit is een verderzetting van"Dag 337: Hoe kan de Mens Betrouwbaar zijn zonder Zelf-Inzicht? - De Seksuele Paranoia Series", waarin we onderzocht hebben hoe seksualiteit bestaat in de Menselijke Geest en waarom het is dat de Mens in en als de Menselijke Geest niet te betrouwen is omwille van het aanvaardde gebrek aan zelf-inzicht en bijgevolg een gebrek aan zelf-verantwoordelijkheid en toerekeningsvatbaarheid. En het probleem van dat we dit gebrek aan zelf-inzicht als een aanvaardde domheid/blindheid/onwetendheid in onszelf gebruiken als excuus voor waarom we niet doen wat het beste is voor allen en waarom we een wereld/realiteit/samenleving toestaan te bestaan die consequentieel is voor Elkeen.


Zelf-Vergeving Dimensie

ik vergeef mezelf dat ik een samenleving heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan waarin seks en seksualiteit gedefinieerd wordt in en als een geheime interne realiteit van verbeelding, fantasie, gedachten en gevoelens en dat ik hierin nooit heb ingezien en beseft dat geheimzinnigheid altijd een excuus is voor misbruik, omdat, mensen anders de noodzaak niet zouden voelen om bepaalde dingen geheim en verborgen te houden van andere mensen als niet omdat ze weten dat als andere mensen zouden zien wat er omgaat in die 'geheime interne realiteit', dat ze dan afgewezen en weggeduwd zouden worden

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat geheimen en geheimzinnigheid, zoals wat mensen doen door na te denken en innerlijke gedachten, fantasieen en gevoelens en emoties te hebben die ze met niemand willen delen, altijd een teken van onbetrouwbaarheid is --- omdat iemand die geheime gedachten in zich houdt, een geheime en persoonlijke agenda heeft in wat hij/zij doet en daardoor niet zal doen wat het beste is voor allen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat de mens een onbetrouwbaar wezen is dat niet in staat is om te leven op een manier die het beste is voor allen, omdat de mens denkt en een 'geheime interne realiteit' heeft van gedachten, gevoelens en emoties

ik vergeef mezelf  dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet in te zien dat als en wanneer ik mezelf toesta te participeren in seksuele fantasiëen in mijn geest, als een geheime interne wereld van persoonlijke verlangens en gevoelens, dat ik dan onbetrouwbaar ben als levend wezen omdat ik een persoonlijke geheime realiteit toesta te bestaan in mezelf, als een achterliggende motivatie/reden achter de woorden die ik spreek en de daden die ik verricht --- waarin de woorden die ik spreek en de daden die ik verricht dus niet te betrouwen zijn omdat ze niet afkomstig zijn vanuit zelf-eerlijkheid als de simpliciteit van wie ik ben als HIER, maar omdat ze dus achterliggende en geheime betekenissen hebben die enkel in mijn geest bestaan --- van waaruit ik tracht de wereld om mij heen te manipuleren door en speicifieke plaatsing van woorden en daden, om mijn geheime interne verlangens te kunnen bevredigen --- waarin ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd in wezen alle andere levensvormen om mij heen te misbruiken in functie van mijn persoonlijke verlangens

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd verantwoordelijkheid te nemen voor de realiteit die ik creëer in en als het leven op aarde, door middel van wat ik toesta te bestaan in mezelf in en als de geheime interne realiteit van gedachten, gevoelens en emoties als eigenbelang - door nooit de consequenties van die interne realiteit te onderzoeken, door nooit te hebben ingezien dat ik een fysiek wezen ben in en als een fysieke werkelijkheid en dat al wat bestaat zowel intern als extern, zich reflecteert en manifesteert in en als deze werkelijkheid die HIER bestaat --- waarin de interne realiteit in relatie staat met de externe realiteit omdat ALLES HIER is

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd zomaar te geloven dat mijn 'interne' realiteit niet echt is omdat het schijnbaar geen directe consequenties heeft in de externe realiteit, en dat te gebruiken als een excuus om mezelf ervan te overtuigen dat ik 'mag doen wat ik wil in mijn interne realiteit als fantasiëen en gedachten', zolang ik mij maar aan de 'sociale regeltjes' houdt in de externe realiteit, zodat niemand kan zien wie ik werkelijk ben als wat er werkelijk bestaat in en als mijn geest en gedachten --- en dus nooit te hebben ingezien dat ALLES, zowel de interne als externe realiteit, HIER bestaat en aanwezig is, en dat al wat bestaat onvermijdelijk een consequentie zal hebben als een gemanifesteerde uitdrukking van wat ik toesta te bestaan in en als mezelf in mijn gedachten -- en dat, de consequenties van wat ik toesta te bestaan in en als mijn geest en gedachten wel degelijk aanwezig zijn in de externe realiteit als een fysieke gemanifesteerde uitdrukking, maar dat ik dit gewoon nooit heb opgemerkt of gezien omdat ik nooit de moeite heb gedaan om de realiteit te onderzoeken en verder te kijken dan de oppervlakkige beoordelingen in mijn bewuste geest en gedachten over de realiteit die ik zie met mijn ogen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat de mens, in en als de menselijke geest, geprogrammeerd is om de realiteit enkel te zien vanuit persoonlijke beoordelingen en dat de geest geprogrammeerd is als een gelimiteerd systeem van kennis en informatie waarin en waardoor de mens nooit de relaties ziet tussen de interne en de externe realiteit -- en dus ook nooit de consequenties ziet en beseft van wat hij toestaat te bestaan in en als de geest --- en dat dit een zeer groot probleem is op aarde, omdat de consequenties wel degelijk aanwezig zijn maar gewoon niet gezien worden tot het te laat is


wordt vervolgd in Dag 339

Dag 337: Hoe en Waarom is Onze Beleving van Seks niet de Echte Fysieke Seksuele Beleving? - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.be/2013/08/dag-337-hoe-en-waarom-is-onze-beleving.html#sthash.PmgiDQps.dpuf

Dag 337: Hoe en Waarom is Onze Beleving van Seks niet de Echte Fysieke Seksuele Beleving? - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.be/2013/08/dag-337-hoe-en-waarom-is-onze-beleving.html#sthash.PmgiDQps.dpuf

"Dag 337: Hoe en Waarom is Onze Beleving van Seks niet de Echte Fysieke Seksuele Beleving?" - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.be/#sthash.GtEaFGmc.dpuf

"Dag 337: Hoe en Waarom is Onze Beleving van Seks niet de Echte Fysieke Seksuele Beleving?" - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.be/#sthash.GtEaFGmc.dpuf

Dag 234: Integriteit en de Invloed van Cognitieve Disinformatie

Dit is een vervolg op "Dag 233: Ben jij beïnvloedbaar door Cognitieve Disinformatie?"

In de vorige blog heb ik het 'probleem' besproken van de beïnvloedbaarheid van de menselijke geest door cognitieve disinformatie - en dit omwille van hoe onze geest opzettelijk geprogrammeerd geweest is doorheen onze opvoeding om de realiteit te zien/interpreteren/ervaren vanuit allerlei specifieke 'filters' -- door middel van invloeden van het schoolsysteem en de media die zo vormgegeven zijn dat ze het individu programmeerd in en als volgzaamheid, buigzaamheid en bestuurbaarheid.

Het is fascinerend hoe we onze westerse samenleving en mentaliteit zouden definieren als 'intelligent' en 'beschaafd' omdat we zoveel kennis en informatie over de wereld ter onzer beschikking hebben --- maar dat die 'intelligentie' als kennis en informatie zichzelf uitermate nutteloos bewijst door hoe de menselijke geest opzettelijk geprogrammeerd is door overlevings-ANGST. En het is deze angst, waar de media op inspeelt, die van de mens een blind wezen maakt die het systeem blindelings zal volgen en zijn kennis en informatie enkel zal gebruiken/misbruiken in functie van zelf-preservatie en dus niet in functie van het creëren van een betere wereld voor allen.

De mens wordt door het systeem vormgegeven om de wereld te zien vanuit specifieke 'kennis' en 'informatie', ons aangeboden door de specifieke 'officiele instituties' -- om te dienen als een 'slaaf' van en 'soldaat' voor/van het systeem. De mens is op deze manier zeer beïnvloedbaar door 'cognitieve disinformatie' omdat hij niet ontwikkeld is in de vaardigheid van zelfstandige analyse van de gegeven informatie --- maar hij zal de informatie eerder 'filteren' door voorgeprogrammeerde kennis en informatie van wat 'goed' en 'slecht' is, die hij blindelings aanvaard heeft vanuit zijn 'overlevings-ANGST'.


In deze blog pas ik de 'oplossing' toe voor dit specifieke probleem. Zelf-vergeving stelt een individu in staat om de voorgeprogrammeerde geest te 'ontmantelen' en inzicht en praktisch gezond verstand te ontwikkelen, om op te staan in deze wereld als een zelf-standig wezen dat in staat is om de realiteit te zien vanuit echt inzicht en zelf-integriteit en verantwoordelijkheid te nemen voor deze wereld - want, als je het probleem ZIET en je hebt INZICHT in hoe het werkt en ontstaan is, is het vanzelfsprekend dat je de verantwoordelijkheid hebt om het probleem ook op te lossen.


Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd gedachten te vertrouwen in het 'begrijpen' en 'bevatten' van 'de realiteit' die ik zie met mijn ogen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat gedachten een voorgeprogrammeerde 'filter' zijn waarin ik de realiteit enkel zal zien en 'begrijpen' als hoe ik geprogrammeerd ben om de realiteit te zien en te begrijpen vanuit wat ik geleerd heb van mijn omgeving in en als kennis en informatie

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te vragen waar mijn gedachten vandaan komen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd gedachten blindelings te aanvaarden als 'de waarheid' en 'de realiteit'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te vechten voor mijn gedachten als mijn kennis en informatie over de realiteit - door te geloven dat mijn gedachten 'de realiteit' zijn, in de plaats van in te zien dat 'de realiteit' simpelweg HIER IS en dat als ik iets moet verdedigen, het niet echt is in de eerste plaats omdat het niet op en als zichzelf kan bestaan

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien hoe gedachten niet de realiteit zijn omdat gedachten altijd ondersteuning en validatie nodig hebben, zodat ik mezelf ervan kan overtuigen dat hoe ik denk over de realiteit, werkelijk de realiteit is --- terwijl de realiteit IS gewoon HIER en heeft geen ondersteuning of validatie nodig om te kunnen bestaan

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat als ik mezelf identificeer met mijn gedachten als een voorgeprogrammeerd systeem van kennis en informatie -- ik de statement maak dat ik een slaaf ben van mijn samenleving/omgeving, als mijn 'programmeerders' en dat ik dus beslissingen zal maken zonder integriteit of zelf standigheid door mijn beslissingen te baseren op 'gedachten', zonder in te zien hoe die gedachten volledig bestuurd zijn door de samenleving/het systeem

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat er geen integriteit bestaat in gedachten - en dat als ik mezelf identificeer met mijn gedachten, ik een wezen ben zonder integriteit

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat als ik mezelf laat leiden en besturen door gedachten in de beslissingen die ik maak --- ik beslissingen zal maken zonder integriteit

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat integriteit enkel bestaat als en wanneer ik stabiel sta in en als mezelf, alleen en zelf standig

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat ik niet integer kan zijn zolang ik mezelf laat leiden door gedachten, zonder zelfs in te zien waar die gedachten vandaan komen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd integriteit te ontwikkelen in mezelf als een standvastigheid en stabiliteit in en als mezelf en mijn expressie - door mezelf te laten leiden en beinvloeden en sturen door emotionele reacties op gedachten, zonder zelfs te weten waar die emoties en gedachten vandaan komen, en daarin dus beslissingen te maken zonder enig inzicht in de consequenties van die beslissingen en zonder verantwoordelijkheid te nemen voor mijn daden

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat zolang ik mezelf laat leiden door iets zoals de geest - er geen sprake kan zijn van echte integriteit - omdat de menselijke geest geprogrammeerd is in en als overlevings angst en zelf-preservatie als een primitief systeem van eigenbelang en egoïsme

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met het systeem van zelf preservatie en overlevings angst als de menselijke geest - en mezelf dus te definieren als een wezen zonder werkelijke integriteit of respect voor het leven op aarde

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat de menselijke geest 'normaal' is - en dat het 'overlevings-programma' van de menselijke geest 'normaal' is en 'is wie ik werkelijk ben' --- in de plaats van in te zien dat ik zelfs niet eens besta in en als de menselijke geest, omdat ik niet standvastig of stabiel sta/besta in en als mezelf, omdat ik beinvloedbaar ben door voorgeprogrammeerde energetische reacties op voorgeprogrammeerde kennis en informatie


Wordt vervolgd in Dag 235