Dag 760: Wat is de Zin van Zinloos Geweld?

In deze blog zoemen we wat dieper in op de term 'zinloos geweld' en kijken we specifiek naar de perceptie in de geest die gecreëerd wordt door deze term. De perceptie zijnde dat bepaalde vormen van geweld 'zinvol' zijn en dat andere vormen van geweld 'zinloos' zijn. Ook is het interessant om te bemerken hoe de term 'zinloos geweld' op zich een aanvaarding van 'geweld' in de wereld en samenleving impliceert, en dan wel door de onderliggende suggestie dat er sommige vormen van geweld bestaan die 'zinvol' - en daardoor 'gerechtvaardigd' en 'aanvaardbaar' - zijn.

Als voorbeeld kan je nemen de explosies in Brussel op 22 Maart 2016. Daarnaar kan verwezen worden als 'zinloos geweld'. Onze media maakt zelfs vaak gebruik van deze term. Om maar een aantal voorbeelden aan te halen:

• Brussel vecht tegen zinloos geweld (Weekend Knack)
• Man in levensgevaar na zinloos geweld in Brussel (HLN)
• Nederlandse politie zoekt Belgische daders van zinloos geweld (Het Nieuwsblad)
• Zinloos geweld op fuif meteen voor rechter (De Morgen)

Zinloos geweld is, net zoals het woord 'terrorisme', één van die concepten die we als samenleving zomaar schijnen aanvaard te hebben omdat iemand ooit begonnen is met het gebruik ervan, maar waarbij we niet echt lijken te zien of begrijpen wat er in en achter de woorden zelf eigenlijk gesuggereerd en geimpliceerd wordt.

Als je als buitenstaander bijvoorbeeld kijkt naar de aanslagen in Brussel of naar een individu die een schijnbaar onschuldig persoon vermoord, kan je zeggen van 'ja, dat is zinloos geweld'. En daarmee wil je dan zeggen dat de daden die gepleegd werden op het eerste zicht geen 'zin' of 'rede' lijken te hebben omdat de slachtoffers op het eerste zicht niets te maken lijken te hebben met de dader of de daad. Wat hadden al die mensen die toevallig op de luchthaven of de metro waren tijdens de explosies nu te maken met het gebeurde? Zij waren immers maar op de foute plek op het foute tijdstip. En wat heeft de persoon die toevallig over het voetpad wandelde in het moment dat een voorbijganger plots goesting kreeg om iemand te kwetsen of te vermoorden nu te maken met wat hen overkwam? Zij waren ook maar op het foute moment op de foute plek.

Toch is het bestempelen van dit soort daden als 'zinloos geweld' echter een limitatie op de realiteit plaatsen. Of beter gezegd plaats je een limitatie op je eigen perceptie van de realiteit. En dit namelijk omdat, hoewel de daad voor jou op het eerste zicht persoonlijk geen 'zin' leek te hebben, had het voor de dader steeds wel zin.

Wat is 'zin' immers? Wat is het dat 'zin geeft' aan dingen? Is het niet enkel de 'zinnen' in je geest, als met andere woorden je gedachten, die je toefluisteren wat voor jou belangrijk is en wat niet, wat goed en slecht is en juist en fout? En waar komen die gedachten vandaan? Als je wil weten wat de 'zin' is dat een persoon ziet in de daden die hij/zij verricht en uitvoert, is het maar een kwestie om te begrijpen wat de 'zinnen' zijn die door hun geest gaan en waar ze die zinnen geleerd hebben.

En om te begrijpen hoe gedachten gevormd worden in de geest van een mens, moet je in hun schoenen kunnen staan en moet je doorheen hun leven wandelen om te begrijpen hoe ze geworden zijn wie ze vandaag zijn en hoe hun overtuigingen, ideëen, percepties en gedachten over zichzelf en de wereld waarin ze bestaan tot stand gekomen zijn. Dit wil dan echter zeggen dat je dit eerst met jezelf dient te doen. Weet jij immers waar je eigen gedachten vandaan komen en hoe jij precies geworden bent wie je nu bent als persoon en individu in deze wereld?

Hoe kan je trouwens zeggen dat de daden van een ander geen zin hebben wanneer je zelf niet begrijpt hoe het mechanisme waarmee jij zelf zin geeft aan je eigen daden en bestaan werkt? Ook zal je pas oplossingen kunnen vinden voor het schijnbaar 'zinloos' geweld in je samenleving en realiteit, wanneer je in de eerste plaats kan verstaan wat het is dat precies zin geeft aan dingen en wanneer je beseft dat niets ooit 'zinloos' is, omdat er altijd wel bepaalde 'zinnen' in onze geest zijn die de aanleiding vormen tot de daden die we verrichten.

Dag 262: Hoe ben ik persoonlijk Verantwoordelijk voor de Boston Bombings?

Dit is een verderzetting van "Dag 260: Zijn de Boston Bombings een symptoom van een Dieperliggende Ziekte?"
en "Dag 261: Boston Bombings, Ver van mijn Bed Show?"


ik besef en realiseer mij dat de Boston Bombings geen geïsoleerde gebeurtenis zijn die enkel de verantwoordelijkheid is van 'Amerika' - omdat ik besef dat elk 'land' en elk individu in deze wereld door de geschiedenis verbonden is met al wat hier bestaat - en dat zoiets als 'landsgrenzen' en 'namen'/'definities' een opzettelijk gecreëerde illusie zijn van afscheiding, om verantwoordelijkheid af/weg te leiden van onszelf

ik besef en realiseer mij dat al wat hier in deze realiteit gebeurt altijd op elk vlak mijn verantwoordelijkheid is, omwille van het rimpel-effect dat bestaat hier in deze realiteit omwille van de 'eenheid' van de planeet Aarde - en omdat ik inzie en besef dat er niet werkelijk 'grenzen' zijn die bepaalde 'landen' of 'naties' van andere 'landen'/'naties' beschermen, omdat die 'grenzen' maar lijntjes zijn die op een papier getekent zijn, maar dat alles in deze wereld in de fysieke werkelijkheid in wezen op elke manier in relatie/verbinding staat met alles

ik stel mezelf tot doel om mezelf toe te wijden aan het proces van het onderzoeken van de relaties en verbanden die bestaan in en als de fysieke realiteit - zodat ik op elke manier verantwoordelijkheid kan nemen voor al wat bestaat hier in en als het leven op aarde --- omdat ik besef dat al wat hier bestaat op elke manier in verband/relatie staat met mezelf en dat 'wie ik ben' in wezen die relaties/verbanden IS van en tussen alles wat hier bestaat in en als de fysieke werkelijkheid

hierin stel ik mezelf tot doel om de relaties/verbanden die hier bestaan in en als de fysieke werkelijkheid te purifiëren en te herdefinieren en daarin mezelf als het leven zelf te purifiëren en herdefinieren --- omdat ik inzie en besef dat, omdat ik, in en als 'wie ik ben' als levend wezen op aarde, opgemaakt ben als en uit de verbanden en relaties in, van en tussen al wat hier bestaat op aarde, dat daarom al de verbanden en relaties tussen al wat hier bestaat in deze wereld de manifestatie is van de verbanden en relaties die ik heb toegestaan te bestaan in en als mezelf --- en dat ik dus volledig verantwoordelijk ben voor de consequenties die plaatsvinden in deze realiteit ten gevolge van verziekte verbanden/relaties, omwille van de verziekte verbanden/relaties die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf tegenover mezelf

 ik stel mezelf tot doel om, bij al wat ik zie in en als de fysieke werkelijkheid, in te zien dat het niet 'ver van mijn bed is' en daarom zogezegd 'niet mijn verantwoordelijkheid' is - maar dat wat ik zie in en als de fysieke werkelijkheid in wezen een manifestatie en consequentie is van bepaalde verbanden en relaties die ik heb toegestaan in mezelf als het leven op aarde --- en dat het mijn verantwoordelijkheid is als een levend wezen op aarde om die verbanden en relaties te onderzoeken en te herdefinieren tot relaties en verbanden die het beste zijn voor allen in en als het leven op aarde als mezelf

Dag 261: Boston Bombings, Ver van mijn Bed Show?

Dit is een verderzetting van "Dag 260: Zijn de Boston Bombings een symptoom van een Dieperliggende Ziekte?"

 

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd, wanneer ik een drama zie gebeuren in een ander land, zoals de oorlog in Syrië of de terreur-aanslagen in Amerika, te denken 'gelukkig dat het niet in mijn land gebeurt', en mij opgelucht te voelen

 ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd problemen te laten bestaan en escaleren zolang ze in een ander land gebeuren, zoals misbruik en oorlogen, en zelfs in mijn land, zolang het niet aan mijn deur gebeurt --- en enkel te reageren wanneer het aan mijn deur staat

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in en als het geloof en de hoop dat wat ik zie gebeuren in 'andere landen' in deze wereld, zoals oorlog, misbruik, armoede en hongersnood, mij nooit persoonlijk zal bereiken -- en dus nooit verantwoordelijkheid te nemen voor deze realiteit of op te staan om de problemen op te lossen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd het principe van 'consequenties' in te zien en te begrijpen --- en te beseffen dat ik als het leven zelf, onvermijdelijk, vroeg of laat alles zal ervaren en onder ogen komen wat ik hier in en als deze realiteit heb toegestaan te bestaan --- omdat ik deze realiteit ben want ik ben HIER

ik vergeef mezelf dat ik de 'afleiding' en 'herleiding' van consequenties heb toegestaan te bestaan in de realiteit - zodat ik nooit zal hoeven inzien wat ik precies heb toegestaan te bestaan in en als de realiteit, omdat de consequenties zich altijd afspelen in de levens van 'andere mensen'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd, wanneer ik al het lijden in de wereld zie, te bestaan in en als de hoop dat het niet met mij in mijn leven hier op aarde zal gebeuren en dat ik 'veilig' en 'afgeschermd' zal zijn van al dat lijden --- en het lijden toe te staan te bestaan in het leven van een ander

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat ik 'speciaal' ben omdat ik niet geboren ben in armoede, hongersnood of misbruik, en dus eigenlijk één van de 'gelukkigen'/'fortuinlijken' ben in deze wereld - en dat geloof dat ik 'speciaal ben' te gebruiken als een excuus om mezelf ervan te overtuigen dat ik niet moet opstaan en verantwoordelijkheid nemen voor wat hier in deze wereld gebeurt in de levens van andere wezens --- omdat 'God' zogezegd een 'speciaal plan' heeft voor mij

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd nog maar te overwegen om te geloven dat er één of ander Goddelijk plan bestaat en dat er een rechtvaardiging bestaat voor het lijden in deze realiteit - en dus te geloven dat er een excuus is voor mijn inactie en passiviteit en onbetrokkenheid/afzijdigheid in en tegenover deze wereld

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat het leven op aarde in de handen ligt van de mensheid en dat het mijn plicht en verantwoordelijkheid is tegenover mezelf om van het leven op aarde een plek te maken die het beste is voor elke levensvorm - zodat ik, wanneer ik reïncarneer in een andere levensvorm, een leven zonder lijden kan leiden

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de gedachte dat ik 'maar een mens' ben te gebruiken als een excuus om niet op te staan en geen verantwoordelijkheid te nemen voor het lijden op aarde --- in de plaats van in te zien dat verantwoordelijkheid nemen voor het leven op aarde geen 'verplichting' is maar een 'natuurlijke'/'vanzelfsprekende' zaak omdat ik het leven zelf ben en omdat al wat ik toesta te bestaan in en als het leven op aarde, vroeg of laat op mijn deur zal komen kloppen om aan mij als het leven zelf te laten zien wie en wat ik mezelf heb toegestaan te worden als het leven zelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat, omdat de consequenties op aarde afgeleid en herverdeeld worden naar de levens van andere wezens en zich nooit aan mijn deur bevonden hebben, God over deze aarde waakt en 'God' deze aarde ontworpen heeft en dat het dus mijn verantwoordelijkheid niet is om op te staan en de problemen op aarde aan te pakken en een 'Hemel op Aarde' te creëren

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat al wat hier bestaat in en als het leven op aarde, enkel bestaat omdat ik het heb toegestaan te bestaan, omdat ik mijn goedkeuring heb gegeven, en dat alles dus in wezen mijn creatie en dus verantwoordelijkheid is - maar dat ik mezelf altijd heb verborgen achter opzettelijke 'vergeetachtigheid' en onwetendheid in verband met hoe en waarom alles bestaat zoals het bestaat hier in en als deze realiteit

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat het lijden van een ander het lijden van mezelf als het leven zelf is

ik vergeef mezelf dat ik het geloof heb toegestaan te bestaan in mezelf dat God een reden heeft voor het lijden op aarde - en niet in te zien dat ik in dat geloof het lijden op aarde heb toegestaan te bestaan en dat ik daarin de statement heb gemaakt dat ik dus niet geef om het leven op aarde als Creatie

ik vergeef mezelf dat ik 'landsgrenzen' heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in en als de realiteit als de illusie dat deze wereld verdeeld is in afgescheiden delen - in de plaats van de wereld/realiteit te zien als wat het is, één planeet/wereld/realiteit, waarin alles HIER is, in en als één realiteit, en alles in verbinding staat met alles op elke manier

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat 'landsgrenzen' enkel kunnen bestaan in en als de menselijke geest, als de illusie van afscheiding - en dat enkel de menselijke geest kan GELOVEN dat die 'landsgrenzen' werkelijke aanduidingen zijn van 'afscheiding', als de basis voor conflict en oorlog --- in de plaats van één en gelijk te staan met de REALITEIT en in te zien dat de realiteit/wereld één is, alles is HIER, in eenheid en gelijkheid, en dat de 'oorlog' en het conflict dat ik toesta te bestaan 'tussen landen', niet werkelijk 'tussen' twee afgescheiden delen bestaat, maar HIER bestaat, in en als de eenheid van mezelf als de realiteit - en dat de oorlog en het conflict dat hier gemanifesteerd is in en als de fysieke werkelijkheid in wezen de manifestatie is van de oorlog en het conflict als de afscheiding die ik in mezelf heb toegestaan te bestaan in en als de geest als gedachten, gevoelens en emoties

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd de 'hierheid' en de 'eenheid en gelijkheid' van de realiteit te hebben ingezien, door mezelf te hebben toegestaan te geloven in 'landsgrenzen' als de illusie van 'afscheiding' - en daardoor nooit te hebben ingezien dat al wat gebeurt hier op aarde, gebeurt in en als mezelf als het leven als de aarde, als de wereld, als HIER - in en als de eenheid en gelijkheid van mezelf als deze ene wereld/planeet/realiteit - en dus niet 'ergens ver van mijn bed'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat afscheiding in en als het leven op aarde niet werkelijk bestaat - omdat die 'afscheiding' maar een beeld is dat ik in mezelf heb laten programmeren van een 'landskaart' met 'grenzen' erop getekend - en dat de realiteit als het leven op aarde in werkelijkheid HIER bestaat, in en als mezelf, in en als de eenheid en gelijkheid van wie ik ben als het leven zelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd de verbanden en relaties in deze wereld te onderzoeken, en te beseffen dat alles in relatie staat met alles - en dat zoiets als 'landsgrenzen' een absolute illusie zijn die enkel gecreëerd zijn door de mens vanuit het verlangen om opzettelijk afscheiding en conflict te creëren om te kunnen participeren in en als het menselijke ego

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat in wezen alles wat gebeurt in deze wereld, HIER gebeurt, in en als mijn wereld/realiteit, omdat elke gebeurtenis een gevolg is van de GESCHIEDENIS die eraan voorafgaat - en de geschiedenis is een geheel aan relaties die doorheen de tijd gevormd zijn op elke mogelijke manier tussen elk mogelijk organisme --- waardoor elke gebeurtenis in deze wereld dus de verantwoordelijkheid is van elk levend wezen dat hier bestaat, omdat we allen, ten gevolge van de geschiedenis, op elke manier in relatie staan met al wat hier bestaat in en als deze realiteit

 

Wordt vervolgd in Dag 262