Dag 760: Wat is de Zin van Zinloos Geweld?

In deze blog zoemen we wat dieper in op de term 'zinloos geweld' en kijken we specifiek naar de perceptie in de geest die gecreëerd wordt door deze term. De perceptie zijnde dat bepaalde vormen van geweld 'zinvol' zijn en dat andere vormen van geweld 'zinloos' zijn. Ook is het interessant om te bemerken hoe de term 'zinloos geweld' op zich een aanvaarding van 'geweld' in de wereld en samenleving impliceert, en dan wel door de onderliggende suggestie dat er sommige vormen van geweld bestaan die 'zinvol' - en daardoor 'gerechtvaardigd' en 'aanvaardbaar' - zijn.

Als voorbeeld kan je nemen de explosies in Brussel op 22 Maart 2016. Daarnaar kan verwezen worden als 'zinloos geweld'. Onze media maakt zelfs vaak gebruik van deze term. Om maar een aantal voorbeelden aan te halen:

• Brussel vecht tegen zinloos geweld (Weekend Knack)
• Man in levensgevaar na zinloos geweld in Brussel (HLN)
• Nederlandse politie zoekt Belgische daders van zinloos geweld (Het Nieuwsblad)
• Zinloos geweld op fuif meteen voor rechter (De Morgen)

Zinloos geweld is, net zoals het woord 'terrorisme', één van die concepten die we als samenleving zomaar schijnen aanvaard te hebben omdat iemand ooit begonnen is met het gebruik ervan, maar waarbij we niet echt lijken te zien of begrijpen wat er in en achter de woorden zelf eigenlijk gesuggereerd en geimpliceerd wordt.

Als je als buitenstaander bijvoorbeeld kijkt naar de aanslagen in Brussel of naar een individu die een schijnbaar onschuldig persoon vermoord, kan je zeggen van 'ja, dat is zinloos geweld'. En daarmee wil je dan zeggen dat de daden die gepleegd werden op het eerste zicht geen 'zin' of 'rede' lijken te hebben omdat de slachtoffers op het eerste zicht niets te maken lijken te hebben met de dader of de daad. Wat hadden al die mensen die toevallig op de luchthaven of de metro waren tijdens de explosies nu te maken met het gebeurde? Zij waren immers maar op de foute plek op het foute tijdstip. En wat heeft de persoon die toevallig over het voetpad wandelde in het moment dat een voorbijganger plots goesting kreeg om iemand te kwetsen of te vermoorden nu te maken met wat hen overkwam? Zij waren ook maar op het foute moment op de foute plek.

Toch is het bestempelen van dit soort daden als 'zinloos geweld' echter een limitatie op de realiteit plaatsen. Of beter gezegd plaats je een limitatie op je eigen perceptie van de realiteit. En dit namelijk omdat, hoewel de daad voor jou op het eerste zicht persoonlijk geen 'zin' leek te hebben, had het voor de dader steeds wel zin.

Wat is 'zin' immers? Wat is het dat 'zin geeft' aan dingen? Is het niet enkel de 'zinnen' in je geest, als met andere woorden je gedachten, die je toefluisteren wat voor jou belangrijk is en wat niet, wat goed en slecht is en juist en fout? En waar komen die gedachten vandaan? Als je wil weten wat de 'zin' is dat een persoon ziet in de daden die hij/zij verricht en uitvoert, is het maar een kwestie om te begrijpen wat de 'zinnen' zijn die door hun geest gaan en waar ze die zinnen geleerd hebben.

En om te begrijpen hoe gedachten gevormd worden in de geest van een mens, moet je in hun schoenen kunnen staan en moet je doorheen hun leven wandelen om te begrijpen hoe ze geworden zijn wie ze vandaag zijn en hoe hun overtuigingen, ideëen, percepties en gedachten over zichzelf en de wereld waarin ze bestaan tot stand gekomen zijn. Dit wil dan echter zeggen dat je dit eerst met jezelf dient te doen. Weet jij immers waar je eigen gedachten vandaan komen en hoe jij precies geworden bent wie je nu bent als persoon en individu in deze wereld?

Hoe kan je trouwens zeggen dat de daden van een ander geen zin hebben wanneer je zelf niet begrijpt hoe het mechanisme waarmee jij zelf zin geeft aan je eigen daden en bestaan werkt? Ook zal je pas oplossingen kunnen vinden voor het schijnbaar 'zinloos' geweld in je samenleving en realiteit, wanneer je in de eerste plaats kan verstaan wat het is dat precies zin geeft aan dingen en wanneer je beseft dat niets ooit 'zinloos' is, omdat er altijd wel bepaalde 'zinnen' in onze geest zijn die de aanleiding vormen tot de daden die we verrichten.

Dag 730: Zonder zelf-verantwoordelijkheid is een Conflict nooit Echt Opgelost

Deze blog is een verderzetting op Dag 729: Hoe Communicatie Helpt met het Loslaten van een Reactie op een Ander. In het onderzoeken en verkennen van communicatie als oplossing van conflicten is het belangrijk om tegelijkertijd in te zien en te begrijpen  dat communicatie op zich niet genoeg is. Communicatie - uiteraard vanuit oprechtheid en openheid - is een gereedschap dat je kan gebruiken om conflicten binnenin jezelf in relatie tot een persoon of tot jezelf op te lossen.

Maar als jij daarnaast niet met je eigen reacties werkt die zich afspelen in je geest tegenover de ander, dan zal je merken dat de communicatie uiteindelijk enkel meer conflict met zich zal meebrengen.  Open durven praten en je innerlijke wereld delen met een ander kan een therapeutisch effect hebben, maar niet zozeer omwille van het open en eerlijk zijn met een ander persoon. Het therapeutisch effect is wat je zelf creëert doordat jij de stap gezet hebt om de dingen die je vaak onderdrukt en verborgen zou houden in jezelf te openbaren en bloot te leggen. Het is die stap die jij in dat moment voor jezelf zet om het conflict dat jij in jezelf ervaart op te lossen en de nederigheid die in die stap geborgen ligt, die de verlossing van het conflict teweeg brengt.

De echte sleutel tot het oplossen van een conflict ligt in het toepassen van nederigheid en verantwoordelijkheid nemen voor je eigen ervaringen in relatie tot het conflict en de betrokken personen. Het is immers pas wanneer je jezelf in die positie van verantwoordelijkheid plaatst dat je een zekere stabiliteit in jezelf creëert die ervoor zorgt dat, wanneer je dan over het conflict gaat communiceren met een ander, dat je niet opnieuw in conflict gaat wanneer de ander niet reageert op jouw openheid als jij had verwacht of gewild.

Wanneer we zelf niet eerst onszelf in zelf-verantwoordelijkheid plaatsen, zullen we bijvoorbeeld verwachten dat wanneer we gaan communiceren met de persoon waar we conflict tegenover ervoeren, dat die persoon ook openstaat tot communicatie of dat ze onze eerlijkheid, openheid en oprechtheid zullen apprecieren en zelf ook zichzelf zullen delen in kwetsbaarheid en oprechtheid.

Als dan blijkt dat dit niet het geval is en dat ze bijvoorbeeld eerder in beschuldiging en reactie gaan, dan zullen we zelf ook in reactie schieten omdat we die verantwoordelijkheid nog niet genomen hebben voor onze eigen ervaring van en bijdrage tot het conflict. Achter onze aanvankelijke externe  'openheid' en 'oprechtheid' en 'kalmte' schuilt dus in wezen nog beschuldiging en victimisatie in relatie tot de situatie en persoon die we als conflictueus ervoeren.

Wanneer wij echter zelf staan in het punt van zelf-verantwoordelijkheid zal het niet uitmaken hoe de ander op ons reageert en zal onze stap van het blootleggen en delen van onszelf meer symbool staan voor onszelf, als een stelling die we maken waarin we zeggen tegen onszelf 'ik ben hier en ik heb geen angst om eerlijk en open te zijn over wie ik ben', zonder daarin verwachtingen te hebben in relatie tot hoe de ander op ons zou moeten reageren.

Als je ziet of merkt dat wanneer jij met iemand wil communiceren of iets wil uitpraten en je bepaalde verwachtingen hebt  van de persoon zoals de verwachting dat zij je op dezelfde manier zullen toetreden, dan zou dat een teken moeten zijn dat jij diep vanbinnen nog niet werkelijk verantwoordelijkheid genomen hebt voor de situatie, dat je in verborgen beschuldiging verkeert tegenover de persoon  en dat je niet stabiel staat in jezelf.

Dag 728: het Transformeren van het Creëren van Oorlog tot het Creëren van Oplossingen

Ter verderzetting op het onderwerp dat in Dag 727: De Kracht van Communicatie ter sprake is gekomen gaan we in deze blog dieper in op het interessante fenomeen van het eerder afzonderen van onszelf en onszelf verwijderen wanneer we conflict ervaren of reacties ervaren in onszelf tegenover een persoon in onze omgeving dan onmiddellijk met die persoon te gaan praten of andere manieren te vinden om dat conflict en die reactie in onszelf te kunnen loslaten en oplossen.

Wat er immers gebeurt en wat we in feite doen wanneer we ons gaan afzonderen, is dat we onze geest de kans en de ruimte geven om allerhande bijkomstige gedachten, geloofsystemen, meningen, beoordelingen en reacties op te roepen  omtrend de persoon waar we op hadden gereageerd. En zo maken we de reactie uiteindelijk erger en creëren we gevolgen in onze relatie met hen die soms kunnen leiden tot een groot conflict of zelfs een volledige verscheuring van de relatie, waarna beide partijen dan bijna de rest van hun leven in wrok bestaan tegenover elkaar en bestaan in het geloof dat de ander ons iets heeft aangedaan.

Terwijl een aanvankelijke reactie heel makkelijk opgelost kan worden simpelweg door middel van communicatie. Dus, laten we ons dan de vraag stellen: waarom vinden we communiceren met elkaar zo moeilijk? Waarom lijkt het soms onmogelijk om gewoon toe te stappen op iemand en met hen te praten? En waarom lijkt het nog moeilijker om te praten over de dingen die ons echt dwars zitten, de dingen die echt zijn en die er echt toe doen - die dingen die belangrijk zijn om over te praten?

Waarom leggen we er ons bij neer dat de relaties die we hebben met de mensen in onze omgeving over het algemeen zo oppervlakkig zijn dat wanneer er zich een vorm van conflict voordoet, we het makkelijker lijken te vinden om de relatie in z'n geheel gewoon op te geven dan in communicatie te treden teneinde te komen tot:

1. Een begrip van waarom het conflict is opgetreden en hoe het bestaat
2. Welke oplossingen gevormd kunnen worden om het conflict op te lossen en te kunnen vermijden in de toekomst

Zo is het ook op wereldschaal, het lijkt zoveel makkelijker om tot oorlog en conflict over te gaan met een ander land dan samen tot oplossingen te komen voor de problemen door middel van begrijpend luisteren. Begrijpend luisteren wil hier dan zeggen:

• Dat je beseft dat de andere partij vanuit precies hetzelfde startpunt komt als jezelf, namelijk overleving en zelf-preservatie en dat wanneer die zich aanvallend opstelt dit eigenlijk een teken is dat hij/zij zich bedreigt voelt in die overleving/zelf-preservatie
• Dat je moeite doet om jezelf in de schoenen te verplaatsen van de andere partij en hun woord en leven te erkennen als gelijk aan waarde als je eigen woord en leven
• Dat je moeite doet om je neiging tot het al te snel reageren vanuit zelf-verdediging en zo het creëren van conflict/oorlog even aan de kant zet om vanuit een kalm standpunt niet enkel te luisteren naar wat de ander te vertellen heeft, maar ook te kunnen HOREN en ZIEN wat hun eigenlijke situatie is. Zodoende kan je BEGRIJPEN dat als jij in hun plaats zou staan, je precies hetzelfde zou zeggen/doen, en dan kan je ten gevolge ook begrijpen dat oorlog/conflict nooit de oplossing is omdat het niet het beste is voor jezelf en voor de ander als jezelf.

Begrijpend luisteren is niet mogelijk zolang je blijft vasthouden aan je eigen reacties en gedachten en meningen over een ander. Je zal zo nooit kunnen begrijpen waar zij vandaan komen en waarom/hoe zij bestaan zoals ze bestaan en zijn wie ze zijn. Oplossingen tot conflicten zullen enkel gezien kunnen worden wanneer we onszelf volledig in de schoenen van een ander kunnen verplaatsen zonder vooroordelen en als zodanig kunnen zien wat het beste zou zijn voor onszelf ALS hen.

Dit is een heel ander niveau van communiceren dat wij op dit moment in deze wereld niet gewoon zijn, maar dat wel noodzakelijk is om over te schakelen van onze neiging tot het creëren van oorlog en conflict naar het creëren van en vormgeven aan houdbare oplossingen.

Dag 625: de ISIS in ons Allen - Irrationele Meningsvorming in Groepen

Waar komen de ideeen en de meningen die we vormen over andere mensen in feite vandaan? Wanneer we 'iemand niet leuk vinden', of we zijn van de mening dat een bepaald persoon niet bij de groep mag horen waar we onszelf mee identificeren. We kennen ongetwijfeld allemaal het fenomeen wel van roddelen, achterklap, buitensluiten en pesterijen. Elk van ons heeft er op een bepaald moment oftewel zelf actief in geparticipeerd, het gade geslaan vanop een afstand of er het 'slachtoffer' van geworden.

Wat maakt dus dat één persoon zomaar 'geviseerd' kan worden door een hele groep van mensen en dat die hele groep van mensen tezamen met z'n allen die ene persoon 'haten' of 'niet leuk vinden' en willen 'wegpesten'. Ik bedoel, dit gebeurt immers zo vaak, op school, op het werk, zelfs in families en onder'vrienden'. Wat gebeurt er in onze geest wanneer we zelf die 'groepsgeest' aannemen en niet geassocieerd willen worden met een bepaald individu die toevallig ook niet volledig aanvaard lijkt te worden door de meeste mensen om ons heen? Waarom is het dat één persoon zich helemaal 'alleen' kan bevinden, zonder 'vrienden' en zonder 'groep', terwijl 'de groep' als één wezen en één geest volledig tegen die ene individu gekeerd is?

In dat soort gevallen zijn de meningen die we in onze geest vormen over andere mensen als een virus dat overgedragen wordt van geest op geest onder de leden van een groep - en die groep kan zijn een groep van collega's, een klasgroep, een samenleving, eender welke 'groep' van mensen waar we zelf persoonlijk willen 'bijhoren' of waar we onszelf mee identificeren of graag mee zouden willen identificeren. En, we geloven dan dat onze mening over die ene persoon die we 'niet al te leuk vinden', onze eigen mening is, omdat het in onze eigen geest bestaat en omdat wij een aversieve ervaring in onszelf voelen in relatie tot die persoon wanneer we hen zien. Dus, omdat het in onszelf bestaat als gedachten en ervaringen (gevoelens/emoties), lijkt het 'onszelf' te zijn, en lijkt het 'echt' te zijn.

Maar waarom is het dat we onszelf nooit afvragen waarom en hoe het is dat zulk 'n ervaring en mening zo unaniem en uniform gedeeld en ervaren kan worden door elk individu in en van een groep in min of meer gelijke mate, alsof we allemaal kopiëen zijn van elkaar? Hoe kan het dat we allemaal toevallig dezelfde mening lijken te delen, met als uitzondering eventueel de persoon waar de mening over gedeeld wordt.

Die mening kan zelfs enorm ver verwijderd zijn van de eigenlijke fysieke realiteit dat we in feite beter zouden moeten weten en dat we zouden zien dat die mening niet echt kan zijn als we even zouden stilstaan bij de dingen die we hebben aangenomen als waar in onze geest - maar toch houden we vast aan onze mening enkel en alleen omwille van het 'groeps-aspect' als zijnde het feit dat onze mening iets is dat ons het gevoel geeft dat we ergens bijhoren, dat er een 'groep' van mensen is die achter ons staat en ons op de één of andere manier ondersteuning biedt, ook al is het maar op geloofs-vlak.

Dit kan je het best herkennen in religieuze en culturele overtuigingen en meningen. Zoveel meningen die bestaan in grote groepen zoals religies en culturen en die enkel bestaan omwille van het feit dat mensen een specifieke waarde hechten aan het 'delen' van een mening. Het maakt dan in feite niet meer uit wat de mening eigenlijk is en waar men in feite in gelooft, omdat, waar het om draait is het 'geloof' op zich en het 'hebben van een mening op zich', dat als teken of symbool ervaren wordt van het 'horen bij de groep'.

Het probleem daarvan is dan uiteraard dat er in en door 'de groep' beslissingen gemaakt worden die uiterst schadelijke gevolgen kunnen hebben in de levens van anderen die oftewel niet bij de groep horen of dezelfde mening delen of leden van de groep die om de één of andere reden plots gezien en beoordeeld worden als zijde tegendraads. Een meer recent voorbeeld hiervan is:

• ISIS stuurt gruwelijke beelden de wereld in van koppel dat wordt gestenigd   (30/03/2015, Nieuwsblad)

Dag 375: Heiligt het Doel de Middelen?

We zijn in de voorgaande blogs even afgeweken van de Seksuele Paranoia Series die we al een tijdje aan het doorlopen zijn - door het punt te bekijken en onderzoeken van het geloof dat de geest superieur is aan het lichaam, waarin de mensheid een realiteit heeft gecreëerd die dit oordeel, deze vergelijking, reflecteert en representeert op elk vlak --- in hoe mensen en alle andere wezens die minder kennis en informatie bezitten altijd op de één of andere manier, misbruikt, onderworpen of verwaarloosd worden door mensen die meer kennis en informatie bezitten.

Deze mensen zijn dan de 'wetenschappers', de 'geleerden', de 'gediplomeerden', de 'diplomaten' van de wereld - zij die al de beslissingen maken over en voor al het leven op aarde omdat ze zogezegd een superieure geest bezitten, omdat ze 'meer gestudeerd hebben' of superieure genen hebben of van een superieure, elitaire familie afkomstig zijn, en daardoor zogezegd beter/meer in staat zijn om beslissingen te maken in naam van iedereen.

Wie zelf-eerlijk is en kijkt naar hoe onze realiteit functioneert als de gemanifesteerde consequenties en gevolgen van die beslissingen, zal inzien en begrijpen dat er in deze vergelijking iets schort en scheelt - omdat, de meerderheid van de mensheid leeft in armoede, hongersnood of een andere vorm van misbruik en lijden, het grootste deel van de mensen die wel genoeg geld hebben, leeft in constante angst en stress omwille van een onstabiel economisch systeem/infrastructuur, terwijl een zeer kleine minderheid van 'elitaire' machtshebbers/diplomaten/'leiders' in de wereld zoveel geld en comfort en luxe hebben dat ze compleet afgescheiden en geïsoleerd bestaan van de werkelijkheid, van hoe het echte leven op aarde eraan toegaat.

En hierin, uiteraard, is het niet zo moeilijk om te begrijpen en in te zien hoe deze mensen die zichzelf hebben afgescheiden, afgesloten en geisoleerd van de dagelijkse fysieke praktische realiteit waar de meerderheid van mensen op aarde mee om moet gaan - uiteraard niet in staat zullen zijn om beslissingen te maken en 'diplomatie' en 'politiek' te voeren in naam van die meerderheid --- waarin, al hun beslissingen uiteraard gebaseerd zullen zijn op hun GELOOF dat ze 'superieur' zijn, omdat, ik bedoel: wie of wat is er dat hen daarin zal tegenspreken? Zij hebben al de kennis en informatie, al het geld, al de middelen - waardoor het voor hen uiteraard lijkt alsof ze 'superieur' en 'beter' zijn dan al degenen die niet tot dat 'clubje' behoren, het clubje van wetenschappers die enkel met elkaar akkoord gaan over hoe superieur ze zijn, over hoeveel ze weten en andere mensen niet, over hoe al wat zij weten en zeggen 'juist' is en over hoe ze altijd gelijk hebben.

En, de consequenties die zich uiteindelijk afspelen ten gevolge van die beslissingen die niet gemaakt werden in complete overweging van elk wezen en alle factoren, maar enkel op de schijnbare superioriteit van de 'gediplomeerden'/'diplomaten' - die worden afgedaan als 'noodzakelijk kwaad' --- waarin het gezien en aanvaard wordt als 'normaal' dat bij elke beslissing die gemaakt wordt, er consequenties zijn, er mensen/wezens zijn die lijden, die sterven en dat er schade berokkend wordt... collaterale schade.

Terwijl, voor wie is die schade 'collateraal'? Voor wie is het dat de schade 'verwaarloosbaar' en 'aanvaardbaar' is - als niet enkel voor zij die de beslissingen maken - voor hen geldt de statement 'het doel heiligt de middelen'. En, hoe onze politiek en diplomacie, en economie werkt in onze realiteit, is maar een reflectie van hoe wij allen werken/functioneren in en als onszelf in onze geest --- het doel heiligt de middelen. Maar als het 'doel' niet onszelf is, als het leven op aarde, als het bestaan, waar zijn we dan naartoe aan het gaan? Als het leven ten koste gaat aan het 'doel' dat we proberen te bereiken, waarin we onszelf ervan overtuigen in onze gedachten dat we doen wat het beste is  of dat we 'goede intenties hebben', dan is het duidelijk dat we niet leven voor of als onszelf, en dat we leven en handelen op basis van een IDEE, een geloof, een illusie dat zich ergens 'buiten onszelf' bevindt - zoals 'overleving', 'de hemel', 'het eeuwige leven', 'liefde', etc... allemaal ideëen en geloofsystemen die niet echt zijn, die niet zijn wie wij werkelijk zijn als HIER, als het leven op aarde dat zich afspeelt in en als dit moment van ademhaling.

En in het vertrouwen op die geloofsystemen, die zich afspelen in onze gedachten, boven de fysieke werkelijkheid, geven we alles van onszelf op, onze integriteit, onze oprechtheid, ons vermogen om onze naaste te zien als onszelf - omdat we ons blindstaren op ONS geloof, ONS idee dat we nastreven, MIJN overleving, MIJN toekomst, MIJN levensstijl, MIJN liefde, of wat het dan ook is dat we in onze gedachten hebben geplaatst als een idee dat we boven onszelf als het fysieke lichaam geplaatst hebben - een idee waarvan we niet eens inzien of beseffen dat het niet echt is, het houdt geen rekening met de fysieke realiteit, met wat echt is en dus ook niet met onszelf als wie we echt zijn als een fysiek lichaam hier in deze fysieke werkelijkheid - omdat, wat het beste is voor onszelf als het fysieke lichaam is om zorg te dragen voor het leven dat hier bestaat in elk moment van ademhaling - om niet te aanvaarden dat er consequenties zijn aan onze beslissingen, om niet te aanvaarden dat er levende wezens zijn die lijden en sterven ten gevolgen van onze beslissingen die we maken vanuit onze gedachten/ideëen/geloofsystemen --- om in elk moment zorg te dragen voor elk wezen om ons heen op dezelfde manier als wat we zouden willen voor onszelf, om de angst in onszelf van andere mensen te stoppen en te leren om eeen ander te zien als onszelf.


Wordt Vervolgd in Dag 375

Dag 269: Zijn de Mensenrechten een Illusie?

Dit is een verderzetting van "Dag 267: Mensenrechten en de Gelijk Leven Stichting"
en "Dag 268: Een rECHTzetting van de MensenrECHTen" -- waarin ik het concept 'mensenrechten' heb bekeken vanuit de Gelijk Leven 'Visie' en vanuit hoe die 'mensenrechten' op het moment (niet) geleeft worden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd de 'mensenrechten' in deze realiteit te bevragen en mij af te vragen waarom het is dat die 'mensenrechten' nergens fysiek te zien zijn in deze realiteit

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te GELOVEN in de 'mensenrechten', en te GELOVEN dat 'mensenrechten' bestaan, omdat ik er op school over geleerd heb en omdat mij dat verteld geweest is --- in de plaats van te vertrouwen op mezelf en op wat ik zie in en als de REALITEIT, als het fysieke bewijs dat de 'mensenrechten' nergens geëerd of geleeft worden en dus een leugen zijn, die enkel 'bestaan' om mensen te misleiden

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd te vertrouwen op wat ik zie in en als de realiteit die HIER bestaat, door te geloven dat 'de samenleving' en 'de europese communie' 'goed' is omdat er 'mensenrechten' bestaan - in de plaats van mijn ogen te vertrouwen in wat ik ZIE, als het FEIT dat mensenrechten niet bestaan omdat ze niet geleeft worden

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat 'mensenrechten' niet echt kunnen zijn wanneer er steeds excuses en redenen gevonden worden door de economische en politieke instanties/machten om die mensenrechten niet toe te passen - en dat de 'mensenrechten' dus maar een illusie zijn waar de 'machtshebbers'/regeringen/bedrijven/de mensheid zich achter verschuilen om te kunnen geloven dat wij 'positief' zijn en dat we in een positieve samenleving bestaan, zodat we nooit vragen zullen stellen bij de realiteit en zodat we die realiteit dus ook nooit zullen veranderen tot wat het beste is voor allen --- omdat we GELOVEN dat alles in orde en 'positief'/'goed' is, omdat 'mensenrechten' zogezegd bestaan

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat de 'mensenrechten' in deze wereld in wezen maar een 'concept'/'idee'/'ideaal' zijn en niet echt bestaan omdat ze nooit werkelijk geleeft worden/werden in deze wereld, en enkel dienen om 'het volk' zoet te houden en te doen geloven dat 'het systeem' om hen geeft zodat ze niets zullen bevragen en zodat ze niet zullen opstaan ten aanschouw van misbruik en lijden in deze wereld, omdat ze denken dat 'de mensenrechtenorganisaties dat wel zullen oplossen' --- in de plaats van in te zien dat als die 'mensenrechten' op welke manier dan ook echt zouden zijn, dat ze dan ook een daadwerkelijke fysieke realiteit zouden zijn als een economisch/politiek/sociaal systeem dat functioneert op basis van een vanzelfsprekende toepassing van de mensenrechten op elke manier - een systeem dat alles onderzoekt en behoudt wat goed is

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat de 'mensenrechten' en hoe mensen geprogrammeerd worden door het schoolsysteem om te GELOVEN in de mensenrechten, in feite het misbruik in de wereld erger gemaakt hebben omdat die 'mensenrechten' maar een concept/idee zijn die nooit praktisch, werkelijk, geleeft/toegepast werden -- en omdat ze enkel  een samenleving heeft geproduceert die GELOOFT in een idee/concept van 'rechtvaardigheid', 'eerlijkheid', 'gelijkheid' en 'vrijheid', zoals geproclameerd in de 'mensenrechten', en die daarin een oogje dichtknijpt tegenover wat er ECHT aan het gebeuren is in en als de fysieke realiteit

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat woorden/ideëen/concepten die niet op elk vlak in en als de menselijke samenleving en het leven op aarde geleefd worden als een fysieke expressie, een LEUGEN zijn en in wezen enkel bestaan om af te leiden en te misleiden door de menselijke geest vol te steken en te programmeren met allerlei etherische begrippen/woorden/concepten als kennis en informatie OVER de realiteit waarin ze zich bevinden, en daarin de mens te verblinden zodat ze nooit de realiteit zullen zien als wat het werkelijk is en zullen inzien dat bijvoorbeeld het feit dat het woord/begrip/concept 'mensenrechten' bestaat in deze wereld, eigenlijk net een indicator is dat er misbruik bestaat in de wereld en dat de zogezegde 'mensenrechten' enkel een reactie zijn op het 'negatieve', als een punt van 'hoop', maar dus niet een echte fysieke leefbare en levende realiteit is


Wordt Vervolgd in Dag 270

Dag 261: Boston Bombings, Ver van mijn Bed Show?

Dit is een verderzetting van "Dag 260: Zijn de Boston Bombings een symptoom van een Dieperliggende Ziekte?"

 

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd, wanneer ik een drama zie gebeuren in een ander land, zoals de oorlog in Syrië of de terreur-aanslagen in Amerika, te denken 'gelukkig dat het niet in mijn land gebeurt', en mij opgelucht te voelen

 ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd problemen te laten bestaan en escaleren zolang ze in een ander land gebeuren, zoals misbruik en oorlogen, en zelfs in mijn land, zolang het niet aan mijn deur gebeurt --- en enkel te reageren wanneer het aan mijn deur staat

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in en als het geloof en de hoop dat wat ik zie gebeuren in 'andere landen' in deze wereld, zoals oorlog, misbruik, armoede en hongersnood, mij nooit persoonlijk zal bereiken -- en dus nooit verantwoordelijkheid te nemen voor deze realiteit of op te staan om de problemen op te lossen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd het principe van 'consequenties' in te zien en te begrijpen --- en te beseffen dat ik als het leven zelf, onvermijdelijk, vroeg of laat alles zal ervaren en onder ogen komen wat ik hier in en als deze realiteit heb toegestaan te bestaan --- omdat ik deze realiteit ben want ik ben HIER

ik vergeef mezelf dat ik de 'afleiding' en 'herleiding' van consequenties heb toegestaan te bestaan in de realiteit - zodat ik nooit zal hoeven inzien wat ik precies heb toegestaan te bestaan in en als de realiteit, omdat de consequenties zich altijd afspelen in de levens van 'andere mensen'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd, wanneer ik al het lijden in de wereld zie, te bestaan in en als de hoop dat het niet met mij in mijn leven hier op aarde zal gebeuren en dat ik 'veilig' en 'afgeschermd' zal zijn van al dat lijden --- en het lijden toe te staan te bestaan in het leven van een ander

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat ik 'speciaal' ben omdat ik niet geboren ben in armoede, hongersnood of misbruik, en dus eigenlijk één van de 'gelukkigen'/'fortuinlijken' ben in deze wereld - en dat geloof dat ik 'speciaal ben' te gebruiken als een excuus om mezelf ervan te overtuigen dat ik niet moet opstaan en verantwoordelijkheid nemen voor wat hier in deze wereld gebeurt in de levens van andere wezens --- omdat 'God' zogezegd een 'speciaal plan' heeft voor mij

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd nog maar te overwegen om te geloven dat er één of ander Goddelijk plan bestaat en dat er een rechtvaardiging bestaat voor het lijden in deze realiteit - en dus te geloven dat er een excuus is voor mijn inactie en passiviteit en onbetrokkenheid/afzijdigheid in en tegenover deze wereld

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat het leven op aarde in de handen ligt van de mensheid en dat het mijn plicht en verantwoordelijkheid is tegenover mezelf om van het leven op aarde een plek te maken die het beste is voor elke levensvorm - zodat ik, wanneer ik reïncarneer in een andere levensvorm, een leven zonder lijden kan leiden

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de gedachte dat ik 'maar een mens' ben te gebruiken als een excuus om niet op te staan en geen verantwoordelijkheid te nemen voor het lijden op aarde --- in de plaats van in te zien dat verantwoordelijkheid nemen voor het leven op aarde geen 'verplichting' is maar een 'natuurlijke'/'vanzelfsprekende' zaak omdat ik het leven zelf ben en omdat al wat ik toesta te bestaan in en als het leven op aarde, vroeg of laat op mijn deur zal komen kloppen om aan mij als het leven zelf te laten zien wie en wat ik mezelf heb toegestaan te worden als het leven zelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat, omdat de consequenties op aarde afgeleid en herverdeeld worden naar de levens van andere wezens en zich nooit aan mijn deur bevonden hebben, God over deze aarde waakt en 'God' deze aarde ontworpen heeft en dat het dus mijn verantwoordelijkheid niet is om op te staan en de problemen op aarde aan te pakken en een 'Hemel op Aarde' te creëren

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat al wat hier bestaat in en als het leven op aarde, enkel bestaat omdat ik het heb toegestaan te bestaan, omdat ik mijn goedkeuring heb gegeven, en dat alles dus in wezen mijn creatie en dus verantwoordelijkheid is - maar dat ik mezelf altijd heb verborgen achter opzettelijke 'vergeetachtigheid' en onwetendheid in verband met hoe en waarom alles bestaat zoals het bestaat hier in en als deze realiteit

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat het lijden van een ander het lijden van mezelf als het leven zelf is

ik vergeef mezelf dat ik het geloof heb toegestaan te bestaan in mezelf dat God een reden heeft voor het lijden op aarde - en niet in te zien dat ik in dat geloof het lijden op aarde heb toegestaan te bestaan en dat ik daarin de statement heb gemaakt dat ik dus niet geef om het leven op aarde als Creatie

ik vergeef mezelf dat ik 'landsgrenzen' heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in en als de realiteit als de illusie dat deze wereld verdeeld is in afgescheiden delen - in de plaats van de wereld/realiteit te zien als wat het is, één planeet/wereld/realiteit, waarin alles HIER is, in en als één realiteit, en alles in verbinding staat met alles op elke manier

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat 'landsgrenzen' enkel kunnen bestaan in en als de menselijke geest, als de illusie van afscheiding - en dat enkel de menselijke geest kan GELOVEN dat die 'landsgrenzen' werkelijke aanduidingen zijn van 'afscheiding', als de basis voor conflict en oorlog --- in de plaats van één en gelijk te staan met de REALITEIT en in te zien dat de realiteit/wereld één is, alles is HIER, in eenheid en gelijkheid, en dat de 'oorlog' en het conflict dat ik toesta te bestaan 'tussen landen', niet werkelijk 'tussen' twee afgescheiden delen bestaat, maar HIER bestaat, in en als de eenheid van mezelf als de realiteit - en dat de oorlog en het conflict dat hier gemanifesteerd is in en als de fysieke werkelijkheid in wezen de manifestatie is van de oorlog en het conflict als de afscheiding die ik in mezelf heb toegestaan te bestaan in en als de geest als gedachten, gevoelens en emoties

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd de 'hierheid' en de 'eenheid en gelijkheid' van de realiteit te hebben ingezien, door mezelf te hebben toegestaan te geloven in 'landsgrenzen' als de illusie van 'afscheiding' - en daardoor nooit te hebben ingezien dat al wat gebeurt hier op aarde, gebeurt in en als mezelf als het leven als de aarde, als de wereld, als HIER - in en als de eenheid en gelijkheid van mezelf als deze ene wereld/planeet/realiteit - en dus niet 'ergens ver van mijn bed'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat afscheiding in en als het leven op aarde niet werkelijk bestaat - omdat die 'afscheiding' maar een beeld is dat ik in mezelf heb laten programmeren van een 'landskaart' met 'grenzen' erop getekend - en dat de realiteit als het leven op aarde in werkelijkheid HIER bestaat, in en als mezelf, in en als de eenheid en gelijkheid van wie ik ben als het leven zelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd de verbanden en relaties in deze wereld te onderzoeken, en te beseffen dat alles in relatie staat met alles - en dat zoiets als 'landsgrenzen' een absolute illusie zijn die enkel gecreëerd zijn door de mens vanuit het verlangen om opzettelijk afscheiding en conflict te creëren om te kunnen participeren in en als het menselijke ego

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat in wezen alles wat gebeurt in deze wereld, HIER gebeurt, in en als mijn wereld/realiteit, omdat elke gebeurtenis een gevolg is van de GESCHIEDENIS die eraan voorafgaat - en de geschiedenis is een geheel aan relaties die doorheen de tijd gevormd zijn op elke mogelijke manier tussen elk mogelijk organisme --- waardoor elke gebeurtenis in deze wereld dus de verantwoordelijkheid is van elk levend wezen dat hier bestaat, omdat we allen, ten gevolge van de geschiedenis, op elke manier in relatie staan met al wat hier bestaat in en als deze realiteit

 

Wordt vervolgd in Dag 262