Ik hing vroeger vaak voor de televisie en kreeg daarom vaak te horen van mijn omgeving dat ik 'lui' was - ik ging dan op mijn kamer zitten om te doen alsof ik voor 't school aan het werken was, terwijl ik eigenlijk gewoon iets nieuws zocht om mezelf mee af te leiden, hetgeen dan vaak muziek was - zingen en dansen voor de spiegel, waarin ik dan naar mezelf in de spiegel keek alsof ik naar een televisie aan het kijken was met mezelf als de ster. Ik had een enorme weerstand tegen alles dat te maken had met naar buiten gaan en iets DOEN in deze wereld, mezelf inzetten voor iets, in interactie treden met de realiteit/wereld, een taak uitvoeren. Ik had alleen maar zin om televisie te kijken, dan voelde ik mij veilig. Er werd mij dan ook vaak een verbod opgelegd door mijn omgeving om nog televisie te kijken, maar ik greep elk 'onbewaakt' moment aan om mij toch neer te planten en televisie te kijken, al was er alleen maar onnozele kinderprogramma's op de buis, ik moest en zou mezelf afleiden want wanneer ik naar de televisie keek was het enige moment dat ik mij goed voelde. Bij al de rest voelde ik alleen maar weerstand. Zodus werd ik vaak 'betrapt' en heb ik mij vaak schuldig en beschaamd gevoeld omdat ik blijkbaar 'lui' ben en 'niks waard' was omdat ik niets DEED.
Op die manier ben ik 'doen' gaan associeren met heel veel weerstand in mezelf - en ben ik een persoon geworden die steeds enkel het hoogst noodzakelijke doet -- ik ga werken of naar school overdag, ik kom thuis en ik begin televisie te kijken -- het huis kuisen doe ik ook enkel wanneer het echt nodig is en ik verzorg mezelf amper. Ik heb mezelf altijd letterlijk opgesloten in mijn huisje - en als het niet nodig zou zijn, dan zou ik al helemaal niet buiten gaan - ik zou gewoon de hele dag voor de televisie zitten, al de nieuwste films en series kijken, en daarna weer de oude herbekijken -- wegvluchten van het leven.
Wanneer ik dan iets doe, dan is het om te bewijzen aan andere mensen dat ik niet lui ben, en dan doe ik het met de grootste weerstand en tegenzin, wensend en wachtend naar het moment dat ik weer voor de televisie kan gaan zitten en mij weer goed/veilig kan voelen.
De gedachte:
Ik zie een beeld van mezelf, heel klein, gebukt, kop in kas, grote ogen die naar boven gericht zijn, opkijkend naar andere mensen/de wereld - als een 'klein bang muisje'
De backchat:
ik ben zo klein en de wereld is zo groot
wat zal er met mij gebeuren
de wereld is onveilig
mensen zijn gemeen
de wereld kan/zal mij pijn doen
ik blijf beter binnen
de wereld is een enge plek
ik kan de wereld niet aan
reacties:
angst
onzekerheid
onveiligheid
inferioriteit
machteloosheid
hulpeloosheid
zelf-medelijden
fysieke reacties:
schouders naar voren gebogen en borst ingetrokken
'leegheid' in borststreek en solar plexus
zwaar hoofd
zware oogleden
ogen naar beneden gericht
rug gebogen
zwaar lichaam
vermoeid
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als de gedachte van het beeld van mezelf als een 'klein, ineengedoken figuur, opkijkend met grote ogen naar de wereld' door te participeren in backchat zoals 'ik ben zo klein en de wereld is zo groot', 'mensen zijn gemeen', 'ik kan de wereld niet aan' en daarop te reageren met de emotionele ervaring van angst machteloosheid en zelf-medelijden
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te laten beinvloeden en bewegen door het beeld van mezelf als een 'klein, bang muisje' door te participeren in backchat waarin ik denk dat ik 'zo klein ben en de wereld zo groot', dat 'de wereld zoveel groter is dan mij', dat ik 'zo verloren ben', 'ocharme ik', 'ik kan de wereld niet aan', 'ik ben veel te klein en zwak om te leven in deze wereld' - als een innerlijk karakter/persoonlijkheidseigenschap die ik heb gekopieerd van mijn grootmoeder, die mij vaak haar angsten heeft aangepraat, door mij constant te willen beschermen door mij binnen te houden en voor de televisie te zetten, met zoetigheden om mij 'zoet te houden'
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd het karakter van het 'kleine bange muisje' te hebben gekopieerd van mijn grootmoeder, door te bestaan in en als angst en interne backchat waarin ik steeds aan mezelf bevestig hoe klein ik wel niet ben en hoe groot en eng de wereld is, mij al de angsten in te beelden van 'wat er mij zou kunnen overkomen in de wereld', als al wat ik op televisie gezien heb en in de krant gelezen heb en van mijn grootmoeder gehoord, die mij wilde beschermen van de wereld --- waarin ik net als zij geworden ben in en als het mezelf opsluiten in mijn huis, mij vastklampend aan 'mijn kleine leventje' met mijn gewoontes en repetitief gedrag waarin ik mij veilig voel omdat 'ik het ken', nooit werkelijk levend in en als de wereld/realiteit
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met het karakter van het 'kleine bange muisje', als het beeld in mijn gedachten van mezelf als een 'klein bang muisje tegenover een grote boze wereld', de backchat als al de beelden van 'wat mij zou kunnen overkomen, hoe andere mensen op mij zouden kunnen reageren als allemaal beelden van 'de slechte dingen' die ik heb gezien op televisie, gelezen in de krant en gehoord van mijn grootmoeder en de reactie van angst, machteloosheid en zwakheid - in de plaats van te beseffen dat ik dit karakter blindelings van mijn grootmoeder heb gekopieerd als een systeem/construct van gedachten, gevoelens en emoties omwille van hoe zij mij behandelde en de dingen die zij tegen mij gezegd heeft, waarin zij dat karakter in mij ondersteunde en voedde, en dus nooit heb beseft dat hoe mijn grootmoeder zichzelf uitdrukte niets met mij persoonlijk te maken had, maar met wie zij zichzelf had toegestaan te worden, als een kopie van haar ouders, als een bewustzijnssysteem
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat de backchat in mezelf, waarin ik tegen mezelf zeg dat 'de wereld zo groot en eng is en ik zo klein', 'ocharme ik', als reactie op het beeld/de gedachte in mijn geest van 'de wereld' als allemaal beelden van situaties die ik in de krant of op televisie gelezen, gehoord of gezien heb als 'al de slechte/erge dingen die mij allemaal zou kunnen overkomen in de wereld', en de emotionele ervaring van angst, zelf-medelijden en machteloosheid, niet zijn wie ik werkelijk ben, maar in feite een gedachte-construct is dat ik heb gekopieerd van mijn grootmoeder, waarin ik mezelf heb toegestaan een kopie te worden van haar door mezelf te identificeren met haar expressie, waarin ze mij steeds aan het 'waarschuwen' en 'voorbereiden' was op 'wat er mij kan overkomen' en zich steeds zorgen maakte dat er iets 'erg' zou gebeuren met mij
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat deze 'angst van en zorgen over het ergste' een resultaat is van overbeschermd te zijn tijdens mijn kindertijd, waarin ik had geleerd van mijn grootmoeder dat het ok is om weg te schuwen van de wereld, om mezelf op te sluiten in mijn huis, voor de televisie, ver weg van 'andere mensen', opgesloten in mijn eigen angsten en gedachten, nooit nieuwe dingen proberen, nooit iets doen en mezelf en mijn ervaring in en als het bestaan enorm limiteren door vast te houden aan 'mijn gewoontes' als het herhalen van dezelfde expressie elke dag opnieuw, die ik dan verbind met een gevoel van 'veiligheid' - in de plaats van te beseffen dat het geloof en de gedachte dat 'de wereld een enge plek' is, maar een geloof is dat mij aangepraat geweest is door de media, kranten, televisie en familie, waarop ik gereageerd heb met angst en mezelf heb opgesloten in die angst als mijn 'reden', rechtvaardiging en excuus voor waarom ik niet leef, dingen doe of mezelf uitdruk in deze wereld - waarin ik mezelf zie als het slachtoffer van mijn angsten en gedachten van 'de wereld' en besta in en als een constante staat van zelf-medelijden in en als het 'ocharme' dat ik als kind vaak gehoord heb van mijn grootmoeder
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een relatie te vormen met mijn grootmoeder en daarin mezelf te identificeren met haar expressie en innerlijke ervaring die zij naar mij toe communiceert als 'haar visie/interpretatie van de wereld' als kennis en informatie als backchat - en nooit te hebben beseft dat zij haar backchat/interne conversaties ook maar gekopieerd heeft van haar ouders/omgeving, en aldus zo heeft leren leven, net als hoe ik mezelf heb laten programmeren in en als het 'kleine bange muisje' karakter door haar
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat de ervaring van zelf-medelijden in mezelf, gebaseerd op de backchat van 'ocharme', als reactie op de gedachte/het beeld van mezelf als een 'klein kindje tegenover de grote, boze wereld', een programma is dat ik heb toegestaan te bestaan in mezelf als reactie op mijn omgeving tijdens mijn kindertijd, waarin mijn grootmoeder vaak 'ocharme' zij tegenover mij en mij behandelde alsof ik heel fragiel en kwetsbaar ben, waarmee ik mezelf heb geidentificeerd en dus zelf in en als mijn backchat continu te bestaan in en als 'ocharme' - omdat dat vroeger mijn techniek was om te krijgen wat ik wilde van mijn grootmoeder, door dus in te spelen op de gevoelens van medelijden die zij had toegestaan te bestaan in zichzelf, niet beseffend dat ik mezelf daarin heb toegestaan net zoals haar te worden
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat de ervaring van medelijden van mijn grootmoeder tegenover mij, mij niet werkelijk beschermde of ondersteunde, maar enkel van mij een zwak schepsel maakte, omdat ik als kind mezelf automatisch identificeerde met hoe mijn omgeving met mij omging, en er dus vanuit ging dat ik fragiel en breekbaar en kwetsbaar ben, en 'te klein/kwetsbaar ben voor de grote boze wereld om mij heen' en dus binnen in mijn huis opgesloten moet blijven, als een geloof over 'wie ik ben' in en als mezelf - waarin ik eigenlijk mijn veiligheid en zekerheid van mezelf heb weggenomen door dus niet te vertrouwen op mezelf, niet te staan in en als veiligheid en zekerheid in en als mezelf, waar ik ook ben en wat ik ook doe, en door te veronderstellen dat de 'situaties' en 'gebeurtenissen' in deze wereld invloed kunnen hebben op mij, waardoor ik net onveiligheid en onzekerheid heb toegestaan te bestaan in mezelf -- door mezelf niet te zien als het startpunt en de creator van het bestaan als het leven in en als mezelf in en als het besef dat wat ik toesta te bestaan in de wereld is wat ik toesta te bestaan in en als mezelf, maar door mezelf af te scheiden van het bestaan/het leven, in en als gedachten als beelden en woorden die ik heb gezien, gehoord en gelezen op televisie en in de krant
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat wat ik toesta te bestaan in 'de wereld', als 'het bestaan', is wat ik toesta te bestaan in mezelf, dus als ik in mijn backchat geloof dat 'de wereld een enge plek is' en dat 'mensen mij kunnen en zullen pijn doen' en dat 'de wereld zoveel groter en machtiger is dan mij' - dan is dat precies wat ik zal ervaren in en als mezelf, dan zal ik mezelf ervaren als onveilig en onzeker, en zal ik aldus het gevoel hebben dat ik bescherming nodig heb
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te staan en bestaan in en als veiligheid en zekerheid als wie ik ben - door mezelf te hebben afgescheiden van het bestaan, in en als beelden en woorden in en als mezelf, als wat ik heb gekopieerd van de media en te bestaan in en als angst van wat er mij kan overkomen 'in de wereld' als de beelden in mijn geest, als de expressie/ervaring die ik heb gekopieerd van mijn grootmoeder, als een persoonlijkheidsconstruct dat van generatie op generatie doorgegeven geweest is
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd geen verantwoordelijkheid te nemen voor het karakter van 'het kleine bange muisje' dat ik heb toegestaan te bestaan in en als mezelf - door medelijden te hebben met mezelf, als een 'karakter' dat ik ook gekopieerd heb van mijn grootmoeder - omdat ik merkte dat ik die zelf-medelijden kan gebruiken om mijn omgeving/grootmoeder te manipuleren om te krijgen wat ik wilde
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd nooit te hebben beseft dat ik mezelf hierin heb opgesloten in een gelimiteerde levenservaring van zelf-medelijden, die draait rond het bevredigen van gekopieerde en aangeleerde verlangens - en dat ik hierin nooit werkelijk geleefd heb, door mezelf te hebben toegestaan mezelf te definieren in en als de verlangens in mezelf als het verlangen om televisie te kijken en te snoepen, verlangens die ik in wezen in mij heb laten programmeren door mijn grootmoeder - waarin/waardoor ik de expressie van zwakheid en machteloosheid en kwetsbaarheid in en als zelf-medelijden heb ontwikkeld in mezelf om de 'beloning' te krijgen van televisie en snoep/zoetigheid -- en mezelf aldus op die manier heb laten programmeren als een kopie van mijn grootmoeder
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat de ervaring in mezelf van zelf-medelijden een 'overlevingstechniek' is die ik in mezelf heb ontwikkeld tijdens mijn kindtijd, omdat ik merkte dat dat 'werkte' om te krijgen wat ik wilde van mijn omgeving/grootmoeder - omdat zij mij zag als een zwak, kwetsbaar kind, en dus medelijden had met mij, en ik merkte dus dat ik kon inspelen op die gevoelens van medelijden in haar en aldus kon krijgen wat ik wilde -- en dat deze ervaring met andere woorden niet is wie ik werkelijk ben
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn expressie en ervaring van mezelf in en als de realiteit te limiteren door het karakter van 'het kleine bange muisje' van mijn grootmoeder te hebben gekopieerd, waarin ik mezelf heb gedefinieerd in en als het beeld van mezelf als 'een klein kind tegenover de grote wereld', in en als backchat waarin ik mijn zelf-definitie van 'ocharme ik' en de emotionele ervaring van angst en zelf-medelijden rechtvaardig en valideer - in de plaats van te beseffen dat dit puur een overlevings-reactie was, waarin ik mijn omgeving kopieerde om een beloning te krijgen en straf te vermijden
Zelf-Correctie statements volgen in Dag 103...
No comments:
Post a Comment