Dag 95: Het Uitstel-Karakter

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd, in het moment dat ik mezelf klaarzet voor de computer om aan mijn DIP assignment te beginnen of iets te doen waarvan ik weet dat ik het moet doen als wat het beste is voor mezelf als het leven in en als dit proces van zelf realisatie, een gedachte in mijn geest te laten opduiken waarin ik mezelf zie terwijl ik een film opzoek en bekijken een zak chips of chocolade eet en koffie drink

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd vanaf deze gedachten als dat beeld, verder te gaan in backchat waarin ik tegen mezelf goedpraat en rechtvaardig waarom het ok is dat ik even een film kijk of een serie kijk, door te denken  ‘ik heb nog tijd genoeg’, ook al weet ik in mezelf dat ik nog zoveel te doen heb en dat er nog zoveel nuttigere dingen zijn waar ik mijn tijd beter aan zou spenderen die ter ondersteuning zouden zijn van mijn proces van zelf realisatie en het proces van de wereld

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn dip taken uit te stellen door eerst dingen te doen ‘die ik leuk vind’, ‘waar ik mij beter bij voel’, zoals films/series kijken – door, in het moment dat ik aan mijn taak ga beginnen, in mijn gedachten op zoek te gaan naar dingen die ‘leuker zijn’, en dan een beeld uit te kiezen van bijvoorbeeld ik die een film aan het kijken ben, waarop ik reageer met een energetische opwinding/verwachtingsvolheid in mezelf en dan te participeren in back chat waarin ik denk ‘het is ok om mijn taak nog even uit te stellen en even een film te kijken’, ‘ik heb nog tijd’, waarin ik mezelf vergelijk met de anderen om daaruit af te meten ‘hoe ik het doe/stel’ in het proces, waarin ik mij goed voel over mezelf omdat ik vaststel dat ik doe wat ik moet om tenminste te laten uitschijnen dat ik ‘in het proces zit’, hetgeen het uiterste minimum is, omdat ik voor het grootste deel van de tijd films zit te kijken als wat ik eigenlijk wil doen en verkies – in de plaats van te beseffen dat dit bewijst dat ik nog niet echt in het proces zit, en dat ik het proces gebruik om mij op de een of andere manier goed te voelen over mezelf, en dus wanneer het erop aankomt, en ik mij even niet meer zo goed voel, als het even moeilijk wordt, zoals bij het afwerken van mijn taak, wanneer ik mezelf daadwerkelijk moet toepassen, zoek ik naar alle mogelijke rechtvaardigingen en excuses om mij toch maar niet te moeten toepassen – waarin ik met andere woorden zelf-oneerlijk ben niet alleen tegen mezelf maar tegen elk persoon in het proces door een beeld te presenteren van mezelf waarin ik van anderen verwacht dat ze mij vertrouwen en zien als ‘één van de groep’, maar in wezen niet te vertrouwen ben omdat ik niet stabiel sta in mezelf als het beeld dat ik van mezelf presenteer

Ik vergeef mezelf dat ik de gedachte van ‘ik heb nog tijd’ heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in mezelf in en als backchat waarin ik het verlangen om een film/serie te kijken probeer te rechtvaardigen voor mezelf – niet beseffend dat ik hierin mijn leven/proces in de handen van andere mensen leg, in de veronderstelling dat ‘verandering’ en ‘zelf-realisatie’ zomaar zal gebeuren, mij zomaar zal overkomen, waarin ik er gewoon voor moet zorgen dat andere mensen denken dat ik ‘het goed doe’, als wat ik heb geleerd van mijn ouders/familie en dus

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat ik dit proces doe voor mezelf, dat dit mijn beslissing is – en dat elk moment dat ik niet absoluut sta in die beslissing en bijvoorbeeld mijn taken en zelf-discipline uitstel om bepaalde verlangens te volgen en dus in ‘oude patronen’ te hervallen, bewijs ik aan mezelf dat ik niet verander en dat ik niet zal veranderen – tot ik in ELK MOMENT van ademhaling de beslissing leef als en voor mezelf, tot dan ben ik enkel aan het liegen tegen mezelf en tegen allen als mezelf en ben ik dus deel van het probleem in deze wereld als de reden waarom de wereld niet verandert – omdat elk mens vol loze beloftes zit en enkel een ‘goed beeld’ van zichzelf presenteert, maar ondertussen hun verantwoordelijkheid totaal abdiceren door de woorden die ze spreken niet te leven, door niet toegewijd te zijn aan het werkelijk leven van de verandering die iedereen wel wil zien in de wereld --- mensen zijn consumenten die bij de eerste verleiding hun idealen laten varen en zich tegoeddoen aan geheime verlangens, ‘zolang andere mensen het maar niet zien’ --- omdat elk mens thuis geleerd heeft om er ‘gewoon voor te zorgen dat andere mensen je goed vinden en geloven dat je een goed persoon bent’ waarbij het niet uitmaakt wat je eigenlijk doet wanneer je alleen bent, waardoor elk mens in wezen compleet schitzofreen is in zichzelf, gespleten persoonlijkheid, Jeckyl en Hyde

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd  opzettelijk op zoek te gaan in en als backchat naar excuses en rechtvaardigingen om toch maar het verlangen om een film te kijken te kunnen volgen – in de plaats van te beseffen dat als het zelf-eerlijk zou zijn, dan zou ik er geen excuses, redenen, validaties en rechtvaardigingen voor nodig hebben – en in de plaats van te beseffen dat dit is hoe de mensheid nog steeds leeft als een verwoestend monster op deze planeet, omdat de mens continu zijn gedrag rechtvaardigt, via de backchat in zichzelf waarin de mens ALTIJD wel een reden zal bedenken om zijn verlangen goed te praten en aldus zichzelf het groene licht te geven om te doen wat hij ‘wil’ doen in de plaats van wat hij diep vanbinnen weet dat hij ‘moet’ doen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te vechten tegen het verlangen dat opkomt in mezelf als reactie op de gedachte van ik die een film bekijk – in de plaats van te beseffen dat als er een gevecht bestaat, dat dat wil zeggen en laat zien dat ik niet sta/besta in en als zelf-eerlijkheid en dus nog niet helder sta in en als de beslissing van wie ik ben als het leven en dat zelf-vergeving dus noodzakelijk is in zelf-eerlijkheid om tot de bodem van het functionneren van dit verlangen zodat ik het kan stoppen in en als het besef dat dit niet is wie ik ben

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd, vlak voordat ik ga beginnen aan een taak, zoals DIP of schrijven in mijn reis naar leven, de gedachte te laten opkomen als een beeld van ik die aan het schrijven ben en moeite heb om mijn woorden te vinden, waar ik onmiddellijk op reageer met de ervaring van weerstand in mezelf en overga in en als de backchat waarin ik denk in mezelf ‘dit gaat niet leuk zijn’, ‘ik wil dit niet doen’, ‘ik ga mij slecht voelen’, waardoor ik in en als gedachten automatisch op zoek ga naar een  beeld dat een positieve ervaring representeerd, zoals ik die een film aan het kijken ben, daarop reageer met een positief gevoel/verlangen in mezelf, en begin te participeren in backchat waarin ik aan mezelf rechtvaardig waarom het ok is om dat verlangen te volgen en dus mijn taak uit te stellen en aldus niet te doen wat ik eigenlijk weet dat ik zou moeten doen, door bijvoorbeeld te denken ‘ik heb nog tijd’ en mezelf te vergelijken met andere mensen in het proces om te kunnen denken over mezelf dat ik ‘goed bezig ben’, waarin ik mezelf verberg achter  een beeld van hoe ik wil dat andere mensen mij zien/beoordelen als ‘goed’, waarin ik mezelf beoordeel als ‘goed’ en mij aldus ‘goed’ voel over mezelf en aldus geloof dat het ‘goed’ is dat ik dit verlangen nu volg, want ik ben nog steeds ‘een goed persoon’, in vergelijking met andere mensen – in de plaats van te beseffen dat dit proces van zelf-realisatie/zelf-verandering MIJN proces is en van mij alleen, waarin ik mezelf moet toepassen in elk moment van ademhaling om ervoor te zorgen dat ik ook daadwerkelijk verander – dit is niet zoals een ‘huistaak’ die ik, zoals op school vroeger, voor mijn ouders en de leerkracht uitvoerde om ‘goed’ te zijn in hun ogen/beoordelingen, waarin ik mij dan ‘goed’ kon voelen over mezelf en voor de rest mocht participeren in geheime verlangens

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat ik heb geleerd om zelf oneerlijk te zijn van mijn ouders en leerkrachten die mij beoordeelden op hoe ik eruit zag en nooit zagen wie ik eigenlijk ben – waarin ik leerde/merkte dat mijn omgeving heel makkelijk te misleiden/manipuleren is in hun beoordelingen over mij  door mijn gedrag/uiterlijk gewoon te veranderen en aan te passen en mezelf te presenteren als een beeld van ‘goed’ aan de hand van wat ik had geleerd over de verschillende gedragsregels van ‘een goed persoon’, en dat ik mocht doen wat ik wilde wanneer niemand het zag --- en dat ik hierin compleet schizofreen en gespleten persoonlijkheid geworden ben door allerlei verlangens ‘los te laten lopen’ in mezelf, die ik dan verborgen hield van mijn omgeving achter het uiterlijk van ‘een goed persoon’, niet beseffend dat ik hierin enkel aan het liegen was tegen mezelf, omdat ik niet eens wist wat er allemaal bestond in mezelf, waar al die verborgen verlangens zelfs vandaan kwamen en dat die schizofrenie/gespletenheid in mezelf een enegetisch cosntruct/systeem is van uitersten, waarin de innerlijke realiteit het tegenovergestelde is van de ‘uiterlijke’ realiteit --- waarin ik vanbuiten helemaal ‘goed’ was, en vanbinnen volledig ‘slecht’, als een systeem van energie die telkens streeft naar balans

Ik vergeef mezelf dat ik het uitstel-karakter heb toegestaan te bestaan in mezelf --- waarin ik mezelf ervaar als het slachtoffers van verlangens en aldus mijn toepassing van de beslissing in en als mezelf als wat het beste is voor allen uitstel, zodat ik nog even een systeem kan zijn, nog even onwetend,  --- waarin ik dus in wezen de statement en beslissing maak dat ‘dit is wie ik ben’, ‘ik ben een systeem’, want dat is de beslissing die ik maak in het moment dat ik ervoor kies om mijn taken uit te stellen om een verlangen te volgen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat elk moment dat ik mezelf toesta de backchat te volgen die de verlangens om een gedachte van het kijken naar een film uit te voeren en aldus mijn taken uit te stellen rechtvaardigt, is een moment dat ik NIET de beslissing maak om te staan als het leven, als de verandering in deze wereld --- en dat die momenten zullen opbouwen/accumuleren tot een grandioze val om aan mezelf te laten zien dat ik niet veranderd ben als ik niet in ELK MOMENT van ademhaling stop in mijn paticipatie in het uitstel-karakter dat opkomt elke keer wanneer ik aan een taak ga beginnen waarin ik in feite weet dat ik kan/zal veranderen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te vertrouwen op het BESEF van wat werkelijk het belangrijkste is, als wat ik WEET dat ik moet doen, datgene waar ik niet bij moet nadenken, waar ik geen excuses, redenen en rechtvaardigingen voor nodig heb, datgene wat het beste is voor allen – in de plaats van mezelf te laten verleiden/sturen door gedachten en gevoelens in en als back chat, door te beseffen dat ik weet waar ik mee bezig ben, ik weet wie ik ben en dus ben ik enkel aan het liegen tegen mezelf door mezelf in een verlangen te praten en door een verlangen goed te praten

wanneer en als ik de gedachte zie opdoemen in de geest, wanneer ik mezelf voor de computer zet om aan mijn DIP taak te werken, of blogs te lezen, of te schrijven, waarin ik mezelf zie werken aan de taak, te stoppen en te ademen, en mezelf niet toe te staan te participeren in de backchat waarin ik zeg tegen mezelf dat 'het niet leuk gaat zijn', 'dat ik mij slecht zal voelen' en dat ik 'liever iets anders wil doen waar ik mij wel goed bij voel', die dan automatisch de gedachte initieren van ik die een film bekijk met backchat waarin ik tegen mezelf zeg dat ik 'mij daar vele beter bij zou voelen' en dat ik 'dat vele liever zou doen' - door in dat moment te beseffen dat deze ervaring van van een negatieve ervaring van 'mijn taak uitvoeren' naar een positieve ervaring van 'een film bekijken' gaan een systeem/programma is van zichzelf steeds herhalende backchat die als een automatisch programma opkomt in mezelf waarin ik mezelf opzettelijk saboteer in mijn proces van verandering omdat ik weet dat als ik mijn taken uitvoer en in elk moment de discipline ontwikkel om steeds te doen wat ik moet doen in mijn process als wat het beste is voor allen, dat ik dan ZAL veranderen van een ego-centrisch wezen naar een levend wezen dat staat/bestaat in en als wat het beste is voor allen als het leven zelf

 wanneer en als ik de backchat van 'er is nog tijd genoeg' zie opkomen in mezelf als rechtvaardiging voor het uitvoeren van de gedachte als het beeld waarin ik mezelf een film zie bekijken, dan stop ik en ik adem, en ik besef dat ik mij op dit moment nog niet gewaar ben van zelfs maar een fractie van de geest als wie ik mezelf heb toegestaan te worden, en dat de statement dat er 'nog tijd genoeg is' een gedachte/statement is van onwetendheid en zelfs opzettelijk negationisme, als de reden/oorzaak voor waarom en hoe de mensheid de wereld tot op de rand van de vernieling heeft gedreven, door steeds maar elke verandering uit te stellen door te denken 'er is nog tijd', 'ik heb nog tijd om een onwetend ego te zijn en om mijn geheime verlangens na te jagen en geen verantwoordelijkheid te nemen voor het bestaan', hetgeen altijd alleen maar gebaseerd was op hoopvolheid, goedgelovigheid, een flinke dosis naïviteit en simpelweg gewillige blindheid omdat de mens nooit werkelijk de realiteit heeft onderzocht om na te gaan hoeveel tijd er in werkelijkheid nog is en of we het onszelf wel kunnen permitteren om zo dom en blind te zijn, omdat als we dat zouden doen, dan zouden we waarschijnlijk beseffen hoe dom en blind we in wezen altijd niet geweest zijn, we zouden beseffen dat al onze 'geliefde' verlangens niets zijn dan een programma, een systeem dat we hebben gekopieerd van voorgaande generaties en dus niet is wie wij werkelijk zijn

wanneer en als ik het uitstel-karakter zie opkomen in mezelf als het programma van backchat, gedachten en gevoelens dat steeds in dezelfde vorm opkomt in mezelf, te stoppen en te ademen en mezelf aldus niet toe te staan te participeren in dit voorspelbaar, voorgeprogrammeerd programma, en om in de plaats daarvan te doen wat ik weet dat ik moet doen, als wat het beste is voor allen, waar ik geen gedachten, backchat of gevoelens voor nodig heb, en aldus mezelf fysiek te bewegen, in en als het besef dat als ik mezelf toesta te vertrouwen op de gedachten die opkomen in dat moment waarin ik mezelf projecteer in een beeld waarin ik mezelf mijn taak zie uitvoeren, dat ik dan meegenomen zal worden in een energetische rollercoaster, die van gedachte, naar backchat, naar gevoel springt en mij enkel zal leiden tot het uitstellen van het doen wat ik weet dat ik moet doen en dus uitstellen van de beslissing van wie ik ben in en als mezelf als wat ik in elk moment van ademhaling leef als mezelf, omdat de geest niet wil veranderen, de geest wil blijven verderbestaan in en als gedachten, gevoelens en emoties als het systeem van ego-centrisme/egoïsme en dus zal ik in en als de geest via gedachten en backchat mezelf proberen te saboteren op elke mogelijke manier om ervoor te zorgen dat ik niet werkelijk zal veranderen

wanneer en als ik het karakter van vergelijking zie opkomen in mezelf, dan stop ik en ik adem, en ik sta mezelf niet toe te participeren in de vergelijking van mezelf met andere mensen als een poging om mezelf in en als backchat te doen geloven dat ik 'goed' ben, als een beeld in mijn gedachten, en dat ik dus mag participeren in verlangens, want, in vergelijking met andere mensen ben ik nog 'goed' - door te beseffen dat ik dit proces van zelf-verandering en zelf-realisatie voor mezelf doe, en dat het geen wedstrijd is, het is net het stoppen van de wedstrijd in en als de 'human race', het stoppen van de leugen die ik altijd geleefd heb in en als het mezelf definieren in hoe ik eruit zie in de beoordelingen/ogen van andere mensen terwijl ik in mezelf allerlei verlangens verborgen houdt die het complete tegenovergestelde zijn van het beeld dat ik van mezelf presenteer

ik besef dat ik niet een beeld ben in mijn gedachten en dus niet besta in vergelijking met andere mensen - ik ben een levend wezen, en ik neem verantwoordelijkheid voor mezelf door te leven in en als de beslissing om mezelf te veranderen van een ego naar het leven, in elk moment van ademhaling en mezelf dus niet te laten vallen/sturen/leiden/verleiden in/door het uistel-karakter omdat ik besef dat ik in het uistellen van het ontwikkelen van zelf-discipline door mijn taken niet te doen, enkel zelf-realisatie aan het uitstellen ben, en dat ik dus enkel mezelf in de voet schiet

ik stel mij tot doel om in elk moment van ademhaling te leven in en als de beslissing om de geest te stoppen en mezelf te realiseren als het leven zelf, om dus volledig te veranderen - waarin ik besef dat die verandering niet vanzelf zal komen, maar dat ik in elk moment de verantwoordelijkheid heb tegenover mezelf om de gedachten en de backchat als de zelf-sabotage technieken in mezelf te stoppen, in en als het besef dat die zelf-sabotage technieken afkomstig zijn van mezelf als het ego van de geest als de angst van verandering, die opkomen in momenten waarin ik de kans heb om mezelf te veranderen door mezelf NIET te laten bepalen door energetische ervaringen in mezelf, maar door te blijven staan in en als mezelf als de levende statement van wie ik ben als het leven zelf als HIER

ik stel mij tot doel om de discipline te ontwikkelen in mezelf om het uitstel-karakter te stoppen wanneer ik het zie opkomen in mezelf, en dus al de backchat en gedachten, omdat ik besef dat gedachten en backchat zich limiteren tot het programma van de geest, waarin ik mij op geen enkele manier gewaar ben van hoe ik zelf en de realiteit/wereld werkelijk functionneert en aldus besef ik dat gedachten en backchat, die bestaan in en als een compleet misplaats gevoel/geloof van superioriteit over de realiteit, niet te vertrouwen zijn

ik besef dat wanneer en als ik mezelf toesta ook maar één enkele gedachte/backchat/gevoel te volgen, dat ik daarin het hele wereld-systeem ondersteun, voed en toesta te bestaan met mezelf als een karakter in dat systeem dat maar reageert op de beelden die ik zie in en als het systeem - en dat ik enkel kan en zal staan/bestaan als het leven zelf als er geen enkele relatie met het wereld-systeem in mezelf meer bestaat, geen enkele gedachte, gevoel, emotie, verlangen, backchat, enkel dan sta ik werkelijk als een levend wezen, absoluut en compleet en pas dan kan ik zeggen dat ik geen slaaf meer ben van het programma van de geest - en daar ben ik duidelijk nog lang niet, dus door te participeren in het uitstel-karakter, maak ik de reis naar leven alleen nog langer voor mezelf