Dag 93: "Ik weet het niet" Karakter

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in en als het 'ik weet het niet'-karakter in en als mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf in cirkels te doen draaien in mezelf, in en als de ervaring van frustratie, woede en ergernis omdat ik er 'maar niet uitgeraak' en het blijkbaar 'niet weet' - in en als een zichzelf-ondersteunende cyclus van dezelfde gedachten die zichzelf herhalen, zoals 'ik weet het niet', 'ik zie het niet', 'ik kan het niet', 'waarom zie ik het niet?', 'wat is er mis met mij?', gedachten die almaar negatiever en negatiever worden naarmate ik mij meer en meer gefrustreerd voel omdat ik 'het punt niet zie', waarin ik mij uiteindelijk depressief begin te voelen en 'wegzink' in een ervaring van diepe depressie in mezelf, blijkbaar omdat ik 'zo hard mijn best doe' om het antwoord op mijn vraag te vinden in mezelf maar het mij 'maar niet lukt' -- in de plaats van te beseffen dat deze negatieve energetische staat van depressie in mezelf ALTIJD een zelf-sabotage techniek is van het ego waarin ik mezelf verblind door de ervaring in het werkelijk mezelf de tijd en de kans geven om in alle rust en kalmte te kijken in mezelf en mezelf te onderzoeken in het besef dat als ik de vraag stel aan mezelf, dan kan ik ook het antwoord leveren - en dat ik de ervaring van depressie als zelf-sabotage met andere woorden enkel ervaar omdat ik het antwoord niet WIL zien/weten/vinden, omdat ik in wezen niet wil loslaten van een bepaald velangen dat ik heb toegestaan te bestaan in mezelf

ik vergeef mezelf dat ik het 'ik weet het niet'-karakter heb toegestaan te bestaan in mezelf als een zelf-sabotage techniek, waarin ik in mezelf het gevoel heb dat ik tegen een muur aanbots waar ik niet omheen of doorheen kan kijken naar het antwoord op de vraag die ik of een ander aan mij heb/heeft gesteld -- als een zelf-manipulatie techniek om te kunnen blijven vasthouden aan verlangens die ik eigenlijk niet wil stoppen/loslaten in mezelf --- waarin ik mezelf aldus 'opsluit' in en als de bewuste geest in en als een 'lege ruimte' in en als de ervaring van 'tegen een muur aanbotsen' waar ik mezelf mee identificeer --- in de plaats van zelf-eerlijk te zijn en te beseffen dat ik dit construct zelf gecreëerd heb om ervoor te zorgen dat ik gevangen zou blijven zitten in de geest omdat ik eigenlijk de geest als verlangens niet wil loslaten/stoppen, en omdat ik weet dat als ik het antwoord op de vraag zou ontdekken/zien, dat ik dan zou veranderen in en als mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd meegesleept te worden door de emotionele rollercoaster van het 'ik weet het niet'-karakter die begint met de angst om een bepaald verlangen in mezelf te verliezen, hetgeen het 'ik weet het niet'-karakter initieert, dan overhelt in frustratie en woede wanneer ik in cirkels blijf draaien rond hetzelfde punt/gevoel van 'ik weet het niet', in en als mezelf', en dan overgaat in depressie en zelf-medelijden als het verlangen om op te geven -- zonder ooit te beseffen dat ik hierin mezelf enkel heb 'beziggehouden' in en als de geest als energetische/emotionele reacties en bij horende backchat als wat het hele doel is van de geest - in de plaats van te stoppen met emotioneel te reageren op de situatie en gewoonweg te blijven onderzoeken en kijken in mezelf via schrijven in het besef dat ik uiteindelijk het antwoord op de vraag zal vinden en dat emotioneel reageren op de situatie, welke situatie dan ook, absoluut niet helpt op welke manier dan ook

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als de emotionele rollercoaster die ALTIJD begint bij angst, overgaat naar woede/frustratie, en dan eindigt in depressie/opgeven, om niet lang daarna weer op te laden naar opwinding/hoop/motivatie - om weer helemaal opnieuw te beginnen, en nooit te hebben beseft dat dit een rollercoaster is die specifiek geprogrammeerd is om mij bezig te houden/te entertainen in en als de geest, om ervoor te zorgen dat ik zeker niet zal beseffen/realiseren wie ik werkelijk ben, en dat ik zeker niet zal verder kijken 'dan mijn neus lang is' - door elke keer wanneer ik in mezelf kijk en mezelf onderzoek, onmiddellijk het 'ik weet het niet'-karakter op te werpen, als een 'muur' waar ik tegenaanbots in en als de bewuste geest, waar ik dan tegen ga vechten in en als woede/frustratie, en uiteindelijk het gevecht opgeef in en als depressie, en op die manier nooit werkelijk dieper kijk in mezelf en realiseer wie ik werkelijk ben als niet het gelimiteerde bestaan/ervaring van de geest als gedachten, gevoelens en emoties -- in de plaats van stabiel te blijven in en als mezelf en mezelf de tijd en de kans te geven om de antwoorden te vinden op mijn vragen, en om de geest als wie/wat ik mezelf heb toegestaan te worden uit te pluizen en mezelf te realiseren als het leven zelf in en als eenheid en gelijkheid -- in en als het besef dat het mij lange tijd gekost heeft om mezelf op te bouwen en te creëren als een systeem, dus zal het mij ook enige tijd en moeite kosten om mezelf als het systeem als de geest weer af te bouwen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te laten sturen/leiden door het 'ik weet het niet' - karakter door vanuit de woede/frustratie dat ik 'het punt/antwoord niet vind/weet' onmiddellijk over te gaan naar depressie en aldus op te geven --- omdat ik eigenlijk  het punt/antwoord niet WIL zien/weten omdat ik niet echt wil loslaten van de geest als een bepaald verlangen waarmee/waarin ik mezelf heb gedefinieerd

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb laten stoppen in mezelf door de gedachte 'ik weet het niet', en aldus mezelf te definieren in en als de ervaring van tegen een muur aan te botsen en in een lege ruimte te zitten - in de plaats van te beseffen dat dit een systeem-construct is van de geest waarin ik mezelf letterlijk opzettelijk vastzet in die ene gedachte/ervaring van 'ik weet het niet', om ervoor te zorgen dat ik onmiddellijk zal stoppen met zoeken naar het punt/antwoord in mezelf en dat ik gewoon zal opgeven -- in de plaats van door te duwen en te beseffen dat dit niet is wie ik ben en dat deze gedachte/ervaring niet te betrouwen is omdat gezond verstand zegt dat als ik de vraag kan stellen aan mezelf, dan bestaat het antwoord ook in mezelf, dus als ik het antwoord niet 'kan' zien, wil dat eigenlijk zeggen dat ik het niet 'wil' zien



ik stel mij tot doel zelf-eerlijk te zijn wanneer en als ik het 'ik weet het niet'-karakter zie opkomen in mezelf en wanneer en als ik mezelf hierin zie participeren als de emotionele rollercoaster van angst, woede/frustratie en depressie - door te stoppen, te ademen en te beseffen dat dit een voorgeprogrammeerd systeem is van 'innerlijke entertainment' waarin ik mezelf aan het afleiden ben van het zien/inzien van een bepaald punt omdat ik vanbinnen eigenlijk niet echt wil loslaten van een bepaald verlangen

ik stel mij tot doel om wanneer en als ik mezelf zie participeren in en als de emotionele rollercoaster van angst, woede/frustratie en depressie, te stoppen, te ademen, en in dat moment te beseffen dat er een punt is in mezelf dat ik niet wil zien/beseffen omdat ik een bepaald verlangen niet wil loslaten - aldus zoek ik naar wat dat verlangen is door middel van schrijven naar vrijheid, zelf-eerlijkheid en zelf-vergeving en geef ik mezelf de tijd en de kans om dit verlangen volledig te stoppen in mezelf en mezelf te realiseren als wie ik werkelijk ben als het leven zelf in en als eenheid en gelijkheid

ik stel mij tot doel wanneer en als ik mezelf zie meegesleurd worden in de 'neerwaartse spiraal' van negatieve, depressieve gedachten waarin ik mezelf aanval en afkraak en neerhaal in en als gedachten zoals 'ik kan dit niet', 'ik ben waardeloos', 'ik ben het leven niet waardig', 'het heeft geen zin', 'het zal mij toch nooit lukken', in en als de emotionele ervaring van depressie en zelf-medelijden, te stoppen en te ademen en te beseffen dat dit niet is wie ik werkelijk ben, dit is een eendimensionele ervaring van de geest als een systeem dat gebouwd is rond het mezelf saboteren in realiseren wie ik werkelijk ben als het leven zelf -- waarin de ervaring en gedachten van depressie en zelf-vermindering een kortstondige energetische ervaring is die deel uitmaakt van de emotionele rollercoaster in en als de geest met als enige doel mij gevangen te houden in en als het eendimensionele bestaan van de bewuste geest als gedachten, gevoelens en emoties -- aldus sta ik op in en als mezelf en neem verantwoordelijkheid voor mezelf door het verlangen te zoeken dat ik probeer te beschermen en het te stoppen door het toepassen van schrijven, zelf-eerlijkheid, zelf-vergeving en zelf-correctie en om aldus op te staan als het leven zelf in en als eenheid en gelijkheid als wie ik werkelijk ben

ik stel mij tot doel de alertheid te ontwikkelen in mezelf die nodig is om te detecteren wanneer ik in het 'ik weet het niet' - karakter zit, hetgeen vaak subtiel aanwezig is in de vorm van kleine ergernissen en subtiele ervaringen van teneergeslagenheid - door toch uit te schrijven wat ik ervaar in en als mezelf, ook al zeggen mijn gedachten dat 'ik het niet weet' en dat het 'mij toch niet zal lukken' --- ik ga door deze ervaring en laat mij niet neerhalen, ik blijf constant en stabiel in en als mezelf in en als ademhaling in en als het vertrouwen dat ik uiteindelijk het punt/antwoord wel zal vinden, al wat nodig is is tijd en moeite