Dag 79: NOOIT en ALTIJD als zelf-verdoemenis

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als generaliserende gedachten van 'ik zal nooit...' en 'ik zal altijd...' waarin ik mezelf verdoem in een bepaald bestaan, als een opzettelijke zelf-sabotage, om ervoor te zorgen dat ik nooit zal opstaan als wat het beste is voor allen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als een depressieve, zelf-bestraffende, zelf-beoordelende en zelf-verdoemende persoonlijkheid/karakter waarin ik mezelf opzettelijk saboteer in het doen wat het beste is voor mezelf als het leven

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te verdoemen als een vorm van zelf-bestraffing en mezelf te hebben geidentificeerd met het gevoel in mezelf dat ik het verdien om gestraft te worden, om 'voor eeuwig en altijd' in de verdoemenis te bestaan als de innerlijke energetische ervaring van zelf-misbruik in en als zelf-beoordeling, zelf-vernedering, zelf-pijniging en zelf-medelijden met steeds terugkerende gedachten zoals 'ik ben het niet waard', 'ik ben niet goed genoeg', 'ik kan niets', 'ik zal dit nooit kunnen', 'het zal mij nooit lukken, ik ben nu eenmaal niet goed genoeg', 'ik ben daar te dom voor', 'wie houdt ik voor de gek', 'wat denk ik niet van mezelf...', enzovoort als cycLUS van gedachten waarin ik mezelf vastzet alsof ik mezelf 'in de hoek zet' waar ik geen kant meer uit kan, omdat ik mezelf telkens stop met die zelf-bestraffende gedachten

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als de energetische polariteit in mezelf van proberen en falen, van moeite doen en opgeven - waarin ik steeds op zoek ben naar hoop en 'geloof' in mezelf, maar telkens weer terecht kom op het punt waarin ik opgeef en mezelf 'laat vallen' in en als een neerwaartse spiraal van zelf-bestraffende, zelf-beoordelende, zelf-vernederende gedachten zoals 'zie je nu wel, ik wist wel dat ik ging opgeven, ik geef ALTIJD op, ik kan ook NOOIT iets goed doen' - als de expressie van mijn omgeving die dat soort woorden/beoordelingen gebruikten tegenover mij toen ik een kind was, van 'altijd' en 'nooit', als verdoemende termen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te reageren met een innerlijke ervaring van zelf-beschuldiging en zelf-vernedering en opgeven wanneer mijn omgeving toen ik een kind was zei dat ik 'ook NOOIT iets goed/juist doe' en dat het 'altijd hetzelfde is met mij', waarin ik mij verdoemd voelde tot een bestaan van 'niets goed doen' en 'slecht zijn' -- waarin ik mezelf verdoemde tot een bestaan waarin ik zou proberen, proberen, proberen om 'juist' te zijn, maar ALTIJD zal falen en opgeven, omdat ik er in mezelf van overtuigd ben dat ik 'NOOIT iets goed/juist kan doen' en dat het 'ALTIJD hetzelfde is met mij', als een zichzelf steeds herhalende cyclus van proberen en falen, van hoopvolheid en opgeven

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met de verdoemende termen van 'nooit' en 'altijd', die mijn omgeving heeft gebruikt om mij/mijn gedrag te omschrijven/beoordelen en een karakter in mezelf heb opgebouwd op basis van deze termen en de ervaring van zelf-verdoemenis als het mezelf laten vallen in een eindeloze neerwaartse spiraal als depressie in en als een lus van zichzelf continu herhalende gedachten van zelf-beschuldiging en zelf beoordeling en zelf vernedering waarin ik termen gebruik van 'altijd' en 'nooit' en het mezelf dus onmogelijk maak om op te staan, om mezelf te ondersteunen in een proces van zelf-realisatie

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd beter te willen zijn en beter proberen te zijn dan wie ik ben vanbinnen, en daarin tegen mezelf te vechten, niet beseffend dat ik hierin een val creeer voor mezelf om op te geven en te 'falen' omdat ik niet kan beter zijn dan mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan te vechten tegen de innerlijke ervaring van 'niet goed genoeg' te zijn door proberen 'wel goed genoeg' te zijn voor andere mensen, waarin ik zowieso een moment creeer voor mezelf in de toekomst waarin ik zowieso val en opgeef en wegzak in een diepe depressie in en als zelf-beschuldiging en zelf-beoordeling, omdat ik nooit heb beseft dat ik niet 'meer' of 'beter' kan zijn dan wie ik ben en dat ik onmogelijk kan veranderen als ik niet eerst en vooral één en gelijk sta in en als mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een karakter te creeren in mezelf als bewuste gedachten waarin ik 'probeer' om iets te doen en iemand te zijn, om 'goed genoeg' te zijn in de ogen van andere mensen, om erkenning te krijgen, waarin ik mij voor een tijdje goed voel over mezelf en het gevoel heb dat ik 'goed bezig ben' en 'beter ben dan andere mensen', waarin ik mij energetisch opgeladen en goed voel in mezelf over mezelf - waarna ik uiteindelijk op een punt kom waarin het hele 'kaartenhuis' van positieve beoordelingen en gevoelens in elkaar stort en ik in een neerwaartse spiraal terechtkom van zelf-beschuldigende en zelf-vernederende gedachten van 'ik ben niet goed genoeg' en 'ik zal het NOOIT kunnen' en 'het is ALTIJD hetzelfde in mijn leven', 'ik zou gewoon moeten stoppen met proberen, want ik kan toch niets'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de innerlijke emotionele ervaring van zelf-medelijden te ervaren als reactie op de zelf-verdoemende gedachten van 'ik zal het NOOIT  kunnen', 'ik kan NIETS' en 'het is ALTIJD hetzelfde met mij', omdat ik mezelf in deze gedachten heb vastgezet in een gevangenis waar ik niet uit kan en waarin ik het gevoel heb dat ik de hulp van andere mensen nodig heb om mij daaruit te halen - in de plaats van te beseffen dat ik deze gevangenis zelf gecreeerd heb, en dat het verlangen om 'eruit te geraken' waarin ik om mij heen grijp naar andere mensen voor hulp, het verlangen is om 'beter te zijn' dan wie ik ben vanbinnen, in de plaats van gewoon mezelf te aanvaarden als wie ik ben, en één en gelijk te staan met wat in mezelf bestaat in en als het besef dat ik niet beter kan zijn dan wie ik ben, dus het gevoel van zelf-medelijden is gebaseerd op ik die mezelf niet wil aanvaarden, ik die wil vluchten van mijn innerlijke ervaring

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te willen vluchten van mijn innerlijke ervaring van depressie en zelf-beoordeling als de 'put der verdoemenis' in positieve gevoelens gebaseerd op positieve beoordelingen over mezelf in vergelijking met andere mensen - in de plaats van te beseffend dat de 'put der verdoemenis' ook bestaat in en als vergelijking, waarin ik mezelf beoordeel in vergelijking met andere mensen en dat dit construct van vergelijking waarin ik mij de ene moment positief voel en de andere negatief, niet is wie ik werkelijk ben

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd beter te willen zijn dan wie ik ben, anders te willen zijn dan wie ik ben vanbinnen, door wie ik ben vanbinnen te beoordelen als 'niet goed genoeg' - en te geloven dat het proces van zelf-realisatie het proces is van 'iemand anders worden', 'iemand beter worden dan wie ik ben', in de plaats van te beseffen dat ik niet KAN beter of meer of anders zijn dan wie ik ben in mezelf, het is onmogelijk, en hoe meer ik probeer te veranderen of 'meer'/'beter' te zijn/worden dan wie ik ben in mezelf, hoe meer ik het gevoel zal manifesteren in mezelf dat ik 'niet goed genoeg ben'  en hoe meer ik zal falen en opgeven

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te onderdrukken in mezelf uit angst van de verdoemende beoordelingen van 'nooit' en 'altijd' als wat ik gehoord heb tijdens mijn kindertijd van mijn omgeving en waar ik mezelf mee heb geidentificeerd door erop te reageren met  angst dus ik vergeef mezelf dat ik mezelf toesta angst te hebben van mijn eigen angst, en dus moeite te doen om 'goed genoeg te zijn' voor andere mensen zodat zij mij niet zullen beoordelen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat, wat ik ook doe, eigenlijk voel ik mij nooit 'goed genoeg', eigenlijk ga ik er altijd vanuit dat ik 'niet goed genoeg ben' omdat dat de zelf-definitie die ik heb laten bestaan in mezelf - en dat de sleutel tot zelf-realisatie niet ligt in wat ik doe maar in wie ik ben

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd angst te hebben om 'niet goed genoeg te zijn' volgens andere mensen en beoordeeld te worden  en daarom mezelf te onderdrukken om 'moeite te doen' en 'te proberen' om 'goed genoeg' te zijn waarin ik mezelf continu niet goed genoeg voel in mezelf omdat ik niet mezelf ben en altijd iemand probeer te zijn die ik niet ben

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd al wat ik doe te benaderen vanuit gedachten, waarin ik mezelf heb ingesteld om altijd te 'proberen' en 'moeite te doen' om het 'juist' en 'correct' te doen om erkenning te krijgen van andere mensen, niet beseffend dat mijn bewuste gedachten gebouwd zijn op de onderbewuste gedachten die compleet 'ingesteld'/'gevormd' zijn in en als de zelf-verdoemende, zelf-bestraffende zelf-beoordelingen waarin ik geloof dat ik 'tot NIETS in staat ben', dat ik 'het NOOIT zal kunnen', dat het 'mij NOOIT zal lukken' en dat ik 'ALTIJD zal falen/mislukken in ALLES dat ik doe' - en dat dit zelf-aanvallende, zelf-verdoemende onderbewuste karakter in mezelf steeds het 'proberende' bewuste karakter dat 'juist' en 'goed' wil doen en moeite doet om 'het juist' te doen 'voor andere mensen' zal ondermijnen en onderuit halen, waardoor ik in wezen zowieso gedoemd ben om te 'falen' in al wat ik doe, omdat dat  zelf-verdoemende, zelf-beoordelende onderbewuste karakter in mezelf steeds naar boven zal komen als de basis van de bewuste gedachten -- hetgeen dus bewijst/betekent dat de bewuste gedachten in mezelf niet te betrouwen zijn omdat ze in compleet contrast en tegenstrijdigheid bestaan met de onderbewuste gedachten in mezelf en dus regelrechte leugens zijn die enkel bestaan in mezelf als een zelf-sabotage mechanisme dat als enige doel heeft om energie te produceren in mezelf door mij continu van een positieve naar een negatieve en een negatieve naar een positieve ervaring te sturen, van proberen en opgeven, proberen en opgeven, proberen en opgeven,...


ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat het benaderen van mijn bestaan/expressie/beweging/uitdrukking in deze wereld vanuit gedachten, afkomstig is vanuit mezelf te hebben toegestaan te leven 'voor' andere mensen en niet voor/als mezelf, omdat ik mijn macht in de handen van de mensen in mijn omgeving heb gelegd doorheen mijn kindertijd, en mijn verantwoordelijkheid voor mezelf/mijn bestaan op aarde heb geabdiceerd - waarin ik dus via gedachten mijn expressie in deze wereld coördineer om 'goed genoeg' te zijn voor andere mensen waarin ik continu rekening houdt met wat andere mensen zullen denken over wat ik doe, hoe andere mensen mijn expressie zullen beoordelen/interpreteren, waarin ik op zoek ben naar een gevoel van veiligheid omdat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd veiligheid te definieren in en als 'aanvaard worden en goedgekeurd worden door andere mensen' gebaseerd op herinneringen uit mijn kindertijd waarin ik mij angstig en bedreigd voelde door mijn omgeving die mij beoordeelde op mijn uiterlijke expressie en dus geleerd heb om mezelf te beschermen van die angst door mijn omgeving te behagen met mijn expressie -- waarin ik mezelf aldus heb ingesloten in een energetisch polariteits-systeem in mezelf waarin ik mij langs de ene kant 'niet goed genoeg' voel, aan de hand van de beoordelingen waarop ik heb gereageerd met angst en die ik heb geintegreerd in mezelf als 'mijn zelf-beeld', en langs de andere kant voel ik mij positief in het beoordelen van mezelf als 'goed' en 'behagend' in en als de gedachte dat mijn omgeving mij beoordeelt als 'goed' en 'positief' en dat mijn omgeving tevreden is over mij - waarin ik continu van de negatieve naar de positieve ervaring in mezelf ga, in de plaats van te beseffen dat dit energetische systeem gebaseerd is en opgemaakt is uit woorden die ik in mezelf heb laten programmeren tijdens mijn kindertijd in en als het kopieren van de woorden/beoordelingen/definities van mijn omgeving over mij en dus niet is wie ik werkelijk ben --- het is maar een karakter, als wie/wat ik mezelf heb toegestaan te worden in deze wereld als een slaaf van andere mensen door middel van emotionele reacties in mezelf waar ik nooit verantwoordelijkheid voor heb genomen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat ik mij altijd zo enorm aangetrokken heb gevoeld tot beelden, als de beelden die ik zag op televisie, en al wat te maken had met magie, licht, liefde, positiefheid, romantiek, relaties, fantasie, verbeelding, suiker en chocolade  enzovoort - omdat ik zo wanhopig wilde vluchten van de 'duistere put der verdoemenis' in mezelf als het zelf-beoordelende, zelf-vernederende, zelf-bestraffende en zelf-verdoemende karakter dat ik had gecreëerd in mezelf op basis van de beoordelingen van mijn omgeving waarmee ik mezelf heb geïdentificeerd tijdens mijn kindertijd en de emotionele ervaringen van zelf-medelijden en depressie in en als de neerwaartse spiraal van gedachten die ik had gecreëerd in mezelf in en als zelf-verdoemende gedachten van 'ik zal NOOIT' en 'ik zal ALTIJD' - waarin ik nooit heb beseft dat ik, door proberen te vluchten in de positieve ervaringen op basis van beelden in en als fantasie, de negatieve ervaring die steeds aanwezig bleef in mezelf enkel heb versterkt en 'erger gemaakt' door er geen verantwoordelijkheid voor te nemen -- waardoor die 'innerlijke negatieve ervaring' een 'monster'/'demon' geworden is die mij zou 'overnemen'/'bezitten' in momenten waarin ik mij zo depressief voelde dat ik zelfmoord wilde plegen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat wanneer en als er een 'doen' is in mezelf, dus als ik 'probeer' en 'moeite doe' om iets te 'doen', dan ben ik niet mezelf en dan leef ik niet voor en als mezelf, maar dan ben ik aan het leven 'voor' een ander, op zoek naar erkenning, aanvaarding en goedkeuring van een ander - wie ik ben als het leven in en als mezelf, is ZIJN, BESTAAN, in en als absolute simpliciteit en eenvoud als ademhaling in elk moment, waarin gedachten niet nodig zijn om mezelf te bewegen, omdat ik in en als elke beweging al 'goed genoeg' ben, ik moet niets 'doen' om te bewijzen dat ik 'goed genoeg' ben, ik moet niets bereiken, behalen, hebben, worden of maken om 'mezelf te worden/zijn', ik ben HIER, af, volledig, compleet, absoluut in dit moment als wie ik werkelijk ben





ik stel mij tot doel in elk moment mezelf te zijn en mezelf niet te laten bepalen door zelf beoordelingen als zelf verdoemenis, omdat ik besef dat ik niet meer of beter kan zijn dan wie ik ben hier, wat er dan ook bestaat in mezelf en hoe ik mij dan ook ervaar

ik stel mij tot doel mezelf te leren aanvaarden als wie ik ben in elk moment van ademhaling en te stoppen met mezelf te beoordelen, omdat ik besef dat beoordelingen altijd afkomstig zijn uit angst om 'fout' te zijn, als de angst om gestraft te worden als een angst die van generatie op generatie wordt doorgegeven

ik stel mij tot doel te stoppen met moeite doen en te proberen om iemand of iets te zijn om mij 'goed genoeg' te voelen omdat ik besef dat wanneer ik moeite doe om beter te zijn dan mezelf, creeer ik tegelijkertijd een 'val' waarin ik 'opgeef' met proberen - ik sta constant en stabiel als mezelf  in en als zelf aanvaarding als wie ik werkelijk ben als HIER

ik stel mij tot doel niet te participeren in zelf verdoemende gedachten/beoordelingen als 'nooit' en 'altijd' want ik besef dat ik niet anders kan zijn dan wie ik ben, dus het is futiel om mezelf te beoordelen

ik stel mij tot doel in elk moment mezelf terug te brengen naar mijn ademhaling HIER, en te stoppen met doen, en op te staan  in mezelf in en als het ZIJN als wie ik werkelijk ben - en te stoppen met het zoeken naar erkenning van andere mensen want ik neem verantwoordelijkheid voor mijn bestaan en ik sta op in mezelf als het leven zelf, en stop de eindeloze cyclus van de geest als het systeem van energetische polariteiten om te staan in deze wereld als het leven zelf, in en als mezelf