Dag 735: Problemen Oplossen via Communicatie vergt Moed

Deze blog is een verderzetting van de voorgaande blog waarin het onderwerp 'expressie' naar boven gekomen is. Expressie in termen van het 'durven' uitdrukken van jezelf zonder angst om afgang te maken, een mal figuur te slaan of 'wat andere mensen van je zouden denken', maar ook 'expressie' als het durven open zijn met de mensen in je omgeving, durven communiceren over problemen in de plaats van ze op te kroppen en er durven voor kiezen om dingen uit te praten in de plaats van ermee te blijven zitten in de veronderstelling dat je het zelf wel allemaal kan oplossen.

Ik zeg 'durven' omdat, hoewel communiceren en open zijn en openlijk delen wie je bent en waar je mee zit het beste is voor jezelf en voor de omgeving en wereld waarin je bestaat als geheel, is het toch niet zo voordehandliggend en evident. Je zal zelfs merken dat de neiging om je af te zonderen van je omgeving wanneer je je emotioneel voelt of wanneer je met iets zit groter is dan de neiging om erover te praten en om problemen die je hebt met iemand op te lossen door middel van communiceren met die persoon.

Er is immers een zekere 'kwetsbaarheid' die bestaat in het toepassen van communicatie om problemen op te lossen en emoties te verwerken. Stel bijvoorbeeld dat je op een gegeven moment plots de indruk krijgt dat iemand in je naaste omgeving zich afstandelijk aan het gedragen is tegenover jou. Je weet ten eerste niet goed of wat je ziet wel degelijk de realiteit is omdat de verandering in gedrag zo subtiel is en ten tweede zie of begrijp je niet waar het vandaan zou komen omdat je zelf niet meteen wetenschap hebt van iets dat jij gedaan zou kunnen hebben dat zulk 'n reactie losgeweekt zou kunnen hebben in hen.

Maar tegelijkertijd is er iets dat je ziet in hun gedrag tegenover jou hetgeen jij ervaart als wegduwend en afstandelijk. De kans is in deze situatie groot dat jij hun gedrag persoonlijk zal opnemen en dat jij je zelf dan ook afstandelijk zal gaan opstellen tegenover hen omdat je je als het ware bedreigd voelt door hun gedrag, hetgeen jij ervaart als kwetsend aangezien je je weggeduwt voelt zonder klaarblijkelijke reden.

Hoewel in feite de oplossing hier in deze situatie is om 'simpelweg' met de persoon te gaan praten over wat jij ziet en voelt teneinde duidelijkheid te krijgen over je eigen ervaringen en over de hele situatie, ga je dus eerder de neiging hebben om het probleem verder te laten bestaan door er net niet over te praten maar je eerder af te zonderen en af te scheiden van de ander. Wat je dan doet is dus met andere woorden net het tegenovergestelde van wat je eigenlijk zou moeten doen om tot een oplossing te komen.

Wat er dan uiteindelijk gebeurt is dat je een emotionele relatie opbouwt tegenover die persoon door met wrok, rancune, kwaadheid, beschuldiging en allerhande emotionele ervaringen van gekwetstheid blijft zitten in je eigen geest en gedachten en de relatie dus laat verzuren omdat jij je in feite liever gekwetst voelt dan de moeite te doen om oplossingen te vinden voor de problemen in je relaties met anderen.

Wordt verdergezet in Dag Dag 736

Dag 734: De geest als systeem van limitatie

Deze blog is een verderzetting op Dag 733: Het Ontwikkelen van je Expressie gebeurt in de Kleine Momenten. Wat over het algemeen kan opkomen voor veel mensen die de neiging hebben om zichzelf en hun expressie te onderdrukken, is een angst om te 'falen', of om 'afgang te maken',  'een mal figuur te slaan' en/of 'uitgelachen te worden', en dan specifiek een angst van de emotionele ervaring van schaamte en vernedering.

En dat is een angst die opkomt wanneer je voor de keuze staat om jezelf al dan niet uit te drukken. Dan komen er gedachten in je geest naar boven waarin je jezelf al helemaal afbeeld in de situatie waarin je jezelf uitdrukt, waarin je bijvoorbeeld een speech geeft, of je staat voor de klas een spreekbeurt te doen, of je speelt een spel waarin je iets moet uitbeelden, enzovoort. En in die afbeeldingen zie je je eigen angsten uitkomen. Je ziet als het ware het 'ergste' dat je kan overkomen afgebeeld. En onmiddellijk heb je dan zoiets van 'neen, dat wil ik niet!' en je kiest ervoor om je toch maar niet uit te drukken: om toch maar niet dat spel te spelen of iets voor te stellen aan de groep of simpelweg in een conversatie je mening te delen.

En die reactie op wat zich in je eigen geest afspeelt, waardoor je je dan uiteindelijk gaat onderdrukken (door ervoor te kiezen om je niet uit te drukken, ondanks je eigenlijk wel graag zou willen), speelt zich zo snel af in je geest dat niet niet per se stil staat bij wat er zich 'daarboven' eigenlijk aan het afspelen is. Je ziet bijvoorbeeld niet dat wat er in je gedachten naar boven komt eigenlijk maar een vrij wazig beeld is en niet al te specifiek is.

Je ziet niet dat de gedachte die opkomt in je geest in wezen de belichaming is van je eigen angst, die op zich ook niet al te specifiek is. Met andere woorden, als jij ervoor kiest om jezelf niet uit te drukken vanwege wat er in je geest omgaat, dan laat jij jezelf en je hele bestaan in de fysieke werkelijkheid als een fysiek wezen bepalen en sturen door een eendimensioneel en gelimiteerd systeem in je geest dat ten eerste niet gebaseerd is op de fysieke werkelijkheid omdat het zich compleet en helemaal alleen in je eigen geest afspeelt, en ten tweede niet betrouwbaar is omdat jij nog nooit de keuze gemaakt hebt om je realiteit te onderzoeken buiten dat systeem van zelf-onderdrukking in je geest om.

Dit hele systeem van zelf-onderdrukking dat gebaseerd is op die angst om je te generen of om 'afgang te maken' is in wezen een illusie omdat het hele concept van 'afgang maken' in de eerste plaats ook enkel in jouw geest bestaat. In de fysieke werkelijkheid zijn dingen niet zo eendimensioneel en oppervlakkig als oftewel afgang maken oftewel niet. Het is in feite je eigen geest die oppervlakkig is als jij gelooft dat dat de realiteit is en dat er niet meer is aan de realiteit dan die  ene beoordeling.

Als en wanneer je je eigen geest met meer diepgang begint te onderzoeken en uiteen te halen dan besef je dat dingen die aanvankelijk zo 'echt' lijken in werkelijkheid maar een perceptie zijn, een denkbeeld  dat enkel in je eigen geest bestaat.

Dag 733: Het Ontwikkelen van je Expressie gebeurt in de Kleine Momenten

Vandaag deed er zich een moment voor waarin iemand mij uitnodigde om 'charades' te spelen. Dat is een spel waarbij je een onderwerp moet uitbeelden en je team moet dan raden wat je aan het uitbeelden bent om punten te verdienen. En in dat moment waarin er gevraagd werd van 'wie niet wil meespelen steekt z'n hand op'  stak ik uiteindelijk mijn hand op  omdat er een weerstand in mij opkwam om dat spel te spelen en ik die weerstand volgde en vertrouwde en aldus mijn hand opstak.

Maar toen drong iemand aan en spoorde mij aan om toch mee te spelen en ik werd in dat moment als het ware geconfronteerd met mijn eigenlijke reden om aanvankelijk niet te willen meespelen. Die 'weerstand' die ik ervoer om dat spel te spelen, was niet 'zomaar' weerstand, het was niet zomaar 'geen goesting hebben', hoewel het dat op het eerste zicht misschien mag lijken te zijn.

In mijn geest zag ik mezelf voor de groep staan om iets uit te beelden en op dat beeld in mijn geest reageerde ik dan met een gedachte van 'oei neen, dat wil ik niet doen, want dan ga ik mij ongemakkelijk en beschaamd en gegeneerd voelen'. Dus eigenlijk was er een ervaring van angst die opkwam in mezelf in relatie tot het spelen van 'charades', waardoor ik dan eerder verkoos om toch niet mee te spelen.

En het is deze ervaring van angst en die toekomstprojectie waarin ik mezelf het spel al zag spelen en ervan uitging dat ik mij zus en zo zou voelen die interessant is om te onderzoeken omdat het mij in wezen aantoont hoe en waar ik mezelf aan het limiteren ben in mijn expressie en in mijn uitdrukking. Als ik namelijk zomaar die ervaring van angst en weerstand aanneem als vanzelfsprekend en daardoor steeds mezelf laat beïnvloeden in mijn beslissingen, dan zal ik mezelf ervan weerhouden om mezelf te leren kennen in het spelen van charades.

Het kan misschien maar een 'kleine' kwestie lijken, want 'het is maar een spel', maar het representeert eigenlijk een groter patroon in mezelf waarin ik mezelf steeds ervan weerhouden heb om mezelf uit te drukken. Het is namelijk niet enkel dit soort spellen waarin ik mezelf tegenhoud en ervoor kies om toch maar niet mee te spelen, maar het zijn ook andere activiteiten waarin ik er steeds voor kies om mezelf niet uit te drukken. Bijvoorbeeld wanneer het aankomt op het doen van iets dat betrekking heeft tot een grotere groep mensen, zoals een publieke toespraak houden of iets bespreken met een groep of zingen in het bijzijn van andere mensen, enzovoort.

Ik realiseerde mij dat ik door steeds in die schijnbaar 'kleine' momenten ervoor te kiezen om mij toch maar liever niet uit te drukken, dat ik telkens opnieuw mezelf eigenlijk tegenhield en mezelf in feite saboteerde in het ontwikkelen van mijn expressie, en dat enkel en alleen door die ervaring van angst die naar boven komt in mezelf, angst om mij gegeneerd en beschaamd te voelen in zo'n situaties waarin ik mij zou uitdrukken.

Het is echter zo dat ik mij enkel gegeneerd of beschaamd zou voelen als en wanneer mijn expressie niet voldoende ontwikkeld is en wanneer ik dus geen zelf-zekerheid ontwikkeld heb om mezelf uit te drukken. En die zelf-zekerheid is iets wat ik enkel maar kan ontwikkelen als en wanneer ik mezelf durf uit te drukken in zulk 'n momenten waarin ik de kans heb, zoals een moment waarin iemand mij vraagt om charades te spelen.

Wordt vervolgd in Dag 734

Dag 732: Wat Als we even enthousiast zouden zijn over het creëeren van een betere wereld als over kerstmis?

De Kerstdagen is iets waar we elk jaar veel aandacht aan besteden. Aandacht in de vorm van spanning, opwinding, afwachting maar ook stress en andere emotionele en gevoels-ervaringen die in wezen laten zien hoeveel waarde we hechten aan de feestdagen en aan al wat de feestdagen voor ons representeren.

Maar als we dan eens een blik werpen op het hoe en waarom van die 'waarde' en waar die waarde vandaan komt dan is het vrij vreemd om te bemerken dat de schijnbare 'waarde' die ons 'kerst-vreugde' geeft en die ons aanspoort om pakjes, een kerstboom en kerstverlichting te gaan kopen, en uitgebreide maaltijden voor te bereiden voor familie en vrienden om dan vuurwerk te gaan aansteken, in wezen volledig gefabriceerd is.

'gefabriceerd' in de zin van als je kijkt naar waarom het is dat we doen wat we doen tijdens de feestdagen, waarom het volgen van die traditionele handelingen ons zo makkelijk afgaat, dan wordt het duidelijk dat dat in wezen al is waar het om draait. Dat is al wat het is: traditie. Met andere woorden letterlijk het navolgen van generaties die ons zijn voorgegaan. We doen letterlijk dingen zomaar omdat anderen het ook doen.

En dat is net wat eigenlijk schokkerend is als je erbij stilstaat. Het feit dat iets wat vaak het hoogtepunt is in het hele jaar, namelijk de feestdagen en de dingen die we kunnen doen tijdens de feestdagen, puur gebaseerd is op die 'aangeboren' en onderbewuste neiging om onze omgeving te kopiëren en te doen wat andere mensen doen. Het is dus niet gebaseerd op een inzicht in waar we mee bezig zijn, een zelf-eerlijk stilstaan bij het waarom van die handelingen en van die tradities of een begrip van de eigenlijke noodzaak aan het bestaan ervan.

Als we daarbij zouden stilstaan dan zouden we immers al snel tot de conclusie komen dat de feestdagen, althans als hoe ze gevierd en geleeft worden door de meesten onder ons, niet enkel overbodig maar zelfs schadelijk zijn. De feestdagen is wanneer er het meest aan verspilling gedaan wordt, van consumptiegoederen en van voedsel. Het is wanneer er zich het meeste dronkenschap en dus ook ongelukken voordoen (Hier in Zuid-Afrika is het zelfs algemeen geweten dat je  best extra veiligheidsvoorzorgen neemt omdat de criminaliteit drastisch toeneemt tijdens de feestdagen). En door het vuurwerk is het ook dé tijd van het jaar waarin de meeste dieren verdwijnen/weglopen/gekwetst geraken.

Ik bedoel dat laatste punt op zich zou voor ons een alarmerend teken moeten zijn dat onze participatie in de 'feestdagen' en de manier waarop we dat fenomeen beleven niet best is. Maar toch lijkt die aantrekkingskracht om, ondanks al deze duidelijke tekenen dat we niet aan het participeren zijn in iets dat eigenlijk op welke manier dan ook ondersteunend is voor onze realiteit en dus onszelf, er toch in te participeren veel sterker te zijn dan ons gezond verstand en ons vermogen om te doen wat het beste is voor iedereen.

En het is precies dit fenomeen dat aan de grondslag ligt van waarom het is dat er maar geen verandering plaats vindt in onze realiteit, ook al zien we dat het noodzakelijk is en ook al hebben we absoluut het vermogen en de mogelijkheid om verandering teweeg te brengen en onze manier van leven te herschikken en te veranderen teneinde een wereld te vormen die het beste is voor iedereen. En daardoor is het belangrijk om te onderzoeken wat het dus precies is dat ervoor zorgt dat we meer enthousiast zijn voor het doen van dingen die schadelijk zijn voor onze realiteit dan voor het doen van de dingen die we werkelijk nodig hebben en die verbetering zouden brengen.

Meer in de volgende blog.

Dag 731: Waarom lijkt Verantwoordelijkheid nemen voor onze Realiteit Tegen-Instinctief?

Deze blog is een verderzetting van Dag 730: Zonder zelf-verantwoordelijkheid is een Conflict nooit Echt Opgelost. Het ligt in onze aard om geen verantwoordelijkheid te nemen voor onze eigen reacties op anderen. Neem bijvoorbeeld een situatie zoals het voorbeeld dat ik in Dag 729: Hoe Communicatie Helpt met het Loslaten van een Reactie op een Ander besproken heb waarin ik mij in een moment bevond waarin ik mij verbaal aangevallen voelde door iemand die met frustratie en irritatie leek te reageren op iets dat ik tegen hen zei. Ik onderbrak deze persoon terwijl hij iets aan het uitleggen was en op sterke toon liet hij mij weten dat ik moet wachten tot hij uitgepraat is.

In dat moment reageerde ik automatisch met een gevoel van minderwaardigheid en gekwetstheid als een voorgeprogrammeerde reactie op de manier waarop hij zichzelf uitdrukte, hetgeen ik in mijn geest associeerde met herinneringen aan hoe bijvoorbeeld volwassenen en leerkrachten en familieleden zich uitdrukte tegenover mij toen ik klein was en hoe ik mij toen heel klein, minderwaardig en gekwetst voelde.

Het is in zulk 'n momenten waarin je op automatische manier reageert, bijvoorbeeld met ervaringen van je gekwetst voelen, dat het makkelijk is om in beschuldiging te gaan tegenover de persoon waar je je door gekwetst voelt en om te denken van 'ik voel mij zo omdat zij zich zo uitgedrukt hebben tegenover mij', waarin je jezelf ervan overtuigt dat zij volledig verantwoordelijk zijn van hoe jij je voelde bij hun uitdrukking. Zij zijn zogezegd de schuldige en de reden waarom jij je in dat moment gekwetst voelde. Dat is immers wat makkelijk gaat, om je eigen reacties te volgen en om mee te gaan met wat je eigen geest je vertelt en je doet voelen, hetgeen dus impliceert dat de ander en niet jij zelf verantwoordelijk is voor je reactie.

Heel wat moeilijker is om zelf verantwoordelijkheid te nemen voor de ganse situatie, en dit wel in het besef dat  je eigen reactie op de situatie in wezen voor het grootste deel gebaseerd was op en afkomstig was van je eigen herinneringen en ervaringen uit het verleden die jij in je geest hebt opgeslagen. Het lijkt haast tegen-instinctief om onszelf te zien en erkennen als volledig verantwoordelijk voor een situatie die in onze geest volledig de schuld van de ander lijkt te zijn, en om met andere woorden tegen het 'instinct' van onze geest in te gaan - namelijk onze gedachten, gevoelens en emotionele reacties.

Zelf-verantwoordelijkheid nemen kan dan ook enkel wanneer je een beter zicht en een meer uitgebreid perspectief hebt op de situatie. Als je bijvoorbeeld ten eerste beseft en inziet dat je reactie meer te maken had met de emotionele relatie die jij in jezelf gevormd hebt met je perceptie (!) van authoriteit dan met de persoon waar je op had gereageerd. En ten tweede zal je ook sneller inzien dat je eigen emotionele reactie een heel gelimiteerd zicht geeft op de situatie wanneer je inzicht begint te hebben in de persoon waar je op reageerde. Wanneer je bijvoorbeeld met hen gaat praten om erachter te komen waarom zij in feite zo sterk uit de hoek kwamen in dat moment.

En vaak zal je erachter komen dat het absoluut niets met jou persoonlijk te maken hadden. Zij voelde zich eigenlijk machteloos of hulpeloos in zichzelf in relatie tot de situatie waar ze over aan het praten waren. Ik kwam er bijvoorbeeld achter dat de persoon wiens uitdrukking ik ervoer als 'aanvallend' eigenlijk een ervaring van frustratie aan het opbouwen was geweest en die frustratie nu als het ware aan het loslaten was, als een het deksel dat van de ketel blaast. Hij was dus niet zozeer 'geïrriteerd' door mij, maar door zijn eigen interne ervaring van hulpeloosheid tegenover de situatie waar hij frustratie over had zitten opbouwen.

Eens ik dus begreep dat zijn frustratie niets met mij te maken had en eigenlijk afkomstig was van een ervaring van hulpeloosheid in hem, kon ik al snel mijn eigen reacties van minderwaardigheid, gekwetstheid en verontwaardiging tegenover hem loslaten. Zelf-verantwoordelijkheid bestaat dus in het ontwikkelen van inzicht in de werkelijkheid en daarin beseffen dat je eigen reacties in de meeste gevallen compleet ongegrond en irrelevant zijn.

Dag 730: Zonder zelf-verantwoordelijkheid is een Conflict nooit Echt Opgelost

Deze blog is een verderzetting op Dag 729: Hoe Communicatie Helpt met het Loslaten van een Reactie op een Ander. In het onderzoeken en verkennen van communicatie als oplossing van conflicten is het belangrijk om tegelijkertijd in te zien en te begrijpen  dat communicatie op zich niet genoeg is. Communicatie - uiteraard vanuit oprechtheid en openheid - is een gereedschap dat je kan gebruiken om conflicten binnenin jezelf in relatie tot een persoon of tot jezelf op te lossen.

Maar als jij daarnaast niet met je eigen reacties werkt die zich afspelen in je geest tegenover de ander, dan zal je merken dat de communicatie uiteindelijk enkel meer conflict met zich zal meebrengen.  Open durven praten en je innerlijke wereld delen met een ander kan een therapeutisch effect hebben, maar niet zozeer omwille van het open en eerlijk zijn met een ander persoon. Het therapeutisch effect is wat je zelf creëert doordat jij de stap gezet hebt om de dingen die je vaak onderdrukt en verborgen zou houden in jezelf te openbaren en bloot te leggen. Het is die stap die jij in dat moment voor jezelf zet om het conflict dat jij in jezelf ervaart op te lossen en de nederigheid die in die stap geborgen ligt, die de verlossing van het conflict teweeg brengt.

De echte sleutel tot het oplossen van een conflict ligt in het toepassen van nederigheid en verantwoordelijkheid nemen voor je eigen ervaringen in relatie tot het conflict en de betrokken personen. Het is immers pas wanneer je jezelf in die positie van verantwoordelijkheid plaatst dat je een zekere stabiliteit in jezelf creëert die ervoor zorgt dat, wanneer je dan over het conflict gaat communiceren met een ander, dat je niet opnieuw in conflict gaat wanneer de ander niet reageert op jouw openheid als jij had verwacht of gewild.

Wanneer we zelf niet eerst onszelf in zelf-verantwoordelijkheid plaatsen, zullen we bijvoorbeeld verwachten dat wanneer we gaan communiceren met de persoon waar we conflict tegenover ervoeren, dat die persoon ook openstaat tot communicatie of dat ze onze eerlijkheid, openheid en oprechtheid zullen apprecieren en zelf ook zichzelf zullen delen in kwetsbaarheid en oprechtheid.

Als dan blijkt dat dit niet het geval is en dat ze bijvoorbeeld eerder in beschuldiging en reactie gaan, dan zullen we zelf ook in reactie schieten omdat we die verantwoordelijkheid nog niet genomen hebben voor onze eigen ervaring van en bijdrage tot het conflict. Achter onze aanvankelijke externe  'openheid' en 'oprechtheid' en 'kalmte' schuilt dus in wezen nog beschuldiging en victimisatie in relatie tot de situatie en persoon die we als conflictueus ervoeren.

Wanneer wij echter zelf staan in het punt van zelf-verantwoordelijkheid zal het niet uitmaken hoe de ander op ons reageert en zal onze stap van het blootleggen en delen van onszelf meer symbool staan voor onszelf, als een stelling die we maken waarin we zeggen tegen onszelf 'ik ben hier en ik heb geen angst om eerlijk en open te zijn over wie ik ben', zonder daarin verwachtingen te hebben in relatie tot hoe de ander op ons zou moeten reageren.

Als je ziet of merkt dat wanneer jij met iemand wil communiceren of iets wil uitpraten en je bepaalde verwachtingen hebt  van de persoon zoals de verwachting dat zij je op dezelfde manier zullen toetreden, dan zou dat een teken moeten zijn dat jij diep vanbinnen nog niet werkelijk verantwoordelijkheid genomen hebt voor de situatie, dat je in verborgen beschuldiging verkeert tegenover de persoon  en dat je niet stabiel staat in jezelf.

Dag 729: Hoe Communicatie Helpt met het Loslaten van een Reactie op een Ander

Om verder te gaan op het onderwerp van Communicatie zoals besproken in Dag 727: De Kracht van Communicatie en Dag 728: het Transformeren van het Creëren van Oorlog tot het Creëren van Oplossingen deel ik in deze blog een moment van praktische toepassing.

En dit in verband met een moment in mijn dag dat ik ervoer als conflictueus, waarin ik reageerde op de manier iemand tegen mij sprak hetgeen voor mij aanvoelde als 'aanvallend', 'bruusk' en 'denigrerend'. In dat moment hield ik mij stil en besliste ik om niet te spreken uit reactie maar eerder te ademen en mijn aandacht te verschuiven van mijn reactie naar de praktische realiteit. In de plaats van mij dus op te winden over 'de manier waarop' hij het zei, keek ik eerder naar simpelweg wat het was dat hij aan het zeggen was, de praktische dingen die hij aan het bespreken was en hoe die praktische dingen betrekking hadden op mij en hoe ik op een praktische manier de situatie kon helpen.

Ik voelde mij nadien echter nog niet compleet tevreden met hoe het moment zich had ontvouwt en specifiek met hoe ik reageerde op zijn woorden en zijn gedrag. Normaal gezien is hoe ik met zulk 'n momenten omga dat ik met mijn reactie alleen probeer om te gaan. Met andere woorden ik gebruik mijn gereedschap van schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctieve stellingen om mezelf te stabiliseren in relatie tot de reactie in mezelf en de persoon in mijn omgeving.

Maar dit keer besefte ik dat zelfs als ik mijn reactie zou stabiliseren in mezelf, dan nog is er iets in de persoon waar ik op had gereageerd dat ik niet volledig begreep. De reden waarom ik namelijk reageerde in de eerste plaats, was omdat er iets was aan zijn gedrag dat voor mij 'vreemd' was. 'vreemd' in de zin van dat ik mij zo niet gedraag en in de zin van dat ik het ervoer als oncomfortabel en niet goed wist hoe ik ermee moest omgaan in het moment.

Ik besefte dat de kortste weg om reacties te stabiliseren tegenover een persoon en vooral de manier om iemand te kunnen begrijpen en te kunnen zien waarom en hoe iemand is en bestaat en waar het gedrag en de manier van doen van een persoon vandaan komt, is door met hen te communiceren. Niet enkel kan je mensen beter begrijpen maar in het communiceren vanuit oprechtheid en openheid laat je ook zien dat jij zelf het 'goed bedoelt'. Je stelt jezelf bloot aan mensen en dat wil zeggen dat mensen ook kunnen zien dat ze jou kunnen vertrouwen, dat je met andere woorden ook maar een mens bent net als hen.

Wanneer we niet communiceren met elkaar en wanneer we elkaar afzonderen en met onze reacties proberen om te gaan zonder in feite de personen waar we op reageren te leren kennen, dan kunnen we uiteindelijk blijven vaststeken in een reactie zonder te begrijpen waarom gewoon omdat er bepaalde aspecten zijn aan de persoon waar we op reageren die we niet begrijpen - omdat we onszelf niet kunnen herkennen in hen, en omdat we die relatie van openheid en oprechtheid niet bewerkstelligd hebben met hen.

In deze situatie besliste ik om met de persoon in kwestie te gaan praten vanuit een oprechte interesse om hem beter te kunnen verstaan en ook om met hem te delen hoe ik mij voelde en hoe ik zelf reageerde op zijn gedrag, zodat er een wederzijds begrip kan ontstaan waarin we elkaar kunnen zien als gelijken en waarin we kunnen komen tot oplossingen.

Wordt Vervolgd in Dag 730

Dag 728: het Transformeren van het Creëren van Oorlog tot het Creëren van Oplossingen

Ter verderzetting op het onderwerp dat in Dag 727: De Kracht van Communicatie ter sprake is gekomen gaan we in deze blog dieper in op het interessante fenomeen van het eerder afzonderen van onszelf en onszelf verwijderen wanneer we conflict ervaren of reacties ervaren in onszelf tegenover een persoon in onze omgeving dan onmiddellijk met die persoon te gaan praten of andere manieren te vinden om dat conflict en die reactie in onszelf te kunnen loslaten en oplossen.

Wat er immers gebeurt en wat we in feite doen wanneer we ons gaan afzonderen, is dat we onze geest de kans en de ruimte geven om allerhande bijkomstige gedachten, geloofsystemen, meningen, beoordelingen en reacties op te roepen  omtrend de persoon waar we op hadden gereageerd. En zo maken we de reactie uiteindelijk erger en creëren we gevolgen in onze relatie met hen die soms kunnen leiden tot een groot conflict of zelfs een volledige verscheuring van de relatie, waarna beide partijen dan bijna de rest van hun leven in wrok bestaan tegenover elkaar en bestaan in het geloof dat de ander ons iets heeft aangedaan.

Terwijl een aanvankelijke reactie heel makkelijk opgelost kan worden simpelweg door middel van communicatie. Dus, laten we ons dan de vraag stellen: waarom vinden we communiceren met elkaar zo moeilijk? Waarom lijkt het soms onmogelijk om gewoon toe te stappen op iemand en met hen te praten? En waarom lijkt het nog moeilijker om te praten over de dingen die ons echt dwars zitten, de dingen die echt zijn en die er echt toe doen - die dingen die belangrijk zijn om over te praten?

Waarom leggen we er ons bij neer dat de relaties die we hebben met de mensen in onze omgeving over het algemeen zo oppervlakkig zijn dat wanneer er zich een vorm van conflict voordoet, we het makkelijker lijken te vinden om de relatie in z'n geheel gewoon op te geven dan in communicatie te treden teneinde te komen tot:

1. Een begrip van waarom het conflict is opgetreden en hoe het bestaat
2. Welke oplossingen gevormd kunnen worden om het conflict op te lossen en te kunnen vermijden in de toekomst

Zo is het ook op wereldschaal, het lijkt zoveel makkelijker om tot oorlog en conflict over te gaan met een ander land dan samen tot oplossingen te komen voor de problemen door middel van begrijpend luisteren. Begrijpend luisteren wil hier dan zeggen:

• Dat je beseft dat de andere partij vanuit precies hetzelfde startpunt komt als jezelf, namelijk overleving en zelf-preservatie en dat wanneer die zich aanvallend opstelt dit eigenlijk een teken is dat hij/zij zich bedreigt voelt in die overleving/zelf-preservatie
• Dat je moeite doet om jezelf in de schoenen te verplaatsen van de andere partij en hun woord en leven te erkennen als gelijk aan waarde als je eigen woord en leven
• Dat je moeite doet om je neiging tot het al te snel reageren vanuit zelf-verdediging en zo het creëren van conflict/oorlog even aan de kant zet om vanuit een kalm standpunt niet enkel te luisteren naar wat de ander te vertellen heeft, maar ook te kunnen HOREN en ZIEN wat hun eigenlijke situatie is. Zodoende kan je BEGRIJPEN dat als jij in hun plaats zou staan, je precies hetzelfde zou zeggen/doen, en dan kan je ten gevolge ook begrijpen dat oorlog/conflict nooit de oplossing is omdat het niet het beste is voor jezelf en voor de ander als jezelf.

Begrijpend luisteren is niet mogelijk zolang je blijft vasthouden aan je eigen reacties en gedachten en meningen over een ander. Je zal zo nooit kunnen begrijpen waar zij vandaan komen en waarom/hoe zij bestaan zoals ze bestaan en zijn wie ze zijn. Oplossingen tot conflicten zullen enkel gezien kunnen worden wanneer we onszelf volledig in de schoenen van een ander kunnen verplaatsen zonder vooroordelen en als zodanig kunnen zien wat het beste zou zijn voor onszelf ALS hen.

Dit is een heel ander niveau van communiceren dat wij op dit moment in deze wereld niet gewoon zijn, maar dat wel noodzakelijk is om over te schakelen van onze neiging tot het creëren van oorlog en conflict naar het creëren van en vormgeven aan houdbare oplossingen.

Dag 727: De Kracht van Communicatie

Het is niet vaak, ik zou zelfs zeggen bijna nooit, dat we in een situatie van conflict - of althans een situatie waarin we het gevoel hebben dat er conflict gaande is tussen onszelf en een ander - de stap nemen om in openheid, oprechtheid en kwetsbaarheid met de ander te delen hoe we ons voelen binnenin onszelf en waarom we conflict ervaren binnenin onszelf tegevenover hen.

Vaak zullen we eerder de neiging hebben om onze reactie geheim te houden, om bijvoorbeeld te gaan praten met andere mensen over onze reactie op die persoon, over wat we over de persoon denken en wat de persoon gedaan heeft. We zullen praten met iedereen behalve de persoon waar we eigenlijk zouden mee moeten praten, namelijk de bron van onze reactie en van het conflict zelf. Of we isoleren ons en zonderen onszelf af van de persoon waar we conflict mee ervaren, en vormen dan allerhande meningen over hen in onze geest door na te denken en onze reactie te voeden door middel van gedachten, hetgeen ons dan soms in allerhande andere ervaringen en reacties kan doen schieten waarin we dan uit het oog verliezen hoe het allemaal eigenlijk begonnen is en hoe het zo geëscaleerd is.

Wat er echter gebeurt wanneer we niet onmiddellijk met de bron van het conflict gaan communiceren is dat we het conflict groter maken dan het eigenlijk is. Heel vaak is er zelfs geen sprake van echt 'conflict' omdat datgene waar we op reageerden was een perceptie van onszelf en onze eigen ideëen en gedachten over wat een ander persoon van ons denkt of wat hun intenties zijn en dus niet wat er eigenlijk gaande was of door het hoofd ging van die persoon in dat moment.

En het zijn zulk 'n misvattingen en valse percepties die we pas zullen inzien wanneer we in openheid, oprechtheid en kwetsbaarheid gaan praten met de persoon in kwestie. Wanneer we met andere woorden de persoon benaderen en zeggen van 'kijk, in dat moment waarin jij zus of zo gezegd of gedaan hebt, voelde ik mij zus of zo en dacht ik dat jij dit of dat bedoelde met je woorden/daden, en dus reageerde ik op deze manier. Is dat hoe jij je woorden/daden bedoelde? En als ja, hoe zo?'.

En dit in tegenstelling tot het laten opbouwen en 'etteren' van je reactie in je geest en om dan later uiteindelijk tot een ontploffing te komen tegenover de persoon en over te gaan tot een eerder verwijtende en aanvallende toenadering, zo van 'jij hebt dit gedaan/gezegt en jij bent zus of zo en jij dit en jij dat!'. Wanneer je echter iemand toetreed vanuit een nederige houding, waarin jij je eigen reacties en gedachten en percepties over de hele situatie met een korrel zout neemt dan laat je zien dat je zelf inziet en beseft dat je reacties zeer goed gebaseerd kunnen zijn op je eigen misvattingen en dat je enkel wil komen tot een oplossing door naar de percepties van de ander te polsen om zodoende een beter beeld te kunnen krijgen van wat de echte situatie was.

En door deze houding zal de ander zich ook niet aangevallen voelen, waardoor hij/zij ook niet in zelf-verdediging zal treden. Het is wanneer dit mechanisme van zelf-verdediging in actie schiet dat het conflict, hetgeen om te beginnen al volledig op enkel misvattingen gebaseerd kan geweest zijn, enkel escaleren omdat nu de ander persoon ook dat conflict ervaart en vanuit zelf-verdediging jou zal gaan aanvallen of jou zal gaan willen vermijden.

Zeer vaak zal het zo zijn dat wanneer de ander zijn/haar verhaal doet over hoe zij de situatie hebben ervaart en wat hun eigenlijke bedoelingen en/of gedachten waren, dat je ziet en beseft dat zij eigenlijk net als jij zijn en dat ze namelijk nooit 'slechte' bedoelingen hebben, maar in feite enkel dingen doen oftewel omdat ze het gewoon zijn en er nooit bij hebben stilgestaan om het anders te doen, oftewel omdat ze zelf een reactie ervoeren en vanuit die reactie een bepaald gedrag uitten dat dan door hun omgeving verkeerd opgevat wordt.

Het is omdat we zelf zo vaak anderen misbegrijpen en dan waarde hechten aan die misvattingen die we hebben over anderen, dat we zelf soms het gevoel hebben dat we misverstaan worden of dat we angst hebben om misverstaan te worden en daardoor onszelf zullen onderdrukken in onze expressie.

Wordt vervolgd in Dag 728.

Dag 726: De Ongeziene Krachten in je Geest

Deze blog is een verderzetting op Dag 725: Raak je jezelf zoek in de Zoektocht naar Jezelf? die ging over hoe het gedachten- en reactiepatroon van het vergelijken van jezelf met anderen in de onderbewuste geest een misleidend systeem is waarin je op zoek bent naar jezelf en naar je identiteit maar je in die zoektocht net jezelf zoek geraakt.

En het is door de afscheiding die deze 'zoektocht naar het zelf' creëert in jezelf dat het uiteindelijk zo moeilijk lijkt om jezelf werkelijk weer te 'vinden' en om met andere woorden jezelf uit die zoektocht te halen om je te realiseren dat je Hier bent, in het moment, en dat je nooit ergens anders geweest bent. Het is door die gewoonte die je langzaam maar zeker opbouwt in je eigen geest doorheen je leven om jezelf te zoeken buiten jezelf, in 'andere mensen' en specifiek in de vergelijking met anderen en al de gedachten, gevoelens en emoties vandien, dat er een bepaald automatisme ontstaat in je geest.

Dit automatisme is het vanzelfsprekend en automatisch laten meevoeren van jezelf vanaf het moment dat er een gedachte van vergelijking in je geest opkomt, en om dan in de daaraan gekoppelde emoties en gevoelens te stappen. Je merkt niet eens dat het gebeurt omdat het steeds zo vanzelfsprekend en automatisch gegaan is in je geest dat het deel is gaan uitmaken van je 'natuur', van hoe je bestaat vanbinnen en van je onderbewustzijn.

Het begint uiteindelijk aan te voelen alsof die manier van denken is hoe je jezelf en je wereld 'ziet'. Het manifesteert zich in je ogen en in hoe je hersenen wat je ogen zien verwerken. Het gebeurt zo snel wanneer je naar iemand kijkt, dat je jezelf met hen vergelijkt, dat je niet eens merkt dat het gebeurt. En voor je het weet voel je je bijvoorbeeld inferieur of minderwaardig of onzeker of ervaar je angst om minder te zijn of niet goed genoeg in vergelijking met die persoon - of het tegenovergestelde, je voelt je superieur.

En dan kan er een neiging bestaan om jezelf te verzetten tegen die ervaringen die opkomen binnenin jezelf, ervaringen van inferioriteit of superioriteit omdat je denkt van 'hey zo wil ik mij niet voelen, dit ben ik niet!', waarin er dus in feite een hele afscheiding bestaat tussen jezelf en je eigen gevoelens en emotionele ervaringen omdat je niet eens merkte wanneer en hoe die gedachten van vergelijking geactiveerd werden in je geest in het moment dat je naar een persoon aan het kijken was. Je merkte met andere woorden niet op hoe je in je eigen geest die ervaringen van superioriteit of inferioriteit tegenover een ander persoon zelf gecreëerd hebt door middel van wat er in je eigen gedachten omgaat.

Wat dit betekent is dat het patroon van vergelijking in je geest zo verwoven zit in jezelf en in hoe je je realiteit ziet en ervaart dat de gedachten van vergelijking zo snel gaan in je geest dat wanneer de emotionele en gevoelens reacties verbonden met die gedachten opkomen in je geest, je ze ervaart als vreemd, als 'niet jezelf' omdat je simpelweg niet ziet hoe het allemaal werkt en beweegt en functioneert in je eigen geest

Wordt Vervolgd in Dag 727.

Dag 725: Raak je jezelf zoek in de Zoektocht naar Jezelf?

Deze blog is een verderzetting van Dag 724: Het aspect van zelf-verantwoordelijkheid in de ervaring van inferioriteit en specifiek op het punt van het veranderen van het gedachtenpatroon van competitie en vergelijking. Dit patroon is gebaseerd op een angst om 'minder' te zijn dan anderen en een verlangen om 'meer' te zijn. Het fascinerende aan dit patroon is dat je jezelf uiteindelijk verliest in die angst dat je minder bent en dat je daardoor die angst als het ware manifesteert.

Hoe meer je je immers zorgen maakt over wie je bent in vergelijking tot anderen, hoe minder je naar jezelf kijkt en voor jezelf zorgt en je eigen uniekheid, kracht en uitdrukking ontwikkelt. Voor je het weet zie je enkel hoe anderen 'zoveel beter' zijn dan jezelf wanneer je naar hen kijkt. Je ziet jezelf niet meer omdat je zoveel tijd besteed hebt aan het kijken naar anderen.

Wat ik bij mezelf gemerkt hebt wanneer het aankomt op dit patroon van vergelijking met anderen, is dat je het uiteindelijk zo gewend raakt om steeds je ogen (externe fysieke zowel als interne mentale ogen) te richten naar anderen, dat je het gevoel krijgt dat je jezelf zo snel en zo makkelijk verliest. Vanaf het moment dat je naar anderen buiten jezelf begint te kijken, verlies je jezelf immers even uit het oog. Als je dit dus vaak doet, raak je steeds verder en verder zoek in je eigen geest.

Ironisch genoeg geraak je zoek in de zoektocht naar jezelf. Wanneer je jezelf vergelijkt met anderen ben je in wezen op zoek naar je eigen identiteit. Je wil erachter komen 'wie je bent' in vergelijking met anderen. 'Ben ik meer?', 'ben ik minder?', 'zijn zij beter dan mij?', 'ben ik goed genoeg?', 'heb ik wat zij hebben?', enzovoort.

Je zoekt naar je plek in je wereld en omgeving en een 'definitie' van jezelf, maar daarin raak je jezelf net kwijt. Je beseft niet dat je eigenlijk simpelweg 'hier' bent, in de simpliciteit van je eigen ademhaling en fysieke aanwezigheid. Elke keer je in de gedachten gaat in je geest op zoek naar wie je bent in vergelijking met en relatie tot andere mensen, raak je voor een moment je gewaarzijn kwijt van wie je werkelijk bent als zijnde je eigenlijke gewaarzijn in het moment, je fysieke aanwezigheid in en van het moment.

Hoe meer je dan participeert in deze illusoire zoektocht van het zelf in het vergelijken van jezelf met anderen in je gedachten, des te meer je uiteindelijk het gevoel begint te krijgen dat je jezelf kwijt geraakt bent en dat je zelfs niet eens meer bestaat.

Wordt vervolgt in Dag 726

Dag 724: Het aspect van zelf-verantwoordelijkheid in de ervaring van inferioriteit

In deze blog zet ik verder op Dag 723: Hoe Verander je het gedachten- en reactiepatroon van Competitie en vergelijking? waarin ik heb aangetoont en uiteengezet hoe het is dat bepaalde grote patronen in jezelf, zoals bijvoorbeeld het gedachten- en reactiepatroon van competitie en vergelijking, enkel veranderd kunnen worden als en wanneer je dat patroon uiteenrafelt en het geduld toepast en oefent om te beginnen met het onderzoeken en veranderen van de details en de genuanceerde manier waarop het patroon bestaat.

Het interessante aan het bewandelen van je proces en specifiek het doorwandelen van het proces van onderzoeken hoe een bepaald patroon in elkaar zit, is dat je door middel van schrijven maar ook door middel van gesprekken met anderen, deuren opent in jezelf waardoor je dingen begint te ontdekken in jezelf waar je je eerder niet van bewust was.

Je kan bijvoorbeeld lange tijd geloven dat een patroon op een bepaalde manier in elkaar zit en dus spits je je proces van zelf-verandering toe op dat begrip, maar dan plots door je ervaringen neer te schrijven of erover te spreken of zelf-vergeving toe te passen, kom je tot een nieuw inzicht en begrip en plots zie je met zoveel meer helderheid dat dit het 'puzzelstuk' is dat je steeds had moeten begrijpen en inzien om tot een punt van bevrijding en loslaten en verandering te komen met betrekking tot het patroon dat je aan het doorwandelen bent.

Ik geloofde bijvoorbeeld op een bepaald punt, wanneer ik onderzocht hoe het competitie en vergelijking patroon in mezelf in elkaar zit, dat het simpelweg iets is dat ik gekopieerd heb van mijn ouders en dat ik in en als dat patroon als het ware de 'zonden van de vaders' aan het uitleven ben - totdat ik op een welbepaald moment terwijl ik het punt uiteenzette met iemand anders, mij herinnerde dat ik voor een groot deel van mijn leven mij superieur voelde tegenover de mensen in mijn omgeving.

Ik zag met andere woorden dat het niet zozeer bij mijn ouders lag en dat ik niet zomaar het slachtoffer ben in de situatie, in termen van dat ik zomaar 'hun' patronen aan het uitleven ben, maar dat ik de ervaringen van inferioriteit, zelf-twijfel en onzekerheid als zijnde ervaringen die afkomstig zijn van het competitie patroon, zelf heb gecreëerd door mezelf compleet te definieren in en als de ervaring van superioriteit doorheen mijn leven.

Toen ik klein was kreeg ik vaak erkenning voor mijn 'superioriteit' bijvoorbeeld in school, in hoe ik kan schrijven en lezen en hoe ik mijn taken uitvoer enzovoort. Ik werd gezien als 'beter' dan bijvoorbeeld mijn broer of sommige andere kinderen, en dus ervoer ik mij er ook naar. Ik was er dan ook van overtuigd dat ik inderdaad beter ben en ik voelde mij ook superieur tegenover anderen. Dit werd dan een patroon doorheen mijn leven van mezelf vergelijken met anderen en steeds manieren vinden om mezelf ervan te overtuigen dat ik op bepaalde vlakken superieur ben.

Het is pas door mijn proces te bewandelen en door mezelf in een groep te bevinden van andere individuen die ook hun proces bewandelen, dat ik ben beginnen inzien dat ik helemaal niet 'superieur' ben en dat het steeds moeilijker wordt om mezelf op te sluiten in mijn eigen geest en mijn waanbeelden van schijnbare superioriteit. Wat ik dan langs de andere kant ervaar is de eerder negatieve kant van de medaille, namelijk inferioriteit, onzekerheid en zelf-twijfel.

En dit was voor mij een belangrijk punt om in te zien omdat ik meteen ook mijn eigen verantwoordelijkheid kon realiseren in relatie tot deze ervaringen omdat ik met mijn eigen ogen inzag dat het een direct resultaat en gevolg is van de ervaringen en gedachtenpatronen waar ik doorheen mijn leven actief in geparticipeerd heb.

Meer in Dag 725

Dag 723: Hoe Verander je het gedachten- en reactiepatroon van Competitie en vergelijking?

Ter verderzetting van Dag 722: Vergelijking en Competitie in Vriendschap onder Vrouwen  waaruit de volgende paragraaf komt:

En dit punt van competitie en vergelijking is iets dat ik pas ben beginnen opmerken nadat er een pijnpunt in mijn lichaam geactiveerd werd. Wanneer ik dat pijnpunt ging ondezoeken om te zien welke gedachten-patronen er aan de oorsprong lagen en wat dat punt in mijn lichaam representeerde, zag ik dat het te maken had met het limiteren en saboteren van mijn expressie, van mijn natuurlijke vloeiende uitdrukking, middels een construct van competitie en vergelijking

Je kan veel leren uit pijnpunten in je lichaam. En naarmate je je meer bewust wordt van je eigen geest en lichaam, kan je zelf beginnen aflezen wat bepaalde pijn representeerd en laat zien. Zelf gebruik ik ook mijn spier-communicatie (kinesiologie) om te testen welke woorden achter de pijn liggen. Zo ben ik dan tot de woorden 'competitie' en 'vergelijking' gekomen.

Mijn pijn lag in mijn lage rug langs de rechterkant van de ruggengraad net boven mijn heupbeen. Het was een pijn die genesteld zat in een dieperliggende spier. Deze pijn werd dan ook pas merkbaar en kwam pas naar het oppervlak nadat ik een Body Stress Release sessie had gekregen waarin op dit soort dieperliggende spierlagen gewerkt wordt en gezocht wordt naar spanning in de spieren teneinde die spanning te kunnen bevrijden.

De diepte van de pijn in mijn lichaam laat me dus al zien dat het ook gaat om een 'diep' punt, een punt dat diep geworteld zit in de diepere lagen van mijn bewustzijn. Door middel van kinesiologie testte ik uit dat het gaat om competitie en vergelijking. Deze informatie nam ik echter niet zomaar voor 'waar' aan. Ik vroeg ook een ander persoon wat zij zag in dat punt en zij gaf me haar perspectief en zei dat het punt verband houdt met het 'vloeien' van expressie.

Ik 'las' competitie en vergelijking, omdat dat uiteindelijk de reden is waarom er een obstructie zou bestaan in mijn expressie en waarom mijn expressie niet 'vloeiend' is. Voor mij bevestigde deze informatie wat ik al wist in relatie tot wat mijn 'zwakheden' zijn en wat de patronen in mijn geest zijn waar ik over het algemeen op aanbots, namelijk competitie en vergelijking en al de emotionele ervaringen die ermee verbonden zijn, zoals inferioriteit, jaloezie, minderwaardigheid, onzekerheid, zelf-twijfel, zelf-onderdrukking, enzovoort.

Het houdt dus steek voor mij dat dit een punt is dat in de dieperliggende lagen van mijn fysieke lichaam zit, omdat het ook in de dieperliggende lagen van mijn geest zit. Het construct/patroon van competitie en vergelijking is iets dat ik haast continu doe en dat een heel groot deel vormt van mijn interacties met de mensen in mijn omgeving en hoe ik mijn omgeving en realiteit zie en ervaar. Het ligt aan de basis van hoe ik mezelf zie en ervaar.

Om dit patroon van vergelijking en competitie dan te veranderen, is het een kwestie van het niet proberen groots aan te pakken en te verwachten dat ik dit hele construct van 'competitie' en 'vergelijking' kan veranderen. Aangezien het immers als het ware zodanig in mezelf geintegreerd is  dat het aanwezig is in al wat ik doe in bijna elk moment van ademhaling, kan ik het maar veranderen door de verschillende aspecten aan te pakken.

Één aspect is bijvoorbeeld hoe ik mezelf vergelijk met vrouwen in en als het construct en systeem van 'vriendschap' en hoe ik binnenin vriendschappen doorheen mijn leven mezelf steeds heb vergeleken en mezelf steeds in competitie geplaatst heb met andere vrouwen. En dit construct op zich bestaat dan ook weer uit verschillende lagen die onderzocht en veranderd dienen te worden.

Een misvatting in het proces van zelf-verandering is dus de neiging om de groten patronen in jezelf in z'n geheel te willen aanpakken vanuit een verwachting jezelf volledig te veranderen in bijna één enkel moment. Zo werkt echte zelf-verandering echter niet. Het gaat om de details en de nuances. Het gaat om de kleinere patronen, en hoe kleiner hoe beter. Als je begint met het veranderen van de kleinere reacties en gedachtenpatronen, verander je tevens het grotere patroon tegelijkertijd op een manier die doenbaar, realistisch en meetbaar is.

Dag 722: Vergelijking en Competitie in Vriendschap onder Vrouwen

Ter verderzetting van Dag 721: Wanneer Zoeken naar Vriendschap Problematisch is ga ik in deze blog verder op wat deze problematische beleving, definitie en toepassing van 'vriendschap' creëert, zijnde competitie en vergelijking. Vriendschap onder vrouwen is naar mijn beleving immers een zeer eigenaardige en eigenlijk vrij verwarrende bedoening.

Langs de ene kant zoek je naar dat bondgenoodschap en de samenhorigheid en verwantschap, maar dan langs de andere kant is er ook de competitie, waarin je je vergelijkt met je vriendinnen op verschillende vlakken. Dit aspect van competitie gebeurt echter op meer achterliggend en geheim gebied in de geest, in je geheime verborgen gedachten. Je kijkt stiekem naar hoe een vriendin eruit ziet en je vergelijkt jezelf met haar en in de achtergrond van je geest komt er een gedachte op die zegt 'ik zie er beter uit dan haar' en je voelt je lichtelijk opgeheven en superieur. Of je denkt 'zij ziet er beter uit dan mij en je voelt je het tegenovergestelde, namelijk neergelaten en inferieur.

Dit gebeurt echter in heel stiekeme en verborgen kwartieren in je eigen geest. Het is dus pas wanneer je brutaal eerlijk bent met jezelf en in die achterkamertjes durft te kijken met zelf-eerlijkheid, dat je begint te zien dat die competitie eigenlijk een zeer groot deel vormt van het ware gelaat van je relaties met je vriendinnen.

Langs de buitenkant en aan het oppervlak is het echter de meer 'sociaal aanvaardde' eigenschap van het zoeken naar bondgenoodschap, verwantschap en samenhorigheid die de achterliggende motivatie lijkt te zijn wanneer het aankomt op je vriendschappen. Het is echter niet zomaar toeval dat het zoeken naar 'gelijken' gelijkaardig klinkt als jezelf 'vergelijken', beide gaan hand in hand.

En dit punt van competitie en vergelijking is iets dat ik pas ben beginnen opmerken nadat er een pijnpunt in mijn lichaam geactiveerd werd. Wanneer ik dat pijnpunt ging ondezoeken om te zien welke gedachten-patronen er aan de oorsprong lagen en wat dat punt in mijn lichaam representeerde, zag ik dat het te maken had met het limiteren en saboteren van mijn expressie, van mijn natuurlijke vloeiende uitdrukking, middels een construct van competitie en vergelijking.

Wanneer je jezelf vergelijkt met anderen en wanneer je in een staat van competitie verkeert met de mensen om je heen, zal je jezelf namelijk de vrijheid niet gunnen om onvoorwaardelijk jezelf te zijn en om jezelf op een vrije en vloeiende manier uit te drukken. Je zal eerder jezelf beoordelen en jezelf preoccuperen met ervaringen van oftewel superioriteit of inferioriteit, zelf-twijfel en onzekerheid in je geest.

Meer hierover in Dag 723

Dag 721: Wanneer Zoeken naar Vriendschap Problematisch is

Ter verderzetting van Dag 720: Het Vrouwelijk geslacht en de Zoektocht naar Bondgenootschap waarin ik een interessant construct besproken heb, zet ik in deze blog verder met het uiteenzetten van dat construct. Ik heb namelijk ondervonden en bemerkt dat ik een bijzondere regel volgde doorheen mijn leven wanneer het aankwam op 'vriendschap'. En die 'regel' was namelijk dat ik steeds enkel op zoek ging naar 'vriendinnen'.

Ik vond een zekere ervaring van veiligheid, geborgenheid en ondersteuning in mijn vriendschappen met mede-leden van het vrouwelijke geslacht. En dat was zo sinds ik ongeveer tien of elf jaar oud was, dat ik uitsluitend op zoek ging naar vrienden van een specifiek geslacht.

En dit is eigenaardig omdat, ondanks het zo 'natuurlijk' aanvoelde om dit te doen en ondanks het ook op schijnbaar natuurlijke wijze voltrok in mijn realiteit, heeft het een bepaalde ervaring en manier van omgaan met mijn wereld en omgeving gevormd binnenin mezelf. En dit omdat ik mij nooit bewust was van de onderliggende motivaties en drijfveren die in de dieperliggende lagen van mijn geest bestonden in relatie tot waarom het eigenlijk is dat ik die 'schijnbare' ervaring van veiligheid, geborgenheid en ondersteuning opzocht in vriendschappen met specifiek andere vrouwen.

Ik aanvaardde die schijnbaar natuurlijke drang en neiging om zo'n vriendschappen te vormen zodanig als 'normaal' en vanzelfsprekend en als een inherent deel van wie ik ben, dat ik tot op heden nog steeds bepaalde reacties ervaar binnenin mezelf tegenover de mensen in mijn omgeving die volledig gebaseerd zijn op dat bewustzijns-systeem dat 'eigen' schijnt te zijn aan het 'vrouwendom'.

Op een bepaald niveau zag ik het altijd wel, maar het is pas nu dat ik begin te bemerken en te zien wat de gevolgen en de consequenties zijn van dat systeem en hoe dat systeem in feite een 'probleem' en een mechanisme van zelf-sabotage vormt in mezelf.

Hoewel ik langs de ene kant die gevoelens van veiligheid, geborgenheid en ondersteuning ervaar binnenin mezelf wanneer ik een vriendschap gevormd heb met een groepje vrouwen, zal ik langs de andere kant ook de tegenovergestelde ervaringen tegenkomen in mezelf. Ik zal mij ook vaak alleen, minderwaardig, buitengesloten, onzeker en ongemakkelijk voelen.

En het is dus nu pas, wanneer ik de ervaring van ongemakkelijkheid en minderwaardigheid die in mezelf naar boven kwam in relatie tot een meisje in mijn omgeving onderzocht, dat ik kan zien en begrijpen hoe die negatief geladen ervaringen direct afkomstig zijn van de positieve ervaringen waar ik op 'natuurlijke', 'zelfsprekende' en automatische wijze naar op zoek ben in relatie tot de vrouwen in mijn omgeving.

Op onderbewust niveau heb ik nooit gestopt met het benaderen van vrouwen vanuit dat voorgeprogrammeerde systeem van het zoeken naar vriendschap en specifiek het zoeken naar die ervaringen van verbondenheid, bondgenootschap en ondersteuning en het is, nu dat ik een volwassene ben, zelfs zo eigen geworden aan wie ik ben of althans wie ik geloof dat ik ben en hoe ik mij voel vanbinnen dat ik het niet eens opmerkt dat dat in feite is wat ik doe en dat dat aan het gebeuren is in mijn relaties met andere vrouwen.

En dit is niet iets dat ik alleen doe. Ik heb dit bewustzijns-systeem opgemerkt in veel als niet haast alle vrouwen waar ik mee in contact gekomen ben doorheen mijn leven. Het is iets dat eigen lijkt te zijn aan hoe de 'vrouwelijke geest' opgezet is en functioneert. Maar, dat wil echter niet zeggen dat het noodgedwongen hoeft te bepalen wie wij zijn als individuele wezens en dat we het met andere woorden niet kunnen veranderen.

Wordt vervolgd in Dag 722

Dag 720: Het Vrouwelijk geslacht en de Zoektocht naar Bondgenootschap

Ter verderzetting van Dag 719: Het onderzoeken van een reactie van minderwaardigheid deel ik in deze blog de zelf-vergeving die ik heb toegepast in relatie tot het punt dat ik mij realiseerde wanneer ik onderzocht waarom ik mij inferieur en ongemakkelijk voelde terwijl ik met persoon X aan het praten was. Dit zijnde namelijk het punt van het definieren van mijn waarde aan de hand en op basis van de vrouwen in mijn omgeving en hoe ik in de 'groep' lig, specifiek de groep van vrouwen.

En dit is een interessant patroon dat niet enkel bij mij in mijn geest bestaat maar het is een patroon dat heel vroeg begint in de ontwikkeling van het vrouwelijk geslacht. Namelijk die neiging om te zoeken naar bondgenoten en 'gelijken' bij andere vrouwen. De drang om 'kliekjes' te vormen, om samen dingen te doen, om een speciale bond te vormen onder vrouwelijk gezelschap.

Buiten één persoon lange tijd geleden, waren mijn vriendschappen doorheen mijn leven steeds uitsluitend van het vrouwelijk geslacht. En die vriendschappen waren steeds gedefinieerd door één primaire dominerende ervaring, namelijk een verlangen naar het ervaren van bondgenootschap, het hebben van 'gelijken'. Alsof ik op zoek was naar een groepje van mensen, of soms gewoon één enkel iemand die mij begreep en waar ik 'mezelf' bij kon zijn. In dat groepje was er steeds een ervaring van 'het is wij tegen de rest van de wereld', alsof er iets 'speciaal' was aan ons samenzijn en gezelschap en onze 'band'.

Deze ervaring heb ik steeds ervaren als 'normaal' en 'nu eenmaal iets dat ik doe', maar ik naarmate ik mijn proces van zelf-realisatie heb bewandeld, ben ik meer en meer gaan inzien dat dit gedragspatroon meer gevolgen en consequenties heeft in mijn leven en hoe ik mij over het algemeen ervaar dan ik op het eerste zicht besefte.

Ik identificeerde mij namelijk zodanig met mijn 'vriendschappen' en met de zogezegde 'band' die ik ervoer met de vrouwen in mijn omgeving en die drang om zo'n 'band' te creëren met de vrouwen om mij heen, dat ik uiteindelijk binnenin mezelf het gevoel heb dat ik mezelf of een groot deel van mezelf en mijn individualiteit verloren heb.

En dit merk ik dan pas op in momenten zoals ik in Dag 719 omschreven heb - momenten waarin ik mij minderwaardig voel binnenin mezelf omdat ik mij druk maak over hoe mijn vrouwelijke medemensen mij zien en omdat ik mezelf en 'wie ik ben' identificeer aan de hand van het verlangen om als 'gelijke' gezien en erkend te worden door die vrouwen. De ervaring van minderwaardigheid is dan het gevolg van dat verlangen en van het feit dat ik dat verlangen heb aanvaard als een inherent deel van mezelf.

Wat dit ene moment waarin ik mij ongemakkelijk en minderwaardig voelde tegenover een persoon mij dus liet zien, is een heel systeem dat bestaat in mijn onderbewustzijn sinds ik heel jong was. En het is gewoonweg door het onderzoeken van mijn interne ervaringen en het consistent zijn in dat onderzoek, dat ik tot die dieperliggende langen van mijn bewustzijn heb kunnen komen en als resultaat een begrip van mezelf kan ontwikkelen dat ik uiteindelijk kan gebruiken om mezelf te hercreëren  zodat ik er zelf voor kan zorgen dat er geen patronen of systemen in mijn geest bestaan die in feite in de weg staan van mijn ontplooiing en ontwikkeling van mijn individualiteit.

Wordt Vervolgd in Dag 721

Dag 719: Het onderzoeken van een reactie van minderwaardigheid

Vandaag merkte ik een interessante reactie op bij mezelf. Interessant omdat het een specifiek reactiepatroon is dat zich blijft herhalen en dat steeds de kop blijft opsteken. En elke keer ik de reactie onderzoek, vindt ik een nieuwe laag van hoe de reactie binnenin mezelf bestaat.

Deze reactie is een ervaring van gespannenheid en minderwaardigheid wanneer een bepaald persoon in mijn omgeving mij benadert. En elke keer die reactie in mezelf naar boven komt voel ik mij ook ongemakkelijk omdat ik mij uiteraard niet graag minderwaardig voel tegenover een persoon. Ik heb gemerkt dat de ervaring van minderwaardigheid aanvoelt als een soort van electrische schok doorheen mijn lichaam en specifiek in mijn solar plexus, en dat het een uiterst onaangename ervaring is.

Dus wanneer die ervaring dan in mezelf naar boven komt wanneer ik met deze specifieke persoon aan het praten ben, dan ga ik uiteindelijk ook kwaad worden op die persoon omdat die kwaadheid voortkomt uit het feit dat ik mij ongemakkelijk voel vanbinnen. De kwaadheid heeft dus in werkelijkheid niets te maken met de persoon in kwestie maar het komt wel in mezelf naar boven omdat het een soort uitlaatklep is als compensatie van de ongemakkelijkheid die ik aan het ervaren ben.

Ik besliste dus naar mijn schrijfblok terug te keren na dat moment waarin ik met haar praatte omdat ik merkte dat diezelfde ervaringen van spanning, minderwaardigheid, ongemakkelijkheid en kwaadheid nog steeds in mezelf naar boven komen en dat dit dus een teken is dat er iets is in mijn zelf-studie en zelf-toepassing dat ik gemist heb in mijn proces van het verandering van deze ervaringen binnenin mezelf.

Een interessante observatie en realisatie die dan naar het oppervlak dreef terwijl ik deze reacties aan het onderzoeken was, is dat ik opmerkte hoe deze reactie van minderwaardigheid en gespannenheid heel dicht verwant zijn met het feit dat zij een vrouw is net als ik. Ik keek immers naar mijn relatie met de mannen in mijn omgeving en ik merkte op dat ik die ervaring van gespannenheid en minderwaardigheid en ongemakkelijkheid eerder ervaar in relatie tot vrouwen dan tot mannen.

Wanneer ik keek naar hoe ik mij ervaar rond de mannen, zag ik dat ik mij veeleer stabiel ervaar en dat ik mij nooit zo minderwaardig en ongemakkelijk voel dan wanneer ik mij rond vrouwen bevindt. Voor mij was dit een teken dat het dit specifieke fenomeen is dat ik grondiger moet gaan onderzoeken omdat het aan de oorsprong kan liggen van wat het precies is in mijn geest dat die ervaring van ongemakkelijkheid en minderwaardigheid activeert in mijn geest.

Wordt vervolgd in Dag 720