When Reality is Unfair

This is a continuation of my previous post "Anything that's Real, We still need to Create"

And it's safe to say that any reactions you have to ANYTHING whatsoever shows you're not taking responsibility and so aren't HERE. And that things are going to have to happen in your world and reality, for you to REALIZE what you're not taking responsibility for.

And it's going to seem 'unfair' and even 'cruel' or 'merciless'. Because, you're doing all the 'right things', and, you are 'doing your best' to 'be a good person'. BUT there's just that 'one point' that you're not quite wanting to be self-honest about. Your one small 'sin', that doesn't seem like a 'sin' to you. And that's why your reality is going to show you.

It is going to take you to the absolute 'worst' point imaginable, to push you to the point where you 'have to' let go. Where you have no choice but to 'give up'. Cause there's just no way left to turn lol. And all you can do at that point is to try and support yourself to have more or less a 'safe landing' lol To apply self-honesty, and self-responsibility, so that you can realize and see what you need in order to direct what you can.

Cause if you're at that point of physical consequence - you're going to crash lol It is happening. You can just keep the plane more or less 'stable' as it's crashing. And make sure you change, in a way you're never going to allow things to get to that point again.

And don't judge yourself. It's gonna be hard enough without you judging yourself for it. Just accept it lol. It's the point you want to be at and get to. So embrace the things you're going through and realizing and understanding as you get to the point of truly 'letting go'.

Dag 806: Omarm je Emoties

Dit interview Embrace your Mind op Eqafe gaat over hoe je jezelf kan ondersteunen om beter te kunnen omgaan met de negatieve ervaringen die opkomen in jezelf. Wanneer het aankomt op positieve ervaringen - op gevoelens - lijken we zonder weerstand onszelf volledig over te geven aan deze gevoelens. We laten ons meevoeren door de stroom en omarmen de ervaringen, gedachten, verbeeldingen en al wat eraan gekoppeld is volhartig.

Wanneer het echter aankomt op de negatieve ervaringen in onze geest - onze emoties - dan is onze ervaring heel anders. We vechten ertegen, we willen dat het weggaat en stopt en we ervaren onze emoties meer als een last en als iets dat we niet willen in onszelf. Terwijl positieve zowel als negatieve ervaringen eigenlijk hetzelfde zijn in de zin van dat het maar energetische ervaringen zijn binnenin onszelf, gekoppeld aan gedachten in onze geest. Waarom is het dus dat we de voorkeursbehandeling geven aan gevoelens terwijl we onszelf dissocieren van emoties? Waarom erkennen we emoties niet als evenveel deel van onszelf als gevoelens en hebben we niet dezelfde houding tegenover emoties?

Dit interview en het erop volgende interview, Embrace your Mind(Part 2), heeft mij ondersteund om een kijkje te nemen in mezelf naar die emotionele ervaringen die ik verwerp en naar hoe ik reageer binnenin mezelf op de emotionele ervaringen die ik zie in mezelf. In Deel 2 wordt een oefening gedeeld die je kan toepassen om deze relatie met gevoelens en emoties beginnen te zien.

Ik zag en besefte dat het mijn houding was tegenover emotionele ervaringen die opkomen in mijn geest, zoals kwaadheid, onzekerheid of angst, dat er voor een groot deel voor zorgde dat ik de ervaringen als het ware erger maakte dan het op zich eigenlijk is. Het is doordat ik me verzet en reageer met weerstand, beoordelingen en angst wanneer ik die emoties zie in mezelf, dat ik bovenop de emoties nog een extra laag van innerlijk conflict creeer.

Als je probeert te vechten tegen je emoties alsof ze een soort slechte entiteit zijn, dan worden je emoties de boeman in jezelf waar je van probeert weg te vluchten, maar hoe meer je probeert te vluchten des te groter en enger ze lijken te worden. Het is wanneer je even stilstaat in jezelf en de negatieve ervaringen die in jezelf bestaan omarmt, dat je pas beseft dat ze nooit werkelijk zo erg waren als je dacht.

Dag 767: Hoe loslaten van een Reactie je Blik doet Verruimen

Vandaag speelde zich een interessant moment af tussen mijn vriend, Paul, en mezelf. Hij had zijn gordijnen in de keuken op hun zij gehangen, waarbij hij gaten had gemaakt in wat in principe de zijkant was waar hij dan de gordijnen aan kon ophangen en de eigenlijke voorontworpen gaten dan langs de zijkant hingen.

Voor mij zag hierdoor de keuken er niet uit als hoe ik persoonlijk wilde dat mijn huis eruit ziet en aangezien ik nu bij hem ben gaan inwonen, verkoos ik om de gordijnen te hangen zoals ze behoorden te hangen volgens hoe ze waren gefabriceerd.

Toen ik hem echter vroeg of ik de gordijnen anders kon hangen, met de 'juiste' kant naar boven, ontmoette ik bij hem meteen al een zekere weerstand tegen het idee. Dit kon ik niet meteen begrijpen aangezien het voor mij een simpele kwestie was van dingen te plaatsen zoals ze bedoeld waren en dus ging ik er vanuit dat hij zomaar 'moeilijk doet', zonder echt goede reden.

En dus duwde ik mijn wens verder door, met op de achtergrond van mijn geest de idee dat hoe ik het zie 'juist' is en dat het 'maar normaal' is om gordijnen op hun bedoelde manier op te hangen en dat hij dus maar gewoon aan het reageren is. Hij bleef echter standvastig in zijn weerstand tegen het idee van de gordijnen te veranderen, dus besloot ik om bij mezelf even op de rem te gaan staan.

Ik vertraagde even in mezelf en bemerkte dat ik langs de ene kant een reactie in hem leek te zien, maar dat ik langs de andere kant mij zelf in een reactie bevond waarin ik aan het vechten was voor hoe ik het zag en wat ik dacht dat 'juist' was. Wanneer ik dit bemerkte, wist ik dat mijn verantwoordelijkheid in de situatie zowieso was om mijn eigen reactie te onderzoeken en los te laten omdat ik mezelf in een argument aan het verwikkelen was over iets dat op zich niet eens echt zo veel uitmaakt.

Ik besloot dan om meteen de energie in mezelf te laten vallen en te stoppen met vechten, zodat ik ruimte kon maken in mezelf om de situatie nader te onderzoeken en te zien waar het is dat ik eigenlijk in de eerste plaats op reageerde. Wanneer ik mezelf kalmeerde en op kalme wijze en vanuit oprechte interesse vroeg aan Paul waarom het eigenlijk was dat hij de gordijnen op zijn manier wilde houden, bleek dat hij naar de situatie keek vanuit meer praktische overwegingen, terwijl ik het meer bekeek vanuit de overweging van wat 'mooi' is en wat overeenkwam met een idee dat ik had in mijn geest van wat 'huiselijk' is.

Wanneer ik dan begreep hoe hij de situatie zag, kon ik ook onmiddellijk het nut inzien van de manier waarop hij de gordijnen aanvankelijk had opgehangen en was het ook geen 'probleem' meer voor mij. Door dus mijn reactie te laten vallen in het moment heb ik mezelf de kans gegeven om mijn blik te verruimen en de dingen te bekijken vanuit zijn perspectief, hetgeen een dimensie blootgaf die ik zelf niet zag, namelijk wat 'praktisch' is en dus niet zomaar 'mooi'.

Dag 758: Samenleven en de illusie van 'Gelijk Hebben'

Wanneer je in een groep leeft, zoals in een gezin, commune, studentenhuis, etc.. dan kan er een reactie ontstaan op wat 'de ander' gedaan heeft en een houding van 'dit is van mij, dat is van jou'. Daarmee verwijs ik naar wanneer er iets misloopt in het huis of er staat vuile afwas aan de wastafel, de living ligt er rommelig bij of iemand vergeet een taak uit te voeren die zij op zich hadden genomen. Dan is de neiging om de vinger te wijzen naar de 'schuldige' en je eigen naam te zuiveren door de positie in te nemen van 'ik heb het niet gedaan, het was hij/zij!'.

En het samenleven in de groep wordt op die manier een vorm van onderhandse en subtiele oorlogvoering omdat elk constant uit is op het beschermen van zichzelf en 'mijn spullen' en is zeer hapgraag om een ander te beschuldigen wanneer er iets misloopt.

Dit heb ik immers ondervonden met mezelf tijdens mijn verblijf hier op de Farm in een groep van mensen waar ik de voorbije twee tot drie jaar mee heb samengeleeft. Elke keer wanneer ik de keuken binnenwandelde en zag dat er afwas aan de wastafel stond van andere mensen, reageerde ik met backchat in mijn geest van 'godverdomme, niet weer! Het is altijd hetzelfde, waarom kunnen ze niet gewoon attent zijn voor hun omgeving en hun afwas doen! Nu is het weer aan een ander om deze boel op te ruimen!'.

Dan ging ik kwaad worden en liep daarna meestal gedurende een vijftal minuten rond mij kwaad te maken op deze individuen in mijn geest en te denken aan wat ik hen zou zeggen en hoe ik hen erop zou wijzen dat ze achter zichzelf moeten opruimen. Meestal besloot ik dan om de afwas daar te laten staan om dan elke keer wanneer ik de keuken weer binnengewandeld kwam weer te reageren op dezelfde manier omdat 'ze het nog steeds niet gedaan hebben!'. Ik liet de afwas dus staan omdat het mijn verantwoordelijkheid zogezegd niet was. Dat was althans wat mijn eigen gedachten mij vertelden. 'Dit is mijn verantwoordelijkheid niet, ik heb dit niet gedaan dus waarom zou ik het dan moeten opruimen!'.

En op vlak van gedachten lijkt dit een vrij logische en redelijke gedachtengang, en dit omdat ik zo ben opgegroeid om 'achter mezelf op te ruimen' en om 'verantwoordelijkheid te nemen voor mijn dingen', maar dan ook enkel mijn dingen. Ik heb met andere woorden geleerd om die afscheiding te creëren tussen 'mijn spullen' als zijnde 'mijn verantwoordelijkheid' en 'een ander zijn spullen' en dus 'hun verantwoordelijkheid' - dit is hoe we allemaal min of meer zijn aangeleerd. Dit leidt dan tot zo'n reacties van kwaadheid bijvoorbeeld wanneer ik merk dat 'een ander' zijn/haar verantwoordelijkheid niet genomen heeft voor 'zijn/haar spullen' en voor 'wat hij/zij gedaan heeft'. Die kwaadheid is in wezen een vorm van eigengerechtigdheid, gekoppeld met een idee in mijn geest van 'ik ben juist en zij zijn fout' en 'ik heb alles juist gedaan en zij hebben hier een fout begaan'.

En hoewel dit standpunt van 'juist' tegenover 'fout' toch oh zo juist aanvoelt, aangezien het ook is wat ik zelf tijdens mijn kindertijd geleerd heb van de mensen om mij heen in verband met wat het wil zeggen om verantwoordelijkheid te nemen, toch houdt het eigenlijk geen steek. En dit omdat ik het uiteindelijk ben die lijdt; ik ben het die de emotie van kwaadheid door mij heen voelt razen en ik  zit met al die backchat in mijn geest. Ik ben het die mij druk maakt over de situatie. Wanneer ik dit besefte, kwam ik tot de conclusie dat het eigenlijk helemaal niet uitmaakt of het juist of rechtvaardig aanvoelt. Het maakt niet uit of ik gelijk heb in de situatie of niet en het maakt niet uit of ik het 'recht' heb om de ander te beschuldigen over iets. Uiteindelijk ervaar ik de pijn in mijn lichaam die afkomstig is van de emotionele ervaringen die ik ervaar binnenin mezelf als reactie op die gedachten van beschuldiging, dus wie is het dan eigenlijk die verliest in deze situatie?

Wordt vervolgd in Dag 759

Dag 755: Elke Generatie kent haar Strijd

Dit is een gezegde dat ik wel eens eerder gehoord heb en dat verwijst naar het fenomeen dat er in haast elke generatie een soort 'strijd' of conflict naar boven kwam hetgeen mensen hun levens op z'n kop zette en voor de één of andere grote verandering zorgde op maatschappelijk vlak(en bijgevolg op vlak van denken). Denk maar aan al de oorlogen, revoluties en hervormingen die doorheen de menselijke geschiedenis ter ontwikkeling kwamen. Toen ik even stil stond bij deze stelling, dacht ik van 'wat is dan eigenlijk de strijd van mijn generatie?' en ook 'wat was de strijd van mijn ouders?'.

Wanneer ik denk aan de strijd van mijn grootouders, dan zou dat de Tweede Wereld oorlog geweest zijn, of misschien eerder het heropbouwen van de economie en het bekomen van de verhongerings- en angst-mentaliteit na WO2. En de strijd van hun ouders was de eerste (en tweede) wereldoorlog. Daarvoor was het kiesrecht voor vrouwen, de industriele revolutie, enzoverder. Het lijkt alsof elke generatie op de één of andere manier belast is met het corrigeren, veranderen of aanpassen van bepaalde schadelijke patronen afkomstig van en gecreëerd of ten minste in stand gehouden door voorgaande generaties.

Wanneer ik kijk naar de huidige generatie dan zie ik mensen waar ik tijdens mijn kindertijd op school mee ben opgegroeid en die nu de volwassenen der maatschappij zijn die op zich zijn begonnen met het produceren van de volgende generatie. Wij zijn de generatie die geboren werd op een schijnbaar kussen van veiligheid en zekerheid. De oorlogen en zware sociale conflicten liggen ver achter ons en onze ouders zouden misschien wel eens de eerste generatie kunnen geweest zijn die een zo goed als oorlog/conflict-vrij leven hebben genoten.

Na de grote depressie die de aanleiding gaf voor WO2 en na de verwoesting van de oorlog die de heropbouwing en bloei van de maatschappij aanspoorde, werden onze ouders geboren. En gedurende de tijd dat onze ouders genoten van economische bloei en groei kwam de economie weer tot een stilstand in 2007, zo rond de tijd dat wij - de huidige generatie - de jobmarkt betraden.

Na die economische stagnatie plus de val van de banken, hetgeen veel gelijkenis heeft met '29, is er ook nog de kwestie van terrorisme/conflict in het oosten dat voor een toestroom van immigranten naar Europa heeft gezorgd, hetgeen op zich ook weer zorgt voor meer economische druk en onzekerheid voor de samenleving als geheel. Met andere woorden, wij bestaan in een wereld die snel aan het veranderen is op veel vlakken of die althans veel druk aan het geven is voor verandering. Een verandering in de zin van 'als het niet plooit dan moet het barsten'.

Maar in die wereld die vraagt om flexibiliteit, openheid en ruimdenkendheid - om niet te zeggen een gewilligheid om los te laten van het verleden en nieuwe manieren te vinden om samen te leven - is er tegelijkertijd een eigenaardig fenomeen dat speelt in de 'tijdsgeest' van deze generatie. Een fenomeen dat het des te moeilijker maakt om die flexibiliteit, openheid en ruimdenkendheid aan de dag te leggen.

Wordt Vervolgd in Dag 756..

Dag 738: De Zelf-Bedriegende Kracht van Projectie

Vandaag werd ik op fascinerende wijze herinnerd aan de mate waarin mijn geest bijna volledig bepaalt hoe ik dingen zie en wat ik zie. Ik kan er soms zo van overtuigd zijn dat ik een reactie zie in een ander persoon, hetgeen dan uiteindelijk volledig mijn eigen creatie blijkt te zijn als een reactie die enkel in mijn eigen geest bestaat.

En het ding is dat wanneer je verkeert in projectie in je eigen geest - 'projectie' namelijk wanneer je dingen in een ander ziet die eigenlijk in jezelf bestaan, en je die dingen dus 'projecteert' in/op de ander - dan zie je absoluut niet dat je zelf in een reactie verkeert. Je ziet je eigen reactie en ervaringen simpelweg niet omdat je in je geest die ervaring en reactie neemt en het projecteert in de ander persoon.

Wat ik gemerkt heb is dat wat er in mijn geest gebeurt wanneer ik in projectie verkeer, is dat ik een duidelijk beeld van die persoon in mezelf heb, een soort van afbeelding en duplicaat van de persoon in kwestie, en dan 'zie' ik een bepaalde reactie in hen. Of soms staat de persoon voor mij en dan is er nog steeds een duplicaat van hen in mijn geest waarop ik mijn eigen reactie aan het projecteren ben, maar wanneer ik dan met mijn ogen naar de persoon kijkt dan lijkt die afbeelding in mijn geest en het beeld dat ik waarachtig zie met mijn ogen wel samen te smelten zodat het absoluut zodanig lijkt te zijn dat ik de reactie die ik in feite in de afbeelding van de persoon in mijn geest geprojecteerd heb in dat moment in de persoon die ik met mijn ogen gade sla zie.

Dit is hoe de geest je eigen persoonlijke percepties als dingen die zich eigenlijk volledig in je eigen geest afspelen echt kan doen lijken alsof ze in de realiteit die je ziet met je ogen afspelen. Soms kan je het 'gevoel' hebben dat een ander op je reageert en dat het een ander is die in een reactie zit op jou, terwijl je dat 'gevoel' dat je dit aan het influisteren is op zich niet echt onderzoekt. Dat 'gevoel', hetgeen zich soms ook voordoet als een schijnbaar onschuldige 'bemerking', en 'observatie', herbergt je eigen reactie die je over het hoofd aan het zien bent en die in feite je hele perceptie van de ander persoon aan het kleuren en bepalen is.

Dit fenomeen 'projectie' in de geest is dus zeker iets interessant om te onderzoeken en uiteen te zetten omdat het aan de basis ligt van veel misconcepties die we hebben over de mensen in onze omgeving en bijgevolg ook van eventueel conflict dat naar boven komt.

Wordt vervolgd in Dag 739

Dag 737: Hoe je jezelf en anderen limiteert door niet te Communiceren

In deze blog deel ik de zelf-correctieve stellingen verbonden met de zelf-vergeving stellingen in Dag 736: Verkiezen om niet te Communiceren is verkiezen om je Ego te Beschermen. De zelf-vergeving in Dag 736 onthulde hoe een weerstand om te communiceren met anderen - vooral in tijden van conflict - in wezen een bescherming is van het ego in de geest waarin je over het algemeen dingen ziet vanuit een zeer gelimiteerd perspectief.  De zelf-correctie is dan hoe dat limiterende gedragspatroon in de geest veranderd kan worden tot iets constructief.

Zelf-Correctie

Wanneer en als ik mezelf zie afzonderen en isoleren van mensen in mijn omgeving omdat ik een idee heb gevormd in mijn geest in verband met wie zij zijn of hoe ze denken en hoe ze reageren op mij omwille van hoe ik hun gedrag heb geïnterpreteerd - dan stop ik en ik adem - en ik zie, besef en begrijp dat wanneer en als ik aan het reageren ben op iemand dan is dat een teken dat ik in mijn eigen geest zit in mijn persoonlijke interpretaties van het gedrag van een ander en dat ik daarin dus de werkelijkheid niet zie als wat ze in wezen is

Ik zie, besef en begrijp dat als ik de keuze maak om mij te isoleren en dus niet te praten en communiceren met de persoon in kwestie of met iemand anders die mij zou kunnen helpen om uit mijn reactie te stappen, dan maak ik in feite de opzettelijke keuze om mijn eigen ego te beschermen en dus mijn eigen persoonlijke reacties in stand te houden in de plaats van er actief aan te werken om ervoor te zorgen dat ik niet in mijn geest blijf steken en dat ik mezelf en ook mijn realiteit kan leren kennen en conflicten kan leren oplossen

Als en wanneer ik redeneringen zoals 'ik kan niet praten met die persoon want die zal mij niet begrijpen' of 'ik kan het alleen wel verwerken' als redenen voor waarom ik niet hoef te gaan praten met iemand, dan stop ik en ik adem, en ik zie, besef en begrijp dat dit soort redeneringen in wezen excuses zijn die ik gebruik om mijn weerstand om te communiceren steun te geven en aldoende mijn ego en mijn geest te kunnen beschermen en mezelf gelimiteerd te kunnen blijven houden in mijn persoonlijkheid van mijn persoonlijke interpretaties en percepties van mijn realiteit

Ik zie, besef en begrijp dat ik meestal te maken heb met mijn persoonlijke ideëen over wie mensen zijn waarin ik absoluut niet zie we de mensen in mijn omgeving in werkelijkheid zijn omdat ik niet eens met hen communiceer en dus niet eens de moeite doe om hen te leren kennen als de wezens die ze eigenlijk zijn in tegenstelling tot de ideëen en percepties  tot hetgeen ik hen verminder en limiteer

En dus ik zie, besef en begrijp dat ik enkel mezelf zal kunnen leren kennen buiten mijn limitaties om als en wanneer ik ook andere wezens leer kennen buiten de limitaties die ik op hen geplaatst heb in mijn geest

En dus stel ik mezelf tot doel om mijn eigen opgelegde limitaties te overstijgen door mijn reacties te toetsen aan de werkelijkheid middels communicatie toe te passen met de mensen om mij heen, en vooral wanneer ik weerstand ervaar om te communiceren met een specifiek individu - en dit in en als de realisatie en begrip dat mijn geest steeds beelden en ideëen en percepties zal creëren over de mensen in mijn omgeving om ervoor te zorgen dat ik niet zal overgaan tot communicatie en dat ik aldus gelimiteerd blijf in en als het ego van de geest - en dat het dus aan mij is om in het moment die valse angsten en schijnbare blokkades in de geest te overstijgen en in de plaats van de geest te volgen, eerder de beslissing te maken om mezelf te bewegen en communicatie tewerk te stelligen zodat ik tot het besef kan komen dat een ander mezelf is en dat het enkel de geest is die de indruk produceert dat ik andere mensen niet kan begrijpen en dat zij mij niet kunnen begrijpen. In wezen zijn we allen één en gelijk, wezens in en als dit fysieke bestaan.

Dag 731: Waarom lijkt Verantwoordelijkheid nemen voor onze Realiteit Tegen-Instinctief?

Deze blog is een verderzetting van Dag 730: Zonder zelf-verantwoordelijkheid is een Conflict nooit Echt Opgelost. Het ligt in onze aard om geen verantwoordelijkheid te nemen voor onze eigen reacties op anderen. Neem bijvoorbeeld een situatie zoals het voorbeeld dat ik in Dag 729: Hoe Communicatie Helpt met het Loslaten van een Reactie op een Ander besproken heb waarin ik mij in een moment bevond waarin ik mij verbaal aangevallen voelde door iemand die met frustratie en irritatie leek te reageren op iets dat ik tegen hen zei. Ik onderbrak deze persoon terwijl hij iets aan het uitleggen was en op sterke toon liet hij mij weten dat ik moet wachten tot hij uitgepraat is.

In dat moment reageerde ik automatisch met een gevoel van minderwaardigheid en gekwetstheid als een voorgeprogrammeerde reactie op de manier waarop hij zichzelf uitdrukte, hetgeen ik in mijn geest associeerde met herinneringen aan hoe bijvoorbeeld volwassenen en leerkrachten en familieleden zich uitdrukte tegenover mij toen ik klein was en hoe ik mij toen heel klein, minderwaardig en gekwetst voelde.

Het is in zulk 'n momenten waarin je op automatische manier reageert, bijvoorbeeld met ervaringen van je gekwetst voelen, dat het makkelijk is om in beschuldiging te gaan tegenover de persoon waar je je door gekwetst voelt en om te denken van 'ik voel mij zo omdat zij zich zo uitgedrukt hebben tegenover mij', waarin je jezelf ervan overtuigt dat zij volledig verantwoordelijk zijn van hoe jij je voelde bij hun uitdrukking. Zij zijn zogezegd de schuldige en de reden waarom jij je in dat moment gekwetst voelde. Dat is immers wat makkelijk gaat, om je eigen reacties te volgen en om mee te gaan met wat je eigen geest je vertelt en je doet voelen, hetgeen dus impliceert dat de ander en niet jij zelf verantwoordelijk is voor je reactie.

Heel wat moeilijker is om zelf verantwoordelijkheid te nemen voor de ganse situatie, en dit wel in het besef dat  je eigen reactie op de situatie in wezen voor het grootste deel gebaseerd was op en afkomstig was van je eigen herinneringen en ervaringen uit het verleden die jij in je geest hebt opgeslagen. Het lijkt haast tegen-instinctief om onszelf te zien en erkennen als volledig verantwoordelijk voor een situatie die in onze geest volledig de schuld van de ander lijkt te zijn, en om met andere woorden tegen het 'instinct' van onze geest in te gaan - namelijk onze gedachten, gevoelens en emotionele reacties.

Zelf-verantwoordelijkheid nemen kan dan ook enkel wanneer je een beter zicht en een meer uitgebreid perspectief hebt op de situatie. Als je bijvoorbeeld ten eerste beseft en inziet dat je reactie meer te maken had met de emotionele relatie die jij in jezelf gevormd hebt met je perceptie (!) van authoriteit dan met de persoon waar je op had gereageerd. En ten tweede zal je ook sneller inzien dat je eigen emotionele reactie een heel gelimiteerd zicht geeft op de situatie wanneer je inzicht begint te hebben in de persoon waar je op reageerde. Wanneer je bijvoorbeeld met hen gaat praten om erachter te komen waarom zij in feite zo sterk uit de hoek kwamen in dat moment.

En vaak zal je erachter komen dat het absoluut niets met jou persoonlijk te maken hadden. Zij voelde zich eigenlijk machteloos of hulpeloos in zichzelf in relatie tot de situatie waar ze over aan het praten waren. Ik kwam er bijvoorbeeld achter dat de persoon wiens uitdrukking ik ervoer als 'aanvallend' eigenlijk een ervaring van frustratie aan het opbouwen was geweest en die frustratie nu als het ware aan het loslaten was, als een het deksel dat van de ketel blaast. Hij was dus niet zozeer 'geïrriteerd' door mij, maar door zijn eigen interne ervaring van hulpeloosheid tegenover de situatie waar hij frustratie over had zitten opbouwen.

Eens ik dus begreep dat zijn frustratie niets met mij te maken had en eigenlijk afkomstig was van een ervaring van hulpeloosheid in hem, kon ik al snel mijn eigen reacties van minderwaardigheid, gekwetstheid en verontwaardiging tegenover hem loslaten. Zelf-verantwoordelijkheid bestaat dus in het ontwikkelen van inzicht in de werkelijkheid en daarin beseffen dat je eigen reacties in de meeste gevallen compleet ongegrond en irrelevant zijn.

Dag 730: Zonder zelf-verantwoordelijkheid is een Conflict nooit Echt Opgelost

Deze blog is een verderzetting op Dag 729: Hoe Communicatie Helpt met het Loslaten van een Reactie op een Ander. In het onderzoeken en verkennen van communicatie als oplossing van conflicten is het belangrijk om tegelijkertijd in te zien en te begrijpen  dat communicatie op zich niet genoeg is. Communicatie - uiteraard vanuit oprechtheid en openheid - is een gereedschap dat je kan gebruiken om conflicten binnenin jezelf in relatie tot een persoon of tot jezelf op te lossen.

Maar als jij daarnaast niet met je eigen reacties werkt die zich afspelen in je geest tegenover de ander, dan zal je merken dat de communicatie uiteindelijk enkel meer conflict met zich zal meebrengen.  Open durven praten en je innerlijke wereld delen met een ander kan een therapeutisch effect hebben, maar niet zozeer omwille van het open en eerlijk zijn met een ander persoon. Het therapeutisch effect is wat je zelf creëert doordat jij de stap gezet hebt om de dingen die je vaak onderdrukt en verborgen zou houden in jezelf te openbaren en bloot te leggen. Het is die stap die jij in dat moment voor jezelf zet om het conflict dat jij in jezelf ervaart op te lossen en de nederigheid die in die stap geborgen ligt, die de verlossing van het conflict teweeg brengt.

De echte sleutel tot het oplossen van een conflict ligt in het toepassen van nederigheid en verantwoordelijkheid nemen voor je eigen ervaringen in relatie tot het conflict en de betrokken personen. Het is immers pas wanneer je jezelf in die positie van verantwoordelijkheid plaatst dat je een zekere stabiliteit in jezelf creëert die ervoor zorgt dat, wanneer je dan over het conflict gaat communiceren met een ander, dat je niet opnieuw in conflict gaat wanneer de ander niet reageert op jouw openheid als jij had verwacht of gewild.

Wanneer we zelf niet eerst onszelf in zelf-verantwoordelijkheid plaatsen, zullen we bijvoorbeeld verwachten dat wanneer we gaan communiceren met de persoon waar we conflict tegenover ervoeren, dat die persoon ook openstaat tot communicatie of dat ze onze eerlijkheid, openheid en oprechtheid zullen apprecieren en zelf ook zichzelf zullen delen in kwetsbaarheid en oprechtheid.

Als dan blijkt dat dit niet het geval is en dat ze bijvoorbeeld eerder in beschuldiging en reactie gaan, dan zullen we zelf ook in reactie schieten omdat we die verantwoordelijkheid nog niet genomen hebben voor onze eigen ervaring van en bijdrage tot het conflict. Achter onze aanvankelijke externe  'openheid' en 'oprechtheid' en 'kalmte' schuilt dus in wezen nog beschuldiging en victimisatie in relatie tot de situatie en persoon die we als conflictueus ervoeren.

Wanneer wij echter zelf staan in het punt van zelf-verantwoordelijkheid zal het niet uitmaken hoe de ander op ons reageert en zal onze stap van het blootleggen en delen van onszelf meer symbool staan voor onszelf, als een stelling die we maken waarin we zeggen tegen onszelf 'ik ben hier en ik heb geen angst om eerlijk en open te zijn over wie ik ben', zonder daarin verwachtingen te hebben in relatie tot hoe de ander op ons zou moeten reageren.

Als je ziet of merkt dat wanneer jij met iemand wil communiceren of iets wil uitpraten en je bepaalde verwachtingen hebt  van de persoon zoals de verwachting dat zij je op dezelfde manier zullen toetreden, dan zou dat een teken moeten zijn dat jij diep vanbinnen nog niet werkelijk verantwoordelijkheid genomen hebt voor de situatie, dat je in verborgen beschuldiging verkeert tegenover de persoon  en dat je niet stabiel staat in jezelf.

Dag 728: het Transformeren van het Creëren van Oorlog tot het Creëren van Oplossingen

Ter verderzetting op het onderwerp dat in Dag 727: De Kracht van Communicatie ter sprake is gekomen gaan we in deze blog dieper in op het interessante fenomeen van het eerder afzonderen van onszelf en onszelf verwijderen wanneer we conflict ervaren of reacties ervaren in onszelf tegenover een persoon in onze omgeving dan onmiddellijk met die persoon te gaan praten of andere manieren te vinden om dat conflict en die reactie in onszelf te kunnen loslaten en oplossen.

Wat er immers gebeurt en wat we in feite doen wanneer we ons gaan afzonderen, is dat we onze geest de kans en de ruimte geven om allerhande bijkomstige gedachten, geloofsystemen, meningen, beoordelingen en reacties op te roepen  omtrend de persoon waar we op hadden gereageerd. En zo maken we de reactie uiteindelijk erger en creëren we gevolgen in onze relatie met hen die soms kunnen leiden tot een groot conflict of zelfs een volledige verscheuring van de relatie, waarna beide partijen dan bijna de rest van hun leven in wrok bestaan tegenover elkaar en bestaan in het geloof dat de ander ons iets heeft aangedaan.

Terwijl een aanvankelijke reactie heel makkelijk opgelost kan worden simpelweg door middel van communicatie. Dus, laten we ons dan de vraag stellen: waarom vinden we communiceren met elkaar zo moeilijk? Waarom lijkt het soms onmogelijk om gewoon toe te stappen op iemand en met hen te praten? En waarom lijkt het nog moeilijker om te praten over de dingen die ons echt dwars zitten, de dingen die echt zijn en die er echt toe doen - die dingen die belangrijk zijn om over te praten?

Waarom leggen we er ons bij neer dat de relaties die we hebben met de mensen in onze omgeving over het algemeen zo oppervlakkig zijn dat wanneer er zich een vorm van conflict voordoet, we het makkelijker lijken te vinden om de relatie in z'n geheel gewoon op te geven dan in communicatie te treden teneinde te komen tot:

1. Een begrip van waarom het conflict is opgetreden en hoe het bestaat
2. Welke oplossingen gevormd kunnen worden om het conflict op te lossen en te kunnen vermijden in de toekomst

Zo is het ook op wereldschaal, het lijkt zoveel makkelijker om tot oorlog en conflict over te gaan met een ander land dan samen tot oplossingen te komen voor de problemen door middel van begrijpend luisteren. Begrijpend luisteren wil hier dan zeggen:

• Dat je beseft dat de andere partij vanuit precies hetzelfde startpunt komt als jezelf, namelijk overleving en zelf-preservatie en dat wanneer die zich aanvallend opstelt dit eigenlijk een teken is dat hij/zij zich bedreigt voelt in die overleving/zelf-preservatie
• Dat je moeite doet om jezelf in de schoenen te verplaatsen van de andere partij en hun woord en leven te erkennen als gelijk aan waarde als je eigen woord en leven
• Dat je moeite doet om je neiging tot het al te snel reageren vanuit zelf-verdediging en zo het creëren van conflict/oorlog even aan de kant zet om vanuit een kalm standpunt niet enkel te luisteren naar wat de ander te vertellen heeft, maar ook te kunnen HOREN en ZIEN wat hun eigenlijke situatie is. Zodoende kan je BEGRIJPEN dat als jij in hun plaats zou staan, je precies hetzelfde zou zeggen/doen, en dan kan je ten gevolge ook begrijpen dat oorlog/conflict nooit de oplossing is omdat het niet het beste is voor jezelf en voor de ander als jezelf.

Begrijpend luisteren is niet mogelijk zolang je blijft vasthouden aan je eigen reacties en gedachten en meningen over een ander. Je zal zo nooit kunnen begrijpen waar zij vandaan komen en waarom/hoe zij bestaan zoals ze bestaan en zijn wie ze zijn. Oplossingen tot conflicten zullen enkel gezien kunnen worden wanneer we onszelf volledig in de schoenen van een ander kunnen verplaatsen zonder vooroordelen en als zodanig kunnen zien wat het beste zou zijn voor onszelf ALS hen.

Dit is een heel ander niveau van communiceren dat wij op dit moment in deze wereld niet gewoon zijn, maar dat wel noodzakelijk is om over te schakelen van onze neiging tot het creëren van oorlog en conflict naar het creëren van en vormgeven aan houdbare oplossingen.

Dag 680: Hoe zit het Conflict tussen wie we zijn in onze Verbeelding en wie we zijn in de Realiteit in Elkaar?

In de voorgaande blog hebben we besproken en bekeken hoe het is dat je soms wanneer je aan een nieuw project begint je enthousiast en opgeladen en energetisch voelt en dat je op de achtergrond in je geest 'in het geheim' je begint in te beelden hoe je het project zal uitwerken en aanvatten en hoe je het al zal afwerken. Je ziet jezelf met andere woorden al alsof je het project al helemaal succesvol afgelegd hebt en alsof je al aan de eindmeet staat.

En dat beeld kan soms heel helder in je geest staan in die mate dat je in dat moment al het gevoel krijgt in jezelf dat je successvol bent. Je ervaar een soort van voldoening en tevredenheid en positieve ervaringen over jezelf omdat je jezelf in je eigen geest successvol ziet zijn. Dat is dus waar de ervaring van 'motivatie' en enthousiasme' op gebaseerd is wanneer je aan dat nieuwe project begint. Je voelt je energetisch opgeladen omdat al die beelden, verbeelding en projecties in je geest je een goed gevoel geven over jezelf.

Maar hier ligt dan echter het gevaar, omdat die beelden in je geest uiteraard niet echt zijn. Ze hebben niets te maken met de fysieke werkelijkheid omdat je in de realiteit nog niet eens begonnen bent aan het project. Wat zal er dus noodgedwongen gebeuren?

Je zal uiteindelijk beginnen aan het project, je zet de eerste stappen, en al snel merk je op dat het project in de realiteit heel anders is dan het beeld dat je in je geest hebt. Plots ervaar je dat het moeilijk is en dat je misschien niet meteen weet hoe je eraan moet beginnen of waar je eigenlijk volledig mee bezig bent.

Dit is dan waar de ervaring van desillusie komt aanzetten, wanneer je inziet en opmerkt dat de eigenlijke realiteit helemaal niet overeenkomt met dat prachtige beeld van jezelf in je verbeelding. En dit is waar je dan zo'n gedachten begint te ervaren zoals 'ik kan dit niet', 'wie houdt ik voor de gek', 'ik zal het nooit kunnen', 'ik kan niet successvol zijn', 'ik ben er niet toe in staat', omdat je fysieke werkelijkheid je nu als het ware laat zien dat je uitvoering van dit project helemaal niet overeenkomt met het beeld in je geest waarin je zo succesvol bent.

En omdat de fysieke werkelijkheid niet overeenkomt met het beeld van success in je geest, ga je dan geloven dat je niet in staat bent om success te bereiken en om het project op een succesvolle manier ten einde te brengen.

Wat we echter in de volgende blog zullen zien is hoe deze ervaring van desillusie op zich ook deel uitmaakt van de ware illusie die zich hier in dit scenario aan het afspelen is.

Dag 672: Het Conflict tussen onze Diepliggende Verlangens en Ons Imago

Om verder te gaan op waarom het is dat we ons ongemakkelijk voelen wanneer we complimenten krijgen van mensen en hoe we deze ervaring kunnen veranderen, is het belangrijk om in te zien dat zoals we in de voorgaande blogs al gemerkt hebben die ervaring van ongemakkelijkheid in onszelf als het ware een gevecht of conflict is binnenin onszelf tussen het verborgen verlangen dat in ons binnenste bestaat om waardering te krijgen van onze omgeving, en het 'politiek correcte' imago dat we willen zijn en hebben in de ogen van andere mensen.

We willen niet dat mensen zien hoe wanhopig we zijn naar waardering, erkenning en aandacht want dan zullen we die waardering, erkenning en aandacht die we zoeken niet krijgen. Ik bedoel, hoe paradoxaal ook, dat we zo een verborgen en geheimizinnig en dubbelzinnig bestaan moeten leiden en ons moeten voordoen als een bepaald imago en persoonlijkheid terwijl we onze ware verlangens diep verborgen houden, gewoon zodat we uiteindelijk datgene kunnen krijgen wat we in feite al lang vergeten zijn dat we ernaar op zoek zijn.

Uiteindelijk wordt dat imago van politieke correctheid wie we zijn, onze identiteit omdat we vergeten zijn na al die tijd dat we dingen in onszelf verborgen houden en dat ons imago niet werkelijk is wie we zijn, maar een soort van gereedschap is dat we steeds hebben gebruikt om onze verborgen verlangens te kunnen bevredigen en te krijgen wat het werkelijk is dat we willen.

En het fascinerende is dan dat we er allemaal op gelijke manier intrappen, in de zin van dat we elkaars imago geloven en dat we zelf ook niet verder kunnen dan het imago van een ander. We zien niet hoe een ander precies hetzelfde wil als wij zelf diep vanbinnen omdat we ons niet meer bewust zijn van ons eigen diepliggende verlangen. Hoe kunnen we immers iets in een ander zien dat we in onszelf niet zien?

Onze ontkenning van onze interne realiteit gaat zelfs zover dat als en wanneer we dat verlangen naar waardering en aandacht in een ander naar buiten zien komen, we overgaan tot het beoordelen van die eigenschap als zogezegd egoisme of ijdelheid. We denken dan minder van die persoon gewoon omdat we zogezegd hun ego zien en zien dat ze zich op een specifieke manier gedragen 'alleen maar om aandacht te krijgen'.

Hier zien we dan meteen ook waarom we zelf zo'n angst hebben dat anderen die 'ijdelheid' die ook in onszelf bestaat zouden zien en waarom we zo wanhopig ons best doen om ons diepliggende verlangen naar waardering, erkenning en aandacht verborgen te houden onder een bepaalde 'persoonlijkheid' of 'imago'.

Dag 654: Een Moment van Inzicht - Van Twijfel naar Zelf-Vertrouwen

Een moment van zelf-ondersteuning dat ik vandaag heb 'beleeft' is wanneer ik aan Laura (naam is fictief) ging vragen of An (naam is fictief) thuis was omdat ik iets met sunette wilde bespreken. En Laura vroeg mij waarover het ging en nadat ik het haar had uitgelegd, stelde zij een oplossing voor.

In mijn achterhoofd bleef ik echter denken van 'ik moet dit bespreken met An want zij weet meer dan Laura en zij is meer te vertrouwen dan Laura' en in mijn achterhoofd heb ik minder vertrouwen in Laura dan in An.

In dat moment werd ik mij echter bewust van wat er omging in mijn achterhoofd en van het feit dat ik Laura en haar schijnbare vertrouwenswaardigheid aan het definieren ben op basis van mijn gebrek aan zelf-vertrouwen en de geloofsystemen die ik heb opgebouwd over de mensen om mij heen in verband met wie meer weet dan wie en naar wie ik kan luisteren om advies te krijgen over bepaalde zaken en naar wie ik niet zou moeten luisteren.

Het probleem was dus niet dat ik Laura niet kan vertrouwen maar eerder dat ik mezelf niet vertrouw om zelf gezond verstand toe te passen en de oplossing te zien voor het probleem waar ik advies voor zocht. In de plaats van dan alsnog naar An op zoek te gaan om met haar te praten over mijn probleem, besliste ik om Laura's idee te bekijken en te overwegen.

Ik kon immers zelf zien wat Laura zegde, omdat het gezond verstand was. Ik moest enkel loslaten van mijn idee in mijn geest dat een bepaalde mensen het beter weten en dat ik daardoor de woorden van andere mensen maar een mindere waarde moet geven, in de plaats van steeds te vertrouwen op mezelf en mijn eigen vermogen om het gezond verstand te zien in bepaalde zaken.

Dit was voor mij een moment van zelf-ondersteuning en zelf-realisatie vandaag omdat het een moment was waarin ik mijn 'traditionele' reactiepatroon van het plaatsen van mijn vertrouwen in specifieke mensen in mijn omgeving veranderde naar het vertrouwen in mezelf en mijn vermogen om het gezond verstand te zien in wat een ander mij vertelt.

Dag 532: De Reis Van Ego tot Zelf-Gewaarzijn - De praktische Zelf-Verandering

Zelf-Correctieve Statements

Wanneer en als ik mezelf erop betrap dat ik in dit systeem/construct in mijn geest zit als het ego - waarin ik denk en geloof dat ik 'weet' hoe de realiteit in elkaar zit en dat ik deze wetenschap moet overdragen op andere mensen omdat ik in mijn kennis en informatie over 'de realiteit' superieur ben aan de kennis en informatie van andere mensen - waarin ik merk dat ik in en als mijn fysieke lichaam in een gespannen en rigide ervaring ga, als een fysiek teken dat ik niet relax ben in mezelf en dat ik dus niet gewoon 'mezelf' ben, maar dat ik in een staat in mijn geest ga, in en als een vorm van 'bezetenheid' waarin ik 'verbeten' ben in/aan een specifiek gedachtenpatroon en emotionele/gevoelens ervaring -- dan stop ik en ik adem -- en ik zie, besef en begrijp dat ik in een bezetenheid ben in mijn geest waarin ik mijn verbinding met mijn fysieke lichaam en de fysieke realiteit verlies door mezelf enkel te ervaren in en als energie verbonden met gedachten in mijn geest in en als het Ego

Ik zie, besef en begrijp dat ik mezelf in en als het ego van de geest heb afgescheiden van, niet enkel mijn eigen lichaam als de fysieke realiteit van mezelf, maar ook het lichaam van de wereld om mij heen als de fysieke realiteit van mijn omgeving en wereld --- en dat ik al mijn vertrouwen en macht geplaatst heb in een alternatieve realiteit in en als mijn geest en gedachten als kennis en informatie 'over' de realiteit die ik heb geleerd en geaccumuleerd doorheen mijn leven hier op aarde dat ik wil gebruiken om energie op te wekken in mezelf als een gevoel van superioriteit en speciaalheid in en als mezelf

Ik zie, besef en begrijp dat ik mezelf heb afgescheiden van kennis en informatie en dat ik al de kennis en informatie in mijn geest in wezen nutteloos gemaakt heb door kennis en informatie te gebruiken voor en te definieren in en als energie en het verlangen in mezelf om gevoelens en emoties te ervaren --- waarin ik de realiteit zie door een gekleurde bril van eigenbelang als persoonlijke ervaringen --- omdat ik nooit een stabiele relatie gevormd heb in mezelf met kennis en informatie als feitelijke FEITEN over de feitelijke realiteit die hier bestaat

Omdat, ik zie, besef en begrijp dat ik eigenlijk enkel mezelf gezien heb als het middelpunt van de realiteit en ik heb nooit ingezien en overwogen dat de wereld die hier bestaat één en gelijk bestaat met mezelf - niet meer of minder dan mezelf

En dus ik stel mezelf tot doel om dit inzicht en begrip te ontwikkelen in en als mezelf als een constant en continu zelf-gewaarzijn - dat wie ik ben in en als mezelf één en gelijk is aan wat bestaat buiten mezelf als wat ik zie met mijn ogen en dat, als er kennis en informatie over de realiteit om mij heen energetische ervaringen opwekt in mezelf zoals gevoelens en emoties, dat die kennis en informatie dan niet te vertrouwen is en eerder een teken is dat ik mezelf heb afgescheiden van de fysieke realiteit van mezelf en mijn omgeving en de fysieke realiteit eerder enkel zie vanuit het startpunt van eigenbelang en persoonlijke grootheidswaanzin

Dag 526: Het Eerste Begin in het Proces van Zelf-Zuivering - De Vijand Zit Vanbinnen

 Dag 526: Het Eerste Begin in het Proces van Zelf-Zuivering 

De Vijand zit Vanbinnen

In het begin van mijn proces van zelf-verandering en zelf-zuivering had ik dus het gevoel en geloofde ik dat 'iedereen tegen mij is' omdat dat de reactie was die plaatsvond in mijn geest omdat ik mijn realiteit begon te bevragen - en omdat ik daarin de 'status quo' van al wat ik ooit voor 'waar' en 'echt' had aangenomen --- en omdat ik nooit inzicht heb verworven in hoe de geest eigenlijk functioneert en hoe er beschermings- en verdedigingsmechanismen bestaan in en als de geest die bijvoorbeeld opzettelijk negatieve ervaringen van weerstand en conflict zullen opwekken en genereren in mezelf vanaf het moment dat ik aan de structuur van de geest durf te ratelen - dit zodat ik ver weg zal blijven van het opbouwen van gewaarzijn in mezelf in relatie tot wie ik ben en hoe ik besta in en als de geest en het fysieke lichaam en zodat ik zal blijven bestaan als  een 'machine' zonder gewaarzijn in verband met 'Hoe' ik als 'machine' eigenlijk werkelijk besta.

Dit heb ik echter pas kunnen ontdekken en inzien na het bewandelen van mijn eigenlijke process van zelf-zuivering - waarin ik ben gaan beseffen dat heel veel van wat ik dacht en geloofde over mijn omgeving en de mensen daarin in feite mijn eigen creatie was in mijn geest en dat ik door middel van wat ik in mijn geest onbewust creëerde, mijn fysieke werkelijkheid en omgeving aanspoorde en stimuleerde om op een specifieke manier op mij te reageren.

Ik heb immers komen in te zien dat als je bestaat in en als de geest, dat je dan in een eigenaardige wereld bestaat waarin je niet werkelijk ziet wat er zich eigenlijk afspeelt in je fysieke omgeving en realiteit - wie de mensen in je leven en wereld werkelijk zijn -- want je kijkt door een bril die niet enkel gekleurd is door maar volledig opgemaakt is van je eigen interne ideëen, geloofsystemen, meningen, opinies en gedachten, gevoelens en emoties. Dus, dat wil zeggen dat wat je ziet in de mensen om je heen en waar je soms die mensen van beschuldigt, niet noodzakelijk werkelijk zo 'is', maar meer in feite afhankelijk is van je eigen perceptie en voorgeprogrammeerde interne verwachtingspatronen.

Zo was het dus ook in het begin van mijn process - is dat, het interne conflict dat geactiveerd werd in en als mijn geest, zijnde een beschermings- en verdedigingsmechanisme van de geest zelf als reactie op wat ik deed in en als mezelf , met name aanzetten in een proces van gewaarwording en zuivering in relatie tot hoe ik besta in en als de structuur van de geest - werd in mijn geest geprojecteerd in en op mijn externe omgeving, waardoor het leek alsof die omgeving op de één of andere manier plots in conflicts stond met mij.

Maar, wat ik nooit heb overwogen is hoe vreemd het eigenlijk is dat die omgeving altijd 'goed' en 'positief' geweest is in mijn ervaring doorheen mijn leven, en dat, gewoon omdat ik nu een specifieke levensbeslissing gemaakt heb, al de mensen in mijn wereld mijn vijanden zijn, en dus in één moment allemaal 'slecht' en 'negatief'  zijn in relatie tot mij…

Dag 525: Het Begin van het Zelf-Zuiverings Proces - Waarom is Iedereen Tegen Mij?!

  Dag 525: Het Begin van het Zelf-Zuiverings Proces

Waarom is Iedereen Tegen Mij?!

Wat ik in het begin van mijn proces had gecreëerd was een 'weerstand' in mijn relaties met de mensen in mijn onmiddellijke omgeving, zoals voornamelijk mijn vrienden en familie, de mensen waar ik de meest hechte relaties mee had gevormd doorheen mijn leven en de mensen waar ik mijn identiteit en persoonlijkheid als het 'Wie Ik Ben'  rond had gevormd.

En die weerstand was een direct gevolg van het feit dat ik een goed geoliede machine had gevormd van die relaties in mijn leven. Goed geoliede machine vanuit het perspectief dat ik van mijn relaties - familie en vrienden - een 'netwerk' had gemaakt om mij heen waarin ik die specifieke alledaagse 'structuur' van hoe ik met hen in interactie treedde nooit bevraagde of onderzocht. Het was een 'structuur' waarin ik mij geworteld voelde, die functioneerde als mijn ondersteuning, op elk vlak, mijn referentiekader, mijn Wereld, intern en extern. En dus, vanaf het moment dat ik mijn proces ben gaan bewandelen van zelf-eerlijkheid, zelf-vergeving en zelf-verandering - schudde ik als het ware de grondvesten van die eens zo 'vaste' en 'diepgewortelde' structuur van relaties die mijn leven uitmaakten.

En, waar eens de positieve gevoelens waren van veiligheid, zekerheid en betrouwbaarheid die ik in mezelf had verbonden met mijn relaties met mijn vrienden en familie als mijn 'naasten', was er nu onzekerheid, onveiligheid en angst omdat - ik had nog nooit een stabiliteit gevonden of gecreëerd in en als mezelf omdat ik 'stabiliteit' altijd gedefinieerd had als zijnde mijn relaties met de mensen om mij heen - mijn familie en vrienden, dat was mijn stabiliteit in mezelf zowel als in mijn fysieke bestaan. Dus, nu dat ik mijn zogezegde 'zekerheid', 'veiligheid' en 'stabiliteit' als de wereld die ik in mijn fysieke omgeving en mijn interne realiteit had aanvaard begon te bevragen en onderzoeken, creëerde ik op onderbewust niveau de omgekeerde polariteit van hoe mijn wereld tot op dat moment had bestaan. Omdat, dat is hoe de geest werkt, in polariteiten, en dat is hoe de geest zichzelf beschermt. Door in extremen te gaan en door bijvoorbeeld, wanneer ik de positieve ervaringen begin te bevragen, aan te komen zetten met negatieve ervaringen - zodat ik in mezelf uit angst van de negatieve ervaringen, zal ophouden met het bevragen van mezelf en mijn wereld en mezelf weer zal 'nestelen' in de 'structuur' van mijn aanvaardde interne en externe wereld en realiteit.

En mijn geest had de macht om dit te doen - om mij van positief naar negatief te slingeren en een 'weerstand' en 'conflict' te creëren in mezelf in mijn relaties met mijn omgeving -- omdat ik geen standpunt van stabiliteit had in mezelf, ik wist niet werkelijk wie ik eigenlijk ben en hoe ik besta, laat staan hoe ik de positieve ervaringen in en als mijn relaties met de mensen in mijn wereld had gecreëerd. Mijn geest had dus de teugels in handen van hoe ik mezelf ervoer en wekte de ervaring van weerstand en conflict op in mezelf, hetgeen ik dan projecteerde op de mensen om mij heen en dus had Ik het gevoel en geloofde ik dat iedereen in mijn wereld plots 'tegen' mij was. Maar eigenlijk was dat niet eens echt zo..

Wordt Vervolgd in Dag 526

Dag 432: Waarom neem ik Kritiek Krijgen op als een Persoonlijke Aanval?

Dit is een Verderzetting van "Dag 431: Is 'Intelligentie' Echt als het Verdedigd moet Worden?" - waarin ik het probleem heb benoemd als hoe en waarom ik in een automatische emotionele reactie van angst ga wanneer ik kritiek krijg op wat ik doe -- en hier in deze blog ga ik over tot het toepassen van de Oplossing, als de Zelf-Vergeving Dimensie.


Zelf-Vergeving Dimensie

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te reageren met de emotionele ervaring van angst wanneer iemand mij kritiek geeft door in dat moment mij bedreigd te voelen in mijn 'identiteit' als de idee en definitie die ik van mezelf gecreëerd heb in mijn geest - waarin dus de ervaring van angst een 'overlevings-reactie' is --- waar ik dan op zal reageren met kwaadheid, als een zelf-verdedigings reactie/mechanisme in en als de geest, waarin ik zal proberen om mijn 'identiteit' te verdedigen tegen deze schijnbare 'aanval'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd eerlijk te zijn met mezelf en in te zien, te beseffen en te begrijpen dat wanneer en als ik het krijgen van kritiek ervaar als een persoonlijke aanval, in en als de emotionele reactie van angst en kwaadheid - dat ik aan het reageren ben vanuit het ego en dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van mezelf en mezelf te definieren in en als een specifiek idee en definitie van 'wie ik ben' in mijn geest, waarin ik dan geloof dat ik mezelf in en als dat idee/beeld/definitie moet verdedigen en beschermen door middel van emotionele ervaringen van angst en kwaadheid

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met de idee in mijn geest dat ik een 'intelligent persoon' ben en daarin geen verantwoordelijkheid te nemen voor de emotionele reactie van angst wanneer iemand mij kritiek geeft, door niet eerlijk te zijn met mezelf en in te zien, te begrijpen en te beseffen dat ik deze idee en identiteit zelf gecreëerd heb in mijn geest, als een overlevingstechniek die ik geleerd heb tijdens mijn kindertijd in het observeren van mijn omgeving --- waarin ik 'intelligentie' gebruik als een uiterlijk punt om de mensen om mij heen te manipuleren zodat ik ondersteuning kan krijgen in mijn overleving, volgens de ideëen en geloofsystemen die ik gekopieerd heb van mijn omgeving in verband met wat 'overleving' in deze wereld inhoud

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien, te beseffen en te begrijpen dat de idee in mijn geest dat ik een 'intelligent' persoon ben, enkel bestaat in functie en in het teken van mijn overleving in deze wereld, en dus niet is wie ik werkelijk ben --- en dat ik, door te reageren met een emotionele ervaring van angst wanneer iemand mij kritiek geeft, verbonden met de gedachte dat mijn 'intelligentie' in vraag gesteld en aangevallen wordt, een statement maak dat ik geloof dat deze overlevingsstructuur in mijn geest als het beeld dat ik van mezelf projecteer tegenover mijn omgeving, van mezelf als een 'intelligent persoon', werkelijk is wie ik echt ben --- in de plaats van één en gelijk te staan met dat beeld en de idee in mijn geest van mezelf als 'een intelligent persoon' in en als het besef dat het een overlevingsmechanisme is dat ik heb gekopieerd van mijn omgeving tijdens mijn kindertijd, en daarin mezelf niet toe te staan erdoor gestuurd/bestuurd of bepaald te worden, maar stabiel te blijven in en als mezelf in en als het besef dat wie ik werkelijk ben is altijd HIER, als de eenheid en gelijkheid van het leven zelf in en als mezelf en dat de geest als het voorgeprogrammeerde systeem van overleving in en als mezelf een systeem/programma is dat ik heb laten programmeren in mezelf doorheen mijn bestaan hier op aarde, maar niet bepaalt wie ik ben in en als mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met de emotionele ervaring van angst als reactie wanneer ik kritiek krijg - door te reageren op die angst met een emotionele ervaring van kwaadheid - en dat ik mezelf daarin heb toegestaan en geaccepteerd een statement te maken dat ik geloof dat dit systeem van overleving als de emotionele ervaring van angst, verbonden met de gedachte dat ik persoonlijk aangevallen wordt wanneer ik kritiek krijg, is wie ik werkelijk ben, en dat ik dus nu mezelf moet 'verdedigen' in en als de reactie van kwaadheid --- in de plaats van in te zien, te beseffen en te begrijpen dat enkel het ego zich aangevallen voelt en gelooft dat het zichzelf moet verdedigen om te kunnen 'bestaan', omdat het ego een beeld en een idee is dat op zichzelf niet werkelijk bestaat of echt is --- maar dat, wie ik werkelijk ben is altijd HIER, consistent en stabiel, of ik nu kritiek krijg of niet

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd eerlijk te zijn met mezelf over wie ik werkelijk ben binnenin mezelf door niet in te zien, te beseffen en te begrijpen dat ik enkel beïnvloed kan worden door kritiek als en wanneer ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als een idee en definitie van mezelf dat in mijn geest bestaat en dat niet werkelijk een fysieke werkelijkheid en realiteit is van wie ik werkelijk ben als HIER en als en wanneer ik met andere woorden niet 'echt' ben in de eerste plaats --- omdat, als ik zou bestaan als wie ik werkelijk ben, dan zou ik mezelf niet moeten 'verdedigen' of 'beschermen' tegen kritiek, dan zou ik consistent en stabiel blijven staan in en als mezelf, ongeacht wat er ook op mij afkomt vanuit mijn omgeving

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de persoon die mij kritiek heeft gegeven te beschuldigen van mij persoonlijk te hebben aangevallen - en te reageren met kwaadheid in mezelf tegenover die persoon in mijn geest ---in de plaats van verantwoordelijkheid te nemen voor het feit dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als een illusie en een leugen als een idee/beeld in mijn geest en in te zien dat dat aan het startpunt ligt van het feit dat ik mij nu aangevallen voel omdat ik kritiek krijg en waarom ik de kritiek persoonlijk opneem -- en dat ik in werkelijkheid aan het reageren ben op wat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf aan te doen, als het aanvallen van wie ik werkelijk ben als het leven in en als mezelf door mezelf te definieren in en als een gelimiteerd idee en beeld in mijn geest en gedachten als de idee dat ik 'intelligent' ben


Wordt vervolgd in Dag 433

ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien, te beseffen en te begrijpen dat ik

Dag 418: Samen maar toch Alleen - Zelf-Correctie Dimensie

Dit is een verderzetting van "Dag 416: Waarom en Hoe bestaat de Groep in en als Mezelf?"

Zelf-Correctie Dimensie

Wanneer en als ik mezelf in mijn gedachten zie gaan om na te denken over mijn gedrag/expressie/handelingen/beslissingen, in termen van 'wat zal de rest over mij denken', 'wat als ik een foute beslissing maak', 'is dit wel de bedoeling', 'wat als ik iets anders zou moeten doen', 'wat als de andere mensen niet akkoord gaan met wat ik doe' - verbonden met de ervaring van twijfel en onzekerheid --- dan stop ik en ik adem, en ik zie, besef en realiseer mij dat deze ervaring een overlevings mechanisme is van/in de geest waarin ik mezelf in en als mijn expressie in het moment ondermijn door mezelf te toetsen aan en te vergelijken met de mensen in mijn omgeving door angst te hebben dat als ik dat niet doe, dat ik dan afgewezen zal worden en niet zal kunnen overleven --- als wat ik geleerd heb in mijn interactie met mijn omgeving tijdens mijn kindertijd, waarin de ondersteuning die ik kreeg van de 'groepen' waar ik bij hoorde, zoals mijn familie en vrienden, altijd voorwaardelijk was -- in de zin van dat ik enkel ondersteuning kreeg als en wanneer ik mezelf aanpaste en mijn expressie in lijn plaatste met wie zij waren en hun gevoelens en emoties en meningen en opinies

waarin ik zie, besef en begrijp dat dit zelfbeschermingsmechanisme van de geest als de ervaring van twijfel en onzekerheid gebaseerd is op en een gevolg is van hoe ik in mijn kindertijd mijn verantwoordelijkheid voor mezelf en mijn gedrag/expressie consistent in de handen van de mensen om mij heen heb gelegd - door mezefl te definieren in en als 'zelfbehoud'/'overleving' --- en dat ik daarin/daardoor nooit beseft heb hoe ik het startpunt ben van mijn omgeving en dat dus, als ik mezelf toesta mijn verantwoordelijkheid voor mijn gedrag/expressie in en als mijn wereld en realiteit uit handen te geven - dat ik dan mijn wereld/realiteit uit handen geef en de toestemming geef voor de creatie en het bestaan van een wereld en realiteit waarin geen enkel wezen verantwoordelijkheid neemt en waarin er consequenties gecreëerd worden

ik zie besef en begrijp hierin dat 'de groep' waarin ik mezelf bevindt nooit meer zal of kan zijn dan wie ik ben en hoe ik besta in en als mezelf, omdat ik het leven zelf ben als het startpunt van al wat HIER bestaat - en dat dus, ik beslis en bepaal wat 'het bestaan' is HIER in en als deze realiteit

hierin zie, besef en begrijp ik dat er niet werkelijk een 'groep' is in de zin van afgescheiden van mezelf --- omdat 'de groep' altijd begint bij mezelf, en mijn zelfbesturende principe waarin ik beslis en bepaal wie ik ben als de groep, als het leven, als al wat bestaat - en sta/besta als het sturende principe van de groep, in eenheid en gelijkheid met mezelf

ik stel mezelf tot doel om in elk moment te verkennen voor mezelf wat het praktisch wil zeggen om mezelf uit te drukken, onvoorwaardelijk - en om mezelf niet te laten sturen door voorgeprogrammeerde ervaringen van angst van andere mensen en angst om afgewezen te worden door 'de groep'  - omdat ik zie, besef en begrijp dat als ik persoonlijke overleving aan het startpunt laat bestaan van mijn bestaan en leven/participatie/beweging in deze wereld en realiteit, dat ik dan persoonlijke overleving toesta te bestaan aan het startpunt van elk individu in de groep van het leven -- en dus een realiteit toesta te bestaan waarin elk wezen tegen elk ander wezen gekeerd is en het leven een gevecht/conflict is --- hetgeen dan weer zal bestaan als een validatie voor dat startpunt van persoonlijke overleving in mezelf

ik stel mezelf tot doel om op te staan als het levende voorbeeld van wat 'een groep' werkelijk is - waarin elk individu verantwoordelijkheid neemt voor het geheel - als de enige manier en de enige oplossing waarin 'de groep' werkelijk kan bestaan op een manier die het beste is voor elk individueel levend wezen -- en om daarin dus mijn expressie/bestaan in groep niet te laten sturen of bepalen door herinneringen als voorgeprogrammeerde kennis en informatie in mijn geest in verband met 'hoe groepen bestaan' of 'wat het wil zeggen om in groep te bestaan' - omdat ik mezelf zie, erken en realiseer als het sturende/bepalende principe van het leven en de realiteit als mezelf

ik stel dus mezelf tot doel om, in de plaats van mijn aandacht te plaatsen in 'wat andere mensen doen' en een vergelijking in mijn geest tussen wat ik doe en wat andere mensen doen - mijn aardacht eerder naar binnen in mezelf te richten in en als de 'alleenheid' in en van mezelf en daarin te bestaan in en als verantwoordelijkheid voor welke beslissing ik ook maak of welke handeling ik ook uitvoer --- en zo er zeker van te zijn dat, wat ik ook doe, ik sta als/bij mezelf, ik neem verantwoordelijkheid voor mijn expressie/gedrag/beweging in deze fysieke realiteit --- en daarin mezelf te realiseren als verantwoordelijk voor deze realiteit en te staan/bestaan als het sturende principe van deze realiteit om een wereld/realiteit te manifesteren die één en gelijk staat met wie ik werkelijk ben als het leven zelf

Dag 407: Zijn we het Slachtoffer van het Gevecht dat we Zelf Creëren?

Dit is een verderzetting van "Dag 406: Het Interne Gevecht van het Imago vs de Realiteit"

Zelf-Correctie Dimensie

 Wanneer en als ik de ervaring van conflict zie opkomen in mezelf waarin ik weerstand biedt tegen specifieke gedachten en ervaringen van angst, onzekerheid, spanning en minderwaardigheid die opkomen wanneer ik rond mensen ben in een sociale context - dan stop ik en ik adem - en ik zie, besef en realiseer mij dat deze reactie van weerstand en angst in relatie tot de negatieve emotionele ervaringen die opkomen in mezelf, een deel is van hoe ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als een positieve energetische ervaring in mijn geest, verbonden met een 'imago'/'ideaalbeeld' dat ik van mezelf heb gecreëerd in mijn geest --- waarin, de angst van de emotionele ervaringen die eigenlijk bestaan in mezelf, is in wezen de angst dat ik niet kan bestaan/overleven als dat ideaal/imago en de positieve energie in mijn geest - omdat dat beeld van mezelf in mijn geest gebaseerd is op het manipuleren van andere mensen in mijn omgeving door mezelf te presenteren op een specifieke 'aanvaardbare' manier, en dus als andere mensen zouden zien die ik werkelijk ben vanbinnen als al die emotionele ervaringen die in tegenstrijdigheid bestaan met het positieve beeld dat ik van mezelf wil projecteren, dan zou ik meer kunnen bestaan in en als die positieve ervaring waarin ik mezelf had gedefinieerd

ik zie en besef dat intern conflict in mezelf altijd een teken is dat ik niet eerlijk ben met mezelf over wie ik ben - en dat ik aan het vechten ben tegen een deel van mezelf --- omdat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als een beeld/idee in mijn geest dat niet is wie ik werkelijk ben HIER -- en dat dus, als en wanneer ik mezelf toesta te reageren met de emotionele ervaring van zelf-medelijden op dat intern conflict, waarin ik zeg tegen mezelf van 'ocharme ik', 'ik ben het slachtoffer', dan keer ik mezelf in wezen de rug toe door geen verantwoordelijkheid te nemen voor wat ik heb gecreëerd in mezelf als de ervaring van weerstand en conflict, omdat ik mezelf had toegestaan mezelf af te scheiden van de negatieve emotionele ervaringen in mezelf

wanneer en als ik de emotionele ervaring van zelf-medelijden zie opkomen als een reactie op de ervaring van conflict in mezelf - dan stop ik en ik adem --- en ik zie, besef en realiseer mij dat deze ervaring van zelf-medelijden een teken is dat ik mezelf heb toegestaan te vechten tegen mezelf en daarin mezelf pijn te doen 

hierin stel ik mezelf tot doel om mezelf niet te laten meevoeren in de emotionele ervaring van zelf medelijden - maar deze ervaring eerder te gebruiken als een kans om even stil te staan bij wat ik mezelf heb toegestaan te doen in mezelf, om mezelf in de ogen te kijken, mezelf te vergeven van/voor het conflict/gevecht dat ik heb laten bestaan in mezelf tegen mezelf - en een manier te vinden om mezelf te aanvaarden en daarin dus het conflict/gevecht stop te zetten --- en om daarin op te staan als wie ik werkelijk ben in en als zelf-eerlijkheid, als het eerlijk zijn over wie ik ben vanbinnen en vanbuiten, in eenheid en gelijkheid - en te staan/bestaan als het levende voorbeeld van zelf-aanvaarding, in en als het besef dat wie ik ben vanbinnen bepaalt en stuurt hoe mijn wereld/realiteit bestaat buiten mezelf omdat, als ik niet eerlijk kan zijn tegenover mezelf over wie ik ben, kan ik ook niet eerlijk zijn tegen andere wezens over wie ik ben

ik stel mezelf tot doel om de voorgeprogrammeerde ervaring van  angst van overleving niet te laten bepalen wie ik ben in relatie tot mezelf en in relatie tot anderen als mezelf --- omdat ik inzie, besef en begrijp dat deze angst om niet te overleven/bestaan enkel in mezelf kan bestaan wanneer en als ik niet volledig, absoluut HIER besta als wie ik ben, constant en stabiel, in en als de eeuwigheid van mezelf als het leven in en als mezelf 

en dus stel ik mezelf tot doel om de angst om niet te bestaan/overleven, die opkomt in mezelf als reactie op de negatieve emotionele ervaringen die opkomen in mezelf, te gebruiken voor mezelf als een indicator dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet eerlijk te zijn met mezelf over wie ik werkelijk ben en dus ook niet met andere mensen over wie ik werkelijk ben omdat ik mezelf heb toegestaan mezelf te definieren in en als een idee/beeld/imago in mijn geest als een voorgeprogrammeerd systeem van kennis en informatie dat ik heb gekopieerd van mijn ouders en voorouders

ik stel mezelf tot doel om het proces te bewandelen van het opstaan in deze wereld en realiteit als het levende bewijs dat het mogelijk is om als mens mezelf volledig te veranderen, van een zelf-oneerlijk wezen dat bestaat in en als eigenbelang en overlevings angst - tot een zelf-eerlijk en zelf-verantwoordelijk levend wezen dat bestaat en staat als absolute en onvoorwaardelijke zelf-eerlijkheid als een levende statement van wie ik ben als het leven zelf --- omdat ik besef, zie en begrijp dat, als ik besta in en als 'Overleving' van een beeld/idee in mijn geest, dan is het niet werkelijk 'ik' die 'overleeft', maar een systeem waar ik mijn macht/leven aan heb weggegeven

en dus stel ik mezelf tot doel om te onderzoeken en ontdekken wat het betekent om werkelijk te Overleven als wie ik werkelijk ben als het leven zelf - en dus het concept van 'overleving' één en gelijk te stellen met het Leven in en als mezelf - zodat ik in mijn 'overleving' mezelf niet moet compromitteren, veranderen, aanpassen of manipuleren in functie van die 'overleving'

en dus hierin zie, begrijp en besef ik dat echte 'overleving' HIER is/bestaat, ALS wie ik ben in elk moment van ademhaling - en dat wanneer ik angst ervaar voor/van 'mijn overleving', dat dat wil zeggen dat ik 'overleving' van mezelf heb afgescheiden en dus mezelf als overleving heb afgescheiden van mezelf en dat ik dus niet eens echt aan het leven/bestaan ben, en dus ook niet werkelijk kan 'overleven' als mezelf