Dag 671: De Leugen van Bescheidenheid

Wat is dus de oplossing om in die momenten waarin je een compliment krijgt je niet ongemakkelijk te voelen en eerder stabiel te blijven? Hoe kan je die ervaring van ongemakkelijkheid en onzekerheid omvormen tot een moment van stabiliteit?

Teneerste zou de rede dicteren dat je eerlijk met jezelf zou moeten zijn over wat het eigenlijk is dat in jezelf aan het gebeuren is. Wat we echter in de voorgaande blog

Dag 670: Waarom voelen We Ons Vaak Ongemakkelijk wanneer we Complimenten Krijgen?

gemerkt en omschreven hadden, is dat wanneer het aankomt op de oorsprong van onze interne reacties op het krijgen van complimenten, dat dat net over het algemeen voor de meesten onder ons hét punt is waar we niet eerlijk over willen zijn (zelfs niet met onszelf) en dat we het liefst verborgen blijven houden in onszelf.

En het is deze ontkenning van onze eigen interne verlangens en reacties dat het eerste probleem is en een groot deel uitmaakt van waarom het is dat we ons ongemakkelijk voelen in dat moment in relatie tot onze eigen reacties op het krijgen van een compliment.

En we zouden het niet eens opmerken of beseffen, dat waar we ons eigenlijk ongemakkelijk voelen is onszelf, onze eigen reactie op het krijgen van een compliment, omdat we zodanig in ontkenning bestaan van onszelf en van wie we zijn vanbinnen - en in deze context meer specifiek het verlangen naar erkenning en waardering van anderen binnenin onszelf.

We hebben de neiging om die ongemakkelijke ervaring te wijden aan het krijgen van complimenten zelf. We zijn zogezegd zo bescheiden dat we niet goed omkunnen met een compliment. Het is het compliment dat ons ongemakkelijk doet voelen. In de plaats van dat we binnenin onszelf kijken in zelf-eerlijkheid en inzien, dat waar we ons ongemakkelijk over voelen is het feit dat er reacties en ervaringen naar de oppervlakte komen wanneer we een compliment krijgen die we niet willen zien omdat het een bepaalde waarheid en een bepaald aspect van onszelf laat zien dat we niet willen aanvaarden omdat we onszelf dan niet meer zouden kunnen wijsmaken dat we 'bescheiden' zijn.

Zolang we niet eerlijk zijn met onszelf over wat er werkelijk bestaat in onszelf, zullen zo'n momenten van complimenten krijgen ons parten blijven spelen en zullen we niet weten wat te doen met onszelf.

Wordt vervolgd in de volgende blog...

Dag 670: Waarom voelen We Ons Vaak Ongemakkelijk wanneer we Complimenten Krijgen?

Vandaag was er een moment waarin ik aan het praten was met twee andere mensen, en één ervan gaf complimenten en positieve commentaar op iets wat ik gemaakt had en in dat moment wist ik even niet hoe ik daarop moest reageren, dus zei ik van 'ok, bedankt voor de feedback, dat zijn nogal lovende woorden'.

Waarom is het dat we over het algemeen niet goed weten wat te doen met complimenten? Waarom ervaren we het alsof we in dat moment waarin we een compliment krijgen plots onder een spotlicht gezet worden en we even niet goed weten wat te zeggen of 'hoe te reageren'?

Ik bedoel, misschien is de vraag wel 'waarom vinden we het zo belangrijk dat we op 'de juiste manier' reageren?', want dat is uiteindelijk waar dat gespannen en ongemakkelijke, onzekere gevoel vandaan komt, is omdat je op een 'politiek correcte' manier wil omgaan  met dit moment. En wat 'politiek correct' is, is dat je bijvoorbeeld nederig bent, dat je kan laten zien dat je het krijgen van aanzien van anderen niet zo belangrijk vindt en dat het je niet echt raakt.

Maar, in alle eerlijkheid raakt het je wel. Eigenlijk voel je je wel zeer goed, en zelfs 'speciaal', omdat je dat compliment gekregen hebt. In wezen is de voornaamste reden waarom we niet goed weten wat te doen met zo een moment van becomplimenteerd worden, omdat we in dat moment plots rechtstreeks geconfronteerd worden met ons diepste verlangen dat we over het algemeen niet laten zien aan onze omgeving.

En dat verlangen is om aanzien, erkenning en waardering te krijgen van andere mensen, en om gezien en opgemerkt te worden om de dingen die we doen. Het verlangen dat iemand opmerkt wat we gemaakt of gecreëerd hebben en zegt van 'wauw, wat goed zeg!'. Ik bedoel maar, dat is wat we doen met onze kinderen, in onze relatie met kinderen overdrijven we die reactie van 'wauw!', 'goed zeg!', 'wat knap!', wanneer ze een tekening gemaakt hebben of zelf hun schoenen hebben kunnen dichtveteren, omdat we weten hoe ze erop reageren.

We weten dat als we die uitdrukking maken naar kinderen toe, van overdreven onder de indruk te zijn van wat ze gedaan en gemaakt hebben, dat het kind zal reageren binnenin zichzelf met een 'speciaal' gevoel. En je ziet het ook op hun gezicht, je ziet hoe ze helemaal oplichten wanneer je dat soort waardering laat zien.

Wij volwassenen zijn gewoon zo goed geworden in het verbergen van die reactie en van dat verlangen om dat soort waardering te krijgen van onze omgeving. En wanneer je dan geconfronteerd wordt met een compliment, en je met andere woorden precies krijgt waar je steeds stiekem naar hebt gezocht, dan wordt je tegelijkertijd geconfronteerd met dat diepste punt in en van jezelf, het geheime verborgen verlangen waarvoor je doorgaans zo goed je best doet om het verborgen te houden onder 'politiek correct' gedrag.

Geen wonder dat je dan even niet goed weet wat te doen omdat je diepste binnenste er hevig op reageert en roept van 'oh my Gooood, waarderiiiing!!! Eindelijk!!!', en die ervaring is zo intens dat het verbergen ervan even moeilijk wordt.

Wat is dan de oplossing om in dat moment, in de plaats van te gaan vechten tegen die ervaring die in jezelf aan het gebeuren is, en die ervaring van ongemakkelijkheid te creëren in jezelf, eerder stabiel te blijven en op een stabiele en zelf-zekere manier om te gaan met de situatie?

Wordt vervolgd in de volgende blog

Dag 556: Waarom Wil Ik Anders zijn dan Wie ik Eigenlijk Ben? - Toekomstprojecties en de Transformatie van het Ego

 Dag 556: Waarom Wil Ik Anders zijn dan Wie ik Eigenlijk Ben? 

Toekomstprojecties en de Transformatie van het Ego

Naar aanleiding van de voorgaande blog waarin ik een dimensie in en van hoe het patroon van emotionele Zelf-Sabotage door middel van het creëren van toekomstprojecties bestaat had vermeld - namelijk dat het 'falen' vervat zit in het 'success' dat ik in mijn geest projecteer in en als toekomstprojecties --- zal ik daar in deze blog verder op ingaan in en als mijn Schrijven zodat ik deze specifieke dimensie kan begrijpen

'Begrijpen' in de zin van dat het doel van het gereedschap van Schrijven naar Vrijheid in Zelf-Eerlijkheid is dat ik voor mezelf onderzoek en kijk naar hoe het precies is dat het falen vervat zit in het success in en als toekomstprojecties, zodat ik vanaf het punt van begrijpen over kan gaan naar het punt van correctie en verandering.

Wat ik dus in de voorgaande blog had ingezien, beseft en gerealiseerd, is dat ik mij soms  bezighoudt in mijn geest met het fantaseren over hoe ik bijvoorbeeld rijk zal zijn in de toekomst, of een knappe partner zal hebben en dat mijn leven één of ander superieur ideaalbeeld zal vervullen en ik beeld mij in dat andere mensen mij in te toekomst tegenkomen en zien dat ik veranderd ben in mijn leven in positieve zin en dat zij zich minderwaardig voelen tegenover mij en tegenover hoe mijn leven eruit ziet --- waarop ik dan in mezelf reageer met veel positieve energie en gevoelens van opwinding bij de gedachte dat ik een successvol leven zal leiden en specifiek dat andere mensen veel respect en aanzien en erkenning zullen hebben voor dat success.

En, terwijl ik die projectie maak in mijn geest van 'success', 'aanzien', 'erkenning' en 'respect', verbonden met positieve energie, ben ik eigenlijk bezig met het stellen van onrealistische doelen en verwachtingen voor mezelf - omdat ik mezelf aan het definieren en identificeren ben met die toekomstprojecties. Dus, ik bedoel, ik geloof in mezelf dat hoe ik mezelf afschilder en afbeeld in en als die verbeelding en fantasie in mijn geest in relatie tot 'de toekomst', dat dat is 'wie ik ben' omdat ik erop reageer met gevoelens alsof het 'echt' is en alsof het echt aan het gebeuren is in en als mijn fysieke werkelijkheid. Maar tegelijkertijd is het niet aan het gebeuren in mijn fysieke werkelijkheid, het heeft zelfs niet eens echt iets te maken met wie ik ben en wat ik doe en wat mijn eigenlijke situatie is in en als mijn huidige fysieke realiteit en bestaan. Dus, wat ik daarin bezig ben is dat ik een onrealistisch beeld en idee aan het vormen ben van mezelf in en als mijn geest. Ik ben als het ware een soort van ideaalbeeld aan het vormen als wie ik denk en geloof dat ik ben in mijn verbeelding en fantasie en ik doe mezelf geloven en ik overtuig mezelf ervan dat dat is wie ik werkelijk ben door middel van de gevoels-relatie en -verbinding die ik ermee gesmeed heb in mezelf.

Wat hierin uiteraard uiteindelijk zal gebeuren - omwille van het simpele feit dat wie ik nu denk en geloof dat ik ben als die ideaal- en fantasie-beelden niet echt is en onrealistisch is in de zin van dat het letterlijk maar beelden zijn, als een soort van cartoon, en dus niets te maken hebben met de fysieke werkelijkheid hetgeen niet zomaar een beeld is - is dat ik dit noodgedwongen zal moeten inzien -- in de zin van dat ik op een bepaald punt op het fysieke feit zal botsen dat ik niet dat beeld ben en dat ik niet die opgehemelde fantasie-cartoon ben die ik van mezelf gemaakt had in mijn geest en waar ik mezelf mee geidentificeerd had. En op dat punt zal de energie die ik had opgebouwd en gegenereerd in mezelf, de positieve energie van opwinding, 'crashen' en 'vallen' -- en daarin dus zal ik dan het gevoel hebben dat ik 'gefaald' heb of dat ik een 'misslukkeling' ben en dat ik 'minderwaardig' ben omdat ik maar niet lijk te kunnen voldoen aan of opleven naar die beelden en ideëen in mijn geest waarvan ik de idee gevomd heb in mijn gedachten dat het 'is wie ik ben' of dat het zou moeten zijn wie ik ben, in relatie tot dat positieve gevoel in mezelf dat ik ermee verbonden heb en waar ik mezelf mee geïdentificeerd heb. Met andere woorden, ik geloof dat ik dat positieve gevoel, en dus ook de verbeelding/idee/fantasie die ermee verbonden is in mijn geest, moet ervaren om 'mezelf' te kunnen zijn.

En wanneer ik geconfronteerd wordt met het feit dat ik in en als mijn fysieke bestaan niet dat beeld ben - dan ga ik geloven dat ik in mijn leven één of andere 'faling' of 'mislukkeling' ben. In de plaats van dat ik inzie dat die beelden en ideëen in mijn geest verbonden met die positieve energie die zogezegd 'mezelf' is, onrealistisch en simpelweg niet echt zijn of kunnen zijn en dat aan de grondslag van die fantasie-beelden in mijn geest en mijn verlangen om dat positieve gevoel te ervaren dat ik ermee verbonden heb, is het ego van de geest als mijn persoonlijke verlangens om mij superieur te voelen. Omdat, als ik in en als die fantasie-beelden kijk in mijn geest, en ik kijk naar wat het eigenlijk is dat erin gerepresenteerd wordt, dan zie ik dat de kern van waarom het is dat ik mij zo 'positief' en 'opgewonden' voel in relatie tot die beelden, is dat het een projectie is van krijgen van erkenning, aanzien en respect van andere mensen waarin ik mij 'beter' kan voelen over mezelf. Maar dit verlangen om mij beter te willen voelen over mezelf door mij bijvoorbeeld allerlei toekomstillusies te gaan vormen in mijn geest wijst aan dat ik mij dus eigenlijk minder voel binnenin mezelf en dat ik dan dus de verantwoordelijkheid heb om te onderzoeken waarom en hoe dat is en om - in de plaats van mezelf voor de gek te houden - een oplossing te vinden zodat ik niet meer besta in en als die polariteit van superioriteit en inferioriteit maar zodat ik besta als een stabiel individu.

Wordt Vervolgd in Dag 557

Dag 438: Het Veranderen van Een Reactie van Opgeven - Deel 3

Dit is een verderzetting van "Dag 437: Het Veranderen van een reactie van Opgeven in een Sportprestatie - Het In Kaart brengen van de Reactie" - waarin ik tot de vaststelling gekomen ben, door te onderzoeken wat het is in mezelf dat de reactie/ervaring van Opgeven in één specifiek moment constitueert en onderbouwd, dat die reactie van Opgeven gebaseerd is op een 'ingesteldheid' van 'competitie' in mijn geest, waarin ik mezelf vergelijk met de mensen die ik zie om mij heen, vanuit een verlangen om beter/superieur te zijn en erkenning te krijgen voor hoe goed en fantastisch ik speel. De ervaring van opgeven is dan een manifestatie die het gevolg is van hoe ik mijn expressie/handelingen in functie stel van een doel buiten mezelf, namelijk 'erkenning krijgen van andere mensen', in de plaats van mezelf uit te drukken en te handelen in functie van mezelf en van het doel om simpelweg te genieten van wat ik doe.

Indien ik deze ervaring in mezelf van opgeven werkelijk wil veranderen, zodat ik, wanneer ik mezelf in een gelijkaardige situatie bevindt, dan niet meer emotioneel zal reageren met een verlangen om 'gewoon alles los te laten en op te geven' - dan zal ik in alle eerlijkheid elke gedachte, backchat, verbeelding en emotionele en/of gevoelsreactie moeten neerschrijven, zodat ik voor mezelf duidelijk kan zien hoe deze emotionele reactie geactiveerd wordt in mijn geest -- opdat ik in staat zal zijn, wanneer het opnieuw de kop opsteekt, om in het moment zelf 'preventief' te handelen doordat ik authoriteit zal hebben in relatie tot die specifieke emotionele ervaring omdat ik zal begrijpen en inzien hoe het werkt en functioneert.

Dus - de specifieke situatie waarin het punt van 'opgeven' zich afspeelt, is tijdens mijn squash-les, wanneer ik naar Esteni kijk, naar hoe zij zich beweegt op het veld en hoe zij vaak de bal kan terugspelen die de leraar haar toespeelt. En dan zegt de leraar van 'ja zeer goed Esteni' en dan draait hij zich naar mij en zegt van 'jij heb nog wat werk nodig' of 'jij hebt het nog niet helemaal beet, maar Esteni, jij bent een natuurtalent'. Of wanneer ik een match speel tegen Esteni en ik merk dat zij meer ballen kan terugslaan dan ik en dat ik meer moeite heb om mezelf op het veld te bewegen en te manoevreren. Dan komt er een gedachte op in mijn geest, als een beeld van de leerkracht die naar Esteni kijkt en haar meer aandacht geeft dan mij, of een beeld van Esteni die op een podium staat, in de schijnwerpers, en aandacht en erkenning krijgt van iedereen omdat ze zo'n goede squash-speler is. En mijn backchat gaat dan van 'niemand ziet mij staan', 'ik krijg geen aandacht' en 'als ik geen aandacht krijg van mensen dan kan ik niet bestaan' waar ik op reageer met een ervaring van angst in mezelf.

Dan gaat de backchat over naar 'ik krijg minder aandacht van mensen dan Esteni, dus ik ben minderwaardig tegenover Esteni', waarop ik dan reageer met een ervaring van inferioriteit in mezelf. En dan van die ervaring van inferioriteit, ga ik over naar een energie van kwaadheid en wrok/rancune en jaloezie, met gedachten zoals 'het is niet eerlijk', 'ik doe evenveel mijn best en ik krijg niet hetzelfde resultaat, hoe onrechtvaardig/oneerlijk'. En dan van een ervaring/reactie van kwaadheid, gaat de energie over tot een ervaring van zelf-medelijden, met gedachten zoals 'waarom kan ik niet beter zijn' en 'waarom kan ik niet sneller leren' en 'wat is er toch mis met mij?' en 'waarom kan ik niet zo goed zijn als Esteni?'.

Hier is dan het punt waarop de ervaring/gedachte/reactie van 'opgeven' zijn intrede doet - omdat ik van deze gedachten van zelf-medelijden, overga naar gedachten zoals 'misschien geef ik maar beter gewoon helemaal op' en 'wat maakt het nog uit, ik zal nooit goed genoeg zijn' en 'ik ga toch niet vooruit', 'wie houdt ik voor de gek', 'wat sta ik hier eigenlijk te doen', etcetera, hetgeen gepaard gaat met een depressie-achtige ervaring -- het is niet werkelijk depressie op zich, maar wel een ervaring van 'zwaarte' in mezelf die mij naar beneden trekt, waarin ik bijna fysiek mijn armen naast mijn lichaam laat neerhangen en met mijn gezicht meer naar de grond getild sta, en mijn ogen die zwaar in hun kassen wegen.


In mijn volgende blog zal ik verderzetten in dit proces - en specifiek kijken naar wat de meest praktische en effectieve aanpak is in mijn proces van het veranderen van een reactie van Opgeven.

Dag 214: Faalangst en het Verlangen naar Erkenning

Dit is een verderzetting van "Dag 213: Faalangst - De Grote Muur"


In deze blog kijk ik naar wat er gebeurt in het moment voordat ik iets wil doen/uitvoeren, het 'quantum moment' waarin ik van een hoge energie naar een lage energie ga, en mezelf daarin saboteer in het daadwerkelijk fysiek DOEN en uitvoeren van een 'opdracht'/'taak'/'plan'. Ik heb doorheen mijn leven bepaalde gewoontes/patronen gecreëerd, van specifieke dingen die ik 'doe' waar ik uitsluitend een positief/goed gevoel bij ervaar, en buiten die specifieke handelingen, heb ik mezelf aan een zeer kort touw gehouden wat betreft mijn fysieke expressie in deze realiteit, door mezelf dus te laten tegenhouden door de angst om te 'falen' in het doen van dingen die ik niet 'ken', waarvan ik dus de 'uitkomst' als hoe ik mij zal 'voelen' niet kan berekenen/voorspellen.

Hetgeen concreet wil zeggen, dat elke keer ik iets ga doen, iets 'van plan ben', dat ik nog nooit eerder gedaan heb of waar ik niet zo vertrouwd mee ben, een handeling die met andere woorden niet deel uitmaakt van mijn repertoire aan 'gewoontes', stop ik mezelf voordat ik eraan begin door angst te hebben dat ik 'het niet zal kunnen' (=angst om te 'falen') -- hetgeen dus impliceert dat ik al een bepaald beeld gevormd had in mijn geest in verband met wat 'het' is of zal zijn en in verband met wat het 'resultaat' zal zijn van mijn specifieke handeling/plan/project dat ik wil uitvoeren, en in verband met 'wie ik wil zijn' als 'hoe ik mij wil voelen' wanneer ik de bepaalde handeling/project heb uitgevoerd, hetgeen mij laat zien dat ik mezelf identificeer met 'wat ik doe' als 'wat ik kan laten zien aan andere mensen' om 'waarde'/'erkenning' te krijgen voor mijn 'bestaan' - en dat ik dus verlang om mij 'waardevol' te voelen door iets 'speciaal', 'uniek', 'goed' te doen, iets dat 'andere mensen' zullen beoordelen als 'waardevol', 'uniek', 'speciaal', 'goed'. Hetgeen impliceert dat ik geloof dat wie ik werkelijk ben als simpelweg HIER, als een wezen, niets 'waard' is en niet echt 'bestaat', en dat ik wil/'moet' bewijzen dat ik 'besta' door dingen te 'doen' in deze realiteit, als wat 'andere mensen' kunnen ZIEN, waarin ze mijn 'bestaan' 'erkennen'/'zien' en 'bevestigen' door middel van hoe ze mijn 'daden'/'handelingen' beoordelen in hun gedachten/woorden.

Het verlangen om erkenning te krijgen voor mijn 'bestaan' van 'andere mensen' door middel van mijn 'daden', als mijn 'gereedschap' dat ik gebruik om aandacht te krijgen, laat mij zien dat ik mezelf nooit heb 'erkent' in het feit dat ik wel degelijk besta, dat ik wel degelijk HIER ben/besta.

Wanneer ik dus aan een 'taak'/'opdracht' ga beginnen, bvb een blog schrijven, heb ik dus al een bepaalde verwachting gecreëerd in mijn geest in verband met 'hoe het eruit zal zien' wanneer het al 'af' is, waarin mijn 'startpunt' voor het uitvoeren van mijn taak/opdracht dus één van 'ego' wordt als het verlangen naar een gevoel/ervaring van opwinding/superioriteit in en als het 'krijgen van erkenning/aanzien/aandacht' voor 'wat ik heb gedaan/gemaakt'. Hierin geef ik mezelf de vrijheid niet om de taak/opdracht te volbrengen en uit te voeren in de eigenlijke fysieke werkelijkheid, rekening houdend met het feit dat ik de specifieke taak/opdracht nog nooit eerder heb uitgevoerd en dus onmogelijk al kan weten 'hoe het eruit zal zien' wanneer het 'af'/'gedaan' is -- hetgeen dus pure zelf-sabotage is.

Dus, wat gebeurt er nu specifiek, stap voor stap, in mijn geest in het moment dat ik een gedachte vorm in mijn geest over 'iets dat ik kan/wil/moet doen'? Eerst is er de gedachte, een 'neutraal' beeld, als een 'idee', van 'hey, dit zou ik kunnen doen' - dan activeert mijn verbeelding waarin ik me het eindresultaat al inbeeld, alsof het al helemaal 'af' is en ik er complimentjes en erkenning voor krijg van 'andere mensen', ik beeld me de gedachten in van 'andere mensen' wanneer ze zien wat ik heb gedaan/gemaakt, gedachten als 'wow, dat had ik nooit gedacht van haar', 'amai, ze is zo intelligent/speciaal/uniek', 'wie had dat gedacht' -  waar ik dan op reageer in mezelf met backchat als 'mensen zullen zien hoe intelligent/uniek/speciaal ik ben', 'mensen zullen zien/opmerken dat ik besta', 'ze zullen mij eindelijk erkennen', 'ze zullen eindelijk zien dat ik wel iets waard ben' en de energetische ervaring van opwinding.

Nadat ik mezelf een hoge energie als verwachting/verlangen heb ingepraat in mijn geest via mijn verbeelding en backchat - komt de angst als de lage energie. Er komt een beeld in mijn gedachten waarin ik mezelf zie 'falen', in dat beeld zie ik hoe ik mij gefrustreerd VOEL, hoe ik het gevoel heb dat het mij niet lukt en dat ik 'vast zit', ik zie hoe ik mij gelimiteerd voel en hoe ik uiteindelijk opgeef, als een beeld/ervaring uit mijn verleden/herinneringen - dan komt de verbeelding waarin ik mij verbeeld dat 'andere mensen' mijn expressie beoordelen als 'idioot', dat ze 'neerkijken op mij', dat ze zeggen dat ik 'niet weet waar ik mee bezig ben' en er 'gewoon mee zou moeten ophouden', dat het 'stom'/'dom' is wat ik doe - hierop reageer ik met de ervaring van angst in mezelf -- en dan volgt de backchat waarin ik mezelf 'neerhaal' door te zeggen tegen mezelf in mijn geest dat 'ik er gewoon mee zou moeten ophouden', dat ik 'dit toch niet kan/zal kunnen', dat het 'mij niet zal lukken', en dat ik waarschijnlijk toch gewoon weer zal opgeven en dat ik er daarom niet eens aan zou moeten beginnen --- hierop reageer ik met een gevoel van kwaadheid tegen mezelf,  - waarna de backchat van opzettelijke zelf-sabotage begint waarin ik mezelf beoordeel in mezelf door te denken dat ik 'niets kan', en 'voor niets goed ben', en 'nooit iets zal kunnen', en dat het 'altijd hetzelfde is met mij', als opzettelijke 'zelf-verdoemende' gedachten/beoordelingen om mezelf in een gevoel van depressie en zelf-medelijden te brengen, hetgeen voor mij de reden en het excuus is om 'op te geven', omdat ik mezelf hierin opzettelijk in een 'neerwaardse spiraal' heb geplaatst van zelf-beoordeling en zelf-onderdrukking.


Wordt Vervolgd in Dag 215

Dag 213: Faalangst - De Grote Muur

Na de vorige blog die ik schreef over 'Faalangst' - "Dag 212: Faalangst - Zelf-Vergeving"
en na erover te spreken in mijn vlog "Dag 212: Faalangst"


heb ik ingezien hoe deze 'faalangst' een grote controle heeft over mijn leven op vele manieren en hoe ik mezelf vaak enorm saboteer in wat ik doe. Dus, zal ik deze blog en waarschijnlijk een paar volgende blogs toewijden aan het verder uitspitten van en veranderen van dit patroon - zodat ik werkelijk kan LEVEN zonder mezelf te saboteren.

Waar ik nu over ga schrijven is wat er gebeurt elke keer ik 'iets van plan ben', wanneer ik een idee in mijn geest heb dat ik 'van plan ben' uit te voeren in fysieke daad. Zoals bijvoorbeeld het schrijven van een blog. Wat er gebeurt is dat ik als het ware op een muur bots in mijn geest, een muur van twijfel, angst en onzekerheid - een muur van 'wat als...' --- 'wat als ik niet perfect ben in wat ik doe?', 'wat als ik geen erkenning zal krijgen voor wat ik doe?', 'wat als wat ik doe dom zal zijn?'. Hier speelt dus een angst om 'Dom' te zijn, om beoordeeld te worden als 'dom' en dus 'inferieur' in mijn expressie.

Ik zie dat ik die angst heb overgenomen van mijn omgeving - het is een punt van ego waarin ik mezelf met mijn 'intelligentie' en mijn zogezegde 'superioriteit' in wat ik doe boven andere mensen plaats en mezelf vergelijk met mensen, om mezelf ervan te verzekeren dat ik 'beter' ben, dat ik alles 'juist' en 'perfect' doe, waarin ik andere mensen altijd heb gezien als 'imperfect', 'slordig' in wat ze doen' en 'dom'.

Ik heb tijdens mijn leven veel tijd en moeite toegewijd aan het HOE van de dingen die ik doe, van mijn fysieke expressie/beweging/uitvoering. WAT ik doe was nooit echt belangrijk, maar wel HOE ik doe wat ik doe -- met andere woorden: zolang het er maar 'professioneel', 'perfect', 'goed', 'juist', 'correct' uitziet, zolang ik maar erkenning krijg van mensen voor 'wie ik ben' als een 'beeld'.

Het is zelfs alsof mijn leven een 'film' is en elk moment is een 'scene', een 'opname' waarin ik beoordeeld wordt op HOE ik mij beweeg/uitdruk, en waarin ik steeds op zoek ben naar een 'erkenning' voor mijn 'kunde' en 'vaardigheden'. Hierdoor zal ik ook mezelf limiteren in wat ik daadwerkelijk doe, door mezelf te schuwen van dingen die ik niet ken en waarvan ik dus niet zeker ben dat ik ze 'goed'/'juist' zal uitvoeren en of ik er dus erkenning voor zal krijgen -- dit zorgt voor veel 'herhaling' in mijn leven. Want, wie weet zal ik 'falen' als ik iets doe dat ik nog nooit gedaan heb, waar ik dus geen 'plan' voor heb in mijn geest in verband met HOE ik het zal doen/uitvoeren en HOE het er zal uitzien en hoe mensen mij dus zullen beoordelen. Ik zal enkel dingen willen doen waar ik al een 'plan' voor heb gecreëerd in verband met hoe het eruit ziet in mijn geest - zodat ik mij zeker voel in en als de gedachte dat niemand mij zal uitlachen, bekritiseren, neerhalen of negatief beoordelen.

En dat is waar ik dus specifiek angst van heb in mijn 'angst om te falen' - angst om te horen te krijgen hoe ik mijn tijd heb verspild, hoe 'dom' ik was en hoe 'idioot' wat ik gedaan heb is --- een patroon dat ik heb overgenomen van mijn familie --- hetgeen dus duidelijk geresulteerd heeft in een complete zelf-sabotage en stagnatie/blokkage in mijn proces van zelf-ontwikkeling.

En dit patroon dat gebaseerd is op het geloof dat er geen fouten gemaakt mogen worden en dat alles als het ware steeds 'perfect' moet uitgevoerd worden - is op zich zeer absurd en compleet achterwaardse redenering wanneer het aankomt op het opvoeden van een kind. Je kan immers niet verwachten van een kind dat het iets zomaar 'kan', zonder dat het ooit de kans gekregen heeft om zich te ontwikkelen in die specifieke 'handeling'/'vaardigheid'.

Dit specifieke patroon is gebaseerd op het onderverdelen van de realiteit/mensen op basis van hun 'kunde', op basis van 'hoe goed ze zijn in iets', als dus een systeem van COMPETITIE, en het waarde hechten aan het 'verslagen' van een ander in het kunnen tonen dat je 'beter' bent dan hen in de bepaalde 'handeling'/'beweging' die je uitvoert, zoals waar alle sporten in deze realiteit op gebaseerd zijn -- het tonen dat je 'de beste' bent in een bepaalde beweging/handeling, zodat je je superieur kan voelen. Hetgeen dus eigenlijk een obsessie is met 'aanzien' krijgen van 'andere mensen', een obsessie met 'hoe een ander over je denkt'.

Dit is een zeer limiterende manier van kijken naar de werkelijkheid en mezelf, een manier waarin ik niets bijleer omdat ik enkel de aspecten zie waarin ik mezelf kan vergelijken met een ander in wat zij en ik doen, en mezelf dus enkel bezig houdt met 'hoe het eruit ziet', waardoor ik me absoluut niet bezig houdt met het daadwerkelijk 'perfectionneren' van wat ik doe, door bijvoorbeeld mijn eigen beweging niet te verkennen, door mezelf de vrijheid niet te geven om te bewegen, te ontdekken, te verkennen of nieuwe wegen in te slaan en nieuwe dingen uit te proberen.

Wat ik nooit heb ingezien is hoe eigenlijk deze hele realiteit van 'mensen' een spel is van COMPETITIE waarin die angst om 'fouten te maken' in kinderen geprogrammeerd wordt in het schoolsysteem --- door elkaar te beoordelen, en door 'neer te kijken op' kinderen die zogezegd 'minder presteren' of door zelfs kinderen regelrecht te PESTEN, 'de grond in te boren' wanneer ze niet bewegen/handelen/presteren volgens de voorgeschreven normen/regels.

Waarom bestaan er zelfs woorden als 'dom', 'idioot', 'achterlijk', 'marginaal', 'minder', 'inferieur', 'slecht', 'fout', 'stom', 'verliezer', 'lelijk', 'raar', 'abnormaal', enzovoort? Woorden waar we allemaal angst van hebben maar die we maar al te graag gebruiken in onze geest om een ander te omschrijven.

In de volgende blogs zal ik dieper ingaan op hoe ik mezelf heb toegestaan een negatieve waarde te geven aan deze woorden en dus een angst heb ontwikkeld van deze woorden - en hoe ik mezelf in die angst heb gesaboteerd in mijn fysieke expressie in deze wereld --- omdat ik besef dat het niet de woorden zelf zijn die 'schade aanrichten' of 'slecht/'negatief/beangstigend' zijn, maar het is ik die de woorden een 'betekenis'/'waarde' gegeven heb in mijn geest --- door te bestaan als een energetische entiteit als het EGO, dat constant op zoek is naar een 'hoge energie' waarin ik mij 'speciaal' en dus 'superieur'/'beter' kan voelen.

Ik zal ook kijken naar hoe ik mezelf heb laten vormen/programmeren door het schoolsysteem en mijn omgeving tijdens mijn kindertijd in en als een 'bevriezende/verlammende' angst van deze woorden en alles wat ik geassocieerd heb met het beoordeeld worden in en als deze woorden, zoals pesterijen, buitengesloten worden, bestraffing, pijn, verlies -- als wat ervoor gezorgd heeft dat ik mezelf heb onderdrukt in wie ik ben als mijn natuurlijke fysieke expressie in deze realiteit, en dat ik dus nooit werkelijk 'geleefd' heb.

Ik zie in mezelf hoe die 'competitie' in het alles 'juist', 'perfect' en 'beter' willen doen in feite een soort 'zelf-bescherming' is - tegen de beoordelingen en dus 'pesterijen' die ik heb ervaren tijdens mijn kindertijd, waarin ik het gevoel had dat mijn 'kinderlijke kwetsbaarheid' in hoe ik mezelf uitdrukte werd aangevallen door mijn omgeving -- en dat ik dus moest 'vechten' tegen zij die zich zogezegd 'superieur' wanen over mij, als dus de volwassenen, de 'andere mensen', door zelf ook te proberen om 'superieur'/'beter' te zijn dan andere mensen. Waarin ik mezelf compleet heb onderdrukt en verloren in het ego van de geest, in de plaats van trouw te blijven aan die 'kwetsbaarheid' als de zelf-eerlijkheid van het leven als wie ik werkelijk ben. hetgeen fascinerend is omdat ik op die manier enkel de angst om beoordeeld/gepest te worden zelf in stand heb gehouden, door het zelf te gaan doen in mijn geest, in het beoordelen van andere mensen op hoe zij zichzelf uitdrukken en mezelf daarboven te gaan plaatsen.

Dag 107: Verlangen naar erkenning: "Ik geef het op"

 Art by Marlen Vargas Del Razo



Het "ik geef het op" karakter komt op in mezelf wanneer ik iets in gedachten heb, een beeld van 'wat ik wil/zal doen', waarin ik mezelf in die gedachte/dat beeld een bepaalde taak zie uitvoeren, iets bepaald zie doen, en mij daar opgewonden/verwachtingsvol bij voel - omdat ik in mijn gedachten al in de toekomst zit waarin ik die taak al heb uitgevoerd, omdat ik het mezelf zie doen in mijn gedachten, alsof ik het dus werkelijk aan het doen ben en gedaan heb, waarin ik mij al inbeeld dat ik erkenning krijg voor die taak die ik in mijn gedachten al gedaan heb.

Dit is waar het "ik geef het op" karakter zijn intrede doet, omdat ik besef dat de fysieke realiteit niet overeenkomt met de realiteit in mijn gedachten, en ik dus niet in werkelijkheid die taak heb uitgevoerd, en dus ook nog niet van de erkenning kan genieten - dus begin ik mij gefrustreerd te voelen in mezelf, als een gevoel dat ik 'vast zit' in mijn fysieke lichaam --- omdat ik dus verlang naar de realiteit in mijn geest waarin ik al vanalles gedaan heb en een soort 'ideaalbeeld' van mezelf heb gecreëerd op basis van al die dingen die ik al 'heb gedaan' in mijn geest, maar dat beeld niet kan bereiken/worden/zijn omdat ik nog steeds hier zit, in de fysieke realiteit, waarin ik maar niet lijk te kunnen 'voldoen' aan dat ideaalbeeld in mijn gedachten dat ik voor mezelf gecreëerd heb als 'wie ik denk dat ik moet zijn' volgens allerlei geloofsystemen, normen en waarden die ik gezien/gekopieerd heb van mijn omgeving als de mensen waar ik mezelf heb toegestaan een 'speciale relatie' mee te creëren.

Die frustratie met de ervaring van mijn zogezegde 'fysieke gelimiteerdheid', als de frictie/conflict die ik heb gecreëerd in mezelf in het willen bereiken/worden/zijn van een beeld in mijn gedachten als wat ik DENK dat ik moet doen, en wat/wie ik DENK dat ik moet zijn/worden op basis van wat ik doe, bouwt zich dan op in mezelf  omdat ik langs de ene kant mezelf zit te duwen richting dat ideaalbeeld als 'mijn doel', als wat ik denk/geloof dat ik MOET worden/doen, en langs de andere kant wordt ik telkens 'afgeremd'/'gelimiteerd' door de fysieke realiteit waarin ik maar niet 'van hier tot daar' lijk te geraken, de fysieke realiteit die 'niet wil meewerken' om van mijn gedachte/beeld een realiteit te maken, zodat ik die erkenning kan krijgen waar ik naar verlang in  en als het vervullen van dat 'doel'.

Uiteindelijk kom ik op het punt waarin ik denk 'ik geef het op', gestaafd door allerlei backchat die bevestigt dat ik moet opgeven, zoals 'ik ben ook nergens goed in', 'ik zal het nooit kunnen', 'het is ook altijd hetzelfde', 'ik ben werkelijk gewoonweg dom', 'het is niet eerlijk', etcetera, alvorens ik ook maar ergens werkelijk aan begonnen ben - alleen omdat ik het beeld dat ik voor mezelf in mijn gedachten had gecreëerd als 'mijn doel' niet kon/kan bereiken en omdat ik hierin niet besefte dat een beeld op zich zowieso niets te maken heeft met de fysieke realiteit die hier is in elk moment van ademhaling, en ik aldus gedoemd ben om te 'falen' in het proberen te verwezenlijken/verwerkelijken van een beeld in en als de fysieke realiteit.

In het proces van zelf-realisatie steekt dit karakter nogal vaak de kop op omdat ik de neiging heb om, in mijn geest, telkens een projectie te maken als een ideaalbeeld van 'wie ik moet/zal zijn in de toekomst' en van welke stappen ik moet ondernemen en hoe ik dat moet doen om te bereiken wat ik geloof dat ik moet bereiken en te zijn/worden wie ik geloof dat ik moet zijn/worden - omdat ik eigenlijk nooit werkelijk heb geleerd om simpelweg te leven en in het moment mezelf uit te drukken in en als zelf-vertrouwen - ik heb altijd 'geleefd' vanuit de geest als toekomstbeelden, waardoor ik uiteraard vaak dingen heb opgegeven en mezelf enorm heb gelimiteerd in mijn expressie door veel dingen niet te doen door te veronderstellen dat ik 'toch zal falen' nog voordat ik eraan begonnen ben, door dus de beelden/backchat in en als mijn geest te vertrouwen.



Ik vergeef mezelf dat ik het "ik geef het op" karakter heb gecreëerd in mezelf door mezelf te proberen te bewegen in de fysieke realiteit vanuit gedachten als beelden als projecties in de toekomst - en door niet te beseffen dat de fysieke realiteit GEEN BEELD IS, maar DE realiteit die HIER is in elk moment van ademhaling, die zich ook niet laat limiteren tot een beeld in de geest

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te participeren in de ervaring van opwinding/verwachtingsvolheid/verlangen op basis van een beeld/gedachte in mijn geest waarin ik mezelf iets zie doen en mij inbeeld dat ik erkenning krijg voor wat ik doe/heb gedaan in mijn geest - en niet te beseffen dat dit de oorsprong/bron is van het karakter van "ik geef het op", waarin ik dan naar de negatieve tegenpool beweeg in mezelf, door nooit te hebben beseft dat dit is hoe de geest werkt in en als positieve en negatieve ervaringen die elkaar steeds afwisselen, omdat ik mezelf heb toegestaan te bestaan in de valse realiteit van beelden in de geest, een realiteit die niet eens echt is en die enkel in functie bestaat van het genereren van energie in mezelf, waarin ik mij in het ene moment positief opgeladen zal voelen door 'positieve' beelden op te roepen in mijn geest en de andere moment voel ik mij negatief, met 'negatieve' beelden/gedachten/backchat die opkomt in mijn geest --- terwijl ik op geen enkel punt heb beseft dat die beeldenrealiteit in en als de geest op geen enkele manier ook maar iets te maken heeft met de fysieke realiteit en ik aldus gedoemd ben om steeds 'op en neer' te gaan in en als energetische ervaringen als ik mezelf toesta mezelf te definieren in en als de geest als beelden/gedachten

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat wanneer en als ik mezelf ervaar in het "ik geef het op"-karakter als een negatieve ervaring in mezelf op basis van negatieve gedachten en backchat, dit een teken is dat ik mezelf heb toegestaan te participeren in het creëren van een positieve energetische ervaring in mezelf op basis van positieve gedachten en backchat - als het mij inbeelden en projecteren in de toekomst in en als een 'ideaalbeeld' wat ik wil 'worden/hebben/doen' in en als het verlangen om mij belangrijk/speciaal/meer/beter te voelen -- en dat de sleutel van het stoppen van het "ik geef het op"-karakter dus het stoppen is van het positieve karakter van het verlangen naar erkenning in en als beelden in mijn geest

ik vergeef mezelf dat ik een beeld heb toegestaan te bestaan in mezelf waarin ik mezelf een taak zie uitvoeren, op basis van het verlangen naar erkenning dat ik heb toegestaan te bestaan in mezelf, waarin ik verlang om, aan de hand van wat ik DOE, 'meer'/'beter'/'belangrijker' te zijn dan wie ik ben in dit moment HIER, in en als beoordelingen over wat ik 'heb gedaan' in het beeld in mijn geest - in de plaats van mezelf te aanvaarden als wie ik ben HIER, en te beseffen dat 'God' in de kleine dingen zit, wat betekent dat het stoppen van de geest en het proces van zelf-realisatie net het tegenovergestelde is van het beeld dat ik creëer in mijn geest, omdat de geest telkens een 'groots' tafereel zal schetsen en mij zal ophemelen in en als een 'karakter', terwijl het leven zelf net 'minder' is, het stoppen van alle grootheidswaanzin als de beelden in en als de geest en naar de fysieke realiteit 'terug te keren' als de details/kleine dingen als het moment van ademhaling, in en als het besef dat het 'kleine', de 'details' net de bron/oorsprong is van het leven, van al wat hier bestaat, omdat alles altijd klein begint --- waarin ik aldus enkel de oorsprong/bron van mezelf als het leven zal ontdekken als en wanneer ik terugwandel in en als nederigheid naar/tot het allerkleinste zaadje/begin en aldus het bestaan als mezelf 'ontrafel'

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat het "ik geef het op"-karakter enkel kan bestaan in mezelf wanneer en als ik mezelf heb toegestaan de positieve energetische ervaring  in en als positieve gedachten/backchat te laten opbouwen/cumuleren in mezelf, zonder te beseffen dat elke positieve ervaring altijd een negatieve ervaring met zich meezeult en dat ik vroeg of laat zal vallen in de negatieve ervaringen - waarin het "ik geef het op"- karakter dus bestaat in mezelf om mij duidelijk te maken dat ik mezelf heb toegestaan te participeren in de grootheidswaanzin van de geest en het tijd is om terug te keren naar/tot nederigheid als het fysieke bestaan/lichaam in en als het moment HIER

ik vergeef mezelf dat ik het "ik geef het op"-karakter heb toegestaan te bestaan in mezelf als een zelf-sabotage techniek van het ego van de geest, door mezelf te laten meeslepen in emotionele ervaringen van depressie, zelf-medelijden, frustratie en  irritatie als reactie op de gedachte/het beeld dat opkomt in mijn geest van herinneringen waarin ik mezelf ervoer als 'gefaald' zoals een loopwedstrijd waarin mijn vader mij had ingeschreven, waarin ik had opgegeven omdat ik niet verder kon lopen en ik mij  teleurgesteld, inferieur en machteloos voelde omdat ik mezelf beoordeelde als 'gefaald' in de ogen van mijn vader, als een herinnering/beeld die dan de backchat in mezelf in gang zet waarin ik tegen mezelf zeg dat ik 'een mislukkeling ben', 'niets kan', 'niet goed genoeg ben', 'het mij toch nooit zal lukken', 'het altijd hetzelfde is met mij' en 'er iets mis is met mij', waarin ik mezelf letterlijk een depressie in praat als een neerwaartse spiraal van 'negatieve', 'zelf-beoordelende', 'zelf-beschuldigende' gedachten

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als die herinnering waarin ik had opgegeven en mezelf beoordeelde als 'mislukkeling' en 'niet goed genoeg' en reageerde met de emotionele ervaring van inferioriteit, machteloosheid en teleurstelling - in de plaats van te beseffen dat ik mij in die herinnering enkel zo ervoer omdat ik VERLANGDE naar de erkenning van mijn vader, zonder te beseffen dat als ik het positieve punt van 'erkenning' toesta te bestaan in mezelf, ik tegelijkertijd ook het negatieve punt van 'afwijzing'/'mislukking' toesta te bestaan in mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd geen verantwoordelijkheid te nemen voor de ervaring van mezelf in en als die herinnering, die opkomt als mijn 'bevestiging' dat ik 'een mislukkeling ben' als mijn excuus om op te geven wanneer iets mij niet lukt -- door nooit te hebben beseft dat ik die ervaring zelf had gecreëerd door een relatie te vormen met mijn vader waarin ik iets van hem verwachtte, namelijk erkenning en dat dus het 'niet lukken' van iets, altijd gebaseerd is op en afkomstig is van het verlangen om te 'slagen' in iets, om erkenning te krijgen voor mijn daden, als een beeld in mijn geest dat ik wil uitvoeren en verwezenlijken in de fysieke realiteit met het achterliggend motief om er erkenning voor te krijgen --- en dus nooit te hebben beseft dat deze ervaring van 'een mislukkeling' te zijn niet is wie ik werkelijk ben, maar enkel bestaat in de energetische polariteit van het verlangen om te 'slagen' en de angst om te 'falen', in en als de beoordelingen van 'positief'/'geslaagd'/'gelukt'/'goed' en 'negatief'/'mislukt'/'gefaald'/'slecht', hetgeen in wezen allemaal enkel beelden zijn in en als de geest als het ego en niets te maken hebben met de fysieke realiteit

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te verlangen om te 'slagen' in wat ik doe, en aldus al wat ik doe eerst in mijn geest in te beelden als mijn 'doel', als een 'ideaalbeeld', gebaseerd op het verlangen naar erkenning, waarin ik steeds mezelf zal vergelijken met andere mensen om een beeld te kunnen vormen van wat 'het beste' is, wat 'beter' zou zijn dan de expressie van andere mensen, om dat dan als een beeld in mijn gedachten te projecteren als 'wat ik moet bereiken om erkenning te krijgen' - en aldus de ervaring van 'falen' te creëren in mezelf, als een ervaring van willen opgeven omdat het mij 'niet zal lukken' om dat beeld in mijn geest te bereiken/verwezenlijken in de fysieke realiteit, als een complete emotionele zenuwinzinking --- in de plaats van in dat moment simpelweg het verlangen om te 'slagen' te stoppen in mezelf en te beseffen dat dat niet is wie ik werkelijk ben, maar een ervaring die ik heb gekopieerd van mijn omgeving tijdens mijn kindertijd, waarin ik merkte dat ik door middel van het krijgen van erkenning van mijn omgeving  kon krijgen wat ik wilde/verlangde

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te participeren in het creëren van beelden in mijn gedachten als 'ideaalbeelden' van hoe ik wil dat mijn expressie eruit ziet, op basis van de vergelijking met de expressie van andere mensen, als hoe mijn omgeving mij vroeger vergeleek met andere mensen en mij aldus liet weten dat ik 'beter'/'meer' moest zijn dan wie ik was, dat ik mezelf moest bewijzen door vanalles te 'doen'/behalen/bereiken --- in de plaats van te beseffen dat dit niet is wie ik werkelijk ben, maar enkel hoe ik mezelf heb laten programmeren door mijn omgeving tijdens mijn kindertijd, waarin ik op zoek ging naar een 'beloning' als een positief gevoel in mezelf, in en als het wegvluchten/vermijden van straf/angst ---hetgeen ik dus bereikte door mijn expressie te vormen naargelang het 'erkenning' krijgen van mijn omgeving, en dus moeite te gaan doen om 'goed te zijn' in al wat ik doe, in vergelijking met andere mensen, om aldus te bewijzen aan mijn omgeving dat ik 'goed genoeg' ben en ik de erkenning zou krijgen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van mijn expressie door mezelf uit te drukken vanuit een beeld in mijn geest als een 'ideaalbeeld' als wat ik denk dat ik moet zijn/bereiken/behalen/doen/hebben - en mij dan gefrustreerd te voelen wanneer ik dat beeld niet uitgevoerd krijg in en als de fysieke realiteit -- in de plaats van te kijken naar de oorsprong van dit verlangen/construct in mezelf, en te beseffen dat de basis van dit construct een angst is van mijn omgeving, in en als een herinnering uit mijn kindertijd waarin ik mij angstig voelde wanneer mijn omgeving mij had beoordeeld op mijn expressie die zij toevallig 'niet goed' vonden naargelang hun verlangens en ik dus de overlevingstechniek ontwikkelde in mezelf om steeds rekening te houden met wat mijn omgeving van mij wil/verlangd, wat zij goed vinden, en mijn expressie daaraan aan te passen, om steeds hun erkenning te krijgen, zodat ik mij veilig kon voelen in mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat mijn expressie altijd al heel 'frustrerend' geweest is voor mezelf omdat ik mezelf altijd wil uitdrukken vanuit de geest als 'ideaalbeelden' in mijn gedachten, in en als het verlangen naar erkenning als de angst van afwijzing/afkeuring/beoordeling, op basis van een herinnering - in de plaats van mezelf uit te drukken als wie ik ben

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als die herinnering waarin ik mij aangevallen en beoordeeld voelde in en als de emotionele ervaring van angst, wanneer mijn omgeving mij beoordeelde op mijn expressie - in de plaats van te beseffen dat ik mij op dat moment enkel angstig voelde omdat ik mezelf al had toegestaan een relatie te creëren met die specifieke mensen in mijn omgeving, waarin ik verlangde naar hun aandacht en ondersteuning, en aldus mezelf al in een inferieure positie had geplaatst tegenover hen - en dat die reactie van angst een ego-beschermingsreactie was waarin ik eigenlijk angst had om te verliezen wat ik van hen wilde/verwachtte/velangde, namelijk aandacht, liefde en ondersteuning


ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat het gevoel dat ik iets 'moet' doen/bereiken/behalen/worden/zijn als een beeld in mijn gedachten, waarin ik mij gefrustreerd en geirriteerd voel in mezelf als en wanneer ik dat beeld niet kan bereiken/behalen, gebaseerd is op en afkomstig is uit ANGST - als een emotionele reactie die gebaseerd is op herinneringen uit mijn kindertijd waarin ik reageerde met angst op de beoordelingen/expressie/woorden van mijn omgeving tegenover mij --- en dus niet is wie ik werkelijk ben, omdat angst een ego-beschermings en overlevings mechanisme is, en ik ben geen ego, ik ben het leven zelf, als de statement die ik maak van mezelf


ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat het gevoel in mezelf dat ik constant bekeken en beoordeeld wordt, afkomstig is uit een herinnering van mijn kindertijd waarin ik gereageerd heb op angst op de beoordelingen van mijn omgeving, door geen verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf en voor mijn innerlijke ervaringen, omdat ik mezelf had toegestaan een relatie te creëren met de mensen in mijn omgeving en daarin/daarom mezelf heb laten beinvloeden door hun expressie - in de plaats van te beseffen dat beoordelingen ALTIJD afkomstig zijn vanuit angst, en dat de mensen in mijn omgeving mij beoordeelden toen ik een kind was, vanuit ANGST, waarin ik hen een deel van zichzelf liet zien waar ze angst van hadden, waarin ze mij dan gingen beoordelen en aanvallen in de plaats van verantwoordelijkheid te nemen voor zichzelf en zelf-eerlijk te zijn en te beseffen dat wat ze zien in mij zichzelf is, één en gelijk

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat het leven als wie ik werkelijk ben als zelf-expressie, absolute simpliciteit is in elk moment van ademhaling, en totaal geen enkel moeite vergt, ik moet niet nadenken of beelden creëren in mijn geest bij mijn fysieke beweging/daden, ik moet geen moeite doen, mij gefrustreerd voelen, proberen, trachten, pogen, bereiken, behalen en forceren - fysieke expressie als wie ik ben in het moment is moeiteloos -- elke moeite is ik die mezelf toesta in de geest te bestaan, iemand/iets willen zijn dat ik niet ben uit ANGST



Zelf-correctieve Statements volgen in Dag 108