Dag 706: Bepaalt je Identiteit wie je bent of bepaal jij je Identiteit?

Ter verderzetting van Dag 705: De illusie van het zoeken naar aanvaarding deel ik in deze blog de zelf-correctieve stellingen die tot doel hebben het patroon te corrigeren dat ik ontdekt had als verbonden aan de pijn in mijn linkerbovenarm. De zelf-correctieve stellingen is waarin ik ervoor zorg dat het patroon dat ik vergeven heb, ook verandert in de fysieke realiteit. Zelf-vergeving als het loslaten en het begrijpen van het patroon is immers niet genoeg om ware verandering teweeg te brengen. Ik moet mezelf ook richting geven en duidelijke stellingen makten voor mezelf in termen van wie ik wil zijn en hoe ik het patroon zal veranderen, want vanzelf zal er nooit iets veranderen.

Zelf-Correctie

Wanneer en als ik mezelf in mijn geest zie nadenken over wat de mensen in mijn omgeving van mij denken en hoe andere mensen mij zien, verbonden met een ervaring van spanning, stress en angst  - dan stop ik en ik adem, en ik zie, besef en realiseer mij dat wat ik aan het doen ben is het mezelf een slaaf maken van mijn omgeving als 'andere mensen' en de 'meningen', 'opinies', 'beoordelingen' en 'gedachten' van die 'andere mensen' over mij, door op zoek te zijn naar aanvaarding voor mijn bestaan en mijn aanwezigheid in deze wereld

Ik zie, besef en realiseer mij dat ik het geloof heb toegestaan te bestaan in mijn geest dat ik in 'andere mensen' hun realiteit en omgeving besta en dat ik een soort van 'indringer' ben en dat ik daardoor er alles aan moet doen om ervoor te zorgen dat die 'andere mensen' om mij heen wiens wereld ik schijnbaar aan het 'indringen' ben mijn aanwezigheid en bestaan goedkeuren en aanvaarden --- door bijvoorbeeld de hele tijd op de achtergrond in mijn geest te denken aan wat mensen over mij denken, hoe mensen mij zien en hoe mensen gereageerd hebben op dingen die ik gedaan of gezegd heb en welke mening ze over mij gevormd hebben op basis van die reactie

Ik zie, besef, en begrijp dat dat geloof en de perceptie van mezelf als zijnde een 'indringer' in de wereld/omgeving van 'andere mensen' in wezen een illusie is, een gedachtenpatroon en -systeem dat ik  in mezelf heb gevormd door de indrukken en ervaringen die ik doorheen mijn leven heb opgedaan in reactie op mijn omgeving terwijl ik een 'identeit' aan het vormen was

Ik zie, besef en begrijp dat wie ik werkelijk ben geen 'identeit' is omdat die identeit een systeem van informatie en reacties is dat niet in mezelf bestond van op het moment dat ik geboren ben in deze wereld, en geen deel uitmaakte van wie ik ben in en als mijn natuurlijke toestand

Ik zie, besef en begrijp dat mijn 'identiteit' en de zelf-definitie van mezelf als zijnde een 'indringer' als deel van mijn 'identiteit' een systeem is van gedachten, gevoelens en emoties dat ik van mezelf heb afgescheiden door erin te participeren en mezelf ermee te identificeren alsof het macht heeft over mij en alsof het mij kan beïnvloeden en bepalen

Ik stel mezelf tot doel om verantwoordelijkheid te nemen voor de 'identiteit' die ik in mezelf heb opgebouwd doorheen mijn leven hier op aarde, en om één en gelijk te staan met de identeit van informatie in en als de geest maar mezelf er niet mee te identificeren

Ik sta in en als het besef dat wie ik werkelijk ben is de oorsprong van de identiteit in en van de geest. Ik ben de creator van al de ervaringen en geloofsystemen en gedachten over 'wie ik ben' in deze wereld die in en als mijn geest bestaan. Dus ik stel mezelf tot doel om mezelf niet toe te staan mezelf te definieren als een 'indringer', en mezelf te laten besturen of beinvloeden door een angst van wat mensen over mij denken en een verlangen om aanvaard te worden door andere mensen.

Ik stel mezelf eerder tot doel om mijn 'identiteit' één en gelijk te stellen met wie ik werkelijk ben als wezen, als de authoriteit en het directieve principe van wie ik ben vanbinnen, en mijn 'indenteit' dus niet een schijnbaar afgescheiden 'entiteit' te laten zijn die bepaalt wie ik ben in deze wereld.

Ik zie, besef en begrijp immers dat zolang er een ervaring en een gedachte in mijn geest is die mij zegt wie ik ben, zoals een 'indringer', zonder dat ik zelf met gewaarzijn beslist heb om die 'identiteit' te zijn, dan is dat een teken dat ik mezelf heb afgescheiden van wie ik ben vanbinnen en dat ik geen verantwoordelijkheid aan het nemen ben voor wat er in mezelf bestaat omdat ik mezelf zomaar laat bepalen door een gedachte en een ervaring die niet het beste is voor mezelf

Dag 660: Spreken voor een Publiek en Het Verbreken van de Angst-Cyclus

Ter verderzetting op de voorgaande blog, deel ik in deze blog de zelf-correctieve stellingen ter afsluiting van de zelf-vergevings stellingen die ik in het moment van reactie op het geven van een bespreking gebruikte om mezelf en met name de angst, onzekerheid en gespannenheid die ik ervoer in mezelf te stabiliseren.

Zelf-Correctieve Stellingen

Wanneer en als ik mezelf in de fysieke uitdrukking van diep zuchten zie gaan in relatie tot het maken van fouten en het moeten herdoen van mijn bespreking, dan stop ik en ik adem, en ik zie, besef en begrijp dat die uitdrukking van zuchten een fysieke expressie van irritatie en frustratie is die op zich aanduid dat ik in mezelf mijn macht aan het weggeven ben aan emotionele reacties in relatie tot wat ik aan het doen ben

Dus in de plaats van het zuchten te aanvaarden als een uitdrukking van wie ik ben, stel ik mezelf tot doel om even stil te staan om te onderzoeken waar en hoe het is dat ik in mezelf op aan het reageren ben zodat ik die 'kern-reacties' kan aanpakken en stabiliseren teneinde mezelf ook te kunnen bevrijden van irritatie en frustratie omdat ik zie en besef dat de reactie van frustratie niet is wie ik werkelijk ben aangezien het in wezen een illlusie van superioriteit en controle is die afkomstig is van een ervaring van machteloosheid binnenin mezelf in relatie tot datgene waarin ik mij inferieur, angstig, gespannen of onzeker voel

Ik stel mezelf tot doel om, in de plaats van de cyclus en het patroon van angst, gespannenheid en onzekerheid in relatie tot het geven en het doen van een bespreking en het aanspreken van een publiek verder te zetten door te participeren in de illusie van macht en controle die zich uitdrukt in en als de fysieke expressie van zuchten als verborgen irritatie en frustratie - om in de plaats daarvan dat patroon te doorbreken en te veranderen door mijn ademhaling te gebruiken om los te laten van spanning en stress dat ik heb gecreëerd in mijn lichaam en mezelf te aarden en te stabiliseren in en als het lichaam en daarin mezelf in en als mijn lichaam in het moment te vertrouwen in mijn uitdrukking om te doen wat het is dat ik wil en van plan ben te doen

Omdat, ik zie, besef en realiseer mij dat als en wanneer ik mijn geest als gedachten en emotionele ervaringen laat instaan om mij leiding en richting te geven in relatie tot hoe ik mezelf moet uitdrukken in momenten - dat ik dan mijn macht weggeef  aan de patronen uit het verleden om zich te herhalen, waarin ik de zelf-definitie en de overtuiging heb opgebouwd, op basis van mijn herinneringen, dat ik niet in staat ben om een publiek aan te spreken en op een kundige manier en bespreking te doen omdat ik in al mijn herinneringen mij steeds angstig en onkundig voelde

Dag 606: De Macht van het Geschreven Woord en het Ontwikkelen van Zelf-Eerlijkheid

 Dag 606: De Macht van het Geschreven Woord en het Ontwikkelen van Zelf-Eerlijkheid

 Het Veranderingsproces van Onzekerheid

Zelf-Eerlijkheid is dan het onderzoeken van die 'stemmen in ons hoofd'. Het onderzoeken van wat het eigenlijk is dat we onszelf allemaal vertellen en waar die stemmen eigenlijk vandaan komen. Omdat, ik bedoel, als we onze dag doorlopen en kijken naar wat er allemaal zoal opkomt in onze geest, dan merken we misschien op dat er een haast continue stroom is van gedachten die opkomen in verband met allerhande dingen die we van moment tot moment zien en horen en ervaren. Het ene moment komt er een mening op over iets, dan weer een beoordeling, dan rakelen we een herinnering op en het andere moment dwalen we even weg in een fantasie of verbeelding. Het ene moment voelen we ons angstig, en dan verdrietig of verlangend, hoopvol, blij of kwaad…

Waarom is het dat we die zelf-eerlijkheid enkel kunnen ontdekken en ondervinden wanneer we schrijven? Welke kracht of macht heeft het geschreven woord dat we enkel door middel van schrijven onze zelf-eerlijkheid kunnen ontdekken en ontwikkelen en niet bijvoorbeeld door te mediteren of door na te denken?

Nadenken is iets dat we zo gewoon zijn dat we, als we niet een bepaald referentiepunt hebben in de fysieke realiteit, in feite niet al te makkelijk kunnen weten of zien wanneer we in feite gewoon rondjes aan het draaien zijn in onze geest en wanneer we daadwerkelijk iets zien en onderzoeken in zelf-eerlijkheid. Daarom is schrijven een gemakkelijk en handig gereedschap om op een echte, namelijk fysiek tastbare, manier onszelf te onderzoeken en bekijken en vooral er zeker van te zijn dat we niets verborgen houden van onszelf.

Als je dingen neerzet op papier dan zet je ze als het ware neer in de fysieke werkelijkheid, en in de fysieke werkelijkheid is alles HIER. Met andere woorden, al wat je creëert en neerplaatst in de fysieke realiteit, is blijvend, en is 'echt', vanuit het perspectief dat wanneer je bijvoorbeeld dagdroomt en fantaseert en nadenkt over dingen, ben je bezig met het ontastbare en het onzichtbare. Fantasiëen, dagdromen en verbeelding gaan zo snel als ze opkomen, maar in de fysieke werkelijkheid kan je niet zomaar je ogen sluiten of openen en verwachten dat wat je gecreëerd hebt zomaar verdwenen is. Het is en blijft HIER buiten onze eigen wil om.

En het is die 'echtheid' die eigen is aan de fysieke werkelijkheid die je dwingt om geconfronteerd te worden met datgene dat je van jezelf op papier geplaatst hebt. Je kan het niet wegsteken door bijvoorbeeld even aan iets anders te denken  zoals je bijvoorbeeld met gedachten wel kan doen. Je kan niet zomaar kiezen om te negeren en te onderdrukken wat daar voor je op papier staat en je kan niet zomaar doen alsof het er niet echt is, in tegenstelling tot waar we toe in staat zijn in onze geest.

Hierdoor assisteert het schrijven dus met het ontwikkelen van zelf-eerlijkheid. Zelf-eerlijkheid zijnde het 'lef' als je wil om daadwerkelijk te kijken naar jezelf. Het lef en de moed om dingen niet zomaar te blijven verbergen of onderdrukken of ontkennen in je geest, maar je eigen preoccupaties in gedachten, gevoelens en emoties neer te schrijven en eerlijk te zijn met jezelf in het besef dat dat is wie je bent en wat in jezelf bestaat. Geen leugens meer, geen onderdrukking, geen doen alsof.

En, ik bedoel dat is zeer bevrijdend in de zin van dat de geest in wezen bestaat in en als onderdrukking, de eigenste aard van gedachten is dat ze verborgen zitten in onze 'bovenkamer' en dus nooit het licht zien. Om die verborgen aspecten in en van onszelf dan neer te schrijven en als het ware het daglicht te tonen is als een koele bries die door ons heen waait en alles even helderder maakt.

Schrijven assisteert dan ook enorm om bijvoorbeeld emotionele stormen die door ons heen woeden te kalmeren voor een moment omdat we door middel van het uitschrijven van de gedachten en emotionele reacties die de storm voeden duidelijkheid scheppen in onszelf en met meer helderheid kunnen zien wat de eigenlijke oorsprong is van die storm en wat er eigenlijk aan de hand is in en met onszelf.

Dag 579: Eenheid en Gelijkheid met het Lichaam - een Gereedschap in het Stoppen van Verslaving

 Dag 579: Eenheid en Gelijkheid met het Lichaam - een Gereedschap in het Stoppen van Verslaving

Het Proces van Zelf-Verandering

Deze blog is een verderzetting op de voorgaande blog Dag 578: Hoe Fysieke Substantie een Schaakstuk wordt in de Relatie met Onszelf:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien, te beseffen en te begrijpen dat wanneer en als ik eet vanuit gevoel en verlangen en gedachten, dat ik dan mijn lichaam aan het misbruiken en aan het schaden ben omdat ik geen rekening houdt met wat mijn lichaam wil, nodig heeft of zelfs aankan wanneer ik eet op basis van gevoel en energie - en wanneer ik gevoel gebruik als mijn maatstaf om mij te laten weten wanneer, hoe, wat en hoeveel ik zal eten

In de vorige blogs heb ik het precieze probleem aangekaart in relatie tot het uitleven van en participeren in een 'eetverslaving' - en dus met andere woorden het gebruiken en misbruiken van fysieke substantie, met name het lichaam,  etenswaren en de relatie tussen lichamelijke chemische reacties en het voedsel dat ik consumeer. Het probleem zijnde specifiek dat ik een absolute onderdrukking gecreëerd heb in mezelf in relatie tot mijn lichaam door voedsel en eten louter te benaderen vanuit mijn geest in en als en op basis van een conflict en polariteit van emoties en gevoelens in mezelf --- en dat ik door die onderdrukking dus absoluut niet zie of besef wat het voedsel dat ik eet en de kwantiteit ervan eigenlijk doet met mijn lichaam en welke consequenties is eigenlijk creëer op fysiek niveau door mijn fysieke realiteit te benaderen vanuit gevoelens en niet vanuit eenheid en gelijkheid met het fysieke lichaam.

Eenheid en gelijkheid - met andere woorden: een constante en consistente erkenning en overweging van mezelf als een puur fysiek organisme en van dus de fysieke benodigdheden en noden van mezelf in en als het fysieke lichaam - in tegenstelling tot hoe ik besta en wie ik ben in en als de geest, als een soort parasiet van het lichaam, gebruik makend van de natuurlijke chemische processen en reacties van het lichaam om mezelf te entertainen in gevoelens en emoties in mijn geest - en mijn eigen zelf-oneerlijkheid en gebrek aan zelf-verantwoordelijkheid te onderhouden.

Door middel van zelf-vergeving heb in in de voorgaande blog dit zelf-misbruikende patroon opengetrokken voor mezelf  en heb ik de relatie die ik had aanvaard in mezelf tussen mezelf en dat patroon 'losgemaakt', zodat ik nu kan beginnen aan het formuleren van correctieve stellingen om een 'script' te formuleren waarin ik het patroon kan veranderen en dus mijn relatie met voedsel en met mijn lichaam kan corrigeren en veranderen tot een zelf-ondersteunende en voedende relatie die werkelijk het beste is voor mezelf in termen van dat het niet enkel het beste is voor mezelf als een gevoel en gedachte in mijn geest dat gebaseerd is op een 'positief gevoel' van verlangen - maar het beste voor mezelf op vlak van dat het gebaseerd is op een zorg, erkenning en ontzag voor mijn lichaam en een oprechte consideratie voor wat mijn lichaam wil en nodig heeft.

Dag 545: Het fysieke lichaam verraad altijd wie je werkelijk bent in en als jezelf

Dag 545: Het fysieke lichaam verraad altijd wie je werkelijk bent in en als jezelf

Hoe kan je Zelf-Verandering zo tastbaar mogelijk maken?

het transformatieproces van zelf-sabotage

 om dit proces nu praktisch aan te pakken en te zien met andere woorden waar en hoe het is dat ik als mens zelf participeer in dat patroon van het saboteren van mijn leerproces, ten gevolge van hoe ik opgevoed en geconditioneerd geweest ben, of althans hoe ik mezelf heb laten indoctrineren en opvoeden door specifieke externe invloeden zoals het schoolsysteem en andere figuren die ik in mezelf ben gaan definieren als mijn 'authoriteit' - moet ik voor mezelf onderzoeken hoe en waar het is in mijn dagelijkse bestaan dat ik reageer op nieuwe dingen of verandering of het bewandelen en uitvoeren van een nieuw project met angst in mezelf.

En hiervoor is het belangrijk - teneinde daadwerkelijk de realiteit van mezelf te kunnen zien in relatie tot dit patroon in en van de Geest - om eerlijk te zijn met mezelf en, wanneer ik mezelf onderzoek in de patronen die ik uitleef in mijn geest en in de fysieke werkelijkheid, de realiteit van mezelf niet proberen te verbloemen of verbergen maar eerder direct te kijken en te zien wie ik werkelijk ben in en als de fysieke realiteit van mezelf --- en dat doe ik dus door mijn dagelijkse leven te bewandelen door middel van bijvoorbeeld schrijven, en zo te onderzoeken wat het is dat schuilt achter al de kleine handelingen en daden die ik doorgaans zo vanzelfsprekend vindt.

Dit proces van het ten eerste onderzoeken, ten tweede loslaten en vergeven en ten derde corrigeren en veranderen van het patroon van zelf-sabotage in relatie tot mijn leerproces gebeurt door middel van deze drie specifieke stappen en het toepassen van deze stappen op een praktische en realistische wijze --- met andere woorden, waarin het proces van zelf-onderzoek, zelf-vergeving en zelf-verandering geen idee of geloof of ervaring wordt als een soort van spirituele queeste of openbaring, maar waarin dit proces zich ontvouwt in en als de fysieke dimensie waarin 'ik' besta als de totaliteit van mijn wezen: mentaal, emotioneel, spiritueel, wat je maar wil, elke mogelijke dimensie van mezelf als hoe ik besta in en als mezelf bestaat in en als het fysieke lichaam, de fysieke werkelijkheid.

Het is immers de fysieke werkelijkheid die alles van mezelf omvat, die mijn 'kanaal' is en mijn 'schip' waarin ik vaar doorheen de wateren van mijn bestaan, waarin ik huis en waar ik altijd naar terugkeer wanneer ik weer eens in mijn geest ben gaan vertoeven in een fantasie of verbeelding of herinnering of ervaring --- het fascinerende is dat ik steeds naar mijn lichaam terugkeer, ik besef steeds weer dat ik 'Hier' ben, in en als dit fysieke bestaan. En zodus is dit fysieke bestaan en mijn dagelijkse fysieke leven een ankerpunt voor mezelf om uit te kunnen aflezen wie ik werkelijk ben en om ervoor te kunnen zorgen dat ik mezelf niet verlies in een idee, beeld of geloof over mezelf in en als mijn geest - het is de fysieke realiteit die zal tonen wie ik werkelijk ben en of de ideëen die ik heb gevormd over mezelf in mijn geest al dan niet echt zijn.

In de volgende blog zal ik dus verderzetten in dit proces van het onderzoeken van wie ik ben in en als de fysieke werkelijkheid en specifiek in verband met dit patroon van zelf-sabotage dat ik in de voorgaande blogs was beginnen omschrijven --- om dus het proces van zelf-verandering zo tastbaar en praktisch en echt mogelijk te maken voor mezelf en aldoende ook een blauwdruk en leidraad te kunnen creëren voor al degenen die hun eerste stappen zetten in dit proces van zelf-verandering en die zich afvragen hoe dit precies in z'n werk gaat.

Dag 377: Terug naar het Begin in het Process van Geest naar Leven

Dit is een verderzetting van "Dag 376: Ego-Centrisme Versus Zelf-Opoffering -- Wat is het Beste voor Allen?" - waarin ik schreef over en onderzocht hoe het ego in en van de menselijke geest zichzelf boven het lichaam plaatst, en kennis en informatie gaat eren en vereren in en als het geloof dat kennis en informatie nodig is om te leven, en te bestaan - terwijl, die kennis en informatie niet draait rond leven of bestaan, maar rond Overleven en Voortbestaan.

Waarin, het niet eens gezond verstand is om te 'overleven' of  'voort te bestaan', in de zin van, hoe we het bestaan, het leven op aarde verwoesten en vernielen in onze persoonlijke strijd om ons persoonlijk individuele voortbestaan - terwijl, als we zouden geven om het leven, om het bestaan, in elk moment van ademhaling, dan zou het leven op aarde een hemel zijn voor alles en iedereen. En dus, is het eigenaardig hoe we Geloven dat we kennis en informatie gebruiken om te Overleven en om ons 'voortbestaan' te verzekeren, ondanks het feit dat we ten eerste in dit proces onze omgeving vernietigen en bijgevolg onszelf, die afhankelijk zijn van die omgeving om te bestaan, en dat we ten tweede letterlijk zowieso ten dode opgeschreven zijn, omdat ons leven hier op aarde eindig is, waardoor er niet eens zoiets bestaat als 'overleving' en 'voortbestaan', het is een Illusie, een Leugen, hetgeen zoveel wil zeggen als dat we ons leven hebben opgegeven in naam van een Leugen, dat we onszelf, ons leven, ons bestaan als het leven zelf, in en als het moment van ademhaling HIER, hebben weggegeven, gecompromitteerd en opgegeven aan kennis en informatie, aan een systeem in en als onze Geest die ons leven voor ons leidt terwijl wij in en als Goedgelovigheid erop vertrouwen dat dat systeem aan kennis en informatie waar wij onszelf aan hebben weggegeven ons ergens naartoe zal leiden - terwijl het ons in werkelijkheid enkel tot onze onvermijdelijke dood leidt.

En, wat ik zelf ook over het hoofd gezien had, terwijl ik deze blogs aan het wandelen/schrijven was over hoe de menselijke geest functioneert en werkt, is de mate waarin dit hele systeem zich afspeelt in mezelf - de mate waarin ik mezelf heb toegestaan te bestaan in en als dit programma/systeem van kennis en informatie als persoonlijke 'overleving' en 'voortbestaan' --- en hoe ik als het ware in dit 'voortbestaan' en 'overleving' in en als kennis en informatie in mijn geest, letterlijk mezelf voorbij aan het gaan was, 'voort' aan het gaan was aan het 'bestaan' en 'over' het 'leven' aan het gaan was, het Bestaan en het Leven zijnde wie ik werkelijk ben als het lichaam, als HIER. Hoe ik kennis en informatie aan het gebruiken was om mezelf af te scheiden van wie ik ben als HIER, op weg en op zoek naar een bepaald doel, idee, punt in de toekomst - waarin ik mezelf opzettelijk aan het afleiden en wegleiden was van het leven in en als mezelf HIER.

Omdat, het is, of het lijkt althans, zoveel makkelijker om  het patroon van kennis en informatie te volgen, het patroon van het ego, van afscheiding -- het is immers wat ik mijn hele leven hier op aarde heb gedaan, het is hoe ik mezelf heb geprogrammeerd en heb laten programmeren sinds mijn kindertijd. Ik ben het zo gewoon om aan mezelf voorbij te gaan in wat ik doe, in hoe ik mezelf uitdruk, in wat ik zeg, in hoe mijn geest werkt - in de woorden die ik schrijf. Het is de gewoonte van de geest, van mezelf in en als de geest, om statements te maken, meningen te vormen, verkondigingen te doen en dingen te zeggen in en als kennis en informatie, in en als het ego-standpunt van 'dit is hoe het is' en 'dit is wat ik zie/weet/begrijp/realiseer' - maar het is een ander paar mouwen om die stellingen, die kennis, informatie, inzichten en realisaties op mezelf toe te passen en Zelf-Eerlijk te zijn. Eerlijk te zijn over het feit dat, wanneer ik het heb over 'de mens', dan heb ik het over mezelf, wanneer ik het heb over de kwaadaardigheid die bestaat in en als de menselijke geest, dan heb ik het over de kwaadaardigheid die bestaat in mezelf, wanneer ik het heb over de leugenachtigheid, het bedrog, de hebzucht en het egocentrisme dat bestaat in en als de mens, dan heb ik het over de leugenachtigheid, het bedrog, de hebzucht en het egocentrisme dat eigenlijk in mezelf bestaat, maar waar ik nooit eerlijk over geweest ben - eerlijk tegenover mezelf en tegenover het bestaan, het leven als mezelf.

Omdat, dit is wat kennis en informatie doet, dit is wat de Geest doet - de functie van kennis en informatie in en als de geest is precies om zelf-eerlijkheid tegen te gaan, om wat werkelijk bestaat in mezelf en wie ik werkelijk ben vanbinnen te verbergen en onderdrukken onder geloofsystemen, ideëen, definities, beoordelingen, meningen en opvattingen over Wie ik ben en over wat de Realiteit is van mezelf, in functie van: Overleving. Het is Liegen om te Leven, kleine leugentjes die ik geleerd heb tijdens mijn kindertijd - kleine onderdrukkingen van mezelf, hier en daar een compromittatie van mezelf, hier en daar een kleine leugen, een misleiding, een manipulatie, om te Overleven in deze realiteit -- kleine leugens die doorheen mijn leven en ontwikkeling in deze wereld hebben opgestapeld tot een grote Leugen die ik nu ben en leef. Waarin, ik nu zo tsjokvol zit van leugens als kennis en informatie in en als mijn Gedachten, dat ik niet eens meer zie, weet of besef wie ik eigenlijk echt ben, wie ik werkelijk ben vanbinnen --- omdat ik geleerd heb om mijn innerlijke realiteit te verbergen, onderdrukken en verwaarlozen - en daarin het Leven zelf, het Bestaan, te onderdrukken, verbergen en verwaarlozen in functie van Overleving en Voortbestaan... zogezegd.

In het nieuwe Eqafe interview van Anu, heeft hij het over 'Back to Basics', terug naar het begin - en dat wil zeggen, terug naar zelf-eerlijkheid, even stilstaan, even stoppen en beseffen dat --- het niet uitmaakt hoe lang ik al in dit proces gewandeld heb, hoeveel realisaties of inzichten ik verworven heb, het maakt allemaal niet uit omdat, zolang er geen Zelf-Eerlijkheid aanwezig is, is het allemaal maar kennis en informatie in de Geest, niet anders dan wat ik mijn hele leven gedaan heb, hoe ik altijd al bestaan heb.

Als ik niet zelf-eerlijk ben in elk moment van ademhaling, vindt mijn geest altijd wel een manier om het Ego weer op te bouwen, om de ervaringen, realisaties en inzichten in 'wie ik ben', in 'de menselijke geest', die ik heb opgebouwd doorheen het proces dat ik bewandeld heb, te gebruiken om een 'alter ego' te creëren, een Systeem, een Programma van kennis en informatie, waarin ik GELOOF, net zoals ik altijd al geloofd heb doorheen mijn bestaan, dat ik 'goed' en 'juist' en 'correct' en 'eerlijk' en 'rechtvaardig' en 'positief' ben, en al wat je wilt - maar het is niet echt, het is een Beeld, een idee, een Geloof van/over Wie ik ben dat bestaat in mijn geest, omdat, Zelf-Eerlijkheid in werkelijkheid niets te maken heeft met hoe lang ik al dan niet in mijn proces gewandeld heb, hoeveel inzichten ik verworven heb, hoeveel ik al dan niet zie of begrijp of besef in verband met hoe alles in elkaar zit. Zelf-Eerlijkheid is HIER, simpel.

Zelf-eerlijkheid is de beslissing om te stoppen met mezelf te verbergen achter mijn woorden, om te stoppen met mezelf te onderdrukken onder mijn gevoelens en emoties en gedachten, om te stoppen met mezelf te verbergen achter Angst -- en om te durven, het lef, de moed en de standvastigheid te hebben om te Staan, en te blijven staan, in elk moment opnieuw - niet om te overleven of voort te bestaan, niet omdat het goed, juist, correct, rechtvaardig, eerlijk of positief is, niet om iets te bewijzen aan 'Andere Mensen' -- maar omdat het is wie ik ben, omdat ik eerlijk ben met mezelf, omdat ik HIER besta en ik erken en zie, besef en begrijp dat ik HIER besta en omdat ik mezelf als het bestaan HIER eer, respecteer, aanvaard en omarm - omdat ik de beslissing maak om te bestaan als het levende voorbeeld van wat het beste is voor elk levend wezen op aarde: zelf-aanvaarding, zelf-respect, zelf-omarming, zelf-eerlijkheid.


Wordt Vervolgd in Dag 378

Dag 338: De Mens is Onbetrouwbaar omdat Hij vertrouwt op de Leugen van de Geest - Zelf-Vergeving Dimensie

Dit is een verderzetting van"Dag 337: Hoe kan de Mens Betrouwbaar zijn zonder Zelf-Inzicht? - De Seksuele Paranoia Series", waarin we onderzocht hebben hoe seksualiteit bestaat in de Menselijke Geest en waarom het is dat de Mens in en als de Menselijke Geest niet te betrouwen is omwille van het aanvaardde gebrek aan zelf-inzicht en bijgevolg een gebrek aan zelf-verantwoordelijkheid en toerekeningsvatbaarheid. En het probleem van dat we dit gebrek aan zelf-inzicht als een aanvaardde domheid/blindheid/onwetendheid in onszelf gebruiken als excuus voor waarom we niet doen wat het beste is voor allen en waarom we een wereld/realiteit/samenleving toestaan te bestaan die consequentieel is voor Elkeen.


Zelf-Vergeving Dimensie

ik vergeef mezelf dat ik een samenleving heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan waarin seks en seksualiteit gedefinieerd wordt in en als een geheime interne realiteit van verbeelding, fantasie, gedachten en gevoelens en dat ik hierin nooit heb ingezien en beseft dat geheimzinnigheid altijd een excuus is voor misbruik, omdat, mensen anders de noodzaak niet zouden voelen om bepaalde dingen geheim en verborgen te houden van andere mensen als niet omdat ze weten dat als andere mensen zouden zien wat er omgaat in die 'geheime interne realiteit', dat ze dan afgewezen en weggeduwd zouden worden

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat geheimen en geheimzinnigheid, zoals wat mensen doen door na te denken en innerlijke gedachten, fantasieen en gevoelens en emoties te hebben die ze met niemand willen delen, altijd een teken van onbetrouwbaarheid is --- omdat iemand die geheime gedachten in zich houdt, een geheime en persoonlijke agenda heeft in wat hij/zij doet en daardoor niet zal doen wat het beste is voor allen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat de mens een onbetrouwbaar wezen is dat niet in staat is om te leven op een manier die het beste is voor allen, omdat de mens denkt en een 'geheime interne realiteit' heeft van gedachten, gevoelens en emoties

ik vergeef mezelf  dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet in te zien dat als en wanneer ik mezelf toesta te participeren in seksuele fantasiëen in mijn geest, als een geheime interne wereld van persoonlijke verlangens en gevoelens, dat ik dan onbetrouwbaar ben als levend wezen omdat ik een persoonlijke geheime realiteit toesta te bestaan in mezelf, als een achterliggende motivatie/reden achter de woorden die ik spreek en de daden die ik verricht --- waarin de woorden die ik spreek en de daden die ik verricht dus niet te betrouwen zijn omdat ze niet afkomstig zijn vanuit zelf-eerlijkheid als de simpliciteit van wie ik ben als HIER, maar omdat ze dus achterliggende en geheime betekenissen hebben die enkel in mijn geest bestaan --- van waaruit ik tracht de wereld om mij heen te manipuleren door en speicifieke plaatsing van woorden en daden, om mijn geheime interne verlangens te kunnen bevredigen --- waarin ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd in wezen alle andere levensvormen om mij heen te misbruiken in functie van mijn persoonlijke verlangens

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd verantwoordelijkheid te nemen voor de realiteit die ik creëer in en als het leven op aarde, door middel van wat ik toesta te bestaan in mezelf in en als de geheime interne realiteit van gedachten, gevoelens en emoties als eigenbelang - door nooit de consequenties van die interne realiteit te onderzoeken, door nooit te hebben ingezien dat ik een fysiek wezen ben in en als een fysieke werkelijkheid en dat al wat bestaat zowel intern als extern, zich reflecteert en manifesteert in en als deze werkelijkheid die HIER bestaat --- waarin de interne realiteit in relatie staat met de externe realiteit omdat ALLES HIER is

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd zomaar te geloven dat mijn 'interne' realiteit niet echt is omdat het schijnbaar geen directe consequenties heeft in de externe realiteit, en dat te gebruiken als een excuus om mezelf ervan te overtuigen dat ik 'mag doen wat ik wil in mijn interne realiteit als fantasiëen en gedachten', zolang ik mij maar aan de 'sociale regeltjes' houdt in de externe realiteit, zodat niemand kan zien wie ik werkelijk ben als wat er werkelijk bestaat in en als mijn geest en gedachten --- en dus nooit te hebben ingezien dat ALLES, zowel de interne als externe realiteit, HIER bestaat en aanwezig is, en dat al wat bestaat onvermijdelijk een consequentie zal hebben als een gemanifesteerde uitdrukking van wat ik toesta te bestaan in en als mezelf in mijn gedachten -- en dat, de consequenties van wat ik toesta te bestaan in en als mijn geest en gedachten wel degelijk aanwezig zijn in de externe realiteit als een fysieke gemanifesteerde uitdrukking, maar dat ik dit gewoon nooit heb opgemerkt of gezien omdat ik nooit de moeite heb gedaan om de realiteit te onderzoeken en verder te kijken dan de oppervlakkige beoordelingen in mijn bewuste geest en gedachten over de realiteit die ik zie met mijn ogen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat de mens, in en als de menselijke geest, geprogrammeerd is om de realiteit enkel te zien vanuit persoonlijke beoordelingen en dat de geest geprogrammeerd is als een gelimiteerd systeem van kennis en informatie waarin en waardoor de mens nooit de relaties ziet tussen de interne en de externe realiteit -- en dus ook nooit de consequenties ziet en beseft van wat hij toestaat te bestaan in en als de geest --- en dat dit een zeer groot probleem is op aarde, omdat de consequenties wel degelijk aanwezig zijn maar gewoon niet gezien worden tot het te laat is


wordt vervolgd in Dag 339

Dag 337: Hoe en Waarom is Onze Beleving van Seks niet de Echte Fysieke Seksuele Beleving? - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.be/2013/08/dag-337-hoe-en-waarom-is-onze-beleving.html#sthash.PmgiDQps.dpuf

Dag 337: Hoe en Waarom is Onze Beleving van Seks niet de Echte Fysieke Seksuele Beleving? - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.be/2013/08/dag-337-hoe-en-waarom-is-onze-beleving.html#sthash.PmgiDQps.dpuf

"Dag 337: Hoe en Waarom is Onze Beleving van Seks niet de Echte Fysieke Seksuele Beleving?" - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.be/#sthash.GtEaFGmc.dpuf

"Dag 337: Hoe en Waarom is Onze Beleving van Seks niet de Echte Fysieke Seksuele Beleving?" - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.be/#sthash.GtEaFGmc.dpuf

Dag 312: De Freudiaanse Paranoia - Zelf Vergeving

Deze blog staat in lijn met de voorgaande blogs die handelden over het onderwerp 'paranoia en groepsverkrachting' en het onderzoeken van al de dimensies die bijdragen tot het fenomeen 'groepsverkrachting'. Deze blog is een 'intermezzo', waarin ik zelf-vergeving toepas voor de patronen die ik heb herkend in het wandelen van paranoia-blogs, en die ik in mezelf als de mensheid, als het bestaan op aarde, heb toegestaan te bestaan in mezelf als het leven.

Voor Context, lees:
"Dag 308: Paranoia en Groepsverkrachting"
"Dag 309: De Paranoia van Sexuele Fantasiëen en Groepsverkrachting"
"Dag 310: De Paranoia van GroepsVerkrachting - De Mens is een Primitief Beest"
"Dag 311: De Freudiaanse Paranoia van Groepsverkrachting"
Zelf Vergeving is de Oplossing
Door onszelf te vergeven voor het toestaan en accepteren van dit specifieke patroon in onze wereld, nemen we er verantwoordelijkheid voor en stellen we onszelf in staat om een echt inzicht te krijgen in het patroon, in hoe het bestaat, waarom het bestaat, door onszelf als het ware in de schoenen te plaatsen van het patroon en te staan ALS  patroon, en daarin onszelf te leren kennen ALS het patroon en dus ALS deze realiteit. Dit is de enige echt manier om tot oplossingen te komen voor de problemen die zich voordoen in onze wereld, zoals bijvoorbeeld groepsverkrachting.

Want, zolang we de problemen van onszelf blijven wegduwen en afscheiden door het te beoordelen en te onderzoeken als iets dat 'daarbuiten' ligt en niets te maken heeft met onszelf, zullen we ook nooit werkelijk verantwoordelijkheid nemen voor de problemen en zullen de 'oplossingen' waarmee we op de proppen komen nooit oplossingen zijn die op elk vlak het probleem aanpakken en die representatief zijn van een werkelijk 'geven om' deze realiteit. Zolang we onszelf niet plaatsen ALS de realiteit, in eenheid en gelijkheid, zullen we nooit genoeg geven om de realiteit om tot werkbare oplossingen te komen die het beste zijn voor allen, omdat we altijd zullen denken dat 'zolang de problemen MIJ niet specifiek overkomen, zijn ze niet zo heel erg pertinent'.

We zijn nu eenmaal ego-centrische wezens, en bijgevolg zullen we enkel werkelijk geven om zaken die direct tot onszelf betrekking hebben en die een directe invloed hebben op onszelf. En daarom is het noodzakelijk om, willen we werkelijk oplossingen vinden voor de problemen die zich voordoen in onze wereld, in de schoenen te staan van ieder individu, van elke situatie, van elk probleem, en in te zien dat elk deeltje van deze realiteit onszelf IS. Enkel dan zullen we gemotiveerd genoeg zijn om op te staan en te doen wat noodzakelijk is om van deze wereld een Hemel op Aarde te maken - omdat we beseffen dat we niet gewoon 'de wereld buiten onszelf' corrigeren en rechtzetten, maar dat we ONSZELF ALS die wereld corrigeren en rechtzetten en zowaar 'genezen'.


ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat er 'innerlijke driften' bestaan in mezelf als 'mens' die beperkt, gereguleerd, gecontroleerd en onderdrukt moeten worden - en dat  ik nooit heb ingezien dat deze gedachte gebaseerd is op een ANGST van deze 'driften' --- een angst die mij aangeleerd geweest is door mijn omgeving, als wat ik gekopieerd heb  van mijn ouders

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd de 'innerlijke realiteit' van mezelf te onderzoeken door er angst van te hebben, en door ervan uit te gaan dat mijn 'innerlijke realiteit' als al mijn gevoelens en emoties, angsten en verlangens, 'slecht' is, en onderdrukt, gereguleerd en gecontroleerd moet worden door middel van GEDACHTEN als de 'politieman in het hoofd' ---- zonder ooit te hebben ingezien hoe stompzinnig en absurd het is om iets te willen controleren, of zelfs maar te veronderstellen dat ik in staat ben om iets te 'controleren', 'onderdrukken' of 'reguleren', wanneer ik niet eens inzicht heb in waar ik mee te maken heb, wanneer ik datgene dat ik tracht te controleren niet eens begrijp

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat, wanneer en als ik iets probeer te controleren vanuit een reactie van ANGST, zonder eerst inzicht te verwerven in wat het precies is waar ik mee te maken heb, en waarom het is dat ik mij ANGSTIG voel, dat ik altijd consequenties zal creëren die het probleem enkel erger maken --- omdat ik, in mijn handelingen, nooit rekening heb gehouden met de realiteit van de situatie omdat ik totaal geen inzicht had in het hoe en waarom van de situatie die ik wilde controleren

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat de hele medische en intellectuele gemeenschap het model van Freud als de idee dat de 'innerlijke driften' van de mens gevaarlijk zijn en dus ingeperkt, gereguleerd en gecontroleerd moeten worden hebben aanvaard en toegepast als 'de waarheid', terwijl ze nooit hebben stilgestaan bij wie Freud was als individu en het feit dat al zijn bevindingen in wezen veeleer gebaseerd waren op zijn persoonlijke reacties op zijn realiteit - en op zijn persoonlijke ANGSTEN van zijn 'innerlijke driften' - en dat, het enige 'wetenschappelijke model' dat functioneel is in het begrijpen van de menselijke geest, is het model van zelf-onderzoek, van het ontwikkelen van ZELF-inzicht --- omdat een wetenschapper die een subject/object bestudeert, dat altijd zal doen vanuit de gelimiteerde voorgeprogrammeerde visie van de menselijke geest, die zich altijd zal beperken tot persoonlijke levens-ervaringen en vergaarde kennis en informatie, en dat dus de enige 'kennis' die echt kan zijn, zelf-kennis is

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat elk wetenschappelijk model waarin de wetenschapper zijn eigen geest niet onderzoekt en bevraagt als het startpunt van observatie en interpretatie van de 'data'/informatie/realiteit, gedoemd is om te falen --- omdat het gebaseerd zal zijn op de ANGST van het individu om geen controle te hebben over de realiteit, en dus de angst van het individu van zijn eigen innerlijke realiteit, waardoor hij dan altijd zijn persoonlijke waarde-oordelen zal proberen te plaatsen op de realiteit in een poging om het gevoel te creëren dat hij 'weet' hoe de realiteit in elkaar zit en dat hij er macht en controle over heeft

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat een wetenschapper die geen proces van zelf-eerlijkheid, zelf-onderzoek, zelf-inzicht en zelf-correctie heeft afgelegd, niet te betrouwen is in zijn vaststellingen en observaties van de realiteit - omdat die observaties altijd onderhevig zullen zijn aan zijn persoonlijke interpretaties van en reacties op de data/informatie in zijn geest

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd nooit te hebben ingezien dat het geloof dat de innerlijke menselijke 'driften' en 'verlangens' in en als de menselijke geest 'gevaarlijk' zijn en onderdrukt, gecontroleerd en gereguleerd moeten worden, in wezen een middeleeuws geloof is, dat gebaseerd is op ANGST van het ZELF - en dat enkel gecreëerd is door de mens om een excuus te hebben om onze innerlijke realiteit te ontkennen en onderdrukken en onze angsten van onszelf te rechtvaardigen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat elke wetenschappelijke tak in onze samenleving gebaseerd is op de angst van het ZELF, en de onderdrukking van de innerlijke beleving

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat men nooit tot oplossingen voor problemen in de samenleving zoals groepsverkrachting zal komen, zolang men niet eerlijk wil zijn over de innerlijke realiteit in en als de menselijke geest en zolang men reageert op de problemen die zich voordoen met ANGST en onderdrukking

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat beoordelingen altijd gebaseerd zijn op ANGST - en dat wat de mens beoordeeld als 'slecht' en 'negatief' altijd aspecten zijn van die in zichzelf bestaan waar hij niet eerlijk over wil zijn --- en dat daarom de aanpak en de visie van Freud als het onderdrukken van de 'menselijke driften' door het te beoordelen als iets negatief en slecht, gedoemd is om te falen - en dat bijgevolg ons volledige 'recht/justie-systeem', dat gebaseerd is op die visie, gedoemd is om te falen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat Freud niet een 'groots denker' was als hoe hij afgeschilderd wordt in geschiedenis en psychologie boeken - maar dat zijn stellingen en theoriëen eerder een uitdrukking waren van wat al in de mens leefde, als de ANGST van onszelf en onze innerlijke realiteit, en dat hij simpelweg stond als een excuus voor de mensheid om de onderdrukking en negatie van onszelf te 'evolueren' naar de volgende fase --- en dat daardoor de mensheid nog nooit werkelijk geëvolueerd is, maar eerder 'geëvolueerd' is in het creëren van rechtvaardigingen voor hoe we altijd al bestaan hebben in en als het onderdrukken van onszelf als het leven zelf - omdat ware 'evolutie' enkel mogelijk is wanneer we in de eerste plaats durven eerlijk zijn over wie we zijn vanbinnen en wie/wat we onszelf hebben toegestaan te worden als een 'innerlijke duivel', onszelf vergeven en onvoorwaardelijk loslaten van het verleden


ik besef en realiseer mij dat een beoordeling en onderdrukking van de 'innerlijke driften' in mezelf als de mensheid niet de oplossing is om een 'beschaafde samenleving' tre creëren, maar dat die onderdrukking enkel meer geheimen creëert in de mens die uiteindelijk tot uiting zullen komen in bijvoorbeeld 'groepsverkrachting'

ik besef en realiseer mij dat het woord 'beschaving' een onderdrukking van de innerlijke driften impliceert en daarom niet echt is - en bijgevolg enkel zal leiden tot meer consequenties in en als de menselijke 'samenleving'

ik besef en realiseer mij dat 'beschaving' een reactie is van ANGST op de zogezegde 'onbeschaafde wereld' van de middeleeuwen - en dus geen oplossing is voor die 'onbeschaafdheid'
 omdat er nooit gekeken werd naar het hoe en waarom en waar die 'innerlijke driften' in de mens vandaan komen of hoe ze bestaan

ik besef en realiseer mij dat de enige oplossing tot het creëren van een menselijke samenleving die werkelijk in harmonie en een wederzijds 'geven om elkaar' bestaat, is om terug te wandelen door het verleden en te onderzoeken hoe wij bestaan in en als ons zelf als 'mens' - en om onszelf te herprogrammeren tot wat het beste is voor iedereen

ik stel mezelf tot doel om het proces te bewandelen van zelf-onderzoek en om de beoordelingen over mijn 'innerlijke driften' te stoppen omdat ik inzie en besef dat de onderdrukking en beoordeling van de 'innerlijke drifgten' de oorzaak zijn voor het bestaan van bijvoorbeeld' groepsverkrachting'

ik stel mezelf tot doel om aan te tonen dat het 'recht-systeem' zou moeten bestaan als een orgaan van zelf-onderzoek en het ondersteunen van een individu om zichzelf en zijn 'innerlijke driften' te begrijpen en te corrigeren via zelf-eerlijkheid, zelf-vergeving en zelf-correctie - omdat ik besef dat het individu de pillaar is van de samenleving en dat de samenleving altijd een manifestatie zal zijn van wie het individu is in en als zichzelf




Wordt vervolgd in Dag 313





DIP Lite - Gratis Online Cursus in Zelf-Ondersteuning voor Beginners
DIP PRO - Een Desteni Cursus voor zij die Klaar zijn om de Reis van hun Leven te Maken
desteni.org - Doe mee in Discussies op het Forum en/of Onderzoek het Desteni Materiaal
eqafe.com - Investeer in de Verscheidene Interviews Als Ondersteuning in je Reis naar Zelf-Perfectie
equalmoney.org - Leer Over een GelijkGeld Systeem en Stem op de Doelen en Principes
Equal Life Foundation - Facebook Stream met de Dagelijkse Realiteit en Oplossingen
Creations Journey To Life 7 Year Process Blogs
Heavens Journey To Life 7 Year Process Blogs

Dag 250: Heer, waarom Schrijven wij?

Dit is een verderzetting van "Dag 248: Ik heb niets om over te Schrijven"
en "Dag 249: Hoe is Angst om te Falen opzettelijke Zelf-Sabotage?"


ik besef dat wanneer en als de gedachte opkomt in mijn geest dat 'ik niets heb om over te schrijven', dat dit een opzettelijke zelf-sabotage is van de geest - waarin ik opzettelijk probeer mijn expressie te onderdrukken door mijn expressie te definieren in en als de energetische polariteit van angst om te falen en verlangen naar erkenning

ik stel mezelf tot doel om, wanneer en als ik de gedachte zie opkomen dat ik 'niet weet waar over te schrijven', te stoppen en te ademen - en mezelf te vertrouwen in en als fysieke beweging als wie ik werkelijk ben, en mezelf uit te drukken als het fysieke lichaam in en als het moment HIER

ik besef en realiseer mij dat wanneer ik gedachten mijn expressie laat controleren en sturen - dat ik mezelf dan enkel zal saboteren in mijn proces van zelf-realisatie --- omdat ik besef dat gedachten een 'sabotage-mechanisme' zijn die enkel bestaan om ervoor te zorgen dat ik nooit zal inzien wie ik werkelijk ben als het leven zelf

ik stel mezelf tot doel om, wanneer en als ik schrijf en mij gereed maak om te schrijven --- mezelf te stabiliseren in het moment, en geen enkele gedachte te laten bepalen wat ik zal schrijven, wanneer en hoe --- en mezelf te vertrouwen in en als zelf-beweging in het moment --- om op die manier mezelf te ondersteunen in mijn proces van zelf-realisatie

ik besef en realiseer mij dat mijn proces van zelf-realisatie MIJN proces is --- en dat het verlangen naar erkenning en angst om te falen verbonden met de gedachte 'wat zullen andere mensen denken over mij' een opzettelijk sabotage-mechanisme is van de geest --- waarin ik mijn expressie limiteer en onderdruk en dus ook niets leer over mezelf en wie ik ben in en als mijn expressie

ik stel mezelf tot doel om, wanneer en als ik de gedachte zie opkomen van 'wat zullen andere mensen denken over mij' tijdens ik aan het schrijven ben, te stoppen en te ademen, en in te zien dat die gedachte een sabotage is van de geest waarin ik mezelf afscheid van mijn expressie - door mijn expressie te definieren in en als competitie, en waardoor ik niets zal realiseren, inzien of leren voor mezelf - door mijn expressie te beoordelen

ik stel mezelf tot doel om, wanneer en als ik de ervaring van weerstand zie opkomen in mezelf terwijl ik aan het schrijven ben, te stoppen en te ademen, en in te zien dat die ervaring van weerstand er is omdat ik in een polariteit zit van verlangen naar erkenning en angst om te falen, waarin ik aan het vechten ben tegen mijn expressie

daarin stel ik mezelf tot doel om in het moment te ademen en los te laten van het innerlijke conflict, los te laten van de afscheiding die ik heb gecreëerd in mezelf tussen 'mezelf' en 'schrijven' --- en om te staan één en gelijk met het lichaam --- en mezelf als het lichaam te bewegen - mijn handen naar het toetsenbord bewegen, en beginnen typen, zonder enige energetische reactie en zonder gedachten, in het besef dat ik mezelf aan het uitdrukken ben, voor mezelf --- en dat ik in het proces ben om mezelf te leren kennen, voor mezelf, helemaal en onvoorwaardelijk --- en dat dus de energetische frictie van verlangen naar erkenning en angst om te falen in en als 'competitie' niet is wie ik werkelijk ben

wanneer en als ik de gedachte 'wat zullen andere mensen denken over wat ik schrijf' zie opkomen in mezelf, dan stop ik en ik adem, en ik besef dat dit het sabotage-mechanisme is van de geest waarin ik mezelf van mijn expressie afscheid door mezelf te definieren in en als 'beoordelingen' en 'competitie' --- zodat ik mezelf nooit zal realiseren als wie ik werkelijk ben als het leven zelf

en dus stel ik mezelf tot doel om steeds mezelf te bewegen in en als schrijven, in eenheid en gelijkheid met het fysieke lichaam als wie ik werkelijk ben --- en in te zien dat de woorden die ik schrijf mezelf zijn en dat elke energetische reactie op en tegenover de woorden die ik schrijf, indiceert dat ik in afscheiding besta van mezelf

ik stel mezelf tot doel om mijn vertrouwen te plaatsen in het lichaam en niet in de geest --- omdat ik mezelf toewijdt aan het wandelen van een proces van zelf-realisatie en ik besef dat de geest een mechanisme is van afscheiding als zelf-sabotage, en dat, wanneer ik mezelf toesta te luisteren naar de geest in en als mijn expressie, dan zal ik mezelf enkel verder saboteren zodat ik mij nooit zal realiseren als wie ik werkelijk ben als eenheid en gelijkheid

Dag 230: Oh Geest, zeg me wat ik moet doen

Moet ik luisteren naar mijn gedachten om te weten wat ik moet doen?
Of beter: Waarom moet ik 'weten' wat ik 'moet doen' in de eerste plaats?

Is het nodig om mij af te vragen 'wat zou ik nu doen'? Of om te twijfelen, 'zou ik dit wel doen'? Waarom twijfel ik in de eerste plaats, waarom 'sta ik stil' voordat ik iets doe in de eerste plaats? Waarom is het dat ik mezelf als wie ik werkelijk ben als het fysieke lichaam niet 100% vertrouw in elk moment van ademhaling?

Dus: is de geest werkelijk superieur aan het fysieke lichaam? Wat weet de geest dat het lichaam niet weet? Bestaat de geest niet in en als het fysieke lichaam en wil dat dan niet zeggen dat al wat de geest 'weet', het lichaam ook zowieso 'weet'? En, waarom is het dat ik de geest van het lichaam heb afgescheiden? En, als ik kijk naar de geest voor leiding en richting, en angst heb van de zogezegde 'inferioriteit' van het lichaam, en ik blijkbaar geconflicteerd sta tussen de twee, wie/wat ben 'ik' dan?

Waarom bestaat het lichaam in onderdrukking van de geest - in de plaats van als één en gelijk? Is het lichaam 'inferieur', is er iets mis met het fysieke lichaam?

Is het nodig om in mijn geest te 'beredeneren' en 'na te denken', 'uit te dokteren' en mij 'in te beelden' wat ik 'zal doen' of hoe ik mezelf moet uitdrukken in de fysieke werkelijkheid? Ik bedoel -- is de geest wel helemaal nodig in het 'besturen' van de fysieke werkelijkheid, in het besturen van het fysieke lichaam in de fysieke werkelijkheid? Of is het dat de geest net het obstakel vormt, het probleem? Is de geest hetgene dat ervoor zorgt dat ik een systeem ondersteun van misbruik in de wereld, de 'consumptie-maatschappij' - dat ik angst heb om werkelijk mezelf uit te drukken en mezelf blijf onderdrukken om het systeem 'niet tegen de borst te stoten'?

Wat is de geest eigenlijk behalve een onderdrukkings-mechanisme van/voor mezelf als een fysiek wezen? En, is die onderdrukking wel nodig???!

Is de geest meer dan alleen maar de angst van 'het systeem'? En, waar komt die angst van 'het systeem' vandaan? Wat is 'het systeem'? Bestaat 'het systeem' niet enkel in mijn geest/gedachten en is de angst dan niet gewoon een angst van mezelf als de geest? Waarom heb ik angst van iets wat in mezelf bestaat als 'de geest'? En, wat is het precies waar ik angst van heb - 'het systeem' in en als de geest of de ervaring van angst zelf?

En, als ik angst heb van de geest, waarom zoek ik dan naar richting/leiding van de geest - waarom vertrouw ik dan op de geest? Is dat dan een 'polariteit' van 'angst' en 'hoop'/'geloof'?


Wordt vervolgd in Dag 231

Dag 213: Faalangst - De Grote Muur

Na de vorige blog die ik schreef over 'Faalangst' - "Dag 212: Faalangst - Zelf-Vergeving"
en na erover te spreken in mijn vlog "Dag 212: Faalangst"


heb ik ingezien hoe deze 'faalangst' een grote controle heeft over mijn leven op vele manieren en hoe ik mezelf vaak enorm saboteer in wat ik doe. Dus, zal ik deze blog en waarschijnlijk een paar volgende blogs toewijden aan het verder uitspitten van en veranderen van dit patroon - zodat ik werkelijk kan LEVEN zonder mezelf te saboteren.

Waar ik nu over ga schrijven is wat er gebeurt elke keer ik 'iets van plan ben', wanneer ik een idee in mijn geest heb dat ik 'van plan ben' uit te voeren in fysieke daad. Zoals bijvoorbeeld het schrijven van een blog. Wat er gebeurt is dat ik als het ware op een muur bots in mijn geest, een muur van twijfel, angst en onzekerheid - een muur van 'wat als...' --- 'wat als ik niet perfect ben in wat ik doe?', 'wat als ik geen erkenning zal krijgen voor wat ik doe?', 'wat als wat ik doe dom zal zijn?'. Hier speelt dus een angst om 'Dom' te zijn, om beoordeeld te worden als 'dom' en dus 'inferieur' in mijn expressie.

Ik zie dat ik die angst heb overgenomen van mijn omgeving - het is een punt van ego waarin ik mezelf met mijn 'intelligentie' en mijn zogezegde 'superioriteit' in wat ik doe boven andere mensen plaats en mezelf vergelijk met mensen, om mezelf ervan te verzekeren dat ik 'beter' ben, dat ik alles 'juist' en 'perfect' doe, waarin ik andere mensen altijd heb gezien als 'imperfect', 'slordig' in wat ze doen' en 'dom'.

Ik heb tijdens mijn leven veel tijd en moeite toegewijd aan het HOE van de dingen die ik doe, van mijn fysieke expressie/beweging/uitvoering. WAT ik doe was nooit echt belangrijk, maar wel HOE ik doe wat ik doe -- met andere woorden: zolang het er maar 'professioneel', 'perfect', 'goed', 'juist', 'correct' uitziet, zolang ik maar erkenning krijg van mensen voor 'wie ik ben' als een 'beeld'.

Het is zelfs alsof mijn leven een 'film' is en elk moment is een 'scene', een 'opname' waarin ik beoordeeld wordt op HOE ik mij beweeg/uitdruk, en waarin ik steeds op zoek ben naar een 'erkenning' voor mijn 'kunde' en 'vaardigheden'. Hierdoor zal ik ook mezelf limiteren in wat ik daadwerkelijk doe, door mezelf te schuwen van dingen die ik niet ken en waarvan ik dus niet zeker ben dat ik ze 'goed'/'juist' zal uitvoeren en of ik er dus erkenning voor zal krijgen -- dit zorgt voor veel 'herhaling' in mijn leven. Want, wie weet zal ik 'falen' als ik iets doe dat ik nog nooit gedaan heb, waar ik dus geen 'plan' voor heb in mijn geest in verband met HOE ik het zal doen/uitvoeren en HOE het er zal uitzien en hoe mensen mij dus zullen beoordelen. Ik zal enkel dingen willen doen waar ik al een 'plan' voor heb gecreëerd in verband met hoe het eruit ziet in mijn geest - zodat ik mij zeker voel in en als de gedachte dat niemand mij zal uitlachen, bekritiseren, neerhalen of negatief beoordelen.

En dat is waar ik dus specifiek angst van heb in mijn 'angst om te falen' - angst om te horen te krijgen hoe ik mijn tijd heb verspild, hoe 'dom' ik was en hoe 'idioot' wat ik gedaan heb is --- een patroon dat ik heb overgenomen van mijn familie --- hetgeen dus duidelijk geresulteerd heeft in een complete zelf-sabotage en stagnatie/blokkage in mijn proces van zelf-ontwikkeling.

En dit patroon dat gebaseerd is op het geloof dat er geen fouten gemaakt mogen worden en dat alles als het ware steeds 'perfect' moet uitgevoerd worden - is op zich zeer absurd en compleet achterwaardse redenering wanneer het aankomt op het opvoeden van een kind. Je kan immers niet verwachten van een kind dat het iets zomaar 'kan', zonder dat het ooit de kans gekregen heeft om zich te ontwikkelen in die specifieke 'handeling'/'vaardigheid'.

Dit specifieke patroon is gebaseerd op het onderverdelen van de realiteit/mensen op basis van hun 'kunde', op basis van 'hoe goed ze zijn in iets', als dus een systeem van COMPETITIE, en het waarde hechten aan het 'verslagen' van een ander in het kunnen tonen dat je 'beter' bent dan hen in de bepaalde 'handeling'/'beweging' die je uitvoert, zoals waar alle sporten in deze realiteit op gebaseerd zijn -- het tonen dat je 'de beste' bent in een bepaalde beweging/handeling, zodat je je superieur kan voelen. Hetgeen dus eigenlijk een obsessie is met 'aanzien' krijgen van 'andere mensen', een obsessie met 'hoe een ander over je denkt'.

Dit is een zeer limiterende manier van kijken naar de werkelijkheid en mezelf, een manier waarin ik niets bijleer omdat ik enkel de aspecten zie waarin ik mezelf kan vergelijken met een ander in wat zij en ik doen, en mezelf dus enkel bezig houdt met 'hoe het eruit ziet', waardoor ik me absoluut niet bezig houdt met het daadwerkelijk 'perfectionneren' van wat ik doe, door bijvoorbeeld mijn eigen beweging niet te verkennen, door mezelf de vrijheid niet te geven om te bewegen, te ontdekken, te verkennen of nieuwe wegen in te slaan en nieuwe dingen uit te proberen.

Wat ik nooit heb ingezien is hoe eigenlijk deze hele realiteit van 'mensen' een spel is van COMPETITIE waarin die angst om 'fouten te maken' in kinderen geprogrammeerd wordt in het schoolsysteem --- door elkaar te beoordelen, en door 'neer te kijken op' kinderen die zogezegd 'minder presteren' of door zelfs kinderen regelrecht te PESTEN, 'de grond in te boren' wanneer ze niet bewegen/handelen/presteren volgens de voorgeschreven normen/regels.

Waarom bestaan er zelfs woorden als 'dom', 'idioot', 'achterlijk', 'marginaal', 'minder', 'inferieur', 'slecht', 'fout', 'stom', 'verliezer', 'lelijk', 'raar', 'abnormaal', enzovoort? Woorden waar we allemaal angst van hebben maar die we maar al te graag gebruiken in onze geest om een ander te omschrijven.

In de volgende blogs zal ik dieper ingaan op hoe ik mezelf heb toegestaan een negatieve waarde te geven aan deze woorden en dus een angst heb ontwikkeld van deze woorden - en hoe ik mezelf in die angst heb gesaboteerd in mijn fysieke expressie in deze wereld --- omdat ik besef dat het niet de woorden zelf zijn die 'schade aanrichten' of 'slecht/'negatief/beangstigend' zijn, maar het is ik die de woorden een 'betekenis'/'waarde' gegeven heb in mijn geest --- door te bestaan als een energetische entiteit als het EGO, dat constant op zoek is naar een 'hoge energie' waarin ik mij 'speciaal' en dus 'superieur'/'beter' kan voelen.

Ik zal ook kijken naar hoe ik mezelf heb laten vormen/programmeren door het schoolsysteem en mijn omgeving tijdens mijn kindertijd in en als een 'bevriezende/verlammende' angst van deze woorden en alles wat ik geassocieerd heb met het beoordeeld worden in en als deze woorden, zoals pesterijen, buitengesloten worden, bestraffing, pijn, verlies -- als wat ervoor gezorgd heeft dat ik mezelf heb onderdrukt in wie ik ben als mijn natuurlijke fysieke expressie in deze realiteit, en dat ik dus nooit werkelijk 'geleefd' heb.

Ik zie in mezelf hoe die 'competitie' in het alles 'juist', 'perfect' en 'beter' willen doen in feite een soort 'zelf-bescherming' is - tegen de beoordelingen en dus 'pesterijen' die ik heb ervaren tijdens mijn kindertijd, waarin ik het gevoel had dat mijn 'kinderlijke kwetsbaarheid' in hoe ik mezelf uitdrukte werd aangevallen door mijn omgeving -- en dat ik dus moest 'vechten' tegen zij die zich zogezegd 'superieur' wanen over mij, als dus de volwassenen, de 'andere mensen', door zelf ook te proberen om 'superieur'/'beter' te zijn dan andere mensen. Waarin ik mezelf compleet heb onderdrukt en verloren in het ego van de geest, in de plaats van trouw te blijven aan die 'kwetsbaarheid' als de zelf-eerlijkheid van het leven als wie ik werkelijk ben. hetgeen fascinerend is omdat ik op die manier enkel de angst om beoordeeld/gepest te worden zelf in stand heb gehouden, door het zelf te gaan doen in mijn geest, in het beoordelen van andere mensen op hoe zij zichzelf uitdrukken en mezelf daarboven te gaan plaatsen.

Dag 211: Faalangst - Probleem, Oplossing en Beloning

Probleem:

Ik heb vaak ‘ideëen’ over ‘wat ik kan doen’, en dan voel ik mij opgewonden om eraan te beginnen. In mijn gedachten werk ik die ideëen al helemaal uit, waarin ik mij voornamelijk concentreer en bezighoud met het ‘erkennings-aspect’, met ‘hoe andere mensen mij zouden beoordelen’, hoe het project beoordeeld zou worden door ‘andere mensen’. ik pomp mezelf helemaal op en kan haast niet wachten om eraan te beginnen, met een hoge energetische ervaring/motivatie. Maar dan, om er werkelijk aan te beginnen, om daadwerkelijk het idee om te zetten in fysieke daden/beweging, dan ‘valt’ de energie als het ware naar beneden en bombardeer ik mezelf in mijn geest met gedachten over al wat er zou kunnen mislopen en allerhande redenen voor waarom het ‘mij niet zal lukken’ en waarom ik er dus beter niet aan zou beginnen. Uiteindelijk voel ik me gefrustreerd wanneer ik eraan begin omdat ik het gevoel heb ‘vast te zitten’ in de gedachte dat ik ‘niet weet hoe ik het moet doen’ als een ‘angst om te falen’, waardoor het hele proces iets frustrerend wordt, en ik vaak uiteindelijk helemaal opgeef.

Dus, het probleem in deze situatie is concreet dat ik het ‘plan’/’project’ in mijn geest tracht uit te voeren, in de geest die alleen maar op zoek is naar ‘energie’ en dus naar ‘erkenning’, ‘aanzien’, ‘success’, ‘aandacht’ en ‘seks’/’relaties’, waarin ik een ‘projectie’ maak van de ‘realiteit’ en mij inbeeld dat ik aan het project aan het werken ben. wat ik me hierin echter niet realiseer is dat de geest/verbeelding nooit werkelijk gebaseerd is op reële fysieke parameters en vergelijkingen/verhoudingen, omdat het maar een ‘projectie’/’reflectie’/’interpretatie’ is van de fysieke werkelijkheid waarin ik de beelden die ik zie van de realiteit, als de ‘reflectie’ van de fysieke substantie, gebruik om een ‘film-wereld’ op te bouwen in mijn geest, waarin ik het ‘hoofdpersonage’ kan spelen, en waarin alles draait rond het krijgen van ‘aandacht’/’aanzien’ en dus het genereren van energie/opwinding in mezelf. Hetgeen wil zeggen dat de geest absoluut niet te betrouwen is wanneer het aankomt op het doorlopen van een fysiek project, omdat de geest een systeem is van energie, wiens enige functie het is om meer energie te produceren. De geest zal dus enkel beelden opwerpen die in functie staan van het genereren van energie, zonder werkelijk geïnteresseerd te zijn in de fysieke werkelijkheid, en of ik al dan niet een project kan uitwerken of daadwerkelijk iets kan bereiken in de fysieke werkelijkheid.

De geest zal mij dus eerder saboteren in de fysieke uitvoering van mijn projecten dan ondersteunen, door mij geoccupeerd te houden in allerlei angsten en verlangens die op zich weinig tot niets met de eigenlijke praktische, dagelijkse, fysieke werkelijkheid te maken hebben --- hetgeen resulteert in een ‘passiviteit’ en een ‘stagnatie’ in het ‘opbouwen’ van mijn leven hier op aarde en in het maken van beslissingen en het uitvoeren en doorlopen van die beslissingen.


De voorspelbaarheid/oorsprong/consequentiele creatie van dit Probleem:

Waar komt dit probleem vandaan? Waarom is het dat ik eerder op mijn geest ga vertrouwen in het uitvoeren van fysieke projecten dan op de fysieke werkelijkheid als hoe die zich in elk moment presenteert?

Ik heb al vastgesteld dat de reden van mijn participatie in verbeelding over het uitvoeren van een project het verlangen naar erkenning is voor het ‘eindresultaat’ van dat project.
En die vergelijking die ik heb gemaakt in mezelf tussen ‘een fysiek project uitvoeren’ en ‘er erkenning voor krijgen van andere mensen’ is een patroon dat ik ‘van thuis’ heb meegekregen door op te groeien in een omgeving die veel waarde hechtte aan en nadruk legde op de ‘resultaten’ van je daden, wat je kan bewijzen/voorleggen in verband met hoe je je tijd hebt doorgebracht. Een omgeving die vrij bekritiserend was over hoe ik mijn leven inschikte en waarin ik mij ‘verplicht’ voelde om aan te tonen dat ik iets bereikt had en dat mijn tijd dus niet ‘verspild’ was aan ‘nutteloze’ zaken, zodat ik geen kritiek over mij heen zou krijgen.

Waardoor ik uiteindelijk begon te liegen over wat ik had gedaan om mijn omgeving tevreden te stellen en zo kritiek te ontwijken. En zo ben ik zelf meer waarde gaan hechten aan wat mijn omgeving DENKT over wat ik zogezegd gedaan en ‘bereikt’ heb in mijn leven en dus het ‘erkenning krijgen’, dan wat ik eigenlijk daadwerkelijk doe, als de realiteit van mijn leven en wie ik ben.

Hierin ben ik een energetische persoonlijkheid gaan ontwikkelen waarin ik mezelf heb geidentificeerd met het positieve gevoel dat ik ervoer wanneer mijn omgeving tevreden was over en mij erkenning gaf voor wat ik zogezegd had gedaan, en de ‘negatieve’ ervaring van angst om kritiek te krijgen die daaronder lag --- waardoor ik dan ben beginnen participeren in verbeelding, als het mij inbeelden dat ik vanalles doe en dat ik er erkenning voor krijg, om die positieve energie te kunnen ervaren als wat ik geloofde nodig te hebben om ‘mezelf’ te kunnen zijn --- waarin ik verder en verder wegdreef van mijn eigenlijke fysieke participatie in deze wereld door een groeiend gevoel van onzekerheid in al wat ik daadwerkelijk doe, als een angst dat het mij niet zal ‘lukken’, dat ik niet zal ‘slagen’ en dus niets zal bereiken om erkenning voor te krijgen --- het was immers zoveel makkelijker om te ‘leven’ in mijn verbeelding waarin alles mogelijk was, waarin ik beroemd kan zijn en zoveel kan ‘bereiken’ en waarin ik altijd erkenning krijg van het ‘virtueel’ publiek in mijn geest – en waarin ik mij dus continu positief kan voelen over mezelf.


Oplossing

In het doorlopen van en kijken naar het ‘voorspelbaarheids-’ aspect van dit probleem, als hoe dit specifieke ‘persoonlijkheids-/gedrags-virus’ ontstaan is, kan ik zien dat dit hele construct van ‘angst om te falen’ als zelf-sabotage in wezen een voorspelbare/voorgeprogrammeerde emotionele reactie was in en als mijn ‘geest’ op hoe mijn omgeving zich uitdrukte tegenover mij in en als het ‘verwachten/eisen van resultaten’ en dat de ervaring van mezelf in deze wereld met andere woorden volledig anders zou zijn geweest als mijn omgeving op een andere manier met mij zou zijn omgegaan.

Dit ‘eisen van resultaten’ als het ‘product van je arbeid’ is in en op zichzelf een ‘overlevings-programma’ dat gestuurd wordt door hoe onze samenleving functioneert en hoe mensen gedwongen worden om meer waarde te hechten aan ‘het product’ van je expressie in de vorm van ‘aanzien’/’erkenning’ en dus ‘geld’/’success’, dan je expressie zelf als ‘wie je bent’. En dus ligt de ‘oplossing’ van dit specifieke probleem in wezen in het veranderen van de structuur van onze samenleving, zodat mensen zich meer kunnen ontspannen in wat ze doen in deze wereld, en kunnen genieten van hun expressie, zonder zich zorgen te hoeven maken over of het wel iets zal opleveren/opbrengen – zonder zich dus zorgen te hoeven maken over hun overleving in deze wereld. Omdat het duidelijk is dat het ‘overlevings-gerichte’ model enkel angsten en stress produceert die eerder verlammend en onderdrukkend dan motiverend en opbouwend werken wanneer het aankomt op de fysieke uitdrukking/expressie.

Een oplossing is dus een Gelijk Geld Kapitalisme Systeem, waarin de ‘competitieve factor’ tussen mensen afgezwakt zal worden, en mensen dus de ‘vrijheid’ krijgen om zichzelf uit te drukken en hun expressie te ontdekken en verkennen in de plaats van steeds te moeten ‘streven’ naar bepaalde ‘resultaten’, ‘beloningen’, ‘erkenningen’ en ‘prijzen’ om de individuele waarde in de samenleving te ‘bewijzen’, hetgeen, zoals in mijn geval, kan resulteren in een reactieve staat van ‘opgeven’ als absolute ‘passiviteit’ als een product van ANGST en een gebrek aan voldoende ‘coping-mechanismen’ in het ‘omgaan’ met die angst.

Een bijkomstige oplossing voor dit probleem – één dat gelijk opgaat met een verandering in economisch stelsel – is een ondersteuning voor ouders om zichzelf te onderwijzen in hoe de menselijke geest functioneert, en dus in wat de consequenties als de ‘voorspelbare gevolgen’ zullen zijn van hun gedrag/expressie tegenover hun kind, in het besef dat zij de ‘creators’, de ‘programmeurs’ zijn van wie hun kind uiteindelijk zal zijn in deze wereld – en dat de menselijke geest een voorspelbaar programma is dat functioneert aan de hand van voorspelbare ‘codes’/’programma’s’/’patronen’, en dus op een voorspelbare manier geprogrammeerd kan worden tot het beste resultaat.

Tot we echter tot zulk een verandering kunnen komen, besef ik de noodzaak van het uitspitten en onderzoeken van de ‘menselijke geest’ als de ‘persoonlijkheids-/gedrags-virussen’ die zowel een gevolg als een oorzaak zijn van de huidige ‘samenlevings-vorm’, en het stoppen van die ‘virussen’ in mezelf, zodat ik kan staan/bestaan als een levend voorbeeld en bewijs dat ware verandering mogelijk is – hetgeen een proces inhoud van het dagelijks toepassen van zelf-eerlijkheid, zelf-vergeving en zelf-correctie. Ik zal dan ook, in de blog die volgt, mijn zelf-vergeving delen in verband met dit specifieke ‘persoonlijkheids-/gedrags-virus’.


Beloning:

De beloning ten gevolge van deze voorgestelde verandering in ‘samenlevingsstructuur’/’economisch model’ op persoonlijk vlak is dat een individu de ‘vrijheid’ heeft om zichzelf op een ontspannen manier uit te drukken, en dingen uit te proberen, te experimenteren en te testen – zonder dat daar druk achter ligt om iets te ‘presteren’, te ‘behalen’ of te ‘bereiken’, waardoor een persoon ook minder geneigd zal zijn om te ‘vluchten’ van de ‘angst’/’stress’ in verband met een mogelijk ‘falen’ in verbeelding. Het individu zal de zekerheid en veiligheid ervaren om de FYSIEKE werkelijkheid te ontdekken en om zichzelf als een fysieke expressie te ontdekken, ontwikkelen, uit te drukken en verkennen.

Op sociaal/economisch vlak zal dit uiteraard ook resulteren in een ‘rijkere’ samenleving, met veel meer mogelijkheden om nieuwe ontdekkingen en vooruitgangen te maken op alle vlakken – omdat meer mensen ‘uit hun schelp’ zullen kruipen, waardoor er meer ‘expressies’ zullen ontstaan, waar iedereen baat bij zal hebben. We zullen immers de ‘tijd en ruimte’ hebben om werkelijk op een zorgzame manier om te gaan met onze fysieke omgeving en uit te testen wat werkt en wat niet, wat we kunnen veranderen en hoe het beter kan, omdat de stress, gehaastheid, druk en angst in verband met ‘geld verdienen’ en ‘overleven’ wegvalt.