Desteni toen en nu

Ik bewandel mijn proces van zelf-realisatie nu zo'n 7-tal jaar samen met en in de Desteni group. Toen ik begon aan mijn proces zeven jaar geleden was ik een persoon met veel twijfels en onzekerheden in verband met wie ik ben, waarom ik besta en wat het doel is in mijn leven. Ik was over het algemeen iemand die niet makkelijk contact legde met mensen en die zich vaak afzonderde van mensen en vooral groepen van mensen.

Mijn relaties doorheen mijn leven in termen van vriendschappen waren altijd in zeer gesloten groep want daar voelde ik mij het meest veilig in. Ik had nooit goede herinneringen aan grote groepen van mensen en voelde mij vrij ongemakkelijk in groepen en kon me nooit makkelijk vinden in hoe mensen zich over het algemeen gedragen en uitdrukken in groepen.

Ik had een persoonlijkheid ontwikkeld waarin ik mij het best voelde wanneer ik alleen was of met één of een paar vrienden en ik veronderstelde dat dat 'nu eenmaal' was wie ik ben. Ik geloofde van 'ik ben nu eenmaal iemand die niet makkelijk sociaal contact legt', of 'ik ben nu eenmaal een persoon die zich niet op haar gemak voelt in groepen' en 'groepen is nu eenmaal niets voor mij'.

Onder die 'nu eenmaal' stellingen lagen echter vele emotionele ervaringen verborgen, zoals angst, onzekerheid, schaamte, zelf-twijfel, minderwaardigheid, enzovoort. Al de ervaringen die ik had verbonden met 'groepen' en met het mij bevinden in een groep van mensen. Ik wist niet waarom ik mij zo voelde en waar die ervaringen precies vandaan kwamen, maar ik aanvaardde dat dat was wie ik ben in mezelf als wezen en in deze wereld als persoon.

Wanneer ik met Desteni - een groep van mensen die wereldverandering en verandering van het individu promoten - begon te wandelen, deed ik dat vanuit een ervaring in mezelf van 'ik heb er genoeg van'. Ik begon mij uiteindelijk zo gevangen en opgesloten te voelen in mezelf en in mijn eigen leven omwille van hoe ik mijn leven en mezelf had opgezet op basis van al die zelf-aanvaardde geloofsystemen en ideëen over mezelf. Ik wilde proberen wat ik moest om mezelf uit die (zelf-gecreëerde) ervaring te halen. Voor mij wilde dat in dat moment zeggen dat ik leerde kennen wat Desteni was en dat ik zou ontdekken en ondervinden of wat Desteni voorstelde al dan niet zou werken voor mij.

Nu, 7 jaar later kan ik met overtuiging zeggen dat ik met het gereedschap van zelf-verandering  tesamen met de ondersteuning van de Desteni groep van individuen die net als ik hun zelf-proces bewandel(d)en al die ervaringen die van mijn leven een gevangenis maakten heb kunnen veranderen. Ik voel me niet meer onzelfzeker, angstig of minderwaardig in groepen. Ik heb zelfs een zeker genot kunnen vinden in het samenzijn met mensen. Waar ik vroeger probeerde weg te geraken van de ongemakkelijkheid die ik ervoer in het bijzijn van mensen en specifiek groepen van mensen, nodig ik die ongemakkelijkheid nu uit omdat ik weet dat ik het gereedschap en het vermogen heb om die ervaring in mezelf te veranderen en zodoende mezelf en mijn relatie met de mensen om mij heen en mezelf te veranderen.

Wandelen met een groep van mensen zoals Desteni in mijn proces van zelf-verandering heeft mij ondersteunt om mijn potentieel te ontdekken en om te ontdekken en te ondervinden dat de zelf-onzekerheid, -twijfel en minderwaardigheid die ik eens aanvaardde en definieerde als 'wie ik ben' niet hoeft te zijn wie ik ben en niet hoeft te bepalen hoe ik mezelf ervaar in relatie tot de mensen in mijn omgeving.

Desteni was voor mij doorheen al deze jaren een platform om mezelf te ontdekken en ontplooiien zodat ik zou staan in deze wereld als een individu en persoon die weet wie ze is. Het gebeurt niet vaak dat een groep van mensen je ondersteunt om onafhankelijkheid te ontplooiien in jezelf. Naar mijn ervaring is het over het algemeen net dat het doel van een groep steeds lijkt te zijn om het individu in de groep afhankelijk te maken van de groep.

Ik ben dankbaar dat ik Desteni gevonden heb en dat ik mezelf voldoende vertrouwd heb om de stap te maken om actief samen te werken en samen te wandelen met deze groep van mensen en ik raad aan elkieder aan om tenminste te proberen een stap te zetten in deze Reis van zelf-ontdekking in en met Desteni. Het is een uniek proces dat je alleen maar toch ook tesamen bewandelt. Een proces van waarachtige verandering van het zelf op manieren die je nooit voor mogelijk geacht zou hebben.

Dag 735: Problemen Oplossen via Communicatie vergt Moed

Deze blog is een verderzetting van de voorgaande blog waarin het onderwerp 'expressie' naar boven gekomen is. Expressie in termen van het 'durven' uitdrukken van jezelf zonder angst om afgang te maken, een mal figuur te slaan of 'wat andere mensen van je zouden denken', maar ook 'expressie' als het durven open zijn met de mensen in je omgeving, durven communiceren over problemen in de plaats van ze op te kroppen en er durven voor kiezen om dingen uit te praten in de plaats van ermee te blijven zitten in de veronderstelling dat je het zelf wel allemaal kan oplossen.

Ik zeg 'durven' omdat, hoewel communiceren en open zijn en openlijk delen wie je bent en waar je mee zit het beste is voor jezelf en voor de omgeving en wereld waarin je bestaat als geheel, is het toch niet zo voordehandliggend en evident. Je zal zelfs merken dat de neiging om je af te zonderen van je omgeving wanneer je je emotioneel voelt of wanneer je met iets zit groter is dan de neiging om erover te praten en om problemen die je hebt met iemand op te lossen door middel van communiceren met die persoon.

Er is immers een zekere 'kwetsbaarheid' die bestaat in het toepassen van communicatie om problemen op te lossen en emoties te verwerken. Stel bijvoorbeeld dat je op een gegeven moment plots de indruk krijgt dat iemand in je naaste omgeving zich afstandelijk aan het gedragen is tegenover jou. Je weet ten eerste niet goed of wat je ziet wel degelijk de realiteit is omdat de verandering in gedrag zo subtiel is en ten tweede zie of begrijp je niet waar het vandaan zou komen omdat je zelf niet meteen wetenschap hebt van iets dat jij gedaan zou kunnen hebben dat zulk 'n reactie losgeweekt zou kunnen hebben in hen.

Maar tegelijkertijd is er iets dat je ziet in hun gedrag tegenover jou hetgeen jij ervaart als wegduwend en afstandelijk. De kans is in deze situatie groot dat jij hun gedrag persoonlijk zal opnemen en dat jij je zelf dan ook afstandelijk zal gaan opstellen tegenover hen omdat je je als het ware bedreigd voelt door hun gedrag, hetgeen jij ervaart als kwetsend aangezien je je weggeduwt voelt zonder klaarblijkelijke reden.

Hoewel in feite de oplossing hier in deze situatie is om 'simpelweg' met de persoon te gaan praten over wat jij ziet en voelt teneinde duidelijkheid te krijgen over je eigen ervaringen en over de hele situatie, ga je dus eerder de neiging hebben om het probleem verder te laten bestaan door er net niet over te praten maar je eerder af te zonderen en af te scheiden van de ander. Wat je dan doet is dus met andere woorden net het tegenovergestelde van wat je eigenlijk zou moeten doen om tot een oplossing te komen.

Wat er dan uiteindelijk gebeurt is dat je een emotionele relatie opbouwt tegenover die persoon door met wrok, rancune, kwaadheid, beschuldiging en allerhande emotionele ervaringen van gekwetstheid blijft zitten in je eigen geest en gedachten en de relatie dus laat verzuren omdat jij je in feite liever gekwetst voelt dan de moeite te doen om oplossingen te vinden voor de problemen in je relaties met anderen.

Wordt verdergezet in Dag Dag 736

Dag 715: Hoe Corrigeer je op praktische wijze schadelijke gedachtenpatronen?

Ter verderzetting van Dag 714: Wat een 'ongeluk' je kan leren over jezelf en specifiek van het gewaarzijn dat een 'ongeluk' kan creëren dat er iets is binnenin jezelf waar jij naar moet kijken en wat jij moet corrigeren. Bijvoorbeeld in mijn geval  liet het verbranden van mijn hand mij zien dat ik bepaalde gedachten- en reactiepatronen toesta te bestaan in mijn geest die schadelijk zijn voor mezelf. Gedachten- en reactiepatronen die aan de oorzaak lagen van waarom ik mijn hand verbrandde in de eerste plaats.

In deze blog kijk ik dus naar het punt van wat je dan doet eens je bewust bent van het patroon dat achter het 'ongeluk' ligt en wat het is binnenin jezelf dat het 'ongeluk' je heeft doen inzien. Wat kan je doen om ervoor te zorgen dat je dat patroon in jezelf corrigeert zodat het geen schadelijke gevolgen meer veroorzaakt? Hoe verander je jezelf zodanig dat hetzelfde niet opnieuw kan voorvallen?

Als voorbeeld neem ik mijn patroon van gedachten en emotionele reacties die door mijn geest gingen tijdens mijn 'ongeluk', namelijk gedachten waarin ik mij druk aan het maken was over het doen en laten van andere mensen vanuit een standpunt van superioriteit in mijn geest waarin ik kritiek aan het geven was op het gedrag van andere mensen en mij daarbij aan het opwinden was. Dit is dus het patroon waar ik mee moet werken omdat het aan de grondslag ligt van mijn gebrek aan gewaarzijn en aanwezigheid in mijn fysieke werkelijkheid en dus aan de grondslag van het 'ongeluk' dat heeft moeten gebeuren opdat ik dat patroon zou kunnen inzien en opdat ik eindelijk zou overwegen om het te veranderen binnenin mezelf.

En wanneer ik eerlijk ben met mezelf dan zie ik dat een 'ongeluk' zoals het verbranden van mijn hand in feite 'noodzakelijk' was, omdat het een patroon is dat ik vaak in mijn geest toesta en waar ik nog geen verantwoordelijkheid voor genomen heb.  Ik wind me namelijk vaak op over het doen en laten van andere mensen. In zelf-eerlijkheid merk ik dat ik vaak in het patroon stap van het mij frustreren en kwaad worden over bepaalde dingen waar ik niet mee akkoord ga of die mij dwars zitten. Bijvoorbeeld wanneer ik afwas zie staan in de keuken wanneer ik moet koken. Die afwas staat in mijn weg dus maak ik mij boos over de 'luiheid' van andere mensen in relatie tot hun gebruik van de keuken. Of ik probeer iets te doen op het internet en plots valt het internet weg, dan maak ik mij kwaad over de 'onkunde' van de internet provider.

Het patroon waar ik hier dus mee te maken heb is een patroon van mij superieur voelen in de energie van kwaadheid en frustratie die ik ervaar binnenin mezelf verbonden met kritische en beoordelende gedachten over 'andere mensen' en 'wat andere mensen doen of gedaan hebben' en specifiek wanneer het direct te maken heeft met mijn plannen en wanneer het mijn plannen saboteert.

Ik bedoel, ware het niet voor dit 'ongeluk' dat mij een 'waarschuwing signaal' liet zien dat er iets is waar ik absoluut naar moet kijken binnenin mezelf, zou ik niet eens opgemerkt hebben hoe extensief ik eigenlijk participeer in dit patroon. Ik zou niet gemerkt hebben dat dit eigenlijk een vrij groot reactiepatroon is waar ik nog haast dagelijks in participeer zonder het te zien.

De tweede stap na het opmerken en bewust worden van het gedachten- en reactiepatroon dat aan de grondslag ligt van het 'ongeluk' is dus om te kijken naar en te onderzoeken hoe dat patroon in jezelf bestaat, wanneer je erin stapt en hoe je het aan het 'leven' bent in je dagelijkse leven.

In de volgende blog deel ik de derde stap in het proces van het op praktische wijze corrigeren van dit soort schadelijke patronen in jezelf.

Dag 708: Het Aardende effect van Spreken tot Jezelf

Een moment van praktische zelf-realisatie dat zich vandaag in mijn realiteit afspeelde, was tijdens een bezoek bij een kennis. Nadat we hadden gepraat en koffie gedronken werd ik me er plots van gewaar dat ik mij in een ervaring van stress en spanning bevondt. Dankzij het proces dat ik bewandeld had en gedeeld heb in de voorgaande blogs - het proces van mij bewust worden van een patroon in mijn geest van het creëren van stress en spanning door mij zorgen te maken over hoe mensen mij zien en wat de mensen in mijn omgeving over mij denken - was ik mij nu ook meer accuut gewaar van dit soort momenten waarin ik mij bevindt in een ervaring van spanning en stress in mezelf.

In het moment dat ik mij gewaar werd van die ervaring van stress, onderzocht ik meteen welke gedachten en welk gedachtenpatroon ervan aan de oorsprong lag, en ik merkte dat ik in mijn geest de dingen die ik had verteld en hoe ik mezelf had uitgedrukt aan tafel bij het koffiedrinken en -kletsen opnieuw aan het afspelen was en dat ik mij zorgen aan het maken was over en aan het nadenken was over hoe mijn woorden en expressie over zouden zijn gekomen op mijn gesprekspartners.

Ik herkende meteen het patroon dat ik in de voorgaande blogs gedeeld en uit de doeken gedaan heb als zijnde het patroon van het creëren van stress in mezelf door na te denken over en mij zorgen te maken over wat de mensen in mijn omgeving over mij denken. En in dat moment bracht ik mezelf, middels dat gewaarzijn van het gedachtenpatroon waarin ik aan het participeren was, uit mijn geest naar mijn lichaam door luidop mijn correctieve stellingen te spreken.

Ik was in dat moment alleen dus had ik de mogelijkheid en de kans om door middel van gesproken woorden mezelf te 'aarden'. Ik heb vaak gemerkt dat wanneer je luidop spreekt en jezelf addresseert, dat je eigen stem en vooral hoe je je stem en je woorden naar jezelf gebruikt, een kalmerend effect kan hebben en dus een groot hulpmiddel is in het stabiliseren van emotionele ervaringen zoals stress.

Ik sprak dus met name woorden die ik in dat moment als het ware moest horen om te beseffen dat de ervaring van stress hetgeen ik ervoer niet 'echt' was. 'niet echt' in de zin van dat het een ervaring was die gebaseerd was in mijn geest op 'valse redenering'.

Mijn woorden waren bijvoorbeeld "ik zie en besef dat ik mij gestresseerd voel omdat ik mij zorgen maak over wat X van mij denkt en denkt over wat ik gezegd heb aan tafel, maar ik besef dat ik enkel eerlijk kan zijn met mezelf in de woorden die ik spreek en hoe ik mezelf uitdruk. Als ik in elk moment spreek vanuit een startpunt in mezelf van eerlijkheid, oprechtheid en integriteit, dan is er werkelijk niets om mij angstig over te voelen en dan maakt het niet uit wat andere mensen van mij denken en over mijn expressie denken, omdat ik weet wie ik ben. Het is pas wanneer ik niet eerlijk ben, wanneer ik dingen probeer te verbergen van mezelf en andere mensen terwijl ik spreek dat ik 'reden' heb tot zorgen'".

Dit spreken tot mezelf in dat moment hielp om mij uit die ervaring van stress en spanning te halen en mij te ontspannen.

Onderzoek de DIP Lite online cursus om te leren over het gereedschap van  praktische zelf-verandering.

Dag 629: Emotionele Propaganda en de Verhaaltjes die we Onszelf Vertellen

Waarom en hoe is het dus dat we zo kwetsbaar zijn en in ons onderbewustzijn zo open staan voor emotionele meningsvorming in die mate dat we de woorden die we gebruiken om te denken, te spreken, te communiceren en onszelf uit te drukken, gaan limiteren tot de emotionele lading die we geleerd hebben te verbinden met die woorden door middel van de emotionele meningsvorming propaganda waar aan gedaan wordt door niet enkel media maar ook elke andere invloed waar we doorheen ons leven mee in contact gekomen zijn, zoals ouders, familie, schoolsysteem, vrienden, enzoverder.

Waarom is het dat we in ons opgroeien in deze wereld geen eigen inzicht ontwikkelen in relatie tot hoe dingen werken, wie we zijn, hoe onze wereld en realiteit bestaat en wat met andere woorden eigenlijk 'echt' is? We zijn immers zo plooibaar dat we bijvoorbeeld gaan geloven in bepaalde goden of krachten, ideëen, en wereldbeelden dat het haast lijkt alsof geen enkel mens in deze wereld eigenlijk werkelijk ziet wat echt is, wat nu in feite dé realiteit is. Het is zelfs zo erg dat veel mensen zouden beweren dat er geen 'echte' realiteit bestaat, dat dé realiteit niet bestaat en dat 'de realiteit' maar zoveel is als wat je er zelf van maakt in je eigen geest en gedachten.

Er zijn mensen die geloven dat het onze geest is die de werkelijkheid fabriceert en niet het tegenovergestelde, ook al is er bewijs genoeg aanwezig dat duidelijk laat zien dat alles van wie we zijn, wat we denken en geloven, en hoe we onszelf ervaren als 'mens' en 'individu' in deze wereld, louter het resultaat is van opvoeding, van natuurlijke en biologische processen, van 'programmatie' als het ware. En al wat ervoor nodig is om dit te zien en te erkennen is zelf-eerlijkheid.

Zelf-eerlijkheid in de zin van dat je bijvoorbeeld maar moet kijken in je eigen herinneringen om te achterhalen waar, wanneer en hoe het is dat je bepaalde denkbeelden bent gaan vormen. Wie je beïnvloed heeft en waar je bepaalde woorden, ideëen, geloofsystemen en meningen van gekopieerd en overgenomen hebt. Het probleem is echter dat zelf-eerlijkheid in ons mensen zo schaars is dat het meest voordehandliggende bewijs van wie we werkelijk zijn en wat de realiteit werkelijk is compleet genegeerd en zelfs ontkent wordt.

Ik bedoel, zelfs met al onze wetenschap en vooruitgang in het zogezegde 'intellect' van de mens, gelooft zo goed als elk mens in de westerse wereld zowel als in de niet-westerse wereld in de eigen geest en de rechtschapenheid, correctheid en in feite schijnbare alwetendheid van de eigen gedachten, meningen, opinies, ideëen en meningen. En dit kan gezien en gemeten worden aan het feit dat wij mensen het 'normaal' en vanzelfsprekend en zelfs 'eigen aan de natuur van onszelf' vinden om emoties en gevoelens te ervaren op basis van de meningen, ideëen, beoordelingen en geloofsystemen die we ons vormen in onze gedachten over de werkelijkheid die we zien met onze ogen en horen met onze oren.

Emoties en gevoelens zijn hét bewijs dat we geloven in de sprookjes en verhaaltjes die we onszelf vertellen en die in wezen aan ons verteld geweest zijn doorheen ons leven en die een eigen leven gaan leiden zijn in onze geest - in onze eigenste gedachten, in de plaats van dat we waarachtig rationele wezens zijn die de realiteit bekijken op een nuchtere manier en vanuit gezond verstand, in en als het besef, het begrip en het inzicht dat er wel degelijk een 'echte' werkelijkheid bestaat die niet omschreven of bevat moet worden in verhaaltjes, maar die zich simpelweg vlak voor onze ogen bevindt. Een werkelijkheid die we zelf kunnen aanschouwen en zien en begrijpen, als we maar de moed zouden hebben om los te laten van de verhaaltjes die we gekopieerd hebben doorheen ons leven van onze omgeving in verband met wat het is dat we zogezegd zouden moeten denken en geloven over de wereld en realiteit waar we ons in bevinden.

Dag 602: Het Nut van Zelf-Onderdrukking

 Dag 602: Het Nut van Zelf-Onderdrukking

Het Veranderingsproces van Onzekerheid

Dit is een verderzetting op Dag 601: Het Loslaten van Onzekerheid waarin ik zelf-vergeving uitgeschreven heb in relatie tot de emotie van onzekerheid en specifiek de eigenschap van onzekerheid als zijnde een ervaring die voortkomt uit de neiging om een 'goeie indruk' te willen maken op de mensen in mijn wereld en realiteit, hetgeen noodgedwongen een 'oneerlijkheid' en leugenachtigheid manifesteert in mezelf aangezien er delen zijn die bestaan in mezelf langs binnen en langs buiten die ik in mijn geest heb beoordeeld als 'negatief' en 'slecht' en die dus niet gezien mogen worden wil ik een 'goeie indruk' maken op de mensen in mijn omgeving.

De ervaring van onzekerheid die opkomt in sociale situaties is dan de aanwijzer voor dit specifieke 'systeem' en mijn participatie in het patroon van het onderdrukken van delen van mezelf om een specifiek beeld te kunnen presenteren en projecteren naar mijn omwereld toe. Dit omdat onzekerheid gegenereerd wordt als een gevolg van het proberen iemand te zijn die ik eigenlijk niet ben - het proberen gieten van mezelf in een bepaald idee en beeld als de 'indruk' die ik wil maken op mensen. Maar uiteraard kan ik niet passen in dat idee omdat ik nu eenmaal een levend wezen ben en geen eendimensioneel idee en dus bestaat er de constante ervaring van onzekerheid in mezelf als de angst dat de dingen die ik onderdrukt en verborgen wil houden in en van mezelf door de spleetjes in het 'beeld' gesijpeld zouden komen en dat mensen met andere woorden geen 'goeie indruk' zullen hebben van mij.

De zelf-vergeving pas ik toe zodat ik voor mezelf zou inzien dat die onzekerheid en het patroon in mijn geest waaruit het afstemt niet is wie ik eigenlijk ben en dat ik in staat ben om mezelf te veranderen om te bestaan op een manier die het beste is niet enkel voor mezelf maar ook voor de wereld en realiteit waarin ik besta. Ik bedoel, omdat ik dat concept van indirect liegen over wie Ik ben in en als het willen maken van een 'goeie indruk' ben gaan aanvaarden als 'wie ik ben' omdat ik het ben beginnen uitleven in mijn bestaan hier op aarde, noodgedwongen echter aangezien ik nooit werkelijk heb begrepen waarom het zo moet zijn en hoe het ook anders kan.

Waarom is het immers dat we zulk'n ervaringen aanvaarden in onszelf als 'normaal' en als 'het leven' - ervaringen die onze relaties met onszelf en andere wezens saboteren? Waarom is het dat we die vorm van zelf-oneerlijkheid 'normaal' vinden, terwijl het leven in feite zoveel aangenamer zou zijn als we werkelijk onszelf zouden kunnen zijn in elk moment zonder ooit iets van onszelf te hoeven verbergen -- zonder ons te hoeven schamen over onszelf of zelfs maar te overwegen dat er dingen zijn van onszelf die 'slecht' of 'negatief' zijn?

Het ding is echter dat we blijken te geloven dat die ervaringen van schaamte die ons delen van onszelf doen willen onderdrukken en verbergen van anderen noodzakelijk zijn omdat er nu eenmaal dingen zijn die werkelijk 'slecht' zijn en die we dus moeten onderdrukken in onszelf door middel van zulk'n emotionele ervaringen van schaamte en schuld. Dit is echter niet meteen hoe het werkelijk zit. Meer daarover in de volgende blog.

Dag 601: Het Loslaten van Onzekerheid

Dag 601: Het Loslaten van Onzekerheid

 Het Veranderingsproces van de Emotie van Onzekerheid

Het is de factor van de geheimzinnigheid, de geslotenheid, het 'achter gesloten deuren' aspect van onze geest - dat we onszelf op een verminderde manier kunnen laten bestaan zonder ooit de noodzaak te voelen of te beseffen om onszelf te veranderen en te corrigeren -- omdat we denken dat niemand ziet wat er in onszelf bestaat behalve wijzelf.

Dag 600: Onzekerheid is het Opzettelijk Aanvaarden van een Mindere Zelf

Het Volgende is zelf-vergeving in relatie tot het moment waarin ik in onzekerheid ga - waarin ik gebruik maak van de inzichten die ik tot zover in mijn schrijven blootgelegd heb in relatie tot het hoe en waarom ik in onzekerheid ga in specifieke situaties - hetgeen ik kan toepassen in het moment dat de emotie van onzekerheid opkomt om in dat moment de emotie te kunnen loslaten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mij onzeker te voelen in relatie tot gedachten in mijn geest waarin ik angst heb dat iemand bepaalde dingen zal zien in mij waardoor die persoon een negatieve indruk of mening over mij zou vormen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als de angst dat mensen een negatieve mening of indruk van mij zouden vormen in hun geest

En ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien, te beseffen en te begrijpen dat de ervaring van onzekerheid in mezelf naar boven komt omdat ik een 'goeie indruk' wil maken op mensen en daardoor een angst heb gecreëerd in mezelf om een 'slechte indruk' te maken --- in de plaats van in te zien en te beseffen dat wie ik ben als wezen goed noch slecht is en dat als en wanneer ik een 'postieve indruk' toesta te bestaan in mezelf, dat ik tegelijkertijd ook een 'negatieve indruk' creëer in mezelf, maar dat beide creaties zijn in en van mijn geest en dus niet werkelijk bestaan in de fysieke realiteit

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien en te beseffen dat ik in en als het verlangen om een positief beeld en idee te zijn, eigenlijk tegen mezelf zeg in mijn geest dat ik vanbinnen als wezen 'negatief' ben, omdat ik zogezegd niet dat positieve beeld ben, en omdat het positieve beeld in en als een polariteit bestaat --- waardoor ik mij uiteindelijk negatief zal voelen binnenin mezelf zoals bijvoorbeeld in en als de emotionele ervaring van onzekerheid --- in de plaats van stabiel te bestaan binnenin en als mezelf in en als zelf-aanvaarding en het besef dat ik niet negatief ben vanbinnen en dat de negatieve ervaringen in mezelf een illusie zijn die ik zelf gecreëerd heb door positieve ervaringen te verlangen in relatie tot de 'goeie indruk' die ik zogezegd zal maken op mensen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van mezelf in relatie tot mensen door mezelf te definieren in en als het verlangen om een 'goeie indruk' te maken op mensen en daarin dus te liegen over wie ik ben

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te liegen over wie ik ben door een 'positief idee/beeld' te willen zijn in mensen hun geest  en volgens het principe van 'twee of meer in mijn naam en daar besta ik' te geloven dat ik dan dat beeld ben, zodat ik mij positief kan voelen over mezelf --- in de plaats van in te zien en te beseffen dat terwijl ik verlang naar een positief gevoel over mezelf, ben ik tegelijkertijd een negatieve ervaring aan het creëren binnenin mezelf en zo een vicieuze cyclus aan het manifesteren in mezelf waarin ik vanuit het negatieve gevoel in mezelf dan weer op zoek wil gaan naar een positief gevoel in en als het 'maken van een goeie indruk op mensen'

Ik vergeef mezelf dat ik een 'negatieve indruk' heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in en als mijn geest zowel als de geest van andere mensen door een positieve indruk toe te staan te bestaan in mijn geest zowel als andere mensen hun geest --- door mezelf te hebben gedefinieerd in en als een verlangen om een positieve indruk te maken en de angst om een negatieve indruk te maken - in de plaats van eerlijk te zijn met mezelf en anderen over wie ik ben als wezen als de stabiliteit van mijn bestaan en dus niet mezelf en andere mensen proberen te manipuleren voor een positief gevoel dat ik verbonden heb met een leugen in mijn geest

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd het patroon en de gewoonte te hebben ontwikkeld in mezelf  om in het bijzijn van mensen in een persoonlijkheid te stappen binnen mezelf waarin ik een positieve indruk wil maken op die mensen en dus met andere woorden wil liegen over wie ik ben en een valse presentatie van mezelf te willen overdragen - zodat ik positieve gevoelens kan ervaren in mezelf die ik geassocieerd heb met specifieke woorden en definities waarin gedefinieerd wil worden --- in de plaats van verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf als wezen in deze wereld en te bestaan op een waarachtige en oprechte manier als een levend voorbeeld van zelf-aanvaarding

Ik vergeef mezelf dat ik het concept van 'een goeie indruk maken op mensen' heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in mezelf in de plaats van in te zien en te beseffen dat dit concept impliciet leugenachtigheid en bedrog suggereert

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien, te beseffen en te begrijpen dat terwijl ik een goeie indruk probeer te maken op een ander, ik eigenlijk bezig ben met afbraak aan mijn eigen zelf-integriteit en zelf-aanvaarding en zelf-oprechtheid door mijn expressie te onderdrukken en te compromitteren

Dag 598: Waarom Verkiezen we om te Bestaan als een Verminderde Vorm van Onszelf?

Dag 598: Waarom Verkiezen we om te Bestaan als een Verminderde Vorm van Onszelf?

Het Veranderingsproces van de Emotie van Onzekerheid

De oplossing voor de ervaring van onzekerheid is dus het onderzoeken van dat punt dat ik in mezelf verborgen probeer te houden - datgene waar ik mezelf voor beoordeel of waarvan ik in mijn achterhoofd weet en besef dat het niet getuigt van eerbaarheid en integriteit. Zodat ik dat punt onder ogen kan komen en kan vergeven en mezelf erin kan corrigeren zodat ik mij niet meer onzeker hoef te voelen tegenover mensen en zodat ik ook mezelf in de ogen kan kijken zonder dat er verborgen spijt, schaamte of schuld verborgen ligt in mezelf. Dag 597: De Relatie met Mezelf is de Sleutel voor de Ervaring van Onzekerheid?

Het probleem in en van onzekerheid en het bestaan van de ervaring van onzekerheid in mezelf is dus dat er een gebrek aan ZELF-eerlijkheid is in mezelf in relatie tot specifieke aspecten en delen van mezelf als dingen waarin ik participeer in mijn geest.  Met andere woorden er zijn dingen die ik van mezelf verborgen houdt -- en ik ervaar de emotie van onzekerheid in reactie en relatie tot mensen in mijn wereld en omgeving om mijn blik en gewaarzijn af te wenden van mezelf en te richten naar andere mensen --- door zogezegd die specifieke delen van mezelf verborgen te houden van 'andere mensen' zodat ik geen verantwoordelijkheid zou nemen voor mijn relatie met mezelf en voor het feit dat wie ik ben in mijn relatie tot 'andere mensen' en hoe ik mijn relatie met de mensen in mijn omgeving heb gedefinieerd, namelijk in en als onzekerheid als het verborgen houden en onderdrukken van de realiteit van wie ik ben, is een representatie van hoe ik in relatie sta tot mezelf.

Dus, ik gebruik de emotie van onzekerheid  om ervoor te zorgen dat ik niet zie of besef dat ik niet eerlijk en integer ben met mezelf - zodat ik een oogje kan dichtknijpen in relatie tot bepaalde dingen die ik doe in mijn dagelijkse leven die ik eigenlijk niet wil veranderen van mezelf maar waarvan ik eigenlijk in mijn achterhoofd wel weet en besef dat het niet het beste is voor mezelf omdat het een 'mindere' vorm van bestaan is waarin ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan.

Dingen zoals bijvoorbeeld uitstelgedrag of het afdwalen in mijn geest en in dagdromen in de plaats van mezelf fysiek te bewegen en toe te passen in het actief bouwen aan mijn leven in en als de fysieke werkelijkheid. Of het ervoor kiezen om een film te kijken om 'de tijd te verdoen' en mijn aandacht af te leiden van andere zaken die eigenlijk gedaan moeten worden maar waar ik niet al te veel 'zin' in heb. Dat zijn allemaal dingen die in mezelf bestaan die niet het beste zijn voor mezelf en die niet in lijn staan met mijn beste en hoogste potentieel. Dingen waarin ik mezelf toesta en accepteer te bestaan op een manier die niet getuigt van hoe het eigenlijk is dat ik wil bestaan, als wezen.

En het zijn die dingen die ik tegelijkertijd ook niet meteen wil veranderen omdat ik mezelf er zodanig mee geïdentificeerd heb dat ik geloof dat het is 'wie ik ben' en dat ik bijgevolg mezelf niet zal kunnen zijn als ik niet meer kan participeren in die interne ervaringen en gewoontes. En om er dus voor te zorgen dat ik niet zal veranderen in en als die gewoontes, heb ik de emotionele ervaring van onzekerheid in mezelf gecreëerd waar ik mezelf achter verberg en waarin ik mijn aandacht afleid zodat ik niet direct zal zien wie ik ben vanbinnen en zodat ik niet daadwerkelijk eerlijk zal zijn met mezelf over wat ik doe in mezelf en wat ik toesta en accepteer te bestaan in mezelf en macht en authoriteit te hebben over mijn interne en externe bestaan.

Het is dus in feite vrij vreemd dat ik opzettelijk aan die inferieure en 'mindere'/'verminderde' vorm van mezelf blijf vastklampen en zelfs manieren ga bedenken om mezelf op die manier in stand te houden in de plaats van te veranderen opdat ik mijn hoogste en meest optimale potentieel kan bereiken - en dat ik er met andere woorden voor kies om te bestaan in en als een verminderde vorm van mezelf, een vorm van bestaan waarin ik met andere woorden weet en besef dat het beter kan en dat het niet hoeft te zijn wie ik ben.

Dit proces van het veranderen van de emotionele ervaring van onzekerheid zal dus uiterst interessant zijn omdat ik mezelf erin de kans geef om ten eerste de delen van mezelf waarin ik mezelf verminderd heb in hoe ik besta en wie ik ben als wezen onder ogen te komen -- zodat ik die delen en aspecten van hoe ik besta bijgevolg kan veranderen en corrigeren en daadwerkelijk kan veranderen en zodoende mijn hoogste potentieel kan verwezenlijken.

Dag 597: De Relatie met Mezelf is de Sleutel voor de Ervaring van Onzekerheid?

 Day 597: De Relatie met Mezelf is de Sleutel voor de Ervaring van Onzekerheid?

 Het Veranderingsproces van de Emotie van Onzekerheid

En met de emotionele ervaring van onzekerheid in relatie tot sociale situaties is het net zo. Er was wel degelijk een periode in mijn leven dat die onzekerheid nog niet bestond en dat mijn interacties met de mensen in mijn wereld en omgeving heel 'natuurlijk' verliep  en dat zo'n emotionele reacties niet in mij bestonden. Dat wil dus zeggen dat er een specifiek punt in mijn leven was waarop ik die emotionele ervaring zelf ben gaan opzoeken en ben beginnen voeden omdat ik merkte dat het een bepaald nut had. Dag 596: Van Droefheid tot Depressie - Hoe we Onze Emoties doen Groeien

Als ik dus vanuit dat opzicht de emotionele ervaring van onzekerheid onderzoek  en kijk naar wat het is dat die emotie doet in mezelf, of beter gezegd wat ik doe in en als de emotie van onzekerheid in mezelf, en wat dus met andere woorden het 'nut' zou zijn van mijn participatie in en ervaring van onzekerheid - dan zie ik dat wanneer ik in die ervaring stap wanneer ik bijvoorbeeld in het bijzijn ben van mensen, dat de ervaring van onzekerheid die in dat moment opkomt in mezelf als een soort 'schild' is waar ik mezelf achter probeer te beschermen en verschuilen.

Omdat, wat ik eigenlijk doe door mij onzeker te voelen, is dat ik niet meer stabiel besta als een wezen en dat ik niet gewoon mezelf ben en mezelf ook niet uitdruk op een natuurlijke, stabiele manier - maar ik creëer 'verschuivingen' in mezelf door bepaalde delen van mezelf te onderdrukken en door die 'verschuivingen' en 'onderdrukkingen' geef ik vorm aan de emotionele ervaring van 'onzekerheid'.

Ik bedoel, die 'verschuivingen' is als het ware het bewegen van mezelf binnenin mezelf zodanig dat de mensen waar ik in dat moment bij ben mij niet zullen zien, of anders gezegt niet door mij heen kunnen zien naar de waarheid van mezelf, omdat er ergens iets bestaat in mezelf dat ik verborgen probeer te houden en waarvan ik niet wil dat mensen het zien in mij - dus speel ik verstoppertje in mezelf door de ervaring van onzekerheid te genereren waarin ik het gevoel creëer in mezelf dat die ervaring mij beschermt en mij verschuilt.

De oplossing voor de ervaring van onzekerheid is dus het onderzoeken van dat punt dat ik in mezelf verborgen probeer te houden - datgene waar ik mezelf voor beoordeel of waarvan ik in mijn achterhoofd weet en besef dat het niet getuigt van eerbaarheid en integriteit. Zodat ik dat punt onder ogen kan komen en kan vergeven en mezelf erin kan corrigeren zodat ik mij niet meer onzeker hoef te voelen tegenover mensen en zodat ik ook mezelf in de ogen kan kijken zonder dat er verborgen spijt, schaamte of schuld verborgen ligt in mezelf.

Het is dus door een relatie van eerlijkheid, oprechtheid en integriteit te vormen met mezelf - waarin ik mezelf recht in de ogen kan kijken en mezelf volledig kan omarmen zonder dat er delen van mezelf zijn die ik verwerp of niet wil zien -- dat ik ook zulk 'n relatie kan creëren met mensen in mijn wereld en realiteit. Relaties waarin er geen enkele 'verschuivingen' of onderdrukkingen plaatsvinden in mezelf, waarin ik niet het gevoel heb dat ik delen van mezelf moet gaan verbergen en waarin ik mij met andere woorden niet onzeker voel. De sleutel ligt in de relatie die ik vorm met mezelf die het platform wordt voor al mijn relaties met de wezens om mij heen.

Dag 595: Hoe we Demonen maken van onze Emoties

 Dag 595: Hoe we Demonen maken van onze Emoties

 Het Veranderingsproces van de Emotie van Onzekerheid

...Wat ik daarmee wil zeggen is dat het eigenlijk absurd is om te gaan reageren op je emoties, en dus op je 'emotionele lichaam', en je emoties 'niet te willen' - zoals ik mij bijvoorbeeld niet meer onzeker wilde voelen in sociale situaties. Ik reageerde op de emotionele reactie en ervaring van onzekerheid in mezelf met weerstand en beoordeling en verwerping omdat, ik wilde mij zelfzeker voelen - ik had een specifiek idee in mijn geest van hoe ik mij wilde uitdrukken. Wanneer ik immers naar de mensen om mij heen keek, en dan met name welbepaalde mensen in mijn omgeving, dan zag ik een expressie in hen die ik niet in mezelf herkende, een vloeiendheid en spontaniteit die prijsgaf dat zij zich comfortabel voelde in hun lichaam en lichamelijke uitdrukking. Dag 594: Hoe en Wanneer Ontstaan Emotionele Patronen in Onszelf?

Wat ik echter heb ontdekt door het bewandelen van mijn proces van het begrijpen en veranderen van wie ik ben in relatie tot mijn bestaan in lichaam en geest, is dat als en wanneer ik bepaalde delen van mezelf niet aanvaard als een deel van mezelf, zoals ik bijvoorbeeld niet wilde aanvaarden dat ik mij onzeker voel in relatie tot andere mensen, dan geef ik dat deel als het ware meer 'macht' over mij. Wat ik namelijk doe door bijvoorbeeld de emotionele reactie van onzekerheid in mezelf te beoordelen en mezelf ervan proberen weg te duwen, is dat ik in feite zeg tegen mezelf dat die onzekerheid een soort monster is, een demon die mijn geest binnendringt en die mij dingen doet ervaren die ik helemaal niet wil ervaren. En uiteraard, wanneer ik de onzekerheid dan zie als een 'demon', zal ik steeds reageren met angst op het moment dat ik de onzekerheid naar boven zie komen in mezelf - en wanneer ik reageer met angst, geef ik mijn macht weg aan datgene waar ik op reageer met angst omdat ik mezelf in en als die angst in de slachtofferrol plaats.

En dit op zich is dus vrij absurd omdat de emotionele ervaring simpelweg op zich een emotie is die ik zelf ben gaan creëren en opwekken in mezelf - maar nu, omdat ik erop ben gaan reageren met weerstand en beoordeling en angst, heb ik er iets 'meer' van gemaakt dan het eigenlijk is -- en ben ik mezelf onderhevig gaan plaatsen aan deze emotionele reactie. Waardoor dus, elke keer onzekerheid in mezelf naar boven kwam wanneer ik bij mensen was, voelde ik mij niet enkel onzeker maar ging ik mij ook nog eens angstig voelen in relatie tot de onzekerheid waardoor de hele ervaring in mezelf een grotere proportie aannam dan wat het eigenlijk aanvankelijk was. En uiteindelijk kreeg ik zelfs het gevoel dat ik zo gevangen zit in deze schijnbare monsterachtig intense ervaring van onzekerheid dat ik mij amper nog kon bewegen of uitdrukken in dat moment.
 

Het is dus door mezelf te vergelijken met de mensen die ik zie in mijn wereld en realiteit en te verlangen om te zijn zoals hen en mezelf te kunnen uitdrukken zoals hen, vanuit het startpunt van het verwerpen van de emotionele ervaring van onzekerheid die ik voelde in mezelf -- dat ik die stelling maak in mezelf dat ik mezelf niet aanvaard zoals ik ben omdat ik ga denken en geloven dat de uitdrukking en het bestaan van een ander beter is dan mijn uitdrukking en bestaan. En het is net in dat punt van het niet aanvaarden van mezelf dat ik mezelf een slachtoffer maak van mezelf als de delen van mezelf die ik niet aanvaard.

Omdat, in de plaats van die delen die mij 'parten spelen' in mezelf aan te pakken en te corrigeren, vanuit het startpunt dat die specifieke ervaringen niet het beste is voor mezelf, ben ik er in feite enkel van aan het wegkijken en probeer ik het als het ware zelfs te verbergen en onderdrukken voor mezelf omdat ik mezelf zo niet wil zien of aanvaarden. Ik bedoel, om bepaalde delen van mezelf daadwerkelijk te kunnen veranderen, moet ik er eerst één en gelijk mee staan, hetgeen wil zeggen dat ik eerst mezelf in de ogen kijk en zeg van 'ok, ik zie en besef dat dit is wie ik ben op dit moment', in en als het besef dat er niets 'negatief' of 'slecht' of 'fout' is aan de eigenschap van onzeker worden en mij onzeker voelen in relatie tot mensen, het is gewoon wat het is.

En dan vanuit dat startpunt kan ik beginnen met het onderzoeken van hoe en waarom het is dat die specifieke emotionele reactie van onzekerheid bestaat in mezelf in de eerste plaats. Omdat, ik bedoel, het is in feite maar vreemd dat er dingen bestaan in mezelf die ik zelf niet aangenaam vind en die ik verwerp. Het feit dat die dingen in mezelf bestaan wil zeggen dat ik er op een bepaald niveau in mezelf wel het nut van inzie, maar dat ik de specifieke achterliggende redenen voor mezelf verborgen houdt omdat het een realiteit van mezelf zou blootleggen die ik eigenlijk liever niet onder ogen kom.

Dag 594: Hoe en Wanneer Ontstaan Emotionele Patronen in Onszelf?

 Dag 594: Hoe en Wanneer Ontstaan Emotionele Patronen in Onszelf?

 Het Veranderen van de Emotie van Onzekerheid

 Het Veranderen van de Emotie van OnzelfzekerheidHet

Het is zelfs zo dat, terwijl ik alles angstvallig probeerde om de onzekerheid in mezelf niet meer te hoeven ervaren, begon ik mij diep vanbinnen eigenlijk enorm afgescheiden te voelen van de mensen om mij heen en begon ik mij zelfs 'vreemd' te voelen. 'vreemd' in de zin van dat ik uiteindelijk het gevoel had dat ik een soort buitenaards wezen ben en dat ik totaal geen connectie kan vinden of ervaren met de mensen die ik zag in mijn wereld en omgeving. Dus, ik bedoel, ook al ervoer ik in mijn bewuste geest dan wel dat ik niet meer zelf-onzeker ben in relatie tot andere mensen - in wezen had ik de ervaring van onzekerheid zodanig onderdrukt dat het op onbewust en onderbewust niveau in mezelf een ervaring van absolute afscheiding werd -- hetgeen dus in feite de manifestatie van mijn oneerlijkheid was tegenover mezelf in relatie tot het feit dat ik mij onzeker voel in mezelf in mijn relaties met de mensen om mij heen. Dag 593: Hoe Onzelfzekerheid een Ervaring van Absolute Afscheiding kan Worden in Onze Geest

Ik bedoel, het ding is dat je gedurende je leven, vanaf een zeer jonge leeftijd, een specifieke relatie begint op te bouwen met specifieke emoties. Die emotionele ervaringen zoals onzekerheid die naar boven komen in jezelf in bepaalde situaties zijn niet zomaar emoties, het zijn als het ware delen van jezelf geworden die je gevoed en ontwikkeld hebt doorheen je leven - net zoals je lichaam is opgegroeid en ontwikkeld, zo ook is je geest zich gaan ontwikkelen in je lichaam, en is je geest haast een soort 'tweede lichaam' geworden dat in eenheid en verbinding bestaat met je fysieke lichaam.

Wat ik daarmee wil zeggen is dat het eigenlijk absurd is om te gaan reageren op je emoties, en dus op je 'emotionele lichaam', en je emoties 'niet te willen' - zoals ik mij bijvoorbeeld niet meer onzeker wilde voelen in sociale situaties. Ik reageerde op de emotionele reactie en ervaring van onzekerheid in mezelf met weerstand en beoordeling en verwerping omdat, ik wilde mij zelfzeker voelen - ik had een specifiek idee in mijn geest van hoe ik mij wilde uitdrukken. Wanneer ik immers naar de mensen om mij heen keek, en dan met name welbepaalde mensen in mijn omgeving, dan zag ik een expressie in hen die ik niet in mezelf herkende, een vloeiendheid en spontaniteit die prijsgaf dat zij zich comfortabel voelde in hun lichaam en lichamelijke uitdrukking.

Zo wilde ik ook zijn in relatie tot de mensen in mijn wereld en omgeving. Ik wilde mezelf ook zo kunnen uitdrukken, en dus reageerde ik op mezelf en op de emotionele ervaring van onzekerheid die ik steeds ervoer in relatie tot mensen in mijn wereld en realiteit - omdat die ervaring van onzekerheid een gespannenheid teweegbracht in mijn lichaam die mijn beweging en fysieke uitdrukking leek te saboteren. Ik voelde me niet comfortabel in mijn lichaam omwille van de ervaring van onzekerheid die door mijn lichaam ging en een spanning creëerde in mijn bewegingen - ten gevolge van bepaalde gedachten die door mijn geest gingen en die geactiveerd werden wanneer ik in het bijzijn van mensen was.

Maar wat ik In die reactie van weerstand tegen mijn eigen emotionele reactie van onzekerheid en het verlangen om de zekerheid die ik zag in een ander te belichamen, niet zag of overwoog - is dat de onzekerheid in mezelf als een deel van mijn lichaam was dat ik over tijd doorheen mijn leven had ontwikkeld en dat nu een 'volwaardig' deel vormde van mezelf dat ik met andere woorden niet zomaar kan negeren of onderdrukken of laten vallen gewoon omdat ik het persoonlijk niet meer wil ervaren. En, wat ik ook niet zag of besefte is dat ik misschien nu de ervaring van onzekerheid ongemakkelijk en onaangenaam en ongewenst vind, maar dat dat zeker niet altijd zo was.

Ik bedoel, op een bepaald punt in mijn leven ben ik zelf bewust  beginnen participeren in die ervaring van onzekerheid, die toen nog een vrij subtiele ervaring was in mezelf, omdat ik er een specifiek doel voor had - het had een bepaald nut voor mij. Het is pas door er jarenlang in te blijven participeren en het steeds opnieuw op te wekken en te voeden in mezelf door het steeds weer te blijven activeren - dat de ervaring meer en meer intens werd tot het nu uiteindelijk op een punt is dat ik mij al lang niet meer herinner waarom ik die ervaring wilde genereren in mezelf in de eerste plaats en wat het precieze doel ervan was, waardoor ik het nu begin te ervaren en definieren als een hindernis binnenin mezelf -- terwijl, wat het dus eigenlijk werkelijk is, is een soort van stoornis in mijn emotionele en fysieke lichaam die ik zelf gecreëerd heb door middel van mijn voortdurende en consistente participatie in het opwekken en genereren van specifieke energie.

Dag 497: Het Veranderen van een Emotionele Ervaring van Depressie

In de voorgaande blog had ik het punt geopend van hoe het reageren met emoties van bijvoorbeeld depressie op het zien van mijn partner die in een emotie van depressie gaat, en ik had gezien en beseft hoe deze reactie in wezen een punt van emotionele manipulatie is als een reactie op een angst om mijn partner te verliezen omdat ik doorheen mijn leven depressie heb ontwikkeld in mezelf als een manier om aandacht proberen te krijgen wanneer ik het gevoel heb en geloof  dat ik verlaten zal worden of dat ik iets zal verliezen waar ik waarde aan gehecht heb.

En, wat ik had gemerkt door mijn praktische toepassing van het veranderen van dit patroon, is dat ik wel degelijk in staat ben om dit patroon te veranderen door, in het moment dat dit patroon opkomt in mezelf mezelf te forceren om zelf-vergeving toe te passen in de plaats van toe te geven aan de verleiding en het verlangen om het patroon gewoon te volgen en laten uitspelen zoals ik het doorheen heel mijn leven heb laten uitspelen in en als mezelf in mijn relatie tot andere mensen.

Ik bedoel, ik heb zo vaak mezelf laten vallen en meevoeren in de ervaring van depressie als reactie op situaties waarin ik de angst ervoer in mezelf dat ik iets aan het verliezen ben in mijn wereld en realiteit en wanneer ik de mensen in mijn omgeving wilde manipuleren om ervoor te zorgen dat ik krijg wat ik wil en dat mijn realiteit verloopt zoals ik het verlang -- waardoor deze reactie nu een automatisch gegeven geworden is in mezelf. Maar, wanneer ik kijk naar wat de gevolgen en consequenties waren van deze emotionele reactie en ervaring van depressie in mezelf en hoe ik mij gedroeg en uitdrukte ten gevolge van de emotie van depressie in relatie tot mijn omgeving, dan zie en besef ik dat ik eigenlijk net de mensen om mij heen steeds van mezelf heb weggeduwd door in die depressieve/droevige staat te gaan.

Omdat, eigenlijk is die depressie een vorm van zelf-sabotage, omdat de gedachten die op dat moment door mijn geest gaan, er zijn van een opzettelijke zelf-verminderende aard. Omdat, als ik de emotie van depressie laat escaleren in mezelf, dan sta ik mezelf toe om verder en verder en dieper en dieper weg te zinken in een put van negatieve emotionele ervaringen -- en in mijn gedachten contempleer ik om alles op te geven, om mezelf op te geven en om dus steeds dieper de depressie in te zinken tot ik mezelf vernietig.

Ik bedoel, dit is vreemd en eigenaardig aan een depressie, hoe het zo kan escaleren tot een punt van zelf-vernietiging waarin ik mezelf volledig en absoluut saboteer in mijn leven - terwijl het startpunt van de depressie eigenlijk net het tegenovergestelde was, namelijk het willen beschermen en behoeden van een persoonlijk belang en verlangen en mezelf beschermen tegen een angst in mezelf. Maar, omdat ik nooit mijn eigen geest heb begrepen in hoe het eigenlijk werkt en functioneert, heb ik ook nooit ingezien dat de gedachten die opkomen in en als de emotionele ervaring van depressie eigenlijk niet 'echt' zijn, in de zin van dat de zelf-verminderende en zelf-saboterende depressieve gedachten eigenlijk een opzettelijke creatie zijn waarin ik mezelf opzettelijk neerhaal om een vorm van medelijden en dus aandacht te kunnen krijgen van andere mensen. Maar, ik was me gewoon nooit gewaar van wat ik eigenlijk werkelijk aan het creëren was in termen van wat de eigenlijke gevolgen zouden zijn van mijn creatie en van het feit dat ik mezelf niet werkelijk aan het beschermen was, maar dat ik eerder net afbraak aan het maken was aan mezelf en mijn leven.

Dag 453: Het Veranderen van Onderbewuste Gedachtenpatronen in relatie tot de Emotionele Ervaring/Reactie van Opgeven

Dit is een Verderzetting van "Dag 452: Het Veranderen van een Emotionele Ervaring van Opgeven - Evaluatie Fase" - waarin ik heb vastgesteld dat de emotionele reacties en ervaringen tijdens de les en tegenover de leerkracht niet meer aanwezig waren in mezelf en dat dus mijn praktische proces van het veranderen van dit specifieke reactiepatroon dat ik tot hiertoe bewandeld heb effectief geweest is. Maar wat ik wel zag was dat er nog een achterliggend gedachtenpatroon in mijn onderbewustzijn aan het 'draaien' was.

In mijn Onderbewustzijn omdat,  dit specifieke gedachtenpatroon zich altijd op de achtergrond bevindt in mijn geest waar ik mij doorgaans nooit bewust van gewaar geweest ben dat dat is wat in mezelf bestaat - als namelijk gedachten van competitie en vergelijking en beoordelingen die ik in mijn bewuste gedachten steeds probeer te onderdrukken.

In de zin van dat ik, elke keer wanneer ik zo een onderbewuste gedachte zag opkomen waarin ik iemand anders beoordeelde als op de één of andere manier en om de één of andere reden 'minder' dan ikzelf - dan reageerde ik op die gedachte, met een bewuste gedachte van 'neen dit is slecht/fout', 'dit ben ik niet', 'dit is gemeen, ik ben niet gemeen'.

En, zoals ik al in mijn vorige blog had vermeld --- ik heb dit gedachtenpatroon al aangepakt en onderzocht en ik heb het hele proces bewandeld van het vergeven en corrigeren van dit patroon in mijn schrijven --- maar de reden waarom dit patroon nog steeds aanwezig is in mijn geest en waarom het dus niet werkelijk veranderd is, is omdat er een dimensie is van dit patroon dat ik nog niet onderzocht heb en dat nog niet duidelijk was voor mij. Dus, het feit dat dit opnieuw opkomt in mezelf, wil niet zeggen dat ik 'gefaald' heb in mijn proces van het corrigeren van dit patroon, maar wil eerder zeggen dat er een aspect was van hoe dit gedachtenpatroon in mijn geest bestaat dat ik nog niet eerder had gezien of overwogen. De geest is immers een Systeem dat bestaat uit Lagen  en dat ik daardoor niet in één twee drie zal kunnen veranderen, maar eerder in fasen/stappen --- net zoals ik dat systeem heb opgebouwd in fasen/stappen doorheen de jaren van mijn leven hier op aarde.

In de volgende blog zal ik dus verderzetten in het toepassen van Zelf-Vergeving voor deze Nieuwe laag die ik heb ontdekt en gerealiseerd in relatie tot hoe dit patroon van onderbewuste gedachten van competitie en vergelijking in mijn geest bestaat --- namelijk, verbonden met beoordelingen in mijn bewuste geest waarin ik deze gedachten in mijn geest beoordeel als 'slecht' en 'fout' en gemeen' --- waarin ik in feite dit patroon in stand aan het blijven houden ben in mijn geest door het te onderdrukken in de plaats van er eerlijk over te zijn.

Dag 452: Het Veranderen van een Emotionele ervaring van Opgeven - Evaluatie Fase

Dit is een Verderzetting van "Dag 451: Waar komen mijn Emoties vandaan in mijn Student-Leerkracht relatie? Zelf-Correctie Dimensie" waarin ik de correctie dimensie gedeeld heb in mijn proces van het stoppen van een emotionele reactie en ervaring van Opgeven.

Hier eindigt dit proces echter niet omdat ik nu nog de eigenlijke fysieke correctie moet bewandelen - als een evaluatie van het proces dat ik in mijn schrijven tot dusver gewandeld heb -- omdat, als het proces niet fysiek staat als een levend bewijs dat mijn zelf-verandering echt is, dan is het proces dat ik bewandeld heb niet echt geweest.

In deze fysieke evaluatie fase test ik ten eerste de effectiviteit van mijn toepassing in het proces van zelf-verandering dat ik tot dusver bewandeld heb in relatie tot een specifiek voorgeprogrammeerd reactiepatroon in een specifieke situatie en ten tweede test en evalueer ik welke lagen er nog zijn die ik moet onderzoeken en bewandelen --- omdat elk punt in de geest niet op zichzelf bestaat, maar bestaat in een 'programma' dat ik doorheen de jaren heb 'gelaagd' en gestructureerd heb in mezelf door middel van een opbouwing en accumulatie van kennis en informatie die bestaan in en als herinneringen.

Wat ik vandaag zag in dit punt, tijdens de les in de Academie - was dat ik veel meer stabiel was wanneer de leerkracht mij aansprak op een punt dat ik moest veranderen of fouten die ik moest corrigeren --- en dat mijn zelf-correctieve statements vrij effectief waren in het stabiliseren van mezelf en het verantwoordelijkheid nemen voor mezelf in relatie tot de situatie en daardoor meer te kunnen genieten van de les, van het squashen, van het leerproces --- en wat ik ervoer was dat ik er plots ook veel meer op vooruit ging.

Mijn leerproces in het squashen is tot nogtoe tergend traag en frustrerend geweest voor mij - voor een groot deel omdat ik mezelf aan het saboteren was door steeds emotioneel te reageren in mijn geest vanaf het moment dat ik fouten maakte en de leerkracht mij daarover aansprak. Dus, vanaf het moment dat ik dat patroon van emotionele reacties kon stopzetten en veranderen, kon ik veel vlotter bewegen in mijn leer-/ontwikkelings-proces en voelde ik mij ook veel meer stabiel om mezelf te ondersteunen in wat ik aan het doen was, om mezelf te verbeteren, om daadwerkelijk te leren --- en dus niet in een zelf-sabotage patroon te vallen van emotionele reacties op zelf-beoordelende gedachten en uiteindelijk de ervaring en fysieke uitdrukking van Opgeven.

in dus het herevalueren van mijn ervaring in en reactie op de specifieke situatie waarin ik meestal in een patroon van opgeven en emotioneel reageren stap - zag ik dat, hoewel een groot deel van die emotionele ervaringen geweken waren en plaatsgemaakt hadden voor een 'vrijheid' in mezelf - was er nog steeds iets aanwezig in mijn geest dat als het ware op de achtergrond plaatsvindt in mijn gedachten, die nog steeds kunnen fungeren als activeringspunten voor eventuele emotionele ervaringen en reacties. Dit wil zeggen dat als ik die achterliggende gedachten die schijnbaar op de achtergrond aanwezig zijn en schijnbaar niet zo belangrijk of impactvol zijn, niet aanpak, corrigeer en verander in mezelf - dat uiteindelijk de emotionele ervaringen weer de kop op zullen steken en dan sta ik terug bij af. Zo werkt de geest immers: het is een gesloten systeem, het is alles of niets - oftewel verander ik elk deel en aspect van en in de geest, oftewel niets.

De gedachten die dus nog aanwezig waren in mezelf als triggerpunten voor gevoelens en emoties tijdens  de les - waren gedachten van vergelijking en competitie. Ik bedoel, in Dag 439 heb ik deze dimensie uitgeschreven en ben ik een proces van zelf-vergeving en zelf-correctie begonnen in relatie tot deze specifieke gedachten in mijn geest - hetgeen niet wil zeggen dat, omdat deze gedachten nog steeds bestaan op de achtergrond in mijn geest, dat ik daarom gefaald heb in mijn proces van verandering. Het wil enkel zeggen dat er een aspect is van en in deze dimensie van dit patroon/programma in mijn geest, dat ik nog niet heb overwogen --- en dat ik dus een andere aanpak of insteek nodig heb om dit specifieke patroon/programma op praktische en realistische wijze te veranderen in en als mezelf.

Wordt vervolgd in Dag 453

Dag 426: Waarom kan het Ego niet tegen Kritiek?

Dit is een verderzetting van "Dag 425: Wat zegt mijn Emotionele Reactie op Kritiek Mij over Mezelf?" - waarin ik de zelf vergeving statements heb gedeeld die dienden om een emotionele kettingreactie te veranderen en los te laten in mezelf die een reactie was op een moment waarin ik kritiek kreeg van mensen --- waarin ik heb beseft en mij heb gerealiseerd dat ik in die emotionele reactie van mezelf een slachtoffer maak van de andere persoon die mij heeft 'bekritiseerd' en dat ik mezelf opzettelijk afscheid van wat die persoon mij eigenlijk in dat moment heeft meegedeeld. Omdat, eigenlijk wil ik niet horen wat die persoon te zeggen heeft, omdat ik niet wil inzien dat ik niet 'juist' of 'correct' ben in mijn daden --- in de zin van dat ik doorgaans in mijn uitdrukking, mezelf utidruk vanuit het startpunt van het ego, waarin ik denk en ervan overtuigd ben dat ik alles juist en correct doe en dat ik 'weet wat ik doe' en 'weet waar ik mee bezig ben' omdat ik 'heb nagedacht over dingen' en 'ik heb mijn best gedaan om het zo goed mogelijk te doen' en dus daarom ben ik nu 'juist' en mag niemand iets aan te merken hebben op mij.

Ik bedoel, die hele emotionele reactie in dat ene moment waarin iemand kritiek had of een opmerking gaf over iets dat ik had gedaan -- was volledig gebaseerd op en afkomstig van het feit dat ik mezelf had toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als het ego van de geest als de gedachte dat ik 'juist' ben en een gevoel van superioriteit --- hetgeen in essentie niet zozeer 'correct' was, omdat, de illusie bestaat in de geest dat 'als ik moeite doe en als ik mijn best doe en als ik mijn hersens pijnig door veel na te denken over de dingen die ik doe, dan ben ik juist' en dan verwacht ik dat niemand enige kritiek mag of kan hebben op mij en mijn gedrag. Maar wat ik niet wil inzien hierin is dat, hoeveel ik ook nadenk of mijn best doe, de realiteit is nu eenmaal dat mijn geest, en de kennis en informatie en ervaringen waar ik uit kan putten in mijn geest, zeer gelimiteerd zijn in vergelijking tot de fysieke werkelijkheid die zich hier bevindt - en dat er dus altijd factoren zullen zijn in/aan de fysieke werkelijkheid die ik niet in overweging neem in mijn gedachten --- dat is immers hoe een leerproces werkt, is dat je jezelf eerst open moet stellen om iets nieuw te kunnen leren - je moet eerst de mogelijkheid overwegen en toelaten dat er dingen zijn die je nog niet weet.

Hoe gaat dat gezegde weeral? You cannot fill a cup that is already full?

En dus, die hele houding die ik had toegestaan en geaccepteerd in mezelf van 'ik weet wat ik doe' en 'ik sta stil bij mijn daden, dus niemand mag mij bevragen' en 'ik denk na over wat ik doe dus ik ben juist en niemand mag iets op mij aan te merken hebben' - is niet realistisch om mee te beginnen --- het is een Ego-houding, die afkomstig is vanuit een Emotionele reactie in verband met 'kritiek krijgen', waarin ik ooit in mijn leven de ervaring en de idee heb gecreëerd in mezelf dat het negatief is om kritiek te krijgen, en dat kritiek krijgen iets slecht is. Maar wat ik duidelijk nooit had ingezien dat kritiek net noodzakelijk is om de realiteit te leren kennen, om mijn omgeving te leren kennen, om te testen en te beseffen hoe dingen werken, wat ik kan en niet kan doen, welke mijn limieten en grenzen zijn, hoe mijn omgeving reageert op mij, welke de oorzaken en gevolgen zijn, enzovoort.

Dus 'kritiek' is in dat opzicht niet iets 'negatief', het is iets opbouwend, het is een feedback mechanisme dat noodzakelijk is in het afstemmen van mezelf op mijn omgeving, en dus het vormen van een stabiele communicatie, interactie en relatie met de mensen in mijn omgeving. En dus, als consequentie omdat ik doorheen mijn leven zo een aversie had van 'kritiek krijgen', heb ik ook nooit functionele relaties kunnen opbouwen met andere mensen, omdat ik alles zelf wilde doen, ik wilde alleen zijn in wat ik doe omdat niemand ooit kritiek mocht hebben op mij, omdat 'ik wist wat ik deed', dus ik isoleerde mezelf van de mensen in mijn omgeving vanuit mijn angst om kritiek te krijgen --- omdat ik in mijn geest de foutieve veronderstelling had gemaakt dat 'kritiek krijgen' iets 'negatief' is - hetgeen een idee is dat, realistisch gezien, buitengewoon absurd en enorm zelf-limiterend is.


Dit proces wordt vervolgd in Dag 427

Dag 398: Is Zelf-Medelijden werkelijk zo Onschuldig als het Lijkt?

Dit is een verderzetting van "Dag 395: Hoe Kunnen Emoties Getransformeerd worden van een Vloek tot een Geschenk?" - waarin ik vertrokken ben vanuit de observatie en realisatie dat Emoties en emotionele reacties en ervaringen die verbonden zijn met herinneringen in mijn geest een systeem zijn van zelf-onderdrukking en zelf-vermindering en daardoor niet te vertrouwen zijn omdat ze niet bestaan op een manier die het beste zijn voor mezelf --- en waarin ik heb onderzocht hoe ik emoties kan transformeren tot een mechanisme dat wel bestaat ter ondersteuning van mezelf.

Een voorbeeld van hoe een emotionele ervaring bestaat als een opzettelijke zelf-sabotage - is de emotie van Zelf-Medelijden. De Atlanteans hebben een aantal interviews gedaan over Zelf-Medelijden (Self Pity: Understanding Self Pity - Atlanteans - Part 142 en Self Pity: Starting to Let Go - Atlanteans - Part 143), die zeer treffend zijn in het omschrijven van wat er eigenlijk werkelijk gebeurt 'achter de schermen' in de geest wanneer men zelf-medelijden ervaart.

Wat ik doorheen het bewandelen van mijn proces meer en meer begin te erkennen en in te zien, is hoe energie in de geest in de vorm van gevoelens en emoties, als ervaringen en reacties die in een moment 'zomaar' schijnbaar uit het niets opkomen in mezelf, in werkelijkheid niet 'zomaar' opkomen, maar altijd een bepaalde 'verborgen agenda' hebben --- waarin ik in het diepst van mijn wezen eigenlijk de touwtjes in handen heb en in het geheim zelf opzettelijk die specifieke energetische ervaring van een gevoel of een emotie heb opgewekt/opgeroepen in mezelf teneinde mezelf opzettelijk te saboteren --- zodat ik niet zou afwijken van mijn 'pad'. Mijn 'pad' zijnde het verleden, als wie en wat en hoe ik denk dat 'ik' ben en besta, als een blauwdruk en patroon van het leven/bestaan dat ik ken en dat bestaat als een soort van cirkel, een slang die haar eigen staart opeet en daarin als primaire functie heeft om zichzelf te blijven herhalen, eindeloos.

Momenten dat ik van dat 'pad' zou afwijken is bijvoorbeeld een moment waarin ik plots inzicht krijg in hoe mijn gedachten functioneren, een moment waarin ik een mogelijkheid en kans heb om in mezelf te kijken en te zien hoe ik eigenlijk echt besta, hetgeen dus een potentieel moment is van Verandering. Omdat, als ik inzicht zou hebben in hoe ik zelf in elkaar zit, hoe mijn geest werkt, waarom ik besta zoals ik besta, waarom en hoe ik heb bestaan doorheen mijn leven hier op aarde, dan zou ik misschien wel kunnen beginnen overwegen om het eens over een andere boeg te gooien en mezelf te veranderen teneinde specifieke consequentiele beslissingen en ervaringen uit het verleden niet meer te herhalen. En, 'Verandering', is een bedreiging voor de structuur van de Geest, de structuur van de eindeloze cirkel/cyclus -- en dus heeft de Geest allerlei mechanismen om die potentiele momenten en mogelijkheden tot verandering te onderdrukken en saboteren.

Dit bijvoorbeeld door hoofdzakelijk een bepaalde energie op te wekken in het lichaam en de geest waarin we onszelf voor een moment even afleiden van waar we naar aan het kijken waren en wat we aan het contempleren waren - door onszelf even te verliezen in die energie die opkomt in onszelf -- omdat, het eigenaardige aan onze relatie tegenover energie, is dat we het niet bevragen, het komt gewoon op in onszelf, en we volgen het -- zo gaat dat en zo is dat altijd gegaan - omdat we onze Geest vertrouwen, we geloven dat het is 'wie we zijn'.

Die energetische ervaringen van emoties en gevoelens die opkomen in onszelf zijn dus zeker en vast niet 'zomaar' of onschuldig - ze maken deel uit van een specifiek plan en infrastructuur die onze Geest is en die in functie bestaan van één enkel doel: de Cirkel/Cyclus van de Geest intact houden en ervoor zorgen dat wij nooit afwijken van de blauwdruk/het patroon van ons leven als voorgeprogrammeerd tijdens ons verleden in en als onze herinneringen.

Wat ik bijvoorbeeld gemerkt en ingezien heb, in het bestuderen en onderzoeken van de emotionele ervaring van zelf-medelijden --- is dat het heel toevallig altijd opkomt precies in een moment waarin ik op het punt sta te kijken naar een heel aanwezig/groot punt in mezelf - wanneer ik bijvoorbeeld een persoonlijkheidsstructuur in mezelf aan het bekijken ben en op het punt sta een inzicht te verwerven in hoe die persoonlijkheidsstructuur in elkaar zit, teneinde mezelf erin te kunnen veranderen en bevrijden.

Ik bedoel, elke keer wanneer die ervaring van zelf-medelijden opkomt in mezelf, heb ik het altijd opnieuw gevolgd, zonder aarzeling -- en waarom? Omdat die energie een bepaalde aangename ervaring biedt in mezelf - plots voel ik mij veilig en geborgen in die energie die opkomt in mezelf - en daarom heb ik het nooit in vraag gesteld, ik liet me er steeds gewoon door meevoeren. Maar wanneer ik even een moment stilstond en het moment onderzocht waarin die ervaring precies naar boven kwam - in het besef dat die ervaring toch ergens vandaan komt, en opkomt met een bepaalde motivatie/reden, omdat als de emotionele ervaring van zelf-medelijden niet een specifieke motivatie had die specifiek is aan een bepaald moment/situatie, dan zou ik constant die ervaring in mezelf voelen, en dat is niet zo --- dus, is er iets in het moment dat de ervaring van zelf-medelijden naar bovenkomt dat die ervaring 'triggert'.

Hierin zag ik dat ik in dat eigenste moment op het punt stond om iets te zien in mezelf - om een werkelijk inzicht te verwerven in mezelf en voornamelijk in relatie tot een heel groot persoonlijkheidsstructtuur waarin ik altijd al heb bestaan en waarin ik mezelf in die mate altijd heb verloren dat ik niet eens merk dat ik erin besta -- in mijn geval is dat bijvoorbeeld een persoonlijkheidsstructuur waarin mezelf systematisch blijf isoleren en onttrekken van de mensen om mij heen. Dit is een bepaalde persoonlijkheid waarin ik mezelf gedurende het grootste deel van mijn leven heb ervaren alsof het is 'wie ik werkelijk ben', het zit zo diep geworteld in mijn systeem, in de cellen van mijn lichaam - dat ik niet eens opmerk dat het een systeem is, maar dat ik werkelijk ben gaan geloven dat die ervaring is wie ik werkelijk ben.

En dus op dat moment waarin ik op het punt sta dat systeem te ontrafelen of een bepaald inzicht te verwerven dat mij in staat zou stellen het systeem beter te begrijpen en bijgevolg mezelf te kunnen veranderen in dat systeem - daar komt de ervaring van zelf-medelijden aanzetten --- en daar ga ik dan, de energie in getuimeld, en ik verlies mezelf in die energetische ervaring die mij meevoert in mezelf en mij even afleidt van dat specifieke moment opdat ik zou vergeten wat ik zou gaan inzien en beseffen en begrijpen in dat moment --- zodat het moment van potentiele verandering aan mijn neus voorbijgaat en ik mezelf wederom veranker in de cirkel/cyclus beweging van de Geest.

En het is in dat moment, dat ik zag wat deze energie van zelf-medelijden werkelijk is en waarom het werkelijk bestaat - dat ik ook inzag en begreep dat het niet Mezelf is, dat deze energie niet te vertrouwen is en dat het in wezen niets meer is dan een Mechanisme van een Systeem dat bestaat tot één enkele functie - namelijk Zelf Behoud. De Geest is een systeem dat enkel wil verderbestaan - en tot dat doel heeft het allerlei mechanismen gecreëert om ervoor te zorgen dat dat ook gebeurt, en dat ik dus met mijn 'Gewaarzijn', niet tussenbeide kom en het systeem in de war breng. De geest gebruikt dus energie als emoties en gevoelens om mijn Gewaarzijn te 'bevangen' in allerlei ervaringen die ervoor zorgen dat ik niet even kan stilstaan in mezelf en kan kijken naar wat er eigenlijk gebeurt in mezelf en waar ik eigenlijk mee bezig ben en hoe ik eigenlijk besta in mezelf.

Ik bedoel, nu begrijp ik ook waarom de Atlanteans in hun Interviews uitlegden dat de emotionele ervaring van Zelf-Medelijden zo sterk/krachtig is in het lichaam, waarom het die kracht/macht heeft om onszelf in één moment, plots mee te voeren  tot in het diepst van onszelf, en dus te onttrekken van één specifiek moment --- omwille van die ene mogelijkheid en kans tot zelf-verandering, om dat moment te saboteren.

Emoties zijn absoluut niet te vertrouwen - zelfs niet emotionele ervaringen die zo 'eigen' aanvoelen, zoals de ervaring van zelf-medelijden --- ik bedoel: zelf medelijden heeft echt een heel comfortabel aanvoelen, alsof het 'thuis' is --- maar in werkelijkheid is het absolute zelf-misleiding en bedrog. Dat op zich is vrij alarmerend --- omdat dat impliceert dat al wat ik ooit voor lief heb aangenomen - al de ervaringen en gevoelens die ik in mezelf heb gedefinieerd als 'thuis' en als 'wie ik ben' - zijn leugens en bedrog.


Wordt Vervolgd in Dag 399