Dag 697: Wat je Zegt ben je Zelf! - De realiteit achter Beoordelingen

Ter verderzetting op Dag 696: Je Geest, een Politieke Arena? ga ik in deze blog verder op hoe en waarom het is dat wanneer je iemand ergens van beschuldigd, je vaak tegelijkertijd in feite precies hetzelfde aan het doen bent als waar je die ander van aan het beschuldigen bent.

In de voorgaande blog heb ik het voorbeeld aangehaald van het beoordelen en veroordelen van een groepje mensen omdat ze aan het roddelen zijn. Terwijl je hun roddelgedrag aan het veroordelen bent door meningen in je gedachten te creëren zoals 'dat doe je toch niet', 'roddelen is kinderachtig' en 'je bent arrogant en achterbaks als je roddelt', ben je dus - zoals ook besproken in Dag 696 - bezig met het zoeken naar ondersteuning voor je meningen van andere mensen, oftewel in je geest of in je fysieke realiteit.

Meningen is iets in onszelf waar we doorgaans erkenning of ondersteuning voor zoeken van anderen. Bijvoorbeeld deze meningen in relatie tot en over 'roddelgedrag', zoals de mening 'roddelen is kinderachtig', dat is een mening die veel mensen houden over roddelgedrag omdat het een collectief aanvaarde beoordeling is over een specifiek gedrag. En het zijn dit soort beoordelingen die een soort van sociale orde houden in de samenleving, wanneer de meeste mensen dezelfde meningen delen in verband met wat goed en slecht en juist en fout is.

Uiteraard zijn er ook veel verschillen van meningen, en dat is waarom we ons vaak maar met een specifiek aantal mensen gaan identificeren, mensen die dan onze 'vrienden' zijn, namelijk zij die onze meningen delen en ondersteunen en ons met andere woorden het gevoel geven dat onze persoonlijke mening ertoe doet, belangrijk is en vooral ook 'juist' is.

En als je dan eens goed kijkt naar wat je dan eigenlijk aan het doen bent wanneer je ondersteuning zoekt bij andere mensen voor jou mening over iemand, dan zal je misschien opmerken en beseffen dat dit precies hetzelfde is als roddelen. Dat is immers wat er gebeurt wanneer iemand roddelt, hij of zij is namelijk in dat moment ondersteuning aan het zoeken voor zijn/haar mening over de persoon waarover hij/zij aan het 'roddelen' is, teneinde die ene persoon te kunnen op de één of andere manier in het nauw drijven of buitensluiten of viseren.

En wanneer je de 'roddelaar' in jouw mening gaat beoordelen, dan doe je het hetzelfde omdat je dan ook die persoon in feite in het nauw probeert te drijven met je beoordelingen en beschuldigingen, je probeert hen te viseren en op de één of andere manier buiten te sluiten doordat jij je vinger naar hen wijst en zegt van 'JIJ hebt geroddelt' en 'JIJ gedraagt je kinderachtig'. En die mening kan onschuldig aanvoelen omdat je zelf het gevoel hebt dat jij de goede persoon bent in deze situatie omdat jij een ander wijst op hun onheus  en ongepast gedrag, dus jij bent zogezegt degene die het goede voorheeft want jij wil gewoon dat die persoon stopt met roddelen en stopt met het kwetsen van anderen door dat roddelgedrag.

Maar je ziet niet dat de manier waarop je dat doet eigenlijk juist hetzelfde is als 'roddelen', het is gewoon anders verpakt. En daarin ligt vaak het gevaar, in hoe we dingen verpakken voor onszelf, omdat we dan vaak niet zien dat wij net hetzelfde doen als waar we anderen soms van beschuldigen, het ziet er aan het oppervlak gewoon anders uit.

Dag 695: Hoe we onze Kwaardheid rechtvaardigen met Beoordelingen

Ter verderzetting op Dag 694: Het Ware Gelaat van Kwaadheid:

Dit is dus hoe persoonlijke angsten zich kunnen verbergen achter reacties van verontwaardigheid, waarin je soms gelooft dat je je verontwaardigd en kwaad voelt om een situatie omdat je gelooft dat bepaalde mensen in die situatie zich nu eenmaal onheus gedragen hebben. Terwijl de kwaadheid is in wezen enkel een reactie op de angst die je voelt in jezelf.

Ik werd bijvoorbeeld enkel kwaad op en beoordeelde enkel die mensen en situaties die een bepaalde angst in mezelf activeerden. Zoals een angst om gepest te worden of een angst om buitengesloten te worden of een angst dat er over mij geroddeld zou worden. Dit was wat ik andere mensen zag doen in die serie Naked and Afraid XL, en dus was dat specifiek hetgeen ik beoordeelde als 'slecht' en 'gemeen' en waarop ik specifiek reageerde met gedachten van 'dat doe je toch niet!' en 'wat voor een rotmens ben jij nu!', enzovoort.... Beoordelingen die op zich fungeren als rechtvaardigingen voor mijn reactie van kwaadheid.

En dankzij die rechtvaardigingen, namelijk 'ik ben gerechtvaardigd in mijn reactie van kwaadheid op dit individu omdat hoe zij zich heeft gedragen in die situatie gewoon onjuist en compleet gemeen was', hoef ik niet naar binnen te kijken in mezelf en hoef ik ook niet te zien dat er eigenlijk angsten in mezelf bestaan in relatie tot behandeld worden op die manier.

Ik bedoel, in wezen beoordeel ik die persoon enkel omdat ik persoonlijk angst heb van hun gedrag. Ik heb zelf angst om te moeten omgaan met zulk'n gedrag in mijn omgeving en om mij in zo'n groepssituatie te bevinden waarin er over mij geroddeld wordt of waarin ik mij in een positie bevindt waarin ik het gevoel heb dat de groep tegen mij gekant is of dat ik op de één of andere manier geviseerd aan het worden ben. En daardoor val ik nu die persoon aan door hen te beoordelen in mijn gedachten als 'gemeen' en 'slecht' en hun gedrag te veroordelen, om mezelf als het ware tegen mijn eigen angsten te verdedigen.

Die beoordelingen, als je er werkelijk naar kijkt, zijn als het ware manipulatie technieken die ik gebruik om de persoon wiens gedrag ik beoordeel en veroordeel zich schuldig te doen voelen over hun gedrag, zodat ze hopelijk hun 'fout' inzien en zodat ik mij niet meer angstig hoef te voelen.

Maar door dat te doen, plaats ik me eigenlijk net in een slachtoffer positie tegenover die persoon en tegenover het gedrag dat zij uitten. Hoe dit werkt bespreek ik in de volgende blog...

Dag 687: Wat is het verband tussen Trichotillomania en Stress?

Een fysiek gedrag dat ik de laatste tijd bij mezelf gemerkt heb en dat duidelijk verband houdt met de stress die ik in mezelf gecreëerd heb rondom het nieuwe project dat ik onlangs ben aangegaan, is het compulsief voelen aan en soms zelfs het uittrekken van mijn haar. In de psychologie zou dit waarschijnlijk trichotillomania genoemd worden.

Het wordt gedefinieerd als een 'aandoening' waarbij een persoon compulsief zijn of haar haar uittrekt zonder zichzelf te kunnen tegenhouden. Het wordt over het algemeen aangespoord door een ervaring van spanning en het uittrekken van het haar wordt ervaren als een verlossing van die spanning of tenminste een vorm van opluchting.

Ik ervoer deze 'aandoening' zo'n 17 jaar geleden, wanneer ik 11 jaar was. Ik had toen zelfs een kaal plekje bovenaan mijn voorhoofd. Dit duurde echter maar een aantal maanden, en dan was het voorbij en sinds toen is het niet meer teruggekomen. En ik heb er nooit echt bij stilgestaan waarom ik dat deed en wat het in feite representeerde, dat vreemde gedrag van het uittrekken van mijn eigen haar.

Het was niet zomaar eender welk haar, het was specifiek dikke zwarte haren. Haren die 'niet bij de rest pasten' en die, als ware het onkruid, uitgewied moesten worden. Het probleem was dan echter dat de nieuwe haren die teruggroeiden vaak net donkerder en dikker waren, en dat zorgde er dan voor dat ik bezig bleef.

Dit keer is het ook een obsessie en een compulsieve neiging om met mijn handen over mijn haar te gaan en te voelen welke haren gebroken of gekruld aanvoelen, om die dan uit te trekken omdat ze niet glad en golvend zijn als de rest. Het punt waar ik me dus op concentreer is dus de idee van 'alles moet perfect zijn', en de factoren die er zogezegd 'niet bijhoren', zoals de gekrulde en gebroken haren, die moeten verwijderd worden.

In de volgende blog ga ik verder op dit punt van het willen vernietigen en verwijderen van 'imperfectie' en wat dit mij eigenlijk laat zien over hoe ik dit nieuwe project waar ik aan begonnen ben heb benaderd in mijn geest en waarom het is dat ik stress heb geproduceerd in mezelf in verband met dit project, zoals ik in Dag 686: Waarom Jaag je jezelf Op om Sneller te gaan dan Fysiek Mogelijk is? omschreven heb.

Dag 632: Luiheid en Apathie en de Creërende Kracht van Beoordelingen

Als we zouden onderzoeken waar het gedragspatroon van apathie vandaan komt en hoe het bestaat en waarom het precies is dat men het gevoel kan hebben dat men 'niets doet' of een ervaring van ontevredenheid in relatie tot wat men doet, neerzet of produceert in de fysieke wereld door middel van fysieke daden, dan zouden we wel eens tot een fascinerende ontdekking komen.

Omdat, deze 'apathie' en de ervaring van weerstand, 'luiheid', 'laksheid' en 'loomheid' in relatie tot 'zelf-beweging' en in relatie tot het 'doen' van dingen, heeft eigenlijk niet werkelijk een 'reden' - en dus, dit is ook heel lang mijn 'fout' geweest in het willen aanpakken en veranderen van dit patroon van weerstand in relatie tot zelf-beweging en de ervaring in mezelf dat ik niet efficient genoeg ben in mijn 'doen', namelijk dat ik dit patroon steeds heb benaderd vanuit de veronderstelling en het geloof dat er een bepaalde 'reden' is waarom ik de neiging heb om 'lui' en 'laks' te zijn en weerstand te ervaren.

Terwijl, wat ik nooit heb overwogen is dat het eigenlijke probleem ligt in de manier waarop ik het woord 'apathie', 'luiheid' of 'laksheid' gebruik in mijn geest, hetgeen namelijk is als een beoordeling en gebaseerd op een angst om 'niet genoeg te doen' en 'lui' en 'laks' te zijn.  Er bestaat met andere woorden een polariteit in mijn geest waarin ik de idee en het geloof gevormd heb dat het 'goed' is om productief te zijn en om veel te 'doen' en veel bezig te zijn en mijn tijd te spenderen aan het verwezenlijken van allerhande plannen en dat het langs de andere kant 'slecht' is om niet productief te zijn en niet al te veel te verwezenlijken of neer te zetten.

En dus, vanaf het moment dat ik naar mijn beweging en mijn uitdrukking kijk en de conclusie vorm dat ik 'niet al te veel doe' of dat ik mezelf niet genoeg inzet, ga ik dat zien als iets 'slecht' en iets 'negatief', waardoor ik er een 'probleem' van ga maken --- en aldus het patroon van 'apathie' creëer in en als mijn geest, waarin ik mezelf definieer volgens mijn eigen beoordelingen over wat het is dat ik al dan niet doe en mijn bewegin in de fysieke realiteit.

Het 'probleem' is dus niet dat ik werkelijk 'apathisch' ben, of dat ik werkelijk 'niet genoeg doe' of niet efficient genoeg ben - het probleem is dat ik een polariteit gecreëerd heb in mijn geest in relatie tot hoe ik mijn eigen uitdrukking en beweging beoordeel en dat ik dus mijn zelf-beweging niet onvoorwaardelijk aanvaard als een uitdrukking van wie ik ben.

Ik ga eerder mijn zelf-beweging beginnen beoordelen en denken van 'dit is goed' en 'dat is slecht' --- bijvoorbeeld wanneer ik bepaalde dingen gedaan krijg, beoordeel ik dat als 'goed' en ga ik mij daar goed over voelen, en wanneer ik de indruk krijg dat ik wat trager vooruitga in andere zaken, dan ga ik dat beoordelen als 'slecht' en ga ik mij er slecht over voelen. 

Zo creëer ik dus echter een soort gevecht binnenin mezelf omdat ik ga beginnen vechten tegen de zogezegde 'slechte' kant van mezelf, de kant waarin ik geloof en denk dat ik 'niet snel genoeg ben' of 'niet voldoende vooruit ga' of 'niet genoeg verwezenlijk'. Wat ik in dat gevecht echter nooit heb beseft is dat hoe meer ik mij verzet tegen iets dat in mezelf bestaat, hoe meer ik het net aandacht geef en hoe meer ik het in wezen creëer en 'echt' maak. Dus, hoe meer ik mij verzet tegen dat deel van mezelf dat ik heb beoordeeld als 'negatief' en 'slecht', hoe meer ik uiteindelijk net het gevoel begin te krijgen dat dat deel de bovenhand begint te halen en dat wat ik ook doe, ik gedoemd ben om die specifieke zogezegde slechte en negatieve gedragspatronen uit te leven.

De oplossing is dus om die beoordelingen te stoppen en om de polariteit in de geest te stoppen waarin ik mezelf en mijn zelf-expressie en -beweging onderverdeel in 'slecht' en 'goed', en om in de plaats daarvan elke expressie van mezelf onvoorwaardelijk te aanvaarden en te zien als evenwaardig en gelijk. En om dus met andere woorden mij goed noch slecht te voelen over hoe ik mezelf uitdruk en de dingen die ik al dan niet doe in de fysieke werkelijkheid, maar om gewoon te staan in het besef dat wat ik ook doe, hoe ik mezelf ook beweeg of inzet, het is een uitdrukking van mezelf, niet 'meer' of 'minder' dan simpelweg 'mezelf'.

Dag 615: Heb je een Relatie met Angst of met je Partner?

Ik wil maar zeggen dat de relaties die we aangaan met anderen, altijd relaties zijn met onszelf - omdat de dingen die we denken en voelen in relatie tot de ander persoon en hoe we reageren op de ander, bestaat steeds in onszelf en is steeds gebaseerd op al de onderdrukte en onderliggende lagen in en van ons bewustzijn. Als we dan dus dit feit gaan negeren en de uitdrukking van een ander 'persoonlijk' gaan opnemen door onszelf bijvoorbeeld te identificeren met wat een ander over ons denkt, dan zien we niet enkel onszelf niet in en als het feit dat onze reacties op het gedrag en de uitdrukking van een ander niets zegt over de ander maar veeleer iets zegt over hoe we zelf bestaan in en als onszelf, maar we zien vooral ook de ander niet en wie zij zijn in zichzelf als belichaamd door hun externe expressie.

Het was dus doordat ik een punt van angst in mezelf toestond te bestaan en dat punt van angst projecteerde op mijn partner - het punt zijnde de angst van verlies en daarin specifiek angst om mijn relatie/partner te verliezen - dat ik een intern conflict manifesteerde dat bestond uit zelf beoordeling, en daarin mijn partner zijn externe uitdrukking gebruikte om die zelf-beoordeling in mijn geest 'echt' te maken.

Bijvoorbeeld wanneer hij op een bepaalde manier naar mij keek, dan interpreteerde ik die uitdrukking in en als een gedachte van 'oh neen, hij denkt dat ik vreemd ben', waarin ik aldus het punt van angst projecteerde op hoe hij zichzelf in dat moment uitdrukte en ik gebruikte zijn uitdrukking om die angst in mijn geest 'echt' te maken, door in feite hem in dat moment indirect te beschuldigen van zogezegd te denken dat ik 'vreemd' ben en daardoor schijnbaar verantwoordelijk te zijn voor het feit dat ik reageer met angst in mezelf.

Ook al bestond die gedachte enkel in mijn geest en had hij nog niet eens iets gezegd. Ik bedoel, hij keek enkel naar mij  en binnenin mezelf kende ik hem absoluut nog niet voldoende om zijn gedachten te kunnen voorspellen op die manier. Ik bedoel hoe makkelijk en snel projecteren we gedachten die we eigenlijk denken tegenover onszelf in de mensen die we zien in onze wereld en realiteit, zonder dat we dat fenomeen op welke manier ook bevragen, omdat het zo 'echt' lijkt.

Ik overwoog niet eens dat mijn partner een individu is die een heel leven achter de rug heeft in deze wereld en dat ik hem nog maar pas ken en dat de gedachten en reacties die ik in hem zie gebaseerd zijn op mijn eigen ervaringen en op mijn eigen interne persoonlijkheden - ik vertrouwde gewoon automatisch op de projecties in mijn geest.

Dit toont dan ook mooi aan hoe de geest en wie we zijn en hoe we bestaan in en als onze geest niet gebaseerd is op gezond verstand, omdat het pas is wanneer we gezond verstand toepassen in het kijken naar en onderzoeken van onze geest dat we kunnen begrijpen dat de dingen die we zien en ervaren en over het algemeen voor waar aannemen in wezen een leugen blijken te zijn.

Dag 467: Waarom kan ik een Ander Wezen niet Zien Als Mezelf?

Dit is een verderzetting van "Dag 466: Waarom kan Zelf-Aanvaarding niet Bestaan zolang ik een Ander Beoordeel?" in mijn proces van het onderzoeken wat zelf-aanvaarding inhoud, waarom het is dat de ervaring in mezelf kan bestaan van niet aanvaard te worden en hoe ik van zelf-aanvaarding een praktische, realistische werkelijkheid kan maken in en als mezelf en mijn fysieke bestaan hier op aarde.

Als vervolg op mijn voorgaande blog, zet ik in deze blog verder in het proces van het onderzoeken en bekijken van hoe ik op praktische wijze de realiteit die in mezelf bestaat van het beoordelen van de realiteit die ik zie met mijn ogen, kan veranderen en corrigeren --- zodat ik kan bestaan als een levende uitdrukking en ervaring van zelf-aanvaarding. Hoe kan ik dus bestaan op een manier waarin ik niet in afscheiding besta van mezelf - mezelf zijnde 'de realiteit' --- omdat, vanaf het moment dat ik ook maar één deeltje in en van de realiteit die ik zie met mijn ogen beoordeel, dan beoordeel ik dat ene deeltje tegelijkertijd ook in mezelf. Omdat, alles dat hier bestaat in en als deze fysieke werkelijkheid, bestaat ook in mezelf.

Ik bedoel maar, wanneer ik kijk in mijn eigen gedachten --- dan is het een heel universum dat zich daar afspeelt - en komen gedachten op in mijn geest die in verband staan met elk klein deeltje van deze realiteit. Over alles heb ik wel een oordeel, een mening, een gevoel en ervaring en reactie --- hetgeen dus wil zeggen dat al wat hier bestaat op de één of andere manier in mezelf bestaat in de vorm van gedachten, gevoelens en emoties en dus een deel vormt van mezelf.

En dus, vanaf het moment dat ik een mening vorm over iets dat bestaat; of een beoordeling of een reactie - dan scheidt ik datgene waar ik mijn mening of gedachte of beoordeling over vorm en/of waar ik op reageer van mezelf af en besta ik dus in een staat van het niet aanvaarden van mezelf als die delen van de realiteit die ik in mijn geest beoordeeld heb.

Om dus mezelf weer te aanvaarden als al de deeltjes in en van de werkelijkheid die ik zie met mijn ogen als wat Hier bestaat, zal ik een proces moeten afleggen en toepassen van het loslaten, veranderen en corrigeren van de beoordelingen die ik in mezelf heb toegestaan te bestaan  -- omdat het in die beoordelingen is dat ik de dingen die hier bestaan in mijn wereld en omgeving niet aanvaard als hoe en wat ze zijn, omdat ik een onderscheid aan het maken ben tussen wat ik 'goed' vindt en wat ik 'slecht' vindt, en wat ik ervaar als 'positief' en 'negatief'.

Als ik de werkelijkheid immers zou aanvaarden als wat ze in werkelijkheid is, dan zou ik inzien dat ze goed noch slecht en positief noch negatief is, net zoals ik goed noch slecht en positief noch negatief ben --- ik ben wie ik ben. Dus, waarom is het dan dat, ondanks het feit dat ik van mezelf, als een manifestatie in deze wereld en realiteit, zie en besef en begrijp dat ik gewoon Hier Ben en dat ik niet zomaar beoordeeld of bestempeld kan worden als goed, slecht, positief of negatief --- waarom ga ik dan de werkelijkheid die ik zie met mijn ogen wel beoordelen volgens die parameters? Waarom kan ik bijvoorbeeld een ander levend wezen niet zien en erkennen als mezelf, in eenheid en gelijkheid, als gelijk in waarde en wezenlijkheid --- als ook gewoon HIER, net als ik?


Wordt Vervolgd in Dag 468

Dag 466: Waarom kan Zelf-Aanvaarding niet Bestaan zolang ik een Ander Beoordeel?

Dit is een Verderzetting van "Dag 465: De Praktische Realiteit van Geef en je zal Krijgen" in mijn proces van het onderzoeken hoe ik van Zelf-Aanvaarding een Praktische werkelijkheid kan maken. In de voorgaande dagen had ik in mijn schrijven onderzocht hoe Zelf-Aanvaarding en meer specifiek een gebrek aan Zelf-Aanvaarding eigenlijk functioneert in mijn geest en waarom het bijvoorbeeld is dat een gebrek aan zelf-aanvaarding zelfs kan bestaan in mezelf, waarom is het met andere woorden dat een individu in zichzelf het gevoel of de ervaring heeft van 'niet aanvaard te worden'.

In dit onderzoeks-proces had ik vastgesteld dat het concept 'aanvaarding' in en als bijvoorbeeld 'zelf-aanvaarding', niet enkel in relatie staat tot mezelf als wezen --- maar verbonden is met al wat bestaat - en dat hierin een gebrek aan zelf-aanvaarding of het gevoel dat ik niet aanvaard wordt door mezelf en/of andere mensen een gevolg is van het in feite niet aanvaarden van de realiteit zoals die hier bestaat. Dit 'niet aanvaarden van de realiteit zoals die bestaat' is wat zich bijvoorbeeld manifesteert in de vorm van beoordelingen in de Geest, beoordelingen waarin ik denk van 'die is beter/minder dan die' of 'dit is beter/minder dan dat' en waarin ik in essentie mijn waarde-oordeel plaats op wat het is dat ik zie met mijn ogen.

Dat was immers het specifieke patroon dat ik had gezien en opgemerkt in mijn gedachten van waaruit ik was vertrokken in deze blog series --- namelijk dat ik de neiging heb om naar mezelf en mijn realiteit te kijken vanuit beoordelingen en vergelijking --- waarin ik  mijn realiteit dus niet aanvaard als wat het simpelweg is, als de Realiteit, maar ik ga eerder God spelen door specifieke voorkeuren te hebben in relatie tot bepaalde manifestaties. Ik bedoel, als dit mijn definitie is van 'de realiteit', waarin sommige dingen/wezens beter of minder of superieur of inferieur zijn dan andere dingen/wezens --- hoe kan het dan anders dat ik mezelf niet aanvaard in mezelf, dat ik mij constant onzeker voel over hoe ik eruit zie, over wie ik ben in relatie tot andere mensen, over de dingen die ik doe en hoe ik mezelf uitdruk?

Dus, door beoordelingen te laten bestaan in mijn geest, laat ik afscheiding, verscheuring, buitensluiting en ongelijkheid toe te bestaan in mijn wereld en in mezelf --- en enkel wanneer ik loslaat van die beoordelingen in mijn geest en dus mijn werkelijkheid niet meer onderverdeel en opdeel, kan aanvaarding pas bestaan in mijn ervaring van mijn werkelijkheid en van mezelf, want dan zal aanvaarding de levende manifestatie zijn van 'wie ik ben' -- omdat, de fysieke werkelijkheid als hoe ze echt bestaat IS aanvaarding omdat er geen beoordelingen bestaan, die bestaan immers enkel in mijn persoonlijke geest en gedachten in de structuur van mijn identiteit.

Wordt Vervolgd in Dag 467

Dag 424: Waarom is het zo Erg om Kritiek te Krijgen?

Dit is een verderzetting van "Dag 423: Tegen Wie denk je wel dat je het Hebt?!" waarin ik een reactiepatroon heb uitgeschreven in relatie tot 'kritiek krijgen' of 'opmerkingen krijgen' of zelfs 'tips krijgen' van andere mensen in verband met specifieke dingen die ik doe/uitvoer in de fysieke realiteit.

Dit patroon is er één waarin ik aanvankelijk reageer met kwaadheid, verbonden met gedachten van 'tegen wie denk je dat je het hebt?!', 'denk je soms dat ik een kind ben - en dat ik dat niet weet?!', 'denk je dat ik niet slim genoeg ben om zelf te weten waar ik mee bezig ben?!' --- waarin ik dus de 'kritiek/opmerkingen/tips' die ik krijg over wat ik doe van andere mensen 'persoonlijk opvat' en interpreteer in en als de gedachte/idee/het geloof dat ze geen vertrouwen hebben in mij en mijn kennis en vaardigheden, en dat ze geen waardering of respect hebben voor mij (dit impliceert dus dat ik de concepten/woorden 'waardering' en 'respect' heb gedefinieerd in en als een vorm van 'aanzien' en 'blind vertrouwen') - omdat ik denk van 'als ze respect zouden hebben voor mij en mij zouden waarderen/zien als hun gelijke, dan zouden ze niet denken dat ze mij moeten zeggen hoe ik dingen moet doen, maar dan zouden ze erop vertrouwen dat ik weet waar ik mee bezig ben en dat ik slim genoeg ben om het correct uit te voeren.

Wat ik in deze reactie en backchat/gedachten zie is dat het gebaseerd is op en afkomstig is van mijn relatie met mijn ouders en mijn leerkrachten die ik ervoer in mezelf toen ik klein was, waarin ik de indruk kreeg dat hun opmerkingen, raadgevingen, tips en kritiek in verband met wat ik aan het doen was, vaak kwamen vanuit een reactie/ervaring van frustratie in hen omdat ik iets niet 'goed'/'correct' aan het doen was volgens hen --- en in zo'n situaties waarin een leerkracht of een volwassene in mijn omgeving zich uitdrukte tegenover mij in relatie tot iets dat ik niet 'juist'/'correct' deed, voelde ik mij vaak heel negatief, verbonden met de gedachten dat ik 'een klein dom kind' ben dat 'niets weet' --- omdat er in sommige moment die specifieke woorden zelfs gebruikt werden van 'weet je nu helemaal niets' of 'je kan toch ook nooit iets goed doen' of 'je bent maar een kind, je kan dat nog niet'. En in elk van die situaties, was het niet meteen de woorden op zich waar ik op reageerde --- omdat, de woorden op zich zijn niet 'negatief' -- het was de Tonaliteit waarmee mensen de woorden spraken. Een tonaliteit die ik in mezelf automatisch definieerde als 'frustratie' en 'kwaadheid' en die ik in mijn geest automatisch een 'negatieve' lading/waarde gaf.

En als ik onderzoek waar die ervaring/reactie van woede/kwaadheid tegenover mensen wanneer ze mij 'kritiek'/'opmerkingen' geven vandaan komt - dan zie ik dat ik mij eigenlijk machteloos voel --- vandaar ook dat er na de woede een ervaring van zelf-medelijden volgt -- omdat het een reactie van machteloosheid is - waarin ik aanvankelijk in een zelf-verdediging/zelf-bescherming reactie ga van woede/kwaadheid in mezelf --- en dan uiteindelijk ga ik in een ervaring van zelf-medelijden als een manipulatie techniek die ik heb opgebouwd doorheen mijn kindertijd als een manier waarmee ik ondervond dat ik mijn omgeving kon manipuleren om te krijgen wat ik wil, zoals ik bvb wil dat mensen 'respect hebben voor mij' en 'stoppen met mij te bekritiseren' en 'mijn intelligentie erkennen/waarderen'.

Dus: waar is het dat die Machteloosheid vandaan komt? Dat is de meest belangrijke vraag omdat ik zo tot de kern en het startpunt zal komen van die hele emotionele belevenis in mezelf -- door de laag te onderzoeken van de ervaring die aan de basis ligt van waarom ik mij kwaad voel, of waarom ik zelf-medelijden voel en ervaar. - en waar de backchat en gedachten vandaan komen tegenover andere mensen in verband met 'respect en waardering krijgen'.

In het moment dat iemand mij zegt van 'kim, je zou dat beter zus of zo doen' of 'zou je volgende keer alsjeblieft dit of dat willen doen?', of 'je doet dat zo beter niet' - voel ik mij eigenlijk angstig/machteloos omdat, wat er in dat moment opkomt in mijn geest is gedachten/backchat van 'ik ben niet goed genoeg', 'mensen aanvaarden mij niet zoals ik ben', 'ik wordt afgewezen' - en met die gedachten heb ik in mezelf een emotionele ervaring van angst verbonden. En dus, vanaf het moment dat die gedachten opkomen in mezelf, als reactie op een moment dat iemand iets aan te merken heeft op mijn expressie/uitdrukking - voel ik mij in een quantum moment plots heel angstig - en dan beschuldig ik de persoon in kwestie van 'kritiek op mij te hebben' en 'mij te beoordelen' en 'hard te zijn voor mij' en dan voel ik mij kwaad, omdat ik dus geloof dat die persoon en het specifieke gedrag van die persoon de oorzaak is van waarom ik mij angstig voel.

En hierin heb ik dus nooit ingezien dat ik mij niet angstig voel omwille van hoe die persoon zich heeft uitgedrukt tegenover mij, ik voel mij angstig als reactie op mijn persoonlijke interpretaties en percepties van de expressie van die persoon - waarin ik dus onmiddellijk denk en geloof dat ik 'niet goed genoeg ben', dat ik 'minderwaardig' ben, dat er 'iets mis is met mij' en dat ik 'afgewezen zal worden'.

En dus, in het bemerken van dit soort gedachten in mijn geest die aan de grondslag liggen van een automatische onmiddellijke reactie van angst wanneer iemand commentaar/opmerkingen geeft op/over mijn expressie/gedrag/handelingen -- is het interessant en noodzakelijk om mezelf de vraag te stellen van waarom het is dat die gedachten in mijn geest bestaan, met andere woorden: welke herinneringen in mijn geest dragen bij aan de idee dat ik 'afgewezen' zal worden, of dat ik 'minder' ben dan andere mensen of dat er 'iets mis is met mij'? Omdat, deze gedachten, zijn specifieke woorden, die ik, als kennis en informatie, van ergens gehaald heb --- het zijn ideëen, geloofsystemen, die eigen zijn aan de menselijke geest en dus een specifiek  programma volgen.

In de Volgende blog zal ik overgaan naar de volgende stap in het loslaten van deze emotionele reactie waarin ik mezelf in essentie saboteer in mijn omgang met andere mensen en met mezelf - en zal ik zelf-vergeving uitschrijven en delen in verband met de specifieke patronen die ik in deze blog in mijn schrijven heb kunnen ontdekken. Hetgeen als het ware een afpellen zal zijn van een 'eerste laag' van energetische ervaringen in mezelf die ik heb kunnen detecteren en vastpinnen in relatie tot dit specifieke programma - waarna ik het punt opnieuw zal onderzoeken om de volgende laag te kunnen zien en afpellen van wat er in mezelf bestaat aan programma's en constructen die aan de grondslag liggen van de emotionele reacties in een situatie waarin iemand een opmerking geeft over mijn gedrag/uitdrukking/handelingen.

Omdat, ik kan niet verwachten dat ik alles in één keer zal zien, dat ik het hele construct uit de doeken kan doen door één keer aan zelf-introspectie te doen in mijn schrijven - neen: Het proces van zelf-verandering en de Reis naar Leven is een praktisch proces dat verschillende stappen heeft die ik onderling en dooreenlopend bewandel -- bijvoorbeeld: ik schrijf over het punt in zelf-eerlijkheid, dan pas ik zelf-vergeving toe in mijn schrijven of in de praktische realiteit in het moment, dan test ik mezelf  weer in het moment zelf wanneer zo een specifieke situatie zich aandringt - en dan schrijf ik weer de ervaringen die ik nog kan opmerken in mezelf uit, en dan bewandel ik het hele proces opnieuw.

Het Proces is niet een 'spirituele zoektocht' of 'spiritueel pad' dat ik bewandel - waarin ik bepaalde 'niveaus' of 'lagen van bewustzijn' of 'fasen' moet doorlopen en uiteindelijk 'klaar ben' met mijn 'pad'/'reis' en iets 'bereikt' heb --- Neen, het proces van de Reis naar Leven is een heel praktisch proces van zelf-creatie in elk moment van ademhaling -- waarin het niet zo simpel is als het uitvoeren van een aantal stappen achter elkaar en dan verwachten dat je 'klaar bent' en 'gedaan hebt' -- je bent immers door de verschillende lagen van de geest aan het gaan in het veranderen van wie je bent in bepaalde situaties en relaties, hetgeen wil zeggen dat je hetzelfde punt verschillende keren zal bezoeken, telkens een laag dieper --- tot je tot de kern komt van alles, namelijk Jezelf -- wie jij zelf bent ALS de kern. En dat gaan nu eenmaal niet op één twee drie.

Dag 390: Hoe Zijn Beoordelingen het Doolhof van de Geest? - De paranoia van Intelligentie

Dit is een verderzetting van "Dag 389: Hoe bouwen de Woorden die ik Leef, de Wereld waarin ik Besta"


Zelf-Correctie Dimensie

Wanneer en als ik mezelf in mijn gedachten/geest zie gaan  om na te denken over hoe ik mijn daden zou kunnen formuleren en uitleggen via woorden - teneinde beoordeling/veroordeling van andere mensen te vermijden en ontwijken en manipuleren/bespelen over die daden --- dan stop ik en ik adem, en ik zie, besef en realiseer mij, dat ik in wezen reageer op de beoordelingen die ik heb toegestaan te bestaan in en als mijn geest en gedachten, die ik projecteer in andere mensen, en dat ik dus in wezen mezelf aan het manipuleren en bespelen ben door niet eerlijk te zijn met mezelf over mijn daden, door mijn daden een 'draai' te willen geven in en als en door middel van mijn bewoordingen en formulering en uitleg die ik geef omtrent wat ik gedaan heb en daarin/daardoor mezelf te 'Verdraaien' in mijn geest - totdat ik mezelf verlies in mijn verdraaiingen van mezelf in mijn gedachten/geest en uiteindelijk niet meer zie wie ik eigenlijk werkelijk ben

wanneer en als ik de radartjes in mijn geest zie beginnen draaien als gedachten die zich vormen omtrent en in functie van het willen beschermen en verdedigen van mezelf in en als mijn daden - dan stop ik en ik adem, en ik zie, besef en realiseer mij dat deze gedachten een reactie zijn op angst van de beoordelingen die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf die ik probeer te omzeilen en manipuleren -- en dat ik daarin mezelf in een doolhof plaats in mezelf van redeneringen, rechtvaardigingen, verbloemingen, excuses als gedachten

waarin, ik zie en besef en begrijp dat de idee/gedachte dat ik andere mensen aan het manipuleren en bespelen ben een illusie is -- aangezien IK beoordelingen heb toegestaan te bestaan in mezelf, in de plaats van direct te zien en te kijken naar mezelf in en als mijn daden en eerlijk te zijn met mezelf over wie ik ben als HIER in en als deze fysieke werkelijkheid - teneinde mezelf te corrigeren en in lijn te plaatsen met wat het beste is voor mezelf als het leven op aarde als wie ik werkelijk ben

waarin, ik zie, besef en mij realiseer dat de beoordelingen in mijn geest een leugen/illusie is - als een 'bescherming/verdediging' mechanisme van de menselijke geest dat ik heb toegestaan te laten programmeren in mezelf - als een voorgeprogrammeerd programma/systeem dat bestaat als een afleiding/illusie/leugen/doolhof met als enige doel/functie om ervoor te zorgen dat ik niet zie, besef en mij realiseer wie ik werkelijk ben als HIER - dat ik niet Direct en Zelf-Eerlijk zie wat zich vlak voor mijn neus bevindt, mezelf --- omdat ik, verscheurd door beoordelingen over wat goed en wat kwaad en juist en fout en positief en negatief is, niet op een directe en zelf-eerlijke manier één en gelijk sta met wat bestaat HIER binnen en buiten mezelf

ik stel mezelf tot doel om beoordelingen te zien als wat het is, een programma, een systeem van woorden - dat bestaat in de geest als een mechanisme dat mij 'wegdraait'/wegleidt van de realiteit die HIER is, binnen en buiten mezelf - en bestaat tot doel en in functie van het ervoor zorgen dat ik nooit mijn macht en verantwoordelijkheid als en tegenover het bestaan/leven op aarde realiseer - en dus nooit het bestaan op aarde verander en corrigeer tot wat het werkelijk is in eenheid en gelijkheid met mezelf als het leven zelf -- omdat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn macht weg te geven aan een 'creator' die de planeet aarde heeft gebruikt, als een persoonlijk 'Plan' en daarin wezens nodig heeft die niet beseffen of inzien dat ze ook HIER bestaan en daarin bestaan als God, als de Bepalende/sturende factor in het Bestaan op aarde --- waarin ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een passieve slaaf te worden die de plannen uitvoert van één of andere creator, terwijl ik verloren ben in mezelf in en als een voorgeprogrammeerd systeem van Woorden in en als Beoordelingen

en daarin, stel ik mezelf tot doel om het proces te bewandelen van het onder ogen komen van de realiteit van mezelf - en om met de fysieke werkelijkheid te werken die zich HIER bevindt - en mezelf niet te laten afleiden en misleiden door het voorgeprogrammeerde systeem van beoordelingen in en als de Geest --- maar om in elk moment in te zien en te beseffen dat ik God ben, als de Macht, en de Verantwoordelijkheid om het Leven op aarde Te sturen/besturen om een realiteit te manifesteren die het beste is voor mezelf als al het leven op aarde  en daarin te staan als de levende statement dat ik verantwoordelijk sta voor mijn daden en mezelf niet verberg achter beoordelingen als woorden in mijn geest - en dus op elke manier aansprakelijk ben  voor wie ik ben in en als wat ik doe en gedaan heb in mjin leven op aarde

Dag 346: Hoe is Schuldgevoel eigenlijk Egoïsme? - de Seksuele Paranoia Series

Dit is een verderzetting van "Dag 344: Sorry, maar 'Verdwijnen' in Fantasie, dat is een Illusie!" en "Dag 345: Hoe Toerekeningsvatbaar zijn we Eigenlijk in onze Geest? - Seksuele Paranoia Series" - waarin we onderzocht en bekeken hebben hoe Seksuele Fantasiëen ontstaan en zich uiteindelijk ontwikkelen tot een deel van onze Persoonlijkheid en hoe het is dat we die Seksuele Fantasiëen uiteindelijk gaan aanvaarden als een 'normaal' deel van 'wie wij zijn', ondanks het feit dat we niet eens inzicht hebben in of ons gewaar zijn van hoe hoe ze werkelijk ontstaan zijn en waar ze vandaan komen in de eerste plaats. In deze blog passen we de ZelfVergeving-Dimensie toe.


Zelf-Vergeving Dimensie

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te laten programmeren door het 'wereldsysteem' als het 'collectieve menselijke bewustzijn' in en als het patroon van het aanvaarden van mijn innerlijke ervaringen van gedachten, gevoelens en emoties als 'natuurlijk' en 'een vanzelfsprekend deel van wie ik ben' en daarin ook de ervaring van schuldgevoel, verbonden met seksuele gedachten, gevoelens en fantasiëen aan te nemen als 'vanzelfsprekend' --- zonder ooit mezelf te hebben toegestaan gezond verstand toe te passen en in te zien dat zowel seksuele gedachten, gevoelens en fantasiëen, als de reactie/ervaring van schuldgevoel, een programma is dat ik in mezelf heb laten doorgeven en programmeren door mijn omgeving als 'de mensheid'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat schuldgevoelens, verbonden met de backchat en het geloof dat ik 'iets slecht/fout gedaan heb' en dat ik moet 'boeten voor mijn fouten' en mij 'slecht moet voelen over wat ik gedaan heb', een voorgeprogrammeerd systeem/programma is dat niet echt kan zijn --- omdat ik nooit zelfs heb begrepen of inzicht heb gehad in het hoe en waarom van mijn daden, omdat ik nooit inzicht heb gehad in wie ik ben in en als de geest, waar mijn gedachten vandaan kwamen, hoe deze hele wereld in elkaar zit, hoe het menselijk bewustzijn en lichaam functioneert en hoe ik ben opgegroeid tot een 'denkend en voelend wezen' --- en dat daarom schuldgevoelens dus eerder een opzettelijke vorm van manipulatie zijn die te maken hebben met hoe ik heb leren overleven in mijn omgeving, waarin ik heb geleerd dat ik meer straf zal ervaren als en wanneer ik niet opzettelijk laat merken dat ik mij 'slecht voel' over wat het dan ook is dat mijn omgeving beoordeelt en bestempelt als 'negatief', 'stout', 'fout', 'verkeerd' en 'slecht'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf dus nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien hoe dysfunctioneel ouders hun kinderen opvoeden, omwille van hoe ouders opzettelijk schuldgevoelens programmeren in hun kinderen als een zogezegde 'nobele' uitdrukking en een schijnbaar teken dat er 'moreel bewustzijn' bestaat in het kind - terwijl ze niet inzien hoe de menselijke geest in en als het kind werkelijk functioneert en hoe schuldgevoelens de meest onoprechte expressie zijn in de mens, doordat het kind niet werkelijk leert hoe het zichzelf kan 'corrigeren' en ervoor kan zorgen dat de 'fouten' uit het verleden niet meer herhaald worden, aangezien het alleen maar leert hoe het de uiterlijke uitdrukking van 'schuld' kan gebruiken om zijn omgeving te manipuleren en zo straf te ontwijken --- en dat op deze manier, ouders net het vermogen van het kind saboteren om een waarachtig inzicht te ontwikkelen in hoe de realiteit functioneert en wat het meest 'gewenste gedrag' is dat het beste resultaat zou garanderen voor al het leven, door een vals 'moreel bewustzijn' te programmeren in het kind in de vorm van 'angst van authoriteit' en de uiterlijke uitdrukking van 'schuldgevoel' om straf te ontwijken

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat de manifestatie van 'schuld' in onze realiteit, in ons economisch systeem - het resultaat en de consequentie is van dysfunctioneel ouderschap, van ouders die hun kinderen niet leren om gezond verstand toe te passen in hun dagelijkse omgang met hun omgeving, maar die hun kinderen leren om te 'Overleven' door middel van misleiding, manipulatie en bedrog, bijvoorbeeld door middel van 'schuldgevoelens' als een soort van 'verlaat de gevangenis zonder betalen'-Kaart, dat mensen gebruiken als een excuus om hun 'fouten', die eigenlijk persoonlijke verslavingen zijn, niet te hoeven opgeven of corrigeren --- waarin, het enige dat mensen werkelijk ontwikkelen, is het vermogen om hun persoonlijke verlangens die in conflict staan met wat het beste is voor hun omgeving verborgen en geheim te houden van hun omgeving en om, als en wanneer ze wel 'betrapt' worden door hun omgeving op die geheime interne 'natuur', op de meest efficiente manier te doen alsof ze zich 'zeer slecht/schuldig voelen over wat ze gedaan hebben', teneinde bestraffing te vermijden

ik vergeef mezelf dat ik schuldgevoelens heb toegestaan te bestaan in mezelf en dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als schuldgevoelens, verbonden met de gedachte dat 'ik een goed persoon ben omdat ik mij slecht/schuldig voel over mijn fouten' --- in de plaats van in te zien dat schuldgevoelens de meest manipulatieve en leugenachtige expressie is die er bestaat in de mens, omdat, als ik werkelijk de intentie zou hebben om mezelf te corrigeren teneinde mijn 'fouten' voorgoed te stoppen en als ik werkelijk zou willen doen wat het beste is voor mijn omgeving --- dan zou ik in de eerste plaats mezelf onderzoeken en verantwoordelijkheid nemen voor de gedachten, gevoelens en emoties in mijn geest in de plaats van mezelf te onderdrukken met en verbergen achter de reactie van schuldgevoelens

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat iemand die zich snel schuldig voelt over zijn daden, woorden of de eigen gedachten, niet een 'moreel superieur' individu is tegenover iemand die zich minder snel schuldig voelt - maar dat dit eerder wijst op een meer 'sociaal afhankelijke persoonlijkheid', als iemand die tijdens de kindertijd meer geleerd heeft om te overleven via sociale manipulatie door middel van hoe de interactie met de ouders en de primaire omgeving was vormgegeven -- en dat schuldgevoelens daardoor dus niet bestaan in functie van het belang van iedereen of zelfs van het individu, omdat ouders die schuldgevoelens programmeren in het kind, het kind leren om sociaal afhankelijk te zijn, om niet stevig in de eigen schoenen te staan en heel makkelijk beïnvloedbaar te zijn door de sociale oordelen, meningen en opinies van andere mensen --- omdat ze, door het kind aan te leren dat ze zich slecht/schuldig moeten voelen over wat ze gedaan hebben en over 'wie ze zijn' wanneer iemand anders hen beschuldigd of beoordeelt, ze het kind impliciet aanleren om zich altijd aan te passen aan hun omgeving en om bijgevolg zichzelf heel snel en makkelijk te laten misbruiken door andere mensen omdat hun hele 'morele bewustzijn' bestaat uit 'wat andere mensen over hen denken' en dus steeds verandert en variëert naargelang de situatie en dus bijgevolg niet echt is

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat deze zogezegd 'moreel bewuste' persoonlijkheid van schuldgevoelens, in wezen de basis vormt van de psychopatische en sociopatische persoonlijkheid --- omdat het individu enkel heeft geleerd om 'schuld' te associeren met 'sociaal oordeel' en dus 'wat andere mensen beoordelen als goed/slecht, juist/fout en positief/negatief', omwille van hoe schuldgevoelens door ouders en leerkrachten geprogrammeerd worden in het kind, en ze hebben geleerd om zichzelf bijgevolg in elke situatie als een kameleon te kunnen aanpassen en veranderen teneinde zichzelf in de situatie/omgeving te passen en te overleven in die specifieke omgeving --- waarin enig welke vorm van 'principe' ontbreekt in het individu, als een waarachtig geven om een ander levend wezen - omdat het geven om een ander niets te maken heeft met schuldgevoelens, maar eerder met het erkennen van een ander als één en gelijk met jezelf en het bereid zijn om in elke situatie te doen voor een ander wat je zou willen dat een ander doet voor jou, zonder aarzeling en zonder na te denken - terwijl schuldgevoelens ALTIJD puur egoïstisch zijn, als een emotionele reactie die gebaseerd is op het willen beschermen van eigenbelangen


wordt vervolgd in Dag 347



Voor verdere ondersteuning in het begrijpen van hoe Schuldgevoelens in elkaar zitten en hoe ze ons saboteren in ons vermogen om te bestaan op een manier die het beste is voor onszelf en onze omgeving - beluister volgende Eqafe Interviews:

                       


                                                                       

Dag 263: Waarom voel ik mij aangevallen door beoordelingen?

Probleem:

In een moment op het werk vroeg mijn werkgeefster wat ik vond van haar soep. Ik dacht in mezelf dat zij zou verwachten van mij dat ik heel euforisch zeg van 'waaauw, wat een geweeeeldige soep! Ongelooflijk!!', maar tegelijkertijd wilde ik niet overkomen als 'vals' en 'gespeeld' omdat ik angst had dat ze dat dan ook zou doorhebben en mij zou beoordelen als 'leugenachtig' - dus speelde ik het op veilig en zei ik gewoon van 'mmm, heel lekkere soep' en zei ik gewoon mijn mening, dat ik ze zelf liever wat gepeperd heb maar dat de smaak wel aangenaam is.

Hierop zei ze dat ik 'echt nooit euforisch kan zijn over dingen', en ik detecteerde een reactie in mezelf van hoe ik vroeger altijd reageerde wanneer mensen mij zo'n dingen zeiden over mijn 'karakter'/'persoonlijkheid', dingen zoals 'wat ben jij stil zeg!', 'je ziet er altijd zo serieus uit', 'jij lacht ook weinig', 'jij kan ook geen plezier hebben'. Ik reageerde daar altijd op met een gevoel van ANGST en de gedachte dat er 'iets mis is met mij' en dat ik 'slecht' ben omdat mensen iets aan te merken hebben op mijn expressie en mij dus als het ware 'eruit pikken' op basis van een eigenschap in mijn expressie/gedrag die blijkbaar 'anders' is dan hoe 'de anderen'/'de meesten' zich uitdrukken. Ik ervoer dat alsof ik 'de enige' ben die blijkbaar 'anders' is, die 'stil' en 'serieus' en 'rustig' en 'asociaal' is, als al die woorden die op mij gelabeld werden - en dat 'alle andere mensen' niet zo zijn, zij zijn allemaal 'normaal', namelijk 'sociaal' en 'plezierig', 'vrolijk', 'enthousiast' en 'praatgraag'.

Vanuit die ervaring van ANGST als 'inferioriteit' in mezelf als reactie op die 'beoordelingen' van mijn gedrag/expressie door mensen, reageerde ik dan met boosheid en beschuldiging --- omdat ik mensen er in mijn gedachten/backchat van beschuldigde dat ze mij aan het 'aanvallen' zijn, dat ze mij 'het gevoel geven' dat er iets mis is met mij door opmerkingen/aanmerkingen te maken aan mijn expressie, ik beschuldigde hen ervan dat ze 'mij niet aanvaarden als wie ik ben'. Hetgeen in wezen al mijn INTERPRETATIES en projecties waren van 'hoe zij denken' en wat er allemaal zogezegd schuilgaat achter wat zij zeggen tegen mij. Omdat, 'wat ben jij stil zeg', wil niet automatisch zeggen 'er is iets mis met jou' en 'verander jezelf' en 'je bent niet goed genoeg'.

Ik kan me echter wel één moment in mijn leven herinneren waarin iemand in mijn primaire omgeving expliciet had gezegd tegen mij dat ik 'wat meer moet spreken' en 'wat meer sociaal moet zijn' en 'daar niet zo stil moet zitten' - een moment waarin ik reageerde met een hevige ervaring van angst in mezelf --- waardoor ik uiteindelijk, telkens wanneer mensen mijn gedrag definieren/beoordelen op een manier die ik ervaar als 'negatief',  zoals mijn werkgever die zegt tegen mij dat ik 'ook nooit euforisch kan zijn over dingen', mij automatisch heel angstig voel, net zoals ik mij voelde in die ene herinnering, en denk dat ik 'mezelf moet veranderen' en dat ik 'niet mag zijn wat zij zeggen dat ik ben' --- 'zo stil', 'zo serieus', 'asociaal', 'onenthousiast', 'oneuforisch'...

Het probleem hierin is dat ik, door hoe ik reageerde in die ene herinnering, en hoe ik die reactie van angst heb geintegreerd in mezelf als 'wie ik ben', mijn macht/kracht heb weggegeven door bijvoorbeeld niet het gezond verstand in te zien dat er niets 'mis' of 'verkeerd' is aan 'stil zijn' of 'serieus' of 'niet euforisch' zijn --- elk mens heeft zijn eigen persoonlijke expressie, sommigen zijn stiller dan anderen, sommigen zijn meer beweeglijk en praatgraag en uitbundig dan anderen, maar het is allemaal gelijk in waarde - anders maar gelijk - en dat ik van mezelf dus een 'slaaf' gemaakt heb van 'andere mensen' door nooit een zelf-zekerheid en kracht/macht en zelf-vertrouwen te hebben opgebouwd in mezelf in verband met 'wie ik ben' in en als mijn expressie - waardoor ik bijvoorbeeld nooit in staat ben geweest om, in zo een situatie waarin iemand mijn gedrag/expressie beoordeelt/definieerd, niet te reageren en gewoon te beseffen dat hoe die persoon mijn expressie beoordeelt of hoe die daarop reageert, zij het positief of negatief, in wezen niets te maken heeft met 'wie ik ben', en om dan bijvoorbeeld er op een kalme, rustige manier mee om te gaan.

Omdat ik zo'n beoordelingen/opmerkingen altijd heb ervaren als iets 'negatief', als een 'aanval', door hoe ik altijd heb gereageerd vanuit de voorgeprogrammeerde ervaring van angst en de backchat dat 'ik moet veranderen' en 'ik mag niet zijn wat ze zeggen dat ik ben' en 'ik moet meer zijn hoe zij willen dat ik ben' -- reageer ik in zo'n situaties met een offensieve/defensieve houding, ik 'slaag toe', ik zie die persoon als 'de vijand', als 'iemand die mij probeert te dwingen om te veranderen' en dus een 'dominant iemand'. En wat er daardoor gebeurt is dat ik mij begin af te scheiden en te isoleren van mensen door mezelf op te sluiten/af te sluiten in en als die ervaring van boosheid, in en als de gedachte dat mensen 'mij beoordelen' en omwille van de negatieve lading/connotatie die ik heb geassocieerd met het woord 'beoordelingen' --- omwille van die ene herinnering en mijn reactie/ervaring in die ene herinnering.

Terwijl ik nooit heb ingezien dat 'beoordelingen' en het feit dat mensen continu iedereen en alles om zich heen beoordelen, op zich niet 'slecht' is en niet werkelijk bedreigend is, het is gewoon wat mensen doen in en als de menselijke geest. Maar, omdat ik een ervaring van ANGST heb geassocieerd met het woord 'beoordelingen' en de gedachte dat 'mensen mij beoordelen' -- heb ik mezelf inferieur geplaatst aan die 'beoordelingen' en heb ik dus mijn macht weggegeven aan 'beoordelingen' en heb ik mezelf in een positie geplaatst van passiviteit en inertie in deze realiteit/wereld, en heb ik bijvoorbeeld nooit opgestaan en mezelf bewogen en uitgedrukt en heb ik dus nooit 'geleeft'.


Oplossing

De oplossing voor dit probleem ligt in het veranderen van het Economische systeem, omdat - de enige reden waarom ouders het gedrag van hun kinderen beoordelen en bijvoorbeeld zeggen dat de expressie van 'stil zijn' inferieur en minderwaardig is aan 'sociaal' en 'praatgraag' zijn, is omdat die eigenschap van 'sociaal zijn' meer helpt om successvol te worden in het systeem en dus meer geld te kunnen verdienen --- waardoor kinderen in dit systeem dus worden aangeleerd om hun natuurlijke expressie niet te aanvaarden, maar om zichzelf constant aan te passen en te veranderen in functie van hun overleving in het systeem in en als geld verdienen.

De oplossing ligt ook in het onderwijzen van ouders en het ondersteunen van ouders in zelf-onderwijzing en zelf-onderzoek - zodat ouders kunnen inzien wat de impact is van hun woorden op hun kinderen en hoe ze in wezen in elk moment de persoonlijkheid/identiteit als het zelf-beeld van het kind en hoe het kind zichzelf ervaart in relatie tot zijn omgeving en zichzelf, aan het vormgeven zijn. En dat, wanneer je een kind niet uitlegt hoe deze wereld/realiteit werkt en waarom het is dat we 'sociaal' moeten zijn, en moeten 'glimlachen' en beleefd en vriendelijk moeten zijn, maar enkel praat vanuit een persoonlijke angst in verband met beoordeeld worden als 'asociaal', en het kind gaat beoordelen vanuit die angst --- dan creëer je enkel de ervaring van verwarring en angst in het kind, waardoor het kind uiteindelijk geen zelf-vertrouwen of zelf-zekerheid zal hebben, en enkel de hele tijd in en als de ervaring van angst en onzelfzekerheid zal bestaan in relatie tot zijn omgeving en dus uiteindelijk heel moeilijk werkelijk 'sociale relaties/contacten' zal kunnen leggen met zijn omgeving en in communicatie zal kunnen treden met andere mensen, omdat het nooit geleerd heeft om zichzelf te aanvaarden, waardoor het 'sociaal contact' associeert met 'aangevallen worden' in en als 'beoordelingen' omwille van de ervaring van angst.

En uiteraard is de oplossing in wezen, om uit dit zelf-saboterend en zelf-verminderend patroon te stappen, zelf vergeving en zelf correctie (zie volgende blogs).


Beloning

De beloning in het veranderen van het economische systeem van een systeem waarin 'persoonlijkheidseigenschappen' gezien worden als 'handels-waarden', naar een systeem waarin elke expressie aanvaard wordt en gelijk gewaardeerd wordt - is dat we ten eerste voor de eerste keer werkelijk onszelf zullen leren kennen, omdat de angst er niet meer zal zijn dat we geen geld zullen kunnen verdienen of niet successvol zullen kunnen zijn omwille van onze expressie.

Wanneer onze expressie niet meer afgemeten wordt op basis van 'of het wel geld zal opleveren' - zullen we pas echt de vrijheid hebben om onszelf te zijn, onszelf onvoorwaardelijk uit te drukken en onszelf te leren kennen, iets wat we nog nooit hebben kunnen doen. Bijgevolg zal de hele samenleving ook veel verdraagzamer en vrediger zijn, omdat we vanuit die zelf-aanvaarding, ook een ander zullen aanvaarden in en als hun unieke, maar toch even-waardige expressie --- omdat we die expressies die we zien niet meer zullen beoordelen en onderverdelen op basis van wat 'minder' en 'beter' en 'positief' en 'negatief' is aan de hand van hoeveel die expressie waard is in en als het geld-systeem.

Onzelfzekerheid zal ook niet meer bestaan, omdat die 'onzelfzekerheid' altijd een ervaring was angst - omwille van hoe we onze kinderen aanleren dat ze 'niet goed genoeg' zijn als wie ze zijn en dat ze zichzelf niet mogen zijn omdat ze zichzelf moeten aanpassen aan het geld-systeem om geld te verdienen.

Wanneer en als ouders zichzelf onderwijzen in hoe hun geest en dus ook de geest van hun kinderen werkt en dus inzicht hebben in de impact van hun woorden --- zullen ze ook kunnen detecteren hoe bepaalde 'persoonlijkheids-stoornissen' en bepaalde ervaringen in het kind zich ontwikkelen, en hoe ze die kunnen veranderen en vermijden --- zodat kinderen kunnen opgroeien in deze wereld als verantwoordelijke individuen die op zichzelf vertrouwen en die in staat zijn om verantwoordelijkheid te nemen voor de wereld waar ze zich in bevinden - kinderen met echt 'karakter'.


Wordt vervolgd in Dag 264

Dag 225: Hoe intelligent is de Mens werkelijk?

Dit is een verderzetting van "Dag 224: Is het 'dom' om iets niet te weten?"


ik stel mezelf tot doel om, wanneer en als ik met mensen praat en ik zie het intelligentie personage opkomen, te stoppen en te ademen - en stabiel te blijven in en als mezelf door te beseffen dat 'intelligentie' als een beeld dat ik zie met mijn ogen niet echt is

ik stel mezelf tot doel om intelligentie toe te passen als een echte expressie van wie ik ben in en als mezelf - als het mezelf niet laten beinvloeden door wat mijn ogen zien, omdat ik besef dat alles van wie mensen zijn als wat ik zie, een illusie/leugen is, omdat mensen bestaan in een economisch systeem van competitie waarin ze hun expressie gebruiken als 'attributen' om de 'winnaar' te zijn en 'successvol' te worden door de mensen om zich heen te manipuleren/bespelen

ik besef dat elk mens dat functioneert in het huidige systeem en zich voordoet als een intelligent persoon, maar het huidige systeem kan goedpraten --- niet werkelijk 'intelligent' is en 'intelligentie' misbruikt als een uiterlijke presentatie in functie van persoonlijke glorie/success

ik stel mezelf tot doel om - wanneer en als ik met mensen praat en ik de angst zie opkomen om over te komen/beoordeeld te worden als 'dom', te stoppen en te ademen, en in te zien dat die angst enkel in mezelf bestaat omdat ik mezelf heb toegestaan mezelf te definieren in en als het 'intelligentie personage' waarin ik doe alsof ik superieur ben in mijn 'intelligentie' als een manipulatie techniek om aanzien/erkenning/respect/ondersteuning te krijgen van andere mensen --- waardoor ik de angst heb gemanifesteerd dat mensen de leugen zullen doorprikken en inzien dat ik helemaal niet 'superieur' ben als hoe ik mij voordoe

ik stel mezelf tot doel om, wanneer en als ik met mensen praat, en ik zie de gedachte/backchat opkomen in mijn geest dat zij 'slim/intelligent' zijn, te stoppen en te ademen, en in te zien dat ik mezelf heb laten misleiden/beinvloeden door wat ik zie met mijn ogen, en dat de 'intelligentie' die ik zogezegd 'zie' enkel een beoordeling is over het beeld dat ik zie met mijn ogen en niet werkelijk iets te maken heeft met de eigenlijke inhoud van de woorden die deze mensen spreken

ik stel mezelf tot doel om, wanneer en als ik met mensen praat en ik de ervaring van inferioriteit zie opkomen in mezelf en de backchat/gedachte dat ik 'niet zo slim/intelligent ben als hen', te stoppen en te ademen, en in te zien dat ik mezelf aan het laten misleiden ben door wat ik zie met mijn ogen --- ik blijf stabiel in mezelf in het besef dat ware intelligentie niets te maken heeft met het beeld dat ik zie met mijn ogen, maar enkel gezien/erkend kan worden in de woorden die mensen spreken als hun 'standpunt' in deze wereld --- en ik besef dat 'intelligentie' als een beoordeling gebaseerd op het beeld dat ik zie met mijn ogen, altijd een opzettelijke manipulatie is die enkel in het teken staat van het 'winnen' in de competitie van het economische systeem en op zich dus compleet waardeloos is, omdat het niet ter ondersteuning bestaat van het leven op aarde maar enkel van de persoonlijke verlangens naar persoonlijke glorie en success

ik stel mezelf tot doel om, wanneer en als ik angst zie opkomen om een vraag te stellen, en de gedachte/backchat dat 'ze zullen denken dat ik dom ben', te stoppen en te ademen, en in te zien dat die angst enkel bestaat vanuit persoonlijke verlangens naar success en roem/aanzien in deze samenleving/het systeem -- ik stel mezelf tot doel om deze angst te stoppen in mezelf en mezelf onvoorwaardelijk uitdrukken in en als zelf-eerlijkheid en mezelf daarin te ondersteunen in het ontwikkelen van mezelf in deze realiteit, om de realiteit te leren kennen door eerlijk te zijn met mezelf over het feit dat ik 'niets weet', omdat al het 'weten' in mezelf altijd aangenomen/aanvaardde kennis en informatie geweest is die ik nooit bevraagd of onderzocht heb

hierin stel ik mezelf tot doel om mezelf te ondersteunen in mijn proces van het opnieuw leren kennen van de realiteit vanuit de leegte/onschuld van mezelf - omdat ik inzie dat alles dat ik heb aanvaard in mezelf als 'mijn intelligentie', maar kennis en informatie is die ik blindelings heb aanvaard als 'waarheid', zonder zelf ooit enig inzicht te hebben gehad in hoe de realiteit werkelijk functionneert --- en dat ik dus al die aanvaardde kennis en informatie als 'intelligentie' volledig moet loslaten om voor de eerste keer vanuit en als wie ik werkelijk ben als HIER, voor mezelf te zien hoe alles werkt en wat alles wat HIER bestaat echt is

en hierin besef ik dat de angst om beoordeeld te worden als dom en de zelf-onderdrukking uit angst om beoordeeld te worden als dom, een opzettelijke zelf-sabotage is waarin ik mezelf opzettelijk dom houdt door mezelf tegen te houden in het stellen van de vragen die noodzakelijk zijn in het onderzoeken en leren kennen van de realiteit

Ik stel mezelf tot doel om nederigheid te oefenen als een expressie/toepassing van wie ik ben tegenover deze realiteit - en om dus niet mee te spelen in 'competitie' met mensen, maar om voor mezelf te achterhalen wat echt is en hoe de realiteit werkelijk in elkaar zit --- om de woorden die ik spreek op één lijn te plaatsen met wie ik ben in en als mezelf in en als zelf-eerlijkheid, als een levende statement in en als ware zelf-zekerheid

Dag 201: Wie of wat bepaalt en stuurt mijn Aandacht?

Dit is een verderzetting van "Dag 200: Zij is zoveel knapper dan ik"


ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat iemand die meer aandacht krijgt van andere mensen dan ik ook meer waard is dan ik

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te vergelijken met andere mensen op basis van hoeveel aandacht zij krijgen, tegenover hoeveel aandacht ik krijg -- en daarin mijn 'waarde' af te meten

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mij minderwaardig te voelen tegenover iemand die meer aandacht krijgt van mensen dan ik door te geloven dat de hoeveelheid aandacht die ik krijg van de mensen in mijn omgeving mijn 'waarde' als levend wezen op aarde bepaald

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'waarde' te definieren in en als een energetische ervaring als het gevoel van opwinding dat ik heb verbonden met 'aandacht krijgen' van andere mensen -- en daarin mijn zelf-waarde te laten bepalen en definieren door mijn omgeving en zodoende mezelf een slaaf te maken van de waarde-oordelen van andere mensen --- in de plaats van te bestaan in en als onvoorwaardelijke zelf-waardering en dus als een zelf-verantwoordelijk, zelf-besturend, zelf-expressief en onafhankelijk wezen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat ik, door te geloven dat de waarde van een wezen bepaald wordt door de hoeveelheid aandacht dat wezen krijgt van andere mensen, een systeem van ongelijkheid heb toegestaan te bestaan in deze wereld - waarin de 'beroemdheden' en de 'rijken' gezien worden als 'waardevoller' dan de armen en de rest van de wereld omdat zij meer aandacht krijgen, en zodoende enkel rijker worden, terwijl de armen gezien worden als 'waardeloos' omdat ze minder tot geen aandacht krijgen, en zodoende enkel armer worden

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de 'aandacht' van mijn omgeving te volgen als een overlevings-strategie, in en als het verlangen om zelf rijk en successvol te worden --- en daarin een systeem te ondersteunen en te voeden waarin de rijken rijker worden en de armen armer --- door mijn aandacht te vestigen op wat IK WIL, in de plaats van aandacht te besteden aan het leven op aarde, als de werkelijke problemen die hoogdringend opgelost moeten worden, zoals lijden, armoede, hongersnood, oorlog, misbruik, uitbuiting, etc

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat 'aandacht' een 'programma' is in en als de menselijke geest dat opzettelijk gecreëerd is om van de mens een makkelijk misleidbaar en manipuleerbaar wezen te maken -- aangezien de mens zijn aandacht altijd zal laten sturen door zijn omgeving, in en als een persoonlijke zoektocht naar 'waarde', aan de hand van wat door de omgeving gezien/gedefinieerd wordt als 'waardevol' - en dat 'aandacht' dus niet is wie ik werkelijk ben

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd in afscheiding te bestaan van 'mijn aandacht' door mezelf te laten sturen door de waarde-oordelen van mijn omgeving, door mijn aandacht automatisch te vestigen op wat door mijn omgeving gedefinieerd wordt als 'waardevol' -- aan de hand van waar andere mensen hun aandacht op vestigen -- en daarin mezelf te hebben toegestaan een organische robot te worden die gestuurd, geleid en beïnvloed wordt door 'het systeem' --- in de plaats van te staan/bestaan als een zelf-verantwoordelijk wezen, in en als het besef van wie ik werkelijk ben als eenheid en gelijkheid - en daarin mijn aandacht, in eenheid en gelijkheid met wie ik werkelijk ben, op een praktische manier te vestigen op het leven in deze wereld en op het zoeken naar oplossingen voor de problemen in deze wereld om een wereld te creëren die het beste is voor allen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'aandacht' te definieren en bepalen in en als eigenbelang als een polariteit van persoonlijke gevoelens, waarin ik enkel mijn aandacht vestig op dat wat mij een goed/positief gevoel geeft, en de rest van de werkelijkheid uit mijn perceptie filter --- zonder in te zien dat ik mij zelfs niet eens gewaar ben van waar die 'gevoelens' vandaan komen en hoe mijn omgeving in wezen opzettelijk inspeelt op die gevoelens zodat ik mijn aandacht zou vestigen waar mijn omgeving wil dat ik mijn aandacht vestig, om ervoor te zorgen dat ik een gelimiteerd systeem blijf als het product van mijn omgeving/het systeem, en dat ik nooit werkelijk het leven zou leren kennen in eenheid en gelijkheid met mezelf en dus nooit zal inzien wat er werkelijk aan de gang is in het bestaan/leven op aarde

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de werkelijkheid niet te zien als wat ze werkelijk is - door mezelf te definieren in en als 'aandacht', als het filteren van wat ik zie met mijn ogen door enkel te zien, te begrijpen en te overwegen wat mij persoonlijk kan dienen in mijn persoonlijke overleving in deze wereld, en wat ik dus persoonlijk definieer als 'waardevol'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'aandacht' te definieren in en als het geloof en gevoel dat ik superieur ben aan de wereld/realiteit die ik zie met mijn ogen - in en als de kennis van goed/kwaad, juist/fout, positief/negatief -- en daarin nooit te hebben ingezien dat ik op die manier de wereld/realiteit nooit zou kunnen zien als wat ze werkelijk is, omdat ik enkel de voorgeprogrammeerde kennis en informatie die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf als de geest zie --- en dat ik dus ook nooit de consequenties heb gezien die zich afspelen 'buiten mijn veld van perceptie' als de gevolgen van mijn daden hier op aarde, aangezien ik altijd enkel heb gehandeld vanuit en op basis van een enorm gelimiteerde visie/begrip op/van de werkelijkheid die ik zie met mijn ogen, die zich enkel limiteerde tot mijn persoonlijke verlangens/noden


Wordt vervolgd in Dag 202

Dag 160: Wees mijn spiegel

Dit is een verderzetting van "Dag 159: Wie is daar in de Spiegel?"


Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd in de spiegel te willen kijken om 'mezelf' te zien als het beeld dat 'de samenleving' en 'mijn omgeving' van mij zal zien

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te beoordelen wanneer ik in de spiegel kijk op basis van wat ik denk dat 'de samenleving' en 'mijn omgeving' van mij zal denken door te verlangen om 'erbij te horen' en aanvaard te worden door mijn omgeving

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'in de spiegel kijken' te associeren met de emotionele ervaring van angst om afgekeurd te worden en het verlangen om goedgekeurd te worden volgens de standaarden en waarde-oordelen die ik geleerd en gekopieerd heb van mijn omgeving en die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van mijn spiegelbeeld door het te definieren in en als de energetische polariteit van angst van afkeuring/afwijzing en verlangen  naar goedkeuring, aanvaarding en erkenning - in de plaats van één en gelijk te staan met het beeld dat ik zie van mezelf in de spiegel in het besef dat het simpelweg mezelf is, niet goed noch slecht, juist noch fout, gewoon mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van de waarde-oordelen die ik in mezelf heb toegestaan te bestaan waarmee ik mezelf als het beeld dat ik zie in de spiegel beoordeel en waarmee ik mezelf afscheid van het beeld dat ik zie in de spiegel -- door die waarde-oordelen te associeren met energetische ervaringen van positief als opwinding en verlangen en negatief als angst en depressie - en daardoor de ervaring te creëren in mezelf dat die oordelen zijn 'wie ik ben', als het ene moment positief en het andere negatief --- in de plaats van één en gelijk te staan met die waarde-oordelen en te beseffen dat het een voogeprogrammeerd systeem is dat in elke generatie vanaf de  geboorte ingeprent wordt in het kinderbrein

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn spiegelbeeld te gebruiken in mijn zoektocht naar een positieve energetisch opwinding/oplading en aldoende de energetische polariteit van angst en opwinding te creëren rond het 'kijken in de spiegel' - in de plaats van simpelweg te bestaan als wie ik ben in het besef dat dat dit nu eenmaal de fysieke realiteit is die stabiel en constant is en dat elke energetische fluctuatie die ik ervaar in het kijken naar die realiteit altijd alleen maar gebaseerd is op beoordelingen in de geest die enkel in functie bestaan van het opwekken van positieve/negatieve energie en op zich niets te maken hebben met de realiteit, omdat de realiteit niet 'positief'/'goed' noch negatief/slecht is, maar gewoon is/bestaat in haar huidige vorm

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf niet te aanvaarden als wie ik ben als de fysieke vorm, in eenheid en gelijkheid met de fysieke realiteit, in en als het inzicht in hoe de realiteit werkelijk functionneert en werkt als hoe ze op dit moment IS, in het besef dat beoordelingen altijd maar een oppervlakkige visie zijn op de realiteit die ik zie met mijn ogen die altijd voorgeprogrammeerd is en in wezen een ontkenning en negatie zijn van wat eigenlijk echt is

en hierin vergeef ik mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan de realiteit te onderzoeken naar de oorsprong van al wat bestaat in dit moment door mezelf op te sluiten in de oppervlakkigheid van beoordelingen en de energetische polariteiten van positieve en negatieve energie als het voorgeprogrammeerde systeem/construct van gedachten die ik gekopieëerd heb van mijn omgeving - waarin ik altijd enkel heb gezien wat mij aangeleerd geweest is om te zien, als kennis en informatie van 'goed' en 'slecht', maar waarin ik nooit zelf inzicht heb gehad in hoe de realiteit werkelijk functionneert