Dag 767: Hoe loslaten van een Reactie je Blik doet Verruimen

Vandaag speelde zich een interessant moment af tussen mijn vriend, Paul, en mezelf. Hij had zijn gordijnen in de keuken op hun zij gehangen, waarbij hij gaten had gemaakt in wat in principe de zijkant was waar hij dan de gordijnen aan kon ophangen en de eigenlijke voorontworpen gaten dan langs de zijkant hingen.

Voor mij zag hierdoor de keuken er niet uit als hoe ik persoonlijk wilde dat mijn huis eruit ziet en aangezien ik nu bij hem ben gaan inwonen, verkoos ik om de gordijnen te hangen zoals ze behoorden te hangen volgens hoe ze waren gefabriceerd.

Toen ik hem echter vroeg of ik de gordijnen anders kon hangen, met de 'juiste' kant naar boven, ontmoette ik bij hem meteen al een zekere weerstand tegen het idee. Dit kon ik niet meteen begrijpen aangezien het voor mij een simpele kwestie was van dingen te plaatsen zoals ze bedoeld waren en dus ging ik er vanuit dat hij zomaar 'moeilijk doet', zonder echt goede reden.

En dus duwde ik mijn wens verder door, met op de achtergrond van mijn geest de idee dat hoe ik het zie 'juist' is en dat het 'maar normaal' is om gordijnen op hun bedoelde manier op te hangen en dat hij dus maar gewoon aan het reageren is. Hij bleef echter standvastig in zijn weerstand tegen het idee van de gordijnen te veranderen, dus besloot ik om bij mezelf even op de rem te gaan staan.

Ik vertraagde even in mezelf en bemerkte dat ik langs de ene kant een reactie in hem leek te zien, maar dat ik langs de andere kant mij zelf in een reactie bevond waarin ik aan het vechten was voor hoe ik het zag en wat ik dacht dat 'juist' was. Wanneer ik dit bemerkte, wist ik dat mijn verantwoordelijkheid in de situatie zowieso was om mijn eigen reactie te onderzoeken en los te laten omdat ik mezelf in een argument aan het verwikkelen was over iets dat op zich niet eens echt zo veel uitmaakt.

Ik besloot dan om meteen de energie in mezelf te laten vallen en te stoppen met vechten, zodat ik ruimte kon maken in mezelf om de situatie nader te onderzoeken en te zien waar het is dat ik eigenlijk in de eerste plaats op reageerde. Wanneer ik mezelf kalmeerde en op kalme wijze en vanuit oprechte interesse vroeg aan Paul waarom het eigenlijk was dat hij de gordijnen op zijn manier wilde houden, bleek dat hij naar de situatie keek vanuit meer praktische overwegingen, terwijl ik het meer bekeek vanuit de overweging van wat 'mooi' is en wat overeenkwam met een idee dat ik had in mijn geest van wat 'huiselijk' is.

Wanneer ik dan begreep hoe hij de situatie zag, kon ik ook onmiddellijk het nut inzien van de manier waarop hij de gordijnen aanvankelijk had opgehangen en was het ook geen 'probleem' meer voor mij. Door dus mijn reactie te laten vallen in het moment heb ik mezelf de kans gegeven om mijn blik te verruimen en de dingen te bekijken vanuit zijn perspectief, hetgeen een dimensie blootgaf die ik zelf niet zag, namelijk wat 'praktisch' is en dus niet zomaar 'mooi'.

Dag 615: Heb je een Relatie met Angst of met je Partner?

Ik wil maar zeggen dat de relaties die we aangaan met anderen, altijd relaties zijn met onszelf - omdat de dingen die we denken en voelen in relatie tot de ander persoon en hoe we reageren op de ander, bestaat steeds in onszelf en is steeds gebaseerd op al de onderdrukte en onderliggende lagen in en van ons bewustzijn. Als we dan dus dit feit gaan negeren en de uitdrukking van een ander 'persoonlijk' gaan opnemen door onszelf bijvoorbeeld te identificeren met wat een ander over ons denkt, dan zien we niet enkel onszelf niet in en als het feit dat onze reacties op het gedrag en de uitdrukking van een ander niets zegt over de ander maar veeleer iets zegt over hoe we zelf bestaan in en als onszelf, maar we zien vooral ook de ander niet en wie zij zijn in zichzelf als belichaamd door hun externe expressie.

Het was dus doordat ik een punt van angst in mezelf toestond te bestaan en dat punt van angst projecteerde op mijn partner - het punt zijnde de angst van verlies en daarin specifiek angst om mijn relatie/partner te verliezen - dat ik een intern conflict manifesteerde dat bestond uit zelf beoordeling, en daarin mijn partner zijn externe uitdrukking gebruikte om die zelf-beoordeling in mijn geest 'echt' te maken.

Bijvoorbeeld wanneer hij op een bepaalde manier naar mij keek, dan interpreteerde ik die uitdrukking in en als een gedachte van 'oh neen, hij denkt dat ik vreemd ben', waarin ik aldus het punt van angst projecteerde op hoe hij zichzelf in dat moment uitdrukte en ik gebruikte zijn uitdrukking om die angst in mijn geest 'echt' te maken, door in feite hem in dat moment indirect te beschuldigen van zogezegd te denken dat ik 'vreemd' ben en daardoor schijnbaar verantwoordelijk te zijn voor het feit dat ik reageer met angst in mezelf.

Ook al bestond die gedachte enkel in mijn geest en had hij nog niet eens iets gezegd. Ik bedoel, hij keek enkel naar mij  en binnenin mezelf kende ik hem absoluut nog niet voldoende om zijn gedachten te kunnen voorspellen op die manier. Ik bedoel hoe makkelijk en snel projecteren we gedachten die we eigenlijk denken tegenover onszelf in de mensen die we zien in onze wereld en realiteit, zonder dat we dat fenomeen op welke manier ook bevragen, omdat het zo 'echt' lijkt.

Ik overwoog niet eens dat mijn partner een individu is die een heel leven achter de rug heeft in deze wereld en dat ik hem nog maar pas ken en dat de gedachten en reacties die ik in hem zie gebaseerd zijn op mijn eigen ervaringen en op mijn eigen interne persoonlijkheden - ik vertrouwde gewoon automatisch op de projecties in mijn geest.

Dit toont dan ook mooi aan hoe de geest en wie we zijn en hoe we bestaan in en als onze geest niet gebaseerd is op gezond verstand, omdat het pas is wanneer we gezond verstand toepassen in het kijken naar en onderzoeken van onze geest dat we kunnen begrijpen dat de dingen die we zien en ervaren en over het algemeen voor waar aannemen in wezen een leugen blijken te zijn.

Dag 614: Kijken door de Ogen van Angst in een Relatie

 Ik wil maar aantonen hoe vreemd het eigenlijk is dat je jaren en jaren alleen kan zijn en daar geen enkel probleem mee hebt en het zelfs 'natuurlijk' en vanzelfsprekend aanvoelt om 'alleen' te zijn zonder noodzakelijk een 'partner' te hebben, maar dat je dan in een 'relatie' gaat met iemand en haast vanaf het eerste moment in en van die relatie in jezelf op de één of andere manier de beslissing maakt dat je niet meer zonder die persoon kan leven en dat het onmogelijk is om nog alleen te zijn.

Het was in feite zelfs zo dat het net die angst die in mezelf bestond om alleen te zijn en om achtergelaten en verlaten te worden door mijn partner, die er mede voor zorgde dat ik mijn partner niet werkelijk leerde kennen. Omdat, al wat ik zag in hem waren mijn eigen angsten. Elke keer hij naar mij keek, elke keer hij iets zei en zichzelf uitdrukte, dan interpreteerde ik die uitdrukking in de context en vanuit het startpunt van de angst dat ik hem zou verliezen, hetgeen wil zeggen dat ik in mijn gedachten continu schommelde tussen 'hij vindt mij leuk' en 'hij vindt mij niet leuk' en ik nam met andere woorden hoe hij zichzelf uitdrukte heel persoonlijk op, in dat ik wanneer ik dacht dat hij mij niet leuk vond ik mij ook slecht ging voelen over mezelf en ging denken en geloven dat er iets mis is met mij en dat ik moet veranderen opdat hij mij wel weer leuk vindt.

Ik zag of overwoog bijvoorbeeld niet dat hoe hij zichzelf uitdrukt niet 'persoonlijk' is en kan zijn omdat hij mij ook maar pas kent. Ik bedoel, wat hij al dan niet denkt over mij en hoe hij mij al dan niet beoordeelt op hoe ik eruit zie of hoe ik mezelf uitdruk en hoe hij zich al dan niet voelt in relatie tot mij - dat bestaat in hem, in zijn geest en is dus wie hij is gebaseerd op de dingen die hij heeft meegemaakt in zijn leven, de persoonlijkheid/persoonlijkheden die hij gevormd heeft doorheen zijn leven, de dingen waar hij mee in contact gekomen is en de voorkeuren die hij in zichzelf gevormd heeft, enzovoort. En zijn externe uitdrukking en expressie is de belichaming van wie hij is vanbinnen als hoe hij zichzelf gevormd en opgebouwd heeft doorheen zijn leven.

Hoe kan ik daar zelfs iets mee te maken aangezien we elkaar nog maar amper hebben leren kennen? Het is dus in feite maar vreemd dat ik ga geloven dat  hoe hij reageert op mij in zijn geest ook maar iets wil zeggen over wie ik ben en dat ik niet besef en inzie dat hij zichzelf uitdrukt, hij drukt uit wie hij is vanbinnen -- ook al verpakt hij het in woorden die naar mij toe gericht zijn en die over mij gaan. Ook al zegt hij 'ik heb je lief', 'ik zie je graag' of 'ik haat je' - dat zijn woorden die uitdrukken hoe hij zich voelt vanbinnen als reactie op zijn gedachten die in zijn geest opkomen op basis van zijn perceptie van wat hij ziet met zijn ogen en hoort met zijn oren -- een perceptie en gedachten die afkomstig zijn vanuit zijn persoonlijkheid en de associaties en verbindingen die hij vormt in zijn onderbewustzijn.

Ik wil maar zeggen dat de relaties die we aangaan met anderen, altijd relaties zijn met onszelf - omdat de dingen die we denken en voelen in relatie tot de ander persoon en hoe we reageren op de ander, bestaat steeds in onszelf en is steeds gebaseerd op al de onderdrukte en onderliggende lagen in en van ons bewustzijn. Als we dan dus dit feit gaan negeren en de uitdrukking van een ander 'persoonlijk' gaan opnemen door onszelf bijvoorbeeld te identificeren met wat een ander over ons denkt, dan zien we niet enkel onszelf niet in en als het feit dat onze reacties op het gedrag en de uitdrukking van een ander niets zegt over de ander maar veeleer iets zegt over hoe we zelf bestaan in en als onszelf, maar we zien vooral ook de ander niet en wie zij zijn in zichzelf als belichaamd door hun externe expressie.

Meer in de volgende blog...

Dag 611: Hoe Zijn Onze Relaties de Facilitator van Zelf-Onderdrukking?

Wat ik heb ontdekt voor mezelf in mijn proces tot dusver is dat er wel degelijk een verschil is tussen zelf-expressie vanuit wie we denken en geloven dat we zijn in onze geest, hetgeen een expressie is van meningen, beoordelingen, interpretaties en gedachten, gedreven door reacties van gevoelens en emoties, en dat in een andere term het 'ego' genoemd kan worden -- en zelf-expressie vanuit het lichaam als wie we werkelijk zijn. 'wie we werkelijk zijn' omdat, ik bedoel, ons lichaam is wel degelijk de meest simplistische, sumiere en directe oorsprong van ons bestaan. Ons 'ego', ons 'ik' en onze geest is als het ware een deken dat daar bovenop gelegd wordt en dat die simplistische bestaansvorm van wie we zijn in en als het lichaam onderdrukt.

En dat Ego, als zijnde de idee van wie we zijn in onze geest, bestaat uit lagen die zichzelf gaandeweg hebben opgebouwd doorheen ons leven en die we uiteindelijk zijn gaan aanvaarden als wie we zijn. En dit gelaagde bestaan van het ego is wat er ook voor zorgt dat we bijvoorbeeld niet zien of beseffen  dat het ego niet werkelijk is wie we zijn, omdat het zo slinks en langzaam maar zeker is opgekomen in onszelf dat we het niet doorhadden terwijl het gebeurde.

Ik bedoel, onze uitdrukking in en als het ego is in feite gebaseerd op de onderdrukking van onszelf in en als ons fysieke lichaam. Terwijl we geloven dat we onszelf uitdrukken en 'onszelf zijn', drukken we in feite lagen en lagen van onderdrukking uit die we hebben toegestaan te bestaan in onszelf.

Die zelf-onderdrukkingen kunnen we bijvoorbeeld herkennen  in gedachten die we hebben over ons lichaam. Gedachten zoals 'ik moet slank zijn' of 'ik ben te dik' of 'ik ben lelijk' of 'ik moet er zus of zo uitzien', gepaard met een ervaring van stress. Dat zijn allemaal tekens en signalen die erop wijzen dat we in onze uitdrukking onszelf niet toestaan onszelf te zijn, maar dat we een specifiek beeld in onze geest hebben in verband met wie we willen zijn en/of denken dat we moeten zijn -- zowel langs binnen als buiten.

En het vreemde is dat onze relaties met mensen gebaseerd zijn op die zelf-onderdrukkingen. Het is wanneer we een relatie starten, een 'liefdes-'relatie, dat dit soort gedachten meer en meer beginnen op te doemen. Dus vreemd is het dan dat we langs de ene kant, wanneer we die 'ene' gevonden hebben, onze 'liefdespartner', ons plots zo enorm goed voelen omdat we immers iemand gevonden hebben die van ons houdt en die ons liefheeft. Maar dan langs de andere kant beginnen al die onzekerheden op te komen in onze geest. Onzekerheden in verband met ons uiterlijk en of het nog aantrekkelijk of sexy is.

En onzekerheden in verband met onze persoonlijkheid en of we nog wel interessant en uitdagend genoeg zijn. En dan komen de zelf-onderdrukkingen omdat we vanuit die onzekerheden willen proberen om 'beter', 'leuker', 'mooier', 'aantrekkelijker' te zijn, waardoor we uiteindelijk onszelf niet meer herkennen omdat we zodanig veranderd zijn in die relatie in ons verlangen om 'beter' te zijn.

En ik bedoel, die veranderingen gebeuren ook niet plots, het is precies hetzelfde als hoe het ego zich ontwikkeld, ons 'ik-bewustzijn', doorheen ons leven, het gebeurt gaandeweg en zo langzaam dat we het niet doorhebben. Maar uiteindelijk beseffen we wanneer we terugkijken op wie en hoe we waren voordat we in de relatie waren, dat we veranderd zijn en dat we niet goed weten hoe of waarom dat gebeurd is.

Meer in de volgende blog...

Dag 486: Waarom Lopen mijn Relaties Altijd Fout Af?!

Ik heb doorheen mijn leven hier op aarde een eigenaardige relatie met relaties gehad, in de zin van dat ik, eens ik begon aan het verkennen van 'liefdesrelaties' en eens ik begon aan het proces van het 'hebben van een relatie' en het 'hebben van een partner', veranderde ik als persoon compleet. Ik was ongeveer 21 jaar toen ik voor de eerste keer een relatie had met een man, en voor de eerste keer seks had. 21 jaar is jonger dan de leeftijd waarop  mensen doorgaans beginnen aan relaties tegenwoordig - maar leeftijd speelt hoedanook geen rol omdat, mijn ervaring was niet meer of minder een testament van 'maturiteit'.

Ik bedoel, 21 jaar, maar zonder enige ware kennis van of inzicht in hoe relaties eigenlijk in z'n werk gaan. Ik zag de mensen in mijn omgeving wel relaties aangaan, en ik had een voorbeeld aan mijn ouders en grootouders en de mensen in mijn leven die ook 'relaties hadden', maar op geen enkele echte substantiele manier had ik enig begrip van waar ik eigenlijk aan begon.

Ten eerste 'viel' ik zowat in de relatie, in de zin van dat hij mij kuste, er kwam een gevoel op in mezelf, ik volgde dat gevoel, we hadden seks, en 'patat', we hebben 'een relatie'. Zo gaat dat dan. Communicatie? Nope. Elkaar leren kennen? Nope. Eerst een Vriendschap en overeenkomst opbouwen? Nope. Eerst onderzoeken om te zien of we eigenlijk wel bij elkaar zouden passen? No way! Enkel gevoelens die… zomaar van nergens en overal komen. Waar kwamen die gevoelens zelfs vandaan? Dat wist ik niet. Al wat er door mijn geest ging was voorgeprogrammeerde onderbewuste gedachtenpatronen die gingen van 'yay, ik heb een relatie nu' en 'een relatie hebben is goed' en 'ik ben om de één of andere reden op de één of andere manier speciaal en belangrijk omdat ik een relatie heb'. Dat waren de achterliggende geloofsystemen die de drijvende kracht vormden van waarom het was dat ik dat 'gevoel' had in mezelf dat ik deze relatie 'wil' en dat het 'juist' is om deze relatie met deze persoon aan te gaan.

Die eerste relatie heb ik zo'n twee jaar uitgekeken. We gingen samenwonen na één jaar. Was ik zwanger geworden ondertussen, dan had ik het kind waarschijnlijk gehouden en samen met hem proberen op te voeden, als 'moeder' en 'vader'. Dat is immers 'wat je hoort te doen' in 'een relatie', en dat is 'hoe een relatie in z'n werk gaat', volgens de voorbeelden die ik had gezien in mijn omgeving en werkelijkheid doorheen mijn kindertijd en mijn leven hier op aarde. Maar wat ik nooit heb ingezien in verband met die 'voorbeelden', is dat het in feite maar 'beelden' zijn, en die 'beelden' zijn een eendimensionele representatie van 'een werkelijkheid', maar het is niet 'de realiteit'. De realiteit is heel wat anders dan een beeld.

Wat ik heb geleerd in de twee kortstondige relaties die ik heb mogen ervaren in mijn jonge leven, is dat het heel makkelijk is om jezelf ervan te overtuigen dat alles goed gaat en dat je goed bezig bent en dat je gelukkig bent - omdat je leven veel aan het gelijken is op de 'voor-beelden' die in je onderbewuste geest gebrand staan in verband met wat 'goed' en 'positief' en 'normaal' en 'juist' is in termen van 'het hebben van een relatie' -- dus denk je van 'ja, alles is goed in mijn leven'. Maar wat je niet opmerkt is dat je, in de eigenlijke realiteit, eigenlijk niet echt 'gelukkig' bent - vanuit het perspectief dat je eigenlijk in constante angst bestaat dat je dat mooie plaatje zou verliezen. En, door die angst ben je jezelf aan het veranderen in hoe je eruit ziet, hoe je dingen doet, hoe je praat, hoe je omgaat met mensen enzovoort -- op zo'n subtiele wijze dat je het zelf niet eens merkt. Je schuift jezelf aan de kant om iemand en iets te worden dat 'goed genoeg' is om in dat mooie plaatje van 'de relatie' te passen dat je in je geest hebt omdat je denkt dat je de relatie op die manier staande zal kunnen blijven houden.

Maar, wat ik daarin ook beseft heb, is dat de relatie als een spiegel is voor wie je bent in jezelf. En dat het net zo is dat, als jij jezelf opgeeft en aan de kant schuift en als jij geen respect hebt voor jezelf omdat je de relatie en je partner boven jezelf plaatst en meer waarde geeft dan jezelf --- dan zal de relatie en je partner jou ook uiteindelijk aan de kant schuiven en geen respect hebben voor jou.

Wat is 'een relatie' immers? Een relatie zou simpelweg een overeenkomst moeten zijn tussen twee wezens om samen een leven te bewandelen en elkaar te ondersteunen in het bereiken en verwezenlijken van het eigen hoogste potentieel.  Maar, als een relatie wil zeggen dat jij gaat afbraak doen aan wie je zelf bent vanbinnen, en je wordt een emotioneel wrak, en je hebt geen oog meer voor wie je zelf bent en wat jij wil van je leven en wat jij zelf belangrijk en interessant vindt om te doen in deze wereld en realiteit --- wat is 'de relatie' dan eigenlijk? En, waarom sta je dat soort 'relatie', hetgeen eigenlijk meer lijkt op een gevangenis, toe te bestaan in jezelf en je leven?

Wat ik heb ingezien, voortgaande op hoe mijn twee relaties zijn verlopen, is dat hoe ik de relatie ervaar en hoe de relatie verloopt --- is een weerspiegeling van wie ik ben vanbinnen, van hoe ik in relatie sta tot mezelf. Ook mijn partnerkeuze en de wijze waarop deze persoon in interactie zal treden met mij en hoe ik die interactie zal interpreteren en ervaren in mezelf, is volledig bepaald door hoe ik in relatie sta met mezelf. Dus, in mijn relaties bestond ik in een constante angst om mijn partner te verliezen en om afgewezen te worden - en ik probeerde mezelf te veranderen om die angst te vermijden, en ik probeerde hem met hand en tand te behagen om te kunnen vermijden wat eigenlijk onvermijdelijk was, namelijk dat hij het zou uitmaken met mij of dat de relatie op de één of andere manier op de klippen zou lopen. En dit had nooit iets te maken met wie hij was, ook al kon ik mezelf er in mijn geest altijd wel van overtuigen dat hij het was die niet om mij gaf en dat hij het was die geen respect had voor mij -- neen, het had te maken met mijn gebrek aan respect voor mezelf. Ik gaf nooit genoeg om mezelf om mijn expressie te eren en te respecteren, ik onderdrukte mezelf, ik beoordeelde mezelf, ik dacht dat ik niet goed genoeg was, ik wees mezelf af door mijn beslissingen niet te baseren op wat meetbaar het beste zou zijn voor mezelf. Ik nam het heft van mijn eigen leven niet in handen door relaties aan te gaan met mensen die ik niet eens fatsoenlijk kende - mensen die uiteindelijk niet op dezelfde golflengte bleken te staan als ik.

En, ondanks het feit dat ik dat keer op keer inzag, dat we eigenlijk niet echt bij elkaar pasten, bleef ik mezelf forceren om de relatie staande te blijven houden. Ik bedoel, dat is regelrechte zelf-pijniging en zelf-misbruik. Dus, de vraag die ik mezelf had moeten stellen was: Waarom heb ik een relatie van misbruik met mezelf gecreëerd? Waarom houdt ik mezelf niet in ere en waarom plaats ik mezelf niet op de eerste plaats in mijn leven? Omdat, als ik een relatie zou aangaan met iemand vanuit dat startpunt van zelf-respect en zelf-waardering, dan zou mijn relatie dit ook ondersteunen en een weerspiegeling zijn van wie ik ben in mezelf en hoe ik in relatie sta met mezelf.

http://www.desteni.org

Dag 174: Kameleon Personage in een Relatie - Zelf-Correctie

Dit is een verderzetting van "Dag 173: Kameleon Personage in een Relatie - Zelf-Vergeving"


wanneer en als ik de gedachte aan 'het einde van de relatie', als het beeld van mezelf als 'alleen' en 'verlaten' en 'afgewezen', zie opkomen in mezelf, dan stop ik en ik adem -- en ik sta mezelf niet toe te reageren met backchat en angst in en als het Kameleon Personage

ik stel mezelf tot doel om eerst en vooral een relatie te creëren met mezelf, in en als zelf-aanvaarding, zelf-respect en zelf-vertrouwen om er zeker van te zijn dat ik mezelf niet zal compromitteren of onderdrukken wanneer ik een relatie creëer met een ander wezen - en om ervoor te zorgen dat ik stabiel blijf in en als mezelf zodat ik in een positie sta waarin ik mijn wereld kan sturen in en als relaties die ik creëer met mijn omgeving in en als en vanuit wat het beste is voor mezelf als het leven zelf

wanneer en als de backchat 'ik wil niet alleen zijn' opkomt in mezelf als reactie op de gedachte aan het 'eind van de relatie', dan stop ik en ik adem, en ik sta mezelf niet toe te reageren op deze backchat met angst omdat ik besef dat ik alleen ben in en als mezelf en dat ik verantwoordelijk ben voor mijn bestaan - en dat deze backchat afkomstig is uit de afscheiding die IK mezelf heb toegestaan te creëren in mezelf met 'mijn partner'

en hierin stel ik mij tot doel om verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf door mezelf te vergeven voor de afscheiding die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf - en op te staan in en als eenheid en gelijkheid met 'mijn partner' als mezelf --- en hierin te beseffen dat ik alleen besta in en als mezelf en dat elke afscheiding in en als gevoelens en emoties die ik ervaar 'tussen mezelf en mijn partner' mijn eigen creatie is in en als de geest

wanneer en als ik de backchat 'ik moet hem bij mij houden' als reactie op de gedachte aan 'het einde van de relatie' zie opkomen in mezelf, dan stop ik en ik adem, en ik sta mezelf niet toe te reageren met het verlangen om te participeren in en als verbeelding over de toekomst als het projecteren van mijn expressie in mijn geest en mij in te beelden hoe ik mij zal/zou gedragen in het bijzijn van hem om hem bij mij te kunnen houden door middel van manipulatie - omdat ik hierin besef en inzie dat ik enkel mezelf aan het manipuleren ben door de beoordelingen die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf te projecteren op het beeld van 'hem' in mijn geest

hierin stel ik mij tot doel om verantwoordelijkheid te nemen voor deze verbeelding in mezelf -- en één en gelijk te staan met het beeld van 'mijn partner' en het beeld van 'mezelf' dat ik heb geprojecteerd in mijn geest

wanneer en als de backchat 'ik heb hem nodig' opkomt in mezelf als reactie op de gedachte aan 'het einde van de relatie', dan stop ik en ik adem, en ik sta mezelf niet toe te reageren met de ervaring van verlangen om hem te manipuleren met mijn expressie door te participeren in en als verbeelding over hoe ik mijn expressie zou kunnen gebruiken om zijn gedachten/beoordelingen over mij te manipuleren -- omdat ik besef dat ik hierin enkel mezelf aan het manipuleren ben

hierin stel ik mij tot doel om op te staan in en als mezelf in en als zelf-zekerheid, zelf-aanvaarding in en als eenheid en gelijkheid met 'mijn partner' in het besef dat ik hem niet nodig heb om te bestaan - ik ben HIER in en als het moment als ademhaling

wanneer en als ik de backchat 'ik moet ervoor zorgen dat hij mij leuk blijft vinden' zie opkomen in mezelf als reactie op de gedachte aan 'het einde van de relatie', dan stop ik en ik adem -- en ik sta mezelf niet toe te reageren met verlangen om in mijn verbeelding een alternatieve expressie te bedenken die in het teken staat van 'hoe hij mij beoordeeld' en manipulatie - omdat ik besef dat het verlangen dat hij 'mij leuk vindt' bestaat in mezelf omdat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf niet leuk te vinden, mezelf niet te aanvaarden en mezelf niet te respecteren

hierin stel ik mij tot doel om een relatie te creëren met mezelf waarin ik mezelf leer kennen, mezelf leer 'leuk' vinden en mezelf leer aanvaarden door verantwoordelijkheid te nemen voor mijn bestaan

wanneer en als ik de backchat 'ik moet zijn wie hij wil dat ik ben' zie opkomen in mezelf als reactie op de gedachte aan 'het einde van de relatie', dan stop ik en ik adem, en ik sta mezelf niet toe mezelf te definieren in en als deze backchat door in verbeelding te gaan waarin ik mijn observaties en interpretaties van 'wie hij is' als 'wat hij goed/slecht en positief/negatief vindt' gebruik om een personage van mezelf te creëren dat daarbij past om hem te manipuleren om mij 'leuk' te vinden en bij mij te blijven - omdat ik inzie dat ik enkel mezelf aan het manipuleren ben door mezelf te onderdrukken

hierin stel ik mezelf tot doel om te stoppen met mijn macht weg te geven aan het verlangen naar een relatie en dus te stoppen met mezelf te onderdrukken om 'goed genoeg' te zijn voor 'mijn partner' -- maar om op te staan in en als mezelf in en als zelf-verantwoordelijkheid in en als eenheid en gelijkheid

wanneer en als ik de backchat 'als ik mezelf ben dan zal hij mij afwijzen' zie opkomen in mezelf als reactie op de gedachte aan 'het einde van de relatie', dan stop ik en ik adem, en ik sta mezelf niet toe te reageren met angst - omdat ik besef dat 'afwijzing' niet slecht of negatief is

hierin stel ik mezelf tot doel om een relatie te creëren met 'andere mensen' in eenheid en gelijkheid met wie ik werkelijk ben - in en als het besef dat 'afwijzing' een handige 'tool' is voor mij om te zien wie bij mij past en wie niet -- hierin stel ik mezelf tot doel om mezelf niet te onderdrukken uit angst van afwijzing en om mezelf niet te definieren in en als angst van afwijzing --- maar om verantwoordelijkheid te nemen voor mijn wereld/realiteit/leven/mezelf en het zelf-directieve principe te zijn van mijn wereld, door mezelf de kans te geven om mensen eerst te leren kennen, en mensen de kans te geven om mij te leren kennen door onvoorwaardelijk mezelf te zijn in en als elk moment van ademhaling en dus niet te bestaan in en als de energetische polariteit van verlangen naar erkenning en angst van afwijzing

wanneer en als ik verbeelding zie opkomen van herinneringen waarin ik samen was met mijn partner, dan stop ik en ik adem, en ik sta mezelf niet toe te reageren met het beoordelen van mijn expressie om een energetische polariteit te genereren in mezelf van 'positief' en 'negatief' -- omdat ik besef dat dit beeld in mijn geest niet is wie ik werkelijk ben --- ik ben HIER in en als de fysieke realiteit als zelf-expressie in en als ademhaling

wanneer en als ik de verbeelding zie opkomen over 'de toekomst' waarin ik mij inbeeld hoe ik mij zal gedragen als ik nog ooit samen zal zijn met 'mijn partner', dan stop ik en ik adem, en ik sta mezelf niet toe te participeren in en als de energie van opwinding als het verlangen naar erkenning - omdat ik besef dat dit beeld in mijn geest van 'mijn expressie'/gedrag niet is wie ik werkelijk ben - Ik ben HIER in en als zelf-aanvaarding

Dag 169: Een Relatie als expressie van Eenheid en Gelijkheid

Dit is een verderzetting van "Dag 168: Uit de Duisternis van Mezelf naar het Licht van de Relatie"



ik besef dat de tegenstelling van 'licht' en 'duisternis' enkel bestaat als een zelf-onderdrukkings mechanisme waarin een relatie als zogezegde 'aanvaarding' en 'verbondenheid' en 'liefde' in wezen een verwerping is van mezelf als wie ik werkelijk ben als de duisternis en dus een illusie

ik stel mezelf tot doel om relaties te creëren als ondersteuning van zelf-inzicht en zelf-aanvaarding en niet van angst

ik stel mezelf tot doel om te staan/bestaan in en als eenheid en gelijkheid als licht en duister en niet in en als een energetische polariteit van positief en negatief maar in en als het besef dat ik het bestaan ben als al wat HIER is

 ik stel mezelf tot doel om zelf-eerlijk te zijn en te bestaan in en als het besef dat licht en duisternis in en als mezelf bestaan en dus één en gelijk zijn met mezelf en dat ik de beoordelingen van 'positief' en 'negatief' gebruikt heb om mezelf af te scheiden van mezelf als 'licht' en 'duisternis'

ik stel mezelf tot doel om verantwoordelijkheid te nemen door niet in te zien en te beseffen dat 'licht' en 'duisternis' niet echt bestaan, maar een polariteit is die ik in mezelf heb gecreëerd waarin ik mezelf heb afgescheiden van mezelf als het leven zelf en die ik heb aanvaard als 'de realiteit' - terwijl het in wezen maar de alternatieve onechte realiteit is van de geest als energetische ervaringen in en als gedachten, gevoelens en emoties

ik stel mezelf tot doel om, wanneer en als ik angst van de wereld/het systeem zie opkomen in mezelf, in de vorm van gedachten als beelden, te stoppen en te ademen - en mezelf niet toe te staan te reageren op die angst met het verlangen naar het 'licht' als een relatie als positieve gevoelens --- maar die angst als de negatieve ervaring te stoppen in mezelf door verantwoordelijkheid te nemen voor wat ik heb toegestaan te bestaan in mezelf en in te zien dat 'de realiteit' en de 'angst van de realiteit' enkel bestaat in mezelf als de kennis en informatie die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf

ik stel mezelf tot doel om één en gelijk te staan met de duisternis in mezelf als de 'negatieve ervaringen/emoties' en er niet van weg te vluchten -- omdat ik besef dat ik, door te willen wegvluchten van de negatieve ervaringen, ik enkel die negatiefheid heb gemanifesteerd in en als de realiteit als het leven op aarde door er geen verantwoordelijkheid voor te nemen

Dag 165: Wat is een relatie?

Ik merkte dat ik de laatste tijd veel terugdacht aan mijn vorige relatie in de hoop en het verlangen om hem weer te zien (zie "Dag 162: Misschien op een Dag"). Bij nader onderzoek ontdekte ik dat er een obsessie in mezelf bestaat met 'relaties', een heel construct van jewelste.

Een construct waarin ik mezelf zie als een beeld in mijn geest, samen met het beeld van mijn 'partner' of 'andere mensen' zoals familie/vrienden/omgeving - waarrond ik allerlei 'regels' en codes en geloofsystemen heb gecreëerd in verband met hoe ik mij zou moeten gedragen in die relaties, wat 'correct gedrag' is, wat 'juist' en 'fout' en 'goed' en 'slecht' is en hoe ik beoordeeld wordt op mijn gedrag in relatie met die specifieke persoon/personen. Hierin besefte ik dat ik nog nooit werkelijk alleen bestaan heb in mezelf, en nog nooit werkelijk mezelf geweest ben, maar enkel een beoordeling/definitie van mezelf dat volledig bepaald was door hoe ik veronderstelde dat 'andere mensen' over mij denken.

Wat ik nooit heb beseft hierin was dat al die beoordelingen die ik geprojecteerd zag in 'de geest van een ander', in werkelijk altijd alleen maar in mezelf bestonden en dat ik mezelf compleet had afgescheiden van die immense wereld van beoordelingen in mezelf door ze te projecteren 'buiten mezelf' in wat ik zag met mijn ogen.

Ik had een hele wereld van geloofsystemen gecreëerd rondom 'hoe een relatie zou moeten zijn en er zou moeten uitzien' volgens wat ik voornamelijk op televisie gezien had en wat ik had geobserveerd van mijn omgeving, als een construct van beelden in mijn geest, waarin ik ook maar een beeld was dat in dat construct moest passen.

Ik zag hoe ik hierin mijn vertrouwen, mijn zelf-respect, mijn zekerheid, mezelf compleet had weggegeven aan die 'relaties' die ik had toegestaan te bestaan in mezelf als de fundatie van mijn wezen - en dat dit ook de reden was dat ik mij altijd zo gespannen heb gevoeld, dat ik mij nooit werkelijk heb kunnen ontspannen omdat ik die constante stroom van gedachten aan 'andere mensen' en 'mijn omgeving' die opkwam in mezelf heb aanvaard als 'echt' en 'de realiteit' en mezelf heb aanvaard en toegestaan te bestaan in een constante angst om 'niet normaal te zijn', volgens wie ik geloofde dat ik moest zijn als een kopie van mijn omgeving als wat ik zag met mijn ogen.

Dus, stelde ik mezelf de vraag 'wat is een 'relatie' eigenlijk?' - Is een relatie het weggeven van mijn macht, kracht, zekerheid en vertrouwen en mezelf volledig aanpassen aan hoe ik denk dat de ander persoon wil dat ik ben uit angst om hem/haar te verliezen? Is een relatie iets dat ik moet 'hebben', als een 'bezit', om een volledig, compleet en heel wezen te zijn - waar ik dan mijn hele wezen voor moet veranderen en wie ik werkelijk ben moet onderdrukken - waarin ik niet enkel mezelf vastzet in dit construct als een gevangenis maar ook de ander door van hem/haar te verwachten dat hij/zij zich ook in die vorm/dat construct past om mij te geven wat ik wil?.... want dat is wat ik altijd had aanvaard in mezelf als mijn definitie van 'een relatie'.

Hierin kwam ik dan tot de conclusie en de realisatie dat het nodig is om die definitie van 'een relatie' te onderzoeken en aan te pakken zodat het niet een voorgeprogrammeerd construct van zelf-misbruik is dat ik zomaar volg en aanvaard als 'de realiteit', maar zodat het één en gelijk staat met wie ik werkelijk ben als het leven zelf, ter ondersteuning van mezelf als zelf-respect, zelf-vertrouwen, zelf-zekerheid, zelf-liefde en zelf-aanvaarding



Wordt vervolgd in Dag 166

Dag 147: Verbondenheid is Afwijzing

Dit zijn de Zelf-Correctieve Statements voor "Dag 145: Wat Passen we zo goed Samen!" en "Dag 146: Wij horen bij elkaar!"



Wanneer en als ik de gedachte zie opkomen in mijn geest waarin ik de expressie van mijn partner beoordeel en dan vergelijk met hoe ik mijn expressie gedefinieerd heb in mijn geest als 'mijn persoonlijkheid', dan stop ik en ik adem, en ik sta mezelf niet toe een 'bel' te creëren in mijn geest waarin wij tweëen bestaan als de ankerpunten voor het gelimiteerde systeem van persoonlijkheid - omdat ik besef dat dit een construct is dat als enige functie heeft om mij in een systeem te plaatsen van zelf-comprommitering, zelf-onderdrukking en zelf-limitering, omdat ik in dit relatie-construct steeds het geloof heb toegestaan te bestaan in mezelf dat ik mijn partner nodig heb als 'mijn wederhelft' die zogezegd 'bij mij past' omdat ik mijn wezen/expressie in wezen opzettelijk heb aangepast aan hem OM 'bij hem te passen' ZODAT ik kon participeren in de gedachten en gevoelens van het relatie-construct waarin ik mij speciaal kan voelen

ik besef dat ik verantwoordelijk ben voor de 'verbondenheid' die ik ervaar tegenover mijn partner wanneer ik hem zie, omdat IK hem zie, interpreteer en ervaar vanuit MIJN geest

ik stel mij tot doel een relatie te ontwikkelen met mijn partner waarin ik besta en sta als een 'alleenstaand' wezen, en niet in en als het constante gevoel dat ik hem nodig heb 'aan mijn zijde' en dat ik bij hem moet zijn om 'mezelf te kunnen zijn' -- door verantwoordelijkheid te nemen voor de gedachten en gevoelens die ik ervaar in mezelf tegenover hem in en als het relatie-construct waarin ik mezelf heb afgescheiden van
hem als mezelf door zijn expressie te beoordelen en mijn expressie te beoordelen en mezelf te vergelijken met hem, waarin ik hem en mij heb gemanifesteerd als twee beelden in mijn geest in complete afscheiding van mezelf

wanneer en als ik het gevoel van 'liefde' zie opkomen in mezelf als reactie op het beeld dat ik heb gecreëerd in mijn gedachten van mezelf en mijn partner, waarin ik in mijn backchat denk dat wij 'toch zo goed bij elkaar passen' en 'bij elkaar horen', en 'voor elkaar gemaakt zijn', dan stop ik en ik adem en ik besef dat ik volledig verantwoordelijk ben voor dit gevoel en de gedachte dat wij 'samenhoren', gebaseerd op het beeld dat ik zelf heb gecreëerd in mijn geest van hem en ik  omdat ik wilde en verlangde om een partner te hebben waar ik 'bij hoor', om het gevoel van 'verbondenheid' in mezelf te kunnen ervaren

hierin besef ik dat het gevoel van 'verbondenheid' niet echt is omdat het gebaseerd is op de afscheiding die ik opzettelijk zelf gecreëerd heb tussen mezelf en mijn partner of mezelf en mijn vrienden door mezelf opzettelijk aan te passen en te veranderen om meer te passen bij de expressie van mijn vrienden/partner in mijn zoektocht naar het gevoel van verbondenheid

wanneer en als ik het gevoel van liefde als verbondenheid als reactie op de gedachte dat mijn partner en ik samen horen en bij elkaar passen, dan stop ik en ik adem en ik besef dat de consequenties van mijn participatie in dit positief gevoel uiteindelijk de ervaring van afscheid, afwijzing en verstoting zal zijn, die ik in mezelf aan het creëren ben door te participeren in energie, hetgeen ALTIJD werkt met een positieve en een negatieve pool, met op een neer, nu eens positief, dan weer negatief

hierin stel ik mij tot doel de energetische wisselstroom van verbondenheid en afwijzing te stoppen in mezelf, en op te staan als een alleenstaand wezen, in en als zelf-liefde, zelf-vertrouwen en zelf-aanvaarding - waarin ik met mijn partner omga als hoe ik zou willen dat er met mij omgegaan wordt, namelijk in eenheid en gelijkheid, constant en stabiel

Dag 136: Het Format van Het Leven

Een punt dat ik gemerkt heb in mijn relatie is dat ik verlang naar de erkenning van mijn partner voor mijn 'schoonheid', 'vrouwelijkheid' en 'sex-appeal' en langs de andere kant heb ik angst om afgewezen te worden, angst dat hij mij 'niet mooi/vrouwelijk/sexy' genoeg zal vinden, omdat ik mezelf in mijn geest afmeet aan en vergelijk met beelden van andere vrouwen die ik zie via de media. Maar.... waar komt dit idee vandaan dat ik moet voldoen aan één of ander format van 'de vrouw', zoals 'mooi'/'vrouwelijk'/'sexy' en dat ik daarvoor erkenning/bevestiging nodig heb van een man?

Met wie vergelijk ik mezelf dan wel in mijn beoordelingen van 'vrouwelijk', 'sexy' en 'mooi' en waarom?
En belangrijker, waarom hebben wij als samenleving een zeker 'format'/'model'/'voorbeeld' aanvaard van hoe een vrouw/meisje er moet uitzien om 'goed' te zijn, denk maar aan de beroemdheden, de modellen, de prinsessen, de typische 'schoonheids-' eigenschappen zoals blonde haren, blauwe ogen, een kleine neus, een gave huid, een smalle taille, ronde borsten, etcetera?

Waarom staan wij toe dat onze kinderen vanaf een jonge leeftijd compleet gebrainwashed worden door hun omgeving met beelden en subtiele aansporingen van hoe zij er idealiter zouden moeten uitzien -- is het soms omdat we geloven dat die 'idealen' een soort van 'natuurlijk' verschijnsel zijn, dat die 'ideaalbeelden' al in het kindbrein gebakken zitten van voordat ze deze wereld betraden?                                  

Hoe is het dat we zo dom en blind zijn voor het feit dat alles van wat wij 'overleving van de sterksten' noemen zoals bijvoorbeeld de verhoogde overlevingskansen van mensen die meer beantwoorden aan het 'schoonheid-ideaal' als de beelden die in deze wereld gepromoot en opgehemeld worden door de media, hetgeen wij hebben aanvaard als een 'natuurlijk verschijnsel', in wezen een fabricatie is van deze wereld waarin elk kind automatisch geprogrammeerd wordt vanaf Dag 1 van zijn bestaan hier in deze menselijke samenleving, en dat letterlijk niets van die 'idealen' al bestaat in het onschuldige kinderbrein zonder dat het daar opzettelijk in geplant werd/wordt door de omgeving? (Zie het fenomeen 'Feral Children' voor meer inzicht en perspectief in deze Kwestie)

Waarom beseffen we niet dat elke ongelijkheid in deze menselijke samenleving geen natuurlijk verschijnsel is maar een programma dat in elk kinderbrein geprogrammeerd wordt via woorden en beelden vanaf zijn arrivatie in deze wereld, en dat Darwin's stelling van 'overleving van de sterksten' als één of andere natuurlijke wetmatigdheid een grote pot Larie en Apekool is die overduidelijk niet gebaseerd is op ware observatie van wat er werkelijk gebeurt  in het opgroeiingsproces van het kind in deze wereld?

Deze vorm van bestaan, waarin kinderen opgroeien om zich uiteindelijk ontevreden te voelen met hoe ze eruitzien, en enorm veel stress ervaren in zichzelf over hun lichaam, omdat ze in de polariteit gevangen zitten van 'aanvaarding' en 'afwijzing', aangezien ze geleerd hebben dat ze vooral niet gewoon zichzelf mogen zijn, dat wie zij zijn niet goed genoeg is, en dat ze moeten voldoen aan één of ander 'format'/'model'/'standaard',  om te kunnen 'mee spelen' in het spel van relaties en sex, als hetgene dat in de menselijke samenleving ook wordt gepromoot als het Hoogste Goed, is simpelweg Misbruik door de Ouders die instaan voor het leven op aarde en die duidelijk nooit hebben stilgestaan bij wat zij toestaan als het systeem op aarde dat het Leven/de Geest van hun kind bepaalt en vormgeeft.

Tijd voor Deprogrammatie want dit is onaanvaardbaar.



Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mij te laten programmeren door een systeem waarin ik geloof dat ik continu erkenning en bevestiging en validatie nodig heb voor 'wie ik ben' als mijn gedrag en mijn uiterlijk, door te aanvaarden dat er blijkbaar 'standaarden', 'normen' en 'idealen' zijn waar ik aan moet voldoen --- waarin ik heb geleerd dat wie ik ben simpelweg niet goed genoeg is

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat relaties in deze realiteit mechanismen zijn die enkel bestaan om dit verlangen naar erkenning, validatie en bevestiging in de mens te bevredigen, waardoor relaties dus enkel onzekerheid, angst en stress voeden in het individu -- omdat de relatie gebaseerd is op het niet aanvaarden van het wezen zoals het is, maar op het enkel bevestigen, valideren en voeden van de leugen dat het wezen probeert waar te maken in en als de poging om op te leven naar het 'ideaalbeeld' dat hem/haar gepresenteerd werd/wordt door de samenleving

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd relaties te creëren op basis van het verlangen naar erkenning, validatie en bevestiging voor mezelf als het beeld dat ik probeer te zijn in deze wereld, een beeld dat in constante vergelijking staat met de 'ideaalbeelden' die via de media gepresenteerd worden als 'hoe ik als vrouw er zou moeten uitzien' -- en dat mijn relaties daarom gebaseerd zijn op een leugen en daarom niet eens echt zijn

Ik vergeef mezelf dat ik relaties heb toegestaan te bestaan in deze wereld als mechanismen die de leugen van de mensheid voeden, waarin beide partners op zoek zijn naar erkenning, validatie en bevestiging voor hun 'waardigheid' als beeld, in vergelijking met de ideaalbeelden die in beide partners vanaf de kindertijd geprogrammeerd geweest zijn door de omgeving -- in de plaats van mechanismen van ware ondersteuning voor de wezenlijkheid van beide partners

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat zolang relaties bestaan als mechanisme dat de leugen voedt, namelijk als een beeld in de geest van beide partners dat enkel gebaseerd is op het verlangen naar erkenning, validatie en bevestiging voor wie beide partners proberen te zijn en wie ze denken dat ze moeten zijn volgens de voorbeelden die hen gepresenteerd geweest zijn door hun omgeving, zal er enkel onzekerheid bestaan in beide partners, omdat elk individu in de relatie continu schippert tussen de positieve ervaring van erkenning/validatie en de negatieve ervaring van afwijzing/verstoting, verlangen en angst

ik vergeef mezelf dat ik relaties heb toegestaan te bestaan in mijn wereld die gebaseerd zijn op zelf-onderdrukking en het verzekeren dat ik nooit mezelf zal zijn, waarin ik enkel de hele tijd besta in spanning, angst, onzekerheid, stress en onveiligheid -- onzeker en twijfelachtig schipperend tussen het verlangen naar erkenning en de angst van afwijzing --- als extensies van de relaties die ik gecreëerd heb tijdens mijn kindertijd met mijn omgeving, als relaties waarin er telkens van mijn verwacht werd dat ik mezelf verander, dat ik mezelf onderdruk, dat ik 'ben zoals anderen' en dat ik dus vooral mezelf niet ben ---- in de plaats van relaties te creëren die gebaseerd zijn op ware wederzijdse ondersteuning voor wie wij werkelijk zijn als levende wezens, waarin er niets verwacht wordt van elkaar, waarin we elkaar niet beoordelen of veroordelen, waarin we niet staan als een onzeker punt van aanvaarding of afwijzing, maar waarin we elkaar steunen in het proces van zelf-aanvaarding en zelf-respect als een punt van absolute stabiliteit

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat het verlangen naar erkenning, validatie en aanvaarding van mijn partner eindeloos is en nooit werkelijk bevredigd zal zijn, omdat aanvaarding enkel echt kan zijn als en wanneer ik mezelf aanvaard --- enkel dan kan ik mij ook werkelijk aanvaard voelen --- omdat de 'aanvaarding' waar ik naar op zoek ben in mijn partner, gebaseerd is op het beeld dat ik presenteer van mezelf waarin ik 'goed genoeg' probeer te zijn in het lijken op de ideaalbeelden van hoe een vrouw er zogezegd zou moeten uitzien die in deze wereld gepromoot worden via de media, hetgeen dus een leugen is, waardoor de 'aanvaarding' die ik dan zogezegd krijg van mijn partner voor die leugen nooit echt kan zijn, omdat ik ook nooit echt mezelf ben


ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat ik nog nooit mezelf geweest ben in mijn relaties met andere mensen, omdat al mijn relaties, vanaf de primaire relaties met mijn ouders en familie, altijd gebaseerd geweest zijn op het zien van mezelf als 'niet goed genoeg' en van de beelden in de media als 'mijn ideaalbeelden' en 'mijn voorbeelden'

ik vergeef mezelf dat ik sex heb gemanifesteerd als het punt van 'de ultieme aanvaarding/validatie/bevestiging van mezelf als het beeld/de leugen dat ik presenteer van mezelf' en hierin niet te beseffen dat het verlangen naar seks niets meer of minder is dan het verlangen naar erkenning, validatie en bevestiging voor de leugen die ik mezelf heb toegestaan te leven, op basis van de beelden die ik in mijn geest heb laten programmeren door de media en mijn omgeving als 'hoe ik er zou moeten uitzien' tijdens mijn kindertijd

ik vergeef mezelf dat ik ideaalbeelden heb toegestaan te bestaan in mijn wereld en mijn geest, als beelden waar ik mezelf constant mee vergelijk en afmeet om mezelf te beoordelen in polariteiten van goed/slecht, positief/negatief als mooi/lelijk, vrouwelijk/onvrouwelijk, sexy/onsexy, etcetera --- als het toppunt van zelf-verwerping, in de plaats van te bestaan in en als mezelf als 'de enige echte', alleen in mezelf als wie ik werkelijk ben, zonder beelden als voorontworpen 'formats' van wat en hoe ik als het leven zogezegd ben of zou moeten zijn

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat als ik niet sta als het punt van absolute stabiliteit, zekerheid en betrouwbaarheid in mijn relatie met andere mensen, dat ik die stabiliteit, zekerheid en vertrouwen waar ik altijd naar op zoek geweest ben in mijn partner nooit werkelijk zal kunnen ervaren

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat ik creëer wat ik toesta te bestaan in mezelf, en dat wanneer en als ik mezelf toesta mezelf uit te drukken vanuit angst en onzekerheid in de relatie, dat die angst en onzekerheid precies zal zijn wat ik zal manifesteren

Ik vergeef mezelf dat ik gedachten heb toegestaan te bestaan in mezelf waarin ik mezelf als een beeld in mijn geest vergelijk met het beeld van andere vrouwen die afgebeeld worden in de media als 'de besten' met 'het beste lichaam' en 'het beste uiterlijk', waarin ik mezelf dan beoordeel als 'goed' of 'slecht' op basis van die vergelijking - waarin ik mezelf saboteer in mijn leven/bestaan, door mezelf niet gewoon te aanvaarden als wie ik ben als 'de enige echte', als alleen in en als mezelf als de fysieke natuurlijke expressie van mezelf als het lichaam, als het enige dat ik ooit geweest ben en kan en zal zijn

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat het bestaan van die 'ideaal-beelden' in de media maar bestaat met het enkele doel van kinderen en volwassenen aan te zetten tot het kopen van producten, door in te spelen op het geprogrammeerde verlangen om te zijn zoals de 'idolen', 'beroemdheden' en 'modellen' die in de media gepromoot en gepresenteerd werden als 'hoe iedereen er zou moeten uitzien', als 'het beste' --- waarin de mens dus geprogrammeerd geweest is door de media als een consumptie-mechanisme/robot die, vanuit zijn verlangen om 'de beste' te zijn om dus het meeste kans te hebben om te overleven in deze wereld, de specifieke producten zal kopen die opzettelijk geassocieerd werden met het gepresenteerde ideaalbeeld --- hetgeen het bewijs is dat de theorie van 'overleving van de sterkste/beste' niet 'natuurlijk' is maar een programma dat in kinderen geprogrammeerd werd door de samenleving via de media

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een kopie te worden van de consumptie-robotten dat de mens geworden is als het resultaat van zijn opvoeding/programmatie in deze wereld door zelf te participeren in het spel van vergelijking van mezelf met de beelden die mij gepresenteerd werden door de media als mijn 'voorbeelden' als 'wie ik moet zijn' en 'wat ik moet hebben' om 'erbij te horen' en 'te overleven' en 'goed' te zijn  --- in de plaats van te beseffen dat dit spel in wezen een uit de hand gelopen systeem is dat gecreëerd is door mens die macht en controle wilde over andere mensen en hierin de voorgeprogrammeerde 'instinctieve' overlevingsangst van de mens gebruikt en misbruikt heeft om de mens te sturen en controleren in zijn gedrag, zonder ooit te hebben stilgestaan bij de verwoestende consequenties dat dit systeem teweeg zou brengen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn macht weg te geven aan de beelden die mij in deze wereld gepresenteerd werden door mijn omgeving als 'de idealen' als 'hoe het leven zou moeten zijn', waar ik, vanuit overlevingsangst, zelf naar heb gestreefd en verlangd om mijn positie in deze wereld te verzekeren omdat ik heb geleerd in interactie met mijn omgeving dat ik het risico loop om niet te overleven als ik niet naar die idealen streef --- in de plaats van te beseffen dat wat ik heb nagestreefd en verlangd in mijn leven als 'mijn idealen' zoals het hebben van een relatie en sex, beroemdheid, erkenning, aandacht, geld en een partner enkel voorgeprogrammeerde waarden zijn die in mij geprogrammeerd zijn door een machtswellustige omgeving die mijn instinctieve overlevingsangst gebruikte en misbruikte om ervoor te zorgen dat ik een kopie wordt van hen in en als het nastreven van dezelfde voorgeprogrammeerde idealen die op zich absoluut niets te maken hebben met overleving in de fysieke realiteit/wereld als het leven op aarde

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet in te zien dat de mens zoals hij nu is de Fankenstein is van het systeem dat zich door generaties van menselijke evolutie heeft gevormd -- als het resultaat van de instinctieve overlevingsangst als een energetische ervaring die dwangmatig getransformeerd werd tot een complete energetische entiteit die de fysieke realiteit consumeert en die een volledige alternatieve realiteit van 'overleving' gecreëerd heeft, waarin 'overleving' niets meer te maken heeft met werkelijke fysieke overleving zoals eten, slapen, sex, kakken, maar met de 'overleving' van die energetische entiteit in en als het fysieke lichaam -- waarvan de consumptiesamenleving het resultaat is, als een systeem dat geen enkele productieve functie of doel heeft voor het leven op aarde en enkel in functie staat van de 'overleving'/'voeding' van het innerlijke energetische systeem/entiteit in de mens als verlangens en gevoelens, hetgeen ironisch genoeg de overleving van het leven op aarde onmogelijk maakt omdat het de fysieke realiteit letterlijk opconsumeert, hetgeen voor ons een belletje zou moeten doen rinkelen dat we misschien toch ergens de bal aan het mis-slagen zijn



wordt vervolgd in Dag 137

Dag 127: Ik ben niet Alleen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat ik niet alleen ben omdat er een beeld van andere mensen in mijn geest zit, en omdat ik veronderstel dat zij vanalles denken en voelen, hetgeen ik kan afleiden uit hun gedrag/uiterlijk

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn gedachten te projecteren in andere mensen als een beeld in mijn geest - hetgeen ik dan gebruik als excuus om mijn macht weg te geven en geen verantwoordelijkheid te nemen voor mijn gedachten -- door te geloven dat wat ik denk over 'wat andere mensen denken', met HEN te maken heeft, en dus niet gecreëerd is door mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de energetische ervaring van opwinding te verbinden met het denken aan wat andere mensen over mij denken, en wat andere mensen voelen over mij -- omdat ik hierin het gevoel heb dat ik niet alleen besta, dat er 'nog andere wezens zijn als ik'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd opzettelijk NA TE DENKEN over andere mensen, over hoe zij zich zouden voelen en wat zij zouden denken - om de ervaring in mezelf te creëren dat ik niet alleen ben, en dat ik het slachtoffer ben van mijn omgeving, van 'andere mensen', omdat zij zogezegd 'vanalles denken/voelen' en dus 'ook echt zijn', 'net als ik'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te verlangen naar een 'zielsverwant', naar iemand die 'zoals ik is', zodat ik het gevoel kan hebben in mezelf dat ik niet alleen besta -- en daarom te participeren in gedachten waarin ik mij inbeeld wat andere mensen denken, gebaseerd op wat ik zie van hen als hun uiterlijk gedrag/uitdrukking, en op die manier de idee creëer dat 'zij zoals mij zijn', want 'ik ben ook een denkend, voelend mens', dus 'wij begrijpen elkaar' - in de plaats van te beseffen dat wij elkaar niet werkelijk begrijpen, omdat onze taal systeemtaal is, voorgeprogrammeerde manieren van spreken die afkomstig zijn uit angst - en dus het enige dat 'hetzelfde' is in ons is de ANGST, al de rest is een illusie

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat ik VERLANG om na te denken, ik VERLANG om na te denken over wat andere mensen zouden denken en voelen - omdat ik verlang naar de energetische ervaring van opwinding, als het gevoel dat ik 'niet alleen ben', het gevoel dat 'andere mensen' mij zien, mij opmerken en dus vanalles over mij denken en voelen, waarin ik het gevoel kan hebben en kan geloven dat ik 'speciaal ben' want 'andere mensen denken over mij en geven mij dus speciale waarde'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat IK degene ben die speciale waarde hecht aan gedachten en gevoelens, door zelf na te denken over wat andere mensen denken en voelen, en er dus aandacht en waarde aan te geven - en aldus de idee creëren in en voor mezelf dat 'de gedachten en gevoelens van andere mensen over mij' echt zijn

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te beseffen dat 'andere mensen' als beelden in mijn gedachten, karakters zijn in MIJN FILM als mijn geest -- waarin ik de beelden die ik zie met mijn ogen gebruik om een 'speciaal wereldje' te creëren waarin ik mij 'speciaal' kan voelen, en dat die beelden op zich niet echt zijn, niets te maken hebben met de fysieke realiteit, maar letterlijk enkel MIJN interpretatie van wat ik zag met mijn ogen, hetgeen compleet gebaseerd is op mijn persoonlijk verlangen om mij speciaal te voelen -- waardoor ik mezelf dus omring met karakters/personages
 in mijn geest, met mezelf als het hoofdpersonage

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat wat ik denk dat andere mensen denken, werkelijk enkel mijn gedachten zijn, die ik projecteer in het beeld dat ik van hen in mijn gedachten heb - en dat het dus IK ben die vanalles denkt over MEZELF, en dus andere mensen als beelden gebruikt om dat hele 'poppenspel' te kunnen spelen, zodat ik mij 'de ster' kan voelen in mijn hollywood film


ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn gedachtenwereld en mijn ervaring van afscheiding/opwinding in het denken aan andere mensen en het projecteren van mijn veronderstellingen over wat zij zouden denken en voelen gebaseerd op hoe ik hun uiterlijk gedrag interpreteer  te valideren door te denken 'maar het lijkt zo echt' , waarin ik geen verantwoordelijkheid neem voor het FEIT dat hoe ik andere mensen hun expressie/gedrag INTERPRETEER, enkel in mezelf bestaat en vanuit mezelf komt als mijn 'database' van kennis en informatie, waarin ik de realiteit altijd alleen maar interpreteer, zie en ervaar  op basis van wat IK persoonlijk belangrijk vindt, volgens MIJN verlangens en angsten - en dat ik dus letterlijk enkel mezelf zie in andere mensen

   
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd angst te hebben om alleen te staan/bestaan in mezelf, met mezelf - en dus niet te willen verantwoordelijkheid nemen voor mijn gedachten over 'wat andere mensen denken en voelen' zodat ik mij niet alleen voel in mezelf -- zodat ik kan participeren in energetische opwinding als afscheiding

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd geen verantwoordelijkheid te willen nemen voor mijn geest/gedachten, omdat ik niet wil beseffen dat ik werkelijk alleen besta in en als mezelf en dat er niemand 'anders' is, er is enkel ik

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd angst te hebben van de ervaring van 'alleenheid', omdat ik geloof dat ik iets enorm zou missen in en als het alleen zijn in mezelf - ik zou zoveel ervaringen missen, ik zou de realiteit als RELATIES missen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat relaties als het LICHT in en van deze realiteit hier op aarde - een illusie zijn, omdat mensen sterfelijk zijn, en relaties dus ook, dus elke relatie en dus elk gevoel, elke gedachte, is gedoemd om te eindigen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te vechten tegen mezelf in mezelf door niet alleen te willen staan in mezelf, met mezelf -- uit angst van mijn omgeving, uit angst om aangevallen te worden - en dus hierin vergeef ik mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd nooit te hebben ingezien dat het verlangen naar relaties als LIEFDE in mezelf, afkomstig is van de ANGST die ik werkelijk voel van 'andere mensen' -- en dat liefde dus in werkelijkheid angst is en dus een leugen is

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat wat mensen zeggen, denken, voelen en doen enkel speciaal en waardevol LIJKT omdat ik erover nadenk, omdat ik er speciale waarde aan hecht in mijn gedachten, en dat dat het simplistische bewijs is dat ik werkelijk ALLEEN besta in mezelf, in mijn innerlijke realiteit van gedachten, gevoelens en emoties