Dag 728: het Transformeren van het Creëren van Oorlog tot het Creëren van Oplossingen

Ter verderzetting op het onderwerp dat in Dag 727: De Kracht van Communicatie ter sprake is gekomen gaan we in deze blog dieper in op het interessante fenomeen van het eerder afzonderen van onszelf en onszelf verwijderen wanneer we conflict ervaren of reacties ervaren in onszelf tegenover een persoon in onze omgeving dan onmiddellijk met die persoon te gaan praten of andere manieren te vinden om dat conflict en die reactie in onszelf te kunnen loslaten en oplossen.

Wat er immers gebeurt en wat we in feite doen wanneer we ons gaan afzonderen, is dat we onze geest de kans en de ruimte geven om allerhande bijkomstige gedachten, geloofsystemen, meningen, beoordelingen en reacties op te roepen  omtrend de persoon waar we op hadden gereageerd. En zo maken we de reactie uiteindelijk erger en creëren we gevolgen in onze relatie met hen die soms kunnen leiden tot een groot conflict of zelfs een volledige verscheuring van de relatie, waarna beide partijen dan bijna de rest van hun leven in wrok bestaan tegenover elkaar en bestaan in het geloof dat de ander ons iets heeft aangedaan.

Terwijl een aanvankelijke reactie heel makkelijk opgelost kan worden simpelweg door middel van communicatie. Dus, laten we ons dan de vraag stellen: waarom vinden we communiceren met elkaar zo moeilijk? Waarom lijkt het soms onmogelijk om gewoon toe te stappen op iemand en met hen te praten? En waarom lijkt het nog moeilijker om te praten over de dingen die ons echt dwars zitten, de dingen die echt zijn en die er echt toe doen - die dingen die belangrijk zijn om over te praten?

Waarom leggen we er ons bij neer dat de relaties die we hebben met de mensen in onze omgeving over het algemeen zo oppervlakkig zijn dat wanneer er zich een vorm van conflict voordoet, we het makkelijker lijken te vinden om de relatie in z'n geheel gewoon op te geven dan in communicatie te treden teneinde te komen tot:

1. Een begrip van waarom het conflict is opgetreden en hoe het bestaat
2. Welke oplossingen gevormd kunnen worden om het conflict op te lossen en te kunnen vermijden in de toekomst

Zo is het ook op wereldschaal, het lijkt zoveel makkelijker om tot oorlog en conflict over te gaan met een ander land dan samen tot oplossingen te komen voor de problemen door middel van begrijpend luisteren. Begrijpend luisteren wil hier dan zeggen:

• Dat je beseft dat de andere partij vanuit precies hetzelfde startpunt komt als jezelf, namelijk overleving en zelf-preservatie en dat wanneer die zich aanvallend opstelt dit eigenlijk een teken is dat hij/zij zich bedreigt voelt in die overleving/zelf-preservatie
• Dat je moeite doet om jezelf in de schoenen te verplaatsen van de andere partij en hun woord en leven te erkennen als gelijk aan waarde als je eigen woord en leven
• Dat je moeite doet om je neiging tot het al te snel reageren vanuit zelf-verdediging en zo het creëren van conflict/oorlog even aan de kant zet om vanuit een kalm standpunt niet enkel te luisteren naar wat de ander te vertellen heeft, maar ook te kunnen HOREN en ZIEN wat hun eigenlijke situatie is. Zodoende kan je BEGRIJPEN dat als jij in hun plaats zou staan, je precies hetzelfde zou zeggen/doen, en dan kan je ten gevolge ook begrijpen dat oorlog/conflict nooit de oplossing is omdat het niet het beste is voor jezelf en voor de ander als jezelf.

Begrijpend luisteren is niet mogelijk zolang je blijft vasthouden aan je eigen reacties en gedachten en meningen over een ander. Je zal zo nooit kunnen begrijpen waar zij vandaan komen en waarom/hoe zij bestaan zoals ze bestaan en zijn wie ze zijn. Oplossingen tot conflicten zullen enkel gezien kunnen worden wanneer we onszelf volledig in de schoenen van een ander kunnen verplaatsen zonder vooroordelen en als zodanig kunnen zien wat het beste zou zijn voor onszelf ALS hen.

Dit is een heel ander niveau van communiceren dat wij op dit moment in deze wereld niet gewoon zijn, maar dat wel noodzakelijk is om over te schakelen van onze neiging tot het creëren van oorlog en conflict naar het creëren van en vormgeven aan houdbare oplossingen.

Dag 723: Hoe Verander je het gedachten- en reactiepatroon van Competitie en vergelijking?

Ter verderzetting van Dag 722: Vergelijking en Competitie in Vriendschap onder Vrouwen  waaruit de volgende paragraaf komt:

En dit punt van competitie en vergelijking is iets dat ik pas ben beginnen opmerken nadat er een pijnpunt in mijn lichaam geactiveerd werd. Wanneer ik dat pijnpunt ging ondezoeken om te zien welke gedachten-patronen er aan de oorsprong lagen en wat dat punt in mijn lichaam representeerde, zag ik dat het te maken had met het limiteren en saboteren van mijn expressie, van mijn natuurlijke vloeiende uitdrukking, middels een construct van competitie en vergelijking

Je kan veel leren uit pijnpunten in je lichaam. En naarmate je je meer bewust wordt van je eigen geest en lichaam, kan je zelf beginnen aflezen wat bepaalde pijn representeerd en laat zien. Zelf gebruik ik ook mijn spier-communicatie (kinesiologie) om te testen welke woorden achter de pijn liggen. Zo ben ik dan tot de woorden 'competitie' en 'vergelijking' gekomen.

Mijn pijn lag in mijn lage rug langs de rechterkant van de ruggengraad net boven mijn heupbeen. Het was een pijn die genesteld zat in een dieperliggende spier. Deze pijn werd dan ook pas merkbaar en kwam pas naar het oppervlak nadat ik een Body Stress Release sessie had gekregen waarin op dit soort dieperliggende spierlagen gewerkt wordt en gezocht wordt naar spanning in de spieren teneinde die spanning te kunnen bevrijden.

De diepte van de pijn in mijn lichaam laat me dus al zien dat het ook gaat om een 'diep' punt, een punt dat diep geworteld zit in de diepere lagen van mijn bewustzijn. Door middel van kinesiologie testte ik uit dat het gaat om competitie en vergelijking. Deze informatie nam ik echter niet zomaar voor 'waar' aan. Ik vroeg ook een ander persoon wat zij zag in dat punt en zij gaf me haar perspectief en zei dat het punt verband houdt met het 'vloeien' van expressie.

Ik 'las' competitie en vergelijking, omdat dat uiteindelijk de reden is waarom er een obstructie zou bestaan in mijn expressie en waarom mijn expressie niet 'vloeiend' is. Voor mij bevestigde deze informatie wat ik al wist in relatie tot wat mijn 'zwakheden' zijn en wat de patronen in mijn geest zijn waar ik over het algemeen op aanbots, namelijk competitie en vergelijking en al de emotionele ervaringen die ermee verbonden zijn, zoals inferioriteit, jaloezie, minderwaardigheid, onzekerheid, zelf-twijfel, zelf-onderdrukking, enzovoort.

Het houdt dus steek voor mij dat dit een punt is dat in de dieperliggende lagen van mijn fysieke lichaam zit, omdat het ook in de dieperliggende lagen van mijn geest zit. Het construct/patroon van competitie en vergelijking is iets dat ik haast continu doe en dat een heel groot deel vormt van mijn interacties met de mensen in mijn omgeving en hoe ik mijn omgeving en realiteit zie en ervaar. Het ligt aan de basis van hoe ik mezelf zie en ervaar.

Om dit patroon van vergelijking en competitie dan te veranderen, is het een kwestie van het niet proberen groots aan te pakken en te verwachten dat ik dit hele construct van 'competitie' en 'vergelijking' kan veranderen. Aangezien het immers als het ware zodanig in mezelf geintegreerd is  dat het aanwezig is in al wat ik doe in bijna elk moment van ademhaling, kan ik het maar veranderen door de verschillende aspecten aan te pakken.

Één aspect is bijvoorbeeld hoe ik mezelf vergelijk met vrouwen in en als het construct en systeem van 'vriendschap' en hoe ik binnenin vriendschappen doorheen mijn leven mezelf steeds heb vergeleken en mezelf steeds in competitie geplaatst heb met andere vrouwen. En dit construct op zich bestaat dan ook weer uit verschillende lagen die onderzocht en veranderd dienen te worden.

Een misvatting in het proces van zelf-verandering is dus de neiging om de groten patronen in jezelf in z'n geheel te willen aanpakken vanuit een verwachting jezelf volledig te veranderen in bijna één enkel moment. Zo werkt echte zelf-verandering echter niet. Het gaat om de details en de nuances. Het gaat om de kleinere patronen, en hoe kleiner hoe beter. Als je begint met het veranderen van de kleinere reacties en gedachtenpatronen, verander je tevens het grotere patroon tegelijkertijd op een manier die doenbaar, realistisch en meetbaar is.

Dag 721: Wanneer Zoeken naar Vriendschap Problematisch is

Ter verderzetting van Dag 720: Het Vrouwelijk geslacht en de Zoektocht naar Bondgenootschap waarin ik een interessant construct besproken heb, zet ik in deze blog verder met het uiteenzetten van dat construct. Ik heb namelijk ondervonden en bemerkt dat ik een bijzondere regel volgde doorheen mijn leven wanneer het aankwam op 'vriendschap'. En die 'regel' was namelijk dat ik steeds enkel op zoek ging naar 'vriendinnen'.

Ik vond een zekere ervaring van veiligheid, geborgenheid en ondersteuning in mijn vriendschappen met mede-leden van het vrouwelijke geslacht. En dat was zo sinds ik ongeveer tien of elf jaar oud was, dat ik uitsluitend op zoek ging naar vrienden van een specifiek geslacht.

En dit is eigenaardig omdat, ondanks het zo 'natuurlijk' aanvoelde om dit te doen en ondanks het ook op schijnbaar natuurlijke wijze voltrok in mijn realiteit, heeft het een bepaalde ervaring en manier van omgaan met mijn wereld en omgeving gevormd binnenin mezelf. En dit omdat ik mij nooit bewust was van de onderliggende motivaties en drijfveren die in de dieperliggende lagen van mijn geest bestonden in relatie tot waarom het eigenlijk is dat ik die 'schijnbare' ervaring van veiligheid, geborgenheid en ondersteuning opzocht in vriendschappen met specifiek andere vrouwen.

Ik aanvaardde die schijnbaar natuurlijke drang en neiging om zo'n vriendschappen te vormen zodanig als 'normaal' en vanzelfsprekend en als een inherent deel van wie ik ben, dat ik tot op heden nog steeds bepaalde reacties ervaar binnenin mezelf tegenover de mensen in mijn omgeving die volledig gebaseerd zijn op dat bewustzijns-systeem dat 'eigen' schijnt te zijn aan het 'vrouwendom'.

Op een bepaald niveau zag ik het altijd wel, maar het is pas nu dat ik begin te bemerken en te zien wat de gevolgen en de consequenties zijn van dat systeem en hoe dat systeem in feite een 'probleem' en een mechanisme van zelf-sabotage vormt in mezelf.

Hoewel ik langs de ene kant die gevoelens van veiligheid, geborgenheid en ondersteuning ervaar binnenin mezelf wanneer ik een vriendschap gevormd heb met een groepje vrouwen, zal ik langs de andere kant ook de tegenovergestelde ervaringen tegenkomen in mezelf. Ik zal mij ook vaak alleen, minderwaardig, buitengesloten, onzeker en ongemakkelijk voelen.

En het is dus nu pas, wanneer ik de ervaring van ongemakkelijkheid en minderwaardigheid die in mezelf naar boven kwam in relatie tot een meisje in mijn omgeving onderzocht, dat ik kan zien en begrijpen hoe die negatief geladen ervaringen direct afkomstig zijn van de positieve ervaringen waar ik op 'natuurlijke', 'zelfsprekende' en automatische wijze naar op zoek ben in relatie tot de vrouwen in mijn omgeving.

Op onderbewust niveau heb ik nooit gestopt met het benaderen van vrouwen vanuit dat voorgeprogrammeerde systeem van het zoeken naar vriendschap en specifiek het zoeken naar die ervaringen van verbondenheid, bondgenootschap en ondersteuning en het is, nu dat ik een volwassene ben, zelfs zo eigen geworden aan wie ik ben of althans wie ik geloof dat ik ben en hoe ik mij voel vanbinnen dat ik het niet eens opmerkt dat dat in feite is wat ik doe en dat dat aan het gebeuren is in mijn relaties met andere vrouwen.

En dit is niet iets dat ik alleen doe. Ik heb dit bewustzijns-systeem opgemerkt in veel als niet haast alle vrouwen waar ik mee in contact gekomen ben doorheen mijn leven. Het is iets dat eigen lijkt te zijn aan hoe de 'vrouwelijke geest' opgezet is en functioneert. Maar, dat wil echter niet zeggen dat het noodgedwongen hoeft te bepalen wie wij zijn als individuele wezens en dat we het met andere woorden niet kunnen veranderen.

Wordt vervolgd in Dag 722

Dag 720: Het Vrouwelijk geslacht en de Zoektocht naar Bondgenootschap

Ter verderzetting van Dag 719: Het onderzoeken van een reactie van minderwaardigheid deel ik in deze blog de zelf-vergeving die ik heb toegepast in relatie tot het punt dat ik mij realiseerde wanneer ik onderzocht waarom ik mij inferieur en ongemakkelijk voelde terwijl ik met persoon X aan het praten was. Dit zijnde namelijk het punt van het definieren van mijn waarde aan de hand en op basis van de vrouwen in mijn omgeving en hoe ik in de 'groep' lig, specifiek de groep van vrouwen.

En dit is een interessant patroon dat niet enkel bij mij in mijn geest bestaat maar het is een patroon dat heel vroeg begint in de ontwikkeling van het vrouwelijk geslacht. Namelijk die neiging om te zoeken naar bondgenoten en 'gelijken' bij andere vrouwen. De drang om 'kliekjes' te vormen, om samen dingen te doen, om een speciale bond te vormen onder vrouwelijk gezelschap.

Buiten één persoon lange tijd geleden, waren mijn vriendschappen doorheen mijn leven steeds uitsluitend van het vrouwelijk geslacht. En die vriendschappen waren steeds gedefinieerd door één primaire dominerende ervaring, namelijk een verlangen naar het ervaren van bondgenootschap, het hebben van 'gelijken'. Alsof ik op zoek was naar een groepje van mensen, of soms gewoon één enkel iemand die mij begreep en waar ik 'mezelf' bij kon zijn. In dat groepje was er steeds een ervaring van 'het is wij tegen de rest van de wereld', alsof er iets 'speciaal' was aan ons samenzijn en gezelschap en onze 'band'.

Deze ervaring heb ik steeds ervaren als 'normaal' en 'nu eenmaal iets dat ik doe', maar ik naarmate ik mijn proces van zelf-realisatie heb bewandeld, ben ik meer en meer gaan inzien dat dit gedragspatroon meer gevolgen en consequenties heeft in mijn leven en hoe ik mij over het algemeen ervaar dan ik op het eerste zicht besefte.

Ik identificeerde mij namelijk zodanig met mijn 'vriendschappen' en met de zogezegde 'band' die ik ervoer met de vrouwen in mijn omgeving en die drang om zo'n 'band' te creëren met de vrouwen om mij heen, dat ik uiteindelijk binnenin mezelf het gevoel heb dat ik mezelf of een groot deel van mezelf en mijn individualiteit verloren heb.

En dit merk ik dan pas op in momenten zoals ik in Dag 719 omschreven heb - momenten waarin ik mij minderwaardig voel binnenin mezelf omdat ik mij druk maak over hoe mijn vrouwelijke medemensen mij zien en omdat ik mezelf en 'wie ik ben' identificeer aan de hand van het verlangen om als 'gelijke' gezien en erkend te worden door die vrouwen. De ervaring van minderwaardigheid is dan het gevolg van dat verlangen en van het feit dat ik dat verlangen heb aanvaard als een inherent deel van mezelf.

Wat dit ene moment waarin ik mij ongemakkelijk en minderwaardig voelde tegenover een persoon mij dus liet zien, is een heel systeem dat bestaat in mijn onderbewustzijn sinds ik heel jong was. En het is gewoonweg door het onderzoeken van mijn interne ervaringen en het consistent zijn in dat onderzoek, dat ik tot die dieperliggende langen van mijn bewustzijn heb kunnen komen en als resultaat een begrip van mezelf kan ontwikkelen dat ik uiteindelijk kan gebruiken om mezelf te hercreëren  zodat ik er zelf voor kan zorgen dat er geen patronen of systemen in mijn geest bestaan die in feite in de weg staan van mijn ontplooiing en ontwikkeling van mijn individualiteit.

Wordt Vervolgd in Dag 721

Dag 697: Wat je Zegt ben je Zelf! - De realiteit achter Beoordelingen

Ter verderzetting op Dag 696: Je Geest, een Politieke Arena? ga ik in deze blog verder op hoe en waarom het is dat wanneer je iemand ergens van beschuldigd, je vaak tegelijkertijd in feite precies hetzelfde aan het doen bent als waar je die ander van aan het beschuldigen bent.

In de voorgaande blog heb ik het voorbeeld aangehaald van het beoordelen en veroordelen van een groepje mensen omdat ze aan het roddelen zijn. Terwijl je hun roddelgedrag aan het veroordelen bent door meningen in je gedachten te creëren zoals 'dat doe je toch niet', 'roddelen is kinderachtig' en 'je bent arrogant en achterbaks als je roddelt', ben je dus - zoals ook besproken in Dag 696 - bezig met het zoeken naar ondersteuning voor je meningen van andere mensen, oftewel in je geest of in je fysieke realiteit.

Meningen is iets in onszelf waar we doorgaans erkenning of ondersteuning voor zoeken van anderen. Bijvoorbeeld deze meningen in relatie tot en over 'roddelgedrag', zoals de mening 'roddelen is kinderachtig', dat is een mening die veel mensen houden over roddelgedrag omdat het een collectief aanvaarde beoordeling is over een specifiek gedrag. En het zijn dit soort beoordelingen die een soort van sociale orde houden in de samenleving, wanneer de meeste mensen dezelfde meningen delen in verband met wat goed en slecht en juist en fout is.

Uiteraard zijn er ook veel verschillen van meningen, en dat is waarom we ons vaak maar met een specifiek aantal mensen gaan identificeren, mensen die dan onze 'vrienden' zijn, namelijk zij die onze meningen delen en ondersteunen en ons met andere woorden het gevoel geven dat onze persoonlijke mening ertoe doet, belangrijk is en vooral ook 'juist' is.

En als je dan eens goed kijkt naar wat je dan eigenlijk aan het doen bent wanneer je ondersteuning zoekt bij andere mensen voor jou mening over iemand, dan zal je misschien opmerken en beseffen dat dit precies hetzelfde is als roddelen. Dat is immers wat er gebeurt wanneer iemand roddelt, hij of zij is namelijk in dat moment ondersteuning aan het zoeken voor zijn/haar mening over de persoon waarover hij/zij aan het 'roddelen' is, teneinde die ene persoon te kunnen op de één of andere manier in het nauw drijven of buitensluiten of viseren.

En wanneer je de 'roddelaar' in jouw mening gaat beoordelen, dan doe je het hetzelfde omdat je dan ook die persoon in feite in het nauw probeert te drijven met je beoordelingen en beschuldigingen, je probeert hen te viseren en op de één of andere manier buiten te sluiten doordat jij je vinger naar hen wijst en zegt van 'JIJ hebt geroddelt' en 'JIJ gedraagt je kinderachtig'. En die mening kan onschuldig aanvoelen omdat je zelf het gevoel hebt dat jij de goede persoon bent in deze situatie omdat jij een ander wijst op hun onheus  en ongepast gedrag, dus jij bent zogezegt degene die het goede voorheeft want jij wil gewoon dat die persoon stopt met roddelen en stopt met het kwetsen van anderen door dat roddelgedrag.

Maar je ziet niet dat de manier waarop je dat doet eigenlijk juist hetzelfde is als 'roddelen', het is gewoon anders verpakt. En daarin ligt vaak het gevaar, in hoe we dingen verpakken voor onszelf, omdat we dan vaak niet zien dat wij net hetzelfde doen als waar we anderen soms van beschuldigen, het ziet er aan het oppervlak gewoon anders uit.

Dag 694: Het Ware Gelaat van Kwaadheid

Ter verderzetting op Dag 693: De aanvaardde 'normaliteit' van Verontwaardiging open ik in deze blog het eigenlijke punt dat zich verschuilt achter de reactie van verontwaardiging en de reactie van kwaadheid op het zien van bepaald 'gedrag' van andere mensen dat over het algemeen bestempeld wordt als 'slecht' of 'gemeen' of op de één of andere manier ondermaats gedrag.

Toen ik mij dus gewaar werd van die emotionele reactie van verontwaardiging in mezelf elke keer ik een individu op de één of andere wijze verstoten zag worden uit de groep of onheus behandeld zag worden door de groep, hield ik even halt in mezelf om te onderzoeken wat er eigenlijk werkelijk gaande is.

Omdat, in het bewandelen van mijn proces ben ik er al achter gekomen dat wanneer ik reageer met kwaadheid en wanneer ik me 'kwaad maak' om iets, dan is dat over het algemeen een teken dat ik mij ergens in mezelf angstig voel en dat de kwaadheid in feite een soort van zelf-verdedigings of -beschermings reactie is voortvloeiende uit mijn angst.

Wanneer ik dus vanuit dit perspectief keek naar die kwaadheid in de vorm van 'verontwaardiging' die opkwam in mezelf, merkte ik op dat ik me eigenlijk enkel kwaad maakte om één welbepaald punt en dat mijn kwaadheid eigenlijk een bepaald 'thema' had.

En dat thema was namelijk dat ik enkel reageerde op het zien van 'buitensluiting' of 'uitstoting' van één individu door een groep van mensen. Dat was specifiek waar ik op aan het reageren was. En wanneer ik mijn blik dan verschoof naar de angst die zich daarachter verschool, begreep ik dat ik aan het reageren was vanuit een angst die in mezelf bestond om zelf buitengesloten te worden door een groep.

Dit is in feite een angst die ik doorheen het grootste gedeelte van mijn leven heb ervaren, namelijk een grote angst en onzekerheid over mezelf in relatie tot groepen van mensen. Telkens wanneer ik me in groepen van mensen bevond, ervoer ik mij over het algemeen als onzeker, ongemakkelijk en angstig, voornamelijk in verband met een angst om door de groep op de één of andere manier buitengesloten te worden.

Dit is dus hoe persoonlijke angsten zich kunnen verbergen achter reacties van verontwaardigheid, waarin je soms gelooft dat je je verontwaardigd en kwaad voelt om een situatie omdat je gelooft dat bepaalde mensen in die situatie zich nu eenmaal onheus gedragen hebben. Terwijl de kwaadheid is in wezen enkel een reactie op de angst die je voelt in jezelf.

Meer hierover in de volgende blog...

Dag 669: De Zelf-Limitaties die Liggen in Het Zoeken naar Vriendschap

In de voorgaande blog opende ik het onderwerp van 'vriendschap' en gebruikte ik daarin specifiek mijn persoonlijke ervaringen in mijn leven waarin 'vriendschap' voor mij steeds de basis vormde van de relaties die ik trachtte te vormen met mensen. Ik bedoel daarmee dat 'vriendschap sluiten' steeds een groot thema was in mezelf wanneer ik iemand nieuw leerde kennen en dat ik in mijn gedrag en uitdrukking in relatie tot die persoon onmiddellijk en automatisch een vriendschapsrelatie met die individu probeerde te vormen.

Een vriendschapsrelatie in de zin van dat wat er telkens in mezelf naar boven kwam, bij wie ik ook ontmoette, was ten eerste dat die persoon mij leuk moet vinden, ten tweede we moeten goed overeenkomen, we moeten aangename gesprekken kunnen voeren samen en op het einde van het gesprek is het de bedoeling dat deze persoon mij nu aanziet als een goede vriendin of tenminste iemand die ze graag heeft.

Dit was zowat waar mijn omgang met mensen zich tot beperkte. En ik zeg 'beperkte', aangezien wat er door mij heen ging, wat ik zag en hoe ik mezelf ervoer in 'sociale situaties', was letterlijk enkel mijn eigen gedachten in verband met 'vindt deze persoon mij leuk?', 'wat denkt hij/zij over mij?', en dan twijfels, onzekerheden en angsten wanneer ik hun gedrag probeerde te interpreteren om erachter te komen wat hun mening was over mij, of ze mij aanvaardden als vriendschappelijk en fijn.

Deze interne correlatie die ik in mezelf had gevormd tussen iemand tegenkomen en leren kennen, en vriendschap sluiten, zorgde ervoor dat ik compleet geobsedeerd en geconsumeerd was door dit soort onzekerheden en twijfels en angsten in mezelf die alleen maar te maken hadden met mij en met hoe de ander persoon mij zag en wat hun mening zou zijn over mij.

Het zorgde ervoor dat wanneer ik de indruk kreeg dat iemand zich niet op zijn/haar gemak voelde bij mij of niet echt met mij leek te willen praten of wanneer er stilde viel in de conversatie, dat ik dat automatisch persoonlijk opnam en zag als een teken dat ik iets verkeerd aan het doen was en dat ik er op de één of andere manier voor aan het zorgen was dat deze persoon zich niet goed voelt over mij en geen verbinding voelt met mij.

Dit is uiteraard een enorm gelimiteerde visie op de realiteit omdat het zich beperkt tot enkel wat er binnenin mezelf gaande is aan gedachten, emoties en gevoelens, en mij opsluit in mijn eigen persoonlijke wereldje waar al wat er lijkt te bestaan of belangrijk en echt lijkt te zijn, is of ik al dan niet een vorm van vriendschap kan sluiten met de persoon/personen in mijn omgeving.

Om het maar over ego-centrisme en zelf-zuchtigheid te hebben. Er is immers een hele wereld die mij voorbijgaat en waar ik het bestaan niet eens van opmerk. Een wereld die ik zou zien en opmerken als ik mijn focus zou verleggen naar buiten mezelf in de plaats van zo gefixeerd te zijn binnenin mezelf. En als ik zou inzien en beseffen dat wat er binnenin mezelf gebeurt in termen van al die intense ervaringen van gedachten, emoties en gevoelens, dat is MIJN persoonlijke realiteit die enkel binnenin mezelf bestaat. Elk mens heeft zijn/haar eigen persoonlijke interne realiteit, en dat is wat ik zou kunnen zien en leren kennen als ik maar zou inzien dat het 'vrienden maken' dat mijn geest zo op een voetstuk geplaatst heeft, mij in feite aan het verblinden is en een gelimiteerd vals beeld aan het presenteren is van de eigenlijke realiteit.

Het benaderen van de mensen in mijn omgeving vanuit mijn wens om vrienden te maken en vriendschap te sluiten, saboteert mij om die mensen te leren kennen, om mij in hun schoenen te kunnen verplaatsen en om te kunnen zien wat er in hen bestaat, wie zij zijn vanbinnen en wat hun wensen, verlangens en angsten zijn.

Dag 666: Hoe de ervaring van Buitengesloten Worden zich Vormt in de Geest

Een moment en opportuniteit van zelf-verandering opende zich vandaag wanneer ik een groepje meiden iets hoorde bediscussiëren dat ook met mij betrekking had. Dus in het moment dat ik hen erover zag praatte, maakte ik in mijn geest de verbinding  van 'zij praten daarover zonder mij', 'dus, ik word er niet bij betrokken'.

Op deze gedachten in mijn geest in relatie tot wat er in mijn omgeving aan het gebeuren was en hoe dat in relatie stond met mij en mijn plaats in mijn omgeving, reageerde ik binnenin mezelf met een emotie van aanvankelijk angst, verbonden met de gedachte aan ergens niet bij te horen, en alleen te staan, hetgeen een soort oer-angst is die gebaseerd is op een overlevings-instinct.

Dan veranderd die angst echter in iets anders, naarmate er gedachten begonnen opkomen in de trand van 'waarom gebeurt dit altijd met mij, dat ik ergens niet bij betrokken wordt?', 'wat is er mis met mij dat mensen mij niet betrekken in dit soort gesprekken?' en 'waarom duw ik toch altijd mensen weg?'. Dit wekte dan eerder een soort van zelf-medelijden en droefheid binnenin mezelf op.

En wat ik in de verte ook al zag aankomen in mijn geest was een kwaadheid als een vorm van zelf-verdediging tegen mijn omgeving die ik in mijn geest nu al heb beschuldigd van mij nergens bij te betrekken en geen rekening met mij te houden.

In dit moment werd ik mij echter gewaar dat er vanalles in mezelf aan het roeren was. Ik zag en ervoer dat er emoties aan het kolken waren in mijn lichaam. En hier herinnerde ik mij dat ik dit patroon waar ik in aan het stappen was eigenlijk herkende. Ik heb dit patroon eerder ontmaskerd in mezelf, ik heb er zelf-vergeving en zelf-correctie voor toegepast, dus nu is het een kwestie om in dit moment die zelf-correctie in de actuele tijd toe te passen en uit te voeren.

In dit gewaarzijn dat ik te maken heb met een emotioneel patroon verbonden met specifieke gedachten in mijn geest, maakte ik in het moment de beslissing om onvoorwaardelijk los te laten van wat er binnenin mezelf aan het gebeuren was, omdat ik al zag en besefte waar die emotionele toestand mij naar zou leiden indien ik mezelf zou toestaan er volledig in te stappen. Ik zou uiteindelijk mijn kwaadheid vanbinnen laten opbouwen tot het punt dat ik de mensen om mij heen zou beginnen weg te duwen door mezelf te beginnen isoleren, in en als de idee en de gedachte dat het andere mensen zijn die mij wegduwen en die mij nergens bij betrekken.

Dus omdat ik kon zien wat de uitkomst zou zijn van dit emotionele patroon, kon ik de keuze maken om niet in het patroon te stappen en om eerder stabiel te blijven in het moment, zodat ik met meer helderheid kan kijken naar waarom en hoe het eigenlijk is dat ik op deze situatie aan het reageren ben en zodat ik ook een helderdere blik zou hebben op wat er zich werkelijk aan het afspelen is in mijn omgeving.

Wat ik in dat moment zag in termen van hoe de situatie werkelijk ineen zat, deel ik in de volgende blog.

Dag 665: Welke Rol Speelt het Resonante Ontwerp in het Veranderen van een Geconditioneerde Persoonlijkheid?

In de voorgaande blog omschreef ik hoe ik in een moment van ademhaling een specifieke voorgeprogrammeerde en voorspelbare emotionele reactie in een situatie oversteeg door in een fractie van een seconde de beslissing te maken om eerder stabiel te blijven in mezelf dan mezelf toe te staan in die emotionele reactie te gaan. In deze blog zal ik dan delen welke realisatie en inzicht zich openbaarde in dat moment, hetgeen ik nooit gezien en beseft zou hebben als het niet ware voor de stabiliteit en het principe dat ik toepaste om in dat moment niet de voorgeplavijde weg te volgen van reacties.

De voorgeprogrammeerde reactie in die situatie zou geweest zijn dat ik mij minderwaardig zou hebben gevoeld in relatie tot X en specifiek in relatie tot haar 'gave' of vermogen om makkelijk vriendschap, relaties en verbinding te vormen met andere mensen en om bijvoorbeeld zomaar uitgenodigd te worden op een trouwfeest van iemand die ze pas had ontmoet. Als ik in de voorgeprogrammeerde gedachten zou hebben gestapt, dan zou ik zijn gaan denken van 'waarom kan ik dat niet?!', 'ik ben niet goed genoeg', 'er is iets mis met mij', 'ik ben nu eenmaal niet goed in sociale omgang', en dan zou ik mij tengevolge bedroeft, minderwaardig en bijna depressief gevoeld hebben.

Aangezien ik echter stabiel bleef in deze situatie was er plots ruimte in mezelf om de situatie te bekijken met een meer heldere blik. En het was hier dat ik zag hoe het feit dat ik doorgaans niet zo makkelijk vriendschap en hechte banden vorm met mensen niet zozeer is omdat ik op de één of andere manier 'minder' ben dan X, die er wel 'goed' in is. Maar het is omwille van de resonante persoonlijkheid en zelf-definitie die ik doorheen mijn leven gevormd heb en waar ik mij steeds hardnekkig mee geïdentificeerd heb.

Ik bedoel, ondanks ik mijn process van zelf-verandering voor een groot deel successvol bewandeld heb, in de zin van dat ik veel aspecten van mezelf heb kunnen veranderen, zoals bijvoorbeeld de sociaal onbeholpenheid en de ongemakkelijkheid die ik vroeger steeds ervoer in het bijzijn van de meeste mensen. Ik ben opmerkelijk zelf-zekerder en meer uitgesproken en heb geen angst meer om mezelf uit te drukken, althans bijlange niet meer in de mate die ik vroeger ervoer.

Dus ondanks dat veranderingsproces dat heeft plaatsgevonden binnenin mezelf, is er nog steeds het 'resonante ontwerp' in mezelf dat als het ware een blauwdruk van mezelf is die het resultaat is van jaren en jaren conditionering in en als een specifieke persoonlijkheid en zelf-ervaring. Die resonante persoonlijkheid is iets dat je als het ware belichaamt op fysiek vlak. Dus, ook al heb je bepaalde aspecten van jezelf op intern vlak verandert, op fysiek vlak druk je die aspecten nog steeds uit. Je drukt het uit op 'resonant' niveau, met andere woorden, op het fysiek, diepgeworteld vlak waar je je doorgaans niet per se van gewaar bent.

Ik was me daar niet van gewaar, van dit resonante ontwerp, tot dit moment waarin ik het voorgeprogrammeerde patroon van zelf-beoordelende en zelf-verminderende gedachten en reacties niet toestond plaats te vinden en aldoende plaats maakte in mezelf om meer te zien van hoe ik besta in en als dit specifieke ontwerp van 'sociale onbeholpenheid'.

Het resonante ontwerp is ook datgene dat op onbewust niveau door andere mensen opgepikt en ervaren zal worden, waardoor het ook is dat het resonante ontwerp van jezelf ervoor zorgt dat je ontwerp in stand gehouden zal blijven worden door de mensen in je omgeving die zullen fungeren als een feedback functie. Dus jezelf veranderen op dat resonante niveau zal dan ook ietwat langer duren dan jezelf veranderen op intern niveau in je gedachten en reacties.

Dag 663: Is reageren met Irritatie op Iemand Eigenlijk een Verborgen Zoektocht naar Eigen-Waarde?

In navolging van de voorgaande blogs in relatie tot het stoppen en veranderen van een moment van reactie tegenover een persoon, deel ik in deze blog de zelf-correctieve stellingen. Deze zijn immers noodzakelijk om de reactie richting te geven in de zin van ervoor te zorgen dat als en wanneer de reactie in de toekomst opnieuw wil naar boven komen, ik weet wie ik ben en waar ik sta in relatie tot de reactie en ik op basis van dat besef richting kan geven aan de reactie en kan voorkomen dat ik door de reactie meegezwiept zal worden.

Zelf-correctieve stellingen

Wanneer en als ik zie dat ik in een reactie van irritatie ga in mezelf jegens X en wanneer ik bijvoorbeeld reageer op haar gedrag of iets wat ze zegt - dan stop ik en ik adem - en ik zie, besef en begrijp dat deze reactie van irritatie aanduid dat ik binnenin mezelf mijn macht heb weggegeven en ben aan het weggeven aan een idee of definitie of perceptie die ik van X gevormd heb in mijn geest en dat ik in en als dat idee, definitie of perceptie mijn aandacht en dus een deel van mezelf in en als die aandacht heb weggegeven aan dat idee/definitie/perceptie van X en daarin de ervaring en perceptie heb gecreëerd in mezelf dat ik inferieur en minder ben dan X

Dus hier zie, besef en begrijp ik dat hoe ik X zie, niet is wie ze werkelijk is omdat waar ik op aan het reageren ben, aanvankelijk met inferioriteit en daarna met irritatie, is de idee, definitie en perceptie die ik zelf van haar gevormd heb in mijn geest, waarin ik X van mezelf heb afgescheiden door haar niet te zien en te erkennen als één en gelijk met mezelf, als HIER net als ik HIER ben waarin zij niet meer is en ik niet minder, maar we beiden één en gelijk zijn met en aan elkaar als twee levende wezens

En dus stel ik mezelf tot doel om verantwoordelijkheid te nemen voor de perceptie, idee en definitie die ik van X gevormd heb in mijn geest, als wat eigenlijk aan het startpunt ligt van de irritatie die ik in dat moment aan het ervaren ben in relatie tot haar -- omdat ik zie, besef en begrijp dat ik die irritatie niet werkelijk ervaar tegenover wie zij is, maar ik ervaar de irritatie in relatie tot het beeld en de perceptie die ik gevormd heb in mijn geest en gedefinieerd heb als X, hetgeen in feite mijn eigen fantasie is als een fictief personage in mijn verbeelding hetgeen niets te maken heeft met wie  X is als wezen

Dus, in de plaats van mijn irritatie dan te gaan uiten en projecteren naar X toe, stel ik mezelf tot doel om verantwoordelijkheid te nemen voor het feit dat ik in de eerste plaats binnenin mezelf mijn aandacht heb weggegeven en dat ik mezelf heb afgescheiden van mezelf en van X als mezelf door een idee en perceptie te gaan vormen in mijn geest en dat beeld en perceptie dan aandacht en daarin waarde te gaan geven

Hierin zie, besef en begrijp ik dat het feit dat ik een beeld en idee en perceptie van X gevormd heb en dat ik X gedefinieerd heb in mijn geest in en als dat idee/definitie/perceptie, eigenlijk laat zien dat ik zelf mezelf gedefinieerd heb als een beeld, idee en perceptie in mijn geest en dat ik zelf verlang om een bepaalde aandacht en waarde te ervaren op basis van het beeld, idee en perceptie dat ik van mezelf in mijn geest gevormd heb

Hier stel ik mezelf tot doel om los te laten van het idee en de perceptie die ik van mezelf in mijn geest gevormd heb omdat ik zie, begrijp en besef dat ik als wie ik werkelijk ben niet besta in en als een idee of perceptie in de geest. Ik ben het fysieke lichaam, ik ben de simpliciteit van ademhaling, van het moment waarin ik besta als het lichaam - en de waarde van wie ik ben is niet bepaald door de aandacht die ik krijg in relatie tot het idee, de definitie of de perceptie die ik van mezelf gevormd heb in mijn geest, maar de waarde van wie ik ben staat één en gelijk met mijn bestaan als levend fysiek wezen en is onvoorwaardelijk HIER binnenin en als mezelf aanwezig als een inherent deel van wie ik ben

Dag 645: Bouwen we onze Identiteit op een Angst om Niet te Bestaan?

In deze blog deel ik zelf-vergeving in relatie tot het gebeurde dat ik in de voorgaande blogs heb neergeschreven en onderzocht, zodat ik mezelf kan ondersteunen en assisteren in relatie tot het patroon van zelf-onderdrukking dat vaak de kop opsteekt wanneer ik mij in groepen van mensen bevindt. Een patroon waarin ik mij meer specifiek afgescheiden, minderwaardig en vreemd begin te voelen.

Dit patroon heb ik grondig onderzocht in de voorgaande blogs teneinde te komen tot een inzicht in de werking en de oorsprong van dit patroon, zodat ik de basis heb om nu zelf-vergeving toe te passen (via schrijven en spreken), als de tweede stap in mijn proces van het veranderen en transformeren van dit specifieke patroon van zelf-onderdrukking. In het toepassen van zelf-vergeving pel ik de lagen af van hoe dit patroon in mezelf bestaat om zodoende mezelf de kans te geven om een nieuwe manier van bestaan toe te passen in de momenten waarin doorgaans het patroon van zelf-onderdrukking het overneemt.

Zelf-Vergeving

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met de emotionele ervaringen die in mezelf opkomen wanneer ik mij in een groep van mensen bevind, waarin ik mij dan plots alleen, afgescheiden en vreemd voel in mezelf - en te geloven dat deze ervaring is wie ik ben omdat ik mij steeds zo gevoeld heb doorheen mijn leven

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd automatisch een emotionele ervaring binnenin mezelf te aanvaarden als 'wie ik ben' enkel en alleen omdat het opkomt in mezelf en omdat ik in mijn herinneringen momenten heb opgeslagen waarin ik mij ook zo heb gevoeld en waarin ik ook steeds automatisch en zonder verpinken heb gelooft en vertrouwd dat deze ervaring is wie ik werkelijk ben

En dus ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn herinneringen van mezelf af te scheiden en macht te geven over wie ik ben door te bestaan in en als het geloof en de idee dat mijn herinneringen mij zeggen wie ik ben - in de plaats van mijn macht te erkennen binnenin mezelf als de macht om voor mezelf te beslissen in dit moment wie ik ben, in het besef dat ik één en gelijk sta met mijn herinneringen en dat ik de bepalende factor ben in relatie tot hoeveel zeggingskracht mijn herinneringen hebben over mij

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn vertrouwen te plaatsen in het gevoel en het geloof dat ik alleen en eenzaam en vreemd ben dat opkomt in mezelf wanneer ik merk dat ik mij in een groep mensen bevindt, in de plaats van mijn ogen te gebruiken om de fysieke realiteit te zien en op te merken als wat ze werkelijk is en hoe ze in wezen bestaat, en in te zien dat ik niet alleen ben omdat ik hier ben in het fysieke bijzijn van miljoenen en biljoenen wezens in deze fysieke realiteit en dat dus het gevoel en het geloof dat ik alleen en eenzaam ben, een illusie die bestaat in de geest en in wezen niet te vertrouwen is omdat het niet in lijn staat met de eigenlijke werkelijkheid

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien en te beseffen dat de neiging in mezelf om mijn vertrouwen te plaatsen in de emotionele ervaring van eenzaamheid, afscheiding en inferioriteit die opkomt in mezelf wanneer ik mij bij mensen bevindt, in de plaats van te vertrouwen in de eigenlijke fysieke feiten, zoals het feit dat ik niet alleen ben in dit fysieke bestaan,  in wezen gebaseerd is op een verlangen om mij speciaal te voelen en het gevoel te hebben dat ik een 'ik' ben, en dat die 'ik' afgescheiden bestaat van andere mensen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd eerlijk te zijn met mezelf over waarom het in feite is dat ik mezelf vaak laat vallen in het emotionele patroon van eenzaamheid, inferioriteit en afscheiding in het bijzijn van andere mensen, door het oppervlakkige idee dat het gewoon is 'wie ik ben' te geloven - in de plaats van in te zien, te beseffen en te begrijpen dat als en wanneer ik in die ervaring ga in mezelf waarin ik mij afgescheiden begin te voelen van de mensen die ik zie om mij heen, dat ik dan in werkelijkheid op zoek ben naar een gevoel dat ik uniek en speciaal ben en dat ik een individu ben, omdat ik mij eigenlijk bedreigd voel in mijn ego door het zien van al die mensen om mij heen, aangezien ik 'mezelf' gedefinieerd heb in en als oppervlakkigheid en dus het gevoel heb dat mijn individualiteit en uniekheid dreigt te verdwijnen in het bijzijn van andere mensen die ik in mijn onderbewustzijn definieer als andere 'ikken'

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien en te beseffen dat wanneer ik mij in het bijzijn van andere mensen bevindt, dat er dan een angst in mezelf opkomt dat mijn individualiteit en uniekheid in het gedrang komt en dat ik als individu niet meer kan bestaan - omdat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn individualiteit en uniekheid als wezen te definieren in en als iets oppervlakkig en iets dat makkelijk in het niets kan verdwijnen en dat in wezen niet eens echt bestaat omdat ik niet eens stabiel kan blijven in mijn identiteit als individu wanneer ik mij in het bijzijn van mensen bevindt

En ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd op die angst om mijn individualiteit en uniekheid te verliezen wanneer ik bij mensen ben te reageren met een opzettelijk opwekken van emotionele ervaringen van alleenheid, afscheiding en inferioriteit, gewoon zodat ik een interne ervaring kan creëren in mezelf waarin ik mezelf een gevoel kan geven dat ik speciaal ben en dat ik 'besta' in mezelf - in de plaats van in te zien en te beseffen dat dit gevoel van schijnbare uniekheid en individualiteit een illusie is omdat het gebaseerd is op een angst om niet te bestaan

En dus ik vergeef mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de angst om niet te bestaan macht te geven over mezelf door in een emotionele reactie te gaan teneinde te proberen een ervaring te creëren in mezelf dat ik wel besta - in de plaats van eerlijk te zijn met mezelf en die angst te onderzoeken zodat ik kan begrijpen en inzien waarom en hoe die angst bestaat in de eerste plaats en of die angst in feite al dan niet relevant is

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien, te beseffen en te begrijpen dat het feit dat ik het gevoel krijg dat 'ik' niet meer kan bestaan of dat mijn individualiteit, speciaalheid en uniekheid dreigt te verdwijnen in het bijzijn van andere mensen, in wezen aantoont dat het 'ik' dat ik heb aanvaard als 'wie ik ben' nooit echt geweest is omdat het niet op zichzelf kan bestaan in elke situatie, omdat het gebaseerd is op ideëen en percepties over 'wie ik ben' in relatie tot 'andere mensen', in de plaats van dat het een stabiele uitdrukking is van mezelf als een onveranderlijke expressie van het leven zelf

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf om mijn eigen identiteit, uniekheid, individualiteit en speciaalheid te creëren, zodat ik in elke situatie en in elk moment weet wie ik ben en zodat ik niet beïnvloedbaar zou zijn door emotionele reacties die een consequentie zijn van het feit dat ik mijn creationele macht in de handen van het ego van de geest heb gelegd

Dag 625: de ISIS in ons Allen - Irrationele Meningsvorming in Groepen

Waar komen de ideeen en de meningen die we vormen over andere mensen in feite vandaan? Wanneer we 'iemand niet leuk vinden', of we zijn van de mening dat een bepaald persoon niet bij de groep mag horen waar we onszelf mee identificeren. We kennen ongetwijfeld allemaal het fenomeen wel van roddelen, achterklap, buitensluiten en pesterijen. Elk van ons heeft er op een bepaald moment oftewel zelf actief in geparticipeerd, het gade geslaan vanop een afstand of er het 'slachtoffer' van geworden.

Wat maakt dus dat één persoon zomaar 'geviseerd' kan worden door een hele groep van mensen en dat die hele groep van mensen tezamen met z'n allen die ene persoon 'haten' of 'niet leuk vinden' en willen 'wegpesten'. Ik bedoel, dit gebeurt immers zo vaak, op school, op het werk, zelfs in families en onder'vrienden'. Wat gebeurt er in onze geest wanneer we zelf die 'groepsgeest' aannemen en niet geassocieerd willen worden met een bepaald individu die toevallig ook niet volledig aanvaard lijkt te worden door de meeste mensen om ons heen? Waarom is het dat één persoon zich helemaal 'alleen' kan bevinden, zonder 'vrienden' en zonder 'groep', terwijl 'de groep' als één wezen en één geest volledig tegen die ene individu gekeerd is?

In dat soort gevallen zijn de meningen die we in onze geest vormen over andere mensen als een virus dat overgedragen wordt van geest op geest onder de leden van een groep - en die groep kan zijn een groep van collega's, een klasgroep, een samenleving, eender welke 'groep' van mensen waar we zelf persoonlijk willen 'bijhoren' of waar we onszelf mee identificeren of graag mee zouden willen identificeren. En, we geloven dan dat onze mening over die ene persoon die we 'niet al te leuk vinden', onze eigen mening is, omdat het in onze eigen geest bestaat en omdat wij een aversieve ervaring in onszelf voelen in relatie tot die persoon wanneer we hen zien. Dus, omdat het in onszelf bestaat als gedachten en ervaringen (gevoelens/emoties), lijkt het 'onszelf' te zijn, en lijkt het 'echt' te zijn.

Maar waarom is het dat we onszelf nooit afvragen waarom en hoe het is dat zulk 'n ervaring en mening zo unaniem en uniform gedeeld en ervaren kan worden door elk individu in en van een groep in min of meer gelijke mate, alsof we allemaal kopiëen zijn van elkaar? Hoe kan het dat we allemaal toevallig dezelfde mening lijken te delen, met als uitzondering eventueel de persoon waar de mening over gedeeld wordt.

Die mening kan zelfs enorm ver verwijderd zijn van de eigenlijke fysieke realiteit dat we in feite beter zouden moeten weten en dat we zouden zien dat die mening niet echt kan zijn als we even zouden stilstaan bij de dingen die we hebben aangenomen als waar in onze geest - maar toch houden we vast aan onze mening enkel en alleen omwille van het 'groeps-aspect' als zijnde het feit dat onze mening iets is dat ons het gevoel geeft dat we ergens bijhoren, dat er een 'groep' van mensen is die achter ons staat en ons op de één of andere manier ondersteuning biedt, ook al is het maar op geloofs-vlak.

Dit kan je het best herkennen in religieuze en culturele overtuigingen en meningen. Zoveel meningen die bestaan in grote groepen zoals religies en culturen en die enkel bestaan omwille van het feit dat mensen een specifieke waarde hechten aan het 'delen' van een mening. Het maakt dan in feite niet meer uit wat de mening eigenlijk is en waar men in feite in gelooft, omdat, waar het om draait is het 'geloof' op zich en het 'hebben van een mening op zich', dat als teken of symbool ervaren wordt van het 'horen bij de groep'.

Het probleem daarvan is dan uiteraard dat er in en door 'de groep' beslissingen gemaakt worden die uiterst schadelijke gevolgen kunnen hebben in de levens van anderen die oftewel niet bij de groep horen of dezelfde mening delen of leden van de groep die om de één of andere reden plots gezien en beoordeeld worden als zijde tegendraads. Een meer recent voorbeeld hiervan is:

• ISIS stuurt gruwelijke beelden de wereld in van koppel dat wordt gestenigd   (30/03/2015, Nieuwsblad)

Dag 624: Hoe we over elkaars leven beslissen door de ideëen die we vormen

We hebben de neiging om ideëen te vormen over elkaar. Ik bedoel, ik ben bijvoorbeeld mijn hele leven als het ware bezeten geweest over het mij afvragen wat andere mensen van mij denken en hoe andere mensen mij zien en welke de idee is die mensen over mij creëren op basis van wat ze zien.

En wel in die mate dat ik mezelf volledig zou veranderen om toch maar een 'positief' idee te kunnen vormen in de geest van andere mensen over wie ik ben en dat ik mezelf en mijn uitdrukking zou onderdrukken uit angst een negatieve beoordeling te krijgen op basis van de 'negatieve idee' die mensen over mij zouden vormen.

En, je kan wel zeggen van 'ah maar hoe absurd! Waarom doe je jezelf dat toch aan?!', maar als ik dan kijk naar waarom het is dat ik zoiets zou doen in de eerste plaats, waarom het is dat er zulk een intense angst zou bestaan in mezelf of in wie dan ook van de beoordelingen van andere mensen, wat er dan naar boven komt en wat ik zie en besef is dat er zoveel situaties bestaan in deze wereld die een voorbeeld zijn van hoe de ideëen die we vormen over elkaar in onze geest, alles bepaalt van hoe we met elkaar omgaan.

Zoveel voorbeelden van hoe, gewoon omdat we een 'negatief idee' gevormd hebben over iemand (die we vaak amper kennen), we niet aarzelen om die persoon te pesten, weg te duwen, te verbannen uit onze groep, onze samenleving en/of ons leven en onze wereld en te marginaliseren. En vaak maken we beslissingen die een diepe impact hebben op het leven van een ander simpelweg gebaseerd op de idee die we in onze geest gevormd hebben over dat individu.

Het begint bijvoorbeeld met het fenomeen 'pesten' in school, waarin als we kijken naar wie het is die 'gepest' wordt, het duidelijk wordt dat het startpunt van dat 'pesten' de ideëen zijn die als het ware automatisch gevormd worden in de geest van kinderen over de andere kinderen. Ideeen die gedreven worden door collectief aanvaardde en doorgegeven geloofsystemen over wat 'goed' en 'slecht is', ideeen op basis van een soort 'overlevings-bewustzijn' dat op zich in onze huidige samenleving bijlange niet meer relevant is.

Op het werk is het niet anders, in feite komt dit fenomeen naar boven in elke 'groep' van mensen -- het fenomeen waarin een individu of meerdere individuen op de één of andere manier een doelwit worden van de haat en vernielingsdrang van de andere individuen in de groep, omwille van de ideëen die mensen vormen in hun geest en die als een soort virus overgedragen worden op en in de geest van al de mensen in de groep.

De media is een ander soort kanaal waarin actief ideëen gevormd en gecreëerd worden over individuen in de samenleving die dan collectief gemarginaliseerd worden door als het ware de gehele samenleving. Ideëen is eigenlijk iets heel gevaarlijk, en het bestaat in elk van ons. Ideeen is wat onze daden kan sturen tot zoverre dat we iemands leven kunnen verwoesten door middel van hoe wij onszelf uitdrukken tegenover die persoon op basis van en vanuit de ideeen die we in onze geest gevormd hebben over dat individu.

En het probleem met die ideëen is dat ze steeds van 'ergens' komen, van 'de groep', van 'de media', van 'onze ouders', van de 'voorgaande generaties' - ideëen is datgene dat we gebruiken om onze realiteit te verdelen in 'goed' en 'kwaad' en 'positief' en 'negatief' en is tegelijkertijd datgene dat ervoor zorgt dat we onze realiteit nooit zien als wat het werkelijk is.

De ideëen die we vormen over andere mensen weerhoud ons ervan om onszelf in de schoenen te plaatsen van de mensen om ons heen en om werkelijk voor onszelf te zien hoe het is om te leven als een ander, of te zien en te begrijpen waarom en hoe een ander wezen ontstaan is. Waarom en hoe wordt een moordenaar een moordenaar? Waarom/hoe kan iemand een ander mens verkrachten? Wat maakt het dat iemand 'marginaal' wordt, of 'racistisch', of 'gestoord', of 'gemeen', ….?

Ideeen vormen over anderen helpt ons niet om onze realiteit beter te begrijpen, het helpt ons niet om oplossingen te vinden voor problemen. Ideeen kunnen enkel leiden tot het marginaliseren van datgene waar we angst van hebben, als een poging om te ontsnappen van onze eigen angst.

En ideeen is tegelijkertijd datgene dat ervoor zorgt dat we onszelf uiteindelijk gaan onderdrukken uit angst van de ideeen die anderen zouden kunnen vormen over ons. Het is datgene dat ervoor zorgt dat we onszelf stilhouden, dat we ervoor kiezen op de achtergrond te blijven. Want, wie zichzelf uitdrukt, krijgt als het ware een licht op zich geworpen en wordt kwetsbaar om beoordeeld te worden door al de andere mensen in deze wereld.

En dus, ideeen is wat er uiteindelijk voor zorgt dat wij als samenleving nooit een plek worden die het beste is voor elk individu, omdat we eerder onze ideëen die we vormen in onze geest over anderen vertrouwen, dan te vertrouwen op ons vermogen om onszelf in de schoenen te verplaatsen van elk ander mens en onszelf daarin te herkennen in een ander en bijgevolg ook de beste oplossing  te kunnen vinden voor elk probleem dat we tegenkomen.

Dag 592: Zijn onze Emoties een Straf die we Onszelf doen Uitzitten?

Dag 592: Zijn onze Emoties een Straf die we Onszelf doen Uitzitten? 

Het Veranderen van de Emotie van Onzelfzekerheid in Groepen

Een ervaring die voor mij een patroon en een gewoonte geworden is doorheen mijn leven is een ervaring van onzekerheid in groepen van mensen en ook in relatie tot individuen in mijn omgeving. En het is deze ervaring die ik zal aanpakken in deze blog en volgende blogs, door middel van het Desteni Gereedschap van Schrijven, zelf-vergeving en zelf-Correctie.

Ik zal hierin vertrekken vanuit een praktisch voorbeeld  en met name een specifieke situatie die ik in mijn dagelijkse leven en realiteit ben tegengekomen - omdat die situatie de 'blauwdruk' representeert van het patroon van onzekerheid dat zich doorheen mijn leven steeds heeft herhaald.

De situatie zijnde dat ik een aantal weken geleden naar een bijeenkomst was gegaan van een sportclub waar ik mij onlangs bij heb aangesloten. Het was een sociale bedoening waarop prijzen werden uitgereikt en gegeten, gedronken en gepraat werd. Aangezien ik mij pas heb aangesloten kende ik de meeste mensen daar nog niet goed en moest ik dus het initiatief nemen om een gesprek aan te knopen, om onderwerpen te vinden om over te praten, om mensen te benaderen en om punten te vinden waar mensen over zouden willen praten - en om dus met andere woorden een zekere vorm van 'connecties' en 'relaties' te vormen met mensen.

Al is het enkel om die specifieke vaardigheid in mezelf te ontwikkelen omdat ik doorheen mijn leven een persoonlijkheid heb ontwikkeld waarin ik mezelf steeds heb ervaren als 'sociaal onbekwaam' en mezelf zelfs heb beoordeeld en gedefinieerd als 'vreemd' omwille van de onzekerheid en de angsten die ik steeds ervoer in mezelf wanneer ik mij in sociale situaties bevond.

Ik ben dan doorheen de jaren naarmate ik opgroeide tot volwassene in deze wereld gaan geloven dat die specifieke persoonlijkheid van onzelfzekerheid in sociale situaties is 'wie ik ben', alsof dat mijn 'straf' is die ik moet uitzitten gedurende de rest van mijn leven in deze wereld en alsof er geen enkele andere keuze is voor mij omdat die onzekerheid als het ware het enige 'programma' is dat ik gekend heb.

Ik bedoel, is dat niet vreemd - dat je zo'n ervaringen gaat aanvaarden en aannemen als de realiteit van wie je bent, ondanks dat je weet dat het eigenlijk ook anders kan. In de zin van dat ik bijvoorbeeld andere mensen zie en ik zie hoe ze zichzelf uitdrukken in sociale situaties -- ik zie hoe anderen die onzelfzekerheid niet lijken te ervaren, of althans niet in de mate waarin ik het ervaar in mezelf -- maar dat je je erbij neerlegt dat je niet kan veranderen omdat je simpelweg niet weet hoe. Want, je hebt nooit anders gekent dus heb je ook niet meteen een voorbeeld of een richtlijn voor hoe je kan worden wie en hoe je eigenlijk wil zijn in je leven.

Dus, vanuit dat opzicht lijken dit soort emotionele ervaringen zoals onzelfzekerheid een 'straf' die je uitzit omdat je weet dat het niet is wie je wil zijn en hoe je jezelf wil ervaren maar je hebt tegelijkertijd het gevoel dat je er niets aan kan doen en dat je dus 'gedoemd' bent om zo door het leven te gaan. En onzekerheid is maar één voorbeeld van zo'n ervaringen, er zijn verschillende emotionele ervaringen die mensen steeds herleven in hun bestaan op aarde die het leven soms kunnen doen aanvoelen als een Hel - hetgeen dus impliceert dat we onszelf om de één of andere reden aan het straffen zijn anders zouden we al lang hebben losgelaten van zulk 'n patronen uit het verleden die zich blijven herhalen in ons leven.

Dag 500: Hoe we Onszelf Onderdrukken om Relaties te kunnen Vormen

In de voorgaande blog heb ik gedeeld hoe ik heb ingezien dat ik in feite nooit waarde gehecht heb aan het opbouwen van een stabiele relatie met mezelf in mijn leven en dat al mijn aandacht en focus en energie ging richting het creëren en opbouwen van relaties met 'andere mensen', in de zin van het opbouwen van een 'sociaal imago' en 'reputatie' en van een 'sociaal netwerk' .

En, wat hierin eigenaardig is, wanneer ik kijk naar waarom het is dat ik bijvoorbeeld meer waarde zou hechten aan wat andere mensen over mij denken en aan het verleiden van andere mensen om een relatie te willen met mij dan aan het leren kennen van mezelf en aan het opbouwen van een sterk karakter in en als mezelf - dan zou ik zeggen dat dat zo is omwille van 'veiligheid' -- dat ik een zekere 'veiligheid' en 'zekerheid' tracht te creëren door middel van het opbouwen van 'sociale relaties' als een 'netwerk' waarin ik mij in en als mijn bestaan in deze wereld en realiteit, die op zich toch van 'sociale' aard is omwille van het feit dat ik mij nu eenmaal in een realiteit bevindt waarin ik niet alleen besta maar in wezen continu omringd ben door allerlei verschillende wezens, tracht te 'verankeren' door er bijvoorbeeld voor proberen te zorgen dat de wezens om mij heen, en specifiek de mensen om mij heen, mij aanvaarden als deel van het geheel, als deel van het 'sociale netwerk' -- omdat ik ergens in mijn geest de idee gecreëerd heb dat ik enkel op die manier zal kunnen leven, bestaan en 'overleven' in deze wereld.

Maar, het eigenaardige hierin is dus dat, wanneer ik mezelf de vraag stel van 'maar wie ben ik eigenlijk?' - vanuit het perspectief dat, ik bedoel, ik hecht zoveel waarde aan mijn bestaan en mijn overleving in deze wereld dat ik mijn hele wezen in het teken zet van het creëren van relaties met andere mensen en dat ik bereid ben om mezelf volledig weg te cijferen en te compromitteren in de naam van het creëren van 'vriendschappen'  en 'goede relaties' met mensen - maar tegelijkertijd heb ik mezelf in dit hele proces zodanig weggecijferd en onderdrukt dat ik uiteindelijk zelfs die vraag niet meer kan beantwoorden van 'wie ben ik eigenlijk?' en 'hoe en waarom besta ik zelfs?'. Ik heb mezelf zodanig verloren in het 'sociale web en netwerk' en dus in mijn eigen technieken en mechanismen van sociale manipulatie in functie van het opbouwen van 'relaties', dat 'ik' als individueel wezen eigenlijk niet echt meer besta, omdat, al wat ik eigenlijk nog ben, is enkel en alleen die overlevingsdrang en die ervaring van angst/verlangen om een idee van 'veiligheid' en 'zekerheid' te creëren voor mezelf in deze wereld door middel van het vormen van 'relaties' met andere mensen'.

Het lijkt dus alsof mijn 'waarde-schaal' volledig getild is naar de verkeerde kant, in de zin van dat, hoe meer ik mezelf onderdruk en compromitteer in functie van mijn 'overleving' in en als de 'sociale wereld', des te meer ik deze overlevingsangst en het verlangen om relaties te vormen met andere mensen eigenlijk net creëer in mezelf. Omdat, hoe meer ik mezelf onderdruk in mezelf, des te verder ik mezelf verwijder van mezelf en van het hebben en ervaren van een relatie met mezelf - waardoor ik dan relaties zal willen vormen met 'andere mensen' om de leegte te vullen in mezelf die ik ervaar omdat ik niet meer echt aanwezig ben in mezelf, in de zin van dat ik mij totaal niet meer gewaar ben van mijn eigen bestaan, van het feit dat ik zelfs eigenlijk nog werkelijk een 'individu' ben, omdat al wat ik van mezelf ervaar, ken en zie, is die eendimensionele ervaring van Angst en Verlangen om te Overleven. Maar, ik bedoel, dat is niet werkelijk Leven, dat is niet wie Ik eigenlijk ben.

Leven is Expressie, is individualiteit, is een gewaarzijn van 'ik ben hier', een gewaarzijn van hoe en waarom ik besta. Dat is Leven, het is een absoluut besef van 'ik ben Hier'. Terwijl, zolang er een overlevingsangst in mezelf bestaat die mij stuurt en beweegt in deze wereld in bijvoorbeeld het uitdrukken van 'sociaal gedrag' in functie van het vormen en creëren van 'sociale relaties', is er geen 'individualiteit' aanwezig in mezelf, is er geen gewaarzijn van 'wie ik ben' aanwezig in mezelf, er is enkel een systematisch  bewustzijn dat enkel en alleen functioneert op basis van dat ene Idee van 'Ik Moet Overleven'.

Dag 471: Waarom is Aanvaarding iets Voorwaardelijks?

Dit is een Verderzetting van "Dag 470: Waarom Aanvaarding nooit Echt Bestaan Heeft" in mijn proces van het onderzoeken van hoe het woord 'aanvaarding' bestaat in mezelf als hoe ik het heb toegestaan te bestaan in mezelf en in hoe ik leef en besta -- waarin ik heb ingezien en beseft dat ik mij eigenlijk vaak afgewezen en alleen en weggeduwd en afgescheiden voel in relatie tot de mensen om mij heen, als een consequentie en gevolg van hoe het woord 'aanvaarding' in mezelf bestaat, als een Gevoel waar ik naar Verlang dat gedefinieerd is in en als mijn 'relaties' met andere mensen. Omdat, hoe ik 'aanvaarding' zie, begrijp en ervaar - is in het 'aanvaard worden' door 'andere mensen' - en dus als iets dat 'andere mensen' mij schijnbaar moeten Geven.

In deze blog zal ik verder gaan in dit proces van het onderzoeken hoe het woord 'aanvaarding' in mezelf bestaat - door te onderzoeken waar deze specifieke definitie precies vandaan komt. Met andere woorden: Hoe en waarom is het dat ik Aanvaarding heb gedefinieerd als iets dat ik moet krijgen van andere mensen, en niet als iets dat inherent in mezelf aanwezig is - in de vorm van Zelf-Aanvaarding? Waarom is het dat ik het woord Aanvaarding heb gedefinieerd als een voorwaardelijk iets terwijl ik het evengoed had kunnen definieren als een onvoorwaardelijk iets.

Voorwaardelijk in de zin van dat ik enkel 'aanvaarding' kan ervaren als en wanneer ik kan denken en geloven dat andere mensen het mij 'Geven'. en zelfs dit 'geven' is niet eens een absoluut iets - omdat het compleet gebaseerd is op mijn interpretaties en percepties van mensen hun gedrag en uitdrukking tegenover mij -- en die interpretaties en percepties bestaan in en als een constante onzekerheid omdat interpretaties en percepties per definitie enkel in mijn geest bestaan als een persoonlijke visie op en indruk van de realiteit die ik zie met mijn ogen, volgens de persoonlijke betekenissen die ik eraan geef, maar de interpretaties en percepties zijn niet de realiteit zelf.

Waarom dus heb ik het woord Aanvaarding gedefinieerd in mijn geest als iets dat voorwaardelijk en zelfs niet eens echt is, in de plaats van Aanvaarding te definieren en te manifesteren voor mezelf als iets dat echt is, iets dat wel in lijn staat met de werkelijkheid die zich Hier bevindt? Waar komt die definitie in mezelf Vandaan?

Als ik een kijkje neem in mijn Herinneringen, dan is het eigenaardig dat ik nergens een speciek moment terugvindt waarin iemand mij heeft gezegd wat de definitie van Aanvaarding is, maar dat mijn definitie van Aanvaarding, als zijnde iets dat mensen aan elkaar dienen te 'geven' in 'Relaties', eerder een gevolg is van een samenkomen van allerlei subtiele, impliciete en indirecte invloeden waar ik op bepaalde momenten tijdens mijn leven in contact gekomen ben --- zoals flarden van gesprekken die ik hoorde in mijn omgeving of in films of dingen die ik las in boeken. Mijn definitie van aanvaarding is eigenlijk gebaseerd op een 'conclusie' die ik in mijn onderbewustzijn getrokken heb vanuit al die willekeurige informatie die ik opgestapeld heb in mijn geest in relatie tot wat het woord 'aanvaarding' zou kunnen betekenen.

Ik bedoel, is het niet eigenaardig dat ik een Woord kan 'Leven' alsof het is 'wie ik ben' -  zoals ik bijvoorbeeld het woord 'Aanvaarding' geleefd heb in en als een 'verlangen om aanvaard te worden door andere mensen' - zonder dat ik zelfs begrijp waarom het is dat ik 'Aanvaard' wil worden door 'Andere Mensen', of wat die 'Aanvaarding' zelfs wil zeggen of betekent --- en dat ik daarin dus mijn leven volledig heb 'weggegeven' aan een voorontworpen en Voorgekauwde definitie van dit Woord, in de plaats van dat ik zelf verantwoordelijkheid genomen heb voor mijn leven en voor de definities die ik Leef van de Woorden die in mezelf bestaan door voor mezelf uit te maken en te beslissen hoe elk woord in mezelf precies zal bestaan als een levende uitdrukking van Mezelf.

Wordt Vervolgd in Dag 472