Dag 577: Voorspelbaarheid en de Illusie van Controle - een Voedingsbodem voor Verslaving

 

 Dag 577: Voorspelbaarheid en de Illusie van Controle - een Voedingsbodem voor Verslaving

 Het Transformeren van (Eet)Verslaving

Uit de voorgaande blog:

Dat is wat ik heb ontdekt wanneer ik mijn verslaving in relatie tot eten onderzocht - is dat een groot deel van wat mijn 'verslaving' en inclinatie tegenover eten bepaalde, was het aspect van 'controle' --- het schijnbare feit dat mijn relatie tot eten het enige was waarin ik controle kon uitoefenen -- het enige waarin ik mezelf een positief gevoel kon geven wanneer en hoe ik wilde. In mijn relaties met mensen ervoer ik immers constante onzekerheid en onveiligheid en angst omdat ik mensen niet kon controleren - ik kon mensen niet laten doen wat ik wilde dus ik kon ook nooit werkelijk vertrouwen op of absolute zekerheid hebben over mijn relaties met mensen.

Dus, in en als die schijnbare controle die ik ervaar in en associeer met mijn 'verslaving' in relatie tot eten, ervaar ik een gevoel van 'veiligheid' in de zin van dat ik mezelf ervan kan verzekeren dat mijn nood en verlangen om specifieke gevoelens te ervaren ook daadwerkelijk vervuld zal worden - in tegenstelling tot bijvoorbeeld de verlangens en noden die ik ervaar in mezelf in mijn relaties met andere mensen, waarin ik niet weet wat de uitkomst en het resultaat zal zijn van het gedrag dat ik uitdruk in mijn zoektocht naar en poging om specifieke reacties en responsen te verkrijgen van andere mensen --- reacties en responsen die ik in mijn geest verbonden heb met de positieve gevoelens die ik zo graag ervaar.

Het kenmerkende aspect van een verslaving is met andere woorden het feit dat er een bepaalde voorspelbaarheid en zekerheid bestaat in het verband tussen 'oorzaak' en 'gevolg', tussen 'als dit' en 'dan dat' - waarin we er bijvoorbeeld zo goed als zeker van kunnen zijn dat 'als ik dit gedrag uitvoer', bijvoorbeeld het eten van een stuk taart, 'dan krijg ik dat resultaat', bijvoorbeeld het ervaren van een positief gevoel terwijl de suiker in de taart zijn effect uitoefent op verschillende dimensies in mijn lichaam. Daarin bestaat een vorm van zekerheid waarin de causale relatie in en als het consumeren van dat stuk taart tot op zekere hoogte voorspelbaar is - waarin ik in mijn geest een vorm van 'zekerheid' en 'veiligheid' en 'controle' gedefinieerd heb.

En, omdat ik 'zekerheid', 'veiligheid' en 'controle' gedefinieerd heb in en als voorspelbaarheid, heb ik dus tegelijkertijd het geloof en de idee gecreëerd in mezelf dat alles waarin geen absolute of waarin weinig voorspelbaarheid bestaat, in wezen 'onveilig' en 'onzeker' is en een 'gebrek aan controle' impliceert. En daardoor ervaar ik dan een angst in mezelf in relatie tot die zaken in mijn wereld die ik heb gedefinieerd als zijnde 'onvoorspelbaar', zoals bijvoorbeeld voornamelijk mensen.

Ik bedoel, er zijn specifieke mensen in mijn wereld waar ik meer hechte relaties gevormd heb, zoals mijn familieleden en mijn 'vrienden' en misschien een aantal collega's en kennissen - en in die relaties heb ik een welbepaalde 'voorspelbaarheid' gecreëerd omdat ik die mensen in en als hun 'persoonlijkheden', gewoontes en uitdrukkingen heb leren kennen gedurende een welbepaalde tijd. Maar al de mensen buiten die gelimiteerde kring van familie/vrienden/kennissen representeren voor mij 'onvoorspelbaarheid' en bijgevolg 'onveiligheid', 'onzekerheid' en een 'gebrek aan controle' en dus ANGST.

Omwille van die polariteit die ik gecreëerd heb in mijn geest van langs de ene kant 'voorspelbaarheid', verbonden met positieve gevoelens die ik gedefinieerd heb in en als woorden zoals 'zekerheid', 'veiligheid' en 'controle' - en langs de andere kant 'onvoorspelbaarheid', verbonden met negatieve gevoelens gedefinieerd in en als de woorden 'onveiligheid', 'onzekerheid' en een 'gebrek aan controle' -- is het niet verwonderlijk dat er zoiets grond kan vinden in mezelf als een 'verslaving' en 'afhankelijkheid' aan datgene in mijn wereld dat voorspelbaar is in termen van hoe en wanneer ik het kan 'gebruiken' in mijn verlangen om specifieke gevoelens en energetische ervaringen te produceren in mezelf, en een 'onderdrukking' en 'vluchten van' datgene in mijn wereld dat onvoorspelbaar is in termen van hoe en wanneer het mij die gevoelens kan geven waar ik naar op zoek ben.

Ik bedoel, dat is waarom en hoe ik mijn 'eetverslaving' ervoer - namelijk dat ik probeerde de angst die ik ervoer in mezelf in relatie tot mijn 'onvoorspelbare' omgeving en specifiek de 'onvoorspelbaarheid' van de mensen in mijn omgeving te onderdrukken en verbergen voor mezelf door de positieve gevoelens van 'veiligheid', 'zekerheid' en 'controle' op te wekken in mezelf in verband met de voorspelbaarheid waarin mijn lichaam reageert op het eten dat ik consumeer. Met andere woorden, de verslaving kon in mezelf bestaan omwille van die afscheiding en polariteit die ik in mezelf had toegestaan te bestaan door 'voorspelbaarheid' te definieren als iets 'positief' en te verbinden met 'veiligheid', 'zekerheid' en 'controle' en 'onvoorspelbaarheid' te definieren als iets 'negatief' en te verbinden met 'onveiligheid', 'onzekerheid' en een 'gebrek aan controle'.

Dag 415: Samen maar toch Alleen - Jezelf Blijven in een Groep van Mensen

Hier op de Desteni Farm, waar ik mij bevindt in een groep mensen - komen veel van mijn patronen naar boven, van hoe ik leef en besta in mijn geest, die anders, wanneer/toen ik alleen woonde, nooit aangesproken werden en dus ook niet zo zichtbaar aanwezig waren.

Het is het punt van mij bevinden in een 'groep', een 'gemeenschap' van mensen waarin we allemaal deel uitmaken van een specifiek 'organisme' en elkaar daarin nodig hebben om te overleven en om het geheel van 'de groep' te doen functioneren -- dat bepaalde specifieke 'overlevings-patronen' in mezelf naar boven brengt en die ik makkelijker kan opmerken/zien in mezelf dan wanneer ik alleen zou leven in het systeem/de samenleving.

Wat ik heb gemerkt in mezelf de laatste tijd, als iets dat naar boven is gekomen in hoe ik mezelf ervaar hier op de Farm - is een ervaring van 'vermoeidheid', van een 'niet weten wat te doen met mezelf' --- waarin, ik wel bepaalde specifieke taken heb om mezelf mee bezig te houden, maar tegelijkertijd is er een ervaring van twijfel en onzekerheid in verband met hoe ik die taken zou uitvoeren of wanneer en vaak heb ik het gevoel dat ik mijn tijd aan het verdoen ben door zoveel te twijfelen --- alsof ik stagneer en vastzit in de ervaring van twijfel en onzekerheid, hetgeen een vorm van passiviteit creëert. En deze 'passiviteit' ervaar ik als een 'vermoeidheid' - waarin ik vaak tijdens de dag het gevoel heb dat ik gewoon in mijn bed wil gaan liggen en slapen -- omdat, het is immers makkelijker om te slapen en 'weg te dromen' dan mij zo verloren te voelen de hele tijd.

Wanneer ik deze ervaring nader onderzocht, door zelf-vergeving toe te passen in het moment waarin ik het opmerkte in mezelf - zag ik dat die twijfel en besluitloosheid in verband met mijn beslissingen en dus mijn zelf-beweging en zelf-sturing, verbonden is met een angst in mezelf om iets 'fout' te doen en om 'fouten' te maken, angst om niet de juiste beslissing te maken --- waarin, wat 'juist' is, bepaald wordt door 'de groep' -- en dus, angst dat, als ik niet de 'juiste' beslissing maak of iets 'fout' doe, dat de groep mij dan zal afwijzen en wegduwen en dat ik bijgevolg niet zal kunnen overleven als ik alleen in het systeem zou staan, zonder groep die mij ondersteuning biedt.

Dat is immers de idee die ik steeds heb gehad doorheen mijn leven in deze realiteit - is dat ik bepaalde groepen van mensen nodig heb, zoals mijn familie, en mijn vriendengroep en andere groepen zoals collega's enzovoort, om 'veiligheid' voor mij te creëren in deze wereld - en dat ik zonder die groepen 'verloren' zou zijn, omdat 'het systeem' in deze wereld in werkelijkheid medogenloos is voor de mens in het systeem, omdat, het systeem geeft niet om de mens, het systeem functioneert op basis van allerlei wetgevingen en regels die in veel situaties niet ondersteunend zijn voor individuen - waardoor elk mens dus ondersteuning nodig heeft van 'groepen', zoals familie en vrienden om elkaar te beschermen tegen/in 'het systeem'. Hetgeen eigenlijk heel absurd is omdat waarom bestaat het systeem in de eerste plaats niet als niet om een vorm van veiligheid en zekerheid te creëren voor elk mens?

En dus, de twijfel die ik in mezelf ervaar in verband met mijn dagelijkse taken en beweging in de groep - is in wezen een angst dat wat ik doe en de beslissingen die ik maak in de taken die ik uitvoer, niet in goede aarde zullen vallen in de groep en dat ik bijgevolg 'niet goed genoeg' bevonden zal worden door de groep en ik bijgevolg afgewezen en alleen achter gelaten zal worden, om alleen voor mezelf te staan en te zorgen in deze wereld/realiteit.

Dit is hoe ik als mens besta in deze wereld en hoe ik opgevoed ben - in en als de idee van 'dit systeem is een medogenloze realiteit en je hebt een groep van mensen nodig die voor je zorgen - dus je moet er alles aan doen opdat die groep jou goed en correct vindt en je aanvaard en accepteerd als een lid van de groep' - hetgeen vrij consequentieel is in de zin van dat deze houding ervoor zorgt dat ik niet werkelijk stil sta bij mijn daden en de echte effecten/gevolgen van mijn daden in/op mijn omgeving omdat ik te druk bezig ben met mijn daden/gedrag af te stemmen op het gedrag van de groep dat ik zie en oberserveer opdat ik aanvaard en gezien zal worden door de groep als een volwaardig deel van de groep omdat ik mij gedraag volgens de 'norm'.

Dus, ik bedoel - wat impliceert het om werkelijk verantwoordelijkheid te nemen voor mijn daden, om werkelijk absoluut alleen te staan in mezelf --- in de zin van dat ik in elke daad, in elke handeling en elke beweging de statement maak van 'dit is wie ik ben - en dit is waar ik voor sta', zonder daarin mezelf te vergelijken met of af te meten aan de mensen die ik zie om mij heen --- maar om dus werkelijk volledig alleen te bestaan als een levende uitdrukking/expressie van 'wie ik ben' als een levend wezen. 'Alleen staan', in de zin van dat ik wel in een groep besta en samenwerk met een groep van mensen, en communiceer en omga met een groep van mensen -- maar dat ik daarin mezelf in en als wie ik ben, in woord en daad, niet compromitteer door mezelf aan te passen en te veranderen om meer te lijken op of te passen bij die mensen die ik zie om mij heen in en als 'de groep' -- en dat ik dus niet besta in en als een overlevingsangst en patronen van overleving, maar besta als een onvoorwaardelijke uitdrukking van het leven dat is/bestaat in en als mezelf.

Omdat, enkel op die manier kan ik mijn macht opnemen die in mezelf bestaat in relatie tot deze realiteit waarin ik besta - de macht die inherent in mij aanwezig is door het feit dat ik hier ben, ik ben een deel van deze realiteit, een mens in het systeem -- evenwaardig en gelijk aan elk ander mens en levend wezen hier op aarde. Want, het feit dat ik hier besta, impliceert dat ik de macht, het vermogen en de mogelijkheid heb om mijn omgeving te beïnvloeden, op dezelfde manier als hoe mijn omgeving mij heeft beïnvloedt doorheen mijn bestaan hier op aarde.

En dus is het door in elk van mijn handelingen, daden en bewegingen - absolute verantwoordelijkheid te nemen --- door mijn daden/handelingen/beweging in deze wereld/realiteit af te stemmen op wat een realiteit/werkelijkheid zal creëren en manifesteren die het beste is voor elk levend wezen op aarde en bijgevolg mezelf. Omdat, als ik mezelf toesta mezelf te laten beïnvloeden en leiden in mijn gedrag/handelingen/beweging door een angst om niet te overleven, en daarin mezelf toesta mijn verantwoordelijkheid te plaatsen in 'de groep' door mezelf blindelings aan te passen aan de mensen om mij heen --- dan sta ik, in en als hoe ik mezelf uitdruk en bijgevolg de impact die mijn handelingen hebben op de realiteit/wereld waarin ik besta, een wereld/realiteit toe te bestaan die in lijn staat met de overlevingsangst die aan het startpunt ligt van mijn uitdrukking en daarin/daardoor dus bestaat ter ondersteuning van die overlevingsangst.

Wordt Vervolgd in Dag 416