Dag 754: Het Belang van Zelf-Bevraging

Het voornaamste dat ik tot zover geleerd heb tot zover in mijn reis samen met Desteni, is het belang van het in vraag stellen van jezelf en met name het in vraag stellen van je eigen 'voorkeuren'. Voorkeuren zoals bijvoorbeeld het verkiezen van niet begaan te zijn met politiek, het verkiezen van niet al te veel sociaal geëngageerd te zijn in de levens van je buren/naasten, het verkiezen om je eerder toe te leggen op het uitbouwen van je eigen leven/familie en je voorkeuren in verband met het soort mensen waar je liever mee omgaat en het soort mensen die je liever uit je leven bant of wegdringt.

Mijn voorkeur was bijvoorbeeld om eerder niet in groepen te vertoeven. Ik heb me nooit thuis of comfortabel gevoeld in de groepen waarin ik mij bevond, zoals klasgroepen, sportgroepen, jeugdverenigingen en zelfs familie en vrienden. Ik verkoos om eerder alleen te zijn en mij bezig te houden met mezelf en mezelf af te zonderen van mensen. En deze voorkeur was gebaseerd op mijn gevoelens, op hoe ik mij voelde in groepen in tegenstelling tot hoe ik me voelde wanneer ik alleen was. Ik voelde mij steeds meer op mijn gemak wanneer ik alleen was, in tegenstelling tot hoe ik mij voelde in groepen (voornamelijk groepen van mensen die ik nog niet goed kende). In het bijzijn van mensen voelde ik mij over het algemeen, onzeker, oncomfortabel, gespannen, angstig, onderdrukt, beoordeeld en buitengesloten.

Mijn voorkeur was dus gebaseerd op mijn herinneringen en ervaringen van mezelf in groepen en op het willen vermijden en ontwijken van onplezierige en onaangename ervaringen en dus het willen vermijden dat het verleden zich zou herhalen. Het is pas door mezelf uit te dagen om mijn beslissingen niet te baseren op mijn voorkeuren maar om eerder te testen of die vookeuren werkelijk de grenzen afbakenen van 'wie ik ben' en al wat ik ben, dat ik ben gaan inzien hoe ik mezelf als wezen heb gelimiteerd en hoe die voorkeuren eigenlijk zelf-limitaties zijn waarin ik mezelf ervan weerhoudt om niet enkel mezelf maar ook de realiteit waarin ik besta te zien met heldere ogen.

Ik zag bijvoorbeeld nooit dat mijn 'voorkeuren' in wezen een soort van mechanisme waren waarin ik ervoor zorg dat ik mijn eigen herinneringen nooit onder ogen zal komen en dat ik dus ook nooit oplossingen zal zien en formuleren voor de dingen die ik ervaar als problematisch. Dingen zoals emotionele ervaringen in relatie tot de mensen om mij heen. Zolang ik immers ver weg blijf van het kijken naar en geconfronteerd worden met mijn eigen nare herinneringen door ervoor te zorgen dat ik mij nooit meer in gelijkaardige situaties bevindt, zal ik tegelijkertijd de illusie en de idee in stand blijven houden dat die ervaringen in mijn herinneringen 'echt' waren en macht hebben over wie ik ben en hoe ik leef en omga met mijn wereld en realiteit.

In mijn process met Desteni heb ik de emotionele reacties, ervaringen en associaties die ik in mijn geest gevormd heb rond 'groepen' kunnen overstijgen en veranderen, net door mijn voorkeuren uit te dagen en stappen te nemen buiten de richting die ik doorgaan zou verkiezen op basis van hoe ik mij voel en welke ervaringen ik wil vermijden.

Dag 753: Het Isolatiefenomeen in de Wereld van Vandaag

Dit is een verderzetting op Dag 752: De Herinneringen die Je Dacht Verwerkt en Losgelaten te hebben.

Ik ben dus in zekere zin dankbaar dat ik een aantal jaren hier op de Farm heb kunnen spenderen, samenwerkend en -levend met een groep van mensen omdat ik daardoor verschillende patronen in mijn geest en gedrag heb kunnen onder ogen komen zowel als veranderen die ik anders misschien nooit had kunnen ontdekken als ik alleen had blijven wonen. Het was immers pas vanaf het moment dat een bepaalde groepsdynamiek haar intrede doet in mijn leven dat er bepaalde patronen in mezelf geactiveerd werden.

En in feite is het maar vreemd dat het zelfs mogelijk is dat je als mens eigenlijk een heel leven alleen kunt blijven zonder veel contact te hebben met andere mensen en dat je daardoor ook nooit de dieperliggende patronen in jezelf die je ontwikkeld hebt tijdens je kindertijd in relatie tot andere kinderen, leerkrachten, familie, enzovoort (toen je je met andere woorden wel steeds in bepaalde groepen van mensen bevond) ziet, realiseert of ontdekt in jezelf.

Vreemd, omdat de aarde op zich een soort van 'groep' is, 'de mensheid' is een groep, 'het leven' is een groep, alle levende wezens op aarde is een groep. De samenleving waar we in bestaan is een groep en in feite bevinden we ons continu in de één of andere groep, maar het vreemde is dan dat we ons er niet van gewaar zijn omwille van iets dat je 'individualisme' kan noemen. Namelijk de keuze om 'op je eentje' te blijven. Niet dat er op zich iets mis is met alleen zijn, maar het gaat om het afzonderings en isolatie-fenomeen dat zich afspeelt in de levens van veel mensen in onze huidige samenleving.

In onze samenleving tegenwoordig is het niet echt meer nodig om samen te werken. Elk mens heeft de kans om voor een bedrijf te gaan werken, geld te verdienen, huis te huren/kopen en de rest van de tijd alleen of met een specifiek aantal mensen door te brengen. Dat is wat ik noem het isolatiefenomeen. Het is een fenomeen dat ervoor lijkt te hebben gezorgd dat we als individu niet meer zien wat de eigenlijke verbanden zijn tussen onszelf en de mensen om ons heen. We werken niet op direct vlak samen met de mensen/bedrijven in onze omgeving en er is geen interactie tussen de mensen die zich in onze wereld/realiteit bevinden. Weet je bijvoorbeeld hoe de winkel op de hoek opereert, hoe het geld vloeit van mens tot mens, wat de verbanden zijn tussen die winkel, jezelf en de boerderij op het eind van de straat? Wat is het verband tussen jezelf en de buren die je nooit hebt leren kennen?

Het is hier uiteraard ook niet een kwestie van het leren kennen van elk mens in je straat, maar het gaat eerder om de ingesteldheid waarin we lijken te vertoeven. Een ingesteldheid waarin we het niet belangrijk of waardevol vinden dat we verbanden kunnen zien tussen onszelf en de wereld om ons heen en het zelfs kan lijken alsof we werkelijk op een soort eiland of planeet alleen bestaan, met misschien de aantal mensen en dingen die wij persoonlijk waardevol vinden zoals onze partner en vriendenkring. Voor de rest kunnen we zeer gemakkelijk de illusie scheppen dat we 'alleen' bestaan in deze wereld en dus niet bestaan in 'groep' - ondanks het feit dat de realiteit ons laat zien dat er overal mensen om ons heen zijn, hetgeen in wezen onze 'groep' is.

Het lijkt hier dus haast alsof we een soort allergische reactie gevormd hebben in verband met het woord 'groep'. En wanneer ik terugkijk naar mijn kindertijd en hoe ik mezelf ervoer in veel van de 'groepen' waarin ik geplaatst werd door mijn omgeving, kan ik begrijpen waarom het is dat ik uiteindelijk ervoor gekozen heb om mezelf eerder niet met groepen te associeren en dat ik liever alleen was of met een klein aantal persoonlijke vrienden.

...Wordt vervolgd in Dag 754

Dag 752: De Herinneringen die Je Dacht Verwerkt en Losgelaten te hebben..

Deze blog zet voort op het onderwerp van 'herinneringen' hetgeen in voorgaande blogs - zoals Dag 750: De Onderontwikkelde Vermogens van Volwassenheid en Dag 751: Hoe Belichamen we het Verleden in ons Dagelijks Bestaan? - ter sprake gekomen is. 'Herinneringen' in termen van hoe je als mens ervaringen uit het verleden in en met je meedraagt die dan de ervaring van wie je bent in jezelf en in relatie tot je omgeving kleuren en bepalen.

Om een concreet voorbeeld te geven kwam ik oog in oog te staan met mijn eigen onderdrukte en vergeten herinneringen wanneer ik zo'n twee-tal jaren geleden hier naar de Desteni Farm verhuisde. Ik kwam van een stadsbestaan in België waar ik gedurende lange tijd alleen leefde. Ik werkte ook alleen en bevond me dus niet vaak in het bijzijn van veel mensen, en wanneer dat wel gebeurde was het steeds van korte tijd. En nu plots bevond ik mij in een vrij grote groep mensen waar ik haast in elk moment mee samen leefde en werkte.

Wat voor mij aanvankelijk, gedurende de eerste aantal maanden, naar boven kwam drijven waren allerlei emotionele ervaringen en gedachtenpatronen in mijn geest die ik nooit ervoer toen ik nog alleen leefde. Wat naar boven kwam was in feite de gedrags- en gedachtenpatronen die ik had gevormd en ontwikkeld tijdens mijn kindertijd en specifiek mijn schooltijd. Gedachtenpatronen die specifiek te maken hadden met mijn positie in de groep, met mijn zelf-beeld in relatie tot de mensen om mij heen, met of ik al dan niet in de groep pas, of ik er al dan niet bijhoor, of ik al dan niet goed genoeg bevonden word, etcetera. En gedragspatronen zoals bijvoorbeeld een neiging om mezelf te isoleren van de groep, om mijn emoties verborgen en onderdrukt te houden en om mezelf en mijn expressie opzettelijk te verminderen in interacties met de mensen om mij heen.

Al deze ervaringen kwamen in mezelf op intense wijze naar boven omdat ze onderdrukt bestonden in mezelf. Het was min of meer vanaf ik de schoolbanken had verlaten dat ik ook niet meer te maken kreeg met hoe ik mezelf zag en ervoer in relatie tot groepen en de positie en identiteit die ik mezelf gegeven had in relatie tot die groepen waarin ik mezelf eens bevond. Als je alleen woont wordt je immers niet geconfronteerd met die groepsdynamiek en zullen al die ervaringen en gedachten en persoonlijkheden vandien ook niet getriggerd of geactiveerd worden. Toen ik alleen leefde leek het dus dat ik 'stabiel' was, aangezien ik over het algemeen niet veel te maken kreeg met emotionele ervaringen, maar dit wilde absoluut niet zeggen dat de ervaringen die ik meemaakte binnenin mezelf toen ik een kind op school was zomaar verdwenen waren. Het wilde enkel zeggen dat die ervaringen afhankelijk zijn van een specifieke omgeving en opstelling en dat het dus maar een kwestie is van wat er in mijn omgeving gebeurt, hetgeen dan zal bepalen wat er in mijn interne realiteit getriggerd zal worden.

Dit is dus een voorbeeld van hoe je herinneringen kan leven en belichamen zonder dat je het zelf beseft - namelijk omdat die herinneringen als slapercellen zijn diep in de grochten van je geest, en enkel activeren wanneer je je in specifieke situaties bevind. Dan komen er bepaalde gedachtenpatronen en emoties of gevoelens naar boven waarvan je dacht dat het niet meer in jezelf bestond.

In de volgende blog deel ik hoe ik van deze situatie waarin die specifieke onderbewuste herinneringen van hoe ik me ervoer tijdens mijn kindertijd geactiveerd werden gebruik heb gemaakt om mezelf te veranderen op een manier waarop ik weet dat als ik me ooit nog in een groep van mensen bevind, dat ik niet meer beinvloed zal worden door herinneringen.

Desteni toen en nu

Ik bewandel mijn proces van zelf-realisatie nu zo'n 7-tal jaar samen met en in de Desteni group. Toen ik begon aan mijn proces zeven jaar geleden was ik een persoon met veel twijfels en onzekerheden in verband met wie ik ben, waarom ik besta en wat het doel is in mijn leven. Ik was over het algemeen iemand die niet makkelijk contact legde met mensen en die zich vaak afzonderde van mensen en vooral groepen van mensen.

Mijn relaties doorheen mijn leven in termen van vriendschappen waren altijd in zeer gesloten groep want daar voelde ik mij het meest veilig in. Ik had nooit goede herinneringen aan grote groepen van mensen en voelde mij vrij ongemakkelijk in groepen en kon me nooit makkelijk vinden in hoe mensen zich over het algemeen gedragen en uitdrukken in groepen.

Ik had een persoonlijkheid ontwikkeld waarin ik mij het best voelde wanneer ik alleen was of met één of een paar vrienden en ik veronderstelde dat dat 'nu eenmaal' was wie ik ben. Ik geloofde van 'ik ben nu eenmaal iemand die niet makkelijk sociaal contact legt', of 'ik ben nu eenmaal een persoon die zich niet op haar gemak voelt in groepen' en 'groepen is nu eenmaal niets voor mij'.

Onder die 'nu eenmaal' stellingen lagen echter vele emotionele ervaringen verborgen, zoals angst, onzekerheid, schaamte, zelf-twijfel, minderwaardigheid, enzovoort. Al de ervaringen die ik had verbonden met 'groepen' en met het mij bevinden in een groep van mensen. Ik wist niet waarom ik mij zo voelde en waar die ervaringen precies vandaan kwamen, maar ik aanvaardde dat dat was wie ik ben in mezelf als wezen en in deze wereld als persoon.

Wanneer ik met Desteni - een groep van mensen die wereldverandering en verandering van het individu promoten - begon te wandelen, deed ik dat vanuit een ervaring in mezelf van 'ik heb er genoeg van'. Ik begon mij uiteindelijk zo gevangen en opgesloten te voelen in mezelf en in mijn eigen leven omwille van hoe ik mijn leven en mezelf had opgezet op basis van al die zelf-aanvaardde geloofsystemen en ideëen over mezelf. Ik wilde proberen wat ik moest om mezelf uit die (zelf-gecreëerde) ervaring te halen. Voor mij wilde dat in dat moment zeggen dat ik leerde kennen wat Desteni was en dat ik zou ontdekken en ondervinden of wat Desteni voorstelde al dan niet zou werken voor mij.

Nu, 7 jaar later kan ik met overtuiging zeggen dat ik met het gereedschap van zelf-verandering  tesamen met de ondersteuning van de Desteni groep van individuen die net als ik hun zelf-proces bewandel(d)en al die ervaringen die van mijn leven een gevangenis maakten heb kunnen veranderen. Ik voel me niet meer onzelfzeker, angstig of minderwaardig in groepen. Ik heb zelfs een zeker genot kunnen vinden in het samenzijn met mensen. Waar ik vroeger probeerde weg te geraken van de ongemakkelijkheid die ik ervoer in het bijzijn van mensen en specifiek groepen van mensen, nodig ik die ongemakkelijkheid nu uit omdat ik weet dat ik het gereedschap en het vermogen heb om die ervaring in mezelf te veranderen en zodoende mezelf en mijn relatie met de mensen om mij heen en mezelf te veranderen.

Wandelen met een groep van mensen zoals Desteni in mijn proces van zelf-verandering heeft mij ondersteunt om mijn potentieel te ontdekken en om te ontdekken en te ondervinden dat de zelf-onzekerheid, -twijfel en minderwaardigheid die ik eens aanvaardde en definieerde als 'wie ik ben' niet hoeft te zijn wie ik ben en niet hoeft te bepalen hoe ik mezelf ervaar in relatie tot de mensen in mijn omgeving.

Desteni was voor mij doorheen al deze jaren een platform om mezelf te ontdekken en ontplooiien zodat ik zou staan in deze wereld als een individu en persoon die weet wie ze is. Het gebeurt niet vaak dat een groep van mensen je ondersteunt om onafhankelijkheid te ontplooiien in jezelf. Naar mijn ervaring is het over het algemeen net dat het doel van een groep steeds lijkt te zijn om het individu in de groep afhankelijk te maken van de groep.

Ik ben dankbaar dat ik Desteni gevonden heb en dat ik mezelf voldoende vertrouwd heb om de stap te maken om actief samen te werken en samen te wandelen met deze groep van mensen en ik raad aan elkieder aan om tenminste te proberen een stap te zetten in deze Reis van zelf-ontdekking in en met Desteni. Het is een uniek proces dat je alleen maar toch ook tesamen bewandelt. Een proces van waarachtige verandering van het zelf op manieren die je nooit voor mogelijk geacht zou hebben.

Dag 721: Wanneer Zoeken naar Vriendschap Problematisch is

Ter verderzetting van Dag 720: Het Vrouwelijk geslacht en de Zoektocht naar Bondgenootschap waarin ik een interessant construct besproken heb, zet ik in deze blog verder met het uiteenzetten van dat construct. Ik heb namelijk ondervonden en bemerkt dat ik een bijzondere regel volgde doorheen mijn leven wanneer het aankwam op 'vriendschap'. En die 'regel' was namelijk dat ik steeds enkel op zoek ging naar 'vriendinnen'.

Ik vond een zekere ervaring van veiligheid, geborgenheid en ondersteuning in mijn vriendschappen met mede-leden van het vrouwelijke geslacht. En dat was zo sinds ik ongeveer tien of elf jaar oud was, dat ik uitsluitend op zoek ging naar vrienden van een specifiek geslacht.

En dit is eigenaardig omdat, ondanks het zo 'natuurlijk' aanvoelde om dit te doen en ondanks het ook op schijnbaar natuurlijke wijze voltrok in mijn realiteit, heeft het een bepaalde ervaring en manier van omgaan met mijn wereld en omgeving gevormd binnenin mezelf. En dit omdat ik mij nooit bewust was van de onderliggende motivaties en drijfveren die in de dieperliggende lagen van mijn geest bestonden in relatie tot waarom het eigenlijk is dat ik die 'schijnbare' ervaring van veiligheid, geborgenheid en ondersteuning opzocht in vriendschappen met specifiek andere vrouwen.

Ik aanvaardde die schijnbaar natuurlijke drang en neiging om zo'n vriendschappen te vormen zodanig als 'normaal' en vanzelfsprekend en als een inherent deel van wie ik ben, dat ik tot op heden nog steeds bepaalde reacties ervaar binnenin mezelf tegenover de mensen in mijn omgeving die volledig gebaseerd zijn op dat bewustzijns-systeem dat 'eigen' schijnt te zijn aan het 'vrouwendom'.

Op een bepaald niveau zag ik het altijd wel, maar het is pas nu dat ik begin te bemerken en te zien wat de gevolgen en de consequenties zijn van dat systeem en hoe dat systeem in feite een 'probleem' en een mechanisme van zelf-sabotage vormt in mezelf.

Hoewel ik langs de ene kant die gevoelens van veiligheid, geborgenheid en ondersteuning ervaar binnenin mezelf wanneer ik een vriendschap gevormd heb met een groepje vrouwen, zal ik langs de andere kant ook de tegenovergestelde ervaringen tegenkomen in mezelf. Ik zal mij ook vaak alleen, minderwaardig, buitengesloten, onzeker en ongemakkelijk voelen.

En het is dus nu pas, wanneer ik de ervaring van ongemakkelijkheid en minderwaardigheid die in mezelf naar boven kwam in relatie tot een meisje in mijn omgeving onderzocht, dat ik kan zien en begrijpen hoe die negatief geladen ervaringen direct afkomstig zijn van de positieve ervaringen waar ik op 'natuurlijke', 'zelfsprekende' en automatische wijze naar op zoek ben in relatie tot de vrouwen in mijn omgeving.

Op onderbewust niveau heb ik nooit gestopt met het benaderen van vrouwen vanuit dat voorgeprogrammeerde systeem van het zoeken naar vriendschap en specifiek het zoeken naar die ervaringen van verbondenheid, bondgenootschap en ondersteuning en het is, nu dat ik een volwassene ben, zelfs zo eigen geworden aan wie ik ben of althans wie ik geloof dat ik ben en hoe ik mij voel vanbinnen dat ik het niet eens opmerkt dat dat in feite is wat ik doe en dat dat aan het gebeuren is in mijn relaties met andere vrouwen.

En dit is niet iets dat ik alleen doe. Ik heb dit bewustzijns-systeem opgemerkt in veel als niet haast alle vrouwen waar ik mee in contact gekomen ben doorheen mijn leven. Het is iets dat eigen lijkt te zijn aan hoe de 'vrouwelijke geest' opgezet is en functioneert. Maar, dat wil echter niet zeggen dat het noodgedwongen hoeft te bepalen wie wij zijn als individuele wezens en dat we het met andere woorden niet kunnen veranderen.

Wordt vervolgd in Dag 722

Dag 666: Hoe de ervaring van Buitengesloten Worden zich Vormt in de Geest

Een moment en opportuniteit van zelf-verandering opende zich vandaag wanneer ik een groepje meiden iets hoorde bediscussiëren dat ook met mij betrekking had. Dus in het moment dat ik hen erover zag praatte, maakte ik in mijn geest de verbinding  van 'zij praten daarover zonder mij', 'dus, ik word er niet bij betrokken'.

Op deze gedachten in mijn geest in relatie tot wat er in mijn omgeving aan het gebeuren was en hoe dat in relatie stond met mij en mijn plaats in mijn omgeving, reageerde ik binnenin mezelf met een emotie van aanvankelijk angst, verbonden met de gedachte aan ergens niet bij te horen, en alleen te staan, hetgeen een soort oer-angst is die gebaseerd is op een overlevings-instinct.

Dan veranderd die angst echter in iets anders, naarmate er gedachten begonnen opkomen in de trand van 'waarom gebeurt dit altijd met mij, dat ik ergens niet bij betrokken wordt?', 'wat is er mis met mij dat mensen mij niet betrekken in dit soort gesprekken?' en 'waarom duw ik toch altijd mensen weg?'. Dit wekte dan eerder een soort van zelf-medelijden en droefheid binnenin mezelf op.

En wat ik in de verte ook al zag aankomen in mijn geest was een kwaadheid als een vorm van zelf-verdediging tegen mijn omgeving die ik in mijn geest nu al heb beschuldigd van mij nergens bij te betrekken en geen rekening met mij te houden.

In dit moment werd ik mij echter gewaar dat er vanalles in mezelf aan het roeren was. Ik zag en ervoer dat er emoties aan het kolken waren in mijn lichaam. En hier herinnerde ik mij dat ik dit patroon waar ik in aan het stappen was eigenlijk herkende. Ik heb dit patroon eerder ontmaskerd in mezelf, ik heb er zelf-vergeving en zelf-correctie voor toegepast, dus nu is het een kwestie om in dit moment die zelf-correctie in de actuele tijd toe te passen en uit te voeren.

In dit gewaarzijn dat ik te maken heb met een emotioneel patroon verbonden met specifieke gedachten in mijn geest, maakte ik in het moment de beslissing om onvoorwaardelijk los te laten van wat er binnenin mezelf aan het gebeuren was, omdat ik al zag en besefte waar die emotionele toestand mij naar zou leiden indien ik mezelf zou toestaan er volledig in te stappen. Ik zou uiteindelijk mijn kwaadheid vanbinnen laten opbouwen tot het punt dat ik de mensen om mij heen zou beginnen weg te duwen door mezelf te beginnen isoleren, in en als de idee en de gedachte dat het andere mensen zijn die mij wegduwen en die mij nergens bij betrekken.

Dus omdat ik kon zien wat de uitkomst zou zijn van dit emotionele patroon, kon ik de keuze maken om niet in het patroon te stappen en om eerder stabiel te blijven in het moment, zodat ik met meer helderheid kan kijken naar waarom en hoe het eigenlijk is dat ik op deze situatie aan het reageren ben en zodat ik ook een helderdere blik zou hebben op wat er zich werkelijk aan het afspelen is in mijn omgeving.

Wat ik in dat moment zag in termen van hoe de situatie werkelijk ineen zat, deel ik in de volgende blog.

Dag 643: Hoe creëren we de Illusie van het Zelf?

Uit de voorgaande blog:

Wanneer ik de gedachten verpersonaliseer in mijn geest waarin ik de ervaring van 'ik hoor er niet bij' creëer en vormgeef, al zijn ze negatief, zelf-verminderend en zelf-onderdrukkend van aard, dan krijg ik tegelijkertijd een gevoel dat ik 'mezelf' en zelfs 'thuis' ben. Het gevoel dat ik 'iemand' ben. En het is de zoektocht naar dit specifieke gevoel dat aan de grondslag ligt van de neiging om mezelf in de emotioneel geladen ervaring van afscheiding te zuigen in relatie tot de mensen in de groep waar ik deel van uitmaak.

Het is dus vrij eigenaardig wanneer je begint te kijken naar de ervaringen waar je in participeert binnenin jezelf, of in andere woorden de ervaringen die vaak in je opkomen afhankelijk van de situaties waar je je in bevindt. In mijn geval is zo een ervaring bijvoorbeeld het gevoel van afgescheiden te zijn van de mensen om mij heen wanneer ik mij in een groep bevindt, zoals op het vrijgezellenfeestje waar ik het in de vorige blog over had.

En het eigenaardige hieraan is met name dat ik kan zien en erkennen dat deze ervaring van mij afgescheiden voelen en mij zelfs alleen en 'vreemd' te voelen in mezelf, ook al ben ik in een groep van mensen, is een ervaring die niet het beste is voor mezelf, in de zin van dat het ten eerste geen aangename ervaring is en ten tweede saboteert het mij in mijn interactie en communicatie en mijn zelf-uitdrukking in relatie tot de andere mensen die zich in die groep bevinden.

Maar wanneer ik dan de lagen van het bestaan van dit specifieke 'programma' in de geest dat deze ervaring creëert begin af te pellen en dieper begin te zien naar de oorsprong van hoe en waarom het is dat dit bestaat in mezelf. Hoe en waarom het anders gezegd is dat ik mij afgescheiden, alleen en negatief voel wanneer ik mij in een groep van mensen bevindt, dan wordt het duidelijk dat het eigenlijke startpunt van die interne ervaring een verlangen is om mezelf te kunnen onderscheiden van andere mensen. Een verlangen om een gevoel in mezelf te hebben dat mij zegt dat ik speciaal en uniek ben. Dat ik een individu ben en dat 'ik' besta.

En dit 'ik' dat zogezegd bestaat en dat 'ik' zogezegd ben in mezelf, is niets meer of minder dan het gevoel van eenzaamheid en afscheiding. De negatief geladen emotionele ervaring in mezelf van eenzaamheid, van buitengesloten te zijn, van afgescheiden te zijn en van mij vreemd te voelen, is wat ik doorheen mijn leven ben gaan aanvaarden als mijn 'ik', als een soort van teken dat 'ik' besta, en dat ik een individuele entiteit ben die afgescheiden bestaat van de andere 'entiteiten' die ik zie met mijn ogen om mij heen, als zijnde namelijk 'andere mensen' in de 'groep' waarin ik mij bevindt.

Hoe vreemd is dit dus om te beseffen dat de emotionele ervaring van eenzaamheid en afscheiding en het gevoel er 'niet bij te horen' dat opkomt wanneer ik mij in groepen van mensen bevindt, in wezen een soort van persoonlijkheids 'programma' is dat het bewustzijn gebruikt om de illusie van de 'identiteit' en het 'zelf' te creëren. Omdat, als dit specifieke gevoel van afscheiding niet zou ervaren in mezelf, het gevoel van zogezegd niet bij de groep te horen, en als ik mij in die momenten niet negatief zou voelen in mezelf, dan zou ik in feite ook niet dat speciale gevoel kunnen ervaren dat 'ik' besta, en dat ik überhaupt een 'ik' ben en dat ik een 'bewustzijn' heb.

Dit is maar één van de ervaringen die in de geest kunnen bestaan en die als functie hebben om simpelweg dat 'speciale' gevoel te produceren van afscheiding, dat gevoel waarin je je 'speciaal' voelt, in de zin van dat je het gevoel hebt dat je een 'ik' bent en dat die 'ik' anders is dan al de andere mensen die je ziet om je heen. In wezen is het maar een gevoel, geproduceerd door specifieke ideëen en gedachten in de geest die op zich vaak niet echt veel steek houden en die zelfs saboterend kunnen werken in je leven.

Dit soort 'persoonlijkheids-systemen', of 'identiteits-programma's' in je geest zijn die dingen die je soms dingen doen uitdrukken, zeggen en doen waarvan je niet goed weet waarom je het doet of hebt gedaan, waar je later soms spijt van hebt of je schuldig over voelt. Je deed het immers enkel en alleen opdat je die eigenzinnige ervaring in jezelf zou kunnen voelen die je het gevoel geeft dat je 'bestaat', omdat dat er  in wezen de enige functie van is. Vreemde wezens zijn we toch, wij mensen.

Dag 416: Waarom en Hoe bestaat De Groep In en Als Mezelf?

Dit is een verderzetting van "Dag 415: Samen maar toch alleen - jezelf blijven in een groep van mensen"



Zelf-Vergeving Dimensie

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf in mijn beweging, handelingen en gedrag te laten beïnvloeden door mijn omgeving als de groep van mensen waarin ik mij bevindt en de ideëen die ik in mijn geest gecreëerd heb in verband met wat het wil zeggen en wat het betekent om in een groep te leven

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'in groep leven' te associeren en verbinden in mijn geest met 'overleving' en voorgeprogrammeerde gedachten en ideëen in verband met hoe de 'groepsdynamiek' moet bestaan tussen de verschillende individuen in de groep en hoe ik mezelf moet gedragen in de groep teneinde te 'overleven' in de groep en dus de groep te gebruiken in functie van mijn persoonlijke belangen van overleving --- en daarin dus geen verantwoordelijkheid te nemen voor hoe de groep bestaat of wat er bestaat in en als de groep of hoe de individuen in de groep handelen en wat de consequenties/gevolgen zijn van die handelingen - door enkel te geven om en bezorgt te zijn om mijn overleving en of ik van de groep kan krijgen wat ik wil en geloof nodig te hebben

ik vergeef mezelf dat ik een ervaring van twijfel, onzekerheid en angst heb gecreëerd in mezelf in relatie tot mijn handelingen/gedrag/beweging in de groep van mensen waarin ik mij bevindt - door mijn handelingen/gedrag/beweging te baseren op het startpunt van de groep te willen gebruiken voor mijn persoonlijke belangen en doeleinden en daardoor de groep te willen manipuleren door middel van mijn handelingen/gedrag/beweging zodat ik krijg wat ik wil --- en daardoor dus een constante onzekerheid, angst en twijfel te ervaren in mezelf in en als gedachten van 'wat als de groep mij niet aanvaard', 'wat zal de groep van mij denken', 'wat als ze mij niet goed vinden', 'zullen ze mij wel aanvaarden', etcetera

ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat de ervaring van twijfel en onzekerheid en angst in relatie tot mijn handelingen en gedrag, een gevolg is van het feit dat ik geen verantwoordelijkheid neem voor mijn expressie/handelingen/gedrag - door mijn expressie in het teken te stellen van overleving en dus mijn expressie te definieren in en als manipulatie van mijn omgeving als 'de groep' door bvb het gedrag van de mensen om mij heen te kopieren of mij te gedragen zoals ik denk dat de mensen om mij heen zullen goedkeuren

ik vergeef mezelf dat ik de idee in mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan dat ik het gedrag van de mensen in de groep om mij heen moet kopieren en dat ik mezelf moet uitdrukken op een manier die zij goed vinden en aanvaarden - zodat ik kan overleven in de groep --- omdat dat is wat ik impliciet geleerd heb tijdens mijn kindertijd in deze wereld, in relatie tot de groepen waar ik mij in bevond zoals mijn familie - waarin ik heb geobserveerd en geleerd dat ik krijg wat ik wil in/van de groep als/wanneer ik een kameleon wordt in de groep en mezelf gedraag als een lid van de groep door hun gedrag te kopieren

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd het zelfsturende en zelfbepalende principe te zijn in en van de groep en zelf te bepalen wat een groep werkelijk is in de zin van wat het beste is voor al het leven als mezelf -- door mijn definitie en ervaring van/in een groep te laten definieren en bepalen door mijn omgeving als het geldsysteem in deze wereld waarin alle interactie tussen mensen draait rond en bepaald wordt door geld en waarin groepen van mensen functioneren op basis van en in functie van het proberen te functioneren in het huidige geld systeem en elkaar veilig houden in het huidige geld systeem --- in de plaats van in te zien dat het huidige geld systeem net hetgene is dat zou moeten bestaan en functioneren als de 'groep' die ondersteuning biedt aan elk lid van de groep als elk levend wezen op aarde --- en dat het dus eigenlijk geen steek houdt dat er aparte groepen gevormd worden en bestaan in de wereld die in functie staan van het beschermen van de individuen in de groep tegenover het geld-systeem

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd het concept van een 'groep' te definieren in en als een samenwerking tussen mensen die gebaseerd is op het nemen van verantwoordelijkheid voor al wat bestaat in deze wereld en realiteit - als het hele economische systeem, de hele mensheid en de natuur --- en daarin bewegen op een manier die richting geeft aan al wat bestaat in deze wereld teneinde een wereld te creëren die bestaat als een organisme van ondersteuning voor elk lid/deel van de groep als elk levend wezen op aarde

ik vergeef mezelf dat ik afgescheiden groepen heb toegestaan te bestaan in en als deze wereld en realiteit, als mensen die elkaar ondersteunen om elkaar te beschermen tegen het geld systeem  - in de plaats van in te zien dat dat net de reden is waarom mensen zich bedreigd voelen door het geld systeem en waarom het geld systeem niet bestaat op een manier die het beste is voor elk wezen --- omdat de individuen in het geld systeem dat systeem niet zien als hun 'groep', omdat ze zichzelf hebben afgescheiden van deze wereld door zichzelf te definieren in en als hun persoonlijke 'groep' zoals familie, religie, cultuur, ras, leeftijd, geslacht, enzovoort en daarin enkel die specifieke wezens willen beschermen en de rest van de wereld links laten liggen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd verantwoordelijkheid te nemen voor hoe groepen bestaan in deze wereld en realtieit - door nooit te hebben ingezien dat dat is hoe ik groepen heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in en als deze wereld en realiteit en dus hoe ik bijgevolg deze hele wereld en realiteit heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in en als absolute afscheiding en conflict --- waarin ik bijgevolg verlang om bij een groep te horen teneinde bescherming te krijgen tegenover de rest van de wereld --- in de plaats van in te zien dat hoe ik groepen toesta te bestaan in en als mezelf als hoe ik groepen heb gedefinieerd in mijn geest, op basis van voorgeprogrammeerde ideëen, observaties en ervaringen, is hoe ik groepen toesta en accepteer te bestaan in en als deze wereld en realiteit

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te erkennen als een verantwoordelijke factor in deze realiteit door mijn macht zomaar weg te geven aan mijn omgeving en aan hoe groepen bestaan in deze wereld en reaiteit, als de definitie van 'groepen' die ik geleerd en gekopieerd heb van mijn familie, het schoolsysteem, de media, de samenleving en vrienden, als al de 'groepen' van mensen waar ik mezelf mee geassocieerd en gedefinieerd heb - en daarin nooit mijn positie als medeverantwoordelijke in die groep te hebben gezien, beseft of erkent door 'de groep' altijd te zien en te definieren als 'meer', 'groter', 'machtiger' en 'superieur' dan mezelf ---- in de plaats van in te zien dat een groep altijd gelijk is aan de som van de individuele delen, en dat als dus de individuele delen geen verantwoordelijkheid nemen en niet staan als een stabiel deel van verantwoordelijkheid in en als de groep, dan is de groep als geheel dus niet stabiel of verantwoordelijk

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat het mijn verantwoordelijkheid is als mens in deze wereld, als deel van de groep van de mensheid en van het economische en ecologische systeem op aarde - om te staan/bestaan als een levend voorbeeld van wat de groep als geheel zou moeten zijn, omdat de groep onmogelijk meer of anders kan zijn dan de individuele delen in en van de groep --- en dat het dus mijn verantwoordelijkheid is om te bestaan als een representatie van wat het beste 'model'/'structuur'/'bestaan' is van 'de groep'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als de ervaringen van twijfel, onzekerheid en angst  als de ervaring van het weggeven van mijn verantwoordelijkheid voor/van wie ik ben als co-creator van deze realiteit en de groep van de mensheid en het leven op aarde --- in de plaats van in te zien dat ik de groep BEN, en dat, wat ik toesta te bestaan in en als mezelf is wat ik toesta te bestaan in en als de groep --- en dat het dus mijn verantwoordelijkheid is om te bestaan ALS de groep, als het levende voorbeeld van wat het beste is voor al het leven op aarde als elk lid van de groep van het LEVEN

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat 'bij de groep horen' niet wil zeggen 'hetzelfde doen als de groep' of 'er hetzelfde uitzien' of 'mij hetzelfde gedragen' of 'geaccepteerd worden door de groep' of 'erkenning krijgen van de groep --- het willen erkenning/aanvaarding krijgen van de groep is immers gebaseerd op het startpunt van mezelf niet zien/aanvaarden/ervaren als een volwaardig lid/deel van de groep en dus in feite het tegenovergestelde is van 'bij de groep horen --- en dat, werkelijk 'bij de groep horen' wil zeggen dat ik mezelf uitdruk vanuit het startpunt van het besef dat ik HIER besta, ALS een deel van de groep van het leven op aarde en dat ik daardoor/daarin inherent in mezelf de verantwoordelijkheid heb voor de gehele groep --- en dat, als ik mezelf toesta mezelf te laten beinvloeden door de rest van de groep, dat ik dan die verantwoordelijkheid uit handen geef en mezelf verwerp uit de groep door mezelf af te scheiden van de groep, door niet in te zien dat 'deel uitmaken van de groep' wil zeggen dat ik besta ALS de groep in en als mezelf, en dat dus 'de groep' in wezen bestaat in en als 'alleenheid' in en als mezelf, waarin ik alleen sta/besta in en als verantwoordelijkheid voor al wat bestaat in en als mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat het verlangen in mezelf om deel uit te maken van de groep in wezen is waar/waarin ik mezelf net afscheid van/verwerp uit de groep -- door 'de groep' te zien als iets dat bestaat buiten mezelf waar ik moet zien 'bij te horen', en niet in te zien dat 'bij de groep horen' impliceert dat ik verantwoordelijkheid neem voor de groep en sta/besta als een volwaardig deel van de groep en dat ik daarin sta/besta ALS de groep in en als mezelf --- waarin ik als de groep mezelf als individu aanvaard in en als de groep

Wordt Vervolgd in Dag 417

Dus, ik bedoel - wat impliceert het om werkelijk verantwoordelijkheid te nemen voor mijn daden, om werkelijk absoluut alleen te staan in mezelf --- in de zin van dat ik in elke daad, in elke handeling en elke beweging de statement maak van 'dit is wie ik ben - en dit is waar ik voor sta', zonder daarin mezelf te vergelijken met of af te meten aan de mensen die ik zie om mij heen --- maar om dus werkelijk volledig alleen te bestaan als een levende uitdrukking/expressie van 'wie ik ben' als een levend wezen. 'Alleen staan', in de zin van dat ik wel in een groep besta en samenwerk met een groep van mensen, en communiceer en omga met een groep van mensen -- maar dat ik daarin mezelf in en als wie ik ben, in woord en daad, niet compromitteer door mezelf aan te passen en te veranderen om meer te lijken op of te passen bij die mensen die ik zie om mij heen in en als 'de groep' -- en dat ik dus niet besta in en als een overlevingsangst en patronen van overleving, maar besta als een onvoorwaardelijke uitdrukking van het leven dat is/bestaat in en als mezelf. - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.com/2013/12/dag-415-samen-maar-toch-alleen-jezelf.html#sthash.eWVzAcGa.dpuf

Dag 415: Samen maar toch Alleen - Jezelf Blijven in een Groep van Mensen

Hier op de Desteni Farm, waar ik mij bevindt in een groep mensen - komen veel van mijn patronen naar boven, van hoe ik leef en besta in mijn geest, die anders, wanneer/toen ik alleen woonde, nooit aangesproken werden en dus ook niet zo zichtbaar aanwezig waren.

Het is het punt van mij bevinden in een 'groep', een 'gemeenschap' van mensen waarin we allemaal deel uitmaken van een specifiek 'organisme' en elkaar daarin nodig hebben om te overleven en om het geheel van 'de groep' te doen functioneren -- dat bepaalde specifieke 'overlevings-patronen' in mezelf naar boven brengt en die ik makkelijker kan opmerken/zien in mezelf dan wanneer ik alleen zou leven in het systeem/de samenleving.

Wat ik heb gemerkt in mezelf de laatste tijd, als iets dat naar boven is gekomen in hoe ik mezelf ervaar hier op de Farm - is een ervaring van 'vermoeidheid', van een 'niet weten wat te doen met mezelf' --- waarin, ik wel bepaalde specifieke taken heb om mezelf mee bezig te houden, maar tegelijkertijd is er een ervaring van twijfel en onzekerheid in verband met hoe ik die taken zou uitvoeren of wanneer en vaak heb ik het gevoel dat ik mijn tijd aan het verdoen ben door zoveel te twijfelen --- alsof ik stagneer en vastzit in de ervaring van twijfel en onzekerheid, hetgeen een vorm van passiviteit creëert. En deze 'passiviteit' ervaar ik als een 'vermoeidheid' - waarin ik vaak tijdens de dag het gevoel heb dat ik gewoon in mijn bed wil gaan liggen en slapen -- omdat, het is immers makkelijker om te slapen en 'weg te dromen' dan mij zo verloren te voelen de hele tijd.

Wanneer ik deze ervaring nader onderzocht, door zelf-vergeving toe te passen in het moment waarin ik het opmerkte in mezelf - zag ik dat die twijfel en besluitloosheid in verband met mijn beslissingen en dus mijn zelf-beweging en zelf-sturing, verbonden is met een angst in mezelf om iets 'fout' te doen en om 'fouten' te maken, angst om niet de juiste beslissing te maken --- waarin, wat 'juist' is, bepaald wordt door 'de groep' -- en dus, angst dat, als ik niet de 'juiste' beslissing maak of iets 'fout' doe, dat de groep mij dan zal afwijzen en wegduwen en dat ik bijgevolg niet zal kunnen overleven als ik alleen in het systeem zou staan, zonder groep die mij ondersteuning biedt.

Dat is immers de idee die ik steeds heb gehad doorheen mijn leven in deze realiteit - is dat ik bepaalde groepen van mensen nodig heb, zoals mijn familie, en mijn vriendengroep en andere groepen zoals collega's enzovoort, om 'veiligheid' voor mij te creëren in deze wereld - en dat ik zonder die groepen 'verloren' zou zijn, omdat 'het systeem' in deze wereld in werkelijkheid medogenloos is voor de mens in het systeem, omdat, het systeem geeft niet om de mens, het systeem functioneert op basis van allerlei wetgevingen en regels die in veel situaties niet ondersteunend zijn voor individuen - waardoor elk mens dus ondersteuning nodig heeft van 'groepen', zoals familie en vrienden om elkaar te beschermen tegen/in 'het systeem'. Hetgeen eigenlijk heel absurd is omdat waarom bestaat het systeem in de eerste plaats niet als niet om een vorm van veiligheid en zekerheid te creëren voor elk mens?

En dus, de twijfel die ik in mezelf ervaar in verband met mijn dagelijkse taken en beweging in de groep - is in wezen een angst dat wat ik doe en de beslissingen die ik maak in de taken die ik uitvoer, niet in goede aarde zullen vallen in de groep en dat ik bijgevolg 'niet goed genoeg' bevonden zal worden door de groep en ik bijgevolg afgewezen en alleen achter gelaten zal worden, om alleen voor mezelf te staan en te zorgen in deze wereld/realiteit.

Dit is hoe ik als mens besta in deze wereld en hoe ik opgevoed ben - in en als de idee van 'dit systeem is een medogenloze realiteit en je hebt een groep van mensen nodig die voor je zorgen - dus je moet er alles aan doen opdat die groep jou goed en correct vindt en je aanvaard en accepteerd als een lid van de groep' - hetgeen vrij consequentieel is in de zin van dat deze houding ervoor zorgt dat ik niet werkelijk stil sta bij mijn daden en de echte effecten/gevolgen van mijn daden in/op mijn omgeving omdat ik te druk bezig ben met mijn daden/gedrag af te stemmen op het gedrag van de groep dat ik zie en oberserveer opdat ik aanvaard en gezien zal worden door de groep als een volwaardig deel van de groep omdat ik mij gedraag volgens de 'norm'.

Dus, ik bedoel - wat impliceert het om werkelijk verantwoordelijkheid te nemen voor mijn daden, om werkelijk absoluut alleen te staan in mezelf --- in de zin van dat ik in elke daad, in elke handeling en elke beweging de statement maak van 'dit is wie ik ben - en dit is waar ik voor sta', zonder daarin mezelf te vergelijken met of af te meten aan de mensen die ik zie om mij heen --- maar om dus werkelijk volledig alleen te bestaan als een levende uitdrukking/expressie van 'wie ik ben' als een levend wezen. 'Alleen staan', in de zin van dat ik wel in een groep besta en samenwerk met een groep van mensen, en communiceer en omga met een groep van mensen -- maar dat ik daarin mezelf in en als wie ik ben, in woord en daad, niet compromitteer door mezelf aan te passen en te veranderen om meer te lijken op of te passen bij die mensen die ik zie om mij heen in en als 'de groep' -- en dat ik dus niet besta in en als een overlevingsangst en patronen van overleving, maar besta als een onvoorwaardelijke uitdrukking van het leven dat is/bestaat in en als mezelf.

Omdat, enkel op die manier kan ik mijn macht opnemen die in mezelf bestaat in relatie tot deze realiteit waarin ik besta - de macht die inherent in mij aanwezig is door het feit dat ik hier ben, ik ben een deel van deze realiteit, een mens in het systeem -- evenwaardig en gelijk aan elk ander mens en levend wezen hier op aarde. Want, het feit dat ik hier besta, impliceert dat ik de macht, het vermogen en de mogelijkheid heb om mijn omgeving te beïnvloeden, op dezelfde manier als hoe mijn omgeving mij heeft beïnvloedt doorheen mijn bestaan hier op aarde.

En dus is het door in elk van mijn handelingen, daden en bewegingen - absolute verantwoordelijkheid te nemen --- door mijn daden/handelingen/beweging in deze wereld/realiteit af te stemmen op wat een realiteit/werkelijkheid zal creëren en manifesteren die het beste is voor elk levend wezen op aarde en bijgevolg mezelf. Omdat, als ik mezelf toesta mezelf te laten beïnvloeden en leiden in mijn gedrag/handelingen/beweging door een angst om niet te overleven, en daarin mezelf toesta mijn verantwoordelijkheid te plaatsen in 'de groep' door mezelf blindelings aan te passen aan de mensen om mij heen --- dan sta ik, in en als hoe ik mezelf uitdruk en bijgevolg de impact die mijn handelingen hebben op de realiteit/wereld waarin ik besta, een wereld/realiteit toe te bestaan die in lijn staat met de overlevingsangst die aan het startpunt ligt van mijn uitdrukking en daarin/daardoor dus bestaat ter ondersteuning van die overlevingsangst.

Wordt Vervolgd in Dag 416