Dag 809: Een Decennia met Desteni

Wanneer ik terugkijk op de voorbije tien jaar en het proces van verandering dat ik bewandeld heb, een process waarin ik geleerd heb op een meer constructieve manier om te gaan met mijn emoties, mezelf en mijn omgeving, dan besef ik maar al te goed dat ik het zonder Desteni nooit had kunnen doen.

En dit dan wel specifiek omwille van het platform van ondersteuning dat Desteni steeds geboden heeft, een platform waar ik steeds mezelf kon toetsen aan het proces van anderen en waarin ik kon leren van en putten uit hoe anderen zichzelf veranderd hebben.

Als je dit proces alleen probeert te bewandelen of tracht te beweren dat je alleen op jezelf werkelijk kan veranderen dan is dat in feite het ego dat spreekt - het ego dat steeds individualistisch wil zijn en zich steeds wil afscheiden van anderen. Het ego dat niet wil en niet kan leren van anderen maar steeds denkt van "ik weet wat ik doe".

Als je immers jezelf niet openstelt om te leren van anderen en om uit te proberen wat anderen ook uitgetest hebben, zal je nooit iets nieuws kunnen inzien. Het is pas door jezelf te delen met anderen dat je buiten je eigen persoonlijke grenzen kan stappen en nieuwe perspectieven kan krijgen op wat jij steeds als waar hebt aangenomen.

Dit is steeds ook een maatstaf geweest in het proces van zelf-verandering. Als je denkt en gelooft dat het je 'alleen' zal lukken en dat je geen ondersteuning van anderen nodig hebt, dan zou je moeten weten dat je in wezen je ego aan het beschermen bent. Hoe kan je immers werkelijk jezelf en de wereld om je heen leren kennen als je niet in communicatie, openheid en gelijkheid wil stappen met andere mensen? Hoe kan je verwachten dat je je eigen geest zal overstijgen wanneer al wat je ziet en kent je eigen geest is?

Je hebt anderen nodig als klankbord om jezelf aan te toetsen en dit in de zin van het uitdagen van je ego. Dit was ook steeds wat Desteni een unieke groep maakte. Je bent nog steeds alleen in je eigen proces en het is nog steeds aan jezelf om jezelf uit te dagen, jezelf te onderzoeken en de nodige stappen te ondernemen om jezelf te veranderen, maar tegelijkertijd heb je een groep mensen die hetzelfde proces bewandelen, elk voor zichzelf, en die elk hun eigen perspectief kunnen bieden. Zo leer je niet enkel van jezelf maar ook van elkaar  en zo ontstaat er een platform van ondersteuning voor elk individu dat zich aangaat dit proces te bewandelen

Dag 696: Je Geest, een Politieke Arena?

Als verderzetting op:

Die beoordelingen, als je er werkelijk naar kijkt, zijn als het ware manipulatie technieken die je gebruikt om de persoon wiens gedrag je beoordeelt en veroordeelt zich schuldig te doen voelen over hun gedrag, zodat ze hopelijk hun 'fout' inzien en zodat jij je niet meer angstig hoeft te voelen. Maar door dat te doen, plaats je jezelf eigenlijk net in een slachtoffer positie tegenover die persoon en tegenover het gedrag dat zij uitten.  (Dag 695: Hoe we onze Kwaardheid rechtvaardigen met Beoordelingen)

Hoe is het dus dat je jezelf in een slachtoffer positie plaatst tegenover de mensen wiens gedrag je beoordeelt/veroordeelt, zoals in het voorbeeld van het beoordelen en veroordelen van het zien van roddelgedrag? In de vorige blogs heb je al kunnen zien en realiseren hoe het is dat beoordelingen en specifiek de reacties van kwaadheid eraan verbonden, welbepaalde angsten in jezelf herbergen en dat je die beoordelingen en reacties van kwaadheid en verontwaardiging in feite gebruikt als een middel om jezelf te trachten beschermen tegen datgene waar je eigenlijk angst van hebt.

Zoals in het voorbeeld waarin je eigenlijk angst hebt dat mensen over jou zouden roddelen, en dus om jezelf proberen te beschermen tegen het roddelgedrag dat je bepaalde mensen ziet uiten, ga je je kwaad maken op die mensen en ga je dingen denken en zeggen zoals 'doe eens volwassen! Roddelen is geen teken van volwassenheid', of 'hoe arrogant moet je zijn om zo aan achterklap te doen!'. Omdat, wanneer je zo'n dingen zegt of denkt, voel je je gerechtvaardigd in je kwaadheid omdat je het gevoel hebt dat andere mensen er ook zo over zouden denken en de meeste mensen zouden die 'roddelaars' ook op die manier beoordelen en veroordelen op hun gedrag.

En, gebaseerd op het principe van 'samen sta je sterk', kan je die idee dat je in je mening ondersteund zou worden door 'de meeste mensen' en dat de meesten met jou akkoort zouden gaan en achter je zouden staan in wat je zegt  dan gebruiken als een soort 'groepsdruk' om de mensen die je aan het beoordelen bent in een positie te plaatsen van de 'minderheid' waardoor zij zich dan op hun beurt angstig en minderwaardig voelen. En dit zodat zij dan uiteindelijk zouden stoppen met het gedrag waar jij aanvankelijk op had gereageerd met angst.

Dit lijkt nogal een uitgebreidt en complex gedoe maar dat is hoe de geest in z'n werk gaat en hoe je jezelf in je eigen geest probeert te beschermen van je eigen angsten, door middel van het vormen van meningen en beoordelingen en het krijgen van ondersteuning van andere mensen zodat je drukkingskracht hebt. Je geest en de manier waarop je vanuit je geest je omgeving als andere mensen benaderd lijkt dus heel veel op een politieke arena.

En nog interessanter is dat, wanneer je eigenlijk kijkt naar wat je zelf dan doet door zo'n beoordelingen te vormen en door het gedrag te veroordelen van de 'roddelaars' en dan ondersteuning te zoeken voor die meningen van anderen om de kleine groep roddelaars als het ware in het nauw te drijven, is dat je eigenlijk bezig bent precies hetzelfde te doen als waar je mensen van beschuldigd hebt.

Meer hierover in de volgende blog...

Dag 695: Hoe we onze Kwaardheid rechtvaardigen met Beoordelingen

Ter verderzetting op Dag 694: Het Ware Gelaat van Kwaadheid:

Dit is dus hoe persoonlijke angsten zich kunnen verbergen achter reacties van verontwaardigheid, waarin je soms gelooft dat je je verontwaardigd en kwaad voelt om een situatie omdat je gelooft dat bepaalde mensen in die situatie zich nu eenmaal onheus gedragen hebben. Terwijl de kwaadheid is in wezen enkel een reactie op de angst die je voelt in jezelf.

Ik werd bijvoorbeeld enkel kwaad op en beoordeelde enkel die mensen en situaties die een bepaalde angst in mezelf activeerden. Zoals een angst om gepest te worden of een angst om buitengesloten te worden of een angst dat er over mij geroddeld zou worden. Dit was wat ik andere mensen zag doen in die serie Naked and Afraid XL, en dus was dat specifiek hetgeen ik beoordeelde als 'slecht' en 'gemeen' en waarop ik specifiek reageerde met gedachten van 'dat doe je toch niet!' en 'wat voor een rotmens ben jij nu!', enzovoort.... Beoordelingen die op zich fungeren als rechtvaardigingen voor mijn reactie van kwaadheid.

En dankzij die rechtvaardigingen, namelijk 'ik ben gerechtvaardigd in mijn reactie van kwaadheid op dit individu omdat hoe zij zich heeft gedragen in die situatie gewoon onjuist en compleet gemeen was', hoef ik niet naar binnen te kijken in mezelf en hoef ik ook niet te zien dat er eigenlijk angsten in mezelf bestaan in relatie tot behandeld worden op die manier.

Ik bedoel, in wezen beoordeel ik die persoon enkel omdat ik persoonlijk angst heb van hun gedrag. Ik heb zelf angst om te moeten omgaan met zulk'n gedrag in mijn omgeving en om mij in zo'n groepssituatie te bevinden waarin er over mij geroddeld wordt of waarin ik mij in een positie bevindt waarin ik het gevoel heb dat de groep tegen mij gekant is of dat ik op de één of andere manier geviseerd aan het worden ben. En daardoor val ik nu die persoon aan door hen te beoordelen in mijn gedachten als 'gemeen' en 'slecht' en hun gedrag te veroordelen, om mezelf als het ware tegen mijn eigen angsten te verdedigen.

Die beoordelingen, als je er werkelijk naar kijkt, zijn als het ware manipulatie technieken die ik gebruik om de persoon wiens gedrag ik beoordeel en veroordeel zich schuldig te doen voelen over hun gedrag, zodat ze hopelijk hun 'fout' inzien en zodat ik mij niet meer angstig hoef te voelen.

Maar door dat te doen, plaats ik me eigenlijk net in een slachtoffer positie tegenover die persoon en tegenover het gedrag dat zij uitten. Hoe dit werkt bespreek ik in de volgende blog...

Dag 692: Reageren op wat je mensen ziet doen op TV - Wat zegt dat over Jezelf?

In het kijken naar een televisieserie genaamd 'Naked and Afraid XL', is er een interessant punt in mezelf naar het oppervlak gekomen. Naked and Afraid XL is een reality show die een groep mensen naakt en met maar een paar praktische instrumenten in een jungle plaatst om dan gedurende 40 dagen te moeten overleven.  En aangezien ze zo dicht op elkaar zitten en elkaar en de groep nodig hebben om te overleven, komen er veel patronen naar boven en wordt veel gedrag zichtbaar dat zich over het algemeen in groepen in onze samenleving ook afspeelt.

Ik heb in mijn Reis naar Leven al een wezenlijk proces bewandeld van het onder ogen komen, verkennen, stabiliseren en veranderen van wie ik ben in groepen van mensen en specifiek van de emotionele ervaringen die ik doorheen mijn leven steeds ervaren heb binnenin mezelf wanneer ik me in groepen van mensen bevond.

De reacties die echter in mezelf naar boven kwamen terwijl ik dit televisieprogramma aan het bekijken was lieten mij echter zien dat er nog bepaalde ervaringen in mezelf bestaan en specifiek bepaalde angsten met betrekking tot groepen en mijn aanvaardde 'identiteit' wanneer het groepen betreft, die ik nog niet heb doorwandeld en veranderd.

En de desbetreffende reacties kwamen dus voornamelijk in mezelf naar boven elke keer wanneer ik zag hoe de groep één enkel individu viseerde of uit de groep stootte of wegduwde op de één of andere manier. Ik werd soms kwaad op het gedrag van sommige individuen in die mate dat ik mezelf erop betrapte tegen het scherm luidop te praten vanuit die reactie van 'zie je nu niet waar je mee bezig bent?!' of 'wat voor een mens moet je zijn om zoiets nu te doen?!'.

En dit omdat ik soms het gedrag van mensen in het programma bestempelde en zag als enorm kwetsend en zonder scrupules, moraliteit of zelfs rede, waardoor ik het aanvankelijk ook zag als 'normaal' of vanzelfsprekend dat ik er kwaad op wordt.

Wanneer ik mij er echter van bewust werd dat ik wel degelijk in een emotionele reactie zat in mezelf in relatie tot wat ik aan het zien was in dit programma, besefte ik dat mijn reacties niet werkelijk 'gegrond' waren, in de zin van dat ik niet 'zomaar' reageerde gewoon omdat mensen dingen aan het doen en zeggen waren die niet 'correct' zijn. Ik was aan het reageren omdat er ergens iets in mezelf is dat getriggerd wordt, een bepaalde angst binnenin mezelf die naar boven komt als reactie op iets dat ik zie in het gedrag van deze mensen, en het is vanuit die angst dat ik dan aan het reageren ben met kwaadheid.

In de volgende blog kijk ik dus naar wat mijn reacties op dit programma en hoe ik de mensen in het programma zie vanuit mijn ogen te zeggen hebben over wie ik ben vanbinnen en mij een punt laten zien van en in mezelf waarin ik mezelf aan het verminderen ben.

Dag 643: Hoe creëren we de Illusie van het Zelf?

Uit de voorgaande blog:

Wanneer ik de gedachten verpersonaliseer in mijn geest waarin ik de ervaring van 'ik hoor er niet bij' creëer en vormgeef, al zijn ze negatief, zelf-verminderend en zelf-onderdrukkend van aard, dan krijg ik tegelijkertijd een gevoel dat ik 'mezelf' en zelfs 'thuis' ben. Het gevoel dat ik 'iemand' ben. En het is de zoektocht naar dit specifieke gevoel dat aan de grondslag ligt van de neiging om mezelf in de emotioneel geladen ervaring van afscheiding te zuigen in relatie tot de mensen in de groep waar ik deel van uitmaak.

Het is dus vrij eigenaardig wanneer je begint te kijken naar de ervaringen waar je in participeert binnenin jezelf, of in andere woorden de ervaringen die vaak in je opkomen afhankelijk van de situaties waar je je in bevindt. In mijn geval is zo een ervaring bijvoorbeeld het gevoel van afgescheiden te zijn van de mensen om mij heen wanneer ik mij in een groep bevindt, zoals op het vrijgezellenfeestje waar ik het in de vorige blog over had.

En het eigenaardige hieraan is met name dat ik kan zien en erkennen dat deze ervaring van mij afgescheiden voelen en mij zelfs alleen en 'vreemd' te voelen in mezelf, ook al ben ik in een groep van mensen, is een ervaring die niet het beste is voor mezelf, in de zin van dat het ten eerste geen aangename ervaring is en ten tweede saboteert het mij in mijn interactie en communicatie en mijn zelf-uitdrukking in relatie tot de andere mensen die zich in die groep bevinden.

Maar wanneer ik dan de lagen van het bestaan van dit specifieke 'programma' in de geest dat deze ervaring creëert begin af te pellen en dieper begin te zien naar de oorsprong van hoe en waarom het is dat dit bestaat in mezelf. Hoe en waarom het anders gezegd is dat ik mij afgescheiden, alleen en negatief voel wanneer ik mij in een groep van mensen bevindt, dan wordt het duidelijk dat het eigenlijke startpunt van die interne ervaring een verlangen is om mezelf te kunnen onderscheiden van andere mensen. Een verlangen om een gevoel in mezelf te hebben dat mij zegt dat ik speciaal en uniek ben. Dat ik een individu ben en dat 'ik' besta.

En dit 'ik' dat zogezegd bestaat en dat 'ik' zogezegd ben in mezelf, is niets meer of minder dan het gevoel van eenzaamheid en afscheiding. De negatief geladen emotionele ervaring in mezelf van eenzaamheid, van buitengesloten te zijn, van afgescheiden te zijn en van mij vreemd te voelen, is wat ik doorheen mijn leven ben gaan aanvaarden als mijn 'ik', als een soort van teken dat 'ik' besta, en dat ik een individuele entiteit ben die afgescheiden bestaat van de andere 'entiteiten' die ik zie met mijn ogen om mij heen, als zijnde namelijk 'andere mensen' in de 'groep' waarin ik mij bevindt.

Hoe vreemd is dit dus om te beseffen dat de emotionele ervaring van eenzaamheid en afscheiding en het gevoel er 'niet bij te horen' dat opkomt wanneer ik mij in groepen van mensen bevindt, in wezen een soort van persoonlijkheids 'programma' is dat het bewustzijn gebruikt om de illusie van de 'identiteit' en het 'zelf' te creëren. Omdat, als dit specifieke gevoel van afscheiding niet zou ervaren in mezelf, het gevoel van zogezegd niet bij de groep te horen, en als ik mij in die momenten niet negatief zou voelen in mezelf, dan zou ik in feite ook niet dat speciale gevoel kunnen ervaren dat 'ik' besta, en dat ik überhaupt een 'ik' ben en dat ik een 'bewustzijn' heb.

Dit is maar één van de ervaringen die in de geest kunnen bestaan en die als functie hebben om simpelweg dat 'speciale' gevoel te produceren van afscheiding, dat gevoel waarin je je 'speciaal' voelt, in de zin van dat je het gevoel hebt dat je een 'ik' bent en dat die 'ik' anders is dan al de andere mensen die je ziet om je heen. In wezen is het maar een gevoel, geproduceerd door specifieke ideëen en gedachten in de geest die op zich vaak niet echt veel steek houden en die zelfs saboterend kunnen werken in je leven.

Dit soort 'persoonlijkheids-systemen', of 'identiteits-programma's' in je geest zijn die dingen die je soms dingen doen uitdrukken, zeggen en doen waarvan je niet goed weet waarom je het doet of hebt gedaan, waar je later soms spijt van hebt of je schuldig over voelt. Je deed het immers enkel en alleen opdat je die eigenzinnige ervaring in jezelf zou kunnen voelen die je het gevoel geeft dat je 'bestaat', omdat dat er  in wezen de enige functie van is. Vreemde wezens zijn we toch, wij mensen.

Dag 642: Waarom geven we onszelf het gevoel van er niet bij te horen?

Ik was vandaag aanwezig op een vrijgezellenfeestje voor een kennis die weldra gaat trouwen en hier was het dat er bepaalde persoonlijkheidskenmerken in mezelf naar de oppervlakte traden en die ik voor mezelf kan onderzoeken zodoende een opening en kans te creëren om die aspecten in en van mezelf te veranderen door middel van het ten eerste ontwikkelen van een begrip in relatie tot hoe deze persoonlijkheidskenmerken bestaan, werken en functioneren in mezelf en ten tweede te onderzoeken wie ik eigenlijk ben in en als die persoonlijkheidskenmerken, of ze het beste zijn voor mezelf en hoe ik mezelf erin kan veranderen of bevestigen teneinde een structuur te creëren die wel het beste is voor mezelf.

De persoonlijkheid die naar boven kwam in deze specifieke 'groep-setting' waar ik mij vandaag in bevond, was een welbepaalde interne ervaring die naar boven wilde komen in mezelf  en die te maken had met hoe ik mezelf doorheen mijn leven vaak gevoeld en gedefinieerd heb in een groep, op basis en omwille van dezelfde ervaring die steeds in mezelf bestond. Deze ervaring zijnde een gevoel van afscheiding van de mensen om mij heen.

Ik ben al een tijdje deze specifieke persoonlijkheid in mezelf aan het veranderen in de zin van dat het begon als een overheersende en overspoelende emotionele ervaring van 'er niet bij horen', en dat ik nu, na het consistent hebben toegepast van het gereedschap van schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctie, diepere lagen zie die in en onder deze ervaring van 'er niet bijhoren' bestaan.

Ik ben bijvoorbeeld emotioneel veel meer stabiel langs binnen en langs buiten. Wanneer de gedachten die de ervaring van er niet bij te horen in mezelf naar boven komen, blijf ik stabiel in mezelf omdat ik kan zien dat die gedachten niet zijn wie ik werkelijk ben, het is een programma, een systeem waarin ik de keuze heb om mezelf erdoor te laten definiëren en beïnvloeden, hetgeen ik doorheen mijn leven steeds heb toegestaan te gebeuren - totdat ik het gereedschap van zelf-verandering ben beginnen toepassen.

Wat ik nu dus opmerkte was de meer subtielere lagen en ervaringen in en van dit specifieke persoonlijkheids-systeem die nog bestaan in mezelf. En dit zijnde bijvoorbeeld een dieperliggende motivatie voor waarom en hoe het in wezen is dat deze persoonlijkheid in mezelf bestaat in de eerste plaats, hetgeen namelijk is omdat een deel van mezelf zich 'speciaal' kan voelen wanneer ik die persoonlijkheid instap. 

Wanneer ik de gedachten verpersonaliseer in mijn geest waarin ik de ervaring van 'ik hoor er niet bij' creëer en vormgeef, al zijn ze negatief, zelf-verminderend en zelf-onderdrukkend van aard, dan krijg ik tegelijkertijd een gevoel dat ik 'mezelf' en zelfs 'thuis' ben. Het gevoel dat ik 'iemand' ben. En het is de zoektocht naar dit specifieke gevoel dat aan de grondslag ligt van de neiging om mezelf in de emotioneel geladen ervaring van afscheiding te zuigen in relatie tot de mensen in de groep waar ik deel van uitmaak.

Meer in de volgende blog...

Dag 626: Waar Komen de Zinnen Vandaan die Zin geven aan ons Bestaan?

In de voorgaande blog zijn we begonnen met het onderzoeken van het fenomeen  van meningen die gevormd worden in groepen van mensen en hoe er in wezen niet werkelijk zoiets is als een 'unieke' mening vanuit het perspectief dat een mening over het algemeen een resultaat is van een verlangen in de mens om bij een groep te horen en vanuit dat verlangen de 'natuurlijke' neiging ontwikkelt om hetzelfde te gaan denken als die groep en om de meningen en opinies van de groep te kopiëren en als het ware deel uit te gaan maken van een 'onzichtbaar' collectief bewustzijn dat opgemaakt wordt uit al de individuen in de groep.

Een voordehandliggend maar zeer treffend voorbeeld van zulk 'n eenheid van geest en collectief bewustzijn als geinduceerd door het fenomeen 'groepen' en het verlangen in de mens om deel uit te maken van een groep of dè groep, en tegelijkertijd van de kracht en de macht die dat collectief bewustzijn kan hebben over het individu en de expressie van het individu in zijn realiteit, is het leger. 

Ik bedoel, in het leger wordt er moord gepleegd door individuen op andere individuen omwille van de mening en de opinie die gedragen wordt door die individuen - die mening zijnde bijvoorbeeld dat de mensen die vermoord worden de 'slechterikken' zijn of om de één of andere reden het 'verdienen' om vermoord te worden. En dit is wel degelijk een mening en opinie omdat dat in de realiteit nu eenmaal zo niet is. Voor elk leger ter wereld is de tegenstander 'de slechterik' en omwille van dat simpele feit bestaat er in de fysieke werkelijkheid geen echte 'slechterik' en is dit dus een mening die gevormd wordt over de realiteit.

En waar komt die mening anders vandaan dan van 'het leger' zelf - een opinie/mening die doorgegeven wordt van soldaat op soldaat en die herhaald wordt in gesprekken om zin, achtergrond en reden te geven aan waarom het is dat men doet wat men doet in 'het leger' - zijnde 'moord plegen'. Er is immers in de realiteit geen enkel werkelijk zinvolle reden om moord te plegen, dus heeft men dat soort meningen en opinies zoals 'de tegenstander is slecht' of 'de andere partij verdient het om te sterven' nodig om zin te geven aan dat wat in wezen zinloos en in feite onzinnig is.

Als men een mening of opinie immers genoeg herhaald wordt het uiteindelijk de 'zinnen' die 'zin' geeft aan waarom het is dat het individu zichzelf zodanig aan een groep heeft aangepast en zich zodanig met die groep geïdentificeerd heeft dat het zich precies hetzelfde begint uit te drukken als de andere leden in de groep -- en om te verbergen dat wat er werkelijk aan het startpunt van ligt is niets meer of minder dan simpelweg een verlangen in het individu om 'erbij te horen' en deel uit te kunnen maken van een groep en bijgevolg een specifieke structuur te kunnen ervaren die het individu zal ondersteunen in de persoonlijke overleving.

Het probleem is dan echter dat wij als mens dit simplistische startpunt van onze daden en de 'zin' de we aan onze daden geven niet inzien of beseffen omdat we de zinnen die onze gedachten geworden zijn aannemen als ons 'ik', als onze 'individualiteit -- en dus niet opmerken dat die gedachten, als onze meningen en opinies over dingen, in wezen het tegenovergestelde zijn van individualiteit...

Dag 592: Zijn onze Emoties een Straf die we Onszelf doen Uitzitten?

Dag 592: Zijn onze Emoties een Straf die we Onszelf doen Uitzitten? 

Het Veranderen van de Emotie van Onzelfzekerheid in Groepen

Een ervaring die voor mij een patroon en een gewoonte geworden is doorheen mijn leven is een ervaring van onzekerheid in groepen van mensen en ook in relatie tot individuen in mijn omgeving. En het is deze ervaring die ik zal aanpakken in deze blog en volgende blogs, door middel van het Desteni Gereedschap van Schrijven, zelf-vergeving en zelf-Correctie.

Ik zal hierin vertrekken vanuit een praktisch voorbeeld  en met name een specifieke situatie die ik in mijn dagelijkse leven en realiteit ben tegengekomen - omdat die situatie de 'blauwdruk' representeert van het patroon van onzekerheid dat zich doorheen mijn leven steeds heeft herhaald.

De situatie zijnde dat ik een aantal weken geleden naar een bijeenkomst was gegaan van een sportclub waar ik mij onlangs bij heb aangesloten. Het was een sociale bedoening waarop prijzen werden uitgereikt en gegeten, gedronken en gepraat werd. Aangezien ik mij pas heb aangesloten kende ik de meeste mensen daar nog niet goed en moest ik dus het initiatief nemen om een gesprek aan te knopen, om onderwerpen te vinden om over te praten, om mensen te benaderen en om punten te vinden waar mensen over zouden willen praten - en om dus met andere woorden een zekere vorm van 'connecties' en 'relaties' te vormen met mensen.

Al is het enkel om die specifieke vaardigheid in mezelf te ontwikkelen omdat ik doorheen mijn leven een persoonlijkheid heb ontwikkeld waarin ik mezelf steeds heb ervaren als 'sociaal onbekwaam' en mezelf zelfs heb beoordeeld en gedefinieerd als 'vreemd' omwille van de onzekerheid en de angsten die ik steeds ervoer in mezelf wanneer ik mij in sociale situaties bevond.

Ik ben dan doorheen de jaren naarmate ik opgroeide tot volwassene in deze wereld gaan geloven dat die specifieke persoonlijkheid van onzelfzekerheid in sociale situaties is 'wie ik ben', alsof dat mijn 'straf' is die ik moet uitzitten gedurende de rest van mijn leven in deze wereld en alsof er geen enkele andere keuze is voor mij omdat die onzekerheid als het ware het enige 'programma' is dat ik gekend heb.

Ik bedoel, is dat niet vreemd - dat je zo'n ervaringen gaat aanvaarden en aannemen als de realiteit van wie je bent, ondanks dat je weet dat het eigenlijk ook anders kan. In de zin van dat ik bijvoorbeeld andere mensen zie en ik zie hoe ze zichzelf uitdrukken in sociale situaties -- ik zie hoe anderen die onzelfzekerheid niet lijken te ervaren, of althans niet in de mate waarin ik het ervaar in mezelf -- maar dat je je erbij neerlegt dat je niet kan veranderen omdat je simpelweg niet weet hoe. Want, je hebt nooit anders gekent dus heb je ook niet meteen een voorbeeld of een richtlijn voor hoe je kan worden wie en hoe je eigenlijk wil zijn in je leven.

Dus, vanuit dat opzicht lijken dit soort emotionele ervaringen zoals onzelfzekerheid een 'straf' die je uitzit omdat je weet dat het niet is wie je wil zijn en hoe je jezelf wil ervaren maar je hebt tegelijkertijd het gevoel dat je er niets aan kan doen en dat je dus 'gedoemd' bent om zo door het leven te gaan. En onzekerheid is maar één voorbeeld van zo'n ervaringen, er zijn verschillende emotionele ervaringen die mensen steeds herleven in hun bestaan op aarde die het leven soms kunnen doen aanvoelen als een Hel - hetgeen dus impliceert dat we onszelf om de één of andere reden aan het straffen zijn anders zouden we al lang hebben losgelaten van zulk 'n patronen uit het verleden die zich blijven herhalen in ons leven.

Dag 430: Het Veranderen van een Angst-Reactie op het Krijgen van Kritiek - Evaluatie

Dit is een verderzetting van een proces dat ik begonnen ben vanaf "Dag 423: Tegen Wie Denk je wel dat je het Hebt?!" - een proces waarin ik de emotionele reacties in mezelf op een moment waarin iemand kritiek had op mij en mij advies gaf in verband met hoe ik een bepaald punt beter zou doen/benaderen in mijn fyieke uitdrukking en realiteit, onderzocht in mijn schrijven, en dan veranderde en corrigeerde in mezelf in mijn zelf-vergeving en zelf-correctieve toepassingen.

Na het toepassen van deze drie stappen, zet ik in deze blog verder in dit proces met het herbekijken van mijn ervaringen in een moment waarin iemand mij bekritiseert op mijn fysieke uitdrukking/handelingen en/of mij advies geeft in verband met hoe ik het beter zou doen - om voor mezelf te kunnen zien en berekenen of mijn proces van schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctie wel degelijk effectief was en hoe en waar er nog specifieke punten bekeken, onderzocht en doorwandeld moeten worden. Deze specifieke situatie had zich namelijk herafgespeeld in mijn realiteit vandaag, als een punt in mijn proces waarin mijn fysieke werkelijkheid zegt van "Ok, als je beweert jezelf gecorrigeerd en veranderd te hebben in dit punt, bewijs het dan!".

Ik bedoel, als ik kijk naar hoe het moment zich in de fysieke werkelijkheid afspeelde, dan zie ik dat het nagenoeg hetzelfde is als de situatie die de hele emotionele ervaring activeerde in mezelf waarover ik ben beginnen schrijven in Dag 423. De vraag is dus of ik op precies dezelfde manier reageerde in mijn geest of was er verandering in mezelf in relatie tot hoe ik de situatie benaderde en ervoer in mezelf? Met andere woorden: Hoe efficient was het hele proces dat ik bewandeld heb in de voorbije dagen in mijn blogs eigenlijk?

Dus, wat er veranderd en gecorrigeerd was in mijn ervaring in mezelf in relatie tot het moment dat ik kritiek/advies kreeg van iemand in mijn omgeving - is dat, ten eerste, de hele situatie geen emotionele stortvloed activeerde in mijn geest, als wat ik in de voorgaande blogs had uitgeschreven, waarin ik van een emotionele reactie van angst en minderwaardigheid, in woede ga en dan uiteindelijk naar zelf-medelijden -- gestuurd door backchat in mijn geest die zichzelf transformeerde -- en ten tweede, een punt dat hand in hand gaat met het eerste punt, is dat ik mij in het moment zelf meer gewaar was van wat er aan het gebeuren was en wie ik ben in relatie tot de situatie, en dat ik daarin stond in een punt van 'autoriteit' in relatie tot de situatie en vooral in relatie tot wat er omgaat in mezelf.

Aanvankelijk, in het moment dat ik omschreef in Dag 423, was er geen enkele autoriteit in mezelf aanwezig ten aanzien van de gedachten, backchat en emotionele reacties die opkwamen in mijn geest als reactie op de situatie - de gedachten, backchat en emoties kwamen met andere woorden gewoon op in mijn geest, en ik volgde ze, tot op het punt dat ze bleven muteren naar steeds andere emotionele ervaringen en ik op een bepaald punt mezelf isoleerde in mijn kamer en begon te huilen omdat het mij allemaal teveel werd.

Dit keer echter, besefte ik onmiddellijk van 'ok, ik ben hier eerder geweest, dus, dit moment is een test voor mezelf om te zien waar ik sta in mezelf ten opzichte van deze situatie' - dus, vanuit dit perspectief, was het best een fascinerend proces om in het moment zelf mijn eigen vooruitgang te meten en gade te slaan in verband met het vestigen van mezelf als het punt van 'autoriteit' in relatie tot mijn geest.

Ik zag de emotionele ervaringen van angst en inferioriteit opkomen in mezelf, en ik besefte in het moment van 'als ik mezelf hier toesta mezelf te definieren in en als die ervaring van angst en inferioriteit, dan zal ik uiteindelijk in een reactie van kwaadheid en beschuldiging gaan in relatie tot deze persoon, en dan weer vallen in een emotionele ervaring van zelf-medelijden, en de cirkel zal weer rond zijn' - en dus, zoals ik in mijn zelf-correctieve statements had voorgeschreven, ademde ik door de ervaring die opkwam en stabiliseerde ik mezelf op die manier in het moment en zo voorkwam ik een 'emotionele episode'  in mijn geest.

Wat ik echter wel opmerkte in termen van welke gedachten en backchat er nog reacties activeerden in mijn geest - en waar ik dus zag dat ik niet specifiek genoeg geweest ben in mijn proces van schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctie -- was een beeld dat opkwam in en als mijn gedachten van deze persoon die 'boven' mij staat. En dat beeld activeerde backchat van "als deze persoon denkt dat ik dingen niet juist/correct doe en dat ik dom ben, dan zal ze mij afwijzen en dan zal ik niet kunnen overleven", verbonden met een ervaring van overlevings angst.

Hierin zie ik dus dat het achterliggende punt van hoe en waarom ik reageerde op een situatie van kritiek krijgen met angst, kwaadheid en zelf-medelijden - is een persoonlijkheidsstructuur waarin ik mezelf heb gedefinieerd in en als mijn geest, waarin ik mezelf heb gedefinieerd in en als een specifiek 'idee' van mezelf als 'een slim/intelligent persoon', dat ik gebruik om 'relaties' te vormen met de mensen in mijn omgeving. En dit omdat ik doorheen mijn kindertijd heb geleerd dat mensen zich 'groeperen' op basis van 'intelligentie', dat mensen 'relaties' vormen met andere mensen op basis van het 'respect' en het 'aanzien' dat ze hebben voor wat een ander mens kan en kent --- en dat, wanneer mensen denken dat je 'dom' bent omdat je niets kan of kent/weet in termen van wat andere mensen bruikbaar of interessant zouden vinden, dan vinden ze je de moeite niet waard om mee om te gaan en dan 'hoor je niet bij de groep'.

Een patroon dat zich doorheen mijn leven vaak heeft afgespeeld is dat ik mij in situaties bevond waarin mensen mij iets vroegen of ik moest iets doen, en dan ging ik 'blanco' in mijn geest, alsof er geen enkel 'script' bestond in mezelf in verband met hoe ik deze taak moet uitvoeren, of zelfs in verband met wat 'normaal gedrag' is --- alsof die stabiele basis van gezond verstand ontbrak in mezelf in relatie tot mijn interactie met en beweging in mijn fysieke omgeving. En in die momenten werd mijn geest overspoeld met die angst van 'als ik dit niet juist/correct doe, op een 'normale' manier, dan zullen mensen denken dat ik dom ben en ze zullen mij afwijzen'.

De essentie van hoe deze persoonlijkheidsstructuur dus in elkaar zit, is dat ik mijn vertrouwen plaats in de mensen in mijn omgeving en dat ik erop vertrouw dat zij mij ondersteunen in mijn overleving, dat zij als het ware voor mij zorgen en mijn 'vangnet' vormen -- en ik probeer hen te manipuleren om die ondersteuning/zorg te krijgen van hen, door bijvoorbeeld een beeld/idee van mezelf te projecteren als 'iemand die weet wat ze doet' en 'een intelligent persoon', in de veronderstelling dat ze mij dan zullen aanvaarden als een volwaardig deel van de 'groep' -- en door bijvoorbeeld, wanneer ik in zo een situatie terechtkom waarin iemand die 'intelligentie' uitdaagd door mij kritiek/advies te geven, in een emotionele reactie te gaan van zelf-medelijden, verbonden met gedachten van 'wat is er mis met mij?' en 'waarom kan ik niet normaal zijn?'.

En dus, zolang ik deze persoonlijkheidsstructuur niet aanpak, en mezelf niet corrigeer in mijn startpunt van waar ik mijn vertrouwen en macht/kracht in plaats - zullen dit soort reacties blijven opkomen in mezelf in situaties waarin ik kritiek/advies krijg van mensen in mijn omgeving.


Ik zet dit proces verder in Dag 431

Dag 418: Samen maar toch Alleen - Zelf-Correctie Dimensie

Dit is een verderzetting van "Dag 416: Waarom en Hoe bestaat de Groep in en als Mezelf?"

Zelf-Correctie Dimensie

Wanneer en als ik mezelf in mijn gedachten zie gaan om na te denken over mijn gedrag/expressie/handelingen/beslissingen, in termen van 'wat zal de rest over mij denken', 'wat als ik een foute beslissing maak', 'is dit wel de bedoeling', 'wat als ik iets anders zou moeten doen', 'wat als de andere mensen niet akkoord gaan met wat ik doe' - verbonden met de ervaring van twijfel en onzekerheid --- dan stop ik en ik adem, en ik zie, besef en realiseer mij dat deze ervaring een overlevings mechanisme is van/in de geest waarin ik mezelf in en als mijn expressie in het moment ondermijn door mezelf te toetsen aan en te vergelijken met de mensen in mijn omgeving door angst te hebben dat als ik dat niet doe, dat ik dan afgewezen zal worden en niet zal kunnen overleven --- als wat ik geleerd heb in mijn interactie met mijn omgeving tijdens mijn kindertijd, waarin de ondersteuning die ik kreeg van de 'groepen' waar ik bij hoorde, zoals mijn familie en vrienden, altijd voorwaardelijk was -- in de zin van dat ik enkel ondersteuning kreeg als en wanneer ik mezelf aanpaste en mijn expressie in lijn plaatste met wie zij waren en hun gevoelens en emoties en meningen en opinies

waarin ik zie, besef en begrijp dat dit zelfbeschermingsmechanisme van de geest als de ervaring van twijfel en onzekerheid gebaseerd is op en een gevolg is van hoe ik in mijn kindertijd mijn verantwoordelijkheid voor mezelf en mijn gedrag/expressie consistent in de handen van de mensen om mij heen heb gelegd - door mezefl te definieren in en als 'zelfbehoud'/'overleving' --- en dat ik daarin/daardoor nooit beseft heb hoe ik het startpunt ben van mijn omgeving en dat dus, als ik mezelf toesta mijn verantwoordelijkheid voor mijn gedrag/expressie in en als mijn wereld en realiteit uit handen te geven - dat ik dan mijn wereld/realiteit uit handen geef en de toestemming geef voor de creatie en het bestaan van een wereld en realiteit waarin geen enkel wezen verantwoordelijkheid neemt en waarin er consequenties gecreëerd worden

ik zie besef en begrijp hierin dat 'de groep' waarin ik mezelf bevindt nooit meer zal of kan zijn dan wie ik ben en hoe ik besta in en als mezelf, omdat ik het leven zelf ben als het startpunt van al wat HIER bestaat - en dat dus, ik beslis en bepaal wat 'het bestaan' is HIER in en als deze realiteit

hierin zie, besef en begrijp ik dat er niet werkelijk een 'groep' is in de zin van afgescheiden van mezelf --- omdat 'de groep' altijd begint bij mezelf, en mijn zelfbesturende principe waarin ik beslis en bepaal wie ik ben als de groep, als het leven, als al wat bestaat - en sta/besta als het sturende principe van de groep, in eenheid en gelijkheid met mezelf

ik stel mezelf tot doel om in elk moment te verkennen voor mezelf wat het praktisch wil zeggen om mezelf uit te drukken, onvoorwaardelijk - en om mezelf niet te laten sturen door voorgeprogrammeerde ervaringen van angst van andere mensen en angst om afgewezen te worden door 'de groep'  - omdat ik zie, besef en begrijp dat als ik persoonlijke overleving aan het startpunt laat bestaan van mijn bestaan en leven/participatie/beweging in deze wereld en realiteit, dat ik dan persoonlijke overleving toesta te bestaan aan het startpunt van elk individu in de groep van het leven -- en dus een realiteit toesta te bestaan waarin elk wezen tegen elk ander wezen gekeerd is en het leven een gevecht/conflict is --- hetgeen dan weer zal bestaan als een validatie voor dat startpunt van persoonlijke overleving in mezelf

ik stel mezelf tot doel om op te staan als het levende voorbeeld van wat 'een groep' werkelijk is - waarin elk individu verantwoordelijkheid neemt voor het geheel - als de enige manier en de enige oplossing waarin 'de groep' werkelijk kan bestaan op een manier die het beste is voor elk individueel levend wezen -- en om daarin dus mijn expressie/bestaan in groep niet te laten sturen of bepalen door herinneringen als voorgeprogrammeerde kennis en informatie in mijn geest in verband met 'hoe groepen bestaan' of 'wat het wil zeggen om in groep te bestaan' - omdat ik mezelf zie, erken en realiseer als het sturende/bepalende principe van het leven en de realiteit als mezelf

ik stel dus mezelf tot doel om, in de plaats van mijn aandacht te plaatsen in 'wat andere mensen doen' en een vergelijking in mijn geest tussen wat ik doe en wat andere mensen doen - mijn aardacht eerder naar binnen in mezelf te richten in en als de 'alleenheid' in en van mezelf en daarin te bestaan in en als verantwoordelijkheid voor welke beslissing ik ook maak of welke handeling ik ook uitvoer --- en zo er zeker van te zijn dat, wat ik ook doe, ik sta als/bij mezelf, ik neem verantwoordelijkheid voor mijn expressie/gedrag/beweging in deze fysieke realiteit --- en daarin mezelf te realiseren als verantwoordelijk voor deze realiteit en te staan/bestaan als het sturende principe van deze realiteit om een wereld/realiteit te manifesteren die één en gelijk staat met wie ik werkelijk ben als het leven zelf

Dag 416: Waarom en Hoe bestaat De Groep In en Als Mezelf?

Dit is een verderzetting van "Dag 415: Samen maar toch alleen - jezelf blijven in een groep van mensen"



Zelf-Vergeving Dimensie

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf in mijn beweging, handelingen en gedrag te laten beïnvloeden door mijn omgeving als de groep van mensen waarin ik mij bevindt en de ideëen die ik in mijn geest gecreëerd heb in verband met wat het wil zeggen en wat het betekent om in een groep te leven

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'in groep leven' te associeren en verbinden in mijn geest met 'overleving' en voorgeprogrammeerde gedachten en ideëen in verband met hoe de 'groepsdynamiek' moet bestaan tussen de verschillende individuen in de groep en hoe ik mezelf moet gedragen in de groep teneinde te 'overleven' in de groep en dus de groep te gebruiken in functie van mijn persoonlijke belangen van overleving --- en daarin dus geen verantwoordelijkheid te nemen voor hoe de groep bestaat of wat er bestaat in en als de groep of hoe de individuen in de groep handelen en wat de consequenties/gevolgen zijn van die handelingen - door enkel te geven om en bezorgt te zijn om mijn overleving en of ik van de groep kan krijgen wat ik wil en geloof nodig te hebben

ik vergeef mezelf dat ik een ervaring van twijfel, onzekerheid en angst heb gecreëerd in mezelf in relatie tot mijn handelingen/gedrag/beweging in de groep van mensen waarin ik mij bevindt - door mijn handelingen/gedrag/beweging te baseren op het startpunt van de groep te willen gebruiken voor mijn persoonlijke belangen en doeleinden en daardoor de groep te willen manipuleren door middel van mijn handelingen/gedrag/beweging zodat ik krijg wat ik wil --- en daardoor dus een constante onzekerheid, angst en twijfel te ervaren in mezelf in en als gedachten van 'wat als de groep mij niet aanvaard', 'wat zal de groep van mij denken', 'wat als ze mij niet goed vinden', 'zullen ze mij wel aanvaarden', etcetera

ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat de ervaring van twijfel en onzekerheid en angst in relatie tot mijn handelingen en gedrag, een gevolg is van het feit dat ik geen verantwoordelijkheid neem voor mijn expressie/handelingen/gedrag - door mijn expressie in het teken te stellen van overleving en dus mijn expressie te definieren in en als manipulatie van mijn omgeving als 'de groep' door bvb het gedrag van de mensen om mij heen te kopieren of mij te gedragen zoals ik denk dat de mensen om mij heen zullen goedkeuren

ik vergeef mezelf dat ik de idee in mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan dat ik het gedrag van de mensen in de groep om mij heen moet kopieren en dat ik mezelf moet uitdrukken op een manier die zij goed vinden en aanvaarden - zodat ik kan overleven in de groep --- omdat dat is wat ik impliciet geleerd heb tijdens mijn kindertijd in deze wereld, in relatie tot de groepen waar ik mij in bevond zoals mijn familie - waarin ik heb geobserveerd en geleerd dat ik krijg wat ik wil in/van de groep als/wanneer ik een kameleon wordt in de groep en mezelf gedraag als een lid van de groep door hun gedrag te kopieren

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd het zelfsturende en zelfbepalende principe te zijn in en van de groep en zelf te bepalen wat een groep werkelijk is in de zin van wat het beste is voor al het leven als mezelf -- door mijn definitie en ervaring van/in een groep te laten definieren en bepalen door mijn omgeving als het geldsysteem in deze wereld waarin alle interactie tussen mensen draait rond en bepaald wordt door geld en waarin groepen van mensen functioneren op basis van en in functie van het proberen te functioneren in het huidige geld systeem en elkaar veilig houden in het huidige geld systeem --- in de plaats van in te zien dat het huidige geld systeem net hetgene is dat zou moeten bestaan en functioneren als de 'groep' die ondersteuning biedt aan elk lid van de groep als elk levend wezen op aarde --- en dat het dus eigenlijk geen steek houdt dat er aparte groepen gevormd worden en bestaan in de wereld die in functie staan van het beschermen van de individuen in de groep tegenover het geld-systeem

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd het concept van een 'groep' te definieren in en als een samenwerking tussen mensen die gebaseerd is op het nemen van verantwoordelijkheid voor al wat bestaat in deze wereld en realiteit - als het hele economische systeem, de hele mensheid en de natuur --- en daarin bewegen op een manier die richting geeft aan al wat bestaat in deze wereld teneinde een wereld te creëren die bestaat als een organisme van ondersteuning voor elk lid/deel van de groep als elk levend wezen op aarde

ik vergeef mezelf dat ik afgescheiden groepen heb toegestaan te bestaan in en als deze wereld en realiteit, als mensen die elkaar ondersteunen om elkaar te beschermen tegen het geld systeem  - in de plaats van in te zien dat dat net de reden is waarom mensen zich bedreigd voelen door het geld systeem en waarom het geld systeem niet bestaat op een manier die het beste is voor elk wezen --- omdat de individuen in het geld systeem dat systeem niet zien als hun 'groep', omdat ze zichzelf hebben afgescheiden van deze wereld door zichzelf te definieren in en als hun persoonlijke 'groep' zoals familie, religie, cultuur, ras, leeftijd, geslacht, enzovoort en daarin enkel die specifieke wezens willen beschermen en de rest van de wereld links laten liggen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd verantwoordelijkheid te nemen voor hoe groepen bestaan in deze wereld en realtieit - door nooit te hebben ingezien dat dat is hoe ik groepen heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in en als deze wereld en realiteit en dus hoe ik bijgevolg deze hele wereld en realiteit heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in en als absolute afscheiding en conflict --- waarin ik bijgevolg verlang om bij een groep te horen teneinde bescherming te krijgen tegenover de rest van de wereld --- in de plaats van in te zien dat hoe ik groepen toesta te bestaan in en als mezelf als hoe ik groepen heb gedefinieerd in mijn geest, op basis van voorgeprogrammeerde ideëen, observaties en ervaringen, is hoe ik groepen toesta en accepteer te bestaan in en als deze wereld en realiteit

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te erkennen als een verantwoordelijke factor in deze realiteit door mijn macht zomaar weg te geven aan mijn omgeving en aan hoe groepen bestaan in deze wereld en reaiteit, als de definitie van 'groepen' die ik geleerd en gekopieerd heb van mijn familie, het schoolsysteem, de media, de samenleving en vrienden, als al de 'groepen' van mensen waar ik mezelf mee geassocieerd en gedefinieerd heb - en daarin nooit mijn positie als medeverantwoordelijke in die groep te hebben gezien, beseft of erkent door 'de groep' altijd te zien en te definieren als 'meer', 'groter', 'machtiger' en 'superieur' dan mezelf ---- in de plaats van in te zien dat een groep altijd gelijk is aan de som van de individuele delen, en dat als dus de individuele delen geen verantwoordelijkheid nemen en niet staan als een stabiel deel van verantwoordelijkheid in en als de groep, dan is de groep als geheel dus niet stabiel of verantwoordelijk

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat het mijn verantwoordelijkheid is als mens in deze wereld, als deel van de groep van de mensheid en van het economische en ecologische systeem op aarde - om te staan/bestaan als een levend voorbeeld van wat de groep als geheel zou moeten zijn, omdat de groep onmogelijk meer of anders kan zijn dan de individuele delen in en van de groep --- en dat het dus mijn verantwoordelijkheid is om te bestaan als een representatie van wat het beste 'model'/'structuur'/'bestaan' is van 'de groep'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als de ervaringen van twijfel, onzekerheid en angst  als de ervaring van het weggeven van mijn verantwoordelijkheid voor/van wie ik ben als co-creator van deze realiteit en de groep van de mensheid en het leven op aarde --- in de plaats van in te zien dat ik de groep BEN, en dat, wat ik toesta te bestaan in en als mezelf is wat ik toesta te bestaan in en als de groep --- en dat het dus mijn verantwoordelijkheid is om te bestaan ALS de groep, als het levende voorbeeld van wat het beste is voor al het leven op aarde als elk lid van de groep van het LEVEN

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat 'bij de groep horen' niet wil zeggen 'hetzelfde doen als de groep' of 'er hetzelfde uitzien' of 'mij hetzelfde gedragen' of 'geaccepteerd worden door de groep' of 'erkenning krijgen van de groep --- het willen erkenning/aanvaarding krijgen van de groep is immers gebaseerd op het startpunt van mezelf niet zien/aanvaarden/ervaren als een volwaardig lid/deel van de groep en dus in feite het tegenovergestelde is van 'bij de groep horen --- en dat, werkelijk 'bij de groep horen' wil zeggen dat ik mezelf uitdruk vanuit het startpunt van het besef dat ik HIER besta, ALS een deel van de groep van het leven op aarde en dat ik daardoor/daarin inherent in mezelf de verantwoordelijkheid heb voor de gehele groep --- en dat, als ik mezelf toesta mezelf te laten beinvloeden door de rest van de groep, dat ik dan die verantwoordelijkheid uit handen geef en mezelf verwerp uit de groep door mezelf af te scheiden van de groep, door niet in te zien dat 'deel uitmaken van de groep' wil zeggen dat ik besta ALS de groep in en als mezelf, en dat dus 'de groep' in wezen bestaat in en als 'alleenheid' in en als mezelf, waarin ik alleen sta/besta in en als verantwoordelijkheid voor al wat bestaat in en als mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat het verlangen in mezelf om deel uit te maken van de groep in wezen is waar/waarin ik mezelf net afscheid van/verwerp uit de groep -- door 'de groep' te zien als iets dat bestaat buiten mezelf waar ik moet zien 'bij te horen', en niet in te zien dat 'bij de groep horen' impliceert dat ik verantwoordelijkheid neem voor de groep en sta/besta als een volwaardig deel van de groep en dat ik daarin sta/besta ALS de groep in en als mezelf --- waarin ik als de groep mezelf als individu aanvaard in en als de groep

Wordt Vervolgd in Dag 417

Dus, ik bedoel - wat impliceert het om werkelijk verantwoordelijkheid te nemen voor mijn daden, om werkelijk absoluut alleen te staan in mezelf --- in de zin van dat ik in elke daad, in elke handeling en elke beweging de statement maak van 'dit is wie ik ben - en dit is waar ik voor sta', zonder daarin mezelf te vergelijken met of af te meten aan de mensen die ik zie om mij heen --- maar om dus werkelijk volledig alleen te bestaan als een levende uitdrukking/expressie van 'wie ik ben' als een levend wezen. 'Alleen staan', in de zin van dat ik wel in een groep besta en samenwerk met een groep van mensen, en communiceer en omga met een groep van mensen -- maar dat ik daarin mezelf in en als wie ik ben, in woord en daad, niet compromitteer door mezelf aan te passen en te veranderen om meer te lijken op of te passen bij die mensen die ik zie om mij heen in en als 'de groep' -- en dat ik dus niet besta in en als een overlevingsangst en patronen van overleving, maar besta als een onvoorwaardelijke uitdrukking van het leven dat is/bestaat in en als mezelf. - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.com/2013/12/dag-415-samen-maar-toch-alleen-jezelf.html#sthash.eWVzAcGa.dpuf

Dag 415: Samen maar toch Alleen - Jezelf Blijven in een Groep van Mensen

Hier op de Desteni Farm, waar ik mij bevindt in een groep mensen - komen veel van mijn patronen naar boven, van hoe ik leef en besta in mijn geest, die anders, wanneer/toen ik alleen woonde, nooit aangesproken werden en dus ook niet zo zichtbaar aanwezig waren.

Het is het punt van mij bevinden in een 'groep', een 'gemeenschap' van mensen waarin we allemaal deel uitmaken van een specifiek 'organisme' en elkaar daarin nodig hebben om te overleven en om het geheel van 'de groep' te doen functioneren -- dat bepaalde specifieke 'overlevings-patronen' in mezelf naar boven brengt en die ik makkelijker kan opmerken/zien in mezelf dan wanneer ik alleen zou leven in het systeem/de samenleving.

Wat ik heb gemerkt in mezelf de laatste tijd, als iets dat naar boven is gekomen in hoe ik mezelf ervaar hier op de Farm - is een ervaring van 'vermoeidheid', van een 'niet weten wat te doen met mezelf' --- waarin, ik wel bepaalde specifieke taken heb om mezelf mee bezig te houden, maar tegelijkertijd is er een ervaring van twijfel en onzekerheid in verband met hoe ik die taken zou uitvoeren of wanneer en vaak heb ik het gevoel dat ik mijn tijd aan het verdoen ben door zoveel te twijfelen --- alsof ik stagneer en vastzit in de ervaring van twijfel en onzekerheid, hetgeen een vorm van passiviteit creëert. En deze 'passiviteit' ervaar ik als een 'vermoeidheid' - waarin ik vaak tijdens de dag het gevoel heb dat ik gewoon in mijn bed wil gaan liggen en slapen -- omdat, het is immers makkelijker om te slapen en 'weg te dromen' dan mij zo verloren te voelen de hele tijd.

Wanneer ik deze ervaring nader onderzocht, door zelf-vergeving toe te passen in het moment waarin ik het opmerkte in mezelf - zag ik dat die twijfel en besluitloosheid in verband met mijn beslissingen en dus mijn zelf-beweging en zelf-sturing, verbonden is met een angst in mezelf om iets 'fout' te doen en om 'fouten' te maken, angst om niet de juiste beslissing te maken --- waarin, wat 'juist' is, bepaald wordt door 'de groep' -- en dus, angst dat, als ik niet de 'juiste' beslissing maak of iets 'fout' doe, dat de groep mij dan zal afwijzen en wegduwen en dat ik bijgevolg niet zal kunnen overleven als ik alleen in het systeem zou staan, zonder groep die mij ondersteuning biedt.

Dat is immers de idee die ik steeds heb gehad doorheen mijn leven in deze realiteit - is dat ik bepaalde groepen van mensen nodig heb, zoals mijn familie, en mijn vriendengroep en andere groepen zoals collega's enzovoort, om 'veiligheid' voor mij te creëren in deze wereld - en dat ik zonder die groepen 'verloren' zou zijn, omdat 'het systeem' in deze wereld in werkelijkheid medogenloos is voor de mens in het systeem, omdat, het systeem geeft niet om de mens, het systeem functioneert op basis van allerlei wetgevingen en regels die in veel situaties niet ondersteunend zijn voor individuen - waardoor elk mens dus ondersteuning nodig heeft van 'groepen', zoals familie en vrienden om elkaar te beschermen tegen/in 'het systeem'. Hetgeen eigenlijk heel absurd is omdat waarom bestaat het systeem in de eerste plaats niet als niet om een vorm van veiligheid en zekerheid te creëren voor elk mens?

En dus, de twijfel die ik in mezelf ervaar in verband met mijn dagelijkse taken en beweging in de groep - is in wezen een angst dat wat ik doe en de beslissingen die ik maak in de taken die ik uitvoer, niet in goede aarde zullen vallen in de groep en dat ik bijgevolg 'niet goed genoeg' bevonden zal worden door de groep en ik bijgevolg afgewezen en alleen achter gelaten zal worden, om alleen voor mezelf te staan en te zorgen in deze wereld/realiteit.

Dit is hoe ik als mens besta in deze wereld en hoe ik opgevoed ben - in en als de idee van 'dit systeem is een medogenloze realiteit en je hebt een groep van mensen nodig die voor je zorgen - dus je moet er alles aan doen opdat die groep jou goed en correct vindt en je aanvaard en accepteerd als een lid van de groep' - hetgeen vrij consequentieel is in de zin van dat deze houding ervoor zorgt dat ik niet werkelijk stil sta bij mijn daden en de echte effecten/gevolgen van mijn daden in/op mijn omgeving omdat ik te druk bezig ben met mijn daden/gedrag af te stemmen op het gedrag van de groep dat ik zie en oberserveer opdat ik aanvaard en gezien zal worden door de groep als een volwaardig deel van de groep omdat ik mij gedraag volgens de 'norm'.

Dus, ik bedoel - wat impliceert het om werkelijk verantwoordelijkheid te nemen voor mijn daden, om werkelijk absoluut alleen te staan in mezelf --- in de zin van dat ik in elke daad, in elke handeling en elke beweging de statement maak van 'dit is wie ik ben - en dit is waar ik voor sta', zonder daarin mezelf te vergelijken met of af te meten aan de mensen die ik zie om mij heen --- maar om dus werkelijk volledig alleen te bestaan als een levende uitdrukking/expressie van 'wie ik ben' als een levend wezen. 'Alleen staan', in de zin van dat ik wel in een groep besta en samenwerk met een groep van mensen, en communiceer en omga met een groep van mensen -- maar dat ik daarin mezelf in en als wie ik ben, in woord en daad, niet compromitteer door mezelf aan te passen en te veranderen om meer te lijken op of te passen bij die mensen die ik zie om mij heen in en als 'de groep' -- en dat ik dus niet besta in en als een overlevingsangst en patronen van overleving, maar besta als een onvoorwaardelijke uitdrukking van het leven dat is/bestaat in en als mezelf.

Omdat, enkel op die manier kan ik mijn macht opnemen die in mezelf bestaat in relatie tot deze realiteit waarin ik besta - de macht die inherent in mij aanwezig is door het feit dat ik hier ben, ik ben een deel van deze realiteit, een mens in het systeem -- evenwaardig en gelijk aan elk ander mens en levend wezen hier op aarde. Want, het feit dat ik hier besta, impliceert dat ik de macht, het vermogen en de mogelijkheid heb om mijn omgeving te beïnvloeden, op dezelfde manier als hoe mijn omgeving mij heeft beïnvloedt doorheen mijn bestaan hier op aarde.

En dus is het door in elk van mijn handelingen, daden en bewegingen - absolute verantwoordelijkheid te nemen --- door mijn daden/handelingen/beweging in deze wereld/realiteit af te stemmen op wat een realiteit/werkelijkheid zal creëren en manifesteren die het beste is voor elk levend wezen op aarde en bijgevolg mezelf. Omdat, als ik mezelf toesta mezelf te laten beïnvloeden en leiden in mijn gedrag/handelingen/beweging door een angst om niet te overleven, en daarin mezelf toesta mijn verantwoordelijkheid te plaatsen in 'de groep' door mezelf blindelings aan te passen aan de mensen om mij heen --- dan sta ik, in en als hoe ik mezelf uitdruk en bijgevolg de impact die mijn handelingen hebben op de realiteit/wereld waarin ik besta, een wereld/realiteit toe te bestaan die in lijn staat met de overlevingsangst die aan het startpunt ligt van mijn uitdrukking en daarin/daardoor dus bestaat ter ondersteuning van die overlevingsangst.

Wordt Vervolgd in Dag 416