Dag 725: Raak je jezelf zoek in de Zoektocht naar Jezelf?

Deze blog is een verderzetting van Dag 724: Het aspect van zelf-verantwoordelijkheid in de ervaring van inferioriteit en specifiek op het punt van het veranderen van het gedachtenpatroon van competitie en vergelijking. Dit patroon is gebaseerd op een angst om 'minder' te zijn dan anderen en een verlangen om 'meer' te zijn. Het fascinerende aan dit patroon is dat je jezelf uiteindelijk verliest in die angst dat je minder bent en dat je daardoor die angst als het ware manifesteert.

Hoe meer je je immers zorgen maakt over wie je bent in vergelijking tot anderen, hoe minder je naar jezelf kijkt en voor jezelf zorgt en je eigen uniekheid, kracht en uitdrukking ontwikkelt. Voor je het weet zie je enkel hoe anderen 'zoveel beter' zijn dan jezelf wanneer je naar hen kijkt. Je ziet jezelf niet meer omdat je zoveel tijd besteed hebt aan het kijken naar anderen.

Wat ik bij mezelf gemerkt hebt wanneer het aankomt op dit patroon van vergelijking met anderen, is dat je het uiteindelijk zo gewend raakt om steeds je ogen (externe fysieke zowel als interne mentale ogen) te richten naar anderen, dat je het gevoel krijgt dat je jezelf zo snel en zo makkelijk verliest. Vanaf het moment dat je naar anderen buiten jezelf begint te kijken, verlies je jezelf immers even uit het oog. Als je dit dus vaak doet, raak je steeds verder en verder zoek in je eigen geest.

Ironisch genoeg geraak je zoek in de zoektocht naar jezelf. Wanneer je jezelf vergelijkt met anderen ben je in wezen op zoek naar je eigen identiteit. Je wil erachter komen 'wie je bent' in vergelijking met anderen. 'Ben ik meer?', 'ben ik minder?', 'zijn zij beter dan mij?', 'ben ik goed genoeg?', 'heb ik wat zij hebben?', enzovoort.

Je zoekt naar je plek in je wereld en omgeving en een 'definitie' van jezelf, maar daarin raak je jezelf net kwijt. Je beseft niet dat je eigenlijk simpelweg 'hier' bent, in de simpliciteit van je eigen ademhaling en fysieke aanwezigheid. Elke keer je in de gedachten gaat in je geest op zoek naar wie je bent in vergelijking met en relatie tot andere mensen, raak je voor een moment je gewaarzijn kwijt van wie je werkelijk bent als zijnde je eigenlijke gewaarzijn in het moment, je fysieke aanwezigheid in en van het moment.

Hoe meer je dan participeert in deze illusoire zoektocht van het zelf in het vergelijken van jezelf met anderen in je gedachten, des te meer je uiteindelijk het gevoel begint te krijgen dat je jezelf kwijt geraakt bent en dat je zelfs niet eens meer bestaat.

Wordt vervolgt in Dag 726

Dag 482: Wat wil het Eigenlijk Zeggen om het Proces te Bewandelen?

Ik ben tot de conclusie gekomen, wanneer ik kijk naar mijn reis naar leven die ik aan het bewandelen ben, dat ik het tot op dit punt nog steeds niet aan het bewandelen ben voor mezelf. Ik bedoel, in de voorbijgaande blogs was ik aan het kijken naar het punt van waarom het is dat ik bijvoorbeeld weerstand heb om dingen te doen die eigenlijk het beste zouden zijn voor mezelf, zoals blogs schrijven en werken aan mijn persoonlijk proces en waarom ik dingen opgeef terwijl ik evengoed kan doorzetten.

En wat ik zag was dat er een gespletenheid bestaat in mezelf, in de zin van dat ik vanbinnen in mezelf allerhande verborgen en geheime verlangens en gedachten heb maar langs buiten probeer ik een bepaald individu/persoon te zijn --- die dan in conflict staat met mijn interne realiteit en dan ontstaat er een ervaring van weerstand en uiteindelijk een ervaring van 'pff, ik wil gewoon opgeven' of 'ik heb hier geen zin meer in' en dan geef ik dingen op die ik beter gewoon zou doordoen, omdat, als ik erin zou doorzetten dan zou ik uiteindelijk iets bereiken dat eigenlijk het beste is voor mezelf.

Dus, door die conflict-situatie die zich afspeelt in mezelf, waarin mijn interne realiteit in gevecht staat met mijn externe realiteit, doe ik uiteindelijk niet wat eigenlijk het beste is voor mezelf -- ik verspil mijn tijd aan afleiding, aan energie, aan allerlei fantasie en gedachten en verbeelding in mijn geest, zonder eigenlijk te zien waar ik precies mee bezig ben. En, ik bedoel dat is een groot probleem, omdat ik mijn leven aan het vergooien ben aan dingen die er niet toe doen. Ik ben letterlijk de tijd aan het laten voorbijgaan zonder dat ik eigenlijk echt beweeg in mijn leven --- omdat ik in dat intern conflict zit tussen wie ik wil zijn en wie ik eigenlijk ben in mijn interne ervaring.

Dus, wanneer ik dit punt verder onderzocht in mijn schrijven - waarin ik mijn pen de vrije loop liet gaan en mijn ervaring ontrafelde om een beter inzicht te kunnen hebben in hoe ik eigenlijk besta en wat er eigenlijk allemaal in mij omgaat en wat het precies is dat aan de oorsprong ligt van dit intern gevecht en de groeiende passiviteit en immobiliteit in relatie tot het 'op poten zetten van mijn leven' --- daarin zag en realiseerde ik mij dat, doorheen het bewandelen van mijn proces is mijn startpunt eigenlijk altijd omgekeerd geweest.

Ik heb dit proces namelijk bewandeld vanuit het startpunt van het willen bewijzen van mezelf aan andere mensen, zodat ik een soort van beloning kan krijgen, zonder dat ik zelf goed begreep of mij ervan bewust was van wat ik eigenlijk precies verwachtte. En, omdat ik mezelf uitdrukte vanuit dat startpunt, was eigenlijk al wat ik deed heel 'moeilijk', vanuit het perspectief dat er steeds een angst in mezelf bestond van 'wat als het niet goed is' en 'wat als mensen mij niet de waardering zullen geven die ik verlang'. En die angst was een negatieve ervaring in mezelf die ik ervaar als een 'weerstand' in relatie tot het doen van die dingen die 'het bewandelen van proces' constitueren.

Maar, in wezen is het proces voor mezelf - dat is het eigenlijke echte startpunt van wat het bewandelen van proces werkelijk betekent en inhoud --- is dat ik het doe voor mezelf, om mezelf te realiseren en te leren kennen en te manifesteren als eenheid en gelijkheid  als het leven zelf --- althans, dat is wat het zou moeten zijn. Maar, ik heb dat startpunt van het doen van dingen om waardering te krijgen van andere mensen zodanig in mezelf geconditioneerd doorheen mijn leven, dat ik niet eens werkelijk kan bevatten wat het wil zeggen of wat het inhoud om iets te doen louter voor mezelf. Omdat, daarin bestaat geen 'waardering', in de vorm van een 'beloning', daarin bestaat geen motivatie om een proces te bewandelen.

Dus, vanuit dat perspectief - wat wil het dan eigenlijk zeggen om 'het proces te bewandelen' zonder dat die motivatie er bestaat om een proces te bewandelen. En, bewandel ik eigenlijk nog wel een 'proces' wanneer ik alleen ben met mezelf, wanneer ik het doe voor mezelf. Hoe zou ik dat 'proces' dan herdefinieren - omdat, het feit dat ik het woord 'proces' en de idee van het 'bewandelen van een proces' onmiddellijk in mijn geest link met het krijgen van een beloning, en het doen van iets om mezelf te bewijzen aan andere mensen en waardering te krijgen van andere mensen --- wil zeggen dat mijn definitie van het woord 'proces' omgekeerd zit in mezelf --- en dat het dus nodig is voor mezelf om mijn defintie van het woord 'proces' te corrigeren -- zodat ik kan beginnen met het eigenlijk werkelijk daadwerkelijk bewandelen van mijn proces vanuit het startpunt van mezelf.

Wordt Vervolgd in Dag 483