Dag 810: Hoe definieer jij jezelf? Aan de hand van je fouten of je vermogen om eruit te leren?

Een diepgeworteld patroon waar ik me meer en meer van gewaar wordt, is een haast automatische reflex om in reacties zoals beoordeling, onderdrukking, ontkenning en frustratie te gaan in relatie tot "fouten" die ik mezelf zie maken of gemaakt heb. "Fouten" in de zin van dingen die ik deed en uitdrukte op extern zowel als intern niveau waarvan ik diep vanbinnen wist dat het niet mijn "potentieel" was en niet overeen kwam met wie en hoe ik weet dat ik zou kunnen zijn, met de beste versie van mezelf.

Bijvoorbeeld momenten waarin ik reageer met kwaadheid op iemand, waarin ik meedoe aan roddel, manipulatie, onoprechtheid, jaloezie, haatvolheid maar ook onzekerheid, angst, minderwaardigheid -- allemaal uitdrukkingen en ervaringen waarin ik mijn potentieel als het ware verminder en onderdruk. Mijn potentieel zijnde mijn vermogen om stabiel, kalm, zelfzeker, oprecht, authentiek, medelievend en begripvol - in de plaats van emotioneel en reactief - te zijn.

Het is voor mij steeds een "natuurlijke" reactie en gewoonte geweest om angst te hebben om fouten te maken en om mezelf te beoordelen wanneer ik dacht dat ik een fout gemaakt had. Vooral wanneer die "fout" in relatie tot andere mensen was, was ik ook steeds zeer hard tegen mezelf en wikkelde ik mezelf in ervaringen van schaamte en schuldgevoel om mezelf als het ware te "straffen" voor de "fout" die ik gemaakt had.

Het is in feite pas recentelijk dat ik ben gaan inzien dat het zo helemaal niet hoeft te zijn en dat het zelfs steeds zo is dat als en wanneer ik een "fout" maak, het eigenlijk een teken is dat er iets was dat ik nog niet wist, dat ik nog iets moest leren en dat ik als het ware mijn gewaarzijn van mezelf en mijn realiteit moest uitbreiden.

Jezelf beoordelen voor de fouten die je begaat duidt er immers op dat je ergens van jezelf verwacht dat je "perfect" bent en dat je als het ware alwetend bent. De realiteit is echter dat het leven een leerproces is in de zin van dat perfectie iets is dat je maar bereikt door te leren uit "fouten". En wat ik tot dusver geleerd en begrepen heb is dat jezelf beoordelen voor je fouten zelf-sabotage is omdat je meer tijd spendeert aan je schuldig voelen dan onderzoeken wat je kan leren uit de "fout" en hoe je jezelf kan veranderen.

Zelf-beoordeling is zelfs op bepaald vlak een teken dat je niet wil leren uit je fouten - een teken dat je angst hebt van verandering. Diep vanbinnen weet je immers dat als je je fouten gaat aanzien als een leerproces, dat je dan zal veranderen, terwijl als je jezelf voor je fouten beoordeelt zet je jezelf vast in emotionele reacties en sta je jezelf niet toe om te leren, om inzicht te ontwikkelen en te veranderen.

Wat ik dus nu doe als eerste stap in het veranderen van dit patroon van het definieren van mezelf aan de hand van mijn fouten is zelf-vergeving toepassen wanneer ik merk dat ik diep vanbinnen hard ben tegen mezelf omwille van een of andere "fout" die ik denk gemaakt te hebben. Zo assisteer ik mezelf om in dat moment mijn benadering en bijgevolg ook ervaring te veranderen in relatie tot die "fout" en geef ik mezelf de ruimte om te ademen, om te leren en te groeien.

In de volgende blog deel ik de zelf-vergeving statements die ik toepas om dit patroon voor mezelf te veranderen.

Dag 783: Herdefinieren van woorden - De Val en het Potentieel van het woord IK

Hoe fascinerend is het niet dat we allemaal - gegeven dat we dezelfde taal spreken - dezelfde woorden gebruiken in ons dagelijkse bestaat maar dat we tegelijkertijd zo verschillend lijken en zo afgescheiden en ver verwijderd lijken van elkaar en elkaar's leven.

Kijk maar eens naar het meest gebruikte woordje, en ook het woord dat het meest betekenis heeft in elk van ons leven - het woordje "Ik". We zijn allemaal "Ik" en tegelijkertijd is er maar eentje "Ik" en kunnen we niet allemaal "Ik" zijn. Een van de meest verwarrende woorden die we dagelijks gebruiken om naar onszelf te verwijzen, niet te min.

Waarom is het dat ik in deze blog ervoor kies om zulk een schijnbaar onbeduidend en simpel woord te onderzoeken? Wat is er zo speciaal aan een woordje?

Het proces van zelf-creatie begint eigenlijk feitelijk met het onderzoeken en herdefinieren van woorden. En dit vanuit het oogpunt en gebaseerd op het begrip dat woorden de bouwblokken zijn van wie je bent - niet enkel van wie je bent maar van deze hele wereld en realiteit die jij in elk moment ervaart en gadeslaat. Je hele identiteit en begrip van 'wie jij bent', in termen van hoe jij over jezelf denkt, hoe je jezelf ziet en ervaart en hoe je naar jezelf verwijst in je eigen geest is gedefinieerd en bepaald door de woorden die in je geest bestaan.

Maar hebben we ons ooit echter afgevraagd waar die woorden vandaan komen. En nog, wie of wat is het die de definities van de woorden die ons bestaan opbouwen vastgelegd hebben. Een nog belangrijkere vraag is dan: Waarom is het dat we zelf nooit het belang geleerd hebben van het definieren van woorden - van het onderzoeken van wie wij zijn als individu in en als en in relatie tot de woorden die we gebruiken om ons bestaan richting en duiding te geven? En welk woord om beter mee te beginnen dan het woord "Ik"?

Het kan misschien onbeduidend lijken en vanzelfsprekend dat het woord "Ik" gewoonweg verwijst naar de 'eerste persoon', naar jezelf. Het woord "Ik" is de term die je gebruikt om naar jezelf mee te verwijzen en duidelijk te maken over wie het gaat als je over jezelf praat. Dit is echter een excuus en een redenering die de geest gebruikt om ervoor te zorgen dat jij je niet investeert in het daadwerkelijk binnenin jezelf kijken en het waarachtig onderzoeken van wat er schuilt in en  achter het woordje "Ik". In dit woord schuilt immers enerzijds de kern van het bewustzijn van de geest, namelijk je identiteit en al wat en wie je bent in je geest, en tegelijkertijd bevat dit woord het potentieel tot zelfempowerment en zelf-besturing.

Hiermee wil ik zeggen dat hoe het woord "Ik" steeds in je geest bestaan heeft is op een voorgeprogrammeerde manier, aangezien je het gebruikt zonder je gewaar te zijn van waar het vandaan komt, waar je werkelijk naar verwijst elke keer je "Ik" zegt en wie jij eigenlijk bent in relatie tot dit woord. Dit maakt dat het een functie heeft van zelfontmachtiging - aangezien je in feite steeds maar je eigen voorgevormde en aanvaardde identiteit en persoonlijkheden verbonden met het woord "Ik" blijft bevestigen elke keer je dit woord gebruikt. Dit wil echter niet zeggen dat ik wil voorstellen dat we het woord "Ik" helemaal niet meer gebruiken, absoluut niet.

Al wat nodig is, is dat we simpelweg het woord onderzoeken en herdefinieren, zodat we elke keer we "Ik" zeggen onszelf ondersteunen om de beste vorm te worden van onszelf en dus niet zomaar onze aanvaardde vorm blijven bevestigen. Dit klinkt misschien allemaal een beetje vreemd en niet bepaald praktisch. Maar het is in feite zo simpel als gewoon binnenin jezelf kijken om te zien welke betekenis het woord in je geest heeft, om dan te kijken welke betekenis het werkelijk kan hebben als ondersteuning voor jou potentieel. Dit wil echter ook niet zeggen dat je de betekenis van het woord compleet verandert! Je zorgt er enkel voor dat de woorden die jij dagelijks gebruikt en die jouw hele bestaan als wezen hier op aarde vormgeven ook ondersteunend zijn en het beste zijn voor jezelf.

Dag 778: Het Gereedschap van Ademhaling en Vertraging in Echte Zelf-Verandering

Iets dat ik gemerkt heb is dat ik mezelf soms vast zet in mijn geest omdat ik te snel ga, zowel binnenin mezelf als in mijn fysieke acties. De twee gaan zelfs hand in hand en vaak merk ik pas dat ik mezelf aan het opjagen ben in mijn geest wanneer ik merk dat ik gehaast ben in mijn fysieke handelingen.

Wanneer ik merk dat ik snel aan het wandelen ben bijvoorbeeld, en mijn ademhaling is gejaagd, dan zal ik mezelf opzettelijk fysiek vertragen. Ik ga opzettelijk trager wandelen, van een opgejaagde pas naar een kuieren en ik ontspan opzettelijk mijn lichaam en mijn houding, omdat ik weet dat ik op die manier mezelf in mijn geest tegelijkertijd ook zal dwingen om meer te ontspannen en om te vertragen.

Wat ik heb ondervonden is dat deze techniek van vertraging op intern en extern vlak werkt om een beter zicht te krijgen op wat het programma in de geest is waar ik mezelf in aan het opwerken was. Vaak heeft dat programma te maken met het denken aan wat ik zal doen in de toekomst, en tegelijkertijd het vormen van ideëen en geloofsystemen over wat ik zou moeten doen, zowel als beoordelingen over wat ik al dan niet gedaan heb. Dit vormt dan uiteindelijk een soort van vicieuze cyclus waar ik mezelf in vastzet, simpelweg door mezelf op te jagen binnenin mezelf, en bijgevolg ook op fysiek vlak.

Ik ben persoonlijk zeer dankbaar dat ik mijn lichaam heb om mij te laten zien wanneer ik in mijn geest zit omdat ik kan zien aan hoe ik beweeg in en met mijn lichaam, waar ik mee bezig ben binnenin mezelf. De geest heeft als het ware die gejaagdheid nodig om zichzelf te kunnen in stand houden omdat het gejaagdheid is, zoals stress en angst, die ervoor zorgt dat jij je verder en verder verliest in je eigen gedachten.

Het is door jezelf te vertragen - van buiten naar binnen toe - dat je ook even buiten je eigen geest kan stappen als het ware om met een heldere blik te onderzoeken wat er eigenlijk gaande is in jezelf. Je zal merken dat je in staat bent om te zien hoe je geest in wezen een programma is - een programma dat draait op energie, zoals angst en stress, en gedachten zoals beoordelingen, ideëen en geloofsystemen. Als jij stil kan komen te staan binnenin jezelf, kan je het hele systeem zien draaien en keren en kan je tegelijkertijd zien dat je jezelf er niet per se in hoeft te verliezen. Het is niet werkelijk wie je bent, je geloofde enkel dat het is wie je bent omdat je jezelf in de energie, de gejaagdheid, verloren hebt.

Dag 772: De Fundatie die je legt in het Proces van Creatie

Ik heb ondertussen zo'n twee en een half jaar achter de rug in het bewandelen van een agreement met mijn partner. Een agreement in termen van dat het een relatie was en is waarin ik de toewijding toepaste om patronen in de geest die saboterend en compromitterend werken te onderzoeken en te veranderen. In voorgaande relaties ging ik bijvoorbeeld in bepaalde patronen van angst, zelf-onzekerheid, inferioriteit en onderdrukking - waardoor die relaties ook uiteindelijk niet konden duren.

En in deze relatie kwamen die patronen ook één voor één naar boven, maar aangezien dit een agreement was, waarin we beiden toegewijd waren om die patronen te veranderen in onszelf, elkaar en de relatie, pakte ik met de ondersteuning van mijn partner die patronen aan om ze uiteindelijk te kunnen veranderen. Op deze manier veranderde ik niet enkel de relatie dynamiek, in termen van hoe ik omging met mijn partner en de relatie in mijn leven, maar ook mezelf als persoon. Een relatie is immers iets dat vaak je hele leven en zelf bepaalt en definieert omdat het zoveel van je aandacht opneemt. Als je relatie met andere woorden iets is dat haast continu allerhande emotionele patronen in jezelf activeert, ga je ook over het algemeen jezelf en je leven op een onstabiele manier ervaren.

Ik geef het voorbeeld van mijn relatie ter verklaring wat de 'fundatie' is die je legt in het proces van creatie, gewoon omdat het daar is dat ik voor mezelf het meest bemerkt dat ik die fundatie wel degelijk gecreëerd heb. Mijn relaties waren doorheen mijn leven altijd zeer stormachtig en intens emotioneel geladen, in de zin van dat ik zelf plots een emotioneel wrak werd bij wijze van spreken vanaf het moment dat ik in een relatie stapte. Het is pas nu, na jaren van het hebben afgelegd van mijn proces, dat er een constante stabiliteit is in mijn relatie.

Ik wil uiteraard niet zeggen dat alles altijd goed en stabiel en hetzelfde is, er zijn altijd wel reacties die naar boven komen zo nu en dan. Maar wat wel veranderd is, is dat er een punt van stabiliteit zich gevormd heeft in mezelf waarvan ik weet dat ik er steeds naar zal terugkeren, wat voor reacties en ervaringen er ook in mezelf naar boven komen. De fundatie is met andere woorden de wetenschap dat je niet werkelijk zal verliezen, ook al voelt het soms wel zo wanneer er emoties naar boven komen. Het is het besef dat je niet je emoties bent en dat wie je werkelijk bent in wezen stabiel en constant is.

Ik ben zelf altijd een zeer emotioneel individu geweest. Het was voor de meeste mensen misschien niet merkbaar omdat ik het langs buiten niet liet zien, maar vanbinnen liet ik me heel snel meeslepen in emoties. Dus voor mij is het heel wat om dat soort stabiliteit te kunnen ervaren, aangezien het iets is dat ik nooit voor mogelijk had geacht voor mezelf.

Dag 768: waar je angst van hebt, is wat zich manifesteert

Met deze stelling "waar je angst van hebt, is wat zich manifesteert", verwijs ik niet meteen naar dingen die waarschijnlijk  aanvankelijk in ieders geest naar boven komen zoals angst dat je auto gestolen zal worden, angst om je huis of je geld te verliezen, angst om te sterven, enzovoort. Ik heb persoonlijk het vermogen niet om te zien of uit de doeken te doen hoe zulk'n angsten zich zouden manifesteren, dus ga ik hier in deze blog ook niet pogen te beweren dat als jij angst hebt om te sterven of angst dat je auto gestolen zal worden, dit ook zal plaatsnemen omwille van de angst.

Wel zal ik me toespitsen op de dimensie van het manifesteren van angst die ik bij mezelf heb waargenomen en ervaren en waarvan ik al wel kan zeggen dat ik zie hoe dat werkt. Deze welbepaalde dimensie speelt zich af op de bewuste, onderbewuste en onbewuste lagen van de geest, namelijk de niveaus in en delen van jezelf die je, mits enige oefening, zelf kan waarnemen.

En de angsten die op deze niveaus de macht hebben om zich onmiddellijk te manifesteren zijn bijvoorbeeld angst om afgewezen te worden, angst om beoordeeld te worden, angst om gepest te worden, en dergelijke. Dit zijn angsten die zich hoofdzakelijk als niet enkel en alleen in het veld van de waarneming afspelen. Het veld van de waarneming zijnde je eigen percepties, interpretaties, observaties en waarnemingen - met andere woorden: hoe jij zelf door jouw ogen de realiteit om je heen waarneemt. Deze angsten zullen dus vaak te maken hebben met hoe je jezelf ziet en hoe andere mensen je zien.

Wat ik bij mezelf gemerkt heb is dat zulk'n angsten zich in een kwestie van seconden manifesteren op drie niveaus: 1. in je denken en voelen, 2. in je waarnemen/perceptie en 3. in je gedrag en je fysieke werkelijkheid. Dit proces van manifestatie van je angst verloopt zo snel dat je niet zou doorhebben of zien dat het allemaal begint met één gedachte die opkomt in je achterhoofd. Enkel wanneer jij in jezelf vertraagt en de stappen doorneemt van de kettingreactie die plaatsvond in je geest zal je zien hoe jij als het ware je eigen angst gemanifesteerd hebt van het innerlijke en geestelijke rijk van je gedachten, naar de fysieke werkelijkheid.

Het probleem zit'm in het feit dat we doorgaans niet getraind zijn om ons gewaar te zijn van wat er in onze eigen geest gebeurt en hoe het is dat onze perceptie en ervaring van de realiteit die we zien gekleurd en gevormd wordt door wat er in onze geest opkomt, en hoe die perceptie en ervaring dan onze interactie met die omgeving stuurt en destengevolge leidt tot hoe die omgeving ook met onszelf omgaat.

In de blogs die volgen zal ik dieper ingaan op hoe het precies is dat angst zich kan manifesteren in onszelf en onze werkelijkheid.

Desteni toen en nu

Ik bewandel mijn proces van zelf-realisatie nu zo'n 7-tal jaar samen met en in de Desteni group. Toen ik begon aan mijn proces zeven jaar geleden was ik een persoon met veel twijfels en onzekerheden in verband met wie ik ben, waarom ik besta en wat het doel is in mijn leven. Ik was over het algemeen iemand die niet makkelijk contact legde met mensen en die zich vaak afzonderde van mensen en vooral groepen van mensen.

Mijn relaties doorheen mijn leven in termen van vriendschappen waren altijd in zeer gesloten groep want daar voelde ik mij het meest veilig in. Ik had nooit goede herinneringen aan grote groepen van mensen en voelde mij vrij ongemakkelijk in groepen en kon me nooit makkelijk vinden in hoe mensen zich over het algemeen gedragen en uitdrukken in groepen.

Ik had een persoonlijkheid ontwikkeld waarin ik mij het best voelde wanneer ik alleen was of met één of een paar vrienden en ik veronderstelde dat dat 'nu eenmaal' was wie ik ben. Ik geloofde van 'ik ben nu eenmaal iemand die niet makkelijk sociaal contact legt', of 'ik ben nu eenmaal een persoon die zich niet op haar gemak voelt in groepen' en 'groepen is nu eenmaal niets voor mij'.

Onder die 'nu eenmaal' stellingen lagen echter vele emotionele ervaringen verborgen, zoals angst, onzekerheid, schaamte, zelf-twijfel, minderwaardigheid, enzovoort. Al de ervaringen die ik had verbonden met 'groepen' en met het mij bevinden in een groep van mensen. Ik wist niet waarom ik mij zo voelde en waar die ervaringen precies vandaan kwamen, maar ik aanvaardde dat dat was wie ik ben in mezelf als wezen en in deze wereld als persoon.

Wanneer ik met Desteni - een groep van mensen die wereldverandering en verandering van het individu promoten - begon te wandelen, deed ik dat vanuit een ervaring in mezelf van 'ik heb er genoeg van'. Ik begon mij uiteindelijk zo gevangen en opgesloten te voelen in mezelf en in mijn eigen leven omwille van hoe ik mijn leven en mezelf had opgezet op basis van al die zelf-aanvaardde geloofsystemen en ideëen over mezelf. Ik wilde proberen wat ik moest om mezelf uit die (zelf-gecreëerde) ervaring te halen. Voor mij wilde dat in dat moment zeggen dat ik leerde kennen wat Desteni was en dat ik zou ontdekken en ondervinden of wat Desteni voorstelde al dan niet zou werken voor mij.

Nu, 7 jaar later kan ik met overtuiging zeggen dat ik met het gereedschap van zelf-verandering  tesamen met de ondersteuning van de Desteni groep van individuen die net als ik hun zelf-proces bewandel(d)en al die ervaringen die van mijn leven een gevangenis maakten heb kunnen veranderen. Ik voel me niet meer onzelfzeker, angstig of minderwaardig in groepen. Ik heb zelfs een zeker genot kunnen vinden in het samenzijn met mensen. Waar ik vroeger probeerde weg te geraken van de ongemakkelijkheid die ik ervoer in het bijzijn van mensen en specifiek groepen van mensen, nodig ik die ongemakkelijkheid nu uit omdat ik weet dat ik het gereedschap en het vermogen heb om die ervaring in mezelf te veranderen en zodoende mezelf en mijn relatie met de mensen om mij heen en mezelf te veranderen.

Wandelen met een groep van mensen zoals Desteni in mijn proces van zelf-verandering heeft mij ondersteunt om mijn potentieel te ontdekken en om te ontdekken en te ondervinden dat de zelf-onzekerheid, -twijfel en minderwaardigheid die ik eens aanvaardde en definieerde als 'wie ik ben' niet hoeft te zijn wie ik ben en niet hoeft te bepalen hoe ik mezelf ervaar in relatie tot de mensen in mijn omgeving.

Desteni was voor mij doorheen al deze jaren een platform om mezelf te ontdekken en ontplooiien zodat ik zou staan in deze wereld als een individu en persoon die weet wie ze is. Het gebeurt niet vaak dat een groep van mensen je ondersteunt om onafhankelijkheid te ontplooiien in jezelf. Naar mijn ervaring is het over het algemeen net dat het doel van een groep steeds lijkt te zijn om het individu in de groep afhankelijk te maken van de groep.

Ik ben dankbaar dat ik Desteni gevonden heb en dat ik mezelf voldoende vertrouwd heb om de stap te maken om actief samen te werken en samen te wandelen met deze groep van mensen en ik raad aan elkieder aan om tenminste te proberen een stap te zetten in deze Reis van zelf-ontdekking in en met Desteni. Het is een uniek proces dat je alleen maar toch ook tesamen bewandelt. Een proces van waarachtige verandering van het zelf op manieren die je nooit voor mogelijk geacht zou hebben.

Dag 739: Hoe je Schrijft is Wie je Bent

Iets wat ik doorheen mijn Reis naar Leven en mijn schrijven naar vrijheid geleerd heb is de waarde van woorden, en specifiek de waarde van schrijven. Door schrijven kan je jezelf leren kennen, je kan de verborgen ruimtes en kamertjes in je geest openen, jezelf ontdekken en jezelf creëren als wie je wil zijn en hoe je eigenlijk wil leven. Dit laatste gedeelte kan echter pas gebeuren wanneer je in de eerste plaats schrijft op een manier waarop je jezelf zal leren kennen.

Het is immers pas wanneer je ontdekt wie je eigenlijk echt bent onder de lagen van je geest als wie je doorheen je leven bent gaan geloven dat je bent. Je hebt bijvoorbeeld misschien een idee in je geest van wie je wil zijn en hoe je je wil voelen in je leven en dat idee gaat gepaart met een positief gevoel en dus geloof je dat dat vanuit jezelf komt, dat dat werkelijk is wie jij WIL zijn. Maar in wezen is dat idee en het gevoel dat ermee verbonden is volledig afkomstig vanuit je geest hetgeen een systeem is dat opgebouwd is uit een zelf-beeld, een identiteit en een persoonlijkheid die je middels allerlei invloeden doorheen je leven in jezelf gecreëerd hebt. Maar die geest - dat zelf-beeld, die identiteit en persoonlijkheid - is niet wie je eigenlijk werkelijk bent.

Je geest zal jouw beslissingen steeds sturen door middel van gevoelens. Iets waar je een goed gevoel bij krijgt - het hoeft zelfs niet per se een goed gevoel te zijn, maar eerder een bepaalde ervaring in jezelf waar je jezelf als het ware in 'herkent', iets wat voor jou 'eigen' aanvoelt. En aangezien die beslissingen gebaseerd zijn op wat je geest, als het vooropgebouwde systeem in jezelf,  ziet als 'juist' omwille oftewel gevoelens en/of geloofsystemen (dewelke beide dingen zijn die van 'ergens' afkomstig zijn, maar niet van jezelf), zijn ze niet gebaseerd op een waarachtig begrip van wat het beste is voor jezelf aangezien je in wezen niet eens weet wie je zelf bent. Je kan misschien dus wel denken en geloven dat je doet wat het beste is voor jezelf, maar als je jezelf niet echt kent kan je ook niet echt zien of weten wat werkelijk het beste is voor jou.

Schrijven in de Reis naar Leven en schrijven naar vrijheid is schrijven vanuit dat startpunt als het besef dat je jezelf in wezen nog niet echt kent. Al wat je eigenlijk 'kent' van jezelf is wie je altijd geweest bent en hoe je jezelf als het ware 'aanvaard' hebt doorheen je leven. Schrijven naar vrijheid wil dus zeggen dat je schrijft op onderzoekende wijze met als oogpunt het leren kennen van wie je bent vanbinnen, en specifiek wie je bent als je gedachten, gevoelens en gedrag. Waar komen je gedachten vandaan? Hoe is het dat je gevoelens en emoties ontstaan in jezelf? Waarom gedraag je zoals je je gedraagt? Is het zelf-beeld dat je doorheen je leven hebt opgebouwd werkelijk wie je bent? Enzovoort.

Als je schrijft vanuit dat opzicht dan kan je schrijven jou ondersteunen om te ontdekken en te worden wie je werkelijk bent, terwijl als je schrijft vanuit je gedachten en interne ervaringen dan zal je dat ook ondersteunen en versterken.

Meer in Dag 740

Dag 726: De Ongeziene Krachten in je Geest

Deze blog is een verderzetting op Dag 725: Raak je jezelf zoek in de Zoektocht naar Jezelf? die ging over hoe het gedachten- en reactiepatroon van het vergelijken van jezelf met anderen in de onderbewuste geest een misleidend systeem is waarin je op zoek bent naar jezelf en naar je identiteit maar je in die zoektocht net jezelf zoek geraakt.

En het is door de afscheiding die deze 'zoektocht naar het zelf' creëert in jezelf dat het uiteindelijk zo moeilijk lijkt om jezelf werkelijk weer te 'vinden' en om met andere woorden jezelf uit die zoektocht te halen om je te realiseren dat je Hier bent, in het moment, en dat je nooit ergens anders geweest bent. Het is door die gewoonte die je langzaam maar zeker opbouwt in je eigen geest doorheen je leven om jezelf te zoeken buiten jezelf, in 'andere mensen' en specifiek in de vergelijking met anderen en al de gedachten, gevoelens en emoties vandien, dat er een bepaald automatisme ontstaat in je geest.

Dit automatisme is het vanzelfsprekend en automatisch laten meevoeren van jezelf vanaf het moment dat er een gedachte van vergelijking in je geest opkomt, en om dan in de daaraan gekoppelde emoties en gevoelens te stappen. Je merkt niet eens dat het gebeurt omdat het steeds zo vanzelfsprekend en automatisch gegaan is in je geest dat het deel is gaan uitmaken van je 'natuur', van hoe je bestaat vanbinnen en van je onderbewustzijn.

Het begint uiteindelijk aan te voelen alsof die manier van denken is hoe je jezelf en je wereld 'ziet'. Het manifesteert zich in je ogen en in hoe je hersenen wat je ogen zien verwerken. Het gebeurt zo snel wanneer je naar iemand kijkt, dat je jezelf met hen vergelijkt, dat je niet eens merkt dat het gebeurt. En voor je het weet voel je je bijvoorbeeld inferieur of minderwaardig of onzeker of ervaar je angst om minder te zijn of niet goed genoeg in vergelijking met die persoon - of het tegenovergestelde, je voelt je superieur.

En dan kan er een neiging bestaan om jezelf te verzetten tegen die ervaringen die opkomen binnenin jezelf, ervaringen van inferioriteit of superioriteit omdat je denkt van 'hey zo wil ik mij niet voelen, dit ben ik niet!', waarin er dus in feite een hele afscheiding bestaat tussen jezelf en je eigen gevoelens en emotionele ervaringen omdat je niet eens merkte wanneer en hoe die gedachten van vergelijking geactiveerd werden in je geest in het moment dat je naar een persoon aan het kijken was. Je merkte met andere woorden niet op hoe je in je eigen geest die ervaringen van superioriteit of inferioriteit tegenover een ander persoon zelf gecreëerd hebt door middel van wat er in je eigen gedachten omgaat.

Wat dit betekent is dat het patroon van vergelijking in je geest zo verwoven zit in jezelf en in hoe je je realiteit ziet en ervaart dat de gedachten van vergelijking zo snel gaan in je geest dat wanneer de emotionele en gevoelens reacties verbonden met die gedachten opkomen in je geest, je ze ervaart als vreemd, als 'niet jezelf' omdat je simpelweg niet ziet hoe het allemaal werkt en beweegt en functioneert in je eigen geest

Wordt Vervolgd in Dag 727.

Dag 717: Van Inzicht tot Verandering - Een proces van Praktische Toepassing

In deze blog kijken we naar de derde stap na het onderzoeken van hoe het punt dat achter een 'ongeluk' schuilt zich in je leven en in jezelf afspeelt, een process in Dag 716: Hoe kan je ontcijferen wat een 'ongeluk' je laat zien over jezelf? uit de doeken gedaan werd. Nadat je voor jezelf hebt kunnen vaststellen hoe het schadelijke patroon zich afspeelt in jezelf en je leven en hoe het in elkaar zit, is het uiteraard een kwestie om te onderzoeken hoe je dat patroon kan transformeren tot iets constructief.

Begrijpen hoe iets bestaat en in elkaar zit zorgt namelijk niet voor verandering. Beseffen wat er binnenin  jezelf bestaat en wat aan de oorsprong lag van dingen die in je leven gebeuren, hoe verademend en bevrijdend dat besef ook aanvoelt, zal vanzelf geen verandering teweeg brengen. Dit is een misconceptie die makkelijk kan bestaan, namelijk dat je, gewoon omwille van een momentaire ervaring van opluchting of verlichting in het moment waarin je plots inzicht krijgt in jezelf, meteen ook 'verlicht' bent in de zin van dat je het patroon overstegen hebt.

Inzien, begrijpen en realiseren wat aan de oorsprong ligt van een bepaald gedragspatroon en/of hoe je je vanbinnen ervaart of hoe je soms reageert op situaties kan vaak een zeer opluchtend effect hebben en zelfs zodanig dat het aanvoelt alsof de probleemreactie of het problematische patroon in kwestie plots verdwenen is. Daardoor dat de illusie kan ontstaan dat je, omwille van dat ene moment van realisatie, het hele patroon voorgoed hebt opgegeven en losgelaten.

Je zal na een tijdje echter beginnen merken dat het gedachten- en reactiepatroon gewoon weer naar boven komt in jezelf en dat je uiteindelijk precies dezelfde situaties in jezelf en in je wereld tegenkomt. En dit is omdat echte verandering niet enkel gebeurt middels een realisatie of inzicht. Echte verandering is het toepassen van dat inzicht op praktische wijze, en dit wil zeggen dat je:

1. Gewaarzijn toepast om op te merken en te identificeren wanneer het patroon opkomt in jezelf in je dagelijkse leven
2. Gewaarzijn toepast om, wanneer de reactie in jezelf naar boven komt, te onderzoeken wat er precies in jezelf gebeurt om te leren hoe de reactie precies bestaat zodat je dat onderzoek kan gebruiken als een basis voor het formuleren van een oplossing
3. De reactie daadwerkelijk ook verandert in zulk 'n momenten waarin je ze ziet opkomen en als je merkt dat dit niet lukt, dan teruggaat naar het onderzoeken van hoe de reactie in jezelf bestaat zodat je tot een betere oplossing kan komen teneinde de reactie beter te kunnen veranderen

Zelf-Vergeving en zelf-correctieve stellingen is het gereedschap dat dit proces van het praktisch veranderen van patronen in je dagelijkse leven faciliteert. Het proces dat je dus in feite bewandelt is als volgt:

1. Je wordt je gewaar van een patroon in jezelf dat schadelijke gevolgen en consequenties heeft voor jou en je omgeving
2. Schrijven: Hier kom je vaak tot bepaalde inzichten die een zekere stabiliteit in jezelf teweeg brengen
3. Zelf-vergeving: in deze stap maak en leef je de stelling dat jij verantwoordelijkheid neemt voor het patroon in kwestie
4. Zelf-correctie: middels dit besef van zelf-verantwoordelijkheid formuleer je praktische oplossingen die jij in je dagelijkse leven kan toepassen om het patroon in de momenten waarin het zichzelf laat zien te veranderen
5. Praktische zelf-verandering: dit is waar jij je proces van gewaarzijn, schrijven, zelf-vergeving en zelf-verantwoordelijkheid overdraagt naar je dagelijkse werkelijkheid en ervoor zorgt dat wat jij hebt ingezien niet voor niets geweest is maar eerder gebruikt wordt om het patroon dat jij hebt ingezien als zijnde schadelijk voorgoed te veranderen

Dag 716: Hoe kan je ontcijferen wat een 'ongeluk' je laat zien over jezelf?

In Dag 715: Hoe Corrigeer je op praktische wijze schadelijke gedachtenpatronen? beschreef ik de tweede stap in het proces van het gebruiken van een 'ongeluk' dat je overkomt als een hulpmiddel om:

1. Jezelf te leren kennen
2. Schadelijke patronen in je geest te detecteren en identificeren
3. Die schadelijke patronen te veranderen tot meer constructieve expressies

In de tweede stap ga je dus kijken naar hoe en waar die schadelijke patronen die je in de eerste stap hebt gedetecteerd en geidentificeerd zich in je dagelijkse leven en realiteit afspelen. Eens je dit dan kan vastpinnen en uitstippelen, kan je beginnen werken aan een praktische structuur om dat patroon te gaan veranderen en corrigeren.

Je fysieke werkelijkheid en hoe het patroon zich op fysiek vlak afspeelt zal immers je blauwdruk zijn om praktische en realistische zelf-verandering teweeg te brengen. Je kan immers niet afmeten of erkennen of je verandering wel degelijk 'echt' is, als je niet in de eerste plaats weet waar je naar moet kijken. Wanneer je de exacte 'data' hebt in termen van hoe dat wat schadelijk is in je leven zich afspeelt en bestaat, dan weet je ook meteen hoe je je eigen verandering in en als dat patroon kan afmeten naarmate je je proces van verandering bewandelt.

Ik neem mijn patroon als voorbeeld. Het patroon dat ik gedetecteerd en geidentificeerd had als zijnde verbonden aan mijn 'ongeluk' als het verbranden van mijn hand, was het patroon van het richting geven aan en 'be-hand-elen' van mijn externe realiteit via energie. En dit kon ik identificeren door te kijken naar wat ik binnenin mezelf aan het doen was in het moment waarin het ongeluk gebeurde. Ik keek specifiek naar:

• Welke emotionele of gevoels-ervaring ging er in dat moment of in de voorgaande momenten door mij heen
• Welke waren de gedachten in mijn geest en waar hield ik mij met andere woorden mee bezig in mijn geest
• Wat kan de locatie van mijn 'ongeluk'/wonde mij vertellen over het patroon waar ik in zit

Door naar mijn 'ongeluk' op die manier te kijken, werd mij duidelijk dat:

• De emotionele/gevoels-energie die ik ervoer een ervaring was van frustratie, gehaastheid, stress en controle
• De gedachten die door mijn geest gingen in de trand waren van kritiek hebben op de mensen in mijn omgeving en wat er allemaal aan het mislopen is en wat mensen allemaal misdoen in mijn omgeving
• De locatie van mijn wonde, namelijk aan de rug van mijn linkerhand, mij aanduid dat het gaat over hoe ik dingen 'be-hand-el' en hoe ik dus omga met dingen (=hand) in mijn externe realiteit (=rug) en dat het specifiek te maken heeft met energie zoals gevoelens of emoties (=linkerkant)

Deze drie factoren gaven mij dus een duidelijk beeld van wat mijn 'ongeluk' mij aan het tonen was in relatie tot het punt binnenin mezelf dat een schadelijk effect heeft en dat dus gecorrigeerd en veranderd dient te worden. En dit is dus een techniek om tot de kern te komen van wat je realiteit je kan vertellen over wie jij bent vanbinnen en hoe je realiteit je eigenlijk ondersteunt om in te zien wat binnenin jezelf schadelijke invloed heeft op jezelf en je leven, door middel van bijvoorbeeld het creëren van een 'ongeluk'.

In de volgende blog bekijken we de derde stap in het proces van het transformeren van een 'ongeluk' tot een punt van zelf-ondersteuning.

Dag 710: Geen zelf-verandering zonder Toewijding en Discipline

 Ter verderzetting van Dag 709: Het Belang van het neerschrijven van je proces van zelf-verandering, ga ik in deze blog verder in op de toepassing en applicatie van het veranderen van jezelf op praktisch, realistisch en fysiek vlak. In de voorgaande blogs heb ik een aantal momenten gedeeld waarin ik mijn proces van schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctie overgebracht heb naar de echte werkelijke momenten in mijn dagelijkse leven en waarin de echte verandering plaatsvond.

Deze praktische verandering die plaatsvindt in je dagelijkse fysieke werkelijkheid is iets dat tijd zal vergen om in jezelf en in je dagelijkse gaan en laten te implementeren en integreren. Vanaf het moment dat je je schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctieve stappen hebt toegepast, als de stappen die plaatsvinden in het schrijven en stappen die als doel hebben om als 'voorbereiding' te dienen voor het echte werk, dan is het een kwestie van het oefenen en herhalingsgewijs toepassen van de eigenlijke correcties en inzichten die je in je schrijven hebt geformuleerd.

Het is dus ten eerste belangrijk om niet te veronderstellen dat wanneer je bepaalde inzichten hebt opgedaan tijdens het schrijf-proces en wanneer je een emotionele ervaring hebt kunnen stabiliseren door middel van zelf-vergeving of wanneer je een plan hebt geformuleerd en neergeschreven voor hoe je ziet dat je een patroon in je geest kan veranderen in je zelf-correctieve stellingen, dat die verandering dan ook vanzelf automatisch zal plaatsvinden.

Jij bent degene die actief je inzichten en realisaties en je actieplan zal moeten toepassen om ware verandering te initiëren in je dagelijkse bestaan, dus je proces van ware zelf-verandering hangt absoluut en compleet af van jouw toewijding aan het navolgen van je plannen en jouw bereidheid om te 'doen wat je zegt' in termen van het bewijzen dat wat je neergeschreven hebt geen 'lege woorden' waren.

En ten tweede is het belangrijk dat eens je aan je praktische verandering begint, dat je beseft dat dit een proces zal zijn waarin je gewaarzijn en discipline moet oefenen om:

1. Te identificeren en te zien wanneer het is dat je in het patroon in kwestie stapt terwijl doorheen je dag
2. Wanneer je dan jezelf erop 'betrapt' dat je in het patroon zit of wanneer je dan het patroon ziet opkomen in je geest, de stap te zetten om jezelf ervan te weerhouden in het patroon te stappen en eerder te ademen en de correctieve stappen die je uitgeschreven hebt voor jezelf toe te passen

Sinds ik het patroon in mezelf geïdentificeerd heb van het compulsief analyseren van mijn gedrag door het oogpunt van 'hoe andere mensen mij zien' en de voorbereidende stappen heb toegepast, heb ik tijdens de voorbije dagen in een aantal momenten mezelf erop kunnen betrappen dat ik in het patroon heb gestapt of ging stappen. Wat ik dus gemerkt heb, is het gewaarzijn van wanneer dat patroon opkomt in mijn geest en wanneer ik er in zit niet zo vanzelfsprekend is en dat het tijd en oefening vergt om een absolute stabiliteit te kunnen creëren in mezelf in relatie tot het patroon. Daarom schrijf ik vaak ook over één specifiek patroon gedurende verschillende opeenvolgende blogs, om verslag te kunnen doen over het proces dat eigenlijk nodig is om een welbepaalde stabiliteit en dus meetbare zelf-verandering te bewerkstelligen in relatie tot het patroon in kwestie.

Dag 678: Waarom is het nodig het Positieve te onderzoeken om het Negatieve te Veranderen?

Wanneer we weten van onszelf dat we de neiging hebben om in het patroon te stappen van zelf-twijfel, zelf-onzekerheid en opgeven in relatie tot projecten waar we aanvankelijk met motivatie en goede moed aan beginnen, is het belangrijk om te zien en te detecteren welke gedachten aanvankelijk onze geest binnenkomen die de positieve ervaringen van motivatie en drijfkracht en enthousiasme creëren in relatie tot het project.

En dit zodat we de wortel van het kwaad als zijnde de negatief geladen gedachten en emoties die nadien opkomen en ons volledig van ons stuk kunnen brengen tot zoverre dat we soms zelfs volledig opgeven, als het ware in de kiem kunnen smoren. Als we die negatieve ervaringen immers willen stoppen, zullen we ook de positieve kant ervan moeten stoppen.

En om die positieve gedachten te zien en detecteren heb je enkel zelf-eerlijkheid nodig als namelijk de integriteit en openheid en intimiteit met jezelf om werkelijk eerlijk te zijn met jezelf over wat het precies is dat door je geest gaat in die momenten waarin je je gemotiveerd en enthousiast voelt over iets.

Stel jezelf de vraag: Waarom voel je je gemotiveerd en waar ben je precies enthousiast over? Wat is het eigenlijk dat je zo een energetisch hoog opgeladen en opgewonden gevoel geeft in relatie tot dit project. En als je die vragen in zelf-eerlijkheid kan beantwoorden, dan zal je iets eigenaardig opmerken wanneer je kijkt naar de negatief geladen gedachten en emoties.

Wordt Vervolgd in de volgende Blog

Dag 606: De Macht van het Geschreven Woord en het Ontwikkelen van Zelf-Eerlijkheid

 Dag 606: De Macht van het Geschreven Woord en het Ontwikkelen van Zelf-Eerlijkheid

 Het Veranderingsproces van Onzekerheid

Zelf-Eerlijkheid is dan het onderzoeken van die 'stemmen in ons hoofd'. Het onderzoeken van wat het eigenlijk is dat we onszelf allemaal vertellen en waar die stemmen eigenlijk vandaan komen. Omdat, ik bedoel, als we onze dag doorlopen en kijken naar wat er allemaal zoal opkomt in onze geest, dan merken we misschien op dat er een haast continue stroom is van gedachten die opkomen in verband met allerhande dingen die we van moment tot moment zien en horen en ervaren. Het ene moment komt er een mening op over iets, dan weer een beoordeling, dan rakelen we een herinnering op en het andere moment dwalen we even weg in een fantasie of verbeelding. Het ene moment voelen we ons angstig, en dan verdrietig of verlangend, hoopvol, blij of kwaad…

Waarom is het dat we die zelf-eerlijkheid enkel kunnen ontdekken en ondervinden wanneer we schrijven? Welke kracht of macht heeft het geschreven woord dat we enkel door middel van schrijven onze zelf-eerlijkheid kunnen ontdekken en ontwikkelen en niet bijvoorbeeld door te mediteren of door na te denken?

Nadenken is iets dat we zo gewoon zijn dat we, als we niet een bepaald referentiepunt hebben in de fysieke realiteit, in feite niet al te makkelijk kunnen weten of zien wanneer we in feite gewoon rondjes aan het draaien zijn in onze geest en wanneer we daadwerkelijk iets zien en onderzoeken in zelf-eerlijkheid. Daarom is schrijven een gemakkelijk en handig gereedschap om op een echte, namelijk fysiek tastbare, manier onszelf te onderzoeken en bekijken en vooral er zeker van te zijn dat we niets verborgen houden van onszelf.

Als je dingen neerzet op papier dan zet je ze als het ware neer in de fysieke werkelijkheid, en in de fysieke werkelijkheid is alles HIER. Met andere woorden, al wat je creëert en neerplaatst in de fysieke realiteit, is blijvend, en is 'echt', vanuit het perspectief dat wanneer je bijvoorbeeld dagdroomt en fantaseert en nadenkt over dingen, ben je bezig met het ontastbare en het onzichtbare. Fantasiëen, dagdromen en verbeelding gaan zo snel als ze opkomen, maar in de fysieke werkelijkheid kan je niet zomaar je ogen sluiten of openen en verwachten dat wat je gecreëerd hebt zomaar verdwenen is. Het is en blijft HIER buiten onze eigen wil om.

En het is die 'echtheid' die eigen is aan de fysieke werkelijkheid die je dwingt om geconfronteerd te worden met datgene dat je van jezelf op papier geplaatst hebt. Je kan het niet wegsteken door bijvoorbeeld even aan iets anders te denken  zoals je bijvoorbeeld met gedachten wel kan doen. Je kan niet zomaar kiezen om te negeren en te onderdrukken wat daar voor je op papier staat en je kan niet zomaar doen alsof het er niet echt is, in tegenstelling tot waar we toe in staat zijn in onze geest.

Hierdoor assisteert het schrijven dus met het ontwikkelen van zelf-eerlijkheid. Zelf-eerlijkheid zijnde het 'lef' als je wil om daadwerkelijk te kijken naar jezelf. Het lef en de moed om dingen niet zomaar te blijven verbergen of onderdrukken of ontkennen in je geest, maar je eigen preoccupaties in gedachten, gevoelens en emoties neer te schrijven en eerlijk te zijn met jezelf in het besef dat dat is wie je bent en wat in jezelf bestaat. Geen leugens meer, geen onderdrukking, geen doen alsof.

En, ik bedoel dat is zeer bevrijdend in de zin van dat de geest in wezen bestaat in en als onderdrukking, de eigenste aard van gedachten is dat ze verborgen zitten in onze 'bovenkamer' en dus nooit het licht zien. Om die verborgen aspecten in en van onszelf dan neer te schrijven en als het ware het daglicht te tonen is als een koele bries die door ons heen waait en alles even helderder maakt.

Schrijven assisteert dan ook enorm om bijvoorbeeld emotionele stormen die door ons heen woeden te kalmeren voor een moment omdat we door middel van het uitschrijven van de gedachten en emotionele reacties die de storm voeden duidelijkheid scheppen in onszelf en met meer helderheid kunnen zien wat de eigenlijke oorsprong is van die storm en wat er eigenlijk aan de hand is in en met onszelf.

Dag 545: Het fysieke lichaam verraad altijd wie je werkelijk bent in en als jezelf

Dag 545: Het fysieke lichaam verraad altijd wie je werkelijk bent in en als jezelf

Hoe kan je Zelf-Verandering zo tastbaar mogelijk maken?

het transformatieproces van zelf-sabotage

 om dit proces nu praktisch aan te pakken en te zien met andere woorden waar en hoe het is dat ik als mens zelf participeer in dat patroon van het saboteren van mijn leerproces, ten gevolge van hoe ik opgevoed en geconditioneerd geweest ben, of althans hoe ik mezelf heb laten indoctrineren en opvoeden door specifieke externe invloeden zoals het schoolsysteem en andere figuren die ik in mezelf ben gaan definieren als mijn 'authoriteit' - moet ik voor mezelf onderzoeken hoe en waar het is in mijn dagelijkse bestaan dat ik reageer op nieuwe dingen of verandering of het bewandelen en uitvoeren van een nieuw project met angst in mezelf.

En hiervoor is het belangrijk - teneinde daadwerkelijk de realiteit van mezelf te kunnen zien in relatie tot dit patroon in en van de Geest - om eerlijk te zijn met mezelf en, wanneer ik mezelf onderzoek in de patronen die ik uitleef in mijn geest en in de fysieke werkelijkheid, de realiteit van mezelf niet proberen te verbloemen of verbergen maar eerder direct te kijken en te zien wie ik werkelijk ben in en als de fysieke realiteit van mezelf --- en dat doe ik dus door mijn dagelijkse leven te bewandelen door middel van bijvoorbeeld schrijven, en zo te onderzoeken wat het is dat schuilt achter al de kleine handelingen en daden die ik doorgaans zo vanzelfsprekend vindt.

Dit proces van het ten eerste onderzoeken, ten tweede loslaten en vergeven en ten derde corrigeren en veranderen van het patroon van zelf-sabotage in relatie tot mijn leerproces gebeurt door middel van deze drie specifieke stappen en het toepassen van deze stappen op een praktische en realistische wijze --- met andere woorden, waarin het proces van zelf-onderzoek, zelf-vergeving en zelf-verandering geen idee of geloof of ervaring wordt als een soort van spirituele queeste of openbaring, maar waarin dit proces zich ontvouwt in en als de fysieke dimensie waarin 'ik' besta als de totaliteit van mijn wezen: mentaal, emotioneel, spiritueel, wat je maar wil, elke mogelijke dimensie van mezelf als hoe ik besta in en als mezelf bestaat in en als het fysieke lichaam, de fysieke werkelijkheid.

Het is immers de fysieke werkelijkheid die alles van mezelf omvat, die mijn 'kanaal' is en mijn 'schip' waarin ik vaar doorheen de wateren van mijn bestaan, waarin ik huis en waar ik altijd naar terugkeer wanneer ik weer eens in mijn geest ben gaan vertoeven in een fantasie of verbeelding of herinnering of ervaring --- het fascinerende is dat ik steeds naar mijn lichaam terugkeer, ik besef steeds weer dat ik 'Hier' ben, in en als dit fysieke bestaan. En zodus is dit fysieke bestaan en mijn dagelijkse fysieke leven een ankerpunt voor mezelf om uit te kunnen aflezen wie ik werkelijk ben en om ervoor te kunnen zorgen dat ik mezelf niet verlies in een idee, beeld of geloof over mezelf in en als mijn geest - het is de fysieke realiteit die zal tonen wie ik werkelijk ben en of de ideëen die ik heb gevormd over mezelf in mijn geest al dan niet echt zijn.

In de volgende blog zal ik dus verderzetten in dit proces van het onderzoeken van wie ik ben in en als de fysieke werkelijkheid en specifiek in verband met dit patroon van zelf-sabotage dat ik in de voorgaande blogs was beginnen omschrijven --- om dus het proces van zelf-verandering zo tastbaar en praktisch en echt mogelijk te maken voor mezelf en aldoende ook een blauwdruk en leidraad te kunnen creëren voor al degenen die hun eerste stappen zetten in dit proces van zelf-verandering en die zich afvragen hoe dit precies in z'n werk gaat.

Dag 527: De Eerste Stappen in het Proces van Zelf-Zuivering - Arrogantie is mijn Enige Vijand

 Dag 527: De Eerste Stappen in het Proces van Zelf-Zuivering

Arrogantie is mijn Enige Vijand

Wat ik in de Eerste stappen die ik zette in mijn proces van zelf-zuivering en zelf-verandering niet besefte, wanneer ik mezelf oog in oog bevond met de 'Wraak van het Ego', als de negatieve emotionele ervaringen in relatie tot mijn omgeving - is dat het misschien voor mij, als gezien door de ogen van mijn Geest, leek alsof de mensen in mijn omgeving 'tegen mij zijn' omdat ik dat 'Voelde' en 'ervoer' en 'dacht', maar dat als ik werkelijk gekeken zou hebben naar de eigenlijke fysieke realiteit, dan zou ik gezien hebben dat ik ten eerste hoe mijn omgeving met mij omging en op mij reageerde in verband met het proces dat ik bewandelde en de beslissingen die ik aan het maken was in mijn leven buiten proportie blies en 'erger' en 'groter' maakte dan het eigenlijk was in mijn geest -- en dat ik ten tweede al voorbepaalde verwachtingspatronen in mijn geest had in verband met hoe mijn omgeving als zijnde mijn 'familie' en 'vrienden' op mij en mijn gedrag zullen reageren en dat ik daardoor dus de ervaring van 'conflict' en 'tegenstand' al aan het creëren was in mezelf nog voordat mijn omgeving zelfs de kans had om zichzelf uit te drukken.

Ik bedoel, de gedachte en idee op zich dat 'iedereen tegen mij is' getuigt van een zeer ego-centrische blik op mijn wereld en realiteit, waarin mijn persoonlijke gedachten en gevoelens en geloofsystemen centraal staan en wanneer ik dan bijvoorbeeld een bepaald oordeel in mijn geest heb in relatie tot iets wat ik doe, dan ga ik er vanuit dat "Iedereen" mij zo beoordeelt en dat dus "Iedereen" plots "Tegen mij is" -- waarin ik dus mis dat de beoordelingen en reacties die ik zie in 'iedereen' in feite niets meer of minder is dan de beoordelingen die in mijn eigen geest bestaan. Spijtig genoeg had ik nog niet voldoende inzicht in de werkingen van mijn eigen interne realiteit als mijn gedachten, gevoelens en emoties om dit punt in te zien en te begrijpen  - waardoor ik reageerde op mijn omgeving en de mensen om mij heen begon te beschuldigen dat ze mij beoordeelden op wat ik deed, in de plaats van dat ik zag en besefte dat ik eigenlijk aan het reageren ben op de beoordelingen en gedachten die in mijn eigen geest bestaan.

Hierdoor ben ik mensen in mijn wereld beginnen wegduwen omdat ik hen in mijn geest zag als 'de vijand', 'degenen die tegen mij zijn', terwijl, eigenlijk was ik het die tegen mezelf was al die tijd. En wel omdat ik nog niet had ingezien dat, gewoon omdat ik heb besloten om een proces te bewandelen van mij gewaarworden van wie ik ben en hoe ik besta in en als mezelf en van het veranderen en zuiveren van mezelf in en als de Geest die in mezelf bestaat, wil niet zeggen dat ik mij al gewaar ben van wat er in mijn geest omgaat en van hoe mijn geest in feite een 'machine' is die bestaat in en als Zelf-Behoud en mij hand en tand zal tegenwerken als ik probeer het bestaan van de geest te eindigen.

Dus, in de plaats van dat ik in het begin van mijn proces nederigheid toepaste, was ik arrogant door bijvoorbeeld mezelf en mijn beslissing te zien als 'juist' en 'goed' en al de mensen om mij heen die mij niet bijstonden of die niet meteen met mij akkoord gingen te zien als 'slecht' en 'negatief'. Ik bedoel, ik had veel onaangename situaties kunnen vermijden en ik had mijn proces heel wat makkelijker kunnen maken voor mezelf door simpelweg wat nederigheid toe te passen…

Wordt Vervolgd in Dag 528

Dag 523: Het Principe van Zelf-Zuivering - Waarom Zou Je jezelf in Godsnaam willen 'Zuiveren'?

Dag 523: Het Principe van Zelf-Zuivering

Waarom zou je jezelf in Godsnaam willen 'Zuiveren'?

Wat wil het zeggen om een principe van zelf-zuivering te leven? En waarom zou je jezelf 'zuiveren'? Wat is er immers 'mis' met wie je nu bent? Ik bedoel, dat waren vragen en opmerkingen die ik te horen kreeg in het begin van mijn proces van zelf-zuivering. "Waarom?", "dat hoeft toch helemaal niet?!"

En, neen, uiteraard 'hoeft het niet' om jezelf te zuiveren en om een proces te bewandelen. Want, ja, een proces bewandelen vergt moeite. En waarom zou je moeite moeten doen als je dat ook gewoon niet kan doen? Het is immers zo makkelijk om je leven te leiden zoals het voorgeprogrammeerd is. Voorgeprogrammeerd in de zin van dat je nooit de moeite doet om jezelf te bevragen, om de patronen die je dagelijks leeft in je interne en externe realiteit te bevragen. Patronen zoals niet enkel je gewoontes in de fysieke realiteit  maar ook de specifieke gedachten en emotionele ervaringen die op herhaling staan binnenin jezelf.

Ik bedoel, 'waarom' ik mijn proces ben beginnen wandelen is omdat ik niet zomaar op herhaling wil staan. Ik wil 'meer' van en in mijn leven en mijn bestaan. En, vanuit het perspectief van de omgeving waarin ik ben opgegroeid, zou het zeer makkelijk geweest zijn voor mij om mijn proces niet te bewandelen en om mezelf te aanvaarden in en als het uitleven van een bestaan dat in zekere zin al voorgekauwd zou zijn voor mij. Om precies hetzelfde te worden als de mensen om mij heen. 'precies hetzelfde' in de zin van dat ik mezelf geen vragen zou stellen bij mijn bestaan - ik zou mezelf aanvaarden als 'een mens', als 'Kim', als 'vrouw', als 'belg', als mijn cultuur, en mijn familie, mijn geslacht, mijn positie in de samenleving waarin ik ben opgegroeid, mijn financiele situatie en positie, enzovoort.

Maar dat kon en kan ik niet. Ik zie niet hoe ik in staat zou zijn om de vragen te negeren die er in mezelf  bestaan en die als het ware inherent zijn aan mijn bestaan als 'mens'. Vragen die inherent zijn aan het feit dat ik niet werkelijk weet wie ik ben of waar ik vandaan kom als zijnde mijn ware origine. Ik bedoel, ik kan wel zeggen dat ik opgegroeid ben als mens, en ik heb herinneringen van en kennis over waar ik min of meer vandaan kom -- maar, in termen van bijvoorbeeld wie ik ben als wezen in en als mezelf, waar mijn 'identiteit' vandaan komt en de 'bouwstenen' van mijn 'persoonlijkheid' die ik doorheen mijn bestaan heb aangenomen als 'vanzelfsprekend' en 'wie ik ben', als zijnde mijn gevoelens, gedachten en emoties. Het zou absurd zijn om dat niet te bevragen of te willen onderzoeken.

Hoe kan je zelfs leven met jezelf als zijnde een 'iets' dat bestaat maar dat tegelijkertijd geen waarachtig gewaarzijn of begrip heeft van zijn bestaan? Dan ben je niets dan een soort van machine, die draait op een voorgeschreven script waarvan je zelf niets weet. Dat was mijn startpunt in het beginnen met het bewandelen van mijn proces -- is dat ik wil weten wie ik ben, ik wil mijn bestaan leren kennen - ik wil mezelf niet aanvaarden als een systeem/machine -- ik wil mezelf als systeem/machine begrijpen, zodat ik ten minste  in een leidinggevende en creërende positie kan staan in relatie tot mezelf als machine/systeem.

Wat echter fascinerend was, toen ik die, al dan niet bewuste, beslissing maakte om een proces te bewandelen van het leren kennen van wie ik ben en het transformeren van mijn relatie met en tot mezelf, is hoe mijn omgeving reageerde op deze beslissing…

Wordt vervolgd in Dag 524                                           

Dag 509: Wat is Leven in Oprechtheid? - De Onoprechtheid van het Bestaan in en als de Geest

Dit is een Verderzetting van Dag 508 waarin ik een dimensie van het concept 'oprechtheid' heb bekeken - als hoe ik persoonlijk het woord 'oprechtheid' nooit voor mezelf heb onderzocht en gedefinieerd en hoe er conflicten en misverstanden kunnen bestaan in communicatie met andere mensen ten gevolge van een onbegrip en gebrek aan onderzoek van de woorden die in mijn vocabulaire bestaan. Omdat, ik bedoel, mijn vocabulaire is dat wat in mezelf bestaat, in mijn geest en dus dat wat mijn interne realiteit constitueert.

Dus, als ik niet eens een duidelijk begrip heb van wat er in mezelf bestaat en wie ik ben in mijn interne realiteit, dan is er een groot probleem. Als er allerhande woorden in en als mezelf bestaan, woorden waarin ik mezelf heb gedefinieerd en waarin ik mijn begrip van mijn wereld en realiteit heb gedefinieerd, en als ik die woorden niet eens zelf fatsoenlijk versta in de zin van dat ik mij ten eerste niet eens herinner wanneer of waar of hoe ik die woorden geleerd heb en opgeslagen heb in mezelf in en als mijn geest en hoe ik ten tweede definities in mezelf geformuleerd heb van al die woorden - dan wil dat dus zeggen dat hoe ik besta en wie ik ben als een 'vreemde' is in en als mezelf, en dat ik met andere woorden mezelf niet eens werkelijk versta. Dus, als ik mezelf als mijn interne wereld en realiteit niet eens zelf versta, hoe kan ik dan verwachten dat ik andere mensen versta en dat ik in staat zou zijn tot echte communicatie met een ander wezen als ik mezelf uitdruk vanuit en mijn omgeving versta in en als een referentiekader waarin ik mezelf niet eens werkelijk herken.

Dus, vanuit dat opzicht, hoe kan ik 'Oprechtheid' leven als mijn hele leven en mijn hele zijn, wezen en bestaan bepaald is door een structuur en systeem van richtlijnen en codes in de vorm van woorden en definities waar ik zelf nooit de verantwoordelijkheid voor genomen heb om mijn eigen definities te formuleren voor de woorden die ik leef. Als ik mijn macht, zelf-verantwoordelijkheid, bestaan en uitdrukking heb weggegeven aan een structuur van woorden die voor mij gedefinieerd zijn door mijn omgeving - hoe is werkelijke 'oprechtheid' dan eigenlijk mogelijk? Omdat, die 'oprechtheid' is dan gebonden aan hoe dat systeem bestaat in en als mezelf - en dat systeem bestaat op zich als een systeem van zelf-bedrog, aangezien dat systeem niet is wie ik werkelijk ben, het is een systeem dat ik geleerd en gekopieerd heb van mijn omgeving - hetgeen wil zeggen dat zolang ik besta in en als de voorgeprogrammeerde structuur van de geest, ik besta in en als onoprechtheid en zelfs wanneer ik denk en geloof dat ik 'oprecht' ben, is dat in wezen een illusie.

Een eerste definitie en vereiste van het woord 'Oprechtheid' is dus het nemen van verantwoordelijkheid voor mijn interne wereld en realiteit en dus het begrijpen van hoe ik besta in mijn geest zodat ik zie, besef en begrijp wat de werkelijke consequenties zijn van hoe ik mezelf uitdruk in relatie tot en tegenover mijn omgeving, vanuit het startpunt van wie ik ben binnenin mezelf.

Wordt Vervolgd in Dag 510

Dag 482: Wat wil het Eigenlijk Zeggen om het Proces te Bewandelen?

Ik ben tot de conclusie gekomen, wanneer ik kijk naar mijn reis naar leven die ik aan het bewandelen ben, dat ik het tot op dit punt nog steeds niet aan het bewandelen ben voor mezelf. Ik bedoel, in de voorbijgaande blogs was ik aan het kijken naar het punt van waarom het is dat ik bijvoorbeeld weerstand heb om dingen te doen die eigenlijk het beste zouden zijn voor mezelf, zoals blogs schrijven en werken aan mijn persoonlijk proces en waarom ik dingen opgeef terwijl ik evengoed kan doorzetten.

En wat ik zag was dat er een gespletenheid bestaat in mezelf, in de zin van dat ik vanbinnen in mezelf allerhande verborgen en geheime verlangens en gedachten heb maar langs buiten probeer ik een bepaald individu/persoon te zijn --- die dan in conflict staat met mijn interne realiteit en dan ontstaat er een ervaring van weerstand en uiteindelijk een ervaring van 'pff, ik wil gewoon opgeven' of 'ik heb hier geen zin meer in' en dan geef ik dingen op die ik beter gewoon zou doordoen, omdat, als ik erin zou doorzetten dan zou ik uiteindelijk iets bereiken dat eigenlijk het beste is voor mezelf.

Dus, door die conflict-situatie die zich afspeelt in mezelf, waarin mijn interne realiteit in gevecht staat met mijn externe realiteit, doe ik uiteindelijk niet wat eigenlijk het beste is voor mezelf -- ik verspil mijn tijd aan afleiding, aan energie, aan allerlei fantasie en gedachten en verbeelding in mijn geest, zonder eigenlijk te zien waar ik precies mee bezig ben. En, ik bedoel dat is een groot probleem, omdat ik mijn leven aan het vergooien ben aan dingen die er niet toe doen. Ik ben letterlijk de tijd aan het laten voorbijgaan zonder dat ik eigenlijk echt beweeg in mijn leven --- omdat ik in dat intern conflict zit tussen wie ik wil zijn en wie ik eigenlijk ben in mijn interne ervaring.

Dus, wanneer ik dit punt verder onderzocht in mijn schrijven - waarin ik mijn pen de vrije loop liet gaan en mijn ervaring ontrafelde om een beter inzicht te kunnen hebben in hoe ik eigenlijk besta en wat er eigenlijk allemaal in mij omgaat en wat het precies is dat aan de oorsprong ligt van dit intern gevecht en de groeiende passiviteit en immobiliteit in relatie tot het 'op poten zetten van mijn leven' --- daarin zag en realiseerde ik mij dat, doorheen het bewandelen van mijn proces is mijn startpunt eigenlijk altijd omgekeerd geweest.

Ik heb dit proces namelijk bewandeld vanuit het startpunt van het willen bewijzen van mezelf aan andere mensen, zodat ik een soort van beloning kan krijgen, zonder dat ik zelf goed begreep of mij ervan bewust was van wat ik eigenlijk precies verwachtte. En, omdat ik mezelf uitdrukte vanuit dat startpunt, was eigenlijk al wat ik deed heel 'moeilijk', vanuit het perspectief dat er steeds een angst in mezelf bestond van 'wat als het niet goed is' en 'wat als mensen mij niet de waardering zullen geven die ik verlang'. En die angst was een negatieve ervaring in mezelf die ik ervaar als een 'weerstand' in relatie tot het doen van die dingen die 'het bewandelen van proces' constitueren.

Maar, in wezen is het proces voor mezelf - dat is het eigenlijke echte startpunt van wat het bewandelen van proces werkelijk betekent en inhoud --- is dat ik het doe voor mezelf, om mezelf te realiseren en te leren kennen en te manifesteren als eenheid en gelijkheid  als het leven zelf --- althans, dat is wat het zou moeten zijn. Maar, ik heb dat startpunt van het doen van dingen om waardering te krijgen van andere mensen zodanig in mezelf geconditioneerd doorheen mijn leven, dat ik niet eens werkelijk kan bevatten wat het wil zeggen of wat het inhoud om iets te doen louter voor mezelf. Omdat, daarin bestaat geen 'waardering', in de vorm van een 'beloning', daarin bestaat geen motivatie om een proces te bewandelen.

Dus, vanuit dat perspectief - wat wil het dan eigenlijk zeggen om 'het proces te bewandelen' zonder dat die motivatie er bestaat om een proces te bewandelen. En, bewandel ik eigenlijk nog wel een 'proces' wanneer ik alleen ben met mezelf, wanneer ik het doe voor mezelf. Hoe zou ik dat 'proces' dan herdefinieren - omdat, het feit dat ik het woord 'proces' en de idee van het 'bewandelen van een proces' onmiddellijk in mijn geest link met het krijgen van een beloning, en het doen van iets om mezelf te bewijzen aan andere mensen en waardering te krijgen van andere mensen --- wil zeggen dat mijn definitie van het woord 'proces' omgekeerd zit in mezelf --- en dat het dus nodig is voor mezelf om mijn defintie van het woord 'proces' te corrigeren -- zodat ik kan beginnen met het eigenlijk werkelijk daadwerkelijk bewandelen van mijn proces vanuit het startpunt van mezelf.

Wordt Vervolgd in Dag 483