Dag 811: De Relatie met Jezelf Opbouwen

Ik heb er doorheen mijn leven steeds een patroon en gewoonte van gemaakt om snel te denken dat mensen mij "niet leuk vinden" of "mij afwijzen". Ik voelde mij dan als reactie op die gedachten onzeker en emotioneel over mezelf. Vooral in mijn romantische relaties is dit patroon een probleem gaan blijken. Als je een intieme relatie aangaat met iemand is het immers de bedoeling dat je samen in die relatie staat als twee gelijken.

Als er dan een van de twee zich echter continu inferieur gaat opstellen door in onzekerheid te gaan en dan de ander subtiel gaat beschuldigen van "jij ziet me niet meer graag" of "je houdt niet meer van mij" dan ontstaat er onstabiliteit in de relatie omdat de ander dan ook in een bepaalde positie wordt geplaatst van zich schuldig te moeten gaan voelen om zaken waar hij/zij niet eens schuldig aan is bij wijze van spreken.

Deze gewoonte was zo deel gaan uitmaken van mezelf dat ik het volledig automatisch was gaan doen. Zelfs wanneer ik me er niet bewust van was, was het toch iets dat ik op de achtergrond in mijn geest aan het doen was. Het was alsof ik steeds klaar stond om mij onzeker te gaan voelen en om bepaalde acties of woorden van mijn partner of andere mensen in mijn omgeving te interpreteren als "hij/zij vindt me niet meer leuk" en "hij/zij wijst me af", om me dan onzeker, minderwaardig en droevig te gaan voelen.

Het is pas de laatste tijd dat ik me werkelijk ben gaan realiseren dat wanneer die gedachten en ervaringen in mezelf naar boven komen, het me eigenlijk laat zien wat IK ZELF in mezelf toesta te bestaan. Ik ben het met andere woorden die mezelf kwets door in die emotionele ervaringen van onzekerheid, minderwaardigheid en droefheid te gaan, niemand anders doet dat. Ik ben het die reageert op die gedachten van "ik wordt afgewezen" met die emotionele ervaringen en ik ben het zelfs die die gedachten in mijn eigen geest fabriceert als interpretaties van wat er in mijn omgeving en realiteit aan het gebeuren is.

Ik ben mezelf er vaak op aan het betrappen dat ik mezelf op die manier "kwets" en ben mijn eigen verantwoordelijkheid gaan inzien als zijnde de beslissing en de keuze die ik zelf maak om mezelf even in die gedachten en emoties te verliezen in de plaats van binnenin mezelf stabiel te blijven en mezelf onvoorwaardelijk te ondersteunen.

Wanneer ik zie dat ik mij droevig, onzeker en/of minderwaardig begin te voelen, pas ik dan ook onmiddellijk zelf-vergeving toe om mezelf er zo snel mogelijk weer uit te halen in het besef en het begrip dat niemand het mij aandoet behalve mezelf. Ik ben het die de keuze maakt om mij zo te voelen en aldoende mezelf te kwetsen, dus kan ik evengoed er niet ingaan en stabiel blijven in ondersteuning van mezelf.

Dag 530: De Eerste Stappen naar Zelf-Realisatie - De Toepassing van Het Onbeschreven Blad

In het begin van mijn proces speelde arrogantie dus een rol  en was dat wat er in en als mezelf tot uitdrukking kwam omdat, hoe ik mijn proces benaderde, was vanuit het startpunt van het Ego. Het ego met name in hoe ik bijvoorbeeld, wanneer ik dacht aan het concept van 'mezelf realiseren als het leven zelf' en 'zelf-eerlijk' zijn en 'bestaan in en als eenheid en gelijkheid', als begrippen die ik las op het Desteni Forum, dan zag ik die begrippen in mijn geest als een idee en een beeld.

Dat is het ego dat bestaat in en als de geest, het is een mechanisme dat vertrekt vanuit het startpunt dat al wat bestaat in en als deze realiteit niets meer is dan een 'definitie', iets dat ik in mijn geest heb, in en als mijn 'kennis en informatie', mijn 'intelligentie', en dat ik in en als het 'Ego' van de geest met andere woorden alles 'weet'. Dit woord 'weet' is een kernwoord omdat, zolang ik kennis en informatie in de vorm van begrippen, woorden en definities, in mijn geest heb, lijkt het alsof ik dingen 'weet' -- en dat 'weten' word dan mijn 'wereld', en dat is al wat ik zie van 'mijn wereld en realiteit'.

Dus in het begin van mijn proces ging ik ervan uit en geloofde ik dat ik in feite al 'weet' wat mijn proces is en zal zijn, ik 'weet' al wie ik zal worden als ik mezelf 'zuiver' en 'verander' en 'realiseer als het leven zelf' - ik weet al wat het wil zeggen om één en gelijk te staan met al wat bestaat. En dus vertrekkende vanuit dat startpunt van arrogantie, in de zin van het geloven dat ik 'alles al weet', saboteerde ik mezelf in feite in mijn proces omdat ik niet besefte dat het proces van zelf-verandering en zelf-zuivering in feite een leerproces is. En ik besefte en begreep niet dat in een leerproces kan je er niet vanuit gaan dat je 'het al weet', je moet in de schoenen staan van een kind en de dingen bekijken vanuit een 'onschuldig' standpunt, een 'onbeschreven blad', zonder verwachtingen of voorspellingen of voorgekauwde kennis.

Dus, ik begon dingen te verkondigen en ik probeerde de mensen in mijn leven te overtuigen van 'het proces' en 'zelf-verandering' zonder dat ik zelf eigenlijk besefte dat ik in feite nog niet werkelijk iets 'weet' over wat dat proces eigenlijk inhoud en wil zeggen omdat ik nog maar mijn baby-stapjes aan het zetten was. Hoe kan ik dan mogelijks weten wat er zal komen en wat ik zal ontdekken.

Ik heb ontdekt dat dat het grootste probleem en obstakel is in mijn leven - dat ik doorheen mijn opgroeien in deze wereld als een volwassene een 'ego' gecreëerd heb in mezelf, als een construct in mijn geest waarin ik geloof dat gewoon omdat ik kennis en informatie vergaard heb over 'de wereld' - daarom 'weet ik alles' en moet ik niets meer bijleren. En, iedereen moet daarom met mij akkoord gaan, niemand mag mij tegenspreken - want, ik weet alles.

In het bewandelen van dit proces heb ik echter gaandeweg ontdekt dat het beter is om niets te weten, om situaties en mensen en mezelf te benaderen vanuit het startpunt van het onbeschreven blad, zonder verwachtingen of vooroordelen -- en enkel dan kan ik voor mezelf dingen leren kennen als wat ze eigenlijk zijn...

Dag 461: Het proces van Praktische Zelf-Aanvaarding

Dit is een Verderzeting van "Dag 460: Het Veranderen van een Competitieve Ingesteldheid - Zelf-Correctie Dimensie" in mijn proces van het corrigeren en veranderen van emotionele en mentale patronen in mezelf die niet het beste zijn voor mezelf - specifiek in verband met het mentaal/emotioneel saboteren van mezelf in mijn relaties met andere mensen door mezelf bijvoorbeeld te vergelijken en dan beoordelingen te vormen -- waarin dus de consequentie is dat ik een emotionele relatie vorm met de mensen in mijn omgeving die zich vooral enkel afspeelt in mijn eigen geest als een persoonlijke interne realiteit in de plaats van dat mijn interactie met de mensen in mijn wereld en omgeving gebaseerd is op de eigenlijke realiteit van wat er zich werkelijk afspeelt in de situatie.

In deze blog zet ik verder in het toepassen van de correctie dimensie in relatie tot een specifiek gedachtenconstruct dat ik, door te onderzoeken hoe patroon van emotionele zelf-sabotage werkt, bestaat en functioneert, heb geïdentificeert als het 'sleutelpunt' dat het patroon van emotionele zelf-sabotage in stand houdt in mijn geest --- met name een intern patroon van zelf-beoordeling, dat, elke keer er een gedachte opkomt waarin ik mij bijvoorbeeld superieur voel tegenover iemand anders omwille van welke reden dan ook, reageert met een gedachte van 'ik mag zo niet denken', 'dat soort gedachten/gevoelens zijn slecht - ik mag mij niet superieur voelen tegenover andere mensen want dan ben ik geen goed persoon'. Deze reacties waarin ik in mijn gedachten mijn eigen gedachten en reacties beoordeel, had ik dan, na nader onderzoek, kunnen identificeren als zijnde een overlevingsreactie --- waarin het er eigenlijk op neerkomt dat ik in mezelf een 'overlevings-persoonlijkheid' heb opgebouwd van het vertrouwen en steunen op andere mensen, waardoor ik steeds een imago van 'een goed persoon' hoog wil houden --- en dat zich zodanig geintegreerd heeft in mezelf, dat ik zelfs mijn eigen onderbewuste gedachten waarin ik mij bijvoorbeeld superieur voel tegenover andere mensen, ga onderdrukken en beoordelen.

Dus, zolang ik vanuit dit specifieke gedachtenpatroon blijf reageren op de onderbewuste gedachten van superioriteit die opkomen in mijn geest - zal het patroon van vergelijking/competitie als emotionele zelf-sabotage aanwezig blijven in mezelf. Mijn correctieproces bestaat bijgevolg dus uit het allereerst aanvaarden van de realiteit van mezelf, zijnde hoe mijn interne realiteit er werkelijk uitziet in relatie tot bijvoorbeeld gedachten waarin ik mezelf vergelijk met andere mensen die ik zie in mijn wereld en omgeving en waarin ik mezelf beoordeel als 'superieur' om de één of andere reden.

Dit 'aanvaarden' van mezelf in en als dit specifieke patroon doe ik bijvoorbeeld door middel van het uitschrijven en spreken van zelf-vergeving en zelf-correctie --- zelf-vergeving omdat, het patroon van het niet aanvaarden van mezelf in mijn geest houdt geen steek, het is niet wat het beste is voor mezelf omdat het duidelijk consequenties creëert in mijn relaties met andere mensen. Dus, omdat het niet het beste is voor mezelf, heeft het correctie nodig - en om correctie te kunnen laten plaatsvinden, is er eerst een loslaten nodig, hetgeen ik doe via het toepassen van zelf-vergeving.

In dag 462 zet ik verder in het correctieproces in relatie tot het aanvaarden van mezelf als hoe ik werkelijk besta in mijn geest - onder de 'overlevingspersoonlijkheid' als het imago van een 'goed persoon' dat ik in mijn geest heb gecreëerd.