In het lezen van Lindsay Craver's blog "Day 114: Fast Pace Rat Race" waarin ze zichzelf verlost van haar neiging om steeds te haasten-haasten-haasten doorheen elk moment van ademhaling, altijd op zoek naar het volgende hoogtepunt, realiseerde ik mij dat ik zelf nog volledig opgeslorpt ben door dit personage van haasten-haasten-haasten, van altijd wel iets belangrijker vinden dan het moment hier, altijd op weg, altijd iets nog MOETEN doen ergens in de toekomst dat schijnbaar 'beter' of 'meer' is dan wie ik ben in dit moment.
"I forgive myself that I have accepted and allowed myself to rush through my ‘life’ because I realized that all the times that I did actually slow down for a moment, the truth slowly began to seep in, and I began to see the nature of myself and this world, which was all based in FEAR, which WAS fear in its very essence and pure form and thus – in order to not face this – I immediately kept moving, kept everything in motion, would pick up and leave wherever I was at in a flash, not considering what/who I was leaving behind because all that mattered to me was ensuring that I would never have to face the reality of FEAR existent AS me." ~Lindsay Craver
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te haasten in het toepassen van zelf-vergeving, en snelsnel een blog te willen schrijven - in de hoop dat ik zal veranderen door de woorden die ik neerschrijf, waarin ik mijn geloof en hoop en het 'woord' leg, afgescheiden van mezelf - en dus geen verantwoordelijkheid neem voor mezelf als het levende woord, als het woord van God in elk moment, en dus niet te beseffen dat ik niet zal of kan veranderen als ik mezelf niet verander in en als het levende woord in het moment, als een opzettelijke, bewuste keuze en beweging van mezelf - in en als de statement 'ik verander mezelf hier en nu'
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat de kracht van de woorden altijd één en gelijk is met wie ik ben in het moment - en dat wanneer ik mij haast in de woorden die ik spreek, ik mijn kracht weggeef aan de woorden, in afscheiding van mezelf en dus mezelf eigenlijk zwak maak -- en hoeveel woorden ik dan ook spreek of schrijf, het zal mij nooit veranderen tot ik opsta in en als mezelf als het levende woord in en als het moment HIER, als de levende statement van mezelf
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van de woorden die ik spreek en schrijf door te verwachten dat de woorden mij zullen veranderen - waarin ik mezelf plaats en definieer en ervaar als het slachtoffer van de woorden, als een machteloos wezen en dus geen verantwoordelijkheid neem voor mijn creatie als de woorden die ik spreek en dus ook niet zal veranderen omdat wie ik ben steeds een opzettelijke creatie is van mezelf - en ik dus enkel zal en kan veranderen als ik de opzettelijke beslissing neem/maak in het moment om mezelf te veranderen in en als de woorden die ik spreek als de levende expressie van mezelf in en als de levende statement 'ik verander mezelf hier en nu', 'ik ben zelf-verandering'
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat woorden macht hebben over mij door mezelf af te scheiden van de woorden die ik spreek en schrijf, in de HOOP dat zij mij zullen veranderen als 'het woord van God' -- in de plaats van te beseffen dat IK God ben, als het levende woord en dat ik enkel zal en kan veranderen als en wanneer ik die opzettelijke en bewuste beslissing maak, van 'ik verander!'
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn macht weg te geven aan de woorden die ik spreek door te verwachten dat de woorden die ik spreek en schrijf mij zullen veranderen - en niet te beseffen dat ik mezelf moet veranderen als een zelf-bestuurde, zelf-gerichte daad en beweging in het moment als een levende statement van 'ik ben hier' en 'ik verander mezelf' - en dat de woorden die ik spreek in wezen één en gelijk zijn met mezelf als het levende woord met mezelf als God de Creator van mezelf als het levende woord
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd andere mensen te aanvaarden als God de creator, die mij gecreëerd hebben via woorden -- in de plaats van te beseffen dat woorden in en als mezelf bestaan, als wat ik opzettelijk heb toegestaan te bestaan in mezelf omdat ik mijn macht WILDE weggeven aan een hogere macht/kracht en mij dus opzettelijk en gewillig heb laten programmeren door mijn omgeving, zodat ik kon bestaan in en als HOOP als opzettelijke abdicatie van zelf-verantwoordelijkheid
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de woorden die ik spreek en schrijf van mezelf af te scheiden door erover na te denken, waarin ik mijn macht weggeef aan woorden, en mezelf laat sturen door woorden als gedachten, als een schijnbaar hogere macht/kracht dan mezelf --- in de plaats van één en gelijk te staan met mijn gedachten, als de God die ik zelf gecreëerd heb in en als mezelf, en dus verantwoordelijkheid te nemen voor mijn creatie als mezelf als God
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd woorden te gebruiken in afscheiding met mezelf om mezelf voor te liegen over wie ik ben zodat ik mij goed zou kunnen voelen over mezelf in afscheiding met mezelf - zodat ik het gevoel zou kunnen hebben dat er een god is die mij richting geeft en mij stuurt, en zodat ik kan bestaan in en als HOOPVOLHEID, in het geloof dat 'god' mij zal veranderen, en de wereld zal veranderen - waarin ik de verantwoordelijkheid voor mezelf compleet heb weggegeven
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat haasten het opzettelijke vluchten is van mezelf, opzettelijke zelf-sabotage, waarin ik mezelf voorbij loop en besta in HOOP dat ik vanzelf wel zal veranderen, bij de kracht van 'god' - waarin ik niet besef dat ik mezelf gecreëerd heb en niet 'god', en dat ik dus mijn leven in mijn handen draag en enkel ik in staat ben om mezelf te veranderen op elke manier, hetgeen enkel gebeurt in en als het moment HIER, in en als zelf-beweging, als de beslissing die ik maak, bewust en opzettelijk
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffend dat als ik mezelf uitdruk in afscheiding van mijn woorden, dat ik dan een leugenaar ben - omdat ik niet sta, hier, als een levende statement van wie ik ben in elk moment van ademhaling en beweging en uitdrukking, op elke manier - maar omdat ik een verborgen verlangen heb in de woorden die ik spreek - waardoor ik dus niet te vertrouwen ben
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd angst te hebben om zelf-eerlijk te zijn in de woorden die ik spreek - als de angst om afgewezen en afgekeurd te worden - waardoor ik leugens vertel door mezelf uit te drukken in afscheiding van mezelf, en mezelf dus misrepresenteer
ik vergeef mezelf dat ik mezelf toesta en accepteer niet te beseffen dat als het uitdrukken van mezelf in woorden moeilijk is, dat ik dan zelf-oneerlijk ben omdat ik mezelf probeer uit te drukken in afscheiding met mezelf, en dus mezelf uitdruk vanuit een verborgen verlangen in mezelf
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat een oneerlijke god een oneerlijke creatie zal creëren, als wat er op dit moment bestaat in het bestaan - en dat ik hier direct voor verantwoordelijk ben omdat ik niet bestaan heb in en als absolute zelf-eerlijkheid als het levende woord in elk moment van ademhaling
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn creatie te misbruiken door woorden te misbruiken om te krijgen wat ik wil - door woorden te gebruiken als manipulatie-middel waarin ik mezelf afscheid van mijn expressie en mezelf inferieur plaats aan mijn eigen creatie als de woorden die ik spreek -- in de plaats van te staan als god de Creator als wie ik werkelijk ben, één en gelijk met de woorden die ik spreek, als het levende woord in en als mezelf als wie ik ben HIER
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat wie ik ben schuilt in de woorden die ik spreek/schrijf en dat mijn woorden dus het bestaan hier ondersteunen - en dat hoe ik mezelf uitdruk in en als woorden, is hoe ik het bestaan creëer en ondersteun
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat woorden een expressie zijn van wie ik ben - en dat hoe ik mezelf uitdruk laat zien wat ik toesta te bestaan in het bestaan als mezelf
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat vanaf het moment dat ik nadenk over de woorden die ik spreek/schrijf, ik aan het liegen ben, en dus niet gewoon mezelf uitdruk, in en als de simpliciteit van ademhaling als wie ik ben HIER
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd woorden te gebruiken om leugens te creëren, waarin ik mij groter waan dan wie ik ben, waarin ik luchtkastelen bouw waar ik in kan wonen, in mijn geest, als een koningin op haar troon - door waarde te hechten aan de woorden die ik spreek en die woorden dus een positie geef van 'god' als 'macht' over mij, waarin ik dus mezelf laat sturen en bepalen door mijn eigen woorden als mijn creatie, en van mezelf dus een slaaf maak van mezelf als mijn creatie
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat hopen dat ik zal veranderen net een statement is dat ik niet zal veranderen, omdat ik niet besef dat verandering altijd HIER is, en niet zal gebeuren als ik het zelf niet in beweging breng in DIT moment, HIER -- als ik zelf niet de beslissing maak van 'ik verander hier en nu'
ik vergeef mezelf dat ik een verborgen realiteit in mezelf heb toegestaan van woorden, afgescheiden van mezelf - waar ik totaal geen verantwoordelijkheid voor heb genomen en waarin ik besta als een koningin op haar troon, in een luchtkasteel -- en tegelijkertijd een absolute slaaf van die woorden, in en als het fysieke lichaam, waarin ik in elk moment volledig bestuurd wordt door die verborgen innerlijke realiteit van woorden --- in de plaats van één en gelijk te staan met de woorden in en als mezelf - als 'mijn gedachten', en dus de afscheiding als de leugen te stoppen, en het luchtkasteel te doorprikken, mezelf te onttronen en te stoppen met het spelen van de slaaf --- in het besef dat ik altijd maar personages gespeeld heb in mijn 'innerlijke woordenrijk', in complete afscheiding van mezelf als het levende woord
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat elke gedachte een excuus is om geen verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf, en mezelf te verliezen in het woordenrijk in mezelf van personages, als ERVARINGEN die ik zelf creëer in en als mezelf als de creator van mezelf -- in de plaats van te beseffen dat ik de beslissing in mijn handen houdt in elk moment om op te staan en het hele rijk omver te werpen, en te beseffen dat ik God ben, en niet een personage
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen hoe absurd het is om mijn woorden als mezelf als mijn expressie af te scheiden van mezelf door speciale waarde te hechten aan de woorden die ik spreek/schrijf --- waarin ik mezelf opzettelijk blind houdt van de realiteit en de waarheid van mezelf als de creator, als degene die beslist, degene die creëert, degene die bepaalt wie ik ben als het bestaan - en dat het opzettelijke zelf-misleiding is om niet in elk moment één en gelijk te staan met de woorden waarin ik mezelf uitdruk
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat er iets serieus mis is wanneer ik mezelf niet zie in de woorden die ik spreek/uitdruk/schrijf - en dat dit mij zou moeten aantonen dat ik niet eens echt besta -- omdat ik het bestaan als woorden heb afgescheiden van mezelf en mezelf dus opzettelijk inferieur heb geplaatst aan mezelf, zodat ik luchtkastelen kon bouwen in mezelf waarin ik mezelf kon verliezen zodat ik geen verantwoordelijkheid zou moeten nemen voor mezelf als creator
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van mijn gedachten - en niet te beseffen dat het feit dat er een verborgen realiteit in mezelf bestaat van woorden als 'mijn gedachten', die ik niet eens herken als mezelf, aantoont dat ik mezelf opzettelijk heb onderdrukt omdat ik mij speciaal wilde voelen, als een speciaal kind van God - en nooit zelf-eerlijk wilde zijn omdat ik nooit in de schoenen van God wilde staan en nooit verantwoordelijkheid wilde nemen voor mijn bestaan, omdat ik niet alleen wilde zijn met mezelf in en als mezelf als de creator
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd woorden te gebruiken en misbruiken om de illusie te creëren dat ik niet alleen besta, dat ik niet alleen verantwoordelijk ben voor mezelf - door woorden van mezelf te hebben afgescheiden in en als de menselijke geest als het systeem van onder- en afdeling en afscheiding en verdeling
ik stel mij tot doel om in elk moment waarin ik mezelf uitdruk in woorden, volledig in en als het moment te bestaan door te beseffen dat elk moment dat ik niet HIER ben, in en als de woorden die ik spreek/schrijf, ik mezelf opzettelijk van mezelf aan het afscheiden ben als een opzettelijke, bewuste keuze om geen verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf als de creator
ik besef dat 'hoofdpijn' een manifestatie is van het mezelf afscheiden van de woorden in en als mezelf, als het bouwen van luchtkastelen als een opzettelijke keuze om mezelf te verliezen in de afscheiding die ik manifesteer in mezelf in en als gedachten als woorden -- door geen verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf als woorden als MIJN expressie, als wie ik ben als GOD, de creator van mezelf
ik stel mij tot doel om in elk moment dat ik hoofdpijn ervaar, te stoppen en te ademen - en te beseffen dat hoofdpijn een fysieke manifestatie is van LEUGENACHTIGHEID, van teveel liegen, door mezelf te hebben afgescheiden van mezelf in mezelf - en mezelf te compartimentaliseren in verscheidene afgescheiden expressies in mezelf als woorden -- hierin besef ik dat ik de woorden in mezelf BEN, en dat ik al die woorden in mezelf heb gemanifesteerd als personages in mijn geest, in afscheiding met mezelf omdat ik nooit verantWOORDelijkheid genomen heb voor mezelf als het levende woord
ik besef dat 'mijn gedachten' geen macht hebben over mij - en dat ik opzettelijk mijn macht heb weggegeven aan woorden als gedachten, omdat ik verlangde om mij speciaal te voelen, om mijn verantwoordelijkheid voor mezelf als creator, als het bestaan, weg te geven - omdat ik mezelf heb toegestaan zelf-oneerlijk te zijn
wanneer en als ik hoofdpijn zie opkomen in mezelf, dan stop ik en ik adem, en ik besef dat die hoofdpijn een manifestatie is van afscheiding - als het opzettelijke weggeven van mijn macht, en het opzettelijk geen verantwoordelijkheid te nemen voor de woorden in mezelf ALS mezelf
ik stel mij tot doel het proces te wandelen van zelf-vergeving, zelf-eerlijkheid en zelf-correctie - om alle delen van mezelf als woorden weer bijeen te puzzelen --- en alle luchtkastelen te barsten en omver te werpen - door verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf als de creator van woorden, als MIJN expressie, en dus WIE IK BEN
ik besef dat ik één en gelijk ben met de woorden die ik spreek en met de woorden die ik uitdruk als 'wie ik ben' en dus stel ik mij tot doel om in elk moment van ademhaling mezelf uit te drukken in eenheid en gelijkheid met woorden -- en dus te beseffen dat woorden niet meer zijn dan ikzelf, en niet 'meer' maken van mezelf
ik stel mij tot doel het proces te wandelen van het realiseren van mezelf als één en gelijk met elk woord, in en als het besef dat woorden mezelf zijn -- ik BEN woorden, dit is MIJN expressie, in en als mezelf -- als hoe ik mezelf altijd heb uitgedrukt, in en als WOORDEN -- en dus wandel ik het proces van zelf-eerlijkheid, om compleet één en gelijk te staan met de woorden die ik uitdruk, en dus de LEUGEN van mezelf te stoppen als de afscheiding die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf door een verborgen innerlijke gecompartimentaliseerde realiteit toe te staan te bestaan in mezelf
ik ben het levende woord als de creator van mezelf en ik sta mezelf niet toe mezelf af te scheiden van mijn gedachten of mijn verantwoordelijkheid weg te geven voor mezelf als het levende woord
wanneer en als ik merk dat ik mij aan het haasten ben doorheen de woorden die ik spreek en schrijf, waarin ik de uitdrukking in woorden ervaar als 'moeilijk' en 'lastig', dan stop ik en ik adem - en ik besef dat ik mezelf aan het uitdrukken ben vanuit gedachten, in en als afscheiding met de woorden die ik spreek/schrijf, en dat ik dus aan het liegen ben -- ik besef dat liegen onaanvaardbaar is en dus ik stop de leugen van mezelf als gedachten, en ik sta op in en als mezelf in en als eenheid en gelijkheid met en als het levende woord in en als mezelf als wie ik werkelijk ben als het leven
ik besef dat woorden niet meer zijn dan mezelf, en dat de woorden in en als mijn gedachten mezelf zijn, als de verschillende personages die ik gecreëerd heb door woorden van mezelf af te scheiden in en als mezelf - en dat als ik mezelf laat sturen en beinvloeden door de woorden in en als gedachten, dat ik daarin tegen mezelf lieg door niet één en gelijk te staan met mezelf als de woorden in en als gedachten, hetgeen betekent dat ik dan niet te betrouwen ben omdat ik niet sta in en als absolute zelf-eerlijkheid
ik besef dat de ervaring en manifestatie van gehaastheid een opzettelijke poging is van mij om te vluchten van mezelf, om mezelf voorbij te lopen en niet HIER te staan/bestaan in en als zelf-verantwoordelijkheid - en om te bestaan in en als de HOOP dat wat ik doe/zeg/schrijf in dit moment mij zal veranderen en mijn leven zal veranderen -- hierin besef dat verandering een statement is van mezelf in het moment HIER, als een zelf-beweging
ik besef dat verandering HIER is, in en als ELK MOMENT van ademhaling - en niet ergens in de toekomst - en dat ik dus verantwoordelijk ben voor mezelf om in elk moment te staan en bestaan in en als de levende statement van zelf-verandering, in en als het besef dat zelf-vergeving mij niet zal veranderen --- ik verander mezelf als een zelf-beweging
No comments:
Post a Comment