Dag 130: Ik Mis Hem

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'gemis' te ervaren wanneer mijn partner niet bij mij is

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd geen zin te hebben om nog iets te doen omdat ik niet kan stoppen met denken aan het samenzijn met mijn partner

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te fantaseren over het samenzijn met mijn partner, kussen, knuffelen, vrijen, als herinneringen die opkomen in mijn geest - en dan weerstand te ervaren om de dagelijkse taken uit te voeren omdat het allemaal 'minder' lijkt dan het beeld in mijn geest als de herinneringen en de positieve gevoelens die ik genereer op basis van dat beeld

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd momenten uit het verleden met mijn partner te projecteren in mijn geest en mezelf daarin al de 'goede' en 'leuke' en 'aangename' dingen te laten zien die ik nu zogezegd 'mis'/'niet heb' - en daarin weerstand te voelen om alleen te zijn met mezelf en mijn dagelijkse taken uit te voeren omdat ik geloof dat ik een 'meerwaarde' mis in mijn leven, als de beelden en de ervaring in mijn geest in en als mijn fantasiëen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als mijn relatie met mijn partner, en daarom nog enkel bij hem te willen zijn de hele tijd om mij 'vervuld' en 'compleet' te voelen - en daarin mijn dagelijkse taken, mijn leven en mezelf te verwaarlozen door enkel nog toe te leven naar de momenten waarin ik samen met hem kan zijn --- niet beseffend dat ik mezelf hierin in een gevangenis plaats van gedachten, gevoelens en emoties en mezelf saboteer in mijn bestaan/leven door niet in elk moment te leven in en als zelf-vervulling

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van die herinneringen van het samenzijn met mijn partner door mezelf te beoordelen in die herinneringen, waarin ik een 'meerwaarde' geef aan mezelf in relatie met mijn partner - en aldus het gevoel/geloof creëer in mezelf dat ik mijn partner nodig heb om die meerwaarde te kunnen ervaren, en dat ik dus 'minder waard' ben zonder mijn partner in mijn leven en aan mijn zij

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat 'gemis' een natuurlijk en vanzelfsprekend deel is van 'liefde', en dat het 'normaal' is dat liefde soms pijn doet wanneer en als mijn partner niet bij mij is --- in de plaats van te beseffen dat ware liefde enkel echt kan zijn wanneer en als het in elk moment HIER aanwezig is, in en als mezelf, ongeacht of hij bij mij is of niet --- ware liefde is niet de ondersteuning van afscheiding tussen beide partners, maar de ondersteuning van wie wij werkelijk zijn als levende wezens, één en gelijk aan elkaar

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat ik mijn partner enkel mis wanneer hij niet bij mij is omdat ik zelf in mijn geest speciale waarde heb gehecht aan ons 'samenzijn', gebaseerd op geloofsystemen en beoordelingen over het 'in een relatie zijn', en 'een relatie hebben' en 'een partner hebben' die ik gekopieerd heb van mijn familie/cultuur/samenleving, geloofsystemen die op zich niets te maken hebben met het fysieke samenzijn met mijn partner maar enkel in mijn geest gebeuren waarin ik mezelf compleet afscheid van mijn partner en van de momenten waarin wij samenzijn door deze momenten als beelden in mijn geest te projecteren en te beoordelen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn partner van mezelf af te scheiden door hem te gebruiken in mijn interne, alternatieve geest van persoonlijke waarden, normen, beoordelingen en geloofsystemen die ik gekopieerd en geleerd heb van mijn primaire omgeving als ouders/familie - waarin ik speciale waarde hecht aan ons samenzijn, en hem beoordeel aan de hand van de beoordelingen/waarden die ik gekopieerd heb van mijn familie in verband met wat 'goed' en 'slecht'  en 'beter' en 'minder' is --- zoals het geloof dat het hebben van een partner 'goed' is en alleen zijn 'slecht' is

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de minuten af te tellen in de ervaring van 'verveling' en 'weerstand', wachtend en verlangend naar het moment dat ik weer samen kan zijn met mijn partner - waarin ik het verleden als herinneringen continu projecteer in mijn geest, als het beeld van ik en mijn partner die 'samen zijn', hetgeen ik beoordeel als 'positief' en 'goed', en daardoor continu verlang om dat beeld te kunnen vervullen, om dus 'samen te zijn' met hem, zodat ik mij goed kan voelen over mezelf --- in de plaats van te beseffen dat ik deze ervaring zelf gecreëerd heb door 'samen zijn' te beoordelen als 'positief' en 'alleen zijn' te beoordelen als negatief, aan de hand van de beoordelingen en waarden die ik gekopieerd heb van mijn familie

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te fantaseren over het samenzijn met mijn partner, over het knuffelen, het aanraken, samen lachen en vrijen wanneer ik alleen ben om een positieve ervaring in mezelf te genereren gebaseerd op mijn beoordelingen over die momenten die zich afspelen als herinneringen in mijn geest -- in de plaats van te beseffen dat die beoordelingen niet zijn wie ik werkelijk ben, maar dat ik die beoordelingen gekopieerd heb van mijn omgeving als waarden in verband met wat 'goed' en 'slecht' en 'beter' en 'minder' is --- waarin ik geleerd heb dat het 'hebben van een relatie' iets 'goed' en 'positief' en 'wenselijk' is, waardoor ik mij ook 'beter' en 'meer' voel wanneer ik samen ben met mijn partner omdat ik mezelf dan beoordeel als 'goed' omdat ik 'een relatie heb'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als die positieve energetische ervaring die ik genereer door te fantaseren over het samenzijn met mijn partner, en daarin dus de negatieve ervaring van gemis te creëren wanneer ik niet fysiek bij mij partner ben -- in de plaats van te beseffen dat zowel de opwinding als het gemis, het positieve als het negatieve zich altijd hebben afgespeeld in mijn geest en dat ik nooit werkelijk fysiek samen geweest ben met mijn partner, in de zin van dat ik mij nooit gewaar geweest ben van mezelf als het fysieke lichaam in het samenzijn met mijn partner, ik zat altijd in de geest als beoordelingen, gedachten en gevoelens

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd die positieve opwinding te definieren als het leven en dus te geloven dat ik die opwinding moet ervaren om 'te bestaan', om 'mezelf te kunnen zijn'

ik vergeef mezelf dat ik het verlangen om een relatie te hebben en een partner te hebben heb toegestaan te bestaan in mezelf als een waarde die ik gekopieerd heb van mijn omgeving als familie en cultuur/samenleving als iets dat blijkbaar 'heel belangrijk/speciaal is', waarvan ik dacht/geloofde dat ik het 'moet hebben' om het leven te ervaren - waarin ik mezelf als het leven in en als mezelf heb onderdrukt en op zoek ben gegaan naar die definitie van wat 'het leven' is volgens mijn omgeving als een beeld in mijn geest, nooit beseffend dat ik hierin enkel het leven heb weggegeven en verwaarloosd door niet te realiseren dat het leven geen beeld is maar een werkelijke zelf-ervaring in en als mezelf