ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn gedachten te projecteren in andere mensen als een beeld in mijn geest - hetgeen ik dan gebruik als excuus om mijn macht weg te geven en geen verantwoordelijkheid te nemen voor mijn gedachten -- door te geloven dat wat ik denk over 'wat andere mensen denken', met HEN te maken heeft, en dus niet gecreëerd is door mezelf
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de energetische ervaring van opwinding te verbinden met het denken aan wat andere mensen over mij denken, en wat andere mensen voelen over mij -- omdat ik hierin het gevoel heb dat ik niet alleen besta, dat er 'nog andere wezens zijn als ik'
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd opzettelijk NA TE DENKEN over andere mensen, over hoe zij zich zouden voelen en wat zij zouden denken - om de ervaring in mezelf te creëren dat ik niet alleen ben, en dat ik het slachtoffer ben van mijn omgeving, van 'andere mensen', omdat zij zogezegd 'vanalles denken/voelen' en dus 'ook echt zijn', 'net als ik'
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te verlangen naar een 'zielsverwant', naar iemand die 'zoals ik is', zodat ik het gevoel kan hebben in mezelf dat ik niet alleen besta -- en daarom te participeren in gedachten waarin ik mij inbeeld wat andere mensen denken, gebaseerd op wat ik zie van hen als hun uiterlijk gedrag/uitdrukking, en op die manier de idee creëer dat 'zij zoals mij zijn', want 'ik ben ook een denkend, voelend mens', dus 'wij begrijpen elkaar' - in de plaats van te beseffen dat wij elkaar niet werkelijk begrijpen, omdat onze taal systeemtaal is, voorgeprogrammeerde manieren van spreken die afkomstig zijn uit angst - en dus het enige dat 'hetzelfde' is in ons is de ANGST, al de rest is een illusie
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat ik VERLANG om na te denken, ik VERLANG om na te denken over wat andere mensen zouden denken en voelen - omdat ik verlang naar de energetische ervaring van opwinding, als het gevoel dat ik 'niet alleen ben', het gevoel dat 'andere mensen' mij zien, mij opmerken en dus vanalles over mij denken en voelen, waarin ik het gevoel kan hebben en kan geloven dat ik 'speciaal ben' want 'andere mensen denken over mij en geven mij dus speciale waarde'
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat IK degene ben die speciale waarde hecht aan gedachten en gevoelens, door zelf na te denken over wat andere mensen denken en voelen, en er dus aandacht en waarde aan te geven - en aldus de idee creëren in en voor mezelf dat 'de gedachten en gevoelens van andere mensen over mij' echt zijn
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te beseffen dat 'andere mensen' als beelden in mijn gedachten, karakters zijn in MIJN FILM als mijn geest -- waarin ik de beelden die ik zie met mijn ogen gebruik om een 'speciaal wereldje' te creëren waarin ik mij 'speciaal' kan voelen, en dat die beelden op zich niet echt zijn, niets te maken hebben met de fysieke realiteit, maar letterlijk enkel MIJN interpretatie van wat ik zag met mijn ogen, hetgeen compleet gebaseerd is op mijn persoonlijk verlangen om mij speciaal te voelen -- waardoor ik mezelf dus omring met karakters/personages
in mijn geest, met mezelf als het hoofdpersonage
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat wat ik denk dat andere mensen denken, werkelijk enkel mijn gedachten zijn, die ik projecteer in het beeld dat ik van hen in mijn gedachten heb - en dat het dus IK ben die vanalles denkt over MEZELF, en dus andere mensen als beelden gebruikt om dat hele 'poppenspel' te kunnen spelen, zodat ik mij 'de ster' kan voelen in mijn hollywood film
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn gedachtenwereld en mijn ervaring van afscheiding/opwinding in het denken aan andere mensen en het projecteren van mijn veronderstellingen over wat zij zouden denken en voelen gebaseerd op hoe ik hun uiterlijk gedrag interpreteer te valideren door te denken 'maar het lijkt zo echt' , waarin ik geen verantwoordelijkheid neem voor het FEIT dat hoe ik andere mensen hun expressie/gedrag INTERPRETEER, enkel in mezelf bestaat en vanuit mezelf komt als mijn 'database' van kennis en informatie, waarin ik de realiteit altijd alleen maar interpreteer, zie en ervaar op basis van wat IK persoonlijk belangrijk vindt, volgens MIJN verlangens en angsten - en dat ik dus letterlijk enkel mezelf zie in andere mensen
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd angst te hebben om alleen te staan/bestaan in mezelf, met mezelf - en dus niet te willen verantwoordelijkheid nemen voor mijn gedachten over 'wat andere mensen denken en voelen' zodat ik mij niet alleen voel in mezelf -- zodat ik kan participeren in energetische opwinding als afscheiding
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd geen verantwoordelijkheid te willen nemen voor mijn geest/gedachten, omdat ik niet wil beseffen dat ik werkelijk alleen besta in en als mezelf en dat er niemand 'anders' is, er is enkel ik
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd angst te hebben van de ervaring van 'alleenheid', omdat ik geloof dat ik iets enorm zou missen in en als het alleen zijn in mezelf - ik zou zoveel ervaringen missen, ik zou de realiteit als RELATIES missen
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat relaties als het LICHT in en van deze realiteit hier op aarde - een illusie zijn, omdat mensen sterfelijk zijn, en relaties dus ook, dus elke relatie en dus elk gevoel, elke gedachte, is gedoemd om te eindigen
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te vechten tegen mezelf in mezelf door niet alleen te willen staan in mezelf, met mezelf -- uit angst van mijn omgeving, uit angst om aangevallen te worden - en dus hierin vergeef ik mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd nooit te hebben ingezien dat het verlangen naar relaties als LIEFDE in mezelf, afkomstig is van de ANGST die ik werkelijk voel van 'andere mensen' -- en dat liefde dus in werkelijkheid angst is en dus een leugen is
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat wat mensen zeggen, denken, voelen en doen enkel speciaal en waardevol LIJKT omdat ik erover nadenk, omdat ik er speciale waarde aan hecht in mijn gedachten, en dat dat het simplistische bewijs is dat ik werkelijk ALLEEN besta in mezelf, in mijn innerlijke realiteit van gedachten, gevoelens en emoties
No comments:
Post a Comment