Dag 134: Het Zal Mij toch niet Lukken -- Zelf Correctie

Dit is een vervolg van "Dag 133: Het Zal mij toch niet Lukken"


wanneer en als ik de gedachte zie opkomen waarin ik een project/doestelling/idee/concept projecteer in de toekomst in en als een positief beeld waarin ik al erkenning krijg voor wat ik 'heb gedaan/verwezenlijkt' van andere mensen - te stoppen en te ademen, en te beseffen dat deze 'positieve gedachte' een manifestatie is van de angst om te leven, de angst van vrijheid, de angst om mezelf onvoorwaardelijk uit te drukken -- en dat ik mezelf in deze gedachte alleen maar gevangen zet als een beeld waar ik dan aan moet 'opleven' om zogezegd 'goed' te zijn in en als die 'goede'/positieve ervaring gebaseerd op het 'krijgen van erkenning' van andere mensen

hierin stel ik mij tot doel om te stoppen met te leven voor de goedkeuring en erkenning en bevestiging van andere mensen, en verder te kijken dan de angst van andere mensen, en dus het lef te hebben om in het moment te STAAN als wie ik ben, als mijn expressie, onvoorwaardelijk, hier, direct, assertief, als de levende statement van wie ik ben -- in en als zelf-vertrouwen en zelf-respect, in en als het besef dat wat er ook gebeurt, ik zal altijd HIER zijn, en in het besef dat de geest alles altijd erger doet lijken dan wat het is, en dat angst van andere mensen helemaal niet nodig is om te leven/bestaan, omdat we allemaal maar levende wezens zijn, en in wezen hetzelfde

wanneer en als ik de positieve energetische ervaring zie opkomen in mezelf als reactie op de gedachte en de verbeelding  waarin ik een project/doel/concept/idee in de toekomst heb geprojecteerd in een positief beeld waarin ik krijg wat ik wil namelijk erkenning, dan stop ik en ik adem - en ik besef dat deze energetische ervaring een soort van 'echt maken' is van de illusie, waarin ik het gevoel heb dat de beelden in mijn geest werkelijk echt zijn wie ik ben -- waardoor ik uiteindelijk de consequenties creëer van het opgeven en vallen in de gedachte dat 'het mij niet zal lukken' als de negatieve pool, omdat ik uiteindelijk toch op de muur zal botsen van het besef dat de gedachten/beelden in mijn geest niets te maken hebben met de fysieke realiteit en dus nooit werkelijk uitvoerbaar zullen zijn, omdat het letterlijk maar een beeld is en de REALITEIT die is HIER, in en als ademhaling, praktisch, echt en tastbaar

hierin stel ik mij tot doel om zo praktisch mogelijk te leven, met beide voeten op de grond, mij gewaar van de fysieke realiteit als aanraking en ademhaling - en hierin te vertrouwen op ademhaling om de gedachten, verbeelding, fantasiëen en energetische ervaringen te stoppen wanneer en als ik ze zie opkomen  in het besef dat die ervaringen niet 'meer' zijn dan mezelf omdat ze bestaan in mezelf en dus mijn creatie zijn, en omdat het nu eenmaal absurd is om te geloven dat mijn eigen creatie 'meer' is dan mezelf en dat ik ervan afhankelijk ben

hierin sta ik op in en als het fysieke lichaam als wie ik werkelijk ben als eenheid en gelijkheid, één en gelijk met mijn creatie als gedachten, gevoelens en emoties, maar er niet de slaaf van

en ik stel mij tot doel om een proces te bewandelen van zelf-vergeving, zelf-eerlijkheid en zelf-correctie, om mezelf te ondersteunen in het zien, begrijpen en bevatten hoe en dat de geest niet echt is, en mijn eigen creatie en dat ik de geest als gedachten, gevoelens en emoties niet nodig heb om te bestaan als een volledig, heel en compleet levend wezen --- omdat ik besef dat het fysieke lichaam alles incorporeert, er bestaat niets buiten het fysieke lichaam, er is niets meer en niets minder dan het fysieke lichaam, dus ik stel mij tot doel om één en gelijk te staan met en als het fysieke lichaam, als al wat bestaat en te stoppen met mijn bestaan te limiteren door mezelf te definieren in en als gedachten, gevoelens en emoties als een eendimensioneel voorgeprogrammeerd bestaan

ik stel mij tot doel te stoppen met het projecteren van mezelf in en als beelden in mijn geest, en het opwekken van positieve energetische reacties, omdat ik besef dat ik hierin mezelf vastzet/gevangen zet in een eendimensionale ervaring van mezelf, als een klein aspect/kamertje van/in mijn geest, en ik stel mij tot doel om uit dit kamertje te breken en mezelf de kans en de mogelijkheid te geven om verder te kijken en te beseffen dat dat kleine kamertje waarin ik mezelf altijd heb opgesloten in en als positieve ervaringen op basis van verbeelding, niet het leven is, niet al is wat bestaat, en dat er nog zoveel meer is aan mezelf dat ik nooit zelfs heb overwogen