Dag 128: Ik ben niet Alleen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd angst te hebben om alleen te zijn met mezelf omwille van al de angsten die bestaan in mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd angst te hebben van mijn angsten

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren met de angst in mezelf door angst te hebben van angst

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat de angsten in mezelf van de wereld, van mensen, van de toekomst, van alle 'verschrikkelijke dingen' die mij kunnen overkomen als beelden in mijn geest, een systeem zijn van kennis en informatie die ik gekopieerd heb van mijn ouders

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd constant op zoek te zijn naar een uitweg, een vlucht, een lichtpunt - om te kunnen vluchten van de angst die ik ervaar in mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mij het slachtoffer te voelen van de angsten in mezelf als beelden van 'wat mij allemaal kan overkomen' als kennis en informatie die ik gekopieerd heb van mijn ouders en op zoek te zijn naar medelijden van andere mensen - net zoals ik vroeger steeds medelijden heb gekregen van mijn ouders als een bevestiging van mijn slachtofferrol

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet op zoek te gaan naar de oorsprong van al mijn angsten en nooit te hebben beseft dat waar ik angst van heb, werkelijk gebeurt in de levens van zovele wezens op aarde en dat mijn angst puur egocentrisch is - omdat ik mezelf niet inzet om een wereld te creëren waarin mensen niet terechtkomen in 'verschrikkelijke situaties', maar omdat ik mij liever onttrek van de 'wrede wereld' en besta in een houding van 'red je eigen hachje' als overleving, waarin ik de 'verschrikkelijke situaties' enkel verder toesta te bestaan in de levens van anderen, door mezelf niet te erkennen en realiseren als één en gelijk met alle wezens op aarde, maar besta in een persoonlijke bubbel van zelf-medelijden als het zogezegde 'slachtoffer' van de realiteit, niet beseffend dat ik door te bestaan in die houding enkel meer slachtoffers creëer op aarde en dus al mijn angsten in wezen manifesteer

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat het geloof en gevoel dat ik het slachtoffer ben van angst een geestesconstruct is dat ik gekopieerd heb van mijn ouders en waarmee ik mezelf heb geidentificeerd

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat ik het niet verdien om de dingen waar ik angst van heb mee te maken en nooit te hebben beseft hoe ego-centrisch dit is, omdat ik hierin blijkbaar geloof dat andere mensen het wel verdienen om mijn angsten mee te maken, omdat ik nooit de moeite heb gedaan om op te staan in het besef dat het bestaan van al die angsten onaanvaardbaar is in mijn leven en het leven van een ander, één en gelijk met mezelf, in het besef dat het leven van een ander evenwaardig is aan mijn leven

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd angst te hebben om alleen te zijn met mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te verlangen naar een relatie uit angst om alleen te zijn met mezelf

 ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn omgeving te manipuleren om aandacht en een relatie te krijgen en te houden uit angst om alleen te zijn met mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat 'alleen' als 'eenzaamheid' enkel bestaat omdat ik relaties als afscheiding heb toegestaan te bestaan in mezelf - in de plaats van gewoon te staan/bestaan als mezelf als het moment in en als zelf-eerlijkheid als ademhaling, als simpliciteit en eenvoud

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd na te denken, en zo eenzaamheid en 'alleen zijn' te hebben gecreëerd door niet gewoon HIER te zijn, in eenheid en gelijkheid met allen, maar door mezelf af te sluiten en af te scheiden in mijn geest in en als relaties in polariteiten van 'samen zijn' en 'alleen zijn' als 'positief' en 'negatief'

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de gedachte dat 'andere mensen zich ook zo voelen en ook zo denken', als wat ik afleid uit hun uiterlijke gedrag en wat ze zeggen, te gebruiken als mijn excuus en rechtvaardiging om te geloven dat mijn gedachten en gevoelens 'echt' zijn en om dus verder te kunnen participeren in de gedachten en gevoelens - in de plaats van te beseffen dat het zich allemaal alleen maar afspeelt in MIJN GEEST waarin ik alleen ben met mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn macht weg te geven aan gedachten en gevoelens door de backchat/gedachten/geloof dat 'andere mensen ook zo denken/voelen' te gebruiken als excuus en validatie voor mijn participatie/bestaan in gedachten en gevoelens, en dus niet te staan/bestaan als het zelf-directieve principe van mijn leven/bestaan en dus geen verantwoordelijkheid te nemen voor mijn bestaan

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te spiegelen aan andere mensen, en te denken dat als zij 'het ook doen', dan is het 'normaal' en dan mag/moet ik het ook doen, dan ben ik 'ok' als ik dat ook doe en ook zo ben - en dus 'andere mensen' te gebruiken als een punt  in mijn wereld waar ik mijn verantwoordelijkheid aan weggeef -- in de plaats van te beseffen dat dit het systeem is, het systeem van relaties waarin de mensheid verloren is, als de illusie dat we 'niet alleen zijn' en dus niet alleen verantwoordelijk voor onszelf en ons bestaan, als een geloof dat door ouders aan hun kinderen wordt
aangeleerd en dat als gevolg heeft dat mensen elkaar maar nadoen, dat kinderen de voorgaande generaties maar nadoen, dat mensen enkel om zich heen kijken en 'de grote hoop' volgen en dus iedereen participeert in een geld-systeem dat duidelijk niet functioneel is maar niemand ooit opstaat om het te veranderen ook al zou het volledig mogelijk zijn - omdat mensen weten, dat als we werkelijk zouden opstaan voor/als wat het beste is voor allen, dat we dan verantwoordelijkheid moeten nemen voor onszelf omdat we dan alleen staan

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd opzettelijk relaties te creëren met mensen om de illusie te creëren dat ik niet alleen ben, door het punt van gelijkvormigheid als het geloof dat zij 'net zoals ik zijn', hetgeen ik aflees uit hun gedrag en de woorden die ze spreken, te gebruiken als mijn validatie en rechtvaardiging en excuus voor mijn gedachten en gevoelens -- in de plaats van te beseffen dat ik geleerd heb van mijn ouders om steeds te kijken naar en mezelf te vergelijken met andere mensen en de gedachte dat 'zij ook zo zijn' te gebruiken als reden en validatie voor wat ik zelf doe en wie ik zelf ben, waarin ik op geen enkel punt ooit geleerd heb om verantwoordelijkheid te nemen voor mijn daden en voor mijn bestaan, maar ik heb alleen geleerd om 'de grote hoop' te volgen en gewoon ervoor zorgen dat ik 'zoals de rest ben', waardoor ik dat punt dan ben gaan gebruiken als mijn excuus en validatie voor mijn participatie in verlangens

wordt vervolgd in Dag 129