Dat is immers wat ik geleerd heb tijdens mijn kindertijd in interactie met voornamelijk de volwassenen in mijn wereld, is om een soort van Verering en Ontzag te ontwikkelen en ervaren in mezelf tegenover kennis en informatie, tegenover 'wat de volwassenen allemaal te vertellen hebben', omdat, wat hadden ze toch zoveel te vertellen! Wat wisten ze toch zoveel, zoveel meer dan ikzelf, wat wisten ze zo goed wat juist en fout is en goed en slecht, wat weten ze toch goed hoe ze zich moeten gedragen en uitdrukken, hoe ze moeten leven en overleven, hoe ze de ongeschreven en onzichtbare regeltjes moeten volgen, enzovoort.
Waardoor, Zelf-Eerlijkheid, Zelf-Expressie, Mezelf, uiteindelijk gewoon 'Verdween' -- het bestond gewoon niet meer, Ik bestond niet meer, er was niets meer in mezelf dat nog werkelijk Mezelf was, in de zin van, dat alles van hoe ik mezelf uitdrukte, alles van wat ik dacht, wat ik zei en hoe ik bestond in relatie tot andere mensen in mijn omgeving, en dus in relatie tot mezelf -- was Kennis en Informatie, was gebaseerd op de ervaring van Ontzag tegenover kennis en informatie, waarin ik mezelf vanbinnen heel erg klein gemaakt had, zo klein dat ik niet eens meer echt bestond, in mijn poging om 'een volwassene' te zijn, om ook zo Groots en Belangrijk en Slim en Interessant en Superieur te zijn als hoe ik de volwassenen om mij heen altijd had gezien en ervaren tijdens mijn kindertijd.
En dus, wanneer het aankomt op 'Zelf-Eerlijkheid' - ik bedoel, wat is 'zelf-eerlijkheid' in godsnaam? Wanneer het aankomt op het uitdrukken van mezelf in Zelf-Eerlijkheid, is er steeds die achterliggende ervaring en idee dat 'ik' als wie ik werkelijk ben in en als zelf-eerlijkheid, eigenlijk niets te zeggen heb, want, ik heb mezelf zodanig onderdrukt doorheen mijn leven dat ik eigenlijk niet echt meer besta, of misschien heb ik zelfs nooit echt bestaan. Ik heb immers geleerd om, wanneer en als ik mezelf uitdruk, in woorden, wanneer ik spreek of schrijf, mezelf uit te drukken vanuit Gedachten, vanuit Kennis en informatie, vanuit die Persoonlijkheid in mezelf van 'de Volwassene', waarin ik besta in en als de ervaring dat ik mezelf moet bewijzen, dat ik moet bewijzen dat ik iets te vertellen heb, dat wat ik te vertellen/zeggen heb belangrijk en interessant is en dat ik dus net zoals mijn ouders ben, meer waard dan mezelf als wie ik eigenlijk ben vanbinnen, dan wie ik ben vanbinnen die nooit verandert is, wie ik ben als HIER, als het Leven, dat één en gelijk is nu met toen ik een kind was, datgene dat nooit verandert, dat altijd HIER is, dat altijd gewoon Bestaat.
Ik bedoel, het feit op zich dat wij mensen Taal als Codes, als woorden, gebruiken om onszelf uit te drukken, een volledig aangeleerde manier van onszelf uitdrukken, is op zich iets vreemd, wil op zich zeggen dat wie wij eigenlijk zijn, als en in de vorm waarin we in deze wereld geboren worden, blijkbaar niet voldoende is, dat wij onszelf niet kunnen uitdrukken --- we hebben een aangeleerde vorm nodig van onszelf uitdrukken - en dus laten we onszelf programmeren in en als Taal, in en als een voorgevormde, voorontworpen model/vorm van Uitdrukking vanaf het moment dat we in deze wereld terecht komen, waardoor wie we eigenlijk werkelijk zijn in zelf-eerlijkheid, als simpelweg het bestaan in en als onszelf, verborgen en onderdrukt wordt onder die Taal als de Woorden die we in en als onze Geest hebben geplaatst in de plaats van Wie wij Zijn.
En dus, vanaf ik mezelf uitdruk in en als en door middel van Woorden, is er automatisch een activatie van Gedachten, omdat, woorden nooit een natuurlijk deel hebben uitgemaakt van wie ik ben - in de zin van dat ik, doorheen mijn opvoeding en mijn leerproces van taal, geleerd heb om te spreken en mezelf uit te drukken door middel van taal in afscheiding met mezelf, met andere woorden: op een welbepaalde manier, zus en niet zo, goed en niet slecht, juist en niet fout -- en dus geleerd heb om taal op een systematische, voorbepaalde, vooruitgelegde en voorgeprogrammeerde manier uit te drukken en dus niet uit te drukken in eenheid en gelijkheid met mezelf, als een natuurlijk geïntegreerd deel van wie ik werkelijk ben -- dus is er steeds die activatie van de geest, van gedachten, elke keer wanneer ik mezelf wil of ga uitdrukken in en als Woorden.
Zelf-eerlijkheid zou zijn om niet na te denken, om geen onderdrukking te plaatsen wanneer ik mezelf wil uitdrukken -- maar om mezelf uit te drukken, in en als woorden. Het enige probleem hierin is echter - als ik mezelf de vraag stel van 'waarom is het eigenlijk dat ik mezelf niet ben en uitdruk in en als woorden?' en 'waarom is het eigenlijk dat ik nadenk voordat ik spreek?', omdat ik in wezen wel degelijk in staat zou zijn om te spreken zonder na te denken --- is dat er eigenaardig genoeg een geloof/idee in mijn achterhoofd bestaat dat, als ik mezelf zou uitdrukken in woorden zonder eerst na te denken en een onderdrukking te plaatsen in mezelf, dat het 'slecht' of 'fout' zou zijn, dat er vanalles zou uitkomen dat er niet zou mogen uitkomen, dat op de één of andere manier 'slecht'/'fout' is. En, ik bedoel, waarom is dat zo? Waarom in godsnaam zou ik op onderbewust niveau geloven dat wie ik werkelijk ben vanbinnen, in en als de woorden die ik zou spreken zonder zelf-onderdrukking, Slecht of Fout is en daarom onderdrukt/verborgen moet blijven?
Wat is er met andere woorden aan mezelf dat ik wil onderdrukken en verbergen - dat ervoor zorgt dat ik steeds maar mezelf tegenhoudt/terughoudt van mezelf uit te drukken in en als woorden, door altijd eerst na te denken en analyses te maken in en als mijn geest en gedachten over de woorden die ik zou spreken? En, hoe en waarom heb ik een polariteit toegestaan te bestaan in mezelf op basis van en gelinkt aan Woorden --- waarin ik blijkbaar geloof dat sommige woorden niet uitgedrukt mogen worden omdat ze 'fout' of 'slecht' zijn, en andere woorden wel omdat ze 'goed' of 'juist' zijn? Waarom heb ik met andere woorden nooit ingezien en begrepen dat Alle woorden in mezelf, aangeleerd zijn, het is een systeem, een programma, dus elk woord is één en gelijk met alle woorden, alle woorden zijn gelijk omdat het een programma is, er zijn geen 'goede woorden' of 'slechte woorden', geen juiste uitdrukkingen of foute uitdrukkingen, het is allemaal een systeem.
Dus, met het geloof dat er blijkbaar goede en slechte woorden zijn, woorden die wel en woorden die niet uitgedrukt mogen worden -- als de reden/basis waarom ik nadenk voor ik mezelf uitdruk in woorden, voordat ik spreek of schrijf - is het alsof ik een Tweede/Extra Systeem heb toegestaan te bestaan in mezelf, een systeem bovenop het systeem van Taal/Woorden, een Extra laag in en als de Geest. Een laag waarin ik, in en als en via woorden, de eerste/onderste laag van woorden beoordeel - hoe Absurd. En dit is omdat ik blijkbaar die Eerste/onderste laag van woorden, als het aanvankelijke voorgeprogrammeerde systeem van Taal/Woorden dat ik in mezelf heb laten programmeren in die mate heb afgescheiden van wie ik ben in mezelf, dat ik daarbovenop nog een 'Geest' heb gemanifesteerd in mezelf, als een tweede laag van gedachten, waarin ik als het ware nadenk, contempleer en analyseer over die eerste/onderste laag van gedachten -- hetgeen op zich simpelweg vreemd is.
Dus, hoe komt zoiets tot stand - zo een Extra Laag van gedachten in en als de Geest? Een Bovenste laag van Beoordelingen over de Onderste laag van woorden/gedachten? Hetgeen in wezen allemaal maar woorden zijn, ik bedoel, het zijn woorden bovenop woorden, bovenop woorden - kennis en informatie. Het is alsof het systeem van woorden op zich 'levend' geworden is, en zelf een eigen 'Geest' gemanifesteerd heeft waarin het tracht en probeert zichzelf te begrijpen door zichzelf te beoordelen en analyseren via woorden --- als een Slang die in haar eigen staart bijt, of zoiets. Men zou het een geëvolueerde vorm van 'intelligentie' kunnen noemen, van hoe de menselijke Geest functioneert. Ik bedoel, het is geen echte intelligentie, in de zin van dat ik er zelf nooit het sturende principe in geweest ben, ik was in dit hele proces naar de achtergrond geduwd, diep binnenin mezelf begraven, terwijl de geest zichzelf heeft Geëvolueerd en Ontwikkeld op een voorgeprogrammeerde manier - het gebeurde allemaal vanzelf. Het is 'intelligentie' in de zin van de 'intel', als in 'informatie', die zich in de 'genen' heeft opgeslagen doorheen generaties - en die nu, in en als mij als menselijk fysiek lichaam, 'tot vrucht gekomen is', waarin ik als hoe ik besta in en als de menselijke geest, de Vrucht ben van de Stamboom van Mijn familie als de voorgaande generaties.
Het is eigenlijk gewoon een vorm van Stemmen in het Hoofd, van verschillende 'lagen van bewustzijn' die tegen elkaar in conflict staan, waarin het zogezegde 'hogere bewustzijn', het 'lagere bewustzijn' beoordeelt --- maar in werkelijkheid is er niet zoiets als een hoger/lager of superieur/inferieur bewustzijn - omdat, de hele menselijke geest in en als al de Bewustzijnslagen is gewoon een systeem van voorgeprogrammeerde Woorden dat gegroeid, uitgebreid en opgebouwd is doorheen de Tijd omwille van het feit dat ik nooit ben opgestaan, dat ik mijn macht heb weggegeven aan dat hele Systeem, en dat systeem zich heb laten ontwikkelen, zich heb laten opbouwen, zonder dat ik ooit tussenbeiden kwam - en zonder dat ik ooit heb ingezien en heb opgemerkt hoe dat systeem zich in mezelf aan het Lagen was, hoe dat systeem zelf systemen is beginnen creëren, hoe het zelf connecties is beginnen maken in zichzelf - en zelf extra lagen van Bewustzijn heeft geproduceerd.
En, ik bedoel, dan is er nog het punt van hoe ik daarin ben gaan geloven dat dat hele systeem is wie 'ik' ben - terwijl die 'ik' nooit echt bestaan heeft, omdat het een systeem was -- 'ik' was altijd een Systeem, omdat wie 'ik' werkelijk ben, of was, bestaat al lang niet meer, is zo naar de achtergrond geduwd dat er geen sprake meer is van één of andere werkelijke 'levenskracht' in en als Mezelf --- er is enkel het 'Systeem-Gewaarzijn', als het Geloof dat het 'ik' van het systeem, als het voorgeprogrammeerde, gelaagde systeem van Woorden dat zichzelf tracht te begrijpen, is wie 'ik' werkelijk ben - hetgeen dus impliceert dat er Twee 'ikken' zijn - de 'ik' van en als het systeem van gedachten, gevoelens en emoties als de menselijke geest, het menselijke bewustzijn, en de 'ik' van het 'leven', dat wat onderdrukt is in en als het lichaam --- en dan is er nog een Derde 'ik', die het allemaal gadeslaat, die hier nu schrijft en die de beslissing heeft gemaakt om de Valse/Onechte, systematische 'ik' van de Geest te Stoppen en terug te keren naar het Leven - als er tenminste iets is om naar terug te keren.
Wordt Vervolgd in 379
No comments:
Post a Comment