Thursday, September 3, 2015

Dag 658: Van Weerstand om te Spreken naar Ontspannenheid: Een Praktische Toepassing





Hoe ik vandaag op een praktische manier het proces dat ik in de voorgaande blogs heb uitgeschreven heb toegepast, was terwijl ik mezelf in dezelfde situatie bevond waarin ik een onderwerp moest bespreken voor een camera en daarin dus een 'publiek' toesprak. Sinds ik dit proces ben begonnen van het veranderen van mijn ervaring van gespannenheid, onzekerheid en angst  in relatie tot  het toespreken van een publiek, voel ik me al veel meer op mijn gemak voor de camera en gaat het me makkelijker af om te zeggen wat ik te zeggen heb zonder al te snel in die emotionele ervaringen van angst, onzekerheid en gespannenheid verwikkeld te geraken.

Wat echter wel nog opkwam, als een reactie waar ik me pas onlangs van bewust ben geworden, was een reactie van irritatie die zich in feite heel subtiel laat tonen. Het was een lange dag van het oefenen van mijn bespreking en het opnieuw en opnieuw proberen om de bespreking heelhuids af te handelen voor de camera zonder fouten te maken en ik merkte dat telkens ik een fout maakte en opnieuw moest beginnen, ik in een fysieke reactie ging van diep zuchten.

Aanvankelijk aanvaardde ik die fysieke uitdrukking als 'normaal', omdat er niet echt een intense interne emotionele reactie aan gekoppeld was, dus leek die fysieke uitdrukking onschuldig. Wat ik echter besefte was dat die fysieke uitdrukking van zuchten ook een vorm van reactie was op de situatie, maar één die zich meer aan het oppervlak van mezelf afspeelt. En het is eigenaardig dat ik die reactie van zuchten, hetgeen in feite duidelijk een uitdrukking van ongenoegen en irritatie of frustratie is, zomaar heb aanvaard in mezelf zonder verpinken en zonder mij vragen te stellen gewoon omdat het geen opmerkbare emotionele ervaring is die zich in mezelf afspeelt.

Ik bedoel, wanneer het aankomt op emotionele reacties zoals een intense reactie van angst en onzekerheid en gespannenheid, dan zie en voel ik dat er iets in mezelf aan het gebeuren is en dat ik in dat moment even 'niet mezelf' ben. Ik ga in dat moment even in een alternatieve staat van zijn omdat ik door een emotie ga, daardoor merk ik het ook op en daardoor wil ik er ook iets aan veranderen omdat ik goed genoeg zie dat die emotie mijn capaciteit om in dat moment een heldere blik te hebben op de situatie en stabiel te blijven in de situatie saboteert.

Maar in de instantie van dit soort fysieke reacties, zoals diep zuchten, lijk ik meer een oogje te hebben dichtgeknepen, aangezien ik bijvoorbeeld nooit heb lijken op te merken dat de fysieke uitdrukking van zuchten mij in feite laat zien dat ik in een ervaring van irritatie en ongenoegen besta, ook al merk ik die ervaring niet meteen op binnenin mezelf -- mijn uiterlijke gedrag laat het mij duidelijk zien. En ik weet uit ervaring dat wanneer ik in irritatie en ongenoegen ga, dan ben ik op iets aan het reageren en dan is het eigenlijk een teken dat ik mij vanbinnen op de één of andere manier angstig of onzeker voel over iets.

Dus hier in deze situatie merkte ik dat ik aan het zuchten was, en ik stopte mezelf omdat ik plots besefte dat het zuchten eigenlijk aanwees dat ik toch nog die ervaring van angst, onzekerheid en gespannenheid mij liet beïnvloeden in het geven van mijn bespreking, ik was er mij aanvankelijk gewoon niet van gewaar. Dus in dat moment, om de ervaring van irritatie en ongenoegen, hetgeen zich op fysiek vlak liet merken, zowel als de ervaring van angst, onzekerheid en gespannenheid te kalmeren, sprak ik zelf-vergeving uit. En die zelf-vergeving die mij dan assisteerde om te kalmeren en meer comfortabel te worden deel ik in de volgende blog.

No comments:

Post a Comment