Dag 672: Het Conflict tussen onze Diepliggende Verlangens en Ons Imago

Om verder te gaan op waarom het is dat we ons ongemakkelijk voelen wanneer we complimenten krijgen van mensen en hoe we deze ervaring kunnen veranderen, is het belangrijk om in te zien dat zoals we in de voorgaande blogs al gemerkt hebben die ervaring van ongemakkelijkheid in onszelf als het ware een gevecht of conflict is binnenin onszelf tussen het verborgen verlangen dat in ons binnenste bestaat om waardering te krijgen van onze omgeving, en het 'politiek correcte' imago dat we willen zijn en hebben in de ogen van andere mensen.

We willen niet dat mensen zien hoe wanhopig we zijn naar waardering, erkenning en aandacht want dan zullen we die waardering, erkenning en aandacht die we zoeken niet krijgen. Ik bedoel, hoe paradoxaal ook, dat we zo een verborgen en geheimizinnig en dubbelzinnig bestaan moeten leiden en ons moeten voordoen als een bepaald imago en persoonlijkheid terwijl we onze ware verlangens diep verborgen houden, gewoon zodat we uiteindelijk datgene kunnen krijgen wat we in feite al lang vergeten zijn dat we ernaar op zoek zijn.

Uiteindelijk wordt dat imago van politieke correctheid wie we zijn, onze identiteit omdat we vergeten zijn na al die tijd dat we dingen in onszelf verborgen houden en dat ons imago niet werkelijk is wie we zijn, maar een soort van gereedschap is dat we steeds hebben gebruikt om onze verborgen verlangens te kunnen bevredigen en te krijgen wat het werkelijk is dat we willen.

En het fascinerende is dan dat we er allemaal op gelijke manier intrappen, in de zin van dat we elkaars imago geloven en dat we zelf ook niet verder kunnen dan het imago van een ander. We zien niet hoe een ander precies hetzelfde wil als wij zelf diep vanbinnen omdat we ons niet meer bewust zijn van ons eigen diepliggende verlangen. Hoe kunnen we immers iets in een ander zien dat we in onszelf niet zien?

Onze ontkenning van onze interne realiteit gaat zelfs zover dat als en wanneer we dat verlangen naar waardering en aandacht in een ander naar buiten zien komen, we overgaan tot het beoordelen van die eigenschap als zogezegd egoisme of ijdelheid. We denken dan minder van die persoon gewoon omdat we zogezegd hun ego zien en zien dat ze zich op een specifieke manier gedragen 'alleen maar om aandacht te krijgen'.

Hier zien we dan meteen ook waarom we zelf zo'n angst hebben dat anderen die 'ijdelheid' die ook in onszelf bestaat zouden zien en waarom we zo wanhopig ons best doen om ons diepliggende verlangen naar waardering, erkenning en aandacht verborgen te houden onder een bepaalde 'persoonlijkheid' of 'imago'.