Sunday, September 6, 2015

Dag 661: Woede-Uitbarstingen - Hoe Smoor je ze in de Kiem?





Er is een meisje in mijn omgeving waar ik de laatste tijd op aan het reageren was. En dit op een haast constante manier waarbij elke keer ik haar tegenkom, hetgeen nogal vaak is, reageer ik binnenin mezelf met een ervaring van ongemakkelijkheid en weerstand.

En deze reactie begint mij parten te spelen omdat ik soms ook kwaad word en reageer met irritatie op haar en dat is voor mij niet aanvaardbaar omdat, hoe 'echt' en gegrond die ervaring en reactie van irritatie en kwaadheid ook kan lijken in het moment waarin het naar boven komt, het is in wezen nooit redelijk of gegrond omdat het nog altijd een reactie is die binnenin mezelf gebeurt en die op zich niets te maken heeft met die individu waar ik mezelf op voel en zie reageren.

Dus in het moment waarin ik besefte dat ik in reacties aan het gaan was in relatie tot die persoon en begreep dat ik die reacties niet wil laten verdergaan of opbouwen in mezelf, sprak ik zelf-vergeving voor mezelf om mezelf te kunnen aarden en stabiliseren in mezelf zodat ik mezelf niet laat sturen of bepalen door emotionele ervaringen en reacties in mezelf en om ervoor te zorgen dat ik uiteindelijk niet handelingen zou gaan verrichten en beslissingen zou gaan maken of mezelf zou uitdrukken op basis van die emotionele reacties in mezelf.

Omdat, ik bedoel maar, als ik die reacties in mezelf zomaar zou laten bestaan zonder er iets aan te doen, en zonder te onderzoeken waar die reacties vandaan komen, waar het eigenlijk is dat ik op aan het reageren ben en waar het probleem werkelijk ligt, dan zullen de reacties blijven opkomen en ze zullen steeds sterker worden omdat ze op zichzelf verder bouwen en omdat ik zelf geen oplossing heb gecreëerd voor het probleem dat zich binnenin mezelf aan het afspelen is. En uiteindelijk zal er een moment komen waarin ik de reacties niet meer kan binnenhouden en waarin ze fysiek worden.

En dan zal ik oftewel een woede-uitbarsting krijgen, of dan zal ik lopen mokken of misschien zal ik kwaad over haar gaan praten tegen een ander persoon om 'stoom af te laten'. Wat het ook is dat ik uiteindelijk zal doen om druk van de ketel van reacties te laten, het zal altijd leiden tot gedrag waar ik mij nadien over zal schamen en waar ik nadien spijt van zal hebben. Omdat, als ik in de beginfase van de reactie mezelf even had gestopt om binnenin mezelf te kijken in zelf-eerlijkheid, dan zou ik onmiddellijk hebben ingezien dat mijn reacties nooit iets te maken hadden met die ander persoon en dat het altijd te maken had met een deel van mezelf dat ik aan het onderdrukken was in het bijzijn van haar of een idee dat ik van haar gevormd had in mijn geest waardoor ik mezelf niet volledig toestond mezelf uit te drukken als wie ik ben, enzovoort…

Als ik in de eerste plaats zelf-eerlijkheid had toegepast dan zou ik nooit tot die woede-uitbarsting gekomen zijn waarin ik nu eigenlijk bezig ben die persoon aan te vallen. En het is in dat aanvallen van een ander, dat je tegelijkertijd een schuldgevoel en een gevoel van schaamte creëert in jezelf omdat je diep vanbinnen weet dat je je woede tegenover jezelf onterecht aan het uitwerken bent op iemand anders en dat je een ander aan het beschuldigen bent van iets waar je zelf geen verantwoordelijkheid hebt willen nemen.

In de volgende blog deel ik welke zelf-vergeving ik heb toegepast in het moment waarin ik de reacties zag opkomen in mezelf in relatie tot deze persoon in mijn omgeving waarmee ik mezelf heb kunnen stabiliseren om de reacties niet te laten escaleren.

No comments:

Post a Comment