Dag 356: Is Seksualiteit in de Geest een vorm van Schitzofrenie? - Seksuele Paranoia Series

Dit is een verderzetting van "Dag 355: Wat zijn de Consequenties van Seksualiteit als Geheim?"
in de Seksuele Paranoia Series, waarin we de 'Paranoia' van Seks en Seksualiteit bekijken, onderzoeken en corrigeren. We breien verder op volgende Statement:

"En dus doen we opzettelijk alsof seksualiteit zelfs niet bestaat - ik bedoel, we willen het, we denken erover na, we verlanger ernaar, we fantaseren erover, we zijn ernaar op zoek --- maar tegelijkertijd doen we alsof het niet echt bestaat en alsof het geen deel uitmaakt van wie wij zijn en van onze wereld en ons leven door er nooit over te praten, althans niet op een open, intieme, eerlijke, directe en rechtuite manier. Het is absoluut fascinerend om te zien hoe seksualiteit haast een totaal schitzofrene realiteit is in en als de mens - waarin mensen in complete afscheiding bestaan van hun eigen lichaam, van het lichaam dat in wezen in elk moment, constinu, constant en helemaal seksueel is."


Zelf-Vergeving Dimensie

Ik vergeef mezelf dat ik een Schitzofrene vorm van Seksualiteit heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in mezelf door mezelf te hebben toegestaan van seks en seksualiteit een 'taboe' te maken in mijn geest - en door te hebben aanvaard van mijn omgeving dat 'seks iets is waar niet/nooit over gepraat wordt' en dat 'praten over seks en al wat te maken heeft met de seksualiteit van/in het lichaam slecht/negatief/fout/stout is' --- en dat ik daarin mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat ik, door 'seks en seksualiteit' te beoordelen als iets 'slecht' en 'negatief', de beslissing had gemaakt, in mijn onderbewustzijn, dat ik zal ontkennen en negeren dat seksualiteit bestaat in mezelf, uit angst om gestraft te worden en gezien/beoordeelt te worden door mijn omgeving als 'een slecht persoon' --- waarin ik een heel deel van 'wie ik ben' in en als mezelf als het fysieke lichaam heb onderdrukt in mijn 'gewaarzijn'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat er consequenties zijn wanneer ik een aspect/deel/dimensie van het bestaan in en als mezelf zomaar ontken, verberg, negeer en onderdruk - omdat, gewoon omdat ik het persoonlijk niet wil zien of aanvaarden, wil niet zeggen dat het weggaat en verdwijnt wanneer en als ik het negeer en doe alsof het niet bestaat --- het wil enkel zeggen dat dat deel van mezelf/de realiteit dat ik negeer/verwerp/onderdruk/verberg de vrijheid krijgt om zich te ontwikkelen, vormen en uitdrukken zonder enige sturing of begeleiding en dan uiteindelijk macht en controle zal kunnen uitoefenen over mij op een manier die consequentieel is, omdat ik nooit de verantwoordelijkheid genomen heb om ervoor te zorgen dat dat deel van mezelf en de realiteit zich ontwikkelt op een manier die het beste is voor mezelf en mijn omgeving

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat hoe seksualiteit bestaat in de menselijke geest, in de vorm van fantasiëen, verbeelding, verlangens, ideëen, gedachten en gevoelens, niet is wie de mens werkelijk is in en als het fysieke lichaam is - maar eerder een consequentie/gevolg/resultaat is van hoe de mens seksuele onderdrukking heeft toegestaan te bestaan in zichzelf door 'seksualiteit' te hebben aanvaard in en als het collectieve bewustzijn als een 'taboe' --- waardoor/waarin de seksuele uitdrukking en 'wezenlijkheid' in en van het lichaam zich is gaan ontwikkelen, vormgeven en sturen op een manier die niet het beste is voor de mens en het leven op aarde, omdat de mens nooit verantwoordelijkheid genomen heeft om zichzelf in en als seksualiteit en seksuele uitdrukking/ervaring te sturen en ontwikkelen op een manier die het beste is voor allen

en dus ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat 'seksualiteit' in en als de menselijke geest in de vorm van fantasiëen, gedachten, verlangens, gevoelens en verbeelding, niet 'natuurlijk' is en dat de mens de stelling dat 'seksuele verlangens in en als de geest natuurlijk zijn' enkel gebruikt als een rechtvaardiging en excuus om geen verantwoordelijkheid te nemen voor onszelf in en als seksualiteit en om niet eerlijk te zijn met onszelf over wat we hebben toegestaan te bestaan in en als onze geest als onze ervaring van 'seksualiteit' --- omdat we eigenlijk angst hebben van 'seksualiteit', omwille van de 'taboe' die we hebben aanvaard en toegestaan te bestaan in en als het collectieve menselijke bewustzijn

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien, te beseffen en te begrijpen dat/hoe ik, door 'seksualiteit' te beoordelen als 'negatief' en 'slecht', in en als een gegeneraliseerd geloof-systeem - dat ik daardoor mezelf heb verblind van de realiteit van hoe seksualiteit werkt en functioneert, wat seksualiteit is, wie ik ben in en als seksualiteit en hoe seksualiteit bestaat in en als het leven op aarde --- en dat ik dus nooit in staat geweest ben om te zien welke consequenties seksualiteit, als hoe ik het aanvaard en toegestaan heb te bestaan in en als de geest als gedachten, fantasiëen, verlangens en gevoelens, precies heeft in en als de fysieke werkelijkheid en hoe ik bijgevolg seksualiteit kan corrigeren, sturen en vormgeven zodat het bestaat op een manier die het beste is voor het leven op aarde als mezelf


Wordt vervolgd in Dag 357

Dag 316: Verkrachting in België en het Recht-Systeem

Probleem:


In de loop der jaren heeft men de verkrachters ondergebracht in verschillende categorieën :
 
1. In de jaren 50 brachten twee typologieën (2) die delinquenten onder in 3 types :
— de « explosieve aanranders » of personen voor wie de agressieve seksuele daad een uitbarsting is van verdrongen en onderdrukte seksuele impulsen.
— de « sadistische aanranders » : zij die per definitie haat jegens vrouwen koesteren.
— de « antisociale agressieve delinquenten » : mannen voor wie verkrachten gelijk is aan plunderen. Zij « stelen » seks zoals zij geld of voorwerpen stelen. Hun strafblad is doorgaans erg gevuld, en hun antisociaal gedrag blijkt uit vele aspecten van hun dagelijkse leven, en niet alleen uit hun gedrag jegens vrouwen (beschrijving van een vorm van psychopathie).

Kortom, volgens deze classificatie verkracht de man ofwel omdat hij met onbewuste seksuele verlangens kampt, ofwel omdat hij een diepe afkeer heeft van vrouwen, ofwel omdat hij een psychopaat is. In ieder geval is het doel van de verkrachting altijd de seksuele bevrediging.

2. In de jaren 60 blijven die categorieën grotendeels overeind, maar worden er enkele nieuwigheden toegevoegd : zo wordt met de invloed van alcohol rekening gehouden, waardoor de man de bevrediging van zijn seksuele verlangens niet meer kan uitstellen (drunken variety), en komt er een categorie van aanranders die lijden aan het « maagd-prostituee complex » en die vrouwen in twee categorieën verdelen : de goede en de slechte. Die mannen zullen respect tonen voor de eerste, maar niet voor de tweede categorie, met wie men « doet wat men wil » (double standard variety) (3) .
Het kan thans lijken of die categorieën slechts een anekdotisch beeld van de feiten bieden, doch zij gaan ervan uit dat een verkrachter in de eerste plaats op zoek is naar seksuele bevrediging.
3. In de jaren 70 komt er een grondige verandering in deze classificaties, door toedoen van de vrouwenbewegingen. Verkrachting wordt voortaan beschouwd als een gewelddadige vorm van sociale controle, met de bedoeling om de ondergeschikte positie van de vrouw te bevestigen (4) . Seksuele bevrediging wordt niet langer beschouwd als het belangrijkste motief voor een verkrachting. Verkrachting is een uiting van zuivere agressie, van machtsvertoon. Het gedrag van de man zou het gevolg zijn van onze seksistische samenleving waarin hij altijd zijn kracht en zijn heerschappij moet bewijzen. Volgens deze opvatting is de man niet ziek, hij is integendeel « normaal » en hij verkracht omdat de maatschappij hem op een bepaalde manier gevormd heeft.

4. Dat door feminisme ingegeven standpunt heeft een invloed gehad op de typologieën. Later gaan auteurs verkrachters immers onderverdelen door rekening te houden met beide criteria (seksuele bevrediging en agressiviteit), en categorieën onderscheiden naar gelang een van die criteria het haalt (5) .

5. Wie zijn de verkrachters ? Waarom verkrachten mannen ? Op deze twee vragen is het onmogelijk een eenduidig antwoord te geven. Er bestaan waarschijnlijk evenveel antwoorden als er verkrachters zijn ... Belangrijk is dat rekening wordt gehouden met alle factoren die geleid hebben tot de daad. Wij moeten onze aandacht toespitsen op alle aspecten die het leven en de persoonlijkheid van de dader bepaald hebben, en ons niet beperken tot het meest in het oog springende aspect. Specialisten zijn het er vandaag over eens dat een multifactoriële behandeling van seksuele delinquentie vereist is. De delinquenten moeten onderzocht worden op psychiatrisch, psychologisch, psychopathologisch, psychoseksuologisch en psychocriminologisch vlak.

http://www.senate.be/www/?MIval=/publications/viewPub.html&COLL=S&LEG=3&NR=1329&VOLGNR=1&LANG=nl


Wat interessant is in het proberen verklaren waarom bepaalde mannen vrouwen verkrachten, waarom verkrachting dus bestaat - is dat psychologen trachten het gedrag 'verkrachting' te omschrijven, belabelen en definiëren op basis van de uiterlijke kenmerken en allerlei veronderstellingen van waarom een specifiek persoon verkrachtings-gedrag heeft vertoond. Maar, wat men kan bemerken is dat er op geen enkele manier werkelijk geweten wordt wat verkrachting nu precies veroorzaakt en met andere woorden hoe men er een oplossing voor kan vinden.

De wetenschap heeft zich erbij neergelegd dat we 'nooit zullen weten wat er omgaat in de geest van een individu' en dat we bijgevolg dus ook nooit in staat zullen zijn om tot werkelijke oplossingen te komen  - we kunnen enkel giswerk verrichten door logische verbanden trachten te leggen tussen 'oorzaak' en 'gevolg'.

Wat zou nu eigenlijk de reden zijn waarom we op geen enkele werkelijke substantiele manier in staat lijken te zijn om in te zien wat er omgaat in de geest van bijvoorbeeld 'Marc Dutroux', gewezen pedofiel, kindverkrachter en -moordenaar? Marc Dutroux is immers 'het monster' van België, iemand waar mensen angst van hebben, en die, omwille van die angst, maar moet rotten in de cel voor de rest van zijn dagen.

Waarom zit Marc Dutroux in de cel voor de rest van zijn leven? Het is niet gedaan vanuit praktisch opzicht, vanuit een inzicht in wat het beste resultaat zal produceren voor het individu en de samenleving - we weten immers zogezegd niet wat er omgaat in zijn geest, hoe kunnen we dan in staat zijn om oplossingen te vinden of op welke manier dan ook te doen wat noodzakelijk is om ervoor te zorgen dat hij zijn misdaad niet meer begaat en dat er nooit nog iemand die misdaad zal begaan?

Waarom Dutroux in de cel zit is eerder omwille van emotionele redenen die de bovenhand gekregen hebben over gezond verstand en rede. Mensen voelen zich langs de ene kant verontwaardigd en kwaad omdat hij 'iets heel slechts heeft gedaan' en dus mensen willen dat hij 'boete doet', dat hij zich zelf heel slecht voelt over wat hij heeft gedaan, en langs de andere kant hebben mensen angst van Dutroux, omdat ze niet begrijpen waarom hij heeft gedaan wat hij deed en hem dus zien als een 'monster', een 'demon', die ontsprongen is uit de persoonlijke fantasiewereld en veelal bepaald wordt door de angst van het onbekende in de mens.

Maar wanneer je kijkt naar de eigenlijke praktische achtergrond van waarom Dutroux, om maar één iemand te noemen die we allemaal kennen,  in de cel zit, dan zal je merken dat daar niets van aan is en dat de enige reden waarom hij, en zovele anderen, daar zit 'weg te rotten' in die cel is omwille van emotionele reacties van mensen in de samenleving --- reacties die over het algemeen gebaseerd zijn op een onwetendheid en gebrek aan inzicht van mensen in hoe de realiteit werkt, hoe de menselijke geest bijvoorbeeld zich ontwikkeld, en hoe bijvoorbeeld een bepaalde persoonlijkheid zich kan ontwikkelen in een specifiek individu tot een 'pedofiel', met andere woorden tot 'iemand die verlangt om kinderen te verkrachten, misbruiken en vermoorden en die zichzelf ook niet kan beregelen/controleren/tegenhouden om dit niet te doen in en als de fysieke werkelijkheid'.

Dus, waarom is het en hoe komt het dat ons Recht-Systeem nog steeds gebaseerd is op een Middel-eeuwse manier van omgaan met de realiteit, namelijk puur emotioneel en dus onwetend en blindelings, ondanks al het wetenschappelijk onderzoek door Freud, Jung, Piaget, Erikson, Kohlberg en anderen in verband met hoe een persoonlijkheid zich ontwikkeld in een individu, waarin duidelijk wordt dat er specifieke vastgelegde stadia van ontwikkeling zijn en dat het menselijk brein als een computer is die bepaalde 'programma's' nodig heeft om fatsoenlijk te functioneren, en dat iemand zoals Dutroux  dus niet 'kwaadaardig' is maar simpelweg ergens een fase niet heeft kunnen doorlopen om de één of andere reden en daardoor niet is kunnen uitgroeien tot een welgevormd en 'normaal' individu?

Is het niet eigenaardig dat ons Recht-Systeem meer weg heeft van een systeem dat bestaat om de emotionele reacties/ervaringen in de mens, zoals wraak, woede, haat en angst, te rechtvaardigen en valideren door bijvoorbeeld mensen te doen 'boeten' door middel van geldstraffen en/of gevangenisstraf - dan een systeem dat zich daadwerkelijk toespitst op het 'recht-zetten' van problemen die zich voordoen in onze samenleving? Elk individu die een misdaad begaat wordt immers over dezelfde kam geschoren, op dezelfde manier als hoe kinderen in het school-systeem over dezelfde kam geschoren worden en er niet gekeken wordt naar de individuele verschillen tussen mensen en wat er nodig is om elk mens op de meest optimale manier te ondersteunen in zijn ontwikkeling.

Zodoende zetten we onszelf schaak in het werkelijk 'corrigeren' van mensen zoals Dutroux, en dus het corrigeren van onze samenleving - omdat we blijven steken in 'achterlijke'/'middel-eeuwse' emotionele reacties op bepaalde fenomenen, zoals iemand die kinderen verkracht en vermoord, en daarin voorbijlopen aan de realiteit van de situatie, het waarom en het hoe van de situatie --- omdat we niet willen inzien dat Dutroux niet 'slecht' is, noch is hij een 'monster' of 'demon', hij is gewoon het resultaat van een stoornis/storing/obstructie in het ontwikkelingsproces van zijn menselijke geest.


Oplossing:

Willen we een Recht-systeem dat niet enkel de problemen in de samenleving aantoont en beboet, maar ze ook werkelijk oplost en 'corrigeert' - dan is het nodig dat het rechtsysteem werkt aan de hand van en op basis van een wetenschappelijk onderbouwd inzicht in de menselijke geest en NIET op basis van Emoties. Wat zijn we immers aan het 'bestraffen' en 'beboeten' wanneer iemand een misdaad heeft begaan - wanneer die persoon zelf niet eens inzicht heeft in zijn motivaties en innerlijke driften en drijfveren die hem gestuurd hebben om te doen wat hij heeft gedaan? Wat bereiken we daar eigenlijk mee? Enkel een verdere onderdrukking van het individu in zichzelf en een verwarring/conflict in het individu omdat hij missschien wel cognitief 'weet' dat hij 'iets fout heeft gedaan', maar hij is geen stap verder in het begrijpen van zichzelf of inzicht hebben in waarom hij heeft gedaan wat hij deed of wie hij is in en als zijn daden, waardoor hij uiteraard ook niet in staat is om zichzelf werkelijk te 'corrigeren' en veranderen tot een beter mens.

Zolang mensen dus emotioneel blijven reageren op een realiteit die, als bewezen door de wetenschap, duidelijk een PROGRAMMA/SYSTEEM is waarin ALLES verklaard en uitgelegd en voorspeld kan worden, zelfs de menselijke geest, zal de mens ook niet in staat zijn om te werken met dat programma en het programma vorm te geven op een manier die het beste resultaat produceert voor iedereen.

Toont het ook niet een apathie in onze samenleving en een gebrek aan werkelijk geven om wat er gebeurt met onze kinderen --- wanneer we weigeren om 'De zaak Dutroux' te bekijken vanuit Gezond Verstand en werkelijk te doen wat noodzakelijk is, volgens het 'programma' van de Geest van Dutroux, om dat programma te 'herprogrammeren' en Dutroux dus te ondersteunen in enerzijds het begrijpen van zichzelf en anderzijds zichzelf corrigeren en veranderen --- en wanneer we duidelijk enkel geïnteresseerd zijn in onze persoonlijke emotionele bevrediging waarin wij niet willen loslaten van onze wraakgevoelens - en 'boeten zal hij!!', zelfs wanneer het duidelijk is dat dit geen echte oplossing biedt, en enkel de problemen even van de baan schuift en onderdrukt.

Qua 'menselijke evolutie' staan we overduidelijk nog nergens - want, ondanks al onze kennis en wetenschap, blijven we dezelfde patronen herhalen van blindelings en stomweg emotioneel reageren op de realiteit en de FEITEN negeren -- enkel en alleen om een persoonlijke emotie te kunnen bevredigen -- zoals 'zoete zoete wraak' wanneer we weer iemand die 'iets fout gedaan heeft' kunnen opsluiten en doen 'boeten voor zijn zonden'.

Een punt die deze 'achterlijkheid' in onze aanpak in het Recht-Systeem faciliteert, is hoe geld een rol speelt in het bepalen van de 'vrijheid' die het recht-systeem krijgt om bijvoorbeeld grondige onderzoeken uit te voeren naar al de factoren die meespelen in het plegen van een misdaad en het ontwerpen van specifieke 'correctionele-programma's' om individuen werkelijk te ondersteunen zodat ze voor zichzelf kunnen inzien dat ze niet 'de misdadiger' zijn, maar dat hun daden het gevolg waren van een dysfunctioneel 'geestesprogramma'/'bewustzijns-systeem' - en dat ze wel degelijk in staat zijn om zichzelf te herprogrammeren en veranderen tot wat het beste is voor zichzelf op individueel vlak maar ook op maatschappelijk vlak.

En de correctionele programma's die wel ter beschikking gesteld worden door het gerecht, zijn niet werkelijk toegespitst op het ondersteunen van het individu om zichzelf te kunnen corrigeren, zodat ze zelf een vruchtbaar leven kunnen leiden, als volwaardig deel van een gezonde samenleving - maar eerder op het trachten de 'misdadiger' doen inzien dat hij iets 'fout gedaan heeft' en ervoor zorgen dat hij zich schuldig voelt. Volgens ons is dat immers een teken dat iemand 'normaal' en 'gezond van geest' is, wanneer hij zich schuldig voelt over zijn misdaden. Maar dat 'schuldgevoel' heeft niet eens iets te maken met de persoon zelf, maar meer met ons, en ons verlangen naar 'wraak' -- in de trant van 'wij voelen ons slecht (angstig/kwaad) bij wat jij gedaan hebt, dus nu moet jij je ook slecht voelen'. Het is dus ook geen wonder dat criminaliteit blijft bestaan in onze samenleving --- omdat mensen simpelweg de ondersteuning niet krijgen die ze nodig hebben om een gezond mens te worden. Want... het systeem geeft nu eenmaal niet werkelijk om het individu. Ja, zelfs in een 'socialistische staat'.


Onderzoek de Equal Life Foundation die staat voor het nemen van verantwoordelijkheid voor onszelf als mens-wezens en om te bewijzen dat we werkelijk geëvolueerd zijn en in staat zijn om ons niet te laten sturen door oppervlakkige en ego-centrische emotionele reacties maar eerder door gezond verstand, en dus in staat zijn om de samenleving aan te pakken en vorm te geven tot een samenleving die het beste is voor elk individu.

En steun het Basis Inkomen Garantie Voorstel -- dat een inherente voorwaarde is voor een systeem dat geeft om het individu - en dat onze samenleving ook zal ondersteunen om werkbare oplossingen te vinden voor bijvoorbeeld verkrachting.