Dag 810: Hoe definieer jij jezelf? Aan de hand van je fouten of je vermogen om eruit te leren?

Een diepgeworteld patroon waar ik me meer en meer van gewaar wordt, is een haast automatische reflex om in reacties zoals beoordeling, onderdrukking, ontkenning en frustratie te gaan in relatie tot "fouten" die ik mezelf zie maken of gemaakt heb. "Fouten" in de zin van dingen die ik deed en uitdrukte op extern zowel als intern niveau waarvan ik diep vanbinnen wist dat het niet mijn "potentieel" was en niet overeen kwam met wie en hoe ik weet dat ik zou kunnen zijn, met de beste versie van mezelf.

Bijvoorbeeld momenten waarin ik reageer met kwaadheid op iemand, waarin ik meedoe aan roddel, manipulatie, onoprechtheid, jaloezie, haatvolheid maar ook onzekerheid, angst, minderwaardigheid -- allemaal uitdrukkingen en ervaringen waarin ik mijn potentieel als het ware verminder en onderdruk. Mijn potentieel zijnde mijn vermogen om stabiel, kalm, zelfzeker, oprecht, authentiek, medelievend en begripvol - in de plaats van emotioneel en reactief - te zijn.

Het is voor mij steeds een "natuurlijke" reactie en gewoonte geweest om angst te hebben om fouten te maken en om mezelf te beoordelen wanneer ik dacht dat ik een fout gemaakt had. Vooral wanneer die "fout" in relatie tot andere mensen was, was ik ook steeds zeer hard tegen mezelf en wikkelde ik mezelf in ervaringen van schaamte en schuldgevoel om mezelf als het ware te "straffen" voor de "fout" die ik gemaakt had.

Het is in feite pas recentelijk dat ik ben gaan inzien dat het zo helemaal niet hoeft te zijn en dat het zelfs steeds zo is dat als en wanneer ik een "fout" maak, het eigenlijk een teken is dat er iets was dat ik nog niet wist, dat ik nog iets moest leren en dat ik als het ware mijn gewaarzijn van mezelf en mijn realiteit moest uitbreiden.

Jezelf beoordelen voor de fouten die je begaat duidt er immers op dat je ergens van jezelf verwacht dat je "perfect" bent en dat je als het ware alwetend bent. De realiteit is echter dat het leven een leerproces is in de zin van dat perfectie iets is dat je maar bereikt door te leren uit "fouten". En wat ik tot dusver geleerd en begrepen heb is dat jezelf beoordelen voor je fouten zelf-sabotage is omdat je meer tijd spendeert aan je schuldig voelen dan onderzoeken wat je kan leren uit de "fout" en hoe je jezelf kan veranderen.

Zelf-beoordeling is zelfs op bepaald vlak een teken dat je niet wil leren uit je fouten - een teken dat je angst hebt van verandering. Diep vanbinnen weet je immers dat als je je fouten gaat aanzien als een leerproces, dat je dan zal veranderen, terwijl als je jezelf voor je fouten beoordeelt zet je jezelf vast in emotionele reacties en sta je jezelf niet toe om te leren, om inzicht te ontwikkelen en te veranderen.

Wat ik dus nu doe als eerste stap in het veranderen van dit patroon van het definieren van mezelf aan de hand van mijn fouten is zelf-vergeving toepassen wanneer ik merk dat ik diep vanbinnen hard ben tegen mezelf omwille van een of andere "fout" die ik denk gemaakt te hebben. Zo assisteer ik mezelf om in dat moment mijn benadering en bijgevolg ook ervaring te veranderen in relatie tot die "fout" en geef ik mezelf de ruimte om te ademen, om te leren en te groeien.

In de volgende blog deel ik de zelf-vergeving statements die ik toepas om dit patroon voor mezelf te veranderen.

Dag 750: De Onderontwikkelde Vermogens van Volwassenheid

Zoals ik in Dag 749: Kijk niet zo Serieus! ter sprake bracht is het maar al te vreemd hoe je als volwassene bepaalde herinneringen uit je kindertijd met je kan meedragen en je interne ervaringen en beleving in relatie tot je omgeving en de mensen om je heen volledig kan vormen rond die herinneringen uit je kindertijd. Het is een vreemd fenomeen dat in ons allemaal in meer of mindere mate bestaat. En het steekt de kop op elke keer wanneer je bijvoorbeeld emotioneel reageert op iets of iemand. Elke keer wanneer jij iets persoonlijk neemt en op een persoon reageert met angst, onzekerheid, kwaadheid, frustratie, depressie, enzovoort.

Die emotionele reacties zijn als het ware een resultaat van al de lagen van bewustzijn die jij doorheen je leven hebt opgebouwd op de aanvankelijke emotionele reacties die je ervoer in bepaalde momenten tijdens je kindertijd. Dit wil dus zeggen dat je die momenten tijdens je kindertijd waarin jij je op een bepaalde manier ervoer tegenover je omgeving nog steeds de macht geeft om jouw ervaring van jezelf en van je omgeving te kleuren en te sturen. En dat is op zich absurd omwille van de simpele reden dat je geen kind meer bent. Je bent een volwassene, namelijk een individu in deze wereld die de capaciteit en het vermogen heeft om zichzelf uit te drukken, om beslissingen te maken, om op een rationele en redelijke manier om te gaan met situaties en met je eigen interne reacties op situaties, om te onderzoeken hoe deze wereld in elkaar zit en om tot oplossingen te komen voor dingen zoals je emotionele reacties op situaties.

Maar het feit dat je je nog steeds laat sturen door emoties en gevoelens, die dan je gedachtenpatronen en uiteindelijk je gedrag kleuren en dirigeren, laat in wezen zien dat je nog niet hebt losgelaten van je herinneringen en je staat van zijn waar je je in bevond toen je een kind was. Toen je een kind was, ervoer je immers jezelf en je omgeving als niets dan impulsen die op je afkwamen. Je bevondt je in een proces van leren en ontwikkelen. Je wist nog niet hoe en waarom je omgeving bestaat zoals ze bestaat, of hoe en waarom mensen zich gedragen zoals ze zich gedragen. Er waren momenten waarin je reageerde met angst op iemand maar je niet zag of wist waar die angst vandaan kwam en je ook niet in staat was om te begrijpen waarom je je angstig voelde. Je had het vermogen niet om dingen in perspectief te plaatsen en te relativeren.

Maar als volwassene heb je dat vermogen wel. Als volwassene heb jij het vermogen om terug te blikken op je eigen herinneringen die je met je meedraagt, herinneringen van momenten waarin jij iets of iemand in je omgeving bijvoorbeeld als bedreigend of aanvallend ervoer, te onderzoeken. Je bent in staat om dan in de plaats van opnieuw in de emotie te stappen die je in dat moment ervoer eerder het moment te onderzoeken door jezelf bijvoorbeeld in de schoenen te plaatsen van de betrokken individuen en gezond verstand toe te passen. Gezond verstand toepassen wil zeggen dat je leert begrijpen waarom dat moment zich afspeelde zoals het dat deed, waarom de persoon in kwestie zich gedroeg zoals die zich gedroeg en waarom jij jezelf ervoer zoals je je ervoer.

Het is inderdaad een vreemde kwestie dat wij als mens zo kunnen blijven steken in het verleden en kunnen blijven vasthouden aan een herinnering, namelijk iets dat op zich in wezen niet echt is, en dat we die herinnering zoveel macht geven over wie we zijn dat we soms in angst bestaan om de herinnering opnieuw te beleven. Ik bedoel maar, is het dan niet dat we eigenlijk angst hebben van onze eigen onwetendheid en kortzichtigheid omdat we zelf nooit de moeite gedaan hebben om het moment in de herinnering te begrijpen en zodoende de emotionele ervaringen die we eraan gekoppeld hebben los te laten?

Wordt vervolgd in Dag 750

Dag 685: Van Opgeven naar Zelf-Uitbreiding

Als verderzetting op de voorgaande blogs in verband met het beginnen aan iets nieuw, zoals een nieuw project of een taak die je nog nooit eerder uitgevoerd hebt, ga ik in deze blog verder met een praktisch voorbeeld.

De reden waarom dit het onderwerp geweest is van mijn blogs de laatste tijd, is omdat ik zelf een nieuw project begonnen ben en omdat wat ik in de voorgaande blogs omschreven heb in verband met de zelf-saboterende patronen in de geest die zich kunnen afspelen ook is wat ik heb ondervonden en gerealiseerd terwijl ik dit nieuwe project stap voor stap begon uit te voeren.

En ik ben mezelf enorm dankbaar dat ik mijn proces bewandeld heb om te onderzoeken wat er in mijn geest omgaat omdat het me in staat gesteld heeft om de patronen in de geest de bovenhand niet te laten nemen en om ervoor te zorgen dat ik dit nieuwe project niet uiteindelijk zal opgeven maar dat ik in de plaats daarvan net doorzet wanneer er obstakels op mijn weg komen.

In het verleden had ik telkens opnieuw opgegeven wanneer ik iets nieuws was begonnen, en dat werd voor mij een vicieuze cyclus waarin mijn constante opgeven mijn zelf-beeld bepaalde en mijn negatieve zelf-beeld dan op zich weer ervoor zorgde dat ik uiteindelijk opgaf waar ik aan begonnen was.

Nu ben ik mij echter zoveel meer bewust van de patronen die zich in mijn geest afspelen, en van hoe het is dat de positieve gevoelens en gedachten de negatieve emoties en gedachten vormgeven en hoe dat dan invloed kan hebben op mijn fysieke gedrag. En daardoor kon ik, mits een het toepassen van het gereedschap van schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctie, het patroon van opgeven zien aankomen lang voordat het zich zou uitdrukken in fysiek gedrag en had ik dus het vermogen en de macht om het patroon te stoppen en dus te voorkomen dat ik dit nieuwe project zou opgeven.

Hier eindigt het verhaal echter niet, omdat beginnen aan iets nieuws en jezelf uitdagen met het leren en ontwikkelen van een nieuwe vaardigheid, brengt zoveel meer in jezelf naar boven. Je plaatst jezelf immers in een proces van zelf-verandering omdat je, naarmate je vaardigheden, vermogens en inzichten uitbreiden, zelf als individu ook gaat uitbreiden. Je kan dus haast niet anders dan veranderen wanneer je nieuwe richtingen uitslaagt in je leven en wanneer je nieuwe dingen leert.

Daarom is het ook zo moeilijk eens we volwassen zijn om werkelijk nieuwe dingen te leren en om onszelf als individue werkelijk nog te veranderen of uit te breiden. We hebben tegen die tijd namelijk al een bepaalde 'identiteit' ontwikkeld gebaseerd op de relaties die we gevormd hebben, het werk dat we doen of de richting die we hebben uitgeslagen in ons leven.

In de volgende blog deel ik welke nieuwe ervaring in mezelf naar boven kwam eens ik de beslissing gemaakt had om 'ervoor te gaan' om iets nieuws te creëren zonder op te geven.

Dag 596: Van Droefheid tot Depressie - Hoe we Onze Emoties doen Groeien

 Dag 596: Van Droefheid tot Depressie - Hoe we Onze Emoties doen Groeien

Het Veranderingsproces van de Emotie van Onzekerheid

 Het Veranderingsproces van de Emotie van Onzekerheid - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.com/#sthash.XQmCtCCH.dpuf

...Omdat, ik bedoel, het is in feite maar vreemd dat er dingen bestaan in mezelf die ik zelf niet aangenaam vind en die ik verwerp. Het feit dat die dingen in mezelf bestaan wil zeggen dat ik er op een bepaald niveau in mezelf wel het nut van inzie, maar dat ik de specifieke achterliggende redenen voor mezelf verborgen houdt omdat het een realiteit van mezelf zou blootleggen die ik eigenlijk liever niet onder ogen kom. Dag 595: Hoe we Demonen maken van onze Emoties

Dat is het punt waarvan ik gemerkt heb dat ik mezelf erin afscheid van mijn eigen geest en dat eigen lijkt te zijn in en aan de menselijke geest en aan de oorsprong lijkt te liggen van veel zogezegde 'aandoeningen' of emotionele en mentale 'stoornissen' - dat er dingen in onszelf bestaan waar we onszelf tegen verzetten en waar we onze verantwoordelijkheid voor verwerpen. Dingen die we aanzien en ervaren als een soort van 'demonische entiteiten' die in onze eigen geest dwalen.

En met demonische entiteiten bedoel Ik de emotionele ervaringen die in onszelf naar boven komen en waarop we reageren met weerstand en met gedachten zoals 'oh neen niet dit weer' of 'zo wil ik mij niet voelen' en 'waarom voel ik mij steeds zo?!'. Emotionele ervaringen en reacties in onszelf waarmee we een relatie van 'onschuld' hebben gevormd. Onschuld in de zin van dat we een positie en standpunt innemen in onszelf van het 'slachtoffer' in relatie tot die emoties en waarin we ons soms overspoeld of overgenomen voelen door zulk 'n ervaringen en het gevoel hebben dat we geen keuze hebben en dat die ervaring macht heeft over ons.

Emoties die dan uiteindelijk zogehete 'aandoeningen' en 'stoornissen' worden waar we dan medicatie voor gaan nemen of op therapie voor gaan of spirituele ervaringen door gaan opzoeken, enzovoort. En dat allemaal gewoon omdat we ons in feite niet meer herinneren waar, wanneer en hoe die emotionele toestand begonnen is. We herinneren ons met andere woorden de tijd niet meer toen die emoties nog niet zo intens waren en toen we zelf aanzet gaven om de emoties in onszelf op te wekken omdat we er een specifiek doel en nut voor hadden.

Ik herinner mij bijvoorbeeld de eerste keer dat ik de emotie van droefheid ervoer in mezelf in relatie tot sociale situaties, en dat was specifiek omdat ik merkte dat wanneer ik mezelf ging afzonderen van de groep en wat beteuterd in een hoekje ging zitten, dat er dan mensen naar mij toe kwamen om mij te vragen hoe het met mij ging en ik dus bijgevolg de aandacht kreeg waar ik naar verlangde. Dat was dus mijn motivatie om zelf opzettelijk de emotionele ervaring van droefheid in mezelf te gaan genereren en activeren - hetgeen dan uiteindelijk op latere leeftijd uitgroeide tot een ervaring van depressie. En tegen die tijd herinnerde ik mij allang niet meer hoe het begonnen was en aanzag ik de ervaring van depressie als iets dat mij overkwam en iets dat greep heeft op mij.

En met de emotionele ervaring van onzekerheid in relatie tot sociale situaties is het net zo. Er was wel degelijk een periode in mijn leven dat die onzekerheid nog niet bestond en dat mijn interacties met de mensen in mijn wereld en omgeving heel 'natuurlijk' verliep  en dat zo'n emotionele reacties niet in mij bestonden. Dat wil dus zeggen dat er een specifiek punt in mijn leven was waarop ik die emotionele ervaring zelf ben gaan opzoeken en ben beginnen voeden omdat ik merkte dat het een bepaald nut had.

Dag 490: Het Verlangen naar Validatie en Aanvaardde Zelf-Vernietiging

Om terug te komen op het punt van hoe Gevaarlijk het verlangen naar Validatie is dat in ons geconditioneerd is tijdens onze kindertijd door onze omgeving. Ik bedoel, het lijkt een onschuldig iets, hoe dit verlangen zich ontwikkeld - door middel van hoe ouders en leerkrachten en elke andere volwassene in de omgeving van een kind dat een persoonlijke agenda heeft in relatie tot het kind, dit kind manipuleren, bedreigen en verleiden met beloningen en straf op subtiele en onsubtiele wijzen, zonder werkelijk stil te staan bij de gevolgen die deze schijnbaar kleine handelingen hebben op het kind. Omdat, volwassenen in deze wereld zijn immers niet opgeleid om te zien en te begrijpen hoe de ontwikkeling van kind tot volwassene in zijn werk gaat en hoe het is dat we de kinderen van deze wereld opvoeden om volwassenen te worden die niet in staat zijn tot het nemen van verantwoordelijkheid voor hun daden omdat hun geest zo doordrenkt is van het systeem van energie dat hun omgeving in hun gedrild heeft door middel van een handhaving van het straf- en beloning systeem.

Ik bedoel, in en als deze specifieke mentale programmatie laten we onszelf leiden in onze handelingen door gevoelens en emoties die ons zeggen wat 'goed' en wat 'slecht' is. Maar, die gevoelens en emoties die we gebruiken als ons intern kompas in het navigeren en besturen van  onszelf in relatie tot onze wereld en realiteit, begeleiden ons in het volgen van de banen en wegen die al voor ons uitgehouwen zijn in en door het systeem in deze wereld zoals het economische, politieke en sociale systeem. Hoe anders kan je verklaren dat we allemaal zo makkelijk aanvaarden dat ons eendimensionele systeem van winnen en verliezen, waarin we allemaal nagenoeg kopiëen zijn van elkaar, is hoe 'de werkelijkheid' nu eenmaal is en dat dit is wie wij werkelijk zijn. Waarom en hoe anders gaan wij allemaal zo makkelijk akkoord met de huidige gang van zaken waarin er dingen toegestaan worden om te bestaan in onze fysieke realiteit die geen werkelijke reden hebben tot bestaan, zoals elke vorm van lijden aan de hand van mensen, als niet omwille van onze gevoelens en emoties die we vertrouwen in het maken van onze beslissingen - zonder dat we zelf eigenlijk goed en wel begrijpen hoe deze gevoelens en emoties in onszelf bestaan en hoe ze functioneren en of ze überhaupt wel degelijk te vertrouwen zijn in relatie tot wat het beste is voor onszelf als levende wezens. Omdat, armoede, hongersnood, oorlog, moord, verkrachting en al de dingen die we toestaan te bestaan in onze wereld en realiteit terwijl wij schijnbaar machteloos aan de zijlijn staan toe te kijken -- die dingen zijn toch duidelijk niet het beste voor onszelf? Hoe en waarom is het dan dat we niet zien dat het ook niet het beste is voor een ander.

Op de één of andere manier echter is dit wat elke generatie aan de volgende generatie aanleert - dat dit de gang van zaken is en dat het altijd zo zal zijn. Dat, ondanks het feit dat hoe onze wereld op dit moment bestaat niet het beste is voor onszelf, we niet mogen denken aan verandering, en we vooral niet mogen vertrouwen op dit intern inherent besef dat we als kinderen nog hadden dat er iets serieus mis is met hoe onze wereld bestaat en hoe wij met elkaar omgaan in onze 'sociale interacties'. En dat is het gevaar van gevoelens en emoties. Het gevaar van het verlangen naar validatie dat ons, door middel van het inspelen op die gevoelens en emoties, door onze omgeving werd ingebouwd in ons 'systeem' als de manier waarop mij onszelf definieren in relatie tot onze omgeving. En dat is dat, zolang we onszelf en hoe we leven en bestaan baseren op dit verlangen naar validatie, zullen we steeds de patronen uit het verleden blijven aanvaarden en zullen we de gevolgen en consequenties die duidelijk aanwezig zijn door een systeem dat niet functioneel is in relatie tot hoe het leven op aarde werkelijk bestaat ook aanvaarden als hoe het leven is, hetgeen wil zeggen dat we aanvaarden dat dingen zoals armoede en hongersnood en kindermisbruik en oorlog en lijden deel uitmaken van het leven op aarde.

Door dit verlangen naar validatie zullen we nooit verandering toelaten omdat we validatie willen van onze ouders en leerkrachten en van het systeem - we willen validatie van het verleden. En dat is waarom we nooit de toekomst in acht zullen nemen in de zin van het beseffen dat, teneinde een betere toekomst te creëren dan het verleden, zullen we het verleden eerst moeten kunnen loslaten.

Dag 433: Het Transformeren van Kritiek van een Persoonlijke Aanval naar Zelf-Ondersteuning

Dit is een verderzetting van "Dag 432: Waarom neem ik Kritiek Krijgen op als een Persoonlijke Aanval?"


Zelf-Correctie Dimensie

Wanneer en als iemand mij kritiek geeft en ik zie een beeld opdoemen in mijn gedachten van die persoon die 'boven' mij staat, dan stop ik en ik adem, en ik zie, besef en realiseer mij dat dit beeld een voorgeprogrammeerd idee is, verbonden met de gedachte dat 'als iemand mij kritiek geeft dan wil dat zeggen dat die persoon de baas over mij wli spelen en boven mij wil staan'

hierin zie, besef en realiseer mij dat die ik die gedachte in mijn geest heb opgebouwd doorheen mijn kindertijd in relatie tot de volwassenen in mijn omgeving zoals mijn ouders en leerkrachten --- waarin de interacties vaak van energetische aard waren waarin ik reageerde op hen en zij reageerden op mij en er uiteindelijk een machtsstrijd en conflict ontstond in mezelf omdat ik reageerde op hun tonaliteit waarin ze mij kritiek gaven, met angst om gestraft te worden ---- waardoor ik een negatieve ervaring van angst en de gedachte dat ik gestraft ga worden heb geassocieerd met 'kritiek krijgen' en uiteindelijk een weerstand heb opgebouwd in relatie tot 'kritiek krijgen' of enig welke vorm van ondersteuning krijgen van mijn omgeving

hierin zie, besef en begrijp ik dat ik mezelf heb gelimiteerd in mijn bestaan in deze wereld en in mijn ontwikkelingsproces als levend wezen door geen ondersteuning te aanvaarden van andere mensen --- door automatisch wanneer iemand mij ondersteuning wil bieden door bijvoorbeeld advies of tips te geven of een opmerking/bemerking te maken in verband met hoe iets beter zou gaan, te denken dat 'deze persoon mij bekritiseert' en dat die daarin 'de baas wil spelen over mij' en dat dit bijgevolg een teken is dat ik 'gestraft zal worden' omdat ik 'iets fout gedaan heb' -- en dan deze persoon en de ondersteuning die ze mij aanbieden, van mezelf weg te duwen en te denken van 'ik zal het zelf wel doen, ik heb geen hulp nodig - ik ben niet minder dan andere mensen'

en hierin zie, besef en begrijp ik dat dit patroon van weerstand ervaren tegenover het krijgen en ontvangen van hulp/ondersteuning/advies een voorgeprogrammeerd systeem is in de menselijke geest dat tijdens de kindertijd in de geest wordt geprogrammeerd en ervoor zorgt dat ik nooit meer werkelijk nog iets bijleer in mijn leven omdat ik weiger om de hulp of ondersteuning van andere mensen te aanvaarden en daarin niet inzie of besef of begrijp dat de enige manier om dingen te leren is net in interactie en samenwerking met andere mensen en dat 'dingen alleen willen doen' een ego-gedrag is, omdat ik nu eenmaal niet alleen besta - ik besta hier in deze realiteit, omringd door miljoenen levende wezens, mens, dier en plant en het is door middel van communicatie dat ik bijleer over wie ik ben in relatie tot al wat hier bestaat

wanneer en als ik een ervaring van inferioriteit zie opkomen in mezelf wanneer iemand mij kritiek geeft, dan stop ik en ik adem - en ik zie, besef en realiseer mij dat de geest opzettelijk negatieve ervaringen en reacties gebruikt om mijn aandacht af te leiden  van het moment --- wanneer de geest ziet dat haar voortbestaan als gelimiteerd systeem wordt bedreigd --- en dus, in de plaats van te overwegen wat deze persoon tegen mij te zeggen heeft, duik ik eerder weg in een emotionele reactie van angst die op zich compleet overbodig is

Wanneer en als ik een emotionele ervaring van woede zie opkomen in mezelf tegenover de persoon die mij kritiek heeft gegeven, dan stop ik en ik adem --- en ik zie, besef en realiseer mij dat die reactie van woede een teken is dat ik in het ego van de geest besta en een specifiek idee van mezelf wil verdedigen --- en dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een idee te projecteren in mijn geest dat ik 'intelligent' ben en dus wanneer iemand mij kritiek geeft denk ik dat die 'intellgentie' in vraag gesteld wordt en dan reageer ik met woede en backchat van 'wie denk je wel niet dat je bent' en 'denk je dat ik dat niet weet soms' en 'ik ben toch niet dom!' en 'denk je soms dat je beter bent dan mij' omdat ik mijn intelligentie wil verdedigen

hierin zie, besef en begrijp ik echter dat als en wanneer ik iets in mezelf moet 'verdedigen' dat dit een teken is dat het niet echt was in de eerste plaats --- en dat dus die 'intelligentie' waarin ik mezelf heb gedefinieerd nooit eigenlijk echt geweest is, maar altijd een projectie was van mezelf dat ik wilde presenteren naar andere mensen toe --- om mijn omgeving te manipuleren opdat ze mij zouden zien en aanvaarden als 'één van hen' en mij bijgevolg zouden ondersteunen

hierin stel ik mezelf tot doel om voor mezelf te onderzoeken en ontdekken wat 'intelligentie' werkelijk is op fysiek, realistisch, werkelijk vlak - zodat ik werkelijk 'intelligentie' kan leven op een manier die niet verdedigd moet worden, een manier die Echt is en niet zomaar een beeld/idee dat ik van mezelf verkondig en promoot --- zodat ik, wanneer en als ik kritiek krijg van andere mensen, niet emotioneel reageer en hun ondersteuning onmiddellijk verwerp vanuit een voorgeprogrammeerde reactie, maar eerder stabiel blijf staan in mijn schoenen in en als een besef van wie ik ben als HIER, en vanuit die stabiliteit de woorden van die persoon in overweging neem en een beslissing maak in en als ware intelligentie, als het samenbrengen van alle punten en perspectieven en dimensies in en als een situatie in eenheid en gelijkheid

Dag 357: Hoe is Seksuele VerBEELDing een Mis-Representatie van Ware Seksualiteit?

Dit is een vervolg op "Dag 356: Is Seksualiteit in de Geest een vorm van Schitzofrenie?" in de Seksuele Paranoia Series.


Zelf-Correctie Dimensie

Wanneer en als ik verbeelding/fantasie/gedachten in verband met Seks zie opkomen in mezelf - dan stop ik en ik adem - en ik zie, besef en realiseer mij dat deze interne 'wereld' van beelden, plaatjes, energetische bewegingen, gevoelens en ideëen niet werkelijk een expressie is van mezelf in en als 'seksualiteit', omdat ik zie, besef en begrijp dat die 'interne realiteit' die ik mezelf heb toegestaan te bestempelen en definieren als 'mijn seksualiteit' eerder een consequentie is van hoe ik mezelf heb toegestaan mezelf af te scheiden van het lichaam als mezelf en dus van de ware seksuele expressie van, in en als het lichaam als wie ik werkelijk ben --- door mezelf te hebben laten beïnvloeden en programmeren door mijn omgeving als mijn familie, de media, religie en het schoolsysteem in en als het geloof dat 'het lichaam' en 'lichamelijke expressie' en al wat te maken heeft met intiem zijn met, in en als het lichaam, 'slecht' en 'negatief' is - en dat ik daardoor en daarin mezelf heb toegestaan in wezen te negeren en ontkennen dat 'wie ik ben' in en als het lichaam, in elk moment van ademhaling, 'seksualiteit' IS als een levende expressie van de fysieke werkelijkheid als het leven op aarde als wie ik werkelijk ben --- waardoor ik bijgevolg een 'geheime'/'schitzofrene' interne realiteit van gedachten, verbeelding, verlangens, gevoelens en energetische ervaringen heb toegestaan te bestaan in en als de geest in mezelf als een 'representatie'/'reflectie' van wat ik Denk en Geloof dat 'seksualiteit' Betekent, in en als 'de Daad van Seks' - als wat representatief staat voor het deel van mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd af te scheiden van en te onderdrukken in mezelf, en wat ik dus zogezegd 'moet hebben' en 'moet vinden/krijgen'

Waarin ik zie, besef en begrijp dat ik, door die representatie/symbolisatie van 'seksualiteit', in en als 'de daad van Seks', te hebben toegestaan te bestaan in mezelf in en als de geest in afscheiding van mezelf - als beelden, plaatjes, gedachten, symbolen en woorden - als een gevolg/consequentie van de Onderdrukking van wie ik werkelijk ben in en als de Seksualiteit van/als het Fysieke Lichaam die ik heb toegestaan plaats te vinden in mezelf --- dat ik daarin/daardoor een Verlangen heb toegestaan te bestaan in mezelf, verbonden met de beelden, plaatjes, gedachten, symbolen en woorden in verband met 'Seks' in mijn Geest, als de representatie/symbolisatie van en als 'Seksualiteit' - waarin ik mezelf heb gedefinieerd in en als een Vicieuze Cyclus van het afscheiden van 'Seksualiteit' van/in mezelf, door nooit te hebben ingezien dat Seksualiteit IS Wie ik ben in en als het Fysieke Lichaam, Seksualiteit IS HIER als wie ik ben, en dat dus: Hoe meer ik Zoek/Verlang/Hunker naar 'Seks' als de symbolische representatie van 'Seksualiteit' in en als de Geest, hoe verder en hoe meer ik mezelf in wezen afscheidt en wegduw van waar ik eigenlijk naar op zoek ben als Mezelf als Seksualiteit als het Fysieke Lichaam als wie ik werkelijk ben als het Leven

Waarin, ik zie, besef en begrijp dat Seksueel misbruik heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in en als deze fysieke werkelijkheid en dat ik verantwoordelijk ben voor het bestaan van Seksueel misbruik --- als een consequentie van de Obsessie met 'Seks' als de Symbolische representatie van Seksualiteit die ik heb toegestaan te bestaan in en als mezelf en dus in allen als mezelf, in elk mens en elk wezen als mezelf --- waarin ik als de mensheid, als een consequentie van hoe ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in en als de Menselijke Geest, de Fysieke Werkelijkheid/Realiteit Misbruik/plunder/leegzuig/verniel, op zoek naar een deel van mezelf dat ik mezelf heb toegestaan te 'Misrepresenteren' als een Symbool in en als de Geest en daarin dus mezelf op een eindeloos Pad heb geplaatst om dat Symbool te hebben/krijgen/verwerven en dus de interne realiteit van/als de Geest te trachten uitvoeren in en als de Fysieke Werkelijkheid, niet beseffend dat/hoe ik de Fysieke Werkelijkheid aan het vormgeven/manifesteren ben in en als Afscheiding, één en gelijk met de Afscheiding die ik heb toegestaan te bestaan in en als mezelf

ik stel mezelf tot doel om mijn Reis naar Leven te bewandelen in en als het Corrigeren en herdefinieren en transformeren van de Symbolische (mis)representatie van Seksualiteit als 'de Daad van Seks' die ik heb toegestaan te bestaan in en als de Geest in mezelf in afscheiding met/van mezelf, tot Seksualiteit als een Levende Expressie/Uitdrukking van wie ik werkelijk ben in en als het Fysieke Lichaam - en om daarin Seksualiteit in één lijn te plaatsen met wat het Beste is voor Allen in en als de fysieke werkelijkheid

Ik stel mezelf tot doel om mezelf te ontdekken, verkennen en leren kennen in en als Intimiteit met Mezelf in en als het fysieke lichaam, en zo mezelf te ontdekken, verkennen en leren kennen in en als de Seksualiteit van en als het lichaam als wat Echt is --- zodat Seksualiteit één en gelijk komt te staan met wie ik ben als HIER, als een Levende, praktische, Levens-Echte en Fysieke expressie en applicatie/toepassing van mezelf als het Leven in en als mezelf in elk moment van ademhaling

Ik stel mezelf tot doel om te staan en bestaan als het levende voorbeeld van hoe het Fysieke Lichaam de Sleutel is tot de Hemel, en hoe de praktische applicatie van Zelf-Intimiteit in en als het leren kennen van mezelf in en als het Fysieke lichaam op een echte, fysieke, praktische, dagelijkse manier - de Sleutel is tot het loskomen en afwerpen van de Leugen van de Geest als de Symbolische (mis)representatie van mezelf als Het leven, en De Realiteit/Werkelijkheid --- waarin ik mezelf ondersteun om op te staan en daadwerkelijk te LEVEN en te BESTAAN in eenheid en gelijkheid met en als het Fysieke Bestaan als Al het leven in en als mezelf

Dag 356: Is Seksualiteit in de Geest een vorm van Schitzofrenie? - Seksuele Paranoia Series

Dit is een verderzetting van "Dag 355: Wat zijn de Consequenties van Seksualiteit als Geheim?"
in de Seksuele Paranoia Series, waarin we de 'Paranoia' van Seks en Seksualiteit bekijken, onderzoeken en corrigeren. We breien verder op volgende Statement:

"En dus doen we opzettelijk alsof seksualiteit zelfs niet bestaat - ik bedoel, we willen het, we denken erover na, we verlanger ernaar, we fantaseren erover, we zijn ernaar op zoek --- maar tegelijkertijd doen we alsof het niet echt bestaat en alsof het geen deel uitmaakt van wie wij zijn en van onze wereld en ons leven door er nooit over te praten, althans niet op een open, intieme, eerlijke, directe en rechtuite manier. Het is absoluut fascinerend om te zien hoe seksualiteit haast een totaal schitzofrene realiteit is in en als de mens - waarin mensen in complete afscheiding bestaan van hun eigen lichaam, van het lichaam dat in wezen in elk moment, constinu, constant en helemaal seksueel is."


Zelf-Vergeving Dimensie

Ik vergeef mezelf dat ik een Schitzofrene vorm van Seksualiteit heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in mezelf door mezelf te hebben toegestaan van seks en seksualiteit een 'taboe' te maken in mijn geest - en door te hebben aanvaard van mijn omgeving dat 'seks iets is waar niet/nooit over gepraat wordt' en dat 'praten over seks en al wat te maken heeft met de seksualiteit van/in het lichaam slecht/negatief/fout/stout is' --- en dat ik daarin mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat ik, door 'seks en seksualiteit' te beoordelen als iets 'slecht' en 'negatief', de beslissing had gemaakt, in mijn onderbewustzijn, dat ik zal ontkennen en negeren dat seksualiteit bestaat in mezelf, uit angst om gestraft te worden en gezien/beoordeelt te worden door mijn omgeving als 'een slecht persoon' --- waarin ik een heel deel van 'wie ik ben' in en als mezelf als het fysieke lichaam heb onderdrukt in mijn 'gewaarzijn'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat er consequenties zijn wanneer ik een aspect/deel/dimensie van het bestaan in en als mezelf zomaar ontken, verberg, negeer en onderdruk - omdat, gewoon omdat ik het persoonlijk niet wil zien of aanvaarden, wil niet zeggen dat het weggaat en verdwijnt wanneer en als ik het negeer en doe alsof het niet bestaat --- het wil enkel zeggen dat dat deel van mezelf/de realiteit dat ik negeer/verwerp/onderdruk/verberg de vrijheid krijgt om zich te ontwikkelen, vormen en uitdrukken zonder enige sturing of begeleiding en dan uiteindelijk macht en controle zal kunnen uitoefenen over mij op een manier die consequentieel is, omdat ik nooit de verantwoordelijkheid genomen heb om ervoor te zorgen dat dat deel van mezelf en de realiteit zich ontwikkelt op een manier die het beste is voor mezelf en mijn omgeving

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat hoe seksualiteit bestaat in de menselijke geest, in de vorm van fantasiëen, verbeelding, verlangens, ideëen, gedachten en gevoelens, niet is wie de mens werkelijk is in en als het fysieke lichaam is - maar eerder een consequentie/gevolg/resultaat is van hoe de mens seksuele onderdrukking heeft toegestaan te bestaan in zichzelf door 'seksualiteit' te hebben aanvaard in en als het collectieve bewustzijn als een 'taboe' --- waardoor/waarin de seksuele uitdrukking en 'wezenlijkheid' in en van het lichaam zich is gaan ontwikkelen, vormgeven en sturen op een manier die niet het beste is voor de mens en het leven op aarde, omdat de mens nooit verantwoordelijkheid genomen heeft om zichzelf in en als seksualiteit en seksuele uitdrukking/ervaring te sturen en ontwikkelen op een manier die het beste is voor allen

en dus ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat 'seksualiteit' in en als de menselijke geest in de vorm van fantasiëen, gedachten, verlangens, gevoelens en verbeelding, niet 'natuurlijk' is en dat de mens de stelling dat 'seksuele verlangens in en als de geest natuurlijk zijn' enkel gebruikt als een rechtvaardiging en excuus om geen verantwoordelijkheid te nemen voor onszelf in en als seksualiteit en om niet eerlijk te zijn met onszelf over wat we hebben toegestaan te bestaan in en als onze geest als onze ervaring van 'seksualiteit' --- omdat we eigenlijk angst hebben van 'seksualiteit', omwille van de 'taboe' die we hebben aanvaard en toegestaan te bestaan in en als het collectieve menselijke bewustzijn

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien, te beseffen en te begrijpen dat/hoe ik, door 'seksualiteit' te beoordelen als 'negatief' en 'slecht', in en als een gegeneraliseerd geloof-systeem - dat ik daardoor mezelf heb verblind van de realiteit van hoe seksualiteit werkt en functioneert, wat seksualiteit is, wie ik ben in en als seksualiteit en hoe seksualiteit bestaat in en als het leven op aarde --- en dat ik dus nooit in staat geweest ben om te zien welke consequenties seksualiteit, als hoe ik het aanvaard en toegestaan heb te bestaan in en als de geest als gedachten, fantasiëen, verlangens en gevoelens, precies heeft in en als de fysieke werkelijkheid en hoe ik bijgevolg seksualiteit kan corrigeren, sturen en vormgeven zodat het bestaat op een manier die het beste is voor het leven op aarde als mezelf


Wordt vervolgd in Dag 357